ŞA’YA ALEYHİSSELÂM

 

Saya Aleyhisselâmın
Soyu:

 

Şâ’yâ b.Emus[1]
veya Emsıya’dır. [2]

 

İsrail Oğullarının Musa
Aleyhisselâmdan Sonraki Durum Ve Tutumları Şâ’yâ Aleyhisselâmın Peygamberliği:

 

Mûsâ Aleyhisselâmdan sonra, İsrail oğullarının başına
bir hükümdar geçtikçe, Yüce Allah, ona, doğru yolu gösterecek bir Peygamber
gönderirdi. [3]

Peygamber, kral ile Yüce Allah arasında vâsıta olur[4],
dilediğini ona, Vah-yederdi. [5]

İsrail oğullarına, yeni bir Kitap ta, inmezdi. [6]

Onlar için, Tevrat Şeriatından başka Şeriat da,
olmazdı. [7]

Ancak, Tevrat’a ve Tevratın içindeki hükümlere uymakla
emrolunurlar; mâsi-yetten nehiy, tâattan bıraktıkları şeyleri yapmağa davet
edilirlerdi. [8]

Zekeriyyâ,Yahya ve İsâ Aleyhisselâmların Peygamber
olarak gönderilişlerin­den önce[9];
Sıddîka diye anılan hükümdar, İsrail oğullarının başına geçtiği za-man[10],
Yüce Allah, Şâ’yâ b.Emsıya Aleyhisselâmı, Peygamber olarak gönder­mişti, [11]ki,
o, İsâ Aleyhisselâmla Muhammed Aleyhisselâmı[12]:

“Merkebe binecek olanı ve ondan sonra da,
deve’nin sahibini, size müjdele­rim!” diyerek[13]
müjdelemiş[14]
Muhammed Aleyhisselâmı, tavsif ve tarif de, etmişti. [15]

İsrail oğulları, bütün işlerinde, Şâ’yâ Aleyhisselâmın
emir ve nehiylerine göre hareket eder, onu, dinler, ona, boyun eğerlerken[16]‘,
kral Sıddîkanın hükümdar­lığının sonuna doğru[17],
içlerinde yaramaz işler[18]‘,
bid’atlar çoğalmağ[19]‘,
bü­yümeğe başlayınca’[20];
Yüce Allah, Babil kiralı Senharib (Sencarib)i[21],
altı yüz bin Bayraklı[22],
Meydanları dolduran[23]
ordularının başına geçirip[24]
İsrail oğul­larının üzerine saldı. [25]

Babil kralı, gelip[26]
Beytülmakdis’e[27]‘,
Beytülmakdis’in karşısına[28],
Beytül-makdis Meydanına[29]
konduğu’[30]
ve Beytülmakdisi, kuşattığı zaman[31],
halk, [32] büyük ve şiddetli’[33]
bir korkuya düştü[34]

Hemen, Yüce Allah’a tevbe ettiler ve döndüler.

Allah da, onların tevbelerini kabul edip düşmanlarının
üzerine Taun (Veba) has­talığını musallat kıldı. [35]

Kral Senharib ile yanındaki beş kişi dışında hepsi[36]
ölü olarak sabaha çıktılar. [37]

Hükümdarla[38]
İsrail oğulları, ölenlerin ordugâhına gidip buldukları her şeyi ga-nîmet olarak
aldılar. [39]

İsrail oğullarının hükümdarı, Bâbil hükümdarı Senharib’in
ölüsünü arattı ise de, ölüler arasında bulunamadı.

Onu, arayıp bulmaları için hemen adamlar saldı.

Arayıcılar; Sanharib ile içlerinde, Buhtunnassar’ın da
bulunduğu Yazıcıların­dan beş kişiyi[40],
bir mağaranın içinde[41]
yakalayıp ellerini bağladılar.

Onları, hükümdarlarının huzuruna götürdüler.

Hükümdar, onları, görünce, Allah’a şükür için secdeye
kapandı.

Uzun müddet, secdede kaldıktan sonra[42]
Senharib’e:

“Ey Senharib! [43]
Rabbimiz, [44] sana[45],
size, gördün mü ne yaptı? [46]

Bizim ve sizin haberimiz yok iken, o, sizi, kuvvet ve
kudretiyle öldürmedi mi?’ dedi.

Senharib:

Ben, daha beldelerimden çıkmadan önce[47],
bana, Rabbinizin, size yardım ettiği[48],
İlâhî rahmetiyle, hep rahmet eylemiş olduğu[49]
haberi gelmişti. [50]

Fakat, ben, buna, kulak asmamış[51],
doğru yol göstericiye itaat etmemiştim. Beni, şakavete, yaramazlığa düşüren,
ancak, benim aklımın azlığı oldu.

Keşke, söz dinleseydim veya akıl etseydim de, sizinle
savaşmağa kalkma-saydım!

Fakat, şakavet ve yaramazlık, bana ve benim yanımda
bulunanlara galebe çaldı” dedi.

İsrail oğullarının hükümdarı:

“Rabbül’izzet olan Allah’a hamd olsun ki, size
karşı, dilediği şeyle bize yetti.

Rabbimiz, seni ve senin yanında olanları, sana ikram
olsun diye sağ bırakmadı.

Seni ve yanındakileri, sağ bırakması, ancak, dünyada
kötülükleriniz, ve yara­mazlıklarınız, Âhirette de, azabınız artsın içindir.

Rabbimizin[52],
size ve sizin yanınızdakilere[53]
yaptığını gördüğünüz şeyleri, gerinizdekilere haber vermeniz içindir[54]

Sizden sonra gelecek olanları, korkutmanız içindir.
Böyle olmasaydı, sizi de, sağ bırakmazdı. [55]

Senin kanın ve senin yanındaki kimselerin kanları,
Allah katında maymunların kanından daha değersizdir!” dedikten sonra,
boyunlarına zincir geçirilerek yet­miş gün Beytülmakdis civarında
dolaştırılmalarını, Muhafız kumandanına emretti.

Onlardan, her birinin, her gün için, yiyeceği ikişer
arpa ekmeğinden ibaretti.

Senharib, İsrail oğulları hükümdarına:

“Öldürmek, bize yaptığın şeyden, daha hayırlıdır! [56]

İstediğin şeyi, yap!” dedi. [57]

Bunun üzerine, hükümdar, onların, öldürülmek üzere,
zindana götürülmeleri­ni, emretti.

Yüce Allah, Şâ’yâ Aleyhisselâma:

“İsrail oğullarının hükümdarına söyle:
Gerilerindekileri, Allah’ın azâbıyla kor­kutmaları için, Senharib ile
yanındakileri, salsın.

Onlara, ikramda bulunsun.

Beldelerine ulaşıncaya kadar da, kendilerini, hayvan
üzerinde taşıtsın diye vahyetti.

Şâ’yâ Aleyhisselâm, bunu, hemen hükümdara tebliğ etti.

O da, İlâhî emri, yerine getirdi.

Senharib ile yanındakiler, Babil’e varıncaya kadar,
gittiler.

Babil’e vardıkları zaman, halkı, toplayıp ordularını,
Allah’ın, nasıl yok ettiğini, onlara, haber verdiler.

Senharib’in Kâhin ve Sihirbazları:

“Ey Bâbil kralı! Biz, sana; İsrail oğullarının
Rabbinin haberini de, Peygamberi­nin haberini de, Allah’ın, onların
Peygamberine neler Vahy ettiğini de, anlatmıştık.

Fakat, sen, bize itaat etmedin.

İsrail oğulları, Rablerinin yardımına mazhar
olduklarından dolayı, hiç kimsenin boyun eğdiremeyeceği bir ümmettir!”
dediler. Senharib, yedi yıl daha yaşadıktan sonra öldü.

Rivayete göre: Senharib’den önce de, Bâbil
hükümdarlarından Lifer de, ya­nında amcasının oğlu ve kâtibi Buhtunnassar
olduğu halde, Beytülmakdis üzeri­ne yürümüş ise de, Yüce Allah, onların
üzerlerine bir rüzgâr salarak askerlerini yok etmiş, kralla kâtibi, kaçıp
kurtulmuştu.

Bu kral, oğlu tarafından öldürülmüş, o da, Sahibinin
öldürülmesine kızan Buh-tunnassar tarafından öldürülmüştür. [58]

 

Şâ’yâ Aleyhisselâmın
Şehîd Edilişi:

 

Yüce Allah; İsrail oğulları hükümdarı Sıddîka’nın
ruhunu kabzettiği zaman, İsrail oğullarının işleri, bozuldu, altüst oldu. [59]

Hükümdarlık işinde kıskançlığa[60],
hattâ, birbirlerini, öldürmeğe kalktılar. İçlerinde, azgınlık ve fesad
başgösterdi. [61] Bir takım
bid’atlar da, ihdas ettiler. [62]
Bid’atları[63],
serleri[64],
çoğaldı. [65] Allah’ın Kitabını,
bir tarafa attılar. [66]

Peygamberleri Şâ’yâ, yanlarında bulunduğu halde, ona,
başvurmazlar, onun sözlerini ve öğütlerini kabul etmezlerdi.

İsrail oğulları, böyle olunca, Yüce Allah, Şâ’yâ
Aleyhisselâma: “Kavminin içinde ayağa kalk! Diline vahyedeceğim!”
buyurdu.

Şâ’yâ Aleyhisselâm, konuşmağa kalkınca, Yüce Allah,
onun dilini vahy ile ko-nuşturdu. [67]

Şâ’yâ Aleyhisselâm, İsrail oğullarına va’z etti.
Öğütler verdi.

Allah’ı, hatırlattı. [68]

Tekzib ve muhalefet edecek olurlarsa, azaba
uğrayacaklarını söyledi. [69]

Allah’ın, İsrail oğullarına olan sayısız nimetlerini
sayıp döktü.

Halden hale değişerek perişan olacaklarını, hatırlatıp
onları, korkuttu.

Konuşmasını bitirdiği zaman, İsrail oğulları, öldürmek
için[70],
onun üzerine, yü­rüdüler.

Şâ’yâ Aleyhisselâm; onların aralarından sıyrılıp
kaçtı. Karşılaştığı ağaç, kendisi için, yarılınca, ağacın içine girdi. Eteğinin
ucu, dışarıda kaldı.

İsrail oğulları, bunu, görünce, ağacı, ortasından
testere ile biçmeğe başladılar.

Ağacı biçtikleri, kestikleri zaman, ağacın ortasında
bulunan Şâ’yâ Aleyhisse-lâmı da, biçtiler, kestiler![71]
Şehîd ettiler. [72]

İnnâ lillâhi ve innâ ileyhi râciûn= Bizler, Allanın
kullarıyız ve biz Ona, dönücü­leriz! “[73]

Ona ve gönderilen bütün peygamberlere selâm olsun![74]

 

LUKMAN
ALEYHİSSELÂM

 

LUKMAN ALEYHİSSELÂM.. 2

Lukman
Aleyhisselâmın Soyu, Yurdu Ve Mesleği: 2

Lukman
Aleyhisselâmın Şekil Ve Şemaili: 2

Lukman
Aleyhisselâmın Bazı Faziletleri: 2

Lukman
Aleyhisselâmın Vefatı: 5

Kur’ân-I
Kerimin Lukman Aleyhisselâm Hakkındaki Açıklaması: 5

 

 

Lukman Aleyhisselâmın Soyu, Yurdu
Ve Mesleği:    Başa Dön

 

Lukman b.Sâran[1]
veya Anka[2] veya
Bâran[3],
b.Mürîd, b.Savun[4] veya
Sedun[5]

Lukman Aleyhisselâm; Dâvûd
Aleyhisselâmın devrinde yaşamıştır. [6]
Kendisi; Mısır Nub kabilesine mensubtu. [7] Medyen
ve Eyke halkındandı. [8]

İsrail oğullarından bir adamı[9]
kölesi iken, onun tarafından âzâd edilmiş ve kendisine ayrıca mal da, verilmişti. [10]

Lukman Aleyhisselâm, terzi idi. [11]

Kendisinin, Marangoz olduğu da,
rivayet edilir. [12]

 

Lukman Aleyhisselâmın Şekil Ve
Şemaili:    Başa Dön

 

Lukman Aleyhisselâm:

Kısa boylu,

Yassı ve çökük burunlu[13],

Simsiyah tenli,

Kalın dudaklı[14],

Enli[15]
ve yarık ayaklı idi. [16]

Siyah tenli bir zat gelip Saîd
b.Müseyyeb’e; teninin siyah oluşunun hükmünü sormuştu.

Saîd b.Müseyyeb, ona:

“Sen, siyah tenlisin diye
üzülme!

Çünki, insanların hayırlılarından,
üç siyah tenli: Bilal, Ömer b.Hattâbın âzadlısı Mihca’ ve Mısır siyahlarından
kalın dudaklı Lukman Hakîm de siyah tenli idi!” demiştir. [17]

Lukman Aleyhisselâma:

“Senin yüzün, ne için çok
çirkindir?” denilince; Lukman Aleyhisselâm:

“Sen, nakşı veya nakş edeni,
onunla, ayıplayabilir misin?!” demiştir. [18]

 

Lukman Aleyhisselâmın Bazı Faziletleri:    Başa
Dön

 

Yüce Allah tarafından, Lukman
Aleyhisselâma Hikmet verilmişti. [19]
Hikmet: Din’de Fıkıh, akıl ve sözde isabet demektir. [20]

Lukman Aleyhisselâm; Nübüvvet’le[21]
veya krallıkla[22],
Hikmet arasında mu­hayyer kılınmış, o da, Hikmet’i, tercih etmiştir. [23]

Lukman Aleyhisselâm; Dâvûd
Aleyhisselâma, ilmiyle[24],
Hikmetiyle Vezirlik ederdi. Oda:

“Ne mutlu sana ey Lukman!
Sana, Hikmet verilmiş ve senden, belâ, geri çevi-rilmiştir!” derdi. [25]

Bilgin insanların[26]   
ittifaka yakın[27]   
çoğunluğunun[28]
görüşüne göre: Lukman Aleyhisselâm, Peygamber[29] ve
Vahy’e mazhar olmamıştır[30] amma,
Allâ-hın, Salih bir kulu idi. [31]

Kendisi, çok düşünen[32],
keskin[33] ve
iyi görüşlü’[34], çok
susan[35] bir
kuldu. [36]

O, Allah’ı, sevmiş, Allah da, onu,
sevmiş ve kendisine Hikmet ihsan etmişti. [37]

Vehb b.Münebbih:

“Lukman’ın Hikmetlerinden on
bin bap kadar okudum.

İnsanlar, onun sözlerinden daha
güzel söz işitmemişlerdi.

Sonra, baktım ve gördüm ki:
insanlar, onun sözlerini, kendi sözlerine katıyor­lar, hutbe ve risalelerinde,
ondan, yararlanıyorlardı.” demiştir, [38]

Lukman Aleyhisselâm; Beytülmakdis
yakınındaki Remle şehrinde oturur, ya­nına gelenlere va’z eder, hikmetli sözler
söylerdi. [39]

Yüce Allah; Lukman Hakîmi,
Hikmetiyle yükselttiği, onun da, yanında topla­nan halk’a, hikmetli sözler
söylediği sırada, tanıdığı bir adam, ona:

“Sen, filan yerde çobanlık
etmiş olan siyah köle, Nuhas oğullarının kölesi Luk­man değil misin?!

Nihayet, sen, davar çobanı
siyahsın!?” dedi.

Lukman Aleyhisselâm:

“Evet!” dedi.

Adam:

“Sende gördüğüm şu hal, sana,
nasıl ve nereden geldi?!” diye sordu.

Lukman Aleyhisselâm:

“Doğru sözlü olmak, emâneti,
yerine vermek, Mâlâyâni’yi terk etmekle!” dedi.

Diğer rivayete göre: Lukman
Aleyhisselâm:

“Evet! Siyah tenliliğim,
açıktır” dedi ve

“Benim işlerimden, seni,
şaşırtan nedir?” diye sordu.

Adam:

“Halk, senin döşeğine
oturuyor! Senin kapının önünü buruyor! Senin sözlerini dinleyip kabul
ediyor!?” dedi.

Lukman Aleyhisselâm:

“Ey kardeşimin oğlu! Sana,
söyleyeceğim şeyleri, yaparsan, sen de, öyle olursun” dedi. Adam:
“Nedir onlar?” diye sordu.

Lukman Aleyhisselâm:

“Ben, gözümü, yumarım.

Dilimi, tutarım.

İhtirasımı, önlerim.

Edep yerimi, korurum.

Kıyamımı (namazımı) uzatırım.

Verdiğim sözü, yerine getiririm.

Konuğumu, ağırlarım.

Komşumu, korurum.

Mâla yânimi (Boş ve yararsız söz ve
işlerle uğraşımı) bırakırım.

İşte, bunlar, beni gördüğün gibi
yaptı.” dedi.[40]

Lukman Aleyhisselâm, köleliği
sırasında, Efendisine, kölelerinin, en yük olma­yanı, en problemsizi idi.

Efendisi, onu; kendisine aid
bostana, öteki arkadaşlarıyla birlikte, bostandaki meyvadan, bir şeyler
getirsinler diye göndermişti.

Topladıkları meyvaları, öteki
köleler, yediler.

Yanlarında hiç bir şey
bulunmaksızın, Efendilerinin yanına geldiler ve suçları­nı, Lukman
Aleyhisselâmın üzerine attılar.

Lukman Aleyhisselâm, Efendisine:

“İki yüzlü kişi, Allah
katında, emîn olamaz!

Sen, bana da, onların hepsine de,
kusmak için, su, içir! Sonra da, bizi, koş­tur!” dedi.

Efendi, böyle yapınca, ötekiler,
yedikleri meyvayı, kusuşmağa başladılar! Lukman Aleyhisselâm ise, yalnız,
içtiği suyu, kustu.

Efendi, Lukman Aleyhisselâmın
doğru, olduğunu, ötekilerin yalan söyledikle­rini, anladı.

Lukman Aleyhisselâmın Hekimlikteki
bilgisi ise:

Tuvalete girip orada oturuşunu,
uzatan Efendisine:

“Tuvalette çok oturmaktan,
ciğer ağrır, basur meydana gelir, hararet, başa ka­dar yükselir.

Orada, hafifçe, otur ve kalk!”
diyerek seslenmesinde görülmüş, Efendisi, tu­valetten çıkınca, onun, bu sözünü,
tuvaletin kapısına yazmıştır.[41]

Lukman Aleyhisselâma, Efendisi:

“Benim için, bir koyun
boğazla!” demiş, Lukman Aleyhisselâm da, boğaz-lamıştı.

Efendisi:

“Onun içindeki en iyi olan iki
küçük parçasını çıkarıp bana, getir!” dedi.

Lukman Aleyhisselâm, koyunun dilini
ve kalbini çıkarıp getirdi. [42]

Efendisi:

“Bu koyun etinin içinde,
bunlardan daha iyi olan parçası yok mu? diye sordu.

Lukman Aleyhisselâm:

“Hayır!” dedi.

Efendisi, susacağı kadar sustuktan
sonra[43]

“Benim için, bir koyun daha
boğazla!” dedi.

Lukman Aleyhisselâm da boğazladı.

Efendisi:

“Onun içinde, en işe yaramaz
ve en kötü olan iki küçük parçasını, çıkar, at!” dedi.

Lukman Aleyhisselâm, yine, dilini
ve kalbini, çıkarıp attı. Bunun üzerine, Efendisi, Lukman Aleyhisselâma:

“Ben, sana, koyunun içindeki
en iyi olan iki küçük parçasını, çıkarıp getirme­ni, emretmiştim.

Bana, dil ile kalbi getirmiştin.

Sonra, sana, onun içindeki en işe
yaramaz ve en kötü olan iki küçük parçasını da, çıkarıp atmanı, emretmiştim. [44]

Sen, yine, dili ve kalbi çıkarıp
attın!?” dedi. [45]

Lukman Aleyhisselâm:

“İyi olduğu zaman, bu
ikisinden daha iyi ve güzel olan bir şey yoktur!

İşe yaramaz ve kötü olduğu zaman
da, bu ikisinden daha işe yaramaz ve kötü olan bir şey yoktur!” dedi. [46]

Lukman Aleyhisselâma:

“İnsanların, en şerlisi,
hangisidir?” diye sorulmuştu.

Lukman Aleyhisselâm:

“Kendisini, halkın, kötü
görmesine aldırış etmeyendir!” dedi. [47]

Lukman Aleyhisselâm, çok düşünür,
keskin görüşlü bir zattı. [48]

Gündüzleri, hiç uyumazdı.

Hiç kimse, onun, ne tükürdüğünü, ne
abdest bozduğunu, ne yıkandığını, ne abes bir şey konuştuğunu, ne de, güldüğünü
görmemiştir.

Hikmet gereği olmadıkça, sözünü,
tekrarlamazdı. [49]
Lukman Aleyhisselâm, oğluna: “Ey oğulcuğum! Suskunluk üzerinde hiç pişman
olma! Konuşmak, gümüşten ise, susmak, altındandır!” [50]

“Ey oğulcuğum! Ben, konuşma
üzerinde pişmanlık duymuşum, fakat suskun­luk üzerinde hiç pişmanlık
duymamışımdır.” [51]

“Oğulcuğum! Yemeğin en nefîs,
tatlı olanını, ye! Döşeğin ise, en çiğnenmiş, yassılanmış olanı üzerinde
uyu!” [52]

“Ey oğulcuğum! Oruç tut!
Şehvetini, keser.

Seni, namazdan alıkoyacak şekilde
oruç tutma.

Çünkü, namaz, Allah katında,
oruçtan daha büyüktür.” [53]

“Ey oğulcuğum! Âlimlerle otur.
Onların dizlerinin dibinden ayrılma!

Çünki, Allah, yeri, göğün yağmuru
ile dirilttiği gibi, kalbleri de, Hikmet nuru ile diriltir.”‘[54]

“Ey oğulcuğum! Tevbe’yi.
geciktirme. Çünkü, ölüm, ansızın gelir!” derdi. [55]

 

Lukman Aleyhisselâmın Vefatı:    Başa
Dön

 

Lukman Aleyhisselâm; Beytülmakdis
yakınındaki Remle şehrinde vefat etti. [56]
Mescid ile çarşı arasındaki yere gömüldü. [57] Selâm
olsun ona![58]

 

Kur’ân-I Kerimin Lukman
Aleyhisselâm Hakkındaki Açıklaması:    Başa Dön

 

“And olsun ki: biz, Lukman’a,
Allah’a şükret! diye(rek) Hikmet verdik.

Kim, şükrederse, ancak, kendi
yararı için şükreder.

Kim de, nankörlük ederse, hiç şüphe
yok ki, Allah, Ganiydir (Müstağnidir.)

Her hamd’e, O, lâyıktır.

Hani, Lukman, oğluna -o, ona öğüt
verirken- (şöyle) demişti:

Oğulcağızım! Allah’a, ortak koşma!

Çünkü, şirk, büyük bir zulümdür,
haksızlıktır. [59]

“Oğulcağızım! Hakikat,
(yaptığın iyilik veya kötülük), bir hardal tanesi kadar da, olsa, bir kaya
içinde, veya göklerde, yahud yerin içinde (gizlenmiş) de, olsa, Allah, onu,
getirir (meydana çıkarır ve hesabını görür.)

Çünkü, Allah, Latîf’dir, hakkıyle
haberdardır. Oğulcağızım! Namazını, dosdoğru kıl! İyiliği, emret! Kötülükten,
vaz geçirmeye çalış! Sana, (Bu emir ve nehiy yüzünden) isabet edecek her şeye
katlan! Çünkü, bunlar, kati surette farz kılınan umurdandır. İnsanlardan
(kibirlenip) yüzünü, çevirme. Yer yüzünde şımarık yürüme!

Çünkü, Allah, her kibir taslayanı,
kendini, beğenip övüneni, sevmez. Yürüyüşünde, mutedil ol! Sesini, alçalt.

Seslerin en çirkini, eşeklerin,
anırışıdır!” [60]

SÜLEYMAN ALEYHİSSELÂM

 

. 2

Süleyman
Aleyhisselamın Soyu: 2

Süleyman
Aleyhisselâmın Şekil Ve Şemaili: 2

Süleyman
Aleyhisselâmın Kral Ve Peygamber Oluşu Ve Bazı Faziletleri: 2

Süleyman
Aleyhisselâmın Kudüs’ü Ve Mescid-i Aksâ’yı Yaptırışı: 4

Mescid-İ Aksa
Ve Sahranın Başlarına Gelenler: 5

Süleyman
Aleyhisselâmın Saltanat Ve Fütuhatı: 6

Süleyman
Aleyhisselâmın Hacca Gidişi, Sebe’ Kraliçesini Müslüman Ve Mağ-Rib Beldelerini
Fethedişi: 8

Kur’ân-ı
Kerimin Süleyman Aleyhisselâm Hakkındaki Açıklaması: 9

Süleyman
Aleyhisselâmın Vefatı: 10

Süleyman
Aleyhisselâmın Kabri: 13

 

 

Süleyman Aleyhisselamın Soyu:    Başa Dön

 

Dâvûd b.İşa Aleyhisselâmın oğlu
olan Süleyman Aleyhiselâmın da, soyu, Ye-hûza b.Yâkub, b.İshak, b.İbrahim
Aleyhisselâmlara dayanır.[1]

 

Süleyman Aleyhisselâmın Şekil Ve
Şemaili:    Başa Dön

 

Süleyman Aleyhisselâm; uzun boylu[2]

Beyaz tenli,

İri vücudlu,

Nurlu[3]
ve güzel[4] yüzlü[5],

Büyük gözlü[6],

Çok saçlı idi. [7]

Beyaz elbise giyerdi. [8]

 

Süleyman Aleyhisselâmın Kral Ve
Peygamber Oluşu Ve Bazı Faziletleri:    Başa Dön

 

Süleyman Aleyhisselâma; Babası
Dâvûd Aleyhisselâmın vefatından sonra, kral­lıkla birlikte, Peygamberlik de,
verildi. [9]

Başka bir deyişle:

Babasının Peygamberliğine,
krallığına[10],
Hikmetine ve İlmine[11] vâris
oldu. [12]

Süleyman Aleyhisselâm; krallıkta ve
Kadılıkta, Babasından üstündü. Babası ise, Allâha ibâdette, oğlundan daha
ileride idi. [13]

Gerek Dâvûd ve gerek Süleyman
Aleyhisselâmların krallıkları, Keyhusrev b.Syavş’ün asrında idi. [14]

Süleyman Aleyhisselâm, daha on bir
yaşında bir çocuk olduğu halde[15], akıl
ve ilmin çokluğundan dolayı, Babası, bir çok işlerinde[16]
onunla istişarede bu­lunurdu. [17]

Bir gece, bir davar sahibi,
davarını, üzüm bağı (ekin) yanında yayarken, davar, sahibinin haberi olmadan[18],
girdiği üzüm bağındaki üzüm salkımlarını yemiş, ha-rab etmişti. [19]

Ertesi günü, sabahleyin, bağ (ekin)
sahibi ile davar sahibi, Dâvûd Aleyhisselâ-mın huzuruna çıktılar.

Bağ (ekin) sahibi:

“Bu kişi, davarını, geceleyin
boşlayıp bağımın (ekinimin) içine düşürdü. Ba­ğımdan (ekinimden) hiç bir şey
bırakmayıp hepsini yok etti!” dedi.

Dâvûd Aleyhisselâm da, davarların,
bağ (ekin) sahibine verilmesine hükmetti[20]:

“Git! Davarlar,
senindir!” dedi, davarları, bağ (ekin) sahibine verdi.

Bunlar; Dâvûd Aleyhisselâmın, o
zaman, on bir yaşında bulunan oğlu Süley­man Aleyhisselâma rastladılar.

Süleyman Aleyhisselâm, onlara:

“Aranızda, nasıl hüküm
verdi?” diye sordu.

Dâvûd Aleyhisselâmın verdiği hükmü,
ona, haber verdiler. [21]

Süleyman Aleyhisselâm:

“Taraflar hakkında, bundan
başkası, daha mülayim ve uygundu. [22]

İşinizi, ben, üzerime alsaydım,
bundan başka türlü hüküm verirdim!” dedi.

Onun, bu sözünü, Dâvûd Aleyhisselâma
haber verdiler.

Dâvûd Aleyhisselâm, Süleyman
Aleyhisselâmı çağırıp ona:

“Sen, onlar arasında, bundan
başka, nasıl hüküm verirdin? [23]

Peygamberlik ve Babalık hakkı için,
daha mülayim ve uygun olanı, bana ha­ber ver!” dedi. [24]

Süleyman Aleyhisselâm:

“Ey Allah’ın Peygamberi! Bu
hususta, bundan başka, hüküm verilebilir.” dedi.

Dâvûd Aleyhisselâm:

“Ne gibi?” diye sordu. [25]

Süleyman Aleyhisselâm:

“Davarları; kuzularından,
yünlerinden -vesâir menfeatlarından- yararlanması için, bağ (ekin) sahibine
teslim edersin!

Davar sahibi de, bağın (ekinin)
eski mâmur haline gelinceye ve sahibine tes­lim edilinceye kadar, İslah ve
imarına çalışır, sonra, davarları, sahibine iade eder!” dedi. [26]

Dâvûd Aleyhisselâm:

“Hüküm, senin verdiğin
hükümdür!” dedi, ve buna göre, hüküm verdi. [27]

(Dâvûd Aleyhisselâmın devrinde) iki
kadın, yanlarında kendilerinin iki oğlan ço­cukları bulunduğu halde, yolda
giderlerken, kurt gelerek onlardan, birinin (büyük kadının) çocuğunu, hemen
kapıp gider.

Bunun üzerine, (çocuğunu, kurt
kapan büyük) kadın, eşi (küçük) kadına:

“Kurt, senin, çocuğunu,
götürdü!” der.

Öbür kadın:

“Hayır! Kurt, senin çocuğunu,
götürdü!” der.

Nihayet, bu iki kadın,
muhakemelerini, Dâvûd Aleyhisselâma arz ederler.

O da, (kurtun kaptığı çocuğun,
küçük kadına), sağ kalan çocuğun da, büyük kadına aid olduğuna hükmeder.

Bunlar, muhakemeden çıkıp Dâvûd
Aleyhisselâmın oğlu Süleyman Aleyhisse­lâma giderler, Dâvûd Aleyhisselâmın
verdiği hükmü haber verirler.

Süleyman Aleyhisselâm:

“Haydi, bana, bir bıçak
getiriniz de, çocuğu, bunların arasında ikiye ayırayım!” deyince, küçük
kadın:

“Aman, öyle yapma! Allah, sana
rahmet etsin! Bu çocuk, o kadınındır!” der.

Bunun üzerine, Süleyman
Aleyhisselâm, çocuğun, küçük kadına âid olduğu­na hükmeder. [28]

Yüce Allah; Dâvûd Aleyhisselâma:

“Ey Dâvûd! Allah’ın, senden
sonra, işe, Süleymanı memur kıldığını, kendisine beyan et!” diye Vahy
edince, Dâvûd Aleyhisselâm:

“İlâhî! Bana lütufkâr olduğun
gibi, Süleymana da, lutufkâr ol!” diye niyazda bulundu.

Yüce Allah; Dâvûd Aleyhisselâma:

“Süleymana de ki: o, bana, senin
kul olduğu gibi, kul olsun da, ben de, ona, sana lutufkâr olduğum gibi,
lutufkâr olayım!” diye vahy etti.

Dâvûd Aleyhisselâm, vefat ettiği
zaman, Yüce Allah, Süleyman Aleyhisselâma: “Hacetini, benden dile!”
diye Vahy buyurdu. Süleyman Aleyhisselâm:

“Benim kalbimi de, Babamın
kalbi gibi, Sana karşı haşyet ve muhabbet taşır kılmanı dilerim!” diyerek
niyazda bulundu.

Yüce Allah; onun kalbini, dilediği
gibi, Allâha karşı haşyet ve muhabbet taşır kıld. [29]

Süleyman Aleyhisselâm; kral
oluşundan, vefatına kadar, Yüce Allah’a karşı hu-şûundan dolayı, başını semâya
kaldırmamıştır. [30] Son
derece mütevazı (alçak gönüllü) idi. Miskîn (son derece fakir)lerin yanlarına
varır, onlarla oturur: “Miskîn, miskînle oturur.” derdi. [31]

Hurma yaprağından Zenbil örüp satar[32],
elinin emeği ile geçinir[33], arpa
ek­meği yerdi. [34]

Her ayın başında altı gün,
ortasında üç gün, sonunda da, üç gün oruç tutardı. [35]

Süleyman Aleyhisselâm:

“Biz; yaşamanın, yumuşak
olanını da, sert olanını da, denedik.

Onlardan, aşağı olanını, yeterli
bulduk. [36]

İnsanlara verilmeyen şeyler, bize
verildi. İnsanlara verilmeyen ilimler, bize verildi. Fakat, şu üç kelimeden:
Öfke ve sükûnet halinde, Hilm (usluluk)den, Yoksulluk ve bolluk hâlinde,
tutumluluktan,

Gizlide ve açıkta, Allah
korkusundan daha üstün bir şey bulamadık!” demiştir. Süleyman
Aleyhisselâmın, oğluna da:

“Ey oğulcuğum! Miskinlikle
birlikte günah işlemek, ne kadar kötüdür! Hidâyetten sonra, dalâlete düşmek, ne
kadar kötüdür! Kişinin, Rabb’ine ibadet edip dururken, ibâdeti bırakması ise,
bundan daha kö­tüdür!” dediği de, rivayet edilir. [37]

 

Süleyman Aleyhisselâmın Kudüs’ü Ve
Mescid-i Aksâ’yı Yaptırışı:    Başa Dön

 

Mescid-i Aksa; Peygamberimiz
Aleyhisselâmın, Mîrac gecesinde uğramış ol­duğu[38],
İlya = Beytülmakdis Mescididir. [39]

Eshab-ı kiramdan Ebû Hüreyre,
Mescid-i Aksâ’ya[40] İiya
Mescidi veya Bey-tülmakdis Mescid’i[41]

Eshâb-ı kiramdan Ebû Saîd’ülhudrî
de: Beytülmakdis Mescidi der[42]

Dâvûd Aleyhisselâm, vefat edeceği
sırada, Beytülmakdis Mescidini tamamla­masını, Süleyman Aleyhisselâma vasiyyet
etmişti. [43]

Süleyman Aleyhisselâm; Kudüs
şehrinin çevresine, enli, uzun, beyaz taşlarla hisar yaptırdıktan sonra[44],
Hükümdarlığının dördüncü yılında Beytülmakdis’in yapısına başladı[45]
ki, bu, Yüce Allâhın; çevresini mübarek kıldığını bildirdiği Mescid-i Aksa idi. [46]

Eshab-ı kiramdan Ebû Zerr’ülgıfârî
der ki:

(Yâ Resûlallâh! Yer yüzünde ilk
kurulan Mescid, hangisidir?) diye sordum.

Resûlullah Aleyhisselâm:

(Mescid-i Haram’dır!) buyurdu.

(Sonra, hangisidir) diye sordum.

(Mescid-i Aksâ’dır!) buyurdu.

(Bunların arasında ne kadar zaman
vardır?) diye sordum.

(Kırk yıldır?

Nerede namaz vakti gelirse,
namazını, orada kıl! Orası da, bir mesciddir!) bu-yurdu.” [47]

Bu Hadîs-i şerifin şerhinde,
yetkili ilim adamları; ne İbrahim Aleyhisselâmın, Kabe’nin, ne de, Süleyman
Aleyhisselâmın, Mescid-i Aksa’nın ilk yapıcısı olma­dığı, ancak, nice
asırlardan sonra, bunların, yenileyicileri oldukları, Hadîs-i şerif-de geçen
kırk yıllık zamandan maksadın da, İbrahim Aleyhisselâm ile Mescid-i Aksa’nın
yenileyicileri arasında bulunan Yâkub Aleyhisselâm arasında geçen za­man olduğu
açıklanmıştır.

Filvaki,; Kabe, ilk defa Melekler
tarafından yapıldığı, sonra, Âdem Aleyhisse­lâm, sonra, Âdem Aleyhisselâmın
oğulları… en sonra da, İbrahim Aleyhisselâm tarafından yenilendiği gibi,
Mescid-i Aksa’da, ilk defa Âdem Aleyhisselâm veya Melekler tarafından yapılmış,
sonra, Sâm b.Nuh Aleyhisselâm, sonra, Yâkub, son­ra, Dâvûd ve Süleyman
Aleyhisselâmlar tarafından yenilenmiştir.[48]

Süleyman Aleyhisselâm; Mescid-i
Aksa için, yerdeki mâdenlerden altun, gü­müş ve yakut; denizden de, türlü inciler
çıkarttırdı.

Sonra, ustalar hazırlattı.

Kestirdiği türlü taşları, ustalara
yontturdu.[49]

Çam ve servi ağaçları getirtti. [50]

Ağaçlardan, biçilen tahtaları, sıra
sıra dizdirdi.

Toplanan cevherleri, düzelttirdi ve
süsletti. [51]

Mescid’in duvarlarını, beyaz, sarı
ve yeşil taşlarla ördürdü,

Direğini, hâlis, billur taştan
yaptırdı.

Tavanını, duvarlarını, inciler,
yakutlarla, türlü kıymetli cevherlerle süsletti.

Mescid’in tabanına Fîrûzec
(Safirus) denilen kıymetli taşlar döşetti.

O zaman, yer yüzünde, bu mâbedden
daha süslüsü, daha güzeli ve parlağı yoktu.

Bu Mescid; gecenin karanlığını,
dolunay gibi aydınlatırdı. [52]

İnsanlar, onun bir benzerini
görmemişlerdi. [53]

Mûsâ Aleyhisselâmdan  kalan 
Tâbût’ussekîne’yi  de bu  Beyt’ülmakdis’e koydurdu. [54]

Mescid’in köşelerinden bir köşesine
de, Abanus bir Asa dikilmişti.

Bu Asa’ya, Peygamberlerin soyundan
gelen çocuklardan birisi, dokunsa, ona, hiç bir zarar vermezdi.

Fakat, onlardan başkası, dokunsa,
eli, yanardı. [55]

Süleyman Aleyhisselâm, Mescid’in
yapı işinden boşaldığı zaman[56],
Sahra’-nın üzerine bir kurban götürüp kesti ve:

“Ey Allâhım! Bana, bu mülk’ü
saltanatı, Sen, bağışladın!

Üzerimdeki ihsan, Sendendir!

Sen, beni, yer yüzüne Halîfen
yaptın!

Hamd, sana mahsustur.

Ey Allâhım! Bu Mescid’e giren kimse
hakkında, benim, Senden dileğim şudur:

Buraya girip içinde halisane iki
rekât namaz kılan kimse, anasından doğduğu gündeki gibi günahından çıkıp
arınsın!

Buraya giren günahkâr, günahına
tevbe etsin. Korkuya kapılanı, emniyete, güvenliğe kavuştur! Hasta olana, şifâ
ver! Kıtlığa uğrayana, bolluk ve zenginlik ihsan et!

Duamı kabul buyurup dileklerimi
ihsan ettiğin zaman, Kurban’ımın kabulünü, onun alâmeti kıl!” diyerek düa
etti.

Bunun üzerine, gökten bir ateş
indi. Şarkla garp arasını kapladı. Sonra, boy­nunu uzatıp,kurbanı yüklenerek
göğe yükseltti.

Süleyman Aleyhisselâm, bundan
sonra, İsrail oğullarının bilginlerini, Me.^’d-de topladı. Onlara, Mescid’in
Allah için yapıldığını bildirdi. [57]

O günü de, Bayram edindi. [58]

Yeryüzünde, o günki Bayramdan daha
büyük ve yemesi, içmesi, o günkün­den daha bol bir Bayram edinilmemişti.
Binlerce deve, sığır ve davar boğazlan­mış[59] buna,
on dört gün devam edilmişti. [60]

Süleyman Aleyhisselâm;
Beytülmakdis’in, Mescid-i Aksa’nın yapımını tamamladıktan sonra, kendisi için
de, bir Beyt (Mâbed) yapmıştı ki, bu da, Kamame kili­sesi diye anılagelen ve
Hıristiyanlarca Kuduste Ulu Kilise sayılan kilisedir. [61]

 

Mescid-İ Aksa Ve Sahranın Başlarına
Gelenler:    Başa Dön

 

Kudüs’ün, Buhtunnassar tarafından
zabt ve tahribi sırasında Mescid-i Aksa da, yıkılmış, bir müddet sonra, Fars
krallarından Behmen’in müsaadesiyle yeniden yapılan Beytülmakdis’i, Hirodos
oğulları, Süleyman Aleyhisselâmın yaptığı şekil­de ikmal etmişlerdi.

Fakat, Rum krallarından Titoş, onu,
tekrar yıktırmış, yerine, ekin ektirmişti.

Rumların, Hıristiyanlığı kabullerinden
sonra, Konstantin’in Annesi, Haç’ın gö­müldüğü çöplükten Haçı çıkarttırarak,
yerine, Kamame Kilisesi diye anılan Kili­seyi yaptırmış (ibn.Haidun-Tarih
d,s.296-297), Yahudilerin Kıblesi olan Sahra’yı da, onların yaptıklarına ceza
olmak üzere, süprüntülük yaptırmak suretiyle akılların­ca ÖC almak İStemİŞ[62],
Sah­ra, Hz.Ömer’in, Kudüs’ü fethine kadar, böylece, süprüntülük ve çöplük
olarak

kalmıştı.[63]

Hz.Ömer, Peygamberimiz Muhammed
Aleyhisselâmın İsrâ gecesinde Beytül-makdis’e girmiş olduğu yerden girip Davud
Aleyhisselâmın Mihrabında iki rekât Tahiyyetülmescid kıldı.

Ertesi günü, orada sabah namazını
da, Müslümanlara kıldırdı.

Birinci rekâtta Sad sûresini okuyup
secde etti, Müslümanlar da, kendisiyle bir­likte secde ettiler.

İkinci rekâtta İsrâ (Benî İsrail)
sûresini okudu.

Sonra, Sahra’ya vardı.
Kâ’bul’ahbar’dan, onun yerini göstermesini istedi.

Kâ’b’ulahbar, arka tarafı işaret
edince, Hz.Ömer: “Sen, Yahûdiye benzedin! Yahudiliğe özendin!” dedi.

Sonra, Sahra’dan, toprakları,
Ridasının ve kaftanının etekleriyle taşımağa baş­ladı. Müslümanlar da,
kendisiyle birlikte böyle yaptılar.[64]

Sahra’nın üzeri, toprak ve
süprüntülerden temizlenince, üzerine, Kır Mescidi tarzında bir Mescid yapıldı.

tmevi Vteüitelef möen» e^iıö
‘D.NDö.tiiTneiiK-, Nıescıtn Vıatam, \$ıesütw \*«8ae>»s >»e Dımaşk Mescidi
hakkında yaptığı gibi, duvarlarını yükseltmek ve sağlamlaştırmak suretiyle,
onun da, imarına himmet edip adını hayırla andırdı.

Hicrî beşinci yüz yılda
Müslümanların, Mısır, Şam ve Hicaz ülkelerindeki hâki­miyetlerinin
zayıflamasından yararlanan Haçlılar, Şam taraflarıyla Kudüs’ü elle­rine
geçirince, Sahra Mescidini yıkıp yerine, büyük bir kilise yapmışlar[65],
kubbesinin başına da, altundan, kocaman bir Haç takmışlardı.[66]

Kudüs, böylece, doksan iki yıl,
Hıristiyanların elinde kaldı.[67]

Hicrî beşinci asrın sonlarına
doğru, İslam Mücahidlerinden Salahaddin-i Eyyû-bî, Haçlılarla savaşa savaşa,
Şam taraftarıyla Kudüs’ü, onların ellerinden kurtar­dı. [68]

Müslümanlar, Sahra kubbesinin
üzerine çıkıp büyük altun Haçı sökerek yere düşürdükleri zaman, Hıristiyanların
üzüntülerinden kopardıkları çığlıklarla, Müs­lümanların sevinçlerinden
getirdikleri Tekbirlerle yerler sarsıldı [69]

Mescid-i Aksa, içindeki Haçlardan,
Çanlardan, Ruhbanlardan, dolaşan domuz­lardan, içindeki, dışındaki bütün pisliklerden
temizlendi. İslâm devrinde olduğu hale getirildi.

Mü’min ve Müslümanlar Mescid-i
Aksâ’nın içine girdiler. Ezanlar, okundu. Kur’ân-ı Kerim tilâvet olundu.
Yerlere sergiler serildi. Direklere kandiller asıldı.[70]
Halebde yapılmış olan Kıymetli Minber de, getirilip yerleştirildi[71]

O güne kadar ziyaretçilere örtülü,
kapalı bulundurulan Sahra da, önce, temiz su ile, sonra da, gül suyu ve miskle
yıkanarak ziyaretçilerin gözleri önüne serildi.[72]

Salahaddin-i Eyyûbî,
Hıristiyanların, Sahra üzerinde yaptıkları ve övündükleri büyük kiliseyi de,
yıktırıp yerine, bugün mevcud olan Sahra Mescidini yaptırdı.[73]

İkinci cuma namazını da,
Müslümanlarla birlikte orada kıldı.

Mescid-i Aksâ’nın imarı için hiç
bir fedakârlıktan geri durmadı.[74]

Allah, ondan razı olsun![75]

 

Süleyman Aleyhisselâmın Saltanat Ve
Fütuhatı:    Başa Dön

 

Süleyman Aleyhisselâm; kendisinden
başka hiç kimseye lâyık olmayan bir mülk ve saltanat vermesini, Rabb’ından
dilemişti.

Yüce Allah, duasını kabul edip onu
da, kendisine verdi.[76]
İnsanları, cinleri, kuşları ve rüzgârı, ona, uysal kıldı. [77]

Meclisine gitmek üzre, evinden
çıktığı zaman, kuşlar, onun başının üzerinden ayrılmazlar, Meclisine vardığı
zaman da, insanlar ve cinler, kendisine kıyam eder, Serir’ine oturuncaya kadar,
ayakta dururlardı. [78]

Çok savaşçı idi. Savaşmaktan,
oturmağa vakit bulamazdı. [79]

Yer yüzünün ne tarafında bir kral
bulunduğunu, işitse, hemen gidip onu, ye-ner ve kendisine, boyun eğdirirdi.

Savaşa çıkmak istediği zaman,
askerlerine emreder, tahtadan bir ulaştırma Dö­şeği (Uçağı) yapılır[80],
o tahta Döşeğin üzerine de, kendisinin tahta Serîr’i, yer­leştirilirdi.

Savaş erleri, savaş araçlarını ve
savaş hayvanlarını da, bindirdikten sonra, şid­detle esici rüzgâra emreder,
rüzgâr da, bu tahta uçağın altına girip onu, yerden kaldırınca, Süleyman
Aleyhisselâm, nereye gitmek isterse, kendilerini, oraya gö­türmesini, yumuşak
ve mülayim esen yel’e, emrederdi.

O da, tahta uçağı götürürken, o
kadar yumuşak eserdi ki, üzerinden geçip git­tiği tarlanın ekinlerini bile
kımıldatmazdı.

Sebe’ sûresinin on ikinci âyetinde
açıklandığı gibi, rüzgârın sabahı ve akşamı, birer aylık yoldu.’[81]

İbn.İshak (85-151 Hicrî), der ki:

“Bana, Dicle taraflarından bir
konak yerinde konaklayan bir zat, orada, Süley­man Aleyhisselâmın Eshabından,
ya bir cin, ya da, bir insan tarafından yazılmış bir yazı bulduğunu ve o
yazıda:

“Biz, buraya konduk. Hiç bir
şey bina etmedik. Amma, burayı, bina edilmiş bulduk.

Sabahleyin, Istahr’dan hareket
etmiştik.

Biz, buradan da, inşâallah,
akşamleyin kalkıp Şam’da geceleyeceğiz! demiş­tik.” diye yazılı olduğunu,
anlattı.”[82]

Süleyman Aleyhisselâm, Şam’dan
Irak’a kadar olan yerleri fethetti. Horasan’ı da, bu yerlere kattı. Belh
şehrine indi. Orası, bundan önce kurulmuştu. Oradan dönüp Irak’a indi.

Keyhüsrev, Süleyman Aleyhisselâmın,
Irak toprağına indiğini işitince korktu. Üzüntüsünden, zayıfladı. Çok geçmeden
de, öldü.

Süleyman Aleyhisselâm, Iraktan,
Merv’e ilerledi.

Sonra, Belh’a vardı.

Belh’dan, Türk beldelerine, ansızın
baskın yaptı.

Oradan, Çin beldelerine geçti.

Sonra, doğudan, sağlayarak deniz
sahili yoluyla Kındıhar’a geldi.

Oradan Keşker’e ilerledi.

Sonra, Şam’a döndü, ve Tedmür’e
kavuştu. Orası, kendisinin vatan edindiği yer’di.[83]

Rüzgâr; Allah’ın emriyle, Süleyman
Aleyhisselâmın, istediği yere gidiş ve geli­şini sağlamakla kalmaz, aynı
zamanda, herkesin konuştukları şeyleri de, ona, iletir, haber verirdi. [84]

Süleyman Aleyhisselâm, bir gün,
rüzgâra binerek bir ekincinin üzerinden ge­çip giderken, ekinci başını
kaldırdı. Ona, baktı, ve:

“Dâvûd Hanedanına büyük bir
mülk ve saltanat verilmiştir!” dedi.

Rüzgâr, onun, bu sözünü, Süleyman
Aleyhisselâmın kulağına eriştirince, Sü­leyman Aleyhisselâm, yere indi ve
ekincinin yanına vardı. Ona:

“Ben, senin söylediğin sözü
işittim ve senin yanına, ancak, güc yetiremeyece-ğin şeyi temenni etme! demek
için indim.

Allah’ın, senden kabul edeceği bir
tek teşbih, Dâvûd Hanedanına verilen şey­lerden daha hayırlıdır!” dedi.

Bunun üzerine, ekinci, Süleyman
Aleyhisselâma:

“Sen, benim üzüntümü
giderdiğin gibi, Allah da, senin üzüntünü, gidersin!” dedi. [85]

Süleyman Aleyhisselâm; ordusu ile,
Karınca vadisine geldikleri zaman, bir karınca:

“Ey karıncalar! Yuvalarınıza,
giriniz!

Sakın, Süleyman ve ordusu, sizi
-bilmeyerek- kırmasın!” demişti.

Süleyman Aleyhisselâm, onun bu
sözünden, gülercesine gülümsedi de,

“Ey Rabb’im! Bana ve ana ve babama
lütfettiğin nimetine şükretmemi ve (geri kalan ömrüm içinde) Senin razı
olacağın iyi (işler) yapmamı, bana ilham et!

Rahmetinle beni de, (Cennette)
Salih kullarının arasına idhal et!” dedi.
[86]

Rivayete göre: Süleyman
Aleyhisselâm, karıncanın söylediğini, işittince, üze­rine, indi ve:

“Onu, bana getiriniz!”
dedi.

Getirdiler.

Süleyman Aleyhisselâm, ona:

“Sen, ne için karıncaları,
sakındırdın?

Benim, zâlim olduğumu mu işittiniz?

Yoksa, benim, adaletli bir
Peygamber olduğumu mu bilemediniz?

Ne için onlara:

“Sizi, Süleyman ve ordusu
kırmasın! dedin?” diye sordu.

Karınca:

“Ey Allah’ın Peygamberi! Sen,
benim sözümdeki (Onlar, bilmeden) kaydını işit­medin mi?

Bununla beraber, benim, can kırma
sözümden maksadım, ancak, kalblerin kı­rılması idi.

Senin bir şey vermeni temenni edip
fitneye düşmekten, sana bakmakla meş­gul olup Allah’ı Teşbih etmekten geri
kalmaktan korktum!” dedi.

Süleyman Aleyhisselâm:

“Bana, öğüt ver!” dedi.

Karınca:

“Babana, Dâvûd isminin ne için
konulduğunu, biliyor musun?” diye sordu.

Süleyman Aleyhisselâm:

“Hayır! Bilmiyorum!”
dedi.

Karınca:

“O, kalb yarasını, tedavi
etsin diye verildi!” dedi.

“Sana, Süleyman isminin ne
için konulduğunu, biliyor musun?” diye sordu.

Karınca:

“Göğsüne selâmet verilinceye
kadar dayanasın ve Baban Davud’a erişmeye müstehak olasın diye
verilmiştir!” dedi.

Sonra da:

“Yüce Allah’ın, sana, rüzgârı,
ne için uysal kıldığını, biliyor musun?” diye sordu.

Süleyman Aleyhisselâm:

“Hayır! Bilmiyorum!”
dedi.

Karınca:

“Dünyanın tümünün, esen, gelip
geçen bir Yel’den ibaret bulunduğunu sana haber vermek için!” dedi.

Süleyman Aleyhisselâm, karıncanın
sözlerine hayrette kalarak gülercesine gü­lümsedi ve Nemi sûresinin on
dokuzuncu âyetinde açıklanan duasını tekrarladı.[87]

Süleyman Aleyhisselâm, halkı,
yağmur duasına çıkarmıştı.

Orada bir karınca kafasının üzerine
yatıp ayaklarını, semaya kaldırmış ve:

“Ey Allâhım! Ben, Senin
yaratıklarından bir yaratık’ım.

Sen, bizi, yağmurunla sulasan da,
Sen, bizi, kuraklıktan helak etsen de, biz,

Senin rızkından müstağnî
değiliz!” diyordu. Bunun üzerine, Süleyman Aleyhisselâm; halka:

“Geri dönünüz! Siz, sizden
başkasının düasıyla yağmura kavuşturuldunuz!” dedi. [88]

Ölüm Meleği, bir gün, Süleyman
Aleyhisselâmın yanına girip yanında oturan­lardan, bir adama, uzun uzun bakmış
durmuştu.

Ölüm Meleği çıkıp gittiği zaman,
adam, Süleyman Aleyhisselâma:

“Kim bu?” diye sordu.

Süleyman Aleyhisselâm:

“Ölüm Meleğidir!” dedi.

Adam:

“Onun, bana, bakışı, sanki,
beni öldürmek istiyor gibiydi!” dedi.

Süleyman Aleyhisselâm ona:

“Peki, şimdi, benim, sana ne
yapmamı istiyorsun?” diye sordu.

Adam:

“Beni, rüzgâra bindirmeni ve
Hindistana bıraktırmanı, istiyorum!” dedi.

Süleyman Aleyhisselâm, rüzgârı
çağırdı. Adamı, onun üzerine bindirip Hindis­tana bıraktırdı.

Bundan sonra, Ölüm Meleği, Süleyman
Aleyhisselâmın yanına geldi. Süleyman Aleyhisselâm, ona:

“Sen, yanımda oturanlardan,
bir adama, niçin uzun uzun bakmıştın?” diye sor­du. Ölüm Meleği:

“Ben, onun ruhunu,
Hindistan’da almakla emrolunduğum halde, kendisinin, senin yanında bulunuşuna
hayret etmiştim.” dedi.[89]

 

Süleyman Aleyhisselâmın Hacca
Gidişi, Sebe’ Kraliçesini Müslüman Ve Mağ-Rib Beldelerini Fethedişi:    Başa Dön

 

Süleyman Aleyhisselâm; İlya = Kudüs
Mescid’inin yapımından boşaldıktan son­ra, Tihâme yolunu tuttu.

Allah’ın Beyt-i Haramını, Tavaf
etti ve ona, örtü örttürdü. Onun yanında kurban kestirdi.

Orada, yedi gün oturduktan sonra,
San’â’ya ilerledi. Sebe’ kraliçesinin Müslü­man olmasını sağladı.

Şam’a, döndü.

Mağrib beldelerine, Endelüs, Tanca,
Franca, Ifrikıye ve Ken’an b.Ham, b.Nûh Aleyhisselâm oğullarının beldelerinden
olan taraflarına hâkim olan Zorba kralı ye­nip kendisini, bir olan Allah’a
imana ve putları bırakmağa davet etti. Küfründe, direnince, öldürdü. [90]

 

Kur’ân-ı Kerimin Süleyman
Aleyhisselâm Hakkındaki Açıklaması:    Başa Dön

 

“Süleyman’a da, rüzgârı,
(Müsahhar kıldık)ki, sabahı bir ayflık yol), akşamı, bir ay(lık yol)du.

Erimiş bakır mâdenini, ona, sel
gibi akıttık.

Onun önünde -Rabbinin izniyle- iş
gören bazı cinler de, vardı.

İçlerinden, kim bizim emrimizden
ayrılıp saparsa, ona, çılgın azabdan tattınrdık.

O, kalelerden, heykellerden, büyük
havuzlar gibi çanaklardan, sabit sabit ka­zanlardan, ne dilerse, kendisine
yaparlardı.

Ey Dâvûd Hanedanı! Siz, (Allah’a)
şükür için çalıştınız!

Kullarımdan (hakkıyle) şükreden,
azdır. [91]

“Andoisun ki: biz, Dâvûd’a ve
Süleyman’a i\im vermişizdir.

(Bundan dolayı) onlar:

“Bizi, Mü’min kullarının bir
çoğundan üstün kılan Allah’a hamd olsun!” dediler.

Süleyman, Davud’a, mirasçı oldu.

(Süleyman):

“Ey insanlar! Bize, kuşların
dili öğretildi.

Bize, her şeyden verildi.

Şüphesiz ki: bu, apaçık bir üstünlüğün
ta kendisidir!” dedi.

Süleyman’ın, cinlerden,
insanlardan, kuşlardan orduları toplandı.

İşte, bütün bunlar, (onun
tarafından) zabt ve idare ediliyorlardı.

Hattâ, Karınca vadisi üzerine
geldikleri zaman (dişi) bir karınca:

“Ey Karıncalar! Yuvalarınıza giriniz!

Sakın, Süleyman ve ordusu
-kendileri, bilmeyerek- sizi kırmasın!” dedi.

(Süleyman) onun bu sözünden
gülercesine gülümsedi de:

“Ey Rabb’im Bana ve Ana ve
Babama lütfettiğin nimetine şükr etmemi ve (geri­de kalan ömrüm içinde) Senin
razı olacağın iyi (işler) yapmamı, bana, ilham et!

Rahmetinle beni de (Cennette) sâlih
kulların arasına idhal et!” dedi.

(Süleyman) kuşları araştırıp:

“Hüdhüd’ü, neye görmüyorum?

Yoksa, gaiblerden mi (oldu)?

Onu, her halde çetin bir azaba
uğratacağım!

Yâhud, onu, mutlaka, kestireceğim,
ya da, bana, açık ve kat’îbir Burhan geti­rir!” dedi.

Derken, (Hüdhüd) çok geçmeden
geldi:

“Ben, senin muttali’ olmadığın
bir (hakîkat)a vâkıf oldum: Sebe’den, Sana, çok doğru (ve mühim) bir haber
getirdim.

Hakikat, orada, bir kadını, onlara hükümdarlık
eder buldum.

Kendisine, her şey verilmiştir.

Onun, bir de, çok büyük bir Taht’ı
var.

(Gerek) onu, (gerek) kavmini,
Allah’ı bırakıp güneşe secde ediyorlarken buldum (gördüm).

Şeytan, onların yaptıklarını,
süslemiş te, kendilerini yoldan alıkoymuş (saptırmış) Onun için, onlar doğru
yola giremiyorlar.

(Bunu) göklerdeki ve yerdeki her
gizliyi (meydana) çıkaran, (kalblerinde)ne gizli­yorlar, ne açıklayorlarsa,
(hepsini) bilen Allâha secde etmesinler diye (yapıyorlar)

Allah, O’dur ki, O, büyük Arş’in Sahibi
olan ve O, kendisinden başka hiç bir İlâh bulunmayandır.” dedi.

(Süleyman):

“Bakalım doğru mu söyledin,
yoksa, yalancılardan mı oldun?

Şu mektubumu götür, onu,
kendilerine bırak!

Sonra, onlardan biraz çekil de,
bak, neye dönecekler (Ne cevap verecekler?) dedi.

(Sebe’ kıraliçesi):

“Ey İleri gelenler! Hakikat,
bana, çok şerefli bir mektup bırakıldı ki, o, Süleyman-dandır ve o, hakfkatan,
Rahman ve Rahfm olan Allâhın adiyle.

Bana karşı, baş kaldırmayınız!

Müslümanlar olarak bana
geliniz!” diye (yazılmıştır)

Ey ileri gelenler! Bana, (bu) işim
hakkında bir rey veriniz!

Siz, huzurumda bulununcaya kadar,
ben, hiç bir işte kat’î(bir hüküm sahibi) ola­madım. ” dedi.

“Biz, güc, kuvvet sahihleri,
çetin savaş erbabıyız. Emir, sana âiddir.

Bak, sen, ne emredeceksin.”
elediler. (Kraliçe):

Şüphesiz ki: hükümdarlar, bir
memlekete girdikleri zaman, orasını, perişan ederler.

Halkından, şerefli olanları, hor ve
hakir kılarlar. Bunlar da, böyle yapacaklardır.

Ben, onlara, bir hediye göndereyim,
de, Elçiler, ne (cevap) ile dönecek baka­yım?” dedi.

Bunun üzerine, vaktâ ki, (o
gönderilen heyet) Süleymana geldi.

(Süleyman):

“Siz, bana, mal ile yardım mı
ediyorsunuz!?

İşte, Allah’ın, bana verdiği
(nimetler ki, onlar) size verdiğinden daha çok hayırlıdır.

Belki, siz, hediyenizle
böbürlenirsiniz.

(Ey elçi heyet başkanı!) dön
onlara!

And olsun ki önüne geçemeyecekleri
ordularla onlara gelir, onları, hor ve hakir oldukları halde, oradan
çıkarırım!” dedi.

(Süleyman, kendi maiyetindekilere
de) ey ileri gelenler! Onun (Belkısin) Tahtını, kendilerinin, bana, Müslüman
olarak gelmelerinden önce, hanginiz bana, getirir?” dedi.

Cinden bir İfrit:

“Sen, Makamından kalkmadan,
ben, onu, sana getiririm!

Ben, buna karşı, her halde,
güvenilecek bir güce mâlikim!” dedi.

Nezdinde Kitabdan bir ilim bulunan
(Âsaf b.Berhıya):

“Ben, gözün, sana dönmeden
(gözünü yumup açmadan) önce, onu, sana geti­ririm!” dedi.

Vaktâ ki (Süleyman), onu (Tahtı)
yanında durur bir halde gördü: “Bu, Rabbımın fazi (ve lutf’undan)dır.

Şükür mü edeceğim, yoksa, nankörlük
mü edeceğim, beni, imtihan ettiği içindir (bu).

Kim şükr ederse, kendi yararınadır,
kim de, nankörlük ederse, şüphe yok ki Rab-bım (onun şükründen) tamamen
müstağnidir.

(Hem O) Hakkıyle kerem
sahibidir.” dedi.

(Süleyman):

“Onun Tahtını, bilinmez bir
şekle getiriniz.

bakalım (tanımaya) muvaffak olacak
mı, yoksa, muvaffak olamayacaklardan mı olacak?” dedi.

Artık (Belkıs) gelince, ona:
“Senin Taht’ın böyle mi idi?” denildi. (Belkıs):

“Sanki, bu, odur!

Ondan önce de, bize ilim
verilmişti, ve biz, Müslüman olmuştuk! dedi. (Hayır!) Onun, Allah’ı bırakıp
tapmakta devam ettiği şey, kendisinin İslâmiyeti)ne mani olmuştu.

Hakıkatta, o kâfirler gürûhundandı.

Ona:

“Köşk’e, gir!” denildi.

(Belkıs) onu, görünce, derin bir su
sandı.

İki ayağını aç(ıp sıva)dı.

(Süleyman):

“O, hakîkatan, sırçadan
yapılmış, düzeltilmiş (ve şeffaf) bir açıklıktır.” dedi.

(Belkıs)

“Ey Rabb’ım! Hakikat, ben,
kendime yazık etmişim.

Süleyman’ın maiyetinde, âlemlerin
Rabb’ı olan Allâha teslim oldum (Müslüman oldum) dedi. [92]

 

Süleyman Aleyhisselâmın Vefatı:    Başa Dön

 

Süleyman Aleyhisselâm; ibâdet için [93],
bazan bir yıl, iki yıl,

Bazan bir ay, iki ay,

Bazan da, bundan daha az veya çok
müddet, Beytülmakdis’te tek başına kalırdı.

Kendisinin yeyeceği, içeceği de,
oraya götürülürdü.

Vefatıyle neticelenen son defaki
kalışında da, yiyeceği, içeceği götürülüp ya­nına konulmuştu. [94]

Süleyman Aleyhisselâm, böyle yalnız
başına kalmayı âdet edindiği Beytülmak­dis’te namaz kılarken[95],
hiç bir gün olmazdı ki, sabaha çıksın da, orada, bir ağaç bitmemiş olsun! [96]

Başka bir deyişle: hiç bir namaz
kılmazdı ki, önünde, bitmiş bir ağaç bu­lunmasın. [97]

Süleyman Aleyhisselâm,
namazgahında, namaza durduğu zaman[98],
önünde bitmiş olan ağacı görünc[99],
yanına varır[100],
ona:

“Senin ismin nedir?” diye
sorar, ağaç ta:

“İsmim şöyle! şöyle!”
derdi.

Süleyman Aleyhisselâm, ona:

“Sen, ne şey içinsin?”
diye sorar,

Oda:

“Şunun, şunun için!”
derdi. [101]

Kesilecek bir ağaçsa, Süleyman
Aleyhisselâm, emreder, o ağaç, kesilirdi. [102]

Eğer, o ağaç, dikilmek için,
bitmişse[103],
onun üzerine:

“Filan yere, şöyle şöyle
dikilecektir!” diye yazılı[104]
dikilirdi. [105]

Eğer, biten ağaç, deva için, bitmiş
olur[106]:

“Şu derde, şu derde deva için,
bittim!” derse[107],
onun üzerine:

“Şu derde, şu derde
devadır!” diye[108]
yazılır[109] ve
onun için gereği, ya-pılırdı. [110]

İşte, Tıb fennindeki nebatla
tedavî, bunun üzerine kurulmuştur[111]

Süleyman Aleyhisselâm, bir gün,
namaz kıldığı sırada, önünde bir ağacın bit­miş olduğunu, gördü. [112]
Ona:

“Senin ismin nedir?” diye
sordu.[113]
Ağaç:

“Harrub![114]
Harnub! [115] Harnûbe! [116]
Ben, Harrûbe’yim!” dedi. [117]

Süleyman Aleyhisselâm, ona:

“Sen, ne şey içinsin?”
diye sordu.

Ağaç:

Ben, şu Mescidi harabetmek için’im!
dedi. [118]

Süleyman Aleyhisselâm:

“Ben, sağ iken, Allah, bu
Mescidi, harap etmeyecektir!

Demek, benim ölümüm ve
Beytülmakdis’in harap oluşu, senin yüzündendir hâ!” dedi ve hemen, onu
söktü. [119] Kendisine aid bahçeye dikti. [120]

Süleyman Aleyhisselâm; dayanmak
için, Harrûbe ağacından, kendisine bir Asa yontturdu. [121]

Süleyman Aleyhisselâm, bir gün,
Ölüm Meleğine:

“Benim ruhumu, almak istediğin
zaman, bana, bildir!” demişti.

Ölüm Meleği:

“Ben, bunu, senden daha iyi
biliyor değilim!

Bu bilgi; ancak, bana bırakılacak
ve içinde, ölecek kimsenin ismi anılacak ya­zıda bulunur. [122]

İçinde isimler bulunan kitab ise,
bana, ancak, Arş’ın altında olduğum zaman bırakılırdır.” dedi. [123]

Süleyman Aleyhisselâm, Ölüm Meleğine:

“Öyle ise, sana, benim
hakkımda emir verildiği zaman, bana, bildir!” dedi. [124]

Nihayet, bir gün, Ölüm Meleği
gelip:

“Ey Süleyman! Senin hakkında,
bana emir verilmiş bulunuyor!

Senin, azıcık bir vaktin
kaldı!” dedi.

Süleyman Aleyhisselâm, sabahleyin, köşküne
girdi. Kapıları, kilitlemelerini emr ve halkı, yanına girmekten men etti.

Sonra, eline Asasını alıp
koltuğunun altına yerleştirdi, ve ayakta ona dayana­rak ülkesine doğru bakınca,
güzel yüzlü, üzerinde beyaz elbise bulunan bir genç adam gördü.

Genç adam, köşkün bir tarafından,
kendisinin yanına giriverdi.

“Esselâmü aleyke yâ
Süleyman!” diyerek selâm verdi.

Süleyman Aleyhisselâm:

“Ve aleykesselâm!

Sen, benim iznim olmadan, bu köşke
nasıl girdin?!

Ben, herkesi, buraya girmekten men
etmiştim.

Kapıcılar, Perdedarlar, seni, men
etmedi mi?

Sen, benim iznim olmadan, köşküme
girdiğin zaman, benden, korkmadın mı?” dedi.

Genç adam:

“Ben, o kimseyim ki: bana, ne
Perdedarlar, ne Kapıcılar mâni olabilirdir, ne de, ben, krallardan korkarım!

Hem ben, bu köşke, izinsiz girmiş
de, değilim!” dedi.

Süleyman Aleyhisselâm:

“Senin buraya girmene kim izin
verdi?” diye sordu.

Genç adam:

“Rabb’ım!” dedi.

Süleyman Aleyhisselâm, onun Ölüm
Meleği olduğunu, anlayınca, ürperdi.

“Demek, sen, Ölüm
Meleğisin!” dedi.

Ölüm Meleği:

“Evet!” dedi.

Süleyman Aleyhisselâm:

“Ne için geldin?” diye
sordu.

Ölüm Meleği:

“Senin ruhunu kabz
edeceğim!” dedi.

Süleyman Aleyhisselâm:

Ey Ölüm meleği! Ben, bu gün,
adamlarımı, yanıma toplayıp onlardan, beni, neşelendirmelerini ve bana, tasa
verecek bir şey işittirmemelerini istemiştim!” dedi.

Ölüm Meleği:

“Ey Süleyman! Sen, ancak, seni
neşelendirecek, içinde sana tasa verici bir şey bulunmayan bir günü yaşamak
istiyorsun!

Halbuki, böyle bir gün, dünyada
yaratılmamıştır.

Rabbının hükmüne razı ol!

Çünki, bu, reddine asla çâre
olmayacak bir hükümdür!” dedi.

Süleyman Aleyhisselâm:

“Öyle ise, emrolunduğun gibi,
vazifeni, yerine getir!” dedi.

Bunun üzerine, Ölüm Meleği;
Süleyman Aleyhisselâmın ruhunu, kendisi ayakta, Asasına dayanmış olduğu halde,
kabz etti. [125]

O zaman, Süleyman Aleyhisselâm,
elli küsur yaşında[126],
elli iki yaşında[127] veya
elli üç yaşında idi. [128]

Ona ve gönderilen bütün
Peygamberlere selâm olsun!

Süleyman Aleyhisselâmın vefat
ettiğini, cinler, şeytanlar, bir yıl anlayamadılar.

Süleyman Aleyhisselâmın dayandığı
Asayı, ağaç kurdunun, içinden yeyip za­yıflattığı ve Süleyman Aleyhisselâm,
yere yıkıldığı zaman, cinler ve şeytanlar, onun vefat ettiğini anladılar. [129]

Bu husus Kur’ân-ı kerimde şöyle
açıklanır:

“Sonra, biz, ona ölüm hükmünü
infaz edince (dayandığı) Asasını, yemekte olan ağaç kurdundan başka bir şey,
bunun ölümünü, onlara göstermedi.

Bu suretle yere kapanıp yıkıldığı
zaman, besbelli oldu ki, eğer, cinler, gaybı bil­miş olsalardı, öyle horlayıcı
bir azab (meşakkatli işler) içinde kalıp durmazlardı. [130]

 

Süleyman Aleyhisselâmın Kabri:    Başa Dön

 

Rivayete göre: Süleyman
Aleyhisselâm, Babası Dâvûd Aleyhisselâmın kabri­nin yanına gömülmüştür. [131]

 

 

DAVUD
ALEYHİSSELÂM

 

. 2

Dâvûd
Aleyhısselamın Soyu: 2

Dâvûd
Aleyhisselâmın Şekil Ve Şemaili: 2

Dâvûd
Aleyhisselâmın Hor Görülüşü Ve Kendisine Davar Güttürülüşü: 2

Dâvûd
Aleyhisselâmın Davar Güderken Karşılaştığı Haller: 2

Dâvûd
Aleyhisselâmın Câlût’la Karşılaşıp Onu Öldürüşü: 3

Tâlût’un Dâvûd
Aleyhisselâmı Kıskanarak Öldürmeğe Kalkışı: 5

Dâvûd
Aleyhisselâmın Peygamber Oluşu Ve Bazı Faziletleri: 5

Dâvûd
Aleyhisselâmın Mescidi Aksâ’yı Yaptırmağa Teşebbüs Edişi: 8

Kur’ân-I
Kerimin Dâvûd Aleyhisselâm Hakkındaki Açıklaması : 10

Dâvûd
Aleyhisselâmın Vefatı: 11

Dâvûd
Aleyhisselâma Peygamberimiz Ve Ümmeti Hakkında İnen Vahy: 13

 

 

Dâvûd Aleyhısselamın Soyu:    Başa
Dön

 

Dâvûd b.İşâ[1]
Aleyhisselâm; Yehûza b.Yâkub, b.İshak, b.İbrahim Aleyhisselâmın soyundandır. [2]

 

Dâvûd Aleyhisselâmın Şekil Ve
Şemaili:    Başa Dön

 

Dâvûd Aleyhisselâm: kısa boylu[3],
hastalıklı, ak tenli, mavi gözlü, kırmızı yüz­lü, ince bacaklı, düz[4]
ve az saçlı idi. [5]

Tepesinin saçı dökülüp açılmıştı. [6]

Gür ve güzel sesli, güzel huylu[7],
temiz kalbli[8] ve çok
anlayışlı idi. [9]

 

Dâvûd Aleyhisselâmın Hor Görülüşü
Ve Kendisine Davar Güttürülüşü:    Başa Dön

 

İsa’nın, Dâvûd Aleyhisselâmdan
başka, duvar gibi on iki oğlu daha vardı.

Dâvûd Aleyhisselâm, kısa boylu ve
vücudca, çelimsiz olduğu için, babası İşa, onu, hor görür, insanlar arasına
çıkarmaktan utanır, ona, davarlarını güttürürdü.

Onu, Şemûyel Aleyhisselâma da,
öteki oğullarıyla birlikte göstermek iste-memişti. [10]

 

Dâvûd Aleyhisselâmın Davar Güderken
Karşılaştığı Haller:   
Başa Dön

 

Dâvûd Aleyhisselâm, bir gün[11],
babasının yanına gelip[12]:

“Ey Babacığım! Ben, şu
sapanımla, attığım her şeyi, muhakkak, vuruyor, yere düşürüyorum!” dedi. [13]

Babası:

“Ey oğulcuğum! Seni,
müjdelerim: Allah, senin rızkını, Sapanının içine, koy­muştur!” dedi.

Dâvûd Aleyhisselâm, başka bir gün,
yine, babasının yanına gelip

“Ey babacığım! [14]
Dağlar arasına girdiğimde, yuvasında duran bir arslana rastladım! Hiç
korkmadan, onun üzerine binip kulaklarını tuttum!” dedi[15]

Babası:

“Müjdelerim seni ey oğulcuğum!
Hiç şüphesiz, bu da, Allanın, sana verdiği bir hayırdır.” dedi. [16]

Dâvûd Aleyhisselâm, yine, başka bir
gün de, babasına gelip[17]:

“Ey babacığım! [18]
Ben, dağların arasında yürüyüp giderken, Allâhı, Teşbih ediyor (Sübhânallâh!)
diyorum.

Hiç bir dağ kalmamak üzere, bütün
dağlar, benimle birlikte, Allah’ı Teşbih edi­yor, (Sübhânallâh!)
diyorlar.” dedi.

Babası:

“Müjdelerim seni ey oğulcuğum!
Hiç şüphesiz, bu da, Allanın, sana verdiği bir hayırdır.” dedi. [19]

Dâvûd Aleyhisselâmın babası, çok
yaşlı bir ihtiyardı,

Dâvud Aleyhisselâmın kardeşleri,
Câlut’la savaşmak üzre, Tâlut’la birlikte git­mişlerdi.

Dâvûd Aleyhisselâm, babasının
davarlarını gütmek üzere, geride kalmıştı.

İsrail oğullarıyla Amâlıkalar,
çarpışmak için, birbirlerine yaklaşmış bulunu­yorlardı.

Dâvûd Aleyhisselâm, davarlarını
yayarken, kendisine bir ses geldii ki: “Ey Dâvûd! Sen, Câlût’u,
öldüreceksin!

Sen, şurada durup ne yapacaksın?
Haydi, davarlarını, Rabb’ına, emânet et de, kardeşlerine kavuş!

Tâlût; Câlût’u, öldürecek kimseye,
malının yarısını vermeyi ve kızını da, onun­la evlendirmeyi va’d etmiş
bulunmaktadır!” diyordu.

Dâvûd Aleyhisselâm, hemen,
davarlarını, Rabb’ine emânet etti. Gidip babası­nın yanına vardı.

Babası, ona:

“Sen, davarlarını, ne
yaptın?” diye sordu.

Dâvûd Aleyhisselâm:

“Ben, onlara, en koruyucu
Birini, Vekil ettim!” deyince, babası, onun bu sö­zünden, davarlara,
ancak, çoban arkadaşlarından bazısını vekil ettiğini sanmıştı.

Savaşa giden kardeşleri için azık
hazırlayıp:

“Ey oğulcuğum! Hemen,
kardeşlerinin yanına git. Düşmanları karşısında, on­ları, güçlendirmek üzere,
yaptığımız şeyleri, kendilerine teslim et!

Durumlarını, gör, benim yanıma ve
işinin başına dönmekte acele et!” dedi.

Dâvûd Aieyhisselâm, kardeşlerinin
azıklarını, asasını, torbasını ve sapanını yük­lenip hemen yola çıktı.

Yolda giderken, bir taş:

“Ey Dâvûd! Beni, götür! Senin
için -Allah’ın izniyle- Câlût’u, öldüreyim!” diye­rek seslendi.

Dâvûd Aleyhisselâm, onu, alıp
torbasına koydu. Sonra, yoluna devam etti.

Başka bir taş, ona:

“Ey Dâvûd! Beni de, al!”
diye seslendi.

Dâvûd Aleyhisselâm, ona:

“Sen, kimsin?” diye
sordu.

Taş:

“Ben, İshak’ın taşıyım ki, o,
benimle, şunları, şunları, öldürdü!

Ben -Allah’ın izniyle- Câlût’u,
öldürürüm!” dedi.

Dâvûd Aleyhisselâm, onu da, alıp
torbasına koydu.

Sonra, yoluna devam etti.

Daha başka bir taşa rastladı ki:

“Ey Dâvûd! Beni de, yanına
al!” dedi.

Dâvûd Aleyhisselâm, ona:

“Sen, kimsin?” diye
sordu.

Taş:

“Ben, Yâkub’un taşıyım. Ben
-Allah’ın izniyle- Câlût’u, öldürürüm!” dedi.

Dâvûd Aleyhisselâm, ona:

“Sen, onu, nasıl
öldüreceksin?” diye sordu. Taş:

“Ben, rüzgârdan, beni
-Câlût’un tolgasına ulaştırıp alnına değdirmesi için- yar­dım etmesini isterim
ve onu, öldürürüm!” dedi.

Dâvûd Aleyhisselâm, onu da, alıp
torbasına koydu.[20] İşte,
Dâvûd Aleyhisselâm; böylece, yolda rastlayıp:

“Ey Dâvûd! Bizi al! Câlût’u,
bizimle vurup öldürürsün!” diyerek seslenen üç taşı alıp torbasına
yerleştirmişti. [21]

 

Dâvûd Aleyhisselâmın Câlût’la
Karşılaşıp Onu Öldürüşü:    Başa Dön

 

Dâvûd Aleyhisselâm, gelince, Tâlût,
Yağ Boynuzunu, onun başına koydu.

Boynuzdaki yağ, kaynamağa başladı.

Dâvûd Aleyhisselâm, yağdan,
süründü.

Tennûr’u da, vücûdu, doldurdu. [22]

Buna, Şemûyel Aleyhisselâm da,
Tâlût ta, İsrail oğulları da, sevindiler.[23]

Tâlût, Dâvûd Aleyhisselâma:

“Sen, Câlût’u, öldürürsen,
kızımı, seninle evlendirsem ve ülkemde senin hük­münü de, geçerli kılsam olmaz
mı?” dedi.

Dâvûd Aleyhisselâm:

“Olur!” dedi.

Tâlût; atını, zırhını ve
silahlarını, Dâvûd Aleyhisselâma verdi.

Dâvûd Aleyhisselâm, ata, bindi.
Silahlan, kuşandı.

Biraz gittikten sonra, kalbinde,
bir büyüklenme ve onurlanma his edince, ace­le, Tâlût’un yanına döndü.

Tâlût’un çevresindeki kimseler:

“Delikanlı, korktu!”
dediler.

Dâvûd Aleyhisselâm, gelip Tâlût’un
önünde durdu.

Tâlût:

“Sana, ne hal oldu?” diye
sordu.

Dâvûd Aleyhisselâm:

“Bırak beni de, onunla,
istediğim gibi, çarpışayım!” dedi.

Tâlût:

“İstediğini, yap!”
deyince, at ve silahlarını, bıraktı. Sapanını, alıp[24]
Câlût’a doğru ilerledi.

Câlût: insanların en güçlüsü ve en
katı yüreklisi idi. [25]

Başına, ağır bir demir Tolga
geçirmiş; irilikte ve güçlülükte benzeri bulunma­yan alaca bir ata da,
binmişti. [26]

Câlût, Dâvûd Aleyhisselâmı görünce,
Allah, onun kalbine bir korku düşürdü. [27]

Dâvûd Aleyhisselâma:

“Sen mi, benimle çarpışmak
için karşıma çıktın?” diye sordu.

Dâvûd Aleyhisselâm:

“Evet!” dedi.

Câlût:

“Hay oğulcuğum! Köpeğe taş
atıldığı gibi, sen de, bana, Sapanla taş mı ata­caksın?!” dedi.

Dâvûd Aleyhisselâm:

“Evet! Sen, köpekten de,
kötüsün!” dedi. [28]

Câlût:

“Ey genç! Geri dön! Seni,
öldürmeye acıyorum!” dedi.

Dâvûd Aleyhisselâm:

“Hayır! Belki, ben, seni
öldüreceğim!” dedi. [29]

Câlût kızdı:

“Sen, artık, hakettin: Ben,
senin etini, vahşi hayvanlarla gök kuşları arasında bölüştürecek, onlara, yem
edeceğim!” dedi.

Dâvûd Aleyhisselâm:

“Bismillah! Belki, Allah,
senin etini, vahşi hayvanlarla gök kuşları arasında bö­lüştürecek, yem
edecektir!” dedi. [30]

Hemen, Torbasından bir taş çıkarıp
sapanına koydu. Her taşı, çıkarıp Sapanına koyarken: “Bu, Atam İbrahimin
ismiyle! Bu, Atam İshak’ın ismiyle!

Bu, Atam İsrail’in (Yâkub’un)
ismiyle![31]
diyordu. [32] Diğer rivayete göre:

Torbasından ilk taşı alırken:
(Bismillâhi İlâh-i İbrahim = İbrahimin İlâhı olan Al-lâhın ismiyle!” dedi
ve onu, Sapanına yerleştirdi.

İkinci taşı alırkan: (Bismillâhi
İlâh-i İshak = İshak’ın İlâhı olan Allah’ın ismiyle!” dedi ve onu,
Sapanına, yerleştirdi.

Üçüncü taşı alırken: Bismillâhi
İlâh-i Yâkub = Yâkubun İlâhı olan Allah’ın ismiy­le!” dedi ve onu, Sapanına
yerleştirdi. [33]

Dâvûd Aleyhisselâm, elini, Sapanın
içine soktuğu zaman,’[34],
koymuş olduğu üç taşın, bir taş halıne geldiğini gördü.[35]

Yüce Allah, Meleklerine, Vahy edip:

“Kulum Davud’a, yardım
ediniz!” buyurdu. [36]

Dâvûd Aleyhisselâm, Sapanına koyup
attığı üçüzlü taşla, Câlût’u, iki gözünün arasından vurdu!

Taş, Câlût’un başını, delip
arkasından çıktı. [37]
Câlût’u, ölü olarak yere düşürdü. [38] Ve
değdiği, herkesi de, öldürdü. Câlût’un ordusu, bozguna uğradı. [39]

Tâlût; düşmanına karşı, Allah’ın
yardımıyla muzaffer olarak İsrail oğullarıyla birlikte savaş meydanından
ayrıldı[40]

Tâlût, kızını, Dâvûd Aleyhisselâmla
evlendirdi. [41] Servetinin yarısını da, ona,
verdi[42].
Mülkünde Onun Mührünü de, geçerli kıldı. [43]

Başka rivayete göre: Tâlût,
yönetimin üçte birini de, Dâvûd Aleyhisselâma bıraktı.[44]

 

Tâlût’un Dâvûd Aleyhisselâmı
Kıskanarak Öldürmeğe Kalkışı:    Başa Dön

 

Halkın, Dâvûd Aleyhisselâma
meyledip sevgi göstermeğe başladıklarını görün­ce, Tâlût’un, kıskançlığı tuttu,
onu, öldürmeğe kalktı. [45]

Fakat, Yüce Allah, Dâvûd
Aleyhisselâmı, onun sû-i kasdinden korudu. [46]

Dâvûd Aleyhisselâm, ona, mukabelede
bulunmaktan[47], onun
mülkünde ona, kıskançlık göstermekten kaçındı.
[48]

Ona:

“Allah, Davud’a rahmet etsin!

O, benden daha hayırlıdır!

Ben, fırsat bulunca, onu, öldürmeğe
kalkıyorum!

Halbuki, o, fırsat bulunca, beni,
öldürmekten el çekiyor!” dedirtti. [49]

Tâlût, en sonunda, yaptıklarına
pişman olup Şemûyel Aleyhisselâmın kabrine giderek tevbe etmiş, oğulları ile
birlikte katıldığı savaşta öldürüldükten sonra, Dâ­vûd Aleyhisselâm, İsrail
oğullarının yönetimini, tamamı ile ele almış[50], işi,
git­tikçe, büyümüştür. [51]

Sanıldığına göre: Dâvûd
Aleyhisselâmın hükümdarlığı; Rum kralı Dakyanus ve Eshab-ı Kehf zamanında[52],
Keyhusrev b.Syavş’in asrında idi. [53]

 

Dâvûd Aleyhisselâmın Peygamber
Oluşu Ve Bazı Faziletleri:    Başa Dön

 

Yüce Allah; Dâvûd Aleyhisselâma
saltanat verdiği gibi, Hikmet (Peygamberlikle, vermiş[54],
kendisinde hükümdarlıkla Peygamberliği birleştirmiş[55],
kendisine, se­mavî kitablardan Zebur’u indirmiştir. [56]

Dâvûd Aleyhisselâm; İsrail
oğullarına kral olduğu zaman, kılık değiştirip ken­disini belirsiz ederek halk
arasına karışmayı ve kendisinin icrâât ve gidişatı hak­kında soruşturma yapmayı
âdet edinmişti. [57]

Çarşıda, pazarda[58],
gördüğü kimsenin, hemen yanına varır: Ona:

“Dâvûd hakkında ne
dersin?” diye sorar, o da, onu öever ve hayırlı olduğunu söylerdi. [59]

Kendisi hakkında soruşturma yapıp
ta, ibâdette, gidişatta ve adalette hayırlı olduğunu övmeyen bir kimse yoktu. [60]

Dâvûd Aleyhisselâm; böyle, her
karşılaşıp sorduğu kimselerden:

“O, kendisi için de, ümmeti
için de, Allah’ın, yaratıklarının hayırlısıdır!” ceva­bını aldığı[61]
günlerden bir günde idi ki[62], Yüce
Allah insan suretine koyduğu bir Meleği, onunla karşılaştırdı. [63]

Dâvûd Aleyhisselâm, onu, görünce[64],
âdeti vechile[65],
başkalarına sora gel­diği gibi[66],
kendisini, ona da, sordu. [67]:

“Şu kral Dâvûd hakkında ne
dersin?” dedi. [68]

Melek insan:

“O, ne iyi adamdır! [69]
Kendisi ve ümmeti için, insanların hayırlısıdır! [70]

Ne olurdu, kendisinde olan bir şey
de, olmasaydı[71],
Kâmil olurdu!” dedi. [72]

Dâvûd Aleyhisselâm, buna hayret ve merak
ederek[73]:

“Ey Allanın kulu! [74]
Nedir o şey?” diye sordu. [75]

Melek insan:

“Dâvûd[76],
Beytülmal’dan[77],
Müslümanların malından[78],
yiyor[79],
rızıklanıyor[80] ev
Halkına da, yediriyor. [81]

Ne olurdu o, Ev halkına,
Beytülmaldan yedirmeseydi! [82]

Keşke, kendisi, elinin emeğinden
yeseydi, faziletlerini, tamamlardı!” dedi. [83]

Bu, Dâvûd Aleyhisselâmı[84]
uyarmağa yetti. [85]

Yüce Allah’a:

“Ey Allâhım! Rızkın, en
güzeli, hangisidir?” diye sordu.

“Ey Dâvûd! Elinin
emeğidir!” buyuruldu. [86]

Dâvûd Aleyhisselâm, hemen geri
döndü. [87]

Kendisini ve Ev halkını[88],
Beytülmal’a muhtaç etmeksizin[89],
elinin emeğiyle geçindirecek[90] bir
geçim yolu ihsan etmesini[91], bir
sanat[92]
öğretmesini[93] ve
onu, kendisine kolaylaştırmasını[94] Yüce
Allâh’dan diledi. [95]

Yüce Allah da, ona, demiri, hamur
gibi yumuşatacak bir kudret ihsan etti. [96]

Demir; ateşe sokulmaksızın, çekiçle
vurulmaksızın, Dâvûd Aleyhisselâmın elin­de mum, hamur ve çamur gibi olur,
Dâvûd Aleyhisselâm, onu, istediği şekle koyardı. [97]

Yüce Allah, ona, zırh gömlek yapma
sanatını da, öğretti. [98] Bu,
Yüce Allah’ın, onun için seçtiği bir sanattı. [99] O,
böylece, zırh gömlek yapıcısı oldu. [100]

Dâvûd Aleyhisselâm, zırh gömlek
yapanların ilki olduğu gibi[101],
onu, giyen­lerin de, ilki idi. [102]

Ondan önce, zırh, gömlek halinde
değil, levha halinde yapılır ve kullanılırdı. [103]

Dâvûd Aleyhisselâm, zırh gömlek
yapmağa koyuldu. [104]

Lukman Hakîm, hiç zırh gömlek
görmemişti. [105]

Dâvûd Aleyhisselâmı, zırh gömlek
yaparken görünce[106],
teaccüb etti. [107]

Bunun, ne olduğunu, bilmediği için,
Dâvûd Aleyhisselâma sorup öğrenmeğe isteklendi ise de, Dâvûd Aleyhisseiâmın onu
örüp boşalmasına kadar susmayı tercih etti, [108]
Hikmeti, onu, ona sormasına engel oldu. [109]

Ne ona, ne yaptığını sordu, ne de
o, haber verdi.[110]

Dâvûd Aleyhisselâm, kalkıp zırh
gömleği, sırtına giyindi ve:

“Savaş eri için, ne güzel bir
gömlektir!” dedi.

Lukman Hakîm, onunla, ne yapılmak
istendildiğini, öğrenince[111]:

“Susmak, Hikmettir!

Fakat, susanı, pek azdır!”
dedi. [112]

Dâvûd Aleyhisselâm; her gün, Bir
zırh gömlek yapar[113],
yaptığı[114] her
zırhı, dört bine satar[115],
bundan, hem kendisinin, hem ev halkının geçimini sağlar, hem de, yoksullara ve
züğürtlere tasaddukta bulunurdu. [116]

Rivayete göre: kazancının üçte
birini, hemen fakirlere tasadduk eder, üçte biri ile kendisine ve Ev halkına
yetecek geçimlik satın alır, üçte birini ise, başka bir Zırh yapıncaya ve bir
günden o bir güne kadar tasadduk etmek üzre, yanında tutardı. [117]

Dâvûd Aleyhisseiâmın, hurma
yaprağından yaptığı zenbili çarşıya gönderip sat­tırarak onun parasıyla
geçindiği de, rivayet edilir. [118]

Peygamberimiz Aleyhisseiâmın da,
açıkladıkları gibi: Dâvûd Aleyhisselâm: “Kendi elinin emeğinden başkasını,
yemezdi.” [119]
Dâvûd Aleyhisselâm; zamanını, üçe ayırmış:

Bir gününü, halk arasında hüküm
vermeğe,

Bir gününü, tenhâya çekilip Rabbına
ibâdet etmeye,

Bir gününü, kadınlarıyla meşgul
olmaya tahsis etmişti. [120]

Diğer rivayete göre: Zamanını,
dörde ayırmış:

Bir gününü, kadınlarile meşgul
olmaya,

Bir gününü, ibâdete,

Bir gününü, İsrail oğulları
arasında hüküm vermeğe tahsis etmişti.

Dördüncü günde ise, İsrail
oğullarına hatırlatmada, uyarmada bulunur, onlar da, ona, hatırlatmada,
uyarmada bulunurlar’[121], o,
onları, ağlatır, onlar da, onu, ağlatırlardı. [122]

Dâvûd Aleyhisselâm; her gecenin
yarısında uyur, üçte birinde namaz kılardı.

Gecenin altıda birinde yine uyurdu. [123]

Kendisi, insanların en çok
ibadetlisi idi. [124]

Yüce Allah, ibâdet için, ona büyük
güc ihsan etmişti[125]

Dâvûd Aleyhisselâm; Allâha ibâdet
için, en faziletli vakitleri araştırırdı.

Nitekim bir gün, Cebrail
Aleyhisselâma:

“Ey Cebrail! Hangi gece,
efdaldir?” diye sormuş, Cebrail Aleyhisselâm da:

“Ey Dâvûd! Seher vaktinde
Arş’ın titreyişinden başkasını, bilmiyorum!” demişti. [126]

Dâvûd Aleyhisselâm; bir gün oruç
tutar, bir gün, iftar eder’[127],
yılın yarısını, oruçlu geçirirdi. [128]

Çok mütevazı’ idi.

Mescidlere girer, göz ucuyla,
İsrail oğullarının halkalandıkları yere bakar, yan­larına varıp oturur ve:

“Miskîn, miskinlerin
aralarında yakışır!” derdi. [129]
Dâvûd Aleyhisselâm, çok ağlardı. [130]‘

 Yere kapanıp o kadar ağlardı ki[131]
otlar, yeşerirdi…

Yüce Allah:

“Ey Dâvûd! [132]
Ne istiyorsun[133]

Malını, çocuklarını[134],
ömrünü[135],
saltanatını[136]
artırmamı mı istiyorsun?” di­ye Vahy etti. [137]

Dâvûd Aleyhisselâm:

“Yâ Rabb! Beni, yarlığa!”
demiş[138] ve
yarlıganmıştı. [139]

Dâvûd Aleyhisselâm:

“İlâhî Ben, Sana, nasıl
hakkıyle şükredebilirim ki: Senin nimetin olmadıkça, Sana, şükretmeye de, güc
yetiremem!” dedi.

Yüce Allah, ona:

“Ey Dâvûd! Sana gelen nimetin,
benden olduğunu, biliyorsun değil mi? buyurdu.

Dâvûd Aleyhisselâm:

“Evet yâ Rab!” dedi.

Yüce Allah:

“Ben, bunu, senin tarafından
şükür olarak kabul ettim!” buyurdu. [140]

Dâvûd Aleyhisselâm:

“İlâhî! Saçımın her teli, iki
dil olup bütün zaman boyunca gece ve gündüz, Se­ni, Teşbih ve Takdis etselerdi,
yine, Senin nimet hakkını ödeyemezdim dedi. [141]

Dâvûd Aleyhisselâm; insanların en
çok sabırlısı, en çok uluslusu, öfkesini en çok yeneni idi. [142]

 

Dâvûd Aleyhisselâmın Mescidi
Aksâ’yı Yaptırmağa Teşebbüs Edişi:    Başa Dön

 

Dâvûd Aleyhisselâmın zamanında,
israil oğulları, öldürücü bir Taun hastalığı­na yakalanmışlardı.

Dâvûd Aleyhisselâm, İsrail
oğullarını Beytülmakdis’te bir yere götürmüş[143]
Sahra’nın yerinde durup Taunu, onlardan kaldırmasını, onların kabullendikleri
üç gün kütle halinde ölme cezasından afvedilmelerini orada Allah’dan dilemiş,
Allah da, onun duasını kabul ederek onlardan ölümü[144]
ve Tâûnu kaldırmıştı. [145]

Dâvûd Aleyhisselâm, o sırada,
Meleklerin ellerindeki sıyırılmış kılıçlarını, kınla­rına sokarak Sahra’dan,
semâya, altun merdivenden yükseldiklerini görmüş[146],
İsrail oğullarına:

“Yüce Allah, size ihsan ve
merhamet etti. Ona, şükrünüzü, yenileyiniz! demişti.

İsrail oğulları:

“Ne yapmamızı, bize
emredersin?” diye sordular.

Dâvûd Aleyhisselâm:

“Allah’ın, size merhamet
ettiği şu Kaya’nın üzerini, Mescid edinmenizi, emre­diyorum! [147]

Çünkü, orası, Mescid edinilmeğe
lâyık bir yerdir. [148]

Onun içinde siz ve sizden
sonrakiler, Allah’ı zikirden uzak kalmayacaklardır” dedi.

Bunun üzerine, orada bir Mescid
yapmak istedikleri zaman, yanlarına iyi halli, fakir bir adam gelip İsrail
oğullarına:

“Benim, bu yerin içinde bir
yerim vardır ki, benim, ona ihtiyacım var!

Beni, hakkımdan men etmeniz, size
helal olmaz!” dedi. İsrail oğulları: “Ey kişi!

İsrail oğullarından, şu Kaya
üzerinde senin hakkın gibi hakkı olmayan bir kim­se yoktur!

Sen, insanların en pintisi olma ve
bu hususta, bizi sıkıntıya sokma!” dediler. Fakit adam:

“Ben, hakkımı, biliyorum.

Siz ise, hakkınızı,
bilmiyorsunuz!” dedi.

İsrail oğulları:

“Rızan ile, gönlünden koparak
vermezsen, biz, onu, senden zorla alırız!” dediler.

Fakir adam:

“Siz buna, Allâhın hükmünde,
Davud’un hükmünde bir dayanak buldunuz mu?” dedi.

Durum, Dâvûd Aleyhisselâma haber
verildi.

Dâvûd Aleyhisselâm:

“Onu, razı ediniz!” dedi.

İsrail oğulları:

“Ey Allâhın Peygamberi! Orayı,
ondan, kaça satın alalım?” diye sordular.

Dâvûd Aleyhisselâm:

“Onu, yüz koyuna satın
alınız!” dedi.

Fakir adam:

“Ey Allâhın Peygamberi! Bana,
biraz artır!” dedi.

Dâvûd Aleyhisselâm:

“Onu, yüz sığıra, satın
alınız!” dedi.

Fakir adam:

“Biraz daha artır!” dedi.

Dâvûd Aleyhisselâm:

“Onu, yüz deveye satın
alınız!” dedi.

Fakir adam:

“Ey Allâhın Peygamberi! Biraz
daha artır!

Sen, bunu, Allah için satın
alıyorsun.

Allah ise, Kerîm’dir, pinti değildir!”
dedi.

Dâvûd Aleyhisselâm:

“Haydi, sen de, bir şey söyle,
bu hususta bir hüküm ver!” dedi.

Fakir adam:

“Hakkımı, bir zeytun, bir
hurma ve bir üzüm bahçesi karşılığında satın    ” dedi.

Dâvûd Aleyhisselâm:

“Olur!” dedi.

Fakir adam:

“Onu, sen, Yüce Allah için
satın al, pintilik etme!” dedi.

Dâvûd Aleyhisselâm:

“Sen, dilediğini, iste!”
dedi.

Fakir adam:

“Sen, Allah katında benden
daha şereflisindir.

Onun karşısında, oğluma, yüksek bir
duvar yaptır ve onu, altunla, istersen, gü­müşle doldur!” dedi.

Dâvûd Almeyhisselâm:

Bu, kolaydır!” dedi.

Fakir adam, İsrail oğullarına
dönüp:

“Bu, o muhlis
tevbekârdır!” dedikten sonra, Dâvûd Aleyhisselâma:

“Ey Allanın Peygamberi!
Allah’ın, benim bir tek günahımı bağışlaması, bana, bağışlanacak her şeyden
daha sevgilidir..” dedi. [149]

Mescid-i Aksa arsası hakkındaki
başka bir rivayette, fakir adam yerine, bir genç gösterilir ve hâdise, şöyle
anlatılır:

Dâvûd Aleyhisselâm, arsa sahibi
gencin yanına varıp:

“Ben, burada, oğluma, Allah
rızası için bir Mâbed yapmakla emrolundum!” der.

Genç:

“Allah, sana, burayı, benim
rızam olmaksızın, almanı da, emretti mi?” diye sorar.

Dâvûd Aleyhisselâm:

“Hayır!” der.

Yüce Allah, Dâvûd Aleyhisselâma:

“Yer yüzünün hazinelerini,
senin emrine verdim. Onu, razı et!” diye Vahy eder.

Bunun üzerine, Dâvûd Aleyhisselâm,
gencin yanına gidip:

“Seni, razı etmek için
emrolundum.

Sana, bu yerin için, bir Kantar
altun!” der.

Genç:

“Kabul ettim ey Dâvûd!

Fakat, sorarım sana: bu yer mi daha
hayırlı ve kıymetlidir? Yoksa, bir Kantar altun mu?” der.

Dâvûd Aleyhisselâm:

“Hayır! Senin yerin daha
hayırlı ve kıymetlidir!” diye cevap verir.

Genç:

“Öyle ise, beni, razı
et!” der.

Dâvûd Aleyhisselâm:

“Sana, üç Kantar!” der.

Fakat, genç, artırıldıkça;

“Beni, razı et!” demeye
devam eder.

Dâvûd Aleyhisselâm, dokuz Kantara
kadar yükseltir.

Yeri satın aldıktan sonra,
Mescid’in inşasına başlar, Duvarların örülmesi bittiği sırada, üçte ikisi
yıkılır. [150]

Dâvûd Aleyhisselâm, Mescidin
yapımını tamamlayamadan vefat etmiş ve ta­mamlamasını, oğlu Süleyman
Aleyhisselâma vasiyet etmiştir. [151]

 

Kur’ân-ı Kerimin Dâvûd Aleyhisselâm
Hakkındaki Açıklaması :    Başa Dön

 

Dâvûd Aleyhisselâm hakkında
Kur’ân-ı Kerim’de şöyle buyrulur:

“Derken (İsrail oğulları)
Allanın izniyle, onları (düşmanlarını) bozguna uğrattılar.

Dâvud da, Câlût’u, öldürdü.

Allah da, ona, saltanat ve Hikmeti
(Peygamberliği) verdi ve daha dilemekte ol­duğundan da, bazı şeyler öğretti.

Eğer, Allah; insanların bir
kısmını, bir kısmıyla önleyip savmasaydı, yer (yüzü) muhakkak, fesada uğrardı.

Fakat, Allah, âlemlere karşı, büyük
fazi (ve inayet) sahibidir.” [152]

“…..And olsun ki: biz,
Peygamberlerin kimini, kiminden üstün kılmışızdır.

Davud’a da, Zebur verdik.’[153]

“İsrail oğullarından olup ta,
küfredenlere, Davud’un da, Meryem oğlu İsânın da, diliyle lanet olunmuştur.

Bunun sebebi: isyan etmeleri ve
ifrata sapmaları idi.

Onlar, işledikleri her hangi
fenalıktan birini vazgeçirmeğe çalışmazlardı.

Gerçekten, yapmakta devam ettikleri
(o hal) ne kötü idi!” [154]

“Davud’u ve Süleyman’ı da,
(an!)

Hani onlar, ekin (bağ meselesi)
hakkında hüküm veriyorlardı.

Hani, kavmin davarı (geceleyin)
çobansız olarak ekinin (bağın) içinde yayılmış (zarar yapmış)tı.

Onların (verdikleri) hükmün biz
Şâhidleri idik.

Biz, o(nun fetvası)nı, hemen
Süleymana anlatmıştık.

(Zâten) biz, her birine hükm ve
İlim vermiştik.

Dağları ve kuşları, Dâvûd ile
birlikte Teşbih etmek üzre râm etmiştik. (Bütün) bunları, yapanlar, biz idik.

Biz, ona, sizin için, sizi,
muharebenin şiddetinden korumak için, giyecek (Zırh) sanatını öğrettik.

Şimdi, siz (bundan dolayı)
şükredenler misiniz?” [155]

And olsun ki: biz, Davud’a ve
Süleyman’a İlim vermişizdir.

(Bundan dolayı) onlar:

“Bizi, Mü’min kullarının bir
çoğundan üstün kılan Allah’a hamd olsun! dediler.

Süleyman, Davud’a, Mirasçı oldu.

“Ey insanlar! Bize, kuşların
dili öğretildi.

Bize, her şeyden verildi.

Şüphesiz ki: bu, apaçık bir
üstünlüğün ta kendisidir” dedi. [156]

“And olsun ki: biz, Dâvûda
tarafımızdan bir imtiyaz vermişizdir.

(Dağlara): Ey dağlar! Onunla
birlikte Teşbih ediniz! (dedik)

Kuşlara da (bunu, emrettik).

Ona, demiri de (mum gibi)
yumuşattık.

“(Bütün bedeni örtecek) uzun
Zırhlar, yap! (Onları) dokumada intizamı gözet!” diye (emrettik)

(Ey Dâvûd Hanedanı!) iyi amel (ve
hareketlerde bulununuz!

Çünkü, hakikat, ben, ne yaparsanız,
gören’im!” [157]

“(Ey Resulüm!) Onlar, ne
derlerse, sabret!

Kulumuzu, o kuvvet sahibi Davud’u,
hatırla!

Çünki, o, dâima, (Allâhın rızasına)
dönen bir (Zat) idi.

Gerçekten, biz, dağları (kendisine)
müsahhar kıldık ki, bunlar, akşamleyin ve kuş­luk vakti, onunla birlikte
durmayıp Teşbih ederlerdi.

(Her yandan, ona doğru) toplanıp
gelen kuşları da, kendisine râm ettik.

(Gerek o dağlardan, gerek bu
kuşlardan) her biri (itâatla ona) dönücü idi.

Ona, mülkünü de, kuvvetlendirdik.

Ona, Hikmet ve Fasl-ı hitab verdik.

Sana, o davacıların haberi geldi
mi?

Hani, onlar, duvardan Mescide
tırmanmışlardı.

O vakit, Davud’un karşısına
girivermişlerdi de, o, bunlardan, telaşa düşmüştü.

Korkma! (biz) iki dâvâcı(yız)

Birimiz, öteki(nin hakkı)na tecavüz
etti.

Şimdi, sen, aramızda adaletle
hükmet, aşın gitme!

Bizi, doğru yolun ortasına
çıkar” dediler.

(Onlardan biri):

Şu, benim kardeşimdir. Onun, doksan
dokuz dişi koyunu var.

Benim ise, bir tek dişi koyunum
var.

Böyle iken, o: onu, bana ver! dedi.

Mücadelede beni yendi.

(Dâvûd):

And olsun ki: o, senin dişi
koyununu, kendi dişi koyunlarına (katmak) istemesiy­le, sana, zulm etmiştir.

Gerçekten, (Mallarını, birbirine)
katıp karıştıran (ortak)ların çoğu, mutlaka birbi­rine haksızlık edendir.

İman edip te, güzel güzel amel (ve
hareketlerde bulunanlar müstesna!

“Fakat, bunlar da, ne kadar
azdır” dedi.

Dâvûd, sandı ki, biz, kendisine,
mutlaka bir azab hazırladık.

Bunun üzerine, o, Rabb’ından setr
(ve himaye) edilmesini istedi.[158]

Rükû ile yere kapandı.[159]

(Allâha) döndü.

Biz de, onu, Salih (bir Zat olarak
intihab) ettik.

Nezdimizde onun muhakkak bir
yakınlığı ve bir akıbet güzelliği vardır.

Ey Dâvûd! Biz, seni yeryüzünde
Halîfe yaptık.

O halde, insanlar arasında hak (ve
adâlet)le hükm et!

(Hükmünde) hevâ (ve hissiyatına)
tâbi olma ki, bu, seni, Allah yolundan saptırır.

Çünkü, Allah yolundan sapanlar (yok
mu?) hisab gününü unuttukları için, onla­ra, pek çetin bir azab vardır. [160]

 

Dâvûd Aleyhisselâmın Vefatı:    Başa
Dön

 

Dâvûd Aleyhisselâm, son
zamanlarında, bir gün Yüce Allah’a:

“Yâ Rab! Ömrüm uzadı, yaşım,
büyüdü. Bacaklarım, zayıfladı!” diyerek halini arz etmişti.

Yüce Allah, ona:

“Ey Dâvud! Ne iyidir o kişi
için ki, ömrü, uzamış, ve ameli, güzel olmuştur!” diye Vahy buyurdu. [161]

Dâvûd Aleyhisselâmın hastalığı
şiddetlenip ağırlaşınca, oğlu Süleyman Aley-hisselâma:

“Sen, İlâh’ın olan Rabb’ın
tavsiyelerine göre amel ve hareket et!

O’nun, Mûsâ b.İmran’a indirmiş
olduğu Tevrat’taki Mîsakları, Ahidleri ve Tav­siyeleri, koru!” dedi. [162]

Dâvûd Aleyhisselâm, ailesi hakkında
son derece kıskançtı.

Dışarıya çıktığı zaman, kapılar,
kilitlenir, kendisi, dönünceye kadar, ailesinin yanına, hiç kimse giremezdi.

Kendisi, yine, bir gün, dışarı
çıkmış, kapılar kilitlenmişti.

Zevcelerinden birisi, evin kapısını
açıp ta, evin ortasında bir adamın dikilip dur­duğunu görünce, kendi kendine:

“Evde, bir kimse var!?

Ev, kilitli olduğu halde, bu adam,
eve, nereden girdi?!

Vallahi, Dâvûd, bize, bağırır,
çağırır, azab eder!” dedi.

Tam o sırada, Dâvûd Aleyhisselâm
da, gelip adamın, evin ortasında ayakta dikildiğini görünce[163]
ona :

“Seni, bu eve, bu vakitte,
izinsiz olarak kim soktu?! dedi[164] ve:

“Sen, kimsin?” diye
sordu.

Adam:

“Ben, öyle bir kimseyim ki:
krallardan  korkmam ve hiç bir şey de, benden imtina’ edemez, korunamaz! [165]

Ben, kralların yanlarına, izinsiz
girerim!” dedi. [166]
Dâvûd Aleyhisselâm:

“Öyle ise, sen[167],
Vallahi, [168] Ölüm Meleğisin!” dedi. [169]

Adam:

“Evet!” dedi. [170]

Dâvûd Aleyhisselâm:

“Hoş geldin Allah’ın
emriyle!” dedi. [171]

“Sen, dâvetci olarak mı?
Yoksa, ölüm haberi getirici olarak mı geldin?” diye sordu.

Ölüm Meleği:

“Ölüm haberi getirici olarak
geldim!” deyince Dâvûd Aleyhisselâm:

“Bundan önce[172],
ölüme hazırlanmam için, bana, haber göndersen olmaz mı idi?” dedi.

Ölüm Meleği:

“Ben, sana[173],
kaç kereler[174], pek
çok kereler[175]
haber göndermişimdir. [176]

Sen, uyanmadın!” dedi.

Dâvûd Aleyhisselâm:

“Senin, bana gönderdiğin[177]
Elçin, kimdi?” diye sordu. [178]

Ölüm Meleği:

“Ey Dâvûd! [179]
Baban[180] İşa[181],
nerede? [182]

Annen, nerede[183]

Kardeşin[184],
nerede?’[185]

Komşun[186],
nerede? [187]

Tanıdıkların[188],
filan, filan[189]
neredeler?” diye sordu. [190]

Dâvûd Aleyhisselâm:

“Onların hepsi[191],
öldüler!” dedi. [192]

Ölüm Meleği:

“Bilemedin mi ki[193]:
onlar, sana:

Sen de, muhakkak, onlar gibi, öleceksin!”
diyen[194],
sana, ölüm nöbetini teb­liğ eden[195],
benim birer Elçilerimdi!” dedi. [196]

Dâvûd Aleyhisselâm, Mihrabından
inerken, Ölüm Meleği, onun yanına varmış bulunuyordu.

Dâvûd Aleyhisselâm, ona:

“Beni, bırak ta, ya aşağı
ineyim, ya da, yukarı çıkayım!” dedi. Ölüm Meleği:

“Ey Allanın Nebîsi! Yıllar,
aylar, yiyecek ve içecekler tükendi artık!” dedi. Dâvûd Aleyhisselâm,
hemen Mihrabın basamaklarından bir basamağın üzerin­de secdeye kapandı.

Ölüm Meleği, onun ruhunu secdede
iken, kabzetti.

Dâvûd Aleyhisselâmın vefat ettiği
gün, cumartesi günü idi. [197]

Dâvûd Aleyhisselâm, o zaman, yüz
yaşında idi. [198]

Dâvûd Aleyhisselâm, yıkanıp
kefenlendikten sonra -Süleyman Aleyhisselâmın emriyle- kuşlar, Dâvûd
Aleyhisselâmın cesedini, kanadlarıyla gölgelediler. [199]

Dâvûd Aleyhisselâmın on dokuz oğlu
vardı. Hükümdarlığa, Hikmetine ve bilgi­sine ve Peygamberliğine, oğullarından,
yalnız Süleyman Aleyhisselâm vâris oldu. [200]

Ona ve gönderilen bütün
Peygamberlere Selâm olsun![201]

 

Dâvûd Aleyhisselâma Peygamberimiz
Ve Ümmeti Hakkında İnen Vahy:    Başa Dön

 

Rivayete göre: Dâvûd Aleyhisselâma,
Peygamberimiz Muhammed Aleyhisse-lâm ve Ümmeti hakkında şöyle Vahy edilmiştir:

“Ey Dâvud! Senden sonra, Sâdık
ve Seyyid bir Peygamber gelecektir ki, onun ismi: Ahmed ve Muhammed’dir.

Ben, ona, hiç bir zaman kızmam ve o
da, beni, hiç bir zaman kızdırmaz.

O, bana âsi olmazdan önce, ben,
onun bütün geçmiş ve gelecek kusurlarını bağışlamışımdır.

Onun ümmeti de, rahmete ermiştir.

Nafilelerden, Peygamberlere
verdiklerimin mislini onlara da, vermişimdir.

Nebilere ve Resullara Farz kıldığım
şeyleri, onlara da, Farz kılmışımdır.

Kıyamet günü, onlar, bana,
gelecekler, onların nurları, Peygamberlerin nurları gibidir.

Kendilerinden önceki
Peygamberlere farz kıldığım gibi, her namazda abdest alıp temizlenmelerini,
onlara da, Farz kıldım.

Kendilerinden önceki Peygamberlere
emrettiğim gibi, cünüplükten gusl etme­lerini, onlara da, emrettim.

Kendilerinden önceki Peygamberlere
emrettiğim gibi, Hacc etmelerini, onlara da, emrettim.

Kendilerinden önceki Peygamberlere
emrettiğim gibi, Cihadı, onlara da em­rettim.

Ey Dâvud! Ben, Muhammed’i, ve onun
Ümmetini, kendilerine verip başkaları­na vermediğim altı hasletle ki;

Yanılma ve unutmalarından dolayı,
muâhaze etmemek,

Kasitsiz olarak işledikleri
günahlarından dolayı, benden mağfiret diledikleri za­man, bağışlamak,

Gönüllerinden koparak Âhiretleri
için gönderdikleri şeylere, hemen dünyada, kat kat karşılık vermek, Âhirette
de, onlar için katımda kat kat sevap biriktirmek… suretiyle, bütün Ümmetlere
üstün kıldım.

Onlar; kendilerine verdiğim belâ ve
musibetlere katlanır: “Bizler, Allah’ın kullarıyız ve Ona,
dönücüleriz!” derler.

Onlar, bana düa ederlerse, yâ
acilen veya kendilerinden, kötülüğü kaldırmak, ya da, kendileri için, Âhirette
sevap biriktirmek sûretile, dualarına icabet ederim.

Ey Dâvud! Muhammed’in Ümmetinden,
kim, “Allâh’dan başka ilâh yoktur, O, birdir, onun şerîki yoktur!”
diye şehâdet ve tasdîk ederek bana gelirse, o, katım­da, Cennetimde ağırlanır,
ikramımı görür.

Kim de, Muhammed’i, yalanlar veya
onun, tarafımdan getirip tebliğ ettiklerini yalanlar ve Kitabımla alay eder
olduğu halde, bana gelirse, kabrinde onun üzeri­ne azap yağdırır dururum!

Melekler de, onun yüzüne ve
arkasına vurur, sonra da, kendisini, Cehennem’-in en dibine sokarlar…” [202]