İKİNCİ BÖLÜM…
1

PEYGAMBERLERİN DAVETLERİNİN ÖZELLİKLERİ.
1

Davetin Şekilleri Ve Özellikleri
1

Peygamberlerin Davetlerinin Özellikleri Nelerdir?.
1

Birinci Özellik:
1

İkinci Özellik:
3

Üçüncü Özellik:
4

Dördüncü Özellik:
4

Beşinci Özellik:
5

Altıncı Özellik:
5

Yedinci özellik:
6

Peygamberlerin Sıfatları
8

Peygamberlerin Vasıfları
9

1. Sıdk (Doğruluk):
9

2. Emanet (Güvenirlilik):
10

3. Tebliğ:
11

4. Fetanet (Zeki ve Akıllı Olma):
13

5. Nefret Verici Kusurlardan Uzak Olma:
14

6. İsmet (Masumiyet):
14

 

 

 

 

 

 

 

İKİNCİ BÖLÜM

 

PEYGAMBERLERİN
DAVETLERİNİN ÖZELLİKLERİ

 

Davetin
Şekilleri Ve Özellikleri

 

Peygamberlerin
Davetlerinin Özellikleri Nelerdir?

 

Peygamberlerin
(Allah’ın salât ve selâmı onların üzerine olsun)

davetlerinde bulunan
en önemli özellikleri ve şekilleri kı­saca şöyle Özetleyebiliriz:

1.
Peygamberlerin daveti Rabbanidir. Yani onların daveti, Şanı Yüce Allah’tan
gelen teklif ve vahiy iledir.

2.
Peygamberler, Peygamberlik görevini yaparken insan­lardan bir ücret istemeyip
aksine ücretlerini yalnızca Allah’tan istemeleri,

3. Sırf
Allah’ın rızasını kazanmak için uğraşmaları ve iba­deti, yalnızca Şanı Yüce
Allah’a yapmaya çağırmaları

4. Davette
kolaylık göstermeleri, zorluk göstermemeleri veya sözü anlaşılır bir şekilde
söylemeleri.

5. Peygamberlerin,
davetinde mevcut olan hedefi ve amacı insanlara açıklamaları.

6. Dünyada
zühd hayatı yaşamaları ve ahireti, dünya haya-tma tercih etmeleri.

7. Tevhid
akidesini insanların arasına yerleştirmeleri ve gayba iman konusunu
sağlamlaştırmaları.

İşte bunlar,
Peygamberlerin davetinde bulunan özelliklerin £n önemlileridir. Bu
Özelliklerden her birini izah ederek açık­lamaya çalışacağız. Allah,
kendisinden yardım istenilendir.

[1]

 

Birinci
Özellik:

 

Peygamberlerin
davetinin Rabbani oluşuna gelince, bu­nunla anlatılmak istenilen şudur:
“Peygamberlerin daveti, Şanı Yüce Allah’tan gelen teklif ve vahiy iledir.
Zira Peygamberle­rin bu daveti, insanların yaşadığı üzüntü verici halleri
araştır­ma veya onların düşüncelerinin incelenmesi sonucu olmadığı gibi
insanların yaşadıkları zamanda ortaya çıkmış zulüm, bağy, sapma ve zorbalığın
sosyal unsurlarında bir sonucu da değildir… Bunların aksine Peygamberlerin
daveti, Allah’tan gelen bir vahy ve Şanı Yüce Allah’tan gelen bir teklif iledir.
Buna göre Peygamberlerin getirdiklerinin hepsinin kaynağı vahiydir. Çünkü Yüce
Allah’ın insanlara gönderdiği her Pey­gamber şöyle soy temekteydi:

“Ben ancak bana
vahyolunan şeye uyarım.”[2]

Bu ayeti kerimeden[3] de
anlaşıldığı üzere; Peygamberler i-çin, Şanı Yüce Allah’tan kendilerine
vahyolunan emirleri ve yasakları insanlara tebliğ etme vardır.

Üstad Ebu’I-Hasen
en-Nedvi (Allah onu her türlü kötülük­lerden korusun) “en-Nübüvvet
ve’1-Enbiyâ” adlı kitabında konuyla ilgili olarak şöyle der:

“Seçkin kimselerin
en önemlileri ve ilkleri, Peygamberler topluluğudur. Zira onların, insanların
arasına yaydıkları ilim, davet ettikleri akide, insanların arasına
yerleştirmeye çalıştık­ları dava; onların, zekalarından, izzet-i nefislerinden
veya i-cinde yaşadıkları hayatın, ihmal ettiklerini araştırmalarından yahut
önemli hissi duygularından ve feyizli kalplerinden veya hikmet dolu geniş
tecrübelerinden kaynaklanmaktadır. Kısaca­sı bunların hiçbirisi değildir.
Bunların aksine onların davet et­tikleri akide ve insanların arasına
yerleştirmeye çalıştıktan da­vanın kaynağı, vahiy ve rİsâlettir. Çünkü
Peygamberler, bunun için seçilmiş ve bununla değer kazanmışlardır… Bundan
dola­yıdır ki Peygamberler; filozoflarla, liderlerle, ıslahatçılarla ve
insanlığın, düzgün tarihi ile uzun savaşları sonucu yetiştirilen ileri
gelenlerinin oluşturduğu sınıfların hiç biriyle ölçülemez­ler. Çünkü filozof,
lider ve ıslahatçıların yaptıkları; içinde bu­lundukları konumlarının bir
sonucu, hikmetlerinin bir fidanı, çevrelerinin bir yankısı ve yaşadıkları
toplumlardaki anarşi, bozgunculuk vb. hareketlere karşı koyma şeklinde ortaya
çıkan bir harekettir… Bu iki topluluk arasındaki ayırıcı sözü, Kur’ân-ı
Kerîm, Peygamberlerin efendisi Hz. Muhammed (s.a.v)’in lisanıyla şöyle
açıklamaktadır:

“(Ey Muhammed!)
Deki: ‘Eğer Allah dileseydi, Kur’an-ı size okumazdım. Hiçbir suretle de size
onu bildirmezdi.’ Ben, bundan Önce içinizde bir ömür boyu yaşamıştım. Siz hala
aklı­nızı kullanmayacak mısınız?”[4]

Yine Yüce Allah
Kur’ân-ı Kerîm’inde konuyla ilgili olarak şöyle bu vurmaktadır:

“işte böylece
(senden Önceki Peygamberlere veya sana ni­telediğimiz şekliyle vahiy
halleriyle) sana da buyruğumuzdan bir ruh[5]
vahyettik Sen, kitap nedir? İman nedir? (vahiyden önce) bilmezdin. Fakat Biz,
onu (Kur’ân-ı Kerîm’i), kulları­mızdan dilediğimizi doğru yola eriştirdiğimiz
bir nur kıldık. Şüphesiz ki sende dosdoğru bir yol (olan İslam)a davet etmek­tesin.”[6]

Yine Kur’ân-ı Kerîm,
risalet için seçilmiş Peygamberlerin asaletinin tabiatı, başlangıcı ve kaynağı
hakkında şöyle açık­lamada bulunmaktadır:

“O (Allah), kendi
emriyle kullarından kimi dilerse ona ruhfvahiy) ile ‘Benden başka hiçbir ilah
olmadığım inzar edin, benden sakının’ diye melekleri indirir.”[7]

İşte bundan dolayı
Peygamberler, dahili kişisel unsurlara veya harici-tarihseF olaylara boyun
eğmezler. Zira şartlar, du­rumlar, şekiller ve toplumsal olaylar değiştiği
halde Peygam­berlerin risâletinde bir değişme söz konusu değildir. Yüce Al­lah,
Resulullah (s.a.v)’e dair şöyle buyurmaktadır:

“(0), kendi arzu
ve isteğine göre söz söylemez. Onun ko­nuşması ancak kendisine vahyolunan bir
vahiy iledir.”[8]

Bu ayette de görüldüğü
üzere; Hz. Peygamber (s.a.v), (ve diğer Peygamberler,) risâletinde ve Allah’ın
hükümlerinde bir değiştirme, tahrif etme, eksiltme ve bunları düzeltip daha iyi
bir şekli koymaya güç yetiremez. Sadece kendisine vahyolunana tabi olmakla
mükelleftir. Yüce Allah, peygambe­ri Hz. Muhammed (s.a.v)’e bu konuda hüccet
olması sebebiyle telkin ederek şöyle buyurmaktadır:

“(Ey Muhammedi
Senden, Kur’an-ı değiştirmeni ve onun yerine başkasını getirmeni isteyenlere: ‘Onu
kendiliğinden değiştirmem, benim için olmayacak şeydir. Ben, bana vahyolunandan
başkasına tabi olmam. Eğer Rabb’ime isyan edersem şüphesiz büyük gün (olan
Jayametjin azabından kor­karım ‘ de.’

İşte buraya kadar
anlatılanlar; Peygamberler ile filozoflar ve büyük kimseler arasında ortaya
çıkan temel farklılıkları göstermektedir. Zira Peygamberlerin risâleti,
mücadeleleri, savaşları, çevreleriyle olan durumları, kültürleri ve sünnetleri
vardır. Filozof ve büyük kimseler ise devamlı olarak çevreyi, toplumu, şartları
ve durumları gözden geçirip menfaati ve poli­tikayı gözetirler. Politika ve
menfaati ilgilendiren durumların ve şartların çoğuna da boyun eğerler. Bundan
dolayı çıkarları ve menfaatleri için bir çok konularda mücadele ederler, grup­larla
pazarlık ederler ve bir çok şeyi menfaat sağlayacak şey­lerle değiştirirler ve
çoğunun sarıldığı temel prensip ise: “Za­man nasıl dönerse sen de Öyle
dön” yani zamana göre hareket et.”[9]

Buna göre Ebu’I-Hasen
en-Nedvi’den aldığımız bu alıntı; filozofların, büyük kimselerin ve
ıslahatçıların davasının aksi­ne para, mevki, makam, yöneticilik gibi önemli
olan konular­da, davasından vazgeçmesi şartıyla pazarlığı kabul bile etme­yen
peygamberin gidişatnıdaki ve metodundaki net ve açık farkı bize
açıklamaktadır…

Müşrikler de,
Resulullah (s.a.v)’a, cömert tekliflerde bu­lunmuşlardı ki bunlardan bazıları
şunlardır:

1.
Müşrikler, davasını terk etmesi karşılığında Resulullah (s.a.vye; kendilerinin
üzerine hükümdar olmasını,[10]

2. Mekkeli
kadınlardan dilediği ve istediğiyle evlendire­ceklerini,[11]

3. Kendilerine
ait değerli mallarını ona vereceklerini,[12]

4. Mal ve
kıymetli ticaret eşyalarından dilediğini kendisine vereceklerini söylüyorlardı.

Bunun karşılığında
ondan; ilahlarını kötülemekten ve taş ile bakırdan yapılmış putlarıyla da alay
etmekten vazgeçmesini istiyorlardı. Resulullah (s.a.v)’in onlara cevabı ne
oldu? Ve Resulullah (s.a.v)’in doğruluk payı neydi? Doğrusu Resulullah (s.a.v),
onların bu tekliflerine karşı zamanı durduracak şu söz­leri söylemiştir:

“Allah’a yemin
ederim ki, bu davayı bırakmam için güneşi sağ elime ve ayı da sol elime koyacak
olsalar bile, Allah bu davayı tastamam ortaya çıkarmadıkça bu dava­dan
vazgeçmem yada bu davanın yolunda helak olur gide­rim!!”
[13]

 

İkinci
Özellik:

 

Hz. Peygamber
(s.a.v)’in davetlerinin ikinci özelliğine ge­lince ise o da; Onların, hiç bir
kimseden bir ücret istememeleri ve Peygamberlik görevini tebliğ etmede
insanlardan bir değer ve para kabul etmemeleridir. Zira onlar, mükafatı ve sevabı
yalnızca şanı yüce olan Allah’tan isterler. Peygamberlerden her biri aleni ve
açık olarak kavmine ve kavminin ileri gelenle­rine, davetine karşılık
kendilerinden bir ücret istemediğini ilan etmekte ve davetinin dünyalık bir
istek veya mal isteğinde ol­madığını bütün açıklığıyla ve netliğiyle
açıklamaktaydılar.

Kur’ân-ı Kerîm, bu
konuda, Hz. Hûd (a.s)’m, kavmine şöyle hitap ettiğini açıklamaktadır:

“Ey kavmim! Ben
(Allah’ın emirlerini ve yasaklarını teb­liğ etmek için) bu tebliğe karşılık
sizden bir ücret istemiyorum. Benim ücretim, beni yaratandan başkasına ait
değildir. Hâlâ aklınızı kullanmıyor musunuz?”[14]

Yüce Allah, bu
hakikati, Peygamberlerin sonuncusu Hz. Muhammed (s.a.v)’e de, açık ve net bir
şekilde şöyle bildir­mektedir:

“(Ey Muhammedi
Onlara:) ‘Bu (tebliğime ve uyanlarıma) karşılık sizden bir ücret istemiyorum.
Sadece Rabbine doğru bir yol isteyen kimseler olmanızı istiyorum’ de.”[15]

Yine Şanı Yüce Allah,
Kur’an’m bir başka yerinde, Resulullah (s.a.v)’e, davetiyle ilgili olarak şöyle
demektedir:

“(Ey Muhammedi
Onlara:) ‘Bu (tebliğime ve uyarılarıma) karşılık sizden bir ücret istemiyorum
Ve ben, kendiliğimden bir şey teklif edenlerden de değilim.”[16]

Böylece Peygamberlerin
hiçbir kimseye maddi kazanç ve­ya dünyevi kazanç maksadıyla davette
bulunmadıklarını gör­mekteyiz. Zira Onlar, kavimlerindeki hiçbir kimseden bir
ücret istemediklerini, ücretlerini ancak Allah’tan istediklerini ilan
etmektedirler. Davetlerinde, işi ihlasla yapmaktalar. Nasihatle­rinde ve
irşatlarında ise övgü ve methiye istememektedirler. Sadece Ahiret sevabını ve
Allah’ın rızasını arzulamaktadırlar. Yüce Allah bu konuda Kur’ân-ı Kerîm’inde
şöyle buyurmak­tadır:

“Artık her kim,
Rabbine kavuşmayı umuyorsa, salih amel işlesin ve Rabbine ibadette, hiçbir şeyi
ortak koşmasın.[17]
 

 

Üçüncü
Özellik:

 

Peygamberlerin
davetlerinin üçüncü özelliğine gelince o da; Sırf Allah’ın rızasını kazanmak
için uğraşmak ve ibadeti yalnızca Şanı Yüce Allah’a yapmadır. İşte bu, bütün
Peygam­berlerin her asır ile her zamanda ve her durum ile her mekanda davet ettikleri
en önemli gayedir, Çünkü Peygamberlerin gaye­si; zayıf olarak yaratılan
mahluku, kendisini yaratana döndürmeleri ve insanların yönünü, kullara
kulluktan kurtarıp Şanı Yüce Rab’lerine ibadet etmeye yöneltmekti. Yüce
Allah’ın şu sözü de bunu doğrulamaktadır:

“Halbuki
kendilerine kitap verilmiş olanlar, doğruya yöne­lerek dini yalnız Allah’a
mahsus kılarak O’na kulluk etmek, namaz kılmak ve zekat vermekle -Müslüman
olmaları-emrolunmuşlardı. İşte bu, en doğru dindir.”[18]

Allah bütün
Peygamberleri, bu yüce ve kutsal olan “Tevhid davası” ile ibadet
yoluyla niyeti ve ameli yalnızca yü­ce olan Allah’a mahsus kılmak için
göndermiştir. Nitekim Yü­ce Allah bu konuda şöyle

buyurmaktadır:

“Senden önce
hiçbir Peygamber göndermedik ki ona, ‘Benden başka ilah yoktur; şu halde bana
ibadet edin’ diye vahyetmiş olmayalım.”.[19]

Büyük Üstad Ahmed Şah
Veliyullah ed-Dihlevî, “Hüccetullah Baliğa” adlı kitabında konuyla
ilgili olarak şöy­le der:

“Her zaman ve her
şartta Peygamberlerin davetlerinin ilki ve en büyük amaçlan; Yüce Allah
konusunda “akideyi dü­zeltmek ve “kul ile Rab arasındaki bağı
sağlamlaştırmak” ve “din ile ibadeti”, bir olan Allah’a mahsus
kılmaya çağırmak olmuştur. Bu da zararlı olanı faydalı kılmak, ibadeti, duayı,
sığınmayı ve kurban kesmeyi bir olan Allah’a tahsis etmektir… Onların
hamleleri; kendi zamanlarında mevcut olan taş ile ba­kırlardan yapılmış
putlara, diri yada ölü kimselerden Salih ve kutsanan zatlara tapmada bütün
açıklığıyla çeşitli şekillere bü­rünmüş putçuluğa yönelmiş olanları
durdurmaktı. Çünkü cahiliyyet dönemi halkı; Yüce Allah’ın, bu gibi kimselere,
şeref ve şan elbisesi verdiğine, onları bazı özel işlerde tasarruf sahibi
yaptığına, her bölgeye bir hükümdar gönderen ve o ül­keyi yönetme hususunda ona
görev verdiği hükümdarlar hü­kümdarı derecesinde kayıtsız-şartsız, onların,
kendileri hak­kındaki şefaatlerini kabul ettiğine inanmaktaydılar.”[20]

 

Dördüncü
Özellik:

 

Peygamberlerin
davetlerinin dördüncü özelliğine gelince ise oda: Davette kolaylık
göstermeleri, zorluk göstermemeleri ve sözü anlaşılır bir şekilde
söylemeleridir.

Bu özellik, bütün
Peygamberlerin davetinde açık bir şekil­de görülmektedir. Çünkü onlar,
davetlerini, insanların tabiatına uygun bir şekilde yürütürler. İnsanlara,
akılları miktarınca hi­tap ederler. Bazı büyük kimseler ile ıslahatçıların
yaptığı gibi davetlerini zorlaştırmayıp insanların anlayamadıkları veya id­rak
edemedikleri şeyle insanlara hitap etmezler. Yahut sözleri, insanların
anlayabilecekleri bir şekilde söylerler… Peygamber­ler, büyük kimseler ile
ıslahatçıların aksine davet ve tebliğle­rinde “Hikmet” yolunu
tutarlar. İşte bundan dolayı Kur’an, bunu, Peygamberlerin efendisi Hz. Muhammed
(s.a.v)’in diliy­le şöyle haber vermektedir:

“Ben,
kendiliğimden bir şey iddia eden kimselerden deği­lim.”[21]

Nitekim Rabbi, ona,
“Hikmet” ile insanları, Allah’a davet etmesini emretmektedir. Şanı
Yüce Allah bu konuda ise şöyle buyurmaktadır:

“(Ey Muhammed!)
Rabbinin yoluna, ‘Hikmet’le[22],
güzel öğütle[23] davet et. Onlarla en
güzel şekilde mücadele et; doğrusu Rabbin, kendi yolundan sapanları daha iyi
bilir. O, doğru yolda olanları da iyi bilir.”[24]

Davetin başarılı
olabilmesi için;

1. Zanaat ve
meslek yöntemlerinden sakınmak,

2. İnsanları
davet etmede yahut onlara hitap etmede zorluk çıkartmamak,

3.
Büyük-küçük, bilen-bilmeyen her türden insanın anla­yabileceği mantık ve akli
delil ile hüccetin getirilmesi gerek­mektedir…

Hz. İbrahim (a.s),
keskin delillerini; yolların en kolayıyla, yolunu keserek ve delilleri beynine
vururcasma ortaya koyarak azgın ve zalim düşmanına karşı şöyle getirmektedir:

“İbrâhîm,
‘Şüphesiz Allah, güneşi doğudan getiriyor, sen­de batıdan getirsene’ dedi.
(İbrahim’in, meydan okurcasına ileri sürdüğü bu delil karşısında) inkar eden,
şaşırıp dona kaldı. Allah, zulmeden kimseleri doğru yola eriştirmez.”[25]

Böylece zanaat ve
meslek yöntemlerinden, kelamı metodlardan ve zor işlerden uzak olarak
yaratılışa hitap eden “Yaratılış Yöntemi”nin, davet yolunda daha
başarılı olduğu­nu görmekteyiz.

Hüccetü’l-îslam İmam
Gazâlî (rh.a), bu konuda, şu çok güzel sözü söylemiştir:

“Kur’ani
deliller, her insanın faydalandığı gıdaların misâli gibidir. Kelamcılarm
delilleri ise birçok insanın faydalandığı ve çoklarının zarar gördüğü ilaçların
misâli gibidir. Kelamcıla­rm delillerinin aksine Kur’ani deliller, bebek ve
kuvvetli ada­mın faydalandığı suyun misâli gibidir. Diğer deliller ise kuv­vetli
kimselerin bir defasında faydalandığı, başka bir defada ise hastalandığı ve
bebeklere kesinlikle fayda sağlamayan yi­yeceklerin misâli gibidir.”[26]

İmam Fahreddin er-Râzî
de (rh.a) bu konuda şöyle der: “Kelami yöntemleri ve felsefi metodlan
araştırdığında, hastaya şifa vermediğini ve çoğu kimseyi sulamadığmı yani
derdine çare olmadığını görürsün. Fakat Kur’an metodunun, Allah’a en yakın yol
olduğunu gördüm. Benim gibi (böyle) tecrübe eden, benim bildiğimi bilir.”[27]

 

Beşinci
Özellik:

 

Beşinci özellik de
Peygamberlerin daveti hakkındadır. Bu da; davet hakkındaki gaye ve amacı
açıklamaktadır. Bundan dolayı bütün Peygamberler, insanları açık bir amaca ve
apaçık bir düşünceye çağırmakta olup davetlerinde şüphe ve gizlilik söz konusu
değildir… Yüce Allah, bu konuda, nebilerin ve Re­sullerin sonuncusu olan Hz.
Muhammed (s.a.v)’e hitaben şöyle buyurmaktadır:

“(Ey Muhammed!
Onlara:) İşte bu, benim yolumdur. Ben, bir delil ve hüccete dayanarak
(sizleri), Allah ‘a davet ediyorum.  
Ben  ve  bana  
tabi  olanlarda   (benim 
sünnetime, slretime ve yoluma) davet ederler. Allah’ı tenzih ederim.
Ben, müşriklerden değilim’ de.”[28]

Burada da görüldüğü
üzere Peygamberlerin metodu açıktır ve onların davetleri, gündüzîeym öğle vaktindeki
güneş gibi ortadadır. İşte bundan dolayı Yüce Peygamber (s.a.v), konu ile
ilgili olarak şöyle buyurmuştur:

“Ben, sizleri,
gecesi, gündüz gibi aydınlık olan dosdoğru bir yol (olan İslam) üzere bıraktım.
Benden sonra hiçbir kimse ondan sapmaz, sapan ise helak olur.”[29]

Böylece
Peygamberlerin, insanları açık bir amaç ve şerefli bir gaye olan rabbani
risâlete davet ettiklerini görmekteyiz. Zira Peygamberler, davetlerinde;
maksatlarını ve amaçlarını gerçek ve hakiki şekliyle bilmeyen bazı büyük
kimseler ile filozofların durumu gibi, davetin arkasına gizlenmiş amaç ve gaye
ile eğrilmiş yolları tutmazlar.

[30]

 

Altıncı
Özellik:

 

Altıncı özellik de:
dünyada züht yaşantısı ve Ahireti, dün­ya hayatına tercih etmektir…

Bu özellik,
Peygamberlerin daveti için gerekli olan bir Ö-zelliktir. Buna göre
Peygamberlerin gayesi; dünyanın süsü ve ziynetiyle mal kazanmak değildir. İşte
bundan dolayıdır ki bü­tün Peygamberler, dünyada nimetlenmeye ve orada büyük
kimselerin yaşayışı şeklindeki bir yaşamaya güçleri yettiği halde, zor şartlar
ve sıkıntı içerisinde yaşamışlardır…

Buna rağmen onlar,
devamlı olanı (yani Ahiret hayatını), geçici olana (yani dünya hayatına) tercih
etmişlerdir. Çünkü onlar, “Allah katında olan daha iyi ve devamlı
“Kasas: 28/60) ve “Allah katında olan şeyler, iyi kimseler için daha
hayırlı­dır” (Ali İmrân: 3/198)’ de geçenlere şüphesiz yekinen inanır­lar
ve bilirler. İşte bundan dolayı onlar dünyada zühd hayatı yaşamışlar ve
Ahirette de makbul kimselerdendirler. Yüce Al­lah, Peygamberlerin efendisi olan
Hz. Muhammed (s.a.v)’e şöyle hitap etmektedir:

“Kendilerini
imtihan etmek için, dünya hayatının süsü olarak bol bol geçimlik verdiğimiz
kimselere sakın göz dikme! Rabbinin rızkı daha iyi ve daha devamlıdır.”[31]

Resulullah (s.a.y)’in
hanımları, Resulullah’tan, nafakaları­nı genişletmesini ve geçimlerini
artırmasını istemekle; dünya­da bolluk, rahatlık ve güzel nimetler içerisinde
yaşamakta olan diğer kadınlar gibi hareket etmek istemişlerdir…[32]

Ayrıca onlar
Resulullah (s.a.v)’den, -bu, onların hayata göğüs germeleri için bir ders
olması gerekirken- kendileri için gökten bir serbestlik indirmesini[33]
istediklerinden dolayı Yüce Allah, peygamberine, hanımları serbest bırakmasını
şu sözüyle emretmiştir:

“Ey Peygamber!
Eşlerine şöyle söyle: “Eğer dünya haya­tını ve süslerini istiyorsanız
gelin size bağışta bulunayım ve güzellikle salıvereyim. Eğer Allah’ı,
peygamberini ve ahiret yurdunu İstiyorsanız bilin ki, Allah, içinizden iyi
davrananlara büyük bir mü kafat hazırlamıştır.”[34]

Bir adam Nebi
(s.a.v)’e geldi ve o’na: “Ey Allah’ın Resu­lü! Allah’a yemin.ederim ki,
ben seni, gerçekten seviyorum”, dedi. Bunun üzerine Resulullah (s.a.v.), o
adama:

– ‘Ne söylediğine
iyice bir bak!’ buyurdu. Adam sözünü Resulullah (s.a.v)’e üç defa tekrarladı.
Bunun üzerine Resulullah (s.a.v) o adama:

‘Gerçekten
beni’seviyorsan, korunmak üzere fakirliğe ha­zırlan. Şüphesiz ki fakirlik, beni
sevene (dağdan ve tepeden) selin akması gibi varacağı yere süratle gelir.’
buyurdu.”[35]

Üstad Ebu’I-Hasen
en-Nedvî, “en-Nübüvvet ve’î-Enbiyâ” adlı kitabında konuyla ilgili
olarak şöyle der:

“Peygamberlerin
daveti, yalnıza dil ile ve yalnızca kendi ümmetlerine olmayıp aynı zamanda
sadece ahirete, ahireti dünyaya tercih etmeye ve dünyanın mal ve mülkü ile
kıymeti­nin değersizliğine de değildi. Onların daveti, hem kendileri için ve
hem de ümmetlerinin yaşantıları için, bir başlangıç ve bir yöntem idi. Ayrıca
onlar, ahirete iman edenlerin ve yaşantı­larında davet üzere yürüyenlerin
ilkleriydiler. Bundan dolayı onlar dünyada önem vermeyen ve yalnızca ahirete
yönelen kimselerdi. Gerçekten de onlar, büyük makamlara ve (yaptık­ları daveti)
tehlikeye sokacak yerlere de önem vermemişlerdi. Üstelik onlar, kendilerini,
davetleri yolunda adamışlardı….

Acaip konuları ortaya
çıkaran, nefisleri büyüleyen, kalple­ri; büyüklük ve heyecan ile dolduran,
davet ve Peygamberlik yolunda yürüyenlere ışıklardan yüce bir ışık saçan Hz.
Pey­gamber (s.a.v)’in geçimi, kendi ve Ehli beytinin hayatı, tarih kitaplarında
ve nebevi siyerde bilinmektedir. Davetçinin şiarı ve devamlı olanı şöyle
demesidir: “Ey Allahım! Benim için sadece ahiret hayatı vardır, (dünya
hayatı yoktur).”[36] 

 

Yedinci
özellik:

 

Peygamberlerin
davetlerinin yedinci özelliği ise, “İnsanla­rın araşma Tevhid akidesini[37]
yerleştirme ve gayba iman konu­sunu sağlarnlaştırmasıdır.”

Bu, bütün
Peygamberlerin davetinde -gören gözler için-bütün açıklığıyla ve genişliğiyle
ortaya çıkan apaçık özelli k-lerdetı biridir. Zira onların hepsinin mücadeleler
inin temel noktası; insanların arasına “Tevhid akidesini” yerleşti
rme, gayba iman konusunu sağlamlaştırma, Allah’ın vahdaniy etini yani birliğini
ispat etmeye ve yaratıcının varlığım ortaya koymaya çalışmak olmuştur. Bundan
dolayı Peygamberlerden her biri, Peygamber olarak gönderildiği kavmini putçuluk
ve şirk tehlikelerinden sakındırmaya çalıştıklar mı görmekteyiz.

Onlar, gönderildikleri
toplulukları, Allah birlemeye davet etmekte ve ibadeti, putlara vb. şeylere
değil de ya lnızca O’na mahsus kılmaya çalışmaktadırlar. Sana Pe ygamberlerden
her birinin kıssalarını haber veren Kur’ân-ı Kerîm ayetlerini bir dinleyin!…
Tevhidin, onların davetlerinin nasıl temel noktası ve mücadelelerinin nasıl
gayesi olduğuna iyi bir bak?.. Buna göre Kur’ân-ı Kerîm’in, Hz. Nuh (a.s)
hakkında şöyle haber verdiğini bulursunuz:

“And olsun ki
Nuh’u kavmine gönderdik. (Bunun üzerine Nuh onlara): ‘Ey kavmim! Allah’a ibadet
edin. Zira sizin, O’ndan başka ilahınız yoktur’ dedi. “[38]

Yine Kur’ân-ı
Kerîm’in, bu konuda Hz. Hûd (a.s) hakkın­da şöyle haber verdiğini bulursunuz:

“Ad milletine de,
kardeşleri Hûd’u (Peygamber) olarak gönderdik. (Hûd, onlara:) ‘Ey Kavmim!
Allah’a ibadet, e-din.Zira sizin O’ndan başka ilahınız yoktur’ dedi”[39]

Yine Kur’ân-ı
Kerîm’in, Hz. Salih (a.s) ile ilgili şöyle ha­ber verdiğini görürsünüz:

“Semûd milletine
de, kardeşleri Salih ‘i (Peygamber ola­rak) gönderdik. (Salih, onlara): ‘Ey
kavmim! Allah’a ibadet edin. Zira sizin, O’ndan başka ilahınız yoktur’ dedi.”[40]

îşte Kur’ân-ı Kerîm,
bütün Peygamberlere dair bilgiyi, b i-ze, bu şekilde haber vermektedir. Zira
Peygamberlerin birle ş-tikleri temel nokta; insanları, Tevhide davet e
tmeleriydi. Hz. İbrahim (a.s)’a gelince ise en anlaşılır ve en açık bir şekilde
onun daveti, Tevhid ve mücadelesi ise putçuluk olmuştur. Böylece onun, kavmi
içerisindeki kimselerin akıllarını ve putlara tapanları akılsızlıkla
suçlamadaki sert çıkışı nın sebebi or­taya çıkmaktadır. Nihayetin de ise onu,
ateşin içerisinde yak­maya karar verdiler. Fakat Yüce Allah, onu, kavminin tuza­ğından
kurtarmıştır. Yüce Allah bu konuda şöyle buyurmaktadır:

“Biz: ‘Ey ateş!
İbrahim ‘e karşı serin ve zararsız ol’ dedik. Kavmi ise O’na, tuzak kurmak
istedi. Fakat Biz, onları, hüsra­na uğrayanlardan kıldık.”[41]

İşte böylece
Peygamberler ile kavimleri arasında ge rçek risalet ve Tevhid daveti etrafında
şiddetlenen mücadeleyi gÖ r-mekteyiz. Ama sonuç ise, Hakk’m zaferiyle,
Peygamberlerin galibiyetiyle ve yalancıların helak olmasıyla sonuçlanacaktır…
Yüce Allah bu konuda şöyle b uyurmaktadır:

“Andolsun ki,
Peygamber olan kullarımıza; ‘Onlar (dün-yada ve ahirette) şüphesiz (Allah
tarafından) yardım görecek­lerine dair ve Bizim (tarafınıızdaki) ordumuzun
şüphesiz galib geleceklerine dair’ söz vermişizdir.”[42]

Bu beşeri üstünlük,[43]
kıyamete kadar gönderilecek olan e1çiler olan Allah’ın kullan ve hak
davetçileri için geçerlidir. Şanı Yüce Allah bu konuda şöyle buyurma ktadır:

Doğrusu Biz,
Peygamberlerimize ve müminlere, dünya hayatında ve şahitlerin şahitlik
edecekleri (kıyamet) gününde de yardım ederiz. O gün zalimlere, Özür beyan
etmeleri (kend i-lerine) fayda sağlamaz. Lanet onlaradır. Yurdun kötüsü de onIaradrr.”[44] 

 

Peygamberlerin
Sıfatları

 

Yüce Allah,
Peygamberleri; kendisiyle kullan arasında el­çiler olmaları ve onları, büyük
emanet olan vahiy emanetini yüklenmeleri ile risâleti, kullarına tebliğ
etmeleri için diğer mahlukatı arasından seçmiştir… Allah’ın, yüce hikmeti,
onları; ahlak bakımından insanların en mükemmeli, ilim bakımından insanların en
üstünü, soy bakımından insanların en şereflisi ve güvenirlilik bakımından
insanların en yücesi kılmıştır. Ayrıca onları, kendi yardımıyla korumuş,[45]
gözetimiyle gözetmiş,[46]
bizzat Şanı Yüce Allah onları terbiye etmiştir. Nitekim Şanı Yüce Allah,
Peygamberlerin efendisi olan Hz. Muhammed (s.a. v.)’e hitaben şöyle
buyurmaktadır:

“(Ey Muhammed!)
Rabbinin hükmü, (yerine gelinceye ka­dar) sabret Doğrusu sen, gözetimimiz
altındasın.”

[47]

Nitekim Şanı Yüce
Allah, Hz. Mûsâ (a.s)’a hi taben de şöyle buyurmaktadır:

“(Ey Mûsâ!)
gözümün önünde yetişesin diye.”[48]

Biz Kur’ân-ı Kerîm’e
tabi olduğumuzda, onu inceden in­ceye düşündüğümüzde ve anlayacak bir şekilde
okuduğumuzda ve Peygamberlik müessesesi ile Peygamberlerden haber veren
Kur’an’m ayetlerine

yöneldiğimizde onda;
Allah’ın, kendilerine Peygamberlik verdiği ve risâleti yüklemek için seçtiği
Allah’ın salih kullarından seçilmiş kimseler için gü; övgüler bulmaktayız.

Allah, Peygamberleri;
“hidayet” ve “düzeltme” meş alesini yüklenmeleri ve
insanlık yoluna girenleri; mutlul uğa, emniyet ile selâmete götüren kimseler
olmaları için onları diğer mahlukatı arasından seçmiştir.        

Biz, övülmüş olan bu
kitaba yönelmekteyiz. Bundan dolayi Allah bu kitabı, kainatta ondan daha
güzelini y aratmadığı bir örnek ve şekil ile -içindekileri bilsinler diye-bize
göndermistir…Peygamberlerin sözleri ile ilgili Kur’an’m yöntemini; hayat
fışkıran, güler yüzle dolup taşan ve sevgiyle, teşvikle büyüyüp gelişmekte olan
bir yöntem olduğunu görmekteyiz… Bundan dolayı Kur’an, onlan; güzel övgülerle
anlatmış, onları, aklı ve yaratılış sıfatları ile vasıflarının ismiyle
nitelendirmi ş-tir. Bütün bunların hepsi; Peygamberlerin, Allah’ın mahlukatı
arasından seçilmiş tertemiz kimseler ve insanlık alemi için çıkarılmış mükemmel
“yüce bir örnek” olduklarına delalet et­mektedir.. Yüce Allah bu
konuda şöyle buyurmakt adır:

“O
(Peygamberleri), emrimiz altındaki insanları doğru yola götüren önderler yaptık;
onlara, iyi işler yapmayı, namaz kılmayı ve zekat veimeyi vahyettik. Onlar,
Bize ibadet eden kimselerdendir.”[49]

Yüce Allah, Hz.
İbrâhîm Halil (a.s) ile ilgili ise şöyle b u-yurmaktadır:

“(Ey Muhammedi)
Kitab da İbrâhîm ile ilgili anlattıkla­rımızı da (müşriklere) an. Şüphesiz O,
dosdoğru bir peygam­berdir.”[50]

Yine Yüce Allah, Hz.
İbrâhîm (a.s) ile ilgili olarak şöyle buyurmaktadır:

‘Başlı başına) bir
ümmet olan İbrâhîm, şüphesiz Allah’a 
eğen ve O’na yönelen (yada önderdi) puta tapanlardan dğ- Rabbinin nimetlerine
şükrederdi. Rabbi de onu (Pey­gamber olarak) seçmiş ve kendisini dosdoğru bir
yola ilePnişti.[51]

Yüce Allah, Hz. Mûsâ
(a.s) ile ilgili ise şöyle buyurmaktadır:

“(Allah) ‘Ey
Mûsâ! Ben, seni, risâletim (i tebliğ etmek için sana indirmiş olduğum Tevrat
gibi mesajlarım) ve (Benim se­ninle) konuşmam ile,) seni, (çağdaşın
olan)insanlara üstün kıldım. Şimdi sana verdiğim (Peygamberlik şerefin)i al! ve
(sana vermiş olduğum nimetlerden dolayı da) şükredenlerden ol’ buyurdu.[52]

Nitekim Yüce Allah,
Kur’ân-ı Kerîm’in başka yerlerinde peygamberi ve kendisiyle konuştuğu Hz. M ûsâ
(a.s) hakkında ise şöyle buyurmaktadır:

“(Ey Muhammedi)
Kitap !da Mûsâ ‘ya dair (anlattıklarımı­zı da) an! (Zira o, Allah’ın göndermiş
olduğu müjdeleyici ve uyarıcı Peygamberlerinden ve kendileriyle birlikte
insanlar arasında anlaşmazlıkları konusunda hükmetmek üzere berabe­rinde hak
kitabı indirdiği kimselerdendir). Çünkü o, ihlasa er-ditilmiş ve tarafımızdan
gönderilmiş bir peygamberdir.”[53]

Şanı Yüce Allah,
peygamberi Hz. İsmâîl (a.s) ile ilg ili ise şöyle buyurmaktadır:

“(Ey Muhammedi)
Kitab ‘da İsmâîl ‘e dair (anlattıklarımızı da) an! Çünkü o, sözüne sadık ve
tarafımızdan gönderilmiş bir peygamberdir.”[54]

Ayrıca Kur’ân-ı Kerîm,
kerem sahibi Peygamberle rden bir topluluğu da, güzel övgülerle şöyle
nitelemektedir:

“(Ey Muhammedi
dinde) kuvvetli ve basiretli kullarımız olan İbrahim, İshâk ve Ya’k’ûb’u da
hatırla. Doğrusu Biz, on­ları, (sahip oldukları bu Özellikle,) ahiret yurdunu
hatırda tut­mak için (güzel) bir hasletle mahsus kıldık.[55]

İşte böylece Kur’ân-ı
Kerîm’i; Peygamberleri, yüce sıfat­larla donatılmış isimlerle vasıflandırır,
niteliklerin en mükemmeliyle nitelendirir;[56]
sevgi, ikram, seçme vb. öğretilerin, onun satırları arasında ortaya çıktığını
görmekt eyiz.

Buna göre Kur’an,
Peygamberleri; bazen itaat ve yönelme (veya tevbeyle) vasıflandırır; bazen de o
nlan, kendilerini, Al­lah’ın yoluna adamakla ve ahireti, dünyaya tercih etmekle
nitelendirir; bazı yerlerde ise onları, doğrulukla veya kötülükle r-den uzak
olmakla anlatır. Kısacası bu anlatılanların hepsi, o n-ların durumlarının
yüceliğine, mekanlarının yüks ekliğine ve risâletlerinin yüceliğine işaret
etmektedir. İşte bundan dolay ı-dır ki Peygamberler, aleme yol gösteren ve
insanlığın Önderi eridirler.”[57]  

 

Peygamberlerin
Vasıfları

 

Peygamberler -Allah’ın
salât ve selâmı onların üzerine o 1-sun-insan olmaları itibariyle; yerler,
içerler, sağlıklı olurlar, hastalanırlar, kadınlarla evlenirler, çarşı ve
sokaklarda gezip dolaşırlar; insanlara gelen zayıflık, ihtiyarlık ve ölüm gibi
ar ı-zalar onlara da gelir… Fakat onlar, hususi özelliklerden dolayı insanlar
üzerine üstün kılınmışlar ve insanlarda olmayan b ü-yük ve yüce niteliklerle
vasıflandırılmışlardır. Bu da ancak onlar için gerekli olan levazımlara ve
önemli olan şeylere ni s-petle olur. Peygamberler ile ilgili olan bu vasıflan
kısaca şöyle özetleyebiliriz:

1. Sıdk
(Doğruluk)

2. Emanet
(Güvenilir olma)

3. Tebliğ

4. Fetanet
(Zeki ve akıllı olma)

5. Nefret
verici kusurlardan uzak olma

6.
İsmet (masumiyet veya masiyet ile günahtan k orunmuş olma).
Peygamberler için gerekli olan vasıflardan her birini geniş bir şekilde
açıklayacağız[58]

 

1.
Sıdk (Doğruluk):

 

Bu Özellik,
Peygamberlik müessesesi için gerekli olan bir özelliktir. Çünkü bu özellik,
Peygamberlerin davetine nispetle msanhk içinde zaruridir. Ama bu özellik,
Peygamberlerde, yaatihştan var olan özelliklerdendir. Bundan dolayı herhangi
bir peygamberden yalan, hainlik, insanların mallarım batıl yol ile yeme ve daha
bir çok çirkin vasıflar gibi kişiliğini zedeleyecek olan bu tür şeylerin
meydana gelmesi mümkün değildir. Çünkü bu çirkin vasıflar, normal bir kimse içi
n bile uygun olmadı­ğına göre, nasıl bir nebi ve resul için uygun olabilir?

Peygamberlerden
birinde yalan gibi herhangi bir çirkin va­sıf meydana gelmesi caiz olsaydı,
Şanı Yüce Allah’tan nakle t-tiği yahut vahiy haberlerinden aktardığı k onularda
insanların kendisine dair bir güvenilirliliği kalmazdı… Eğer böyle bir şey
olsaydı bunun, Peygamberlerin getirdikleriyle bizzat kendil e-rinin
karşılaşması yahut daha önceden kafalarında oluşmuş fikirler ile bu yeni
getirmiş olduklarına karşı hainlik etme i h-timali olup bunları da
-Peygamberlerin böyle bir şey yapacağı­nı onlardan uzak görüp- Allah’a karşı
bir yalan ve iftira olarak nispet edebilirler. Bu ise -daha öncede belirtildiği
üzere- müm­kün değildir. İşte böylece Kur’ân-ı Kerîm’i, Allah’a iftira eden
veya diliyle Allah’ı yalanlayan herkes hakkında aşağıda gelen bu  ayırt edici hükümle hükmediyor.  Bundan 
dolayı Yüce Allah, Peygamberlerin efendisi olan Hz.Muhammed (s.a.v) hakkında
şöyle buyurmaktadır:

“Eğer Bize karşı,
kendisine vahyettikîerîmize bazı sözler katmış olsaydı, Biz, onu kuvvetle
yakalardık, sonra da onun şahdamarını koparındık. Hiçbirinizde onu
koruyamazdınız. Doğrusu Kur’an, mûttakiler için bir öğüttür.”[59]

İslam Şehidi Seyyid
Kutub (rh.a), “FizHali’l-Kur’an” adlı tefsir kitabında konuyla ilgi
li olarak şöyle der:

“Sonuçta o
korkunç tehdit, akide konusunda Allah’a iftira edenlere gelip çatıyor. Halbuki
akide konusu boş boğazhğ^.yer vermeyen ciddi bir konudur. Daha önce geçen ayeti
kerime, başka hiçbir ihtimal olmayan biricik ihtimali belirtiyo r. Bu bi­ricik
ihtimal ise Resulullah (s.a.v)’in tebliğ ettiği hususlarda ‘Emin’ ve ‘sıdk’
(doğru) olduğudur. Yüce Allah’ın, onu, katiyen cezalandırmaması da bunu
göstermektedir. Halbuki tebliğ görevinden en ufak bir sapma söz konusu olsaydı,
Allah onu muhakkak şiddetli bir biçimde cezalandırırdı. Bu sözün ifade ettiği
mana, Hz. Muhammed (s.a.v)’in tebliğ ettiği şeylerde “sıdk” (doğru)
olduğu yönündedir.

Eğer Hz. Muhammed (s.a.v)
kendisine vahyolunmamış birtakım sözleri Kur’an’a karıştırmış o lsaydı, Yüce
Allah Onu cezalandırır ve ayetlerin belirttiği şekilde, peygamberini öldürürdü.
Hz. Peygamber (s.a.v)’in cezalandırılmasına veya öldürülmesine dair bir şey
meydana gelmediğine göre, elbette ki Hz. Muhammed (s.a.v), ‘Sıdk’
(doğru)dur.” (İslam Şehidi Seyyid Kutub’un sözü burada bitmektedir.)

Resulullah (s.a.v),
küçüklüğünden itibaren Kureyş kabil e-sinin içerisinde “Sıdk”ı (Doğruluğu)
ve “Emin”liği (Güveniriiligi) ile meşhur olmuştu. Hatta Mekkeli
müşrikler, Onu, “doğru” ve “emin” diye isimlendirerek;
“Doğru” ve “emin” (olan Muhammed) geldi ve
“doğru” ve “emin” (olan Muhammed) gitti… derlerdi, İşte
Hz. Peygamber (s.a.v) böylece Peygamber olarak gönderilişinden önce Kureyşliler
arası nda doğruluğu, eminliği ve makamının yüceliğiyle bilinme kteydi.

Rivayet edildiğine
göre; Kureyş’in ileri gelenlerinden biri­si,[60]
Mekke sokaklarından birinde Ebu Cehil ile karş ılaşır. Onu durdurarak: “Ey
Ebu’l-Hakem! Şu anda burada senden ve ben­den başka hiçbir kimse yok. Muhammed
‘in doğru mu? Yoksa yalancı mı? olduğunu bana Allah’ın adıyla söyle” der.
Ebu Ce­hil ise ona bütün açıklığıyla şöyle cevap verir:

– “Allah’a yemin
ederim ki, Muhammed gerçekten ‘doğru’ sözlüdür. O hiç yalan
söylememiştir.” Ebu Cehil’in bu sözü üzerine o adam:

–  “Sizi, Ona uymaktan alıkoyan şey
nedir?” diye s orar. Bunun üzerine Ebu Cehil, o adama:

– “Şimdiye kadar
biz ve Haşim oğullan şan ve şeref hus u-sun da yarışır ve malm çokluğu ile
övülmede de çekişip dur u-ruz. Onlar hacılara yemek yedirdiklerinde, biz de
yedirdik, i Onlar hacılara su dağıttıklarında, biz de su dağıttık. Onlari
va,  Kabe’yi  örtme vb.) çeşitli görevler üstlendiler,  biz de 
1\ üstlendik. Onlar insanlara bir şeyler verd iler ve iyilik ettiler, ;j
biz de verdik ve iyilik ettik. Develer üzerinde, karşılıklı diz  ; çöküp yarış atları gibi yarıştık durduk.
Daha sonra onlar bize, { şu eklemeyi yaptılar: ‘Bizden (kendisine gökten vahiy
gelen) bir Peygamber gönderildi’ dediler. Biz onlara nereden bir Pey­gamber
getirelim? Allah’a yemin ederim ki, bundan dolayı biz, Ona, asla inanmayız ve
Ona tabi olmayız” cevabını v erdi. Bu­nun üzerine Şanı Yüce Allah,
peygamberi Hz. M uhammed (s.a.v)’i teselli etmek için şu ayeti indirmiştir:

“(Ey Muhammedi)
Onların söylediklerinin, seni üzeceğini elbette biliyoruz. Doğrusu onlar, seni
yalancı saymıyorlar. Fakat zalimler, Allah’ın ayetlerini bile bile inkar
ediyorlar.” (En ‘anı: 6/33).”

İşte bundan dolayıdır
ki, Allah’ın düşmanı olan Ebu Cehil, Resulullah (s.a.v)’in doğruluğunu kabul
ediyor ve ayın z a-manda itiraf da ediyor. Fakat onu, Resulullah (s.a.v)’e tabi
ol­maktan alıkoyan şey; kavmi arasındaki liderliği, şan ve şerefi­dir. Şöyle
söyleyen gerçekten de doğru söylemiştir:

“Üstün kimse;
düşmanlarının, kendisinin doğruluğuna ş a-hitlik ettiği kimsedir.”

Rum kralı Herakliyüs,
Müslüman olmayışından önce Ebu Süfyan’a;  
Muhammed’in,   Peygamber   olduğunu  
söylemesi hakkında şöyle soru sormuştu:

– “Siz, Onu bu
iddiasından önce hiç yalan ile itham ettiniz mi?” Ebu Süfyan’da, ona:

” – “Biz,
Onda, kesinlikle bir yalan görmedik”!! der. Ebu Süryan’m bu sözü üzerine
Herakliyüs, ona, şöyle çok muht e-şem bir cevap vermiştir:

– “O, ne
insanlara ve ne de Allah’a yalan söyleyecek biri değildir.”[61]

İşte bu, büyük
kimselerin, bir Peygamber hakkındaki d üşüncesi ve gerçek ile yanlışı ayırıcı
bir sözüdür.

[62][63]

 

2.
Emanet (Güvenirlilik):

 

Bu, yüce Allah’ın
insanlara gönderdiği herhangi bir pe y-gamberin vahiy konusunda emin olması ve
Allah’ın aşağıda gelecek olan sözüne sarılarak Yüce Allah’tan a ldığı emirleri
ve yasakları; ziyadesiz, noksansız, tahrif etmeksizin ve değişti r-meksizin
Allah’ın yarattığı kullarına tebliğ etmesiyle ilgilidir. Yüce Allah, bu konuda
şöyle buyurmaktadır:

“Allah’ın
göndermiş olduğu (vahiyleri) tebliğ eden (Pey­gamberler; Allah’tan korkarlar ve
O’ndan başka (hiçbir kim­seden) korkmazlar. Allah hesap görücü olarak
yeter.”[64]

Bundan dolayı
Peygamberlerin hepsi, vahiy konusunda güvenilir kimseler ve kendilerine nazil
olduğu şekilde Allah’ın emirlerini ve yasaklarını tebliğ eden kimselerdir.
Bundan do­layı Yüce Allah’ın, kendilerine yapmakla emrettiği şeyleri giz­lemeleri
ve bunlara hainlik etmeleri mümkün değildir. Çünkü hainlik, emanet ile birlikte
bulunmaz. Buna göre peygamberin, kendisine emanet edilene hainlik etmesi, Peygamberlik
olarak gönderildiği ümmetine nasihat etme ve Allah’ın kendisine gönderdiği
vahiyleri tebliğ etmemesi” bir Peygamber için hiç uygun olur mu? Buna
binaen bütün Peygamberler, en mü­kemmel şekilde emaneti yerine getirirler. Zira
Yüce Allah’ın gönderdiği her Peygamber, kavmine şöyle demekteydi:

“Ben sizin için
güvenilir ve sizin iyiliğinizi isteyen bir ki­şiyim.”[65]

Bu konuda Şanı Yüce
Allah şöyle buyurmaktadır:

“Peygamber,
görülmeyenler hakkında söylediklerinden ötürü töhmet altında tutulamaz.”[66]

Yani Peygamber, vahiy
ve gayb hakkında söylediklerin­den ötürü töhmet altında tutulamaz demektir.
Eğer Peygamber­ler de emanet (güvenirlilik) vasfı olmasaydı, kendilerine, Allah
tarafîndan gelen risâletin ortaya çıkmasında değişmeler vuku bulurdu. Ama
müminler, inmekte olan vahye inandılar… İşte bundan dolayı Hz. Aişe (r. anha)
şöyle demektedir:

“Eğer Hz.
Muhammed (s.a.v), kendisine inen vahiyden bir şey gizleseydi: “Allah ‘m
(yakında) açığa vuracağı (Zeynep Ve evlenmeye dair) şeyi içinde saklıyordun.
İnsanlar (a bunu söy­lemek) ten çekmiyordun. Oysa Allah’tan çekinmen daha uy­gundur.
” (Ahzab: 33/37) ayetini gizlerdi.”[67]

Aynı şekilde Yüce
Allah’ın, Hz. Muhammed (s.a.v)’in bizzat kendisini azarlayan şu ayetleri
gizlerdi:

“Yanına kör bir
kimse geldi diye Peygamber yüzünü astı ve geri çevirdi.”[68]

Yine aynı şekilde şu
ayeti de gizlerdi:

“Hiçbir
Peygamber, yeryüzünde çokça savaşıp zaferler kazanmadan esirler alması
yaraşmaz. (Sizler) geçici dünya ma­lını istiyorsunuz. Allah ise ahireti
istiyor. Allah, Aziz’dir. Ha­kim’dir. Eğer daha önceden (Bedir savaşma
katılanlar günah işledikleri takdirde bile) Allah’ın geçmiş bir hükmü olmasaydı
aldıklarımızdan dolayı size büyük bir azab dokunurdu.”[69]

Emanet vasfının,
vahyin selâmeti ve peygamberin getirdi­ği -o da yalnızca Yüce ve Hakim Allah’ın
katmdandır- her şey de, nefsin mutmain olarak gölgelendirilmesi için her nebi
ve resulde çokça bulunması gerekmektedir. Yüce Allah bu konu­da şöyle
buyurmuştur:

“0, kendi istek
ve arzusuna göre söz söylemez-Onun ko­nuşması ancak kendisine vahyolunan bir
vahiy iledir.”[70]

 

3. Tebliğ:

 

Bu, Peygamberlere
-Allah’ın salât ve selâmı onların üzeri­ne olsun- mahsus bir özelliktir.
Bununla, Peygamberlerin, Al­lah’ın, kendilerine indirmiş olduğu hükmünü tebliğ
etmesi kast olunur. Zira onlar, kendilerine gökten inen vahyi insanlara teb­liğ
ederler. Bundan dolayı da onlar, insanlara yaptıkları tebliğ sırasında büyük
eziyetler ile kötü ve günahkar kimselerin zor­luklarıyla karşılaşsalar bile
yüce Allah’ın, kendilerine vahyettiği hiçbir şeyi gizlemezler. Kur’ân-ı Kerim,
Hz. Nûh (a.s)’m kıssasında bunu şöyle dile getirmektedir:.

“(Bunun üzerine
Nûh): ‘Ey kavmim! Bende hiçbir sapıklık yoktur. Fakat ben, alemlerin Rabbi
(tarafından size gönderil­miş) bir peygamberim. Size, Rabbimin (bana)
vahyettiklerini tebliğ ediyorum, size nasihat ta bulunuyorum. Ben, sizin bile­meyeceğiniz
şeyleri, Allah ‘tan (gelen vahiy ile) biliyorum’ dedi.[71]

Hz. Salih (a.s)’dan
ise bunu şöyle haber vermektedir:

“Bunun üzerine O
(Salih) da kavminden yüz çevirdi ve: ‘Ey kavmim! And olsun ki ben size Rabbimin
(bana) gönder­miş olduğu vahyi tebliğ ettim ve size nasihat ta bulundum. Fa­kat
siz, nasihat edenleri sevmezsiniz’ dedi.”[72]

Hz. Şuayb (a.s)
hakkında ise şöyle demektedir:

“(Bunun üzerine
(Şuayb) kavminden yüz çevirip (kendi kendine): ‘Ey kavmim! And olsun ki ben
size, Rabbimin elçili­ğini tebliğ ettim ve size nasihat ta bulundum. Artık ben,
siz ka­firler topluluğuna nasıl tasalanıp üzülürüm?’ dedi.”[73]

Peygamberlerin
hepsinin bütün açıklığıyla ve genişliğiyle; Allah’ın, kendilerine verdiği elçilik
(risa)et) görevini tebliğ ettiklerinin belirtilerini görmekteyiz. Zira onlar,
Allah’ın risaletini tebliğ etmekte ve kavmi içerisindeki insanlara nasihat
etmektedirler. Hatta Yüce Allah, Peygamberlerin sonuncusu olan Hz. Muhammed,
(s.a.v)’e, risaletini etmesini emretmek­tedir. Yüce Allah, ona hitaben şöyle
buyurmaktadır:

“Ey Peygamber!
Rabbinden sana indirileni (tebliğ et Eğer bu görevini yerine getirmezsen O’nun
elçilik (görevini) yapmamış olursun. Doğrusu Allah, kafirleri doğru yola
iletmez.”[74]

Her Peygamber,
Allah’ın, kendisine indirdiği risâleti ve daveti, tebliğ etmekle mükelleftir.
Buna göre Peygamberlerden her birinin, kendisine inenden herhangi bir harfi
eksiltmesi ve bunlara bir harf eklemesi mümkün değildir. Eğer bir Peygam­ber,
bunlardan birisini yaparsa Allah’ın emrine muhalefet et­miş olur ve yerine
getirmekle emrolunduğu emanete hainlik etmiş olur. Bundan dolayı bazı surelere
ve ayetlere, Yüce Allah’ın “Kul” = (“De”- “Söy­le”)
sözüyle başladığını görmekteyiz. Bu ise Allah’ın emrini, kendi ümmetine tebliğ
etmesi için peygambere yönelik bir e-mirdir. İşte bundan dolayı bir Peygamber,
kendisine ineni ek­siksiz ve fazlasız olarak tebliğ etmektedirler. Yüce Allah
bu konuda bir örnek olması için şöyle buyurmaktadır:

“De ki: Benim
yolum, budur; ben ve bana uyanlar bilerek insanları Allah ‘a davet ederiz.”[75]

Yine Yüce Allah
konuyla ilgili olarak şöyle buyurmakta­dır:

“De ki: Ey
Kafirler! Ben sizin taptıklarınıza tapmam.”[76]

 Yine yüce Allah şöyle buyurmaktadır:

“De ki:Tan yerini
ağartan Rabbe sığınının.”[77]

Yine Yüce Allah
konuyla ilgili olarak şöyle buyurmakta­dır:

“De ki:
İnsanların Rabbine sığınırım”[78]

Hz. Peygamber
(s.a.v)’in bizzat kendisine hitap edildiği (emir sığasmdaki) bu lafızlar olmasa
da, Hz. Peygamber (s.a.v)’in sadece ilahi emirleri insanlara tebliğ etmesi de
yeter­lidir. Fakat Hz. Peygamber (s.a.v), vahiy konusunda güvenilir olduğundan
dolayı Rabbinin risâletindeki bir harfi bile değiş-tirmeksizin,
fazlalaştırmaksızm ve eksiltmeksizin -kendisine vahyedildiği şekilde- insanlara
tebliğ etmiştir. Buna göre Hz. Peygamber (s.a.v), “İşte bu, benim yolum
budur. Ben yalnızca Allah’a davet ediyorum” (Yûsuf: 12/108) ve “Ben,
tanyerini ağartan Rabbe sığınırım.” (Felak : 113/1) veya “İnsanların
Rabbine sığınırım” (Nas: 114/1) dememiştir. Ancak harflerin ve sığanın
kendisiyle, yüce Allah’tan kendisine yöneltilende “emir sığasını”[79] da
kullanmıştır. İşte bu, (Allah’ın, kendisine vahyettiği) risâleti ve daveti
tebliğ hususundaki “güvenirliliği­ne” delildir.

Tebliğden maksat;
Allah’ın, kıyamet gününde insanların (bizzat kendilerinin- suçsuz olduklarına
dair) ileri sürebilecek­leri hüccetlerini boşa çıkarması ve hiçbir kimsenin
mazeretini beyan etmemesi anlaşılmaktadır. Çünkü Yüce Allah, insanlara kendisi
tarafından Peygamberler gönderip risâleti tebliğ ettir­meden önce azab etmekten
ve insanlara, günah işlememiş o1duğu halde azab etmekz. O en keremli ve en
merhametli olan­dır. Nitekim yüce Allah konuyla ilgili olarak şöyle buyurmak­tadır:

“Biz, Peygamber
göndermedikçe hiçbir kimse (veya bir topluluğa) azab etmeyiz.”[80]

Yine Şam yüce Allah
konuyla ilgili olarak şöyle buyur­maktadır:

“Rabbin,
kendilerine ayetlerimizi (vahyimizi) okuyacak bir peygamberi, memleketlerin ana
şehirlerine (yani asıl olanları­na yahut büyüklerine veya başkentlerine)
göndermedikçe, (hiçbir zaman) o memleketleri helak edici değildir. Zaten Biz,
(ancak zulümleri sebebiyle azabı hak eden) halkı zalim memle­ketleri helak
etmişizdir. “[81]

Şanı Yüce Allah,
Peygamberlerin sonuncusu olan Hz. Muhammed (s.a.v)’i; alemlere uyarıcı olması
için göndermiş ve aynı zamanda Yahudi ve Hıristiyanların, “bize bir
müjdele-yici ve uyarıcı gelmemiştir” şeklindeki mazeretlerini boşa çı­karmak
için Peygamberlerin arası kesildiği bir sırada gönder­miştir. Yüce Allah bu
konuda Yüce kitabı Kur’ân-ı Kerûn’inde şöyle buyurmaktadır.

“Ey kitap ehli!
Peygamberlerin arası kesildiğinde, ‘Bize bir müjdeci ve bir uyarıcı gelmedi’
dersiniz diye, size açık an­latacak Peygamberimiz (Muhammed) geldi. Şüphesiz O,
size müjdeci ve uyarıcı olarak gelmiştir. Allah her şeye Ka­dir’dir.”[82]

Resulullah (s.a.v),
Rabbinin davetini tebliğ ettiği sırada ona, yüce ve büyük Rabbinin şu ayeti
inmiştir:

“Şimdi sen, ne
ile emrolunuyor san, (müşriklere) apaçık bildir. Müşriklere de aldırış etme.
“[83]

Resulullah (sav),
Rabbinin davetini açıklamaya ve risaletini tebliğ etmeye koyulmuştu. Böyle bir
sırada Safa te­pesine çıkarak kabileleri ve Kureyş’in içindeki toplulukları
şöyle davet etmeye başladı:

– “Ey
Abdulmuttalib oğullan! Ey Fihr oğulları! Ey Ka’b oğulları!.. Nihayet herkes
oraya toplandı. Bunun üzerine Hz. Peygamber (s.a.v), onlara:

– “Ben, size, şu
vadiden veya dağın eteğinden atlıların çı­kıp geleceğini ve size
saldıracaklarını haber versem, beni tas­dik eder miydiniz?” diye sordu.
Onlarda:

– “Evet, şimdiye
kadar senin yalan söylediğini görmedik” dediler. Bunun üzerine Hz.
Peygamber (s.a.v.):

– “Ben, size,
(tebliğ ettiklerimi kabul etmediğiniz taktirde) önünüzdeki şiddetli azabı haber
veriyorum…” dedi. Bunun ü-zerine amcası Ebu Leheb:

– “Ey Muhammedi
yazıklar olsun sana! Bunun için mi bizi buraya topladrn?” diyerek Hz.
Peygamber (s.a.v)’e hakaret etti. Bunun için Yüce Allah, onun bu sözüne
karşılık olarak şu su­reyi indirmiştir:

“Ebu
Leheb ‘in elleri kurusun; zaten kurudu da! Malı ve kazandığı kendisine fayda
sağlamadı, (Yaptıklarından dolayı) alevli ateşe yaşlanacaktır. Karısı da
(yaptıklarından dolayı) boynunda bir ip olduğu halde ona odun
taşıyacaktır.” (Tebbet:! U/2-5)”

[84]

 

4.
Fetanet (Zeki ve Akıllı Olma):

 

Fetanet zeki ve akıllı
olmak demektir. Buna göre Peygam­berlerden her biri, mükemmel bir akıl ve doğru
görüşlülüğün yanı sıra akıllı, zeki ve harikulade bîr şekilde gönderilmişler­dir.
Yüce Allah, Hz. İbrahim Halil (a.s)’m vasfı hakkında şöy­le buyurmaktadır:

“And olsun ki
daha (Peygamberlik verilmezden) önce 2b-râhîm ‘e, ‘doğru görüşlülüğü’ verdik.
Biz, Onu (n buna uygun olduğunu) biliyorduk.”[85]

Yine bu konuda Hz.
İbrâhîm (a.s)’m, kavmi içerisindeki müşriklere delil getirmedeki doğruluğuna
bakıldığında, Onun seçkinliğine ve zekililiğine dair deliller bulunmaktadır. Bu
ko­nuda Yüce Allah şöyle buyurmaktadır:

“Derken ona
başvursunlar diye; (büyük puta başvurup bu putları kıranın kim olduğunu
sorarlar, böylelikle putun acizli­ği ortaya çıkar diye) içlerinden büyüğü
müstesna hepsini pa­ramparça edip bıraktı. (Geri dönüp İbrâhîm ‘in put kırma ey­leminin
sonucu olan manzarayı gördüklerinde,) ‘bunu ilahla­rımıza kim yaptı? Doğrusu
bunu yapan zalimlerden biridir’ dediler, (ibrâhîm ‘in, putlarına karşı bir
tuzak hazırlayacağına dair yemin ettiğini işiten kimseler) dediler ki: ‘İbrâhîm
denilen bir gencin onları diline doladığını duymuştuk. (Emretme yetki­sini
ellerinde bulunduranlar) dediler ki: ‘0, halde onu halkın gözü önüne getirin.
Belki (ondan işitilen sözleri söyleyerek o-nun aleyhine) şahitlik ederler.
‘(İbrâhîm, onların huzuruna ge­tirilerek): ‘Ey ibrâhîm! İlahlarımıza bu işi sen
mi yaptın?’ de­diler. (O da, kırmaksızın bıraktığı putu kastederek: ) ‘0 işi,
şu büyükleri yapmıştır! Konuşabiliyorlarsa onlara sorun!’ dedi. Bunun üzerine
kendi kendilerine dönüp, ‘Doğrusu siz zalimler­siniz. Konuşmayan bu putlara tapmakla
hakka karşı zalimlik ediyorsunuz)’ dediler. Sonra (kendilerinin, zalim
olduklarını kabul ettikten) tekrar kafalarında olan eski İnanca (küfre)
döndürüldüler ve: ‘Ey İbrâhîm! Bunların konuşamayacağını, and olsun ki, sende
bilirsin’ dediler. (Onlar bunu itiraf edince, ibrahim’de, onlara karşı şöyle
bir delil getirdi:) ‘0 halde Al­lah ‘ı bırakıp ta size hiç bir fayda ve zarar
veremeyecek şeylere ne diye taparsınız? Size ve Allah ‘ı bırakıp ta
taptıklarınıza ya­zıklar olsun! Daha hala akıllanmayacak mısınız?’ dedi.[86]

Bir gerçek olarak Hz.
İbrâhîm (a.s.)in, büyüğü hariç bütün putları paramparça etmesine dair hakkında
tecelli eden bu a-yetler, onun zekiliğiyle ve seçkinliğiylc sona ermektedir.
Zira Hz. İbrâhîm (a.s), eliyle putları kırmış ve daha sonrada kavmi­ne delil
gösterebilmek için baltayı büyük putun boynuna as­mıştı… Bunun üzerine
muhakeme etmek için. halkın ve kendi­lerinin huzuruna getirdiklerinde ona şu
soruyu sormuşlardı:

– “İlahlarımızı
paramparça ederek kıran ve onları kırmaya gelen kimdir? ‘Yoksa Ey İbrâhîm! bunu
sen mi yaptın?’ Bu­nun üzerine Hz. İbrâhîm (a.s), onlara:

– “Onları, ben
kırmadım. Fakat sizinde gördüğünüz gibi büyük put, onları kırmıştır. Çünkü
büyük put, sizin, kendisiyle birlikte şu küçük putlara da tapmanıza razı
olmadığından dola­yı onları o kırmıştır. Buna delil ise baltanın büyük putun
boy­nuna konulmasıdır. Eğer benim sözümü tasdik etmezseniz, bu işi kimin
yaptığını, onlara sorun…’ dedi.

Burada Hz. İbrâhîm
(a.s), hedefine ulaşmıştı. Zira akılları­nın kıthlığmdan ve kendilerini gülünç
bir duruma soktuktan sonra onlara delilini getirmişti. İşte bu, Peygamberlerin
düşün­cesidir.

Hz. İbrâhîm (a.s)’ın
başka bir doğruluğu ise, Allah’ın mülkünde çekişen Tağut Nemrut ile olan
mücadelesidir. Zira Nemrut, kendisinin ilah olduğunu ve Allah’ın dışında, kendi­sine
tapılması gerektiğini savunuyordu. Halbuki Allah, Nemrut gibi kendisine tapılan
kimselerin de Rabbiydi. Buna göre Hz. İbrâhîm (a.s)’ın, Nemrut’a karşı doğru
görüşlüğü ve zekiliği nasıldı? İnatçı düşmanı, Hz. İbrâhîm (a.s)’in sözü
karşısında nasıl şaşırıp kalarak delilsiz kalmıştı? Yüce Allah bu konuyu şöyle
anlatmaktadır.

“Allah, kendisine
hükümranlık verdi diye İbrahim’le Rabbi hakkında tartışanı görmedin mi?
İbrâhîm, Ona: ‘Benim Rabhimt dirilten ve öldürendir’ demişti. O da: ‘Bende
diriltir ir Öldürürüm’ dedi. Bu defa İbrâhîm, ‘Şüphesiz Allah, güneşiığudan
getiriyor, (haydi bakalım) sende onu batıdan getirse-nc’ dedi. (Allah’ın
varlığını, kanun koyma yetkisini ve ilahlığını) inkar eden (bu delil
karşısında) şaşırıp dona kaldı. Allah, zalimleri doğru yola eriştirmez.”[87]

İşte bu, batılın
sırtını yere vuran keskin bir delildir. Bun­dan dolayı Allah, Hz. İbrâhîm
(a.s)’ı, apaçık “Hakk Nur”unu açıklayıcı kılmıştır.

İşte bütün nebiler ve
resuller, böyledir. Zira Allah onlara, akıl ve doğru görüşlülük vermiştir.
Bundan dolayı onlar, zeki-liîik ve akıllılık şekillerinin en mükemmel
örnekleridirler. Çünkü Yüce Allah, onlara, kavimlerini hidayete getirmeye da­ir
delil getirmede güç yetirebilmeleri için zekililiği, harika ol­mayı, fetaneti ve
akıllılığı tahsis etmiştir. Hakk ışığını insanla­ra açıklamak ve Allah’ın
davetini insanlara ilan etmek için akıl bakımından insanların en mükemmel
olanını, zeka bakımından onların en geniş olanını, delil ve kanıt bakımından da
onların en kuvvetli ve güçlü olanını, risâlete seçmede, Allah’ın ezeli hikmeti,
böyle tahakkuk etmiştir. Yüce Allah bu konuda şöyle buyurmaktadır:

“Allah,
Peygamberlik vereceği kimseyi (herkesten) daha iyi bilir. Suç işleyene, Allah
katından bir aşağılık ve hilelerin-den ötürü de şiddetli bir azab
erişecektir.”[88]

İnsanoğlunun
kendisine zafiyet geldiğinde ve akli meleke­leri zayıfladığında, bazen
insanlardan bir kısmı ihtiyarlık çağı­na ulaştıklarında bunama gibi bir hal
onlara hasıl olur… Buna göre Peygamberler, -her ne kadar ömürleri uzun olursa
olsun-mükemmel bir akıldan ve güçlü bir düşünceden dolayı büyük bir mevkide
gölgelenmektedirler. Çünkü Yüce Allah onları, inayetiyle kuşatmış ve
gözetimiyle onları korumuştur. Bundan dolayı da onların, düşünce hislerinin
zayıflaması ve akli sezgi­lerinin ihmal edilmesi mümkün değildir. İşte bu,
Allah’ın dilediğine verdiği üstünlüktür. Doğrusu Allah, büyük fazilet sahi­bidir.
[89]

 

5.
Nefret Verici Kusurlardan Uzak Olma:

 

Bu özellik,
Peygamberlerin Özelliklerindendir. Çünkü in­sanların onlarla bir araya
gelmelerinde, onlara tabi olmalarında ve onların davetlerini işitmede, nefret
verici fıtri ve ahlaki ku­surlardan herhangi birisinin Peygamberlerde olması
mümkün değildir. Nitekim alaca hastalığı, cüzzam ve vücudun çirkin­leşmesi gibi
insanlara nefret verici hastalıklar; Peygamberler­den, hiç birinde meydana
gelmez. Zira onlar, her kadar insan olsalar da; nisanlardan birine isabet eden
arızalar, onlara da isabet eder. Ancak Şanı Yüce Allah, onları, nefret verici
kusur­lardan korumuş ve insanlara tiksinti verecek çirkin hastalıklar­dan uzak
tutmuştur.

Rivayet edildiğine
göre; “Hz. Eyyüb (a.s), hastalanmış ve hastalığı, onun her tarafını
kaplamış. Nihayet vücudu ulmuş ve kurtçuklar vücudundan çıkmaya başlamış.
Karısı ise onun bu halinden hoşlanmamış.” Hz. Eyyüb (a.s) hakkındaki bu ve
benzeri anlatılan rivayetlerin tamamı, tasdik edilmesi ve ina­nılması doğru
olmayan İsrailiyattan nakledilen yalan ve batıl rivayetlerdir. Çünkü böylesi
rivayetler, Peygamberlerin vasıf­larıyla birlikte bulunması mümkün değildir.
Kur’ân-ı Kerîm ise Hz. Eyyüb (a.s)’m bu hastalığına dair hiçbir şeyi bize anlat­mamıştır.
Ancak Hz. Eyyüb (a.s)’ın vücuduna, bir derdin İsa­bet ettiği ve dert ve
kederin, onun vücudunun tamamını kapla­dıktan sonra kendisinden kaldırması için
Rabbine dua ettiği, bunun üzerine Allah’ın, keder ve beladan İsabet edeni ondan
kaldırdığı anlatılmaktadır. Yüce Allah bu konuda şöyle bu­yurmaktadır:

“Eyyüb’ü de (an)!
Hani Rabbine (dua ederek) ‘başıma bir\ dert (sıkıntı, hastalık, zayıflık vb.)
geldi. Ve Sen, merhametlilerin en merhametlisisin’ diye dua etmişti. Bizde onun
(bu) duasini kabul etmiş uğradığı derdi kaldırmıştık. Katımızdan bir\ rahmet ve
ibadet edenlere de, bir ibret olsun diye” ona, hem ailesini ve hem. de
onlarla birlikte bir mislini vermiştik.[90]

Hz.
Eyyüb (a.s)’a isabet eden derdin, hem kendi vücudun­da ve hem de ailesinde
meydana geldiği; ayeti kerimede açık­lanmaktadır. Bu çeşit dert, hem insanlarda
ve hem de Peygam­berlerde bulunabilir. Çünkü ölüm, nasıl ki Peygamberlere
gelmekteyse, hastalığında onlara gelmesi mümkündür. Böyle bir hastalığın -Hz.
Eyyüb (a.s)’m vücudunun utması ve vücu­dundan kurtçukların çıkması şeklinde
değ;ildir- onlarda ortaya çıkması, onların kudretlerinden bir şeyi eksiltmez ve
onların makamlarına zarar vermez.

[91]

 

6.
İsmet (Masumiyet):

 

Bu
konunun önemine binaen, Allah’ın izniyle, özel bir bö­lüm olarak genişçe
açıklayacağız. Allah, başarıya ulaştıran ve dpsdoğru yola iletendir.
[92]

 

 

NUH ALEYHİSSELÂM

 

 

Nuh
Aleyhisselâmın Soyu:    Başa Dön

 

Nuh b.Lemek (veya Lemk), b.Mettu Şelah, b.Ahnuh
(veya Uhnuh) (Yani İdris Aleyhisselâm), b.Yerd (veya Yarid), b.Mehlâil, b.Kayn
(veya Kaynarı), b.Enuş, b.Şis, b.Âdem Aleyhisselâm.[1]

 

Nuh
Aleyhisselâmın Şekil Ve Şemaili:    Başa Dön

 

Nuh Aleyhisselâm; uzun boylu[2],
esmer, ince tenli, uzunca başlı, büyük göz­lü, uzun ve enli sakallı, iri
vücudlu idi.

Kendisinin kolları ve bacakları ince,uylukları etli
idi. [3]

 

Nuh
Aleyhisselâmın Kavmine Peygamber Olarak Gönderilişi:    Başa Dön

 

Nuh Aleyhisselâmın meskeni Irakta idi. [4]

Vedd, Süva’, Yağus, Yauk ve Nesr diye anılan putlara[5]
tapan kavmini, baş­larına gelecek azapla korkutmak, bir olan Allah’a ibadete
davet etmek üzre, Pey­gamber olarak gönderildi. [6]

Onlara:

“…Ey kavmim! Allâha ibadet ediniz!

Sizin, Ondan başka hiç bir İlâhınız yoktur!. [7]

“Şüphesiz ki, ben, sizi, Allanın azabından
apaçık korkutan’im.

Allah’dan başkasına tapmayınız.

Ben, sizin başınıza acıklı bir azabın gelip çatmasından
korkuyorum!” dedi. [8]

Kavminden ileri gelenler:

“Biz, seni, hiç şüphesiz, apaçık bir sapkınlık
içinde görüyoruz!” dediler.

Nuh Aleyhisselâm:

“Ey kavmim! Bende hiç bir sapkınlık yoktur.

Fakat, ben, Âlemlerin Rabb’ı tarafından gönderilmiş
bir Peygamberim!

Size, Rabb’ımın Vahy ettiklerini, tebliğ ediyorum.

Sizin iyiliğinizi istiyorum.

Ben, sizin bilmediklerinizi de, Allâhdan (gelen Vahy
ile) biliyorum.

Size, o korkunç akıbeti haber vermek için,
korunmanız için ve belki, böylelikle rahmete kavuşturulmanız için, kendinizden
bir adam vâsıtasile Rabb’ınızdan, size bir ihtar geldi diye şaşıyor
musunuz?!” dedi.[9]

“Biz, seni, kendimiz gibi bir insandan başka
olarak görmüyoruz.

Basit, ve zahirî görüşe uyan en aşağı
tabakalarımızdan başkasının sana tâbi olduğunu da, görmüyoruz.

Sizin, bize karşı bir üstünlüğünüzü de, göremiyoruz.
Bilakis, sizi yalancılar sanıyoruz!” dediler. Nuh Aleyhisselâm: “Ya
ben, Rabb’ımdan gelen apaçık bir Burhan üzerinde isem?

O, bana, Kendi katından bir Rahmet vermiş de,
bunlar, siz (in gözlerinizden gizli bırakılmışsa?

Söyleyiniz bana, ey kavmim! Sizi, istemediğiniz
halde, ona zorlayacak mıyız?

Ey kavmim! Bundan (bu tebliğlerimden) dolayı, sizden
hiç bir mal istemiyorum.

Benim mükâfatım, Allâhdan başkasına aid değildir.

Ben, iman edenleri, tard edici de, değilim!

Çünki, onlar, muhakkak ki, Rabblarına,
kavuşanlardır.

Ben, sizi, ancak cahillik eden bir kavm görüyorum!

Ey kavmim! Ben, onları kovarsam, Allâhdan (Allâhın
azabından) beni, kim kur-tara bilir? Bana, kim yardım edebilir hiç düşünmez
misiniz?!

Ben, size (Allâhın hazineleri, benim yanımdadır!)
demiyorum.

Ben, gaybı da, bilmem!

Ben (hakikatta bir Melek’im!) de, demiyorum.

Bununla beraber, gözlerinizin hor gördüğü o kimseler
hakkında (Allah, onlara asla hayr vermeyecektir) de, diyemem!

Onların özlerindekini, en çok bilen, Allâh’dır.

Aksi takdirde, hiç şüphesiz, ben, zâlimlerden olmuş
olurum!” dedi.

“Ey Nuh! Doğrusu, sen, bizimle uğraştın durdun!

Bizimle uğraşmanda aşırı da, gittin!

Eğer, sen, doğruculardan isen, bizi tehdid edip
durduğun şeyi haydi getir bi­ze!” dediler.

Nuh (Aleyhisselâm):

“Onu-dilerse-size, ancak, Allah, getirir.

Siz, Allah’ı, bundan âciz bırakabilecek değilsiniz.

Eğer, Allah, sizi helak etmek dilemişse, ben, sizin
iyiliğinizi arzu etmiş olsam bile, bu hayrhâhlığım, size hiç bir yarar vermez.

O, sizin Rabb’ınızdır ve nihayet, Ona
döndürüleceksiniz.’[10]

Ben (gelecek tehlikelerle) korkutandan başka bir
kimse değilim.!” dedi.

“Ey Nuh! Sen, (bu dediğinden) vaz geçmezsen,
muhakkak, taşlanmışlardan ola­caksın!” dediler. [11]

Nuh (Aleyhisselâm):

“Ey kavmim! Benim, aranızda duruşum, Allah’ın
âyetleri ile öğüt verişim, size ağır geliyorsa, (ne diyeyim) ben, ancak,
Allah’a dayanıp güvenmişimdir.

Siz ve ortaklarınız da, artık, toplanıp ne
yapacağınızı kararlaştırınız. Bu yapacağınız, size, sonradan hiç bir tasa
vermesin! Hattâ, bana, möhlet de, vermeyiniz.

Eğer, (benim öğütlerimden) yüz çeviriyorsanız, ben,
sizden (zâten bu hususta) hiç bir mükâfat istemedim.

Benim mükâfatım, Allah’dan başkasına âid değildir.

Ben (Onun hükmüne boyun eğen) Müslümanlardan olmakla
emr olundum”

dedi. [12]

Kavmi, onu, yalanladılar. [13]

Kâfirlerden bir takımları:

“Bu, sizin gibi bir insandan başka (bir şey)
değildir.

O, size karşı üstünlük sağlamak istiyor.

Eğer, Allah, (Peygamber göndermek) dileseydi,
elbette, bize Melekler indirirdi.

Biz, önceki Atalarımızdan, bunu (Allâhı Birlemeyi)
hiç duymadık.

Bu, kendisinde bir delilik bulunan adamdan başkası
değildir.

Binâenaleyh, siz onu bir zamana gözetleyiniz!”
dediler.

Nuh (Aleyhisselâm) da:

“Ey Rabb’ım ! Onların beni yalanlamalarına karşı sen
bana yardım et!” dedi.

“Biz de, ona (şöyle) 
Vahy ettik: Sen, bizim bizim nezaretimiz ve Vahyimizle gemi yap!

Nihayet (helaklerine emrimiz gelip te, o fırın
kaynamağa başlayınca, ona her (nevi 
hayvanlardan erkek ve dişi) ikişer çift ile aileni alıp içerisine gir!

(Kavmının) içinden, aleyhlerine söz geçmiş (hüküm
giymiş olanlar müstesna.

O zulm edenler(in kurtulması)  hakkında bana hitapta bulunma.

Çünki, onlar boğul(mağa mahkum ol)muşlardır.

Artık sen mahiyetindekilerle birlikte, Geminin
üstüne doğrulup yerleşince: Bizi o zalimler güruhundan selamete erdiren Allaha
hamd olsun! de!

Rabb’ım! Beni bereketli bir menzile kondur!

Sen, konduranların en hayırlısısın! de!”[14]

 

Nuh
Aleyhisselâmın Kavmini Tevhide Davet Edişi Ve Başına Gelenler:    Başa Dön

   

Nuh Aleyhisselâm; halkın, heykellerinde ,  puthhanelerde bulundukları sırada, yanlarına
varıp:

“(Lâ ilâhe illallâh=Allâh’dan başka ilâh yoktur!)
deyiniz.

Ben , Allâh’ın Kul ve Resulüyüm!” dedikçe, işitmemek
için halk,  başlarını, elbiselerinin
içine sokar, kulaklarını da parmakları ile tıkarlardı!

Yine bir gün onlara: (Lâ ilâhe illallâh=Allâh’dan
başka ilâh yoktur!) dediği zaman, Sanemler yüzlerinin üzerine düşünce,  kalktılar, Onu, yüzünün üzerine düşünceye
kadar dövdüler.

Kral Mahvil[15],
bunu, haber alınca, Nuh Aleyhisselâmı huzuruna getirtti ve Ona :

“Nedir su, senin hakkında işittiğim?!

Dinime ve Babanın oğullarının, üzerinde bulundukları
şeye karşi davranışın?!

Nedir, Sanemleri kürsülerinden düşüren bu sihir?!

Bunu sana kim öğretti.?” Dedi.

Nuh Aleyhisselâm:

“Onlar dediğin gibi birer ilah olsalardı, yüzlerinin
üzerine düşmezlerdi.

Ben Allahın Kulu ve Resulüyüm!

Sen, Yüce Allah’dan kork ve Ona, hiçbirşeyi şerik
koşma!” dedi. 

Kral Mahvil; Sanemler Bayramı hazırlanıncaya kadar,
Nuh Aleyhisselâmın tu­tuklanmasını ve Sanemlerin, tekrar Kürsülerine
yerleştirilmelerini ve bozulan yer­lerinin onarılmasını emr etti.

Bayram gelince, toplanıp yapılan şeyleri görsünler
diye halk’a nida ettirildi.

Nuh Aleyhisselâm, Kral hakkında Allâha düa etti.
Kral, bir baş ağrısına tutul­du, aklını kaybetti. Bir hafta sonra da, öldü.

Ölüsü, altun şerir üzerine konulup Sanem
heykellerinin içinde ağlanarak tavaf edildikten sonra, gömüldü.

Nuh Aleyhisselâma, dilleri ile her kötülüğü
yaptılar, sövdüler, saydılar.[16]

Kral Mahvil’in ölümü üzerine, yerine geçen oğlu
Dermesil, Nuh Aleyhisselâmı, serbest bıraktı.

Halk, büyük Sanemlerden her birinin yanında senenin
belli vakitlerinde topla­nıp bayram yaparlar, Sanemler için, kurban keserler ve
onları tavaf ederlerdi.

Yağus bayramı için de, halk, her taraftan gelip
toplanmıştı.

Nuh Aleyhisselâm, onların yanlarına vardı.
Ortalarında ayakta dikilip:

“Lâ ilahe illallah = Allâh’dan başka ilâh
yoktur!” demeleri için, onlara seslen­diği zaman, yine, başlarını,
elbiselerinin altına soktular, parmaklarını da, kulakla­rına tıkadılar!

Nuh Aleyhisselâmın seslenmesiyle, Sanemlerin
Kürsülerinden yere düşmele­ri, bir oldu!

Halk, yine üzerine yürüyüp Nuh Aleyhisselâmı
dövdüler ve yüzünün üzerine düşürdüler.

Başını da, yardılar.

Kendisini, çeke çeke Kralın köşküne götürdüler,
yanına, soktular.

Kral, Nuh Aleyhisselâma:

“İlâhlarla ilgili işlerden hiç bir şeye
karışmamanı, sana, söylemedik mi? Seni, böyle şeylerden, men etmedim mi?!

Hattâ, onları, kürsülerine, şerefli yerlerine
koydurduğumda, onlara, secde de, edeceksin diye sana, emir etmedim mi?

Bunu, sana kim öğretti?..” diyerek çıkıştı.

Nuh Aleyhisselâm; kanlara boyanmış bir halde, Krala:
“Eğer, onlar, birer ilâh olsalardı, yerlere düşmezlerdi? Ey Dermesil!
Allâh’dan kork! Allah’a, hiç bir şeyi şerik koşma! Çünki, O, seni
görüyordur!” dedi.

Dermesil:

“Sen, bana, böyle hitap etmek kudretini
kendinde nasıl buluyorsun?” dedi.

İkinci Sanem bayramı hazırlığı sonuna kadar habs
edilmesini, Sanem için kur­ban kesilmesini ve yere düşen Sanemlerin kürsülerine
tekrar konulmasını emretti.

Emri, yerine getirildi.

Kral Dermesil, Nuh Aleyhisselam hakkında korkunç bir
rü’ya görüp:

“Mecnundur! Yaptıklarından mes’ul
değildir!” diyerek hapisten çıkarılmasını emretti.

Zamanın Kâhin’i ise, Tufan işini ve zamanının
yaklaştığını, halka bildirir ve Nuh Aleyhisselâmın öldürülmesini emr ederdi.[17]

Babil Kralı Dermesil’e de, yazı yazarak Nuh
Aleyhisselâmın öldürülmesini işa­ret etmişti.

Dermesil; çevre halkına yazıp Nuh Aleyhisselâmın,
Esnam ibadetini değiştir­mek istediğini ve bir tek İlândan başka ilâh
bulunmadığını iddia ettiğini anlattı ve “Siz, Sanemlerden başka İlahlar
bulunduğunu biliyor musunuz?” diye sordu.

Hepsi de, bunu, inkâr ettiler.[18]

Nuh Aleyhisselâmın, Tevhid akidesini yaymasına engel
oldula[19]
Hattâ, bayılıncaya kadar, kendisinin boğazını sıktılar.’[20]
Öldü sandılar. [21]

Nuh Aleyhisselâm, ayıldığı zaman: “Ey Allah’ım!
Beni ve kavmimi, yarlığa! Çünkü, onlar, (ne yaptıklarını) bilmiyorlar!”
dedi. [22] Gusl
edip tekrar yanlarına vardı. Onları, Allah’a iman ve ibadete davet etti. [23]

Nuh Aleyhisselâm, kendisine zulm etmekten geri
durmayan kavminin arasında dokuz yüz elli yıl kaldı..[24]
Kendisi, çok sabırlı ve halîm idi. [25]

 

Nuh
Aleyhisselâmın Allâha İltica Ve Kavminin Helaki İçin Dua Edişi:    Başa Dön

 

Nuh Aleyhisselâm; Tebliğ ve Davet vazifesini, gece,
gündüz, gizli, açık yap­mağa devam etti. Fakat, kendisinin, bütün bu çabaları,
onların, imandan kaçmalarından, küfürlemi artırmalarından başka bir işe
yaramadı, boşa gitti.[26]
Bunun üzerine, Nuh Aleyhisselâm: “Ey Rabb’ım! Onlar, bana isyan ettiler.

Malları ve evladları, kendilerinin hüsranlarından
başkasını artırmayan kimselere

jf’dular.

Onlar da, büyük büyük hileler yaptılar.

(Halk tabakasına): Sakın! Taptıklarınızı,
bırakmayınız.

Hele, Vedd’den, Süva’dan, Yağus’dan, Yauk’danve
Nesr’den vazgeçmeyiniz! jediler.

Gerçekten, onlar, bir çok kimseleri, baştan
çıkardılar.

Sen, ey Rabb’ım! O zâlimlerin, şaşkınlıktan
başkasını artırma[27]

Ben, artık, mağlûbum! Benim intikamımı alf[28]

Benimle onlar arasındaki hükmü Sen ver de, beni ve
beraberimdeki Mü’minleri kurtar. [29]

Ey Rabb’ım! Yer yüzünde, kâfirlerden yurt tutan hiç
bir kimse bırakma!

Çünkü, Sen, onları, bırakırsan, onlar, kullarını
yoldan çıkarırlar, nankör ve fâcir-jen başka da, doğurmazlar!

Ey Rabb’ım! Beni, Anamı, Babamı, iman etmiş olarak
evime girenleri, erkek Mü’-“vnleri, kadın Mü’minleri yarlığa!

Zâlimlerin helakinden başka bir şeyini de,
artırma!” diyerek düa etti. [30]

 

Tufan
Gemisinin Hazırlanışı:    Başa Dön

 

Yüce Allah, Nuh Aleyhisselâm’a, ağaç dikmesini emr
etti. O da, dikti.

Nuh Aleyhisselâmın diktiği, Sac ağacı, kırk yılda
büyüyüp yetişti ve boyu, üç yüz zira’ı buldu. [31]

Sac ağacı: Hind ülkesinde yetişen kara ve büyük bir
ağaç olup[32]
bunun, Aba-nus ağacı olduğu da, söylenir. [33]

Yüce Allah tarafından Nuh Aleyhisselâma şöyle Vahy
olundu: “Kavminden, iman etmiş olanlardan başkası asla imana
gelmeyecektir. O halde, onların işlemekte oldukları şeylerden dolayı tasalanma!

Bizim nezaretimiz altında ve Vahyimiz (talimatımız)
veçhile Gemi yap! Zulm edenler hakkında bana bir şey söyleme! Çünkü, onlar,
suda boğulmağa mahkûmdurlar!”[34]

Yüce Allah, dikilmiş ve yetişmiş olan ağaçları kesip
gemi yapımında kullanma­sını Nuh Aleyhisselâma emretti. [35]

Nuh Aleyhisselâm, Marangozdu. [36]

Ağaçları, kesti. [37]

Kuruttu. [38]

Nuh Aleyhisselâm, Geminin nasıl yapılacağını
bilmiyordu. [39]

“Yâ Rabb! Yapılacak Gemiyi nasıl yapayım?”
diye sordu.

“Onu, üç suret üzerine, devrik yap:

Başını, horuz başı gibi,

Karnını, kuş karnı gibi,

Kuyruğunu, horoz kuyruğu gibi meyilli yap ve üç kat
olarak yap!” bu-yuruldu. [40]

Nuh Aleyhisselâm, gemiyi yapmaya başladı. [41]

Kestiği[42]
Sac[43]‘
ağacından tahtalar biçti. [44]‘

Üç yıl, bununla meşgul oldu. [45]

Demirden çiviler yaptı.

Gemi için gereken[46]
zift vesair[47] her
şeyi hazırladı. [48]

Yapılacak şeylerin hepsini, kendisi yaptı, çattı. [49]

Eline aldığı keseri, yapacağı şeyde hiç yanılmıyordu[50]

Nuh Aleyhisselâm; Gemiyi yapıp çatarken, kavminden,
her hangi bir topluluk, yanından geçtikçe, alay etmek için:

“Ey Nuh! Peygamberlikten sonra, Marangozluk
yapıyorsun ha?! [51] Ne
yapıyorsun sen?” diyorlar; Nuh Aleyhisselâm da: “Gemi
yapıyorum!” deyince: ‘Demek, karada gemi yapıyorsun ha?! Gemiyi, karada
nasıl yüzdüreceksin?![52]
Birbirlerine de:

“Bakmıyormusunuz şu deliye? Su üzerinde seyr
etmek için ev yapıyor! [53]
“Hani ya, su, nerede?!” [54]
diyerek gülüşüyor, alay ediyorlardı. [55]
Nuh Aleyhisselâm da:

“Siz, nasıl bizimle eğleniyorsanız, biz de,
sizin bu eğlenip durduğunuz gibi, si­zinle eğleneceğiz!

(Âhirette de) daimî azabın kimin başına ineceğini,
ileride görecek, bileceksiniz-dir!” diye cevap veriyordu. [56]

Geminin yapılışı, iki yıl sürdü. [57]

Daha fazla sürdüğü de, rivayet edilir. [58]

 

Geminin
Planı:    Başa Dön

 

Geminin uzunluğu: Nuh Aleyhisselâmın Babasının
Dedesinin Zira’i ile üç yüz Zira’,

Geminin eni; elli Zira’,

Geminin yüksekliği: otuz Zira’ idi. [59]

Geminin, uzunluğunun: altıyüz altmış,

Eninin: üçyüz otuz,

Yüksekliğinin: otuzüç Zira’ olduğu rivayet edildiği
gibi’[60]

Eninin: altıyüz, Zira’ olduğu da, rivayet edilir. [61]

(Zira1: Dirseğin ucundan, orta parmağın ucuna kadar[62],
veya Dirsekten, omu­za kadar olan uzunluğa denir. [63]

Gemi: alt kat, orta kat, üst kat olmak üzere[64],
üç kattı. [65]
Geminin her katı, on Zira’ yükseklikte idi. [66]
Bunlara, küçük birer ışık deliği (pencere) de, konulmuştu. [67]
Geminin, birbirinden aşağı olmak üzere’[68],
üç kapısı vardı. [69]

Geminin üst katında, içilecek su için depolar ve
yiyecekler için de, iki yanına tahtadan dolaplar yapılmıştı. [70]

Geminin altı Zira’ı, su içinde idi. [71]

Altı Zira’ yerine, dört Zira’ rivayeti de, vardır. [72]

Yapılan geminin gövdesi: kuş göksü gibi[73],
suyu, yaracak biçimde’[74]
meyil­li, devrikti. [75]

Geminin baş tarafı: horoz başı gibi, karnı: kuş
karnı gibi, kuyruk tarafı da, ho­ruz kuyruğu gibi meyilli idi. [76]

Geminin kanadları da, vardı. [77]

Geminin tahta levhaları, demir çivilerle çivilenip[78]
berkitilmişti. [79]

Çivilenen tahta levhaların arasından, içeriye su
sızmaması için, Gemi, içinden ve dışından ziftlenmişti. [80]

 

Gemiye Ne
Zaman Binildiği? Kimlerin Bindiği Ve Binenlerin Sayısı:    Başa Dön

 

Yüce Allah; Nuh Aleyhisselâma:

‘Nihayet, emrimiz gelip de, Fırın (tandır) kaynadığı
zaman, her birinden (her bir levi’den erkek, dişi) ikişer çift ile
-Aleyhlerinde söz geçmiş (helakleri kesinleşmiş) banlar, müstesna olmak üzre-
aileni ve iman edenleri (Geminin) içine yükle!” Duyurdu.

Zâten, onun maiyyetindeki az sayıdaki kimselerden
başkası da, iman etmemişti.

Bunun üzerine, Nuh (Aleyhisselâm), Gemiye binecek
olanlara:

“Bininiz içerisine!

Onun, akması da, durması da, Allanın ismiyledir,

Hiç şüphesiz, Rabb’ım, çok yarlıgayıcı, çok
esirgeyicidir.” dedi. [81]

Nuh Aleyhisselâm; Gemi’ye, oğulları: Sam, Ham, Yâfes
ve bunların zevcele­ri [82]
ile kendisine iman etmiş bulunan altı kişiyi bindirdi.

Oğlu Yam (Ken’an) ise, geri kaldı. [83]

Çünki, o, kâfirdi. [84]

Nuh Aleyhisselâmın karısı[85]
Vâile de[86]
kâfirdi.

Halka, Nuh Aleyhisselâmın mecnun olduğunu söylerdi.[87]

Kavmi gibi küfür üzerinde direnerek onlarla birlikte
suda boğulup gitmiştir. [88]

Gemiye binenlerin Nuh Aleyhisselâmla üç oğlu ve
onların kadmlarile birlikte sekiz kişi oldukları rivayet edildiği gibi[89],
onbeş erkekle beş kadın[90]‘
veya on erkekle on kadın oldukları da, rivayet edilir. [91]

Hattâ, seksen kişiyi buldukları rivayeti de, vardır. [92]

 

Âdem
Aleyhisselâmın Tâbutunun Getirilip Gemiye Konulusu:    Başa Dön

 

Âdem Aleyhisselâmın, Cebrail Aleyhisselâm tarafından
getirilen[93]
Tâbutu da, Gemiye alındı. [94] ve
erkeklerle kadınlar arasına konuldu. [95]

Gemiye binildiği zaman, Receb ayından on gece geçmiş
bulunuyordu. [96]

 

Kral’ın
Gemiyi Ve Gemidekileri Yakmak İçin Gelişi:    Başa Dön

 

Nuh Aleyhisselâmın, Gemiye bindiği ve azığını Gemiye
yüklediği haberini alınca, Kral Dermesil;

“Onları, akıtıp taşıyacak su nerede?! diyerek
Gemiyi yakmak üzere adamla­rından bir takım süvarilerle birlikte Geminin
bulunduğu yere kadar gitti.

Nuh Aleyhisselâmın oğlu Yam da, Kralla birlikte
gelenler arasında idi. Kral, Nuh Aleyhlsselâma seslenip’.

“Gemlcvi, artacak su nerede?’.” ded\.

Nuh Aleyhisselâm:

“O su, senin durduğun yerde, sana
gelecektir!” dedi.

Kral:

“Bu, çok şaşılacak, hiç olmayacak şeydir!

Demek, sen, kuru toprakta şu Gemiyi yüzdürecek
sular, seller olacağını söylü­yorsun ha?!

Sen de, seninle birlikte bulunanlar da, onun içinden
hemen ininiz!

Yoksa, hepinizi, yakarım!” dedi.

Nuh Aleyhisselâm:

“Allâha karşı, gururunu çoğaltma da, imana
gelmekte acele et!

Yüce Allâha, eş, ortak koşmayı bırakıp Müslüman ol,
doğru yolu bul!

Aksi takdirde, azabı, önünde hâzır bulacaksın!”
dedi.[97]

 

Tufan
Haberi, İnkâr Ve Telaşlanış:    Başa Dön

 

Nuh Aleyhisselâm, Kralla konuştuğu sırada, bir adam
gelip bir kadın’ın ekmek pişirdiği Tandırından su fışkırmağa başladığını, Krala
haber verdi.

Kral;

“Tandırdan, su fışkırmış olamaz!” dedi.

Nuh Aleyhisselâm; ona:

“Yazıklar olsun sana! O, İlâhî gazabın geliş
belirtisidir!

Rabb’ım, bana, bunu böyle vahy etti.

Bu, bütün yer yüzünün delinip deşileceğine, atını,
dikildiği yerden ayıracağına ve atının ayağının altından su fışkıracağına
işarettir!” dedi.

Kral, atını, durduğu yerden ayırınca, ayağının
altından su fışkırdığını gördü, ve hemen atını, başka bir yere sürdü.

Orada da, aynı hal, vuku buldu.

Kralın, tahkik için gönderdiği adam dönüp suyun
çoğaldığını ve kaynadığını, ıaber verince, Kral, ailesini ve oğlunu alıp
kendisi için dağ başına yaptırmış ol­duğu Maakil’e[98]
götürmek üzere, acele, evine döndü.

Herkes, Tufan olacağını, anlıyor, fakat, vaktini
bilmiyordu. Bunun için, Kral da, Maakil’e, yiyecek doldurmuştu.

Kral ve ev halkı, dağa çıkmak istedikleri zaman,
dağın başından, kayaların baş­arının üzerine atıldığını, yuvarlandığını
gördüler.

Nereye yönelip gideceklerini bilmiyorlardı.

Yerden fışkıran sular, çok sıcak ve pis kokulu idi. [99]

 

Tufanın
Yaygınlanışı:    Başa Dön

 

Göklerden boşanan yağmurların,yerlerden fışkıran
suların selleri’[100],
bütün yer yüzünü tuttu ve dağları, kapladı.’[101]

Hattâ, dağların tepesinden on beş Zira’ yükseldi. [102]

Güneşin ve ay’ın ışığı, karardı.

Dünya, karanlık içinde kaldı.

Gece, gündüz bir oldu. [103]

Yağış, kırk gün sürdü. [104]

Seller; yer yüzünde taşmadık, aşmadık yer bırakmadı. [105]

 

Beş Putun
Dalgalarla Cidde’ye Sürüklenişi Ve Orada Toprağa Gömülüp Kalışı:    Başa Dön

 

Tufan suları; vedd, Süva’, Yağus, Yauk ve Nesr
putlarını, Nevz dağından sü­rükleyip yere indirdi.

Suların şiddetli akışları, onları, ülkeden ülkeye
sürükledi.

Nihayet, Cidde toprağına attı.

Esen rüzgârlar, putların üzerlerine toprak yığdı. [106]

 

Gemidekiler
Dışındaki Halkın Tufanda Boğuluşu:    Başa Dön

 

Tufan suyunda boğulacak olanlar, boğuldu. [107]

Nuh Aleyhisselâm ile Gemidekilerden başka, yer
yüzünde bulunanların hepsi Tufan suyunda boğulup helak oldu. [108]

 

Dağın
Tepesinde Bile Boğulmaktan Kurtulamayan Anne Ve Çocuk:    Başa Dön

 

Hz.Âişe’nin, Peygamberimiz Aleyhisselâmdan
rivayetine göre:

Seller; yollarda ve sokaklarda çoğalınca; son derece
sevdiği yavrusunun hayatı hak­kında korkuya düşen bir anne, hemen dağa doğru
gidip dağın üçte birisine kadar çıktı.

Su, oraya erişince, kadın, dağın ikinci üçte
birisine çıktı. Su, oraya da, ulaştı. Kadın, dağın üzerine çıktı.

Su, yükselip kadının boynuna ulaşınca, kadın,
çocuğunu, elile başının üzerine kal­dırdı ise de, su, nihayet, onları, alıp
götürdü!

Eğer, Yüce Allah, Nuh kavminden, her hangi birisini,
esirgeyecek olaydı, bu çocu­ğun annesini, esirgerdi!” buyrulmuştur. [109]

 

Geminin
Her Yeri Dolaşıp Cûdi Dağı Üzerine Oturuşu :    Başa Dön

 

Nuh Aleyhisselâmın Gemisi, bütün dünyayı dolaştı. [110]

Önce; sağ tarafa doğru gitmeye başlayıp Habeş
ülkesine ulaştı.

Sonra da, Cidde tarafına yöneldi.

Sonra, Rum ülkesine doğru yol almağa başladı.

Rum ülkesini geçince, geri dönüp Mukaddes Arz’a
yöneldi[111]
Mekke Hare­mine kadar gitti.

Harem-i şerifin çevresinde yedi kerre dolaştı. [112]‘
Sonra da’[113],
Yemen’e doğru gitti. Oradan dönüp’[114]
Cûdi dağına ulaştı.

Yüce Allah, sema’ya: Suyunu, tut!”, yere de
“Suyunu, yut!” emrini verip te, yağışlar, durduğu ve dağların
üzerlerinden aşan suların seviyeleri düşmeğe başadığı zaman, Gemi, Cûdî dağının
üzerine oturdu.[115]

 

Geminin
Su Üzerinde Ne Kadar Dolaştığı Ve Gemiden Ne Zaman İnildiği?    Başa Dön

 

Nuh Aleyhisselâmın Gemisi, hiç durmadan altı ay su
üzerinde[116]‘
dağlar gibi dalgalar arasında akarar[117]
dünyanın her tarafını dolaştı. [118]

Yüz elli gün dolaştığı rivayeti de, vardır. [119]

Nuh Aleyhisselâm, Cûdî dağında bir ay kalıp[120]
sular, çekildiği ve yerler, ku–jduğu zaman, yanındakilerle birlikte, Muharrem
ayının onuncu günü, dağdan indi.

O gün, Gemi halkı, Şükür Orucu tuttular. [121]

Nuh Aleyhisselâm, Gemiden inerken, Gemisini
kilitleyip Anahtarını oğlu Sâm’a verdi.[122]

 

Semânin
Şehrinin Kuruluşu:    Başa Dön

 

Nuh Aleyhisselâm; Karda’da Semânîn diye anılan
yerde, yanındakilerden her = risi için birer ev yaptı. [123]

Semânîn: Musul’un üst tarafında, İbn.Ömercezîresinin
yakınındaki Cûdî dağl­ayanında bir beldeciktir. [124]

Ibn.Habîb (vefatı: 245 Hicrî), İbn.Kuteybe (vefatı:
276 Hicrî), Taberî (vefatı: 310 -i crî), İbn.Esîr (vefatı: 630 Hicrî); bu
şehirciğin, kendi zamanlarına kadar (Sûk-ı Semânîn) adıyla[125]

Mes’ûdî (vefatı: 346 Hicrî) de, dağ eteğinde
kurulmuş olan bu şehirciğin, ken-z- zamanına kadar sâdece (Semânîn) adıyla
anıla geldiğini bildirir. [126]

Yakut (vefatı: 626 Hicrfta göre: Nuh Aleyhisselâmın
yapmış olduğu Mescid, el’an rrada bulunmaktadır. [127]

Nuh Aleyhisselâm; Semânîn’de yerleştikten sonra,
ekin ekti, üzüm çubuğu,

sikti.

Bulunduğu yeri, düzledi, onardı. [128]

Bir müddet sonra, Semânîn halkı, Vebâ’ya tutuldu.
Nuh Aleyhisselâm ile oğullarından başka, hepsi öldü. [129]

 

Cûdî Dağı
Nerededir?:    Başa Dön

 

Cûdî Dağı: Musul toprağında[130]

Musul’un Hısneyn[131]
veya Hadıyd mevkiindedir. [132]

Cezâre’de[133]
130 , Musul yakınındaki Cezîre’dedir. [134]

Musul beldelerinden İbn.Ömer ceziresinde[135],
Basuri’dedir. [136]

İbn.Ömer cezîresi, Musul’un üzerinde, üç günlük bir
yerdir. [137]

Basurin de, Dicle’nin doğusunda, Musul mülhakatından
bir nahiyedir.’[138]

Cûdî Dağı: Cezîre’de[139],
Karda nâhiyesindedir. [140]

Cûdî Dağı: Karda ve Zebdi kariyelerinin dağıdır. [141]

Karda: Cezîre’de, Cûdî Dağı yakınında bir kariye
olup İbn.Ömer Cezîresi yakı­nındaki Semânîn kariyesine de, yakındır. [142]

Cûdî Dağı ile Dicle arası, sekiz Fersah’dır. [143]

Fersah: on üç hâşimî Mili veya on iki veya on bin
Zira’dır.[144] Mil
de: dört bin Zira’dır. [145]

 

Yüce
Allah’ın Şereflendirdiği Üç Dağ:    Başa Dön

 

Yüce Allah; Dağlardan, üç dağı:

Cûdî Dağını, Nuh Aleyhisselâm ile,

Tûr-i Seynâ Dağını Mûsâ Aleyhisselâm ile,

Hıra (Nûr) Dağını, Muhammed Aleyhisselâm ile
şereflendirdi. [146]

 

Nuh Aleyhisselâmın
Tufan Gemisi Ve Sonucu:    Başa Dön

 

Yüce Allah; Nuh Aleyhisselâmın kavmini, zulme devam
edip durdukları sırada, Tûfan sularında boğdu. Nuh Aleyhisselâm ile gemi
arkadaşlarını, selâmete erdir. [147]

Gemisini de, Cezîre toprağında[148],
Cezîre toprağından Karda’da[149],
Karda <ariyesinin dağı olan Cûdî Dağının[150]
tepesinde -insanlara bir ibret olmak üzere-

3raktı. [151]

Gemi, uzun zaman, orada kaldı. [152]

Hattâ, Nuh Aleyhisselâmın ümmetinin öncekilerinden
nice kimseler, varıp onu, seyr ve temâşâ ettikten sonra[153],
Gemi, çürüyüp kül oldu. [154]

Tefsir kitaplarımızdaki görüşler, böyle!

Acaba, Kamer sûresinin 15. âyetindeki mutlak beyana
bakılarak Gemi’nin, Cûdî Dağı üzerinde, şu veya bu şekilde mesela taşlaşmış
olarak ibretli bir Mucize hâ­inde el’an mevcudiyeti düşünülemez mi?

Ecnebî İlim ve Fen adamlarından bazılarının,
Gemi’den bir kalıntı bulabilme ümidiyle ve Ahd-i Atîk’ın, Tekvin kitabının 8.
babının 4. fıkrasındaki Ararat tâbirin­den mülhem olarak zaman zaman gelip Ağrı
dağına tırmandıklarını ve her sefe-nnde de, elleri boş döndüklerini
işitiyoruz…

Tırmanıp Ağrı’nın başına, Yorma gel kendini boşuna.
Maksadın keşf ise Gemiyi Düş Cûdî dağında peşine.[155]

 

Kur’ân-ı
Kerimin Tûfan Hakkındaki Açıklaması:    Başa Dön

 

Tûfan ve Sonucu, Kur’ân-ı kerimde şöyle açıklanır:

“Bunun üzerine, biz de, şarıl şarıl dökülen bir
suya, gök kapılarını açtık.

Yeri de, kaynaklar halinde (tamamıyla) fışkırttık
da, (her iki su) takdir edilmiş bir emr üzerinde birleşiverdi. [156]

“(Gemi), nankörlük edilmiş bulunan (o zâta) bir
mükâfat olmak üzere, bizim göz­lerimiz önünde akıp gidiyordu.[157]

Nuh, ayrı bir yere çekilmiş olan oğluna bağırdı:

Oğulcağızım! (gel) bizim yanımıza sen de, bin!
Kâfirlerden olma!

Qğ(u (se:

Bir dağa sığınırım!

O, beni, sudan, korur! dedi.

Nuh:

Bu gün, Allah’ın emrinden, esirgeyen, Kendisinden
başka hiç bir kurtarıcı yok­tur! dedi.

İkisinin arasına, dalga girdi.

O da, derhal, boğulanlardan oldu. [158]

Nuh, Rabb’ına dua ve nida edip:

Ey Rabb’ım! Benim oğlum da, şüphesiz, benim
âilemdendir.

Senin (ailemi kurtaracağın hakkındaki) va’d’in,
elbette hak’dır ve Sen, Hâkimle­rin Hâkimisin! dedi.

(Allah):

Ey Nuh!, O, kat’iyyen senin ailenden değildir!

Çünki, o(nun işlediği) sâlih olmayan (kötü) bir
iştir (kâfirlik ve imansızlıktır)

O halde, bilmediğin bir şeyi benden isteme!

Seni, bilmezlerden olmaktan, bihakkın men ederim! buyurdu.

Nuh:

Ey Rabb’ım! Ben, bilmediğim şeyi, Senden istemekten,
Sana, sığınırım!

Eğer, Sen, beni bağışlamazsan, esirgemezsen, hüsrana
düşmüşlerden olurum! dedi. [159]

Ey arz! Suyunu, yut!

Ey gök! Sen de, tut! denildi.

Su, kesildi. İş, olup bitirildi.

(Gemi de) Cûdî (dağının) üzerinde durdu.[160]

O zâlimler güruhuna:

Uzak olsunlar! Denildi. [161]

Ey Nuh! Sana ve (Gemide) beraberinde bulunanlardan
(gelecek Mü’min) üm­metlere bizden selâm (ve selâmet) ve bereketlerle in
(Gemiden)!

 (Onlardan
türeyecek diğer kâfir) ümmetler de, vardır ki, biz, onları da (dünyada do!
azıklarla) yararlandıracağız.

Sonra ise (Âhirette) kendilerine bizden pek acıklı
bir azab çarpacaktır! denildi. [162]

And olsun ki: biz, Nuh’u, kavmine (Peygamber olarak)
göndermişiz de, o, aralarında-elli yıl müstesna olmak üzre-bin yıl kalmıştır.

Nihayet, onlar, zulümde devam edip dururlarken,
kendilerini, Tufan, yakalayı-• ermiştir.

Fakat, biz, onu da, gemi arkadaşlarını da, selâmete
erdirmiş ve bunu, âlemlere oır ibret yapmışızdır! [163]

And olsun ki: biz, bunu (Gemiyi) bir âyet olarak
bırakmışızdır.

O halde, düşünüp ibret alan var mı ki, benim azabım
ve tehdidlerim nice

-niş[164]

Bunlar, gayb haberlerindendir ki, sana, Vahy ediyoruz.
Bundan önce, ne sen biliyordun, ne de, kavmin biliyordu. O halde, sen de, (Nuh
gibi her cefaya) katlan. Akıbet, hiç şüphesiz, takvaya erenlerindir. “[165]

 

Nuh
Aleyhisselâmın Oğullarına Tavsiyeleri Ve Vefatı:    Başa Dön

 

Rivayete göre: Nuh Aleyhisselâm; Tufandan sonra, üç
yüz elli yıl daha yaşa­mıştır. [166]

Nuh Aleyhisselâm, vefatı yaklaştığı sırada, yerine,
büyük oğlu Sâmı[167]
vekil Dirakt.. [168]

Yanına toplanan oğulları: Sâm, Ham ve Yâfes ile
bunların oğullarına, bir takım tavsiyelerde bulundu.

Yüce Allah’a ibadete devam etmelerini, onlara
emretti.’[169]
Ayrıca, oğlu Sâm’a:

“Ey oğulcağızım! dedi, kalbinde, zerre
ağırlığınca şirk olduğu halde, kabre girme!

Çünki, Allah’ın huzuruna müşrik olarak gelen kimse
için, bir delil yoktur. Ey oğulcağızım! Kalbinde, zerre ağırlığınca, kibir
bulunduğu halde, kabre girme! Çünki, Kibriya, Yüce Allah’ın Ridâ’sıdır.

Ridâ’sı hakkında çekişen kimseye, Allah, gazab eder.

Ey oğulcağızım! Kalbinde, zerre ağırlığınca,
Rahmetten ümid kesmiş olarak kabre girme!

Çünki, dalâlete düşmüş kimseden başkası, Allah’ın
rahmetinden ümid kesmez. [170]

Ben, sana vasiyetimi söylüyorum: Sana, iki şeyi emr,
ve seni, iki şeyden de, nehy ediyorum. Sana (Lâ ilahe illallah) Kelime-i
Tevhid’ini, emrediyorum. Çünki, yedi kat göklerle yedi kat yerler, bir terazi
kefesine ve Lâ ilahe illallah Kelimesi de, diğer bir kefeye konulsa, bu,
onlardan ağır gelir.

Eğer, yedi kat göklerle yedi kat yerler, uçsuz
bucaksız bir çenber olsalar, Lâ ilahe illallah ve Sübhânallâhi ve bihamdihî
Kelimeleri, onları kırar.

Çünki, bunlar, her şeyin düasıdır ve halk, bunlarla
rızıklanır. Seni, şirkten ve kibirden nehy ediyorum. [171]

Gücün yeterse, kalbinde, şirkten ve kibirden hiç bir
şey bulundurmamağa çahş!” [172]

Rivayete göre: Nuh Aleyhisselâma, vefatı yaklaştığı
sıralarda[173]

“Ey Ebülbeşer ve ey uzun ömürlü! [174]‘
Dünyayı, nasıl buldun?” diye so­rulmuştu.

Nuh Aleyhisselâm:

“Onu, iki kapılı bir ev gibi buldum.

Bir kapısından girdim, diğer kapısından
çıktım!” demiştir’[175]

Nuh Aleyhisselâm, kamıştan bir kulübe edinmişti.

“Keşke, bundan daha sağlam bir ev
yapsaydın?” denilince:

“Ölecek bir kimse için, bu bile çok!”
demiştir.’[176]

Rivayete göre: Peygamberlerden, ümmeti helak olan
Peygamber, Mekke’ye gelir, orada, Allah’a, ibadete koyulur, kendisi ve yanında
bulunanlar, vefatlarına kadar, orada kalırlardı.

Nitekim, Nuh, Hûd, Salih ve Şuayb Aleyhisselâmlar
da, Mekke’de vefat etmiş­lerdir.

Bunların, kabirleri, Zemzem ile Hacerülesved Rüknü
arasındadır.[177]

Zemzem ile Rükün arasında yetmiş Peygamber[178]
diğer rivayete göre: Hac­ca gelip vefat eden Peygamberlerden, orada doksan
dokuz peygamber gö­mülüdür.” [179]

Ona ve gönderilen bütün Peygamberlere Selâm Olsun!

Nuh Aleyhisselâm, bir şey yediği zaman: Elhamdü
lillâh! derdi.

Bir şey içtiği zaman: Elhamdü lillâh! derdi.

Bir şey giydiği zaman: Elhümdü lillâh! derdi.

Bir şeye bindiği zaman: Elhamdü lillâh! derdi.

Bunun için, Yüce Allah, ona (Şükr edici bir kul)
ismini vermiştir. [180]

 

Peygamberlerin
Uluları:    Başa Dön

 

Sahih bir Hadîs-i şerîf’e göre: Peygamberlerin,
Seyyid ve Ulu kişileri, beştir:

1) Nuh,

2) İbrahim,

3) Mûsâ,

4) İsâ,

5) Muhammed
Aleyhisselâmlardır.

Muhammed Aleyhisselâm ise, bu beşin, Seyyid ve Ulu
Kişisidir”[181]

 

Nuh
Aleyhisselâmın Ebülbeşerliği Ve Bütün İnsanların Onun Oğullarından Üreyişi:    Başa Dön

 

Kur’ân-ı kerimde:

“Onun (Nuh Aleyhisselâmın) zürriyetini,
yeryüzünde devamlı kalanların, ta ken­disi kıldık. [182]
mealindeki âyet hakkında, Peygamberimiz Aleyhisselâm:

“Nuh’un üç oğlu vardı:

1) Sâm,

2) Hâm,

3) Yâfes. [183]

Sâm, Arabların babasıdır. Yâfes, Rumların babasıdır.
Ham, Habeşlerin babasıdır.” buyurmuştur. [184]

Buna göre: yer yüzündeki insanların tümü, Nuh Aleyhisselâmın
zürriyeti-dirler. [185]

Nuh Aleyhisselâm, Âdem Aleyhisselâm’dan sonra,
Ebülbeşer = İnsanların Ata-srdır. [186]

İnsanlar, Âdem ve Nuh Aleyhisselâmlardan meydana
gelmişlerdir. [187]
Başka bir deyişle:

İnsanların Birinci Atası: Âdem Aleyhisselâm, İkinci
Atası da, Nuh Aleyhisse-lâm’dır. [188]

 

Nuh
Aleyhisselâmın Yeryüzünü Üç Oğlu Arasında Bölüştürüşü:    Başa Dön

 

Nuh Aleyhisselâm, yeryüzünü, üç oğlu arasında
bölüştürmüş; Oğlu Sâm’a, yeryüzünün orta, üstün kısmını tahsis etmişti[189]
ki, Beytülmak-dis’i[190],
Nil, Fırat, Dicle, Seyhan, Ceyhan ve Feysun[191]
ırmakların[192] bu
beş ır­mağın suladığı’[193]
yerleri içine alır, [194]
Feysun ile Nil’in doğusuna ve arka tara­fından güney rüzgârlarının estiği
buruna kadar olan yerlere kadar uzanır[195]

Nuh Aleyhisselâm; oğlu Ham’a, Nil’in batısına ve
arka tarafına düşen yerleri tahsis etmişti ki, buraları, poyraz rüzgârlarının
estiği buruna kadar uzanan yerlerdi. [196]

Nuh Aleyhisselâm; oğlu Yâfes’e de, Feysun ile onun
arka tarafına düşen ve lodos rüzgârlarının estiği buruna kadar uzanan yerleri
tahsis etmişti.

Yâfes, Mağrıb ile Meşrık arasında konaklamıştı. [197]

Yâfes’in oğullarından Sakalib ve Isban’ın yurdları,
Rumlardan önce, Erzu­rum’du. [198]

Türklerden, Hazerlerden ve daha başkalarından gelen
ve Arab olmayan bü­tün krallar, Yâfes’in çocuklarındandırlar. [199]

Yâfes’in çocuklarından olan Türklerden kimi şehir ve
kale halkı idi, kimisi de, dağlarda, kırlarda göçebe olarak keçe çadırlar
altında yaşarlar, avcılıktan başka iş yapmazlardı.

Türklerin en büyük kralları, Hakan olup kendisinin,
altundan tahtı, altundan ta­cı, altundan kemeri vardı.

Kendisi, ipek elbise giyerdi. [200]

Ham, deniz sahiline gidip yerleşti.

Ham’ın, Küş, Ken’an, Kut, adındaki oğullarından Kut,
Hind ve Sind toprakları­na gidip yerleşti.

Oraların halkı, Kut’un çocuklarından üremiştir.

Sudan, Nûbe, Zene, Karan, Zegave, Habeşe, Kıbt ve
Berber cinsleri de, Ham’ın, Küş ve Ken’an adındaki oğullarından türemişlerdir. [201]

Nuh Aleyhisselâmın oğlu Sâm; Arz-ı Haram’a ve
çevresine yerleşmiş, Yemen’e, oradan Hadramevt’e, oradan Amman’a, oradan Âlic
ve Yebrin’e, Vebar, Devv ve Dehnâ’ya kadar uzanmıştı. [202]

 

Nuh
Aleyhisselâmla İbrahim Aleyhisselâm Arasındaki Soy Direği Atalar:    Başa Dön

 

Nuh Aleyhisselâmın oğlu Sâm; akılda, bilgide,
kavrayış ve anlayışta, kalb te­mizliğinde, öteki kardeşlerinden üstün olduğu
için, Nuh Aleyhisselâm, onu, yeri­ne Vekil bıraktı ve kendisine, Peygamberlik
sırlarını, hikmetin inceliklerini öğretti.

Öteki oğullarına da, Sâm’ın emrine boyun eğmelerini
vasiyet etti.

Peygamberlerden, Velilerden, Sıddîklardan,
Salihlerden, Sultanlardan Âmir­lerden, bir çoklarının, onun soyundan

gelmesini, Yüce Allâh’dan diledi. [203]

Nuh Aleyhisselâmdan sonra, Oğlu Sâm da, Yüce Allah’a
ibadet ve taâtla, üze­rine düşen vazifelerle meşgul oldu. (Yâkubî-Tarih
c.ı,s.i7)

Sâm’ın vefatı yaklaştığı sırada, oğlu Erfahşed’i,
yerine bıraktı. [204]

Sâm, altı yüz yaşında vefat etti.

Şam’dan sonra oğlu Erfahşed, Yüce Allah’a ibâdet ve
tâatla meşgul oldu.

Erfahşed, vefat edeceği sırada, oğlunu ve ailesini
yanında toplayıp Yüce Al­lah’a ibâdete devam etmelerini ve mâsiyetlerden
sakınmalarını onlara tavsiye etti.

Oğlu Şâlıh’a da, ayrıca:

“Vasiyetimi, kabul et.

Benden sonra, aile içinde, Yüce Allâha ibâdat ve
tâat edici ol!” dedi.

Erfahşed, vefat ettiği zaman, dört yüz altmış beş
yaşında idi. [205]

Erfahşed’den sonra, yerine geçen oğlu Şâlıh[206]
Yüce Allâha ibadet ve tâat-la meşgul olup kavmim, mâsiyetlerden nehy etti.

Mâsiyet işleyenlerin uğradıkları azaba uğramaktan,
onları, sakındırdı. [207]‘
Şâlıh vefat edeceği sırada, oğlu Âbir’i, yerine bıraktı. [208]

Lanete uğrayan Kabil oğullarının işlerinden uzak
durmasını, ona, emr ve ten-bih etti.

Şâlıh vefat ettiği zaman, dörtyüz otuz yaşında idi. [209]

Şâlıh’dan sonra, oğlu Âbir, kavmini, Yüce Allah’a
ibâdet ve tâata davetle meş­gul oldu.

Atalarının Dinini değiştiren ve mâsiyetler isleyen
Ken’an b.Ham oğullarıyla dü­şüp kalkmaktan Sâm oğullarını sakındırdı. [210]

Âbir, vefat edeceği sırada, oğlu Fâlığ’ı, yerine
bıraktı. [211]‘
Ona:

“Ey oğulcuğum! Mel’un Kabil oğulları, Yüce
Allah’a isyan olan işleri işlemeyi çoğalttıkları zaman, Şis oğulları, onların
yanına uğradılar.

Yüce Allah da, onların üzerine, kötü bir azab
gönderdi.

Sakın ne sen, ne de, ev halkın, Kenan oğulları
topluluğunun içine girmeyiniz!” dedi.

Âbir, vefat ettiği zaman, üç yüz kırk yaşında idi. [212]

âbir’den sonra, yerine oğlu Fâlığ geçti. [213]

Fâlığ, kavmini, Yüce Allah’a tâata davet etti.

Fâlığ, vefat edeceği sırada, oğlu Ergu’yu, yerine
bıraktı.

Fâlığ vefat ettiği zaman, iki yüz otuz dokuz yaşında
idi. [214]

Fâlığ’dan sonra, yerine, oğlu Ergu geçti.

Ergu, vefat edeceği zaman, yerine, oğlu Sarug’u,
bıraktı. [215]

Ergu, Babilde oturan Cebbar (Zorba) Nemrud’un
zamanında idi.

Ergu, iki yüz yaşında iken vefat etti. [216]

Ergu’dan sonra, yerine, oğlu Sarug geçti. [217]

Sarug’un devrinde Cebbar ve Zorbalar, çoğalmış,
putperestlik yaygın hale gelmişti.

Halkın, kimisi puta, kimisi taşa, kimisi ağaca,
kimisi suya, kimisi rüzgâra tap­mağa başlamıştı.

Sarug, vefat edeceği sırada, oğlu Nahor’u, yerine
bıraktı ve ona, Yüce Allah’a oadeti emr etti.

Sarug, vefat ettiği zaman, iki yüz otuz yaşında idi. [218]

Sarug’dan sonra, oğlu Nahor, Babasının yerine geçti. [219]

Nahor’un devrinde, Yüce Allah, yeri dehşetli bir
sarsıntı ile sarstı.

Bütün putlar, yerlerinden, yere düştü.

Fakat, bundan, uyanmadılar.

Yere düşen putları, tekrar yerlerine diktiler.

O devirde Cebbar ve Zorbalar, Âd b.Avs, b.İrem,
b.Sâm, b.Nuh oğulları olup bunların yurdları Hadramevt’in yüksek taraflarile
Necran vadileri ne kadar uzan­makta idi. [220]

Âd kavmi, Ahkafta, uzun, ince kum tepelerinde
oturmakta idiler.

Azgınlık ve taşkınlığa başladıkları zaman, Yüce
Allah, onlara, kardeşleri’[221]
Hûd Aleyhisselâmı, Peygamber olarak gönderdi.

Hûd Aleyhisselâm, onları, Yüce Allâha ibadet ve
tâata, haramlardan geri dur­mağa davet etti ise de, onu, yalanladılar. [222]

Yüce Allah, üç yıl, onlardan, yağmuru kesti’[223]

Yağmur yağdıracağını sandıkları kara bir bulutun
getirdiği ve dokunduğu her şeyi yakan bir kasırga ile de, yok olup gittiler.’[224]

İrem b.Sâm’ın çocuklarından Semud b.Âbir (veya Câir)
-ki, Âd’ın amcasının oğlu idi-Hıcr’a yerleştiler.

Yüce Allah, bunlara da, kardeşleri olan Salih
Aleyhisselâmı Peygamber ola­rak gönderdi.

Yine, İrem b.Sâm’ın oğlu Lâvez’in oğulları Tasm ve
Cedis, Yemâme’ye ve Bah­reyn’e yerleştiler.

Bunların kardeşleri Amlık (Imlak) b.Lâvez olup bunun
soyundan gelenlerden bazıları Haram’e, bazıları da, Şam’a yerleştiler.

İşte, Âmâlık diye anılan kavimler, bunlardandı ve
her beldeye dağılmışlardı.

Mısır Firavunları, Mütegallibeler, Fars Şahları ve
Horasan Hükümdarları da, bunlardandı.

Bunların kardeşi olan Ümeym b.Lâvez, Fars toprağında
yerleşmişti. Farslıların her cinsi, Ümeym b.Lâvez’in çocuklarındandır. İrem’in
oğlu Maş ise, Babil’e yerleşmişti. Maş’ın oğlu Nemrud, orada doğmuştur.

Nemrud, 
Babildeki  köşkü  yaptıran 
ve  beş yüz yıl  Hükümdarlık yapan kimsedir. [225]

Yüce Allah’, İbrahim Aleyhisselâmı da, bu Nemrud’un
zamanında Babil halkı­na Peygamber olarak göndermişti.[226]

Âbir b.Salih’in oğlu Kantan’ın Ya’rub ve Yaktan
adlarında iki oğlu vardı.

Kahtan; bütün Yemenlilerin Babası idi ve ilk defa
düzgün Arapça konuşan kimse [227]

Kahtan’ın oğlu Yarub, Yemen topraklarına
yerleşmişti.

O da, bütün Yemenlilerin babası idi ve Arapça konuşan
kimse idi. [228]

Ya’rub; çocukları tarafından, Krallara mahsus:

(En’im sabâhan = Sabahın hayr ola!) ve:

(Ebeytellâne = Zâtından, lanet ve nefret ettirici
haller sâdır olmaya!) diye se-lâmlananların  
ilki  idi.[229]

Kahtan’ın oğlu Yaktan ise, Cürhüm’ün babası ve
Cürhüm de, Ya’rub’un am­casının oğlu idi.

Cürhümîler, Yemen’de oturur ve Arapça konuşurlardı.

Sonradan, Mekke’ye geldiler ve orada, yerleştiler.

Katuralar, bunların amcalarının oğullarıdır.

Daha sonra, Yüce Allah, Mekke’ye, İsmail
Aleyhisselâmı, yerleştirdi.

İsmail Aleyhisselam, Cürhümîlerden bir kızla
evlendi.

Bunun için, Cürhümîler, İsmail Aleyhisselâmın
Dayıları olurlardır. [230]

Arap olanı ve Arap olmayanlarıyla bütün
Peygamberler, Yemenlileri ve Nizar-lılarıyla bütün Araplar, Sâm b.Nuh’un
çocuklarındandırlar. [231]

 

NÜBÜVVET, NEBÎ VE RESUL

 

 

 

 

 

Nübüvvet:    Başa Dön

 

 

 

Akıl sahibi kulların, üzerlerindeki dünya ve Âhiret işleri hakkın­da, Allah ile kulları arasında yapılan Elçilik demektir. [1]

 

 

 

Nebî:    Başa Dön

 

 

 

Kendisine, Melek tarafından vahy veya kalbine ilham olunan, ya da, Salih rü’yâ ile uyarılan zât demektir. [2]

 

 

 

Resul:    Başa Dön

 

 

 

Resul  ise, Resul olması haysiyetile, Nübüvvet Vahy’inin fevkında özel bir Vahy ile üstün kılınmış olan ve kendisine Cebrail Aleyhisselâmın, Allah tarafın­dan özel olarak indirdiği Kitab ile Vahy etmiş olduğu [3] , Yüce Allah’ın hükümleri­ni, halka, tebliğ etmek üzere gönderdiği Kâmil İnsan, demektir. [4]

 

Bunun için “Her Resul, Nebî’dir; fakat, her Nebî, Resul değildir.” denilmiştir. [5]

 

 

 

Nebîlik Ve Resulluğun Allah Vergisi Oluşu:    Başa Dön

 

 

 

Nebîlık ve Resulluk, Allah vergisi olup bunu, Yüce Allah’ın, kullarından, diledi­ğine ve lâyık olanına verdiği de, Kur’ân-ı Kerîmde şöyle açıklanır:

 

“Bir Vahy ile veya bir perde arkasından, yahud bir Elçi (Melek) gönderip te -Kendi izniyle- dileyeceğini, Vahy etmesi olmaksızın, Allah’ın, hiç bir beşere kelam söylemesi vâki olmamıştır.

 

Şüphesiz ki, O, çok Yücedir, Mutlak hüküm ve hikmet sahibidir. İşte, biz, Sana da, böylece, emrimizden bir Ruh (Kur’an)ı Vahy ettik. Halbuki (bundan önce), Sen, Kitab, nedir? İman, nedir? bilmezdin. Fakat, Biz, onu, bir Nûr yaptık. Bununla, kullarımızdan, kimi dilersek, Ona, Hidâyet veririz.

 

Şüphesiz ki, Sen, muhakkak, doğru bir yolun Rehberliğini yapıyorsundur” [6]

 

“O (Allah), Ümmîler (Araplar) içinde, kendilerinden (onlara) bir Resul gönderen­dir ki, (O Resul), onlara (Allâhın) âyetlerini okur. onları, temizler, onlara, Kitabı, Hik­meti öğretir.

 

Halbuki, onlar, daha önce, apaçık bir sapıklık içinde idiler.”

 

“Bu (Peygamberlik), Allâhın, kimi dilerse, ona vereceği bir fadi’dır.

 

Allah, büyük fadl (kerem) Sahibidir.” [7]

 

“Allah, Risâletini (Elçiliğini) nereye vereceğini, çok iyi bilendir.” [8]

 

 

 

Peygamberlerin Sıfat Ve Faziletlerinden Bazıları:    Başa Dön

 

 

 

Bütün Peygamberler (Salâtü selâm olsun onlara), ancak erkekler arasından se­çilip gönderilmişlerdir, (Nahl: 43, Enbiya: 7), Babaları ve Din’leri, bir Kardeş olup [9] küçük [10] , büyük günahlardan, küfürden uzaktırlar. [11]

 

Ancak, onların bazısından -Makamlarına göre- kusur sayılabilecek bazı davra­nış ve sürçmeler vuku bulabilirdir. [12]

 

Peygamberler, en Emîn, [13]

 

Allah’ın emir ve nehiylerini, insanlara, hiç eksiltmeden, artırmadan, ulaştıran, [14]

 

Elçilik vazifesini yaparken, Allâh’dan başka hiç kimseden korkmayan, [15]

 

En doğru sözlü, en doğru özlü, [16]

 

Kısa akıllılıktan, [17]

 

Yanılgıdan uzak,

 

İnsanların bilmedikleri, bilemeyecekleri şeyleri-Allâh ‘dan telakki eyledikleri Vahy ile bilen, bildiren, [18]

 

İnsanlara, Allâhın ayetlerini okuyan, Kitap ve Hikmeti öğreten, onları maddî ve manevî kirlerden temizleyen, [19]

 

İnsanları, doğru yola öğütleyen ve onların esirgenmelerini dileyen [20] , Mükâfatlarını, dünyada insanlardan değil, Âhirette Rabbül’âlemîn’den alacaklarını açıklayan Allah Elçileridir. [21]

 

Peygamberlerin, Yüce Allah’ın izniyle, Mucizeler göstermeleri, gerçektir ve gös­termişlerdir. [22]

 

Muhammed Aleyhisselâma ise, devamlı Mucize olarak Kur’ân-ı Kerim -Vahy edil­mek suretiyle- verilmiş olduğundan, Kendisi, Kıyamet günü, Peygamberlerin en çok ümmetlisi olacaktır. [23]

 

 

 

Peygamberlerin İlki Ve Sonuncusu; Nebi Ve Resullerin Sayısı:    Başa Dön

 

 

 

İnsanlara gönderilen Peygamberlerin ilki Âdem Aleyhisselâm [24] , Sonuncusu da, Muhammed Aleyhisselâmdır. [25]

 

Eshab-ı kiramdan Ebû Zerrül Gıfârî der ki:

 

“Nebî aleyhisselâm’a: (Yâ Resûlallâh! Nebilerin evveli hangisidir?) diye sordum.

 

iÂdem’dii^ buyurdu.

 

(O, Nebî mi idi?) diye sordum.

 

(Evet! Mükellem bir Nebî idi.) buyurdu. [26]

 

(Yâ Resûlallâh! Nebilerin sayısı, kaçtır?) diye sordum. [27]

 

(Yüz yirmi dört bindir.) buyurdu.

 

(Yâ Resûlallâh! Onlardan, kaçı, Resuldür?) diye sordum.

 

(Üçyüz onbeş veya üçyüz onüç [28] kişilik bir cemaat!) buyurdu.” [29]

 

 

 

Muhammed Aleyhisselâm’ın Hem Nebî, Hem Resul Oluşu:    Başa Dön

 

 

 

Muhammed Aleyhisselâm, hem Nebî, hem Resul idi.

 

“Muhammed, adamlarınızdan hiç birinin babası değildir. Fakat, (O) Allah’ın Resûlu ve Nebilerin sonuncusudur. Allah, her şeyi hakkıyla bilendir. [30]

 

“De ki: ey insanlar! Hiç şüphesiz, ben, göklerin ve yerin mülk (ve tasarrufu)na mâlik olan, Kendisinden başka hiç bir ilâh bulunmayan, diriltmekte ve öldürmekte olan Allah’ın, size, hepinize gönderdiği Resulüyüm!

 

O halde, Allah’a ve Onun Ümmî Nebîolan Resûluna -ki, Kendisi de, O Allah’a ve Onun sözlerine iman etmekte olandır- iman ediniz! Ona, tâbi olunuz ki, doğru yolu bulmuş olasınız! [31]

 

“Sen, hiç şüphesiz, gönderilen (Peygamberlerdensin!” [32]

 

“Ey Resul! Sana, indirileni tebliğ et!

 

Eğer yapmazsan, (Allah’ın) Elçiliğini tebliğ (ve ifâ) etmiş olmazsın!

 

Allah, Seni, insanlardan koruyacaktır.

 

Şüphesiz ki, Allah, kâfirler güruhunu muvaffak kılmaz. [33]

 

Tarihî kaynaklara göre de: Cebrail Aleyhisselâm, Muhammed Aleyhisselâm’a ilk defa gelip Alak sûresinin başından beş âyet Vahy ettikten sonra, gündüzün, yerle gök arasını dolduran bir insan suretinde görünerek:

 

“Yâ Muhammed! Sen, Allah’ın Resulüsün! Ben, Cebrail’im!” diye hitab et­miştir. [34]

 

Eshab-ı kiramdan Câbir b. Abdullah: “Peygamber Aleyhisselâm, özel olarak Kendi Kavmına, genel olarak ta, bütün insanlara gönderildi.” Demiştir. [35]

 

Peygamberimiz Aleyhisselâm da, Peygamberliğini, Abdulmuttalip Oğullarına açıklarken:

 

“Ey Abdulmuttalip Oğulları! Ben, özel olarak size, genel olarak ta, bütün insanlara gönderildim!” buyurmuştur [36]

 

 

 

İnsanlara Gönderilen Her Peygamberin İsim Ve Kıssasının Bildirilmediği:    Başa Dön

 

 

 

Kur’ân’ı Kerimde isimleri anılan ve kıssaları az veya çok anlatılan Peygamberler de, vardır, isimle­ri anılmayan ve kıssaları anlatılmayan Peygamberler de, vardır.

 

Bu husus, Kur’ân-ı Kerimde şöyle açıklanır:

 

“And olsun ki: Senden önce de, bir çok Resuller gönderdik.

 

Onların içinden, Sana, kıssalarını anlattıklarımız da, vardır, Sana, bildirmediklerimizde, vardır.” [37]

 

 

 

Kur’ân-ı Kerimde İsimleri Anılan Veya Kıssaları Anlatılan Peygamberler:    Başa Dön

 

 

 

1-) Âdem Aleyhisselâm,

 

2-) İdris Aleyhisselâm

 

3-) Nuh Aleyhisselâm

 

4-) Hûd Aleyhisselâm

 

5-) Salih Aleyhisselâm

 

6-) İbrahim Aleyhisselâm

 

7-) İsmail Aleyhisselâm

 

😎 İshak Aleyhisselâm

 

9-) Lût Aleyhisselâm

 

10-) Yâkub Aleyhisselâm

 

11-) Yûsuf Aleyhisselâm

 

12-) Eyyub Aleyhisselâm

 

13-) Zülkifl Aleyhisselâm

 

14-) Şuayb Aleyhisselâm

 

15-) Mûsâ Aleyhisselâm

 

16-) Harun Aleyhisselâm

 

17-) İlyas Aleyhisselâm

 

18-) Elyesa’ Aleyhisselâm

 

19-) Yûnus Aleyhisselâm

 

20-) Dâvud Aleyhisselâm

 

21-) Süleyman Aleyhisselâm

 

22-) Lukman Aleyhisselâm

 

23-) Uzeyr Aleyhisselâm

 

24-) Zülkarneyn Aleyhisselâm

 

25-) Zekeriyya Aleyhisselâm

 

26-) Yahya Aleyhisselâm

 

27-) İsâ Aleyhisselâm

 

28-) Muhammed Aleyhisselâm

 

Bu Peygamberlerden, ilgili bahislerde görüleceği üzere, Lokman, Zülkarneyn.. Aleyhisselamlar gibi bazılarının Peygamber mi, Veli mi? oldukları hakkında, bilgin-lerce görüş birliği sağlanamamıştır. [38]

 

 

 

Peygamberlerin Üstünleri Ve En Üstünü:    Başa Dön

 

 

 

Peygamberlerin hepsi aynı derecede ve meziyette olmayıp Yüce Allah, Onlar­dan kimine, kiminden üstün meziyetler vermiş, birisi ile söyleşmiş, birisini de, dere­celerle yükseltmiştir. (Bakare: 2/253) [39]

 

 

 

Peygamberlerin Ülül’azm Olanları Ve Onların Seyyid’i:    Başa Dön

 

 

 

Peygamberlerin Ulül’azmleri (Ahkaf: 46/35), rivayete göre:

 

1-) Nûh,

 

2-) İbrahim,

 

3-) Mûsâ,

 

4-) İsâ,

 

5-) Muhammed Aleyhisselâm olduğu gibi. [40]

 

Sahih bir Hadîs-i şerîfe göre de: Peygamberlerin Seyyidleri de, Nuh Aleyhisse­lâm, İbrahim Aleyhisselâm, Mûsâ Aleyhisselâm, İsâ Aleyhisselâm ve Muhammed Aleyhisselâm olmak üzere beştir.

 

Muhammed Aleyhisselâm ise, bu Beş’in Seyyididir. [41] Kıyamet gününde de, Âdem oğullarının Seyyidi O’dur. [42]

 

Öncekilerin ve sonrakilerin [43] Kıyamet gününde Hamd sancağı, Ona verilecek. [44] O gün, Peygamberlerin İmamı, Hatîbi ve Şefaat Sahibi O olacak. [45] Bütün Peygamberler, Onun Sancağı altında toplanacaktır. [46]

 

 

 

Vahy Ve Vahy Tarzları:    Başa Dön

 

 

 

Dil Teriminde: Sür’atli işaret, Kitabet, Risâlet, İlham ve Gizli Kelâm., gibi tür­lü mânâlara gelen [47] Vahy; Din Teriminde: Yüce Allah’ın, dilediğini, Peygamber­lerine, dilediği tarzlarla bildirmesidir. [48]

 

Vahy’in, müteaddid tarzlarından birincisi: uykuda görülen ve görüldüğü gibi, apaçık çıkan Rü’yâ tarzıdır. [49]

 

Vahy; Peygamberlere, uyanık iken geldiği gibi, uyurken, Rü’yada da, gelirdi [50] Peygamberlerin Rü’yaları Vahy’dir. [51]

 

Nitekim, İbrahim Aleyhisselâm’a, İsmail Aleyhisselâm hakkındaki İlâhî emir, Rü’-yasında verilmişti. [52]

 

Peygamberlerin gözleri uyuşa da, kalbleri uyumaz. [53] Peygamberimiz Muhammed Aleyhisselâm, Hadis-i şeriflerinde: “Ey Âişe! Benim gözlerim uyur, kalbim uyumaz.” [54]

 

“Bana (Ey Muhammed! Gözlerin, uyusun, kulağın işitsin, kalbin ezberlesin!) bu-yuruldu.

 

Gözlerim uyudu. Kalbim ezberledi. Kulağım da işitti.” buyurmuşlardır. [55]

 

 

 

Rü’yâ Ve Rü’yâ Çeşitleri:    Başa Dön

 

 

 

Uyuyanın, uykusunda bazı şeyler görmesine, Rü’yâ ve Hulm (Düş) denir. [56] Fakat, Rü’yâ’da görülen şeyler, daha çok hayr ve güzel şeyler üzerine olur. Hulm’de ise, görülen şeyler, daha çok şer ve çirkin şeyler üzerine olur. [57]

 

Peygamberimiz Muhammed Aleyhisselâm, Rü’yâ ve Hulm hakkında şöyle bu­yurmuşlardır:

 

“Salih Rü’yâ, Allâh’dandır, Hulm ise Şey tandandır. “ [58]

 

“Zaman(ın sonu), yaklaşınca, Müslümanların Rü’yâsı, hemen hemen yanlış çıkma­yacaktır.”

 

“Sizin, en doğru Rü’yâ göreniniz, en doğru söyleyeninizdir.”

 

Rü’yâ, üç çeşittir:

 

Yüce Allah tarafından (kuluna) müjde olan Salih Rü’yâ,

 

“Şeytan tarafından korku, üzüntü veren Rü’yâ,

 

Kişinin, kendi nefsinden, kendisine telkin mâhiyetinde vâki, olan (uyanık iken, içinden geçirmiş oldukları şeyleri, uyurken düşünde görmek gibi.) [59] Rü’ya.” [60]

 

Şeytan, Âdem oğullarına karşı beslediği şiddetli düşmanlık sebebiyle, her za­man, onlara sataşır, her yönden tuzaklar kurar, her yolla onların işlerini bozmak ister.

 

Gördükleri Rü’yalarını da, ya içlerine yanlışlar karıştırarak, ya da, onlardan gaf­lete düşürmek suretiyle örtüp belirsiz ve yararsız hale getirir. [61]

 

 

 

Mübeşşirat Ve Salih Rü’yâ:    Başa Dön

 

 

 

Peygamberimiz Muhammed Aleyhisselâm:

 

“Risâlet de, Nübüvvet de, kesintiye uğramış, sona ermiştir.

 

Benden sonra (gelecek) ne Resul vardır, ne de, Nebi!” buyurmuş, bu, Eshaba çok ağır gelmişti. [62]

 

Bunun üzerine, Peygamberimiz Aleyhisselâm :

 

“Peygamberlikten bir şey kalmamıştır! [63]   Amma,  Mübeşşirât [64] ,  vardır!” buyurdular. [65]

 

“Yâ Resûlallâh! Mübeşşirât nedir?” diye sordular. [66] Peygamberimiz Aleyhisselâm: “Müslüman kişinin Rü’yâsıdır!” [67] Salih Rü’yâdır!” buyurdu. [68]

 

 

 

Vahy Tarzlarından 2-7’ye Kadar Olanlar:    Başa Dön

 

 

 

Vahy tarzlarından ikincisi: Peygamberimiz Muhammed Aleyhisselâmda olduğu gibi, Vahy edi­lecek Kelâm’ın [69] , Melek, görünmeksizin [70] Peygamberlerin kalbine ilka buyrulmasıdır. [71]

 

Yüce Allah, Cebrail Aleyhisselâmda, İlâhî hitaba muhâtab ve İlâhî emri tebliğe memur bulunduğu hakkında zarurî bir ilim yarattığı gibi, Peygamberimizin kal­binde de, zarurî bir ilim yaratırdı da, Peygamberimiz, kalbine ilka olunan şeyin, mücerred bir ilhamdan ibaret bulunmadığını, Cebrail Aleyhisselâmın, Allâh’dan getirdiği bir Vahy olduğunu kesin olarak bilirdi. [72]

 

Peygamberimiz Muhammed Aleyhisselâm :

 

“Hiç şüphesiz, Rûhulkudüs (Cebrail Aleyhisselâm), kalbime, şunu ilka ve Vahy etti ki: “Hiç bir nefs [73] , Eceli dolmadıkça [74] , rızkını, tamam olarak almadıkça, ölmez!

 

Öyle ise, Allâh’dan sakınınız da, onu, güzel ve meşru’ yollardan arayınız! [75]

 

Helâl olanı, alınız! Haram olanı, bırakınız! [76]

 

Rızık, gecikirse, onu, Allah’a mâsiyetle elde etmeğe kalkışmayınız!

 

Çünki, Allah katındaki şeye, Allah’a itaatin başkası ile nail olunamaz!” [77] Hadîs-i şeriflerinde olduğu gibi. [78]

 

Vahy tarzlarından üçüncüsü: Vahy Meleğinin, insan suretine girerek Vahy edilecek şeyi [79] , bir insanın, bir insana tevdi edişi gibi, Vahy edişidir. [80]

 

“Yâ Resûlallâh! Vahy, Sana, nasıl gelir?” diye sorulduğu zaman, Peygambe­rimiz Muhammed Aleyhisselâm:

 

“Bazı kerre Melek, benim için, insan suretine girer, benimle konuşur. Ben de, Onun söylediklerini, iyice bellerim. [81]

 

Bu, bana, Vahy’in en kolay, gelenidir” buyurmuşlardır. [82]

 

Cebrail Aleyhisselâm, Peygamberimiz Muhammed Aleyhisselâm’a, çok kerre Eshab’dan Dıhye b.Halîfe’nin suretinde gelirdi. [83]

 

Eshâb-ı Kiramın, Onu gördükleri olurdu. [84]

 

Vahy tarzlarından dördüncüsü: Vahy’in, dehşet saçan bir çan, çıngırak uğul­tusu gibi uğuldayarak gelişidir. [85]

 

“Yâ Resûlallâh! Sana, Vahy nasıl gelir?” sorusuna, Peygamberimiz Aleyhis-selâm’ın verdikleri cevapta, Vahy’in bu tarzı, şöyle açıklanmış:

 

“Vahy, bazan bana, çıngırak sesi gibi (müthiş bir madenî ses uğultusu ile) gelirdir ki, Vahy’in bana, en ağır geleni de, budur!

 

Vahy hali, benden kalkınca, Meleğin, bana söylemiş olduğunu, iyice bellemiş bulu­nurum!” buyrulmuştur. [86]

 

İşitilen bu şiddetli ses, ya Vahy Meleğinin kendi sesi, ya da, kanadlarının uğul­tusu idi. [87]

 

Bunun hikmeti de, Vahy’i, telakki ve hıfz için, Peygamberimizin kalbini topar­lamak ve hazırlamak [88] , kulaklarının ve kalbinin, Vahy Meleğinin sesinden baş­kası ile meşgul olmasına meydan bırakmamak içindi. [89]

 

“Yâ Resûlallâh! Vahy’in gelişini sezermisin?” diye sorulduğu zaman, Peygamberimiz Muhammed Aleyhisselâm:

 

“Evet! Sesi, işitir ve susarım.

 

Bana, hiç bir sefer (bu tarzda) Vahy olunmamıştır ki, ruhum, alınıyor olduğunu san­mış bulunmayayım!” buyurmuştur. [90]

 

Yüce Allah, bir emri Vahy etmek, Vahy suretiyle dile getirmek istediği zaman, Allah’ın emrinin korkusundan gökleri, son derecede şiddetli bir titreme alır! [91]

 

Göklerin halkı olan Melekler de, İlâhî Kelâmı, düz ve sert bir kayaya çarpan demir zincir(in çıkardığı korkunç ses) gibi işitince [92] , Allah’ın Kelâmına karşı duy-öukian derin haşyetten üoîayı, kanaöiannı ç/rparla [93] baygın düşüp secdeye ka­panırlar!

 

Ayılıp secdeden başını ilk kaldıran, Cebrail Aleyhisselâm, olur.

 

Yüce Allah, Ona, Vahy’lerinden, dilediğini, söyler. [94]

 

Cebrail Aleyhisselâm, yanlarına gelinceye kadar, öteki Melekler, öylece bay­gın halde kalırlar.

 

Cebrail Aleyhisselâm, Meleklere uğrar. [95]

 

Her göğe uğradıkça [96] , kalblerinden korku kaldırılan [97] , o gök halkı olan [98] Me­lekler, Ona:

 

“Ey Cebrail!” [99] Rabbımız [100] , ne buyurdu?” diye sorarlar. Cebrail de:

 

“Hakkı, buyurdu! [101] En Yüce, en büyük olan O’dür!” der. Meleklerin hepsi de, Cebrail Aleyhisselâmın söylediği gibi, söylerler. [102]

 

Vahy’in bu tarzından, Peygamberimiz Muhammed Aleyhisselâm, beşeriyet sı­fatından soyunup, sıyrılıp Melekiyet sıfatına bürünerek Vahy’i, Cebrail Aleyhis-selâmdan alırdı ki, bu, Vahy’in en zor, en güç olanı idi. [103]

 

Eshâb-ı kiramın görüp anlattıklarına göre:

 

Vahy’in inişi sırasında, Peygamberimiz Muhammed Aleyhisselâm’a, ağır bir sıkıntı basar, yüzü gül gibi olur [104] , gözlerini kapar [105] , başını önüne eğerdi.

 

Yanında bulunanlar da, başlarını, önlerine eğerlerdi. [106] Peygamberimiz Aleyhisselâm, o hallerinde, çabuk çabuk nefes alırdı. [107] En soğuk günde bile, alnından inci taneleri gibi ter dökülürdü. [108]

 

Vahy hali, sona erinceye kadar, yanında bulunanlardan hiç biri başlarını kaldı­rıp Peygamberimizin yüzüne bakmağa kadir olamazlardı. [109]

 

Vahy’in ağırlığı veya hafifliği, inen Sûre’nin ağırlığı veya hafifliği ile orantılı bu-lunurdu. [110]

 

Yâni, inen Vahy, va’d ve tebşir mâhiyetinde ise, Cebrail Aleyhisselâm, beşer suretinde gelir, hitab ve telakki, Peygamberimize bir güçlük vermezdi.

 

İnen Vahy, azab ve korkutmakla ilgili bulunduğu zaman, dehşet saçan bir çan, çıngırak uğultusuyla uğuldayarak gelirdi. [111]

 

Deve üzerinde bulunduğu sırada da, Peygamberimiz Muhammed Aleyhisse-lâma böyle Vahy geldiği olur, devenin, inen Vahy’in ağırlığına dayanamadığı [112] , bacaklarının ikiyana ayrıldığı, büküldüğü, kırılacak gibi olduğu, bazan da, çöktü­ğü görülürdü. [113]

 

Vahy tarzlarından beşincisi: Vahy Meleği Cebrail Aleyhisselâmın, Yüce Al­lah tarafından yaratıldığı aslî hey’et ve surette görünerek [114] Yüce Allah’ın dile­diğini, Peygamberimiz Aleyhisselâm’a Vahy edişidir. [115]

 

Bu da, iki kerre vuku bulmuş [116] , Peygamberimiz Aleyhisselâm, Cebrail Aley-hisselâmı, yaratıldığı aslî hey’et ve suret üzere altıyüz kanadıyla [117] iki defa [118] , yerle gök arasını doldurur bir halde görmüştür. [119]

 

Vahy tarzlarından altıncısı: Yüce Allah’ın Mirâc gecesinde olduğu gibi [120] , göklerin üstünde [121] , Peygamberimiz Aleyhisselâm’a, uyanık iken, perde arka­sından, hitabda bulunması, ya da, uyurken, arada, Vahy Meleği bulunmaksızın, Peygamberimizle konuşmasıdır. [122]

 

Vahy tarzlarından yedincisi de: Yüce Allah’ın, arada, Vahy Meleği bulunmak­sızın, Peygamberimiz Aleyhisselâma doğrudan doğruya hitab buyurmuş ol­masıdır. [123]

 

Peygamberimiz Aleyhisselâmın bildirdiklerine göre: Mirâc gecesinde, Cebrail Aleyhisselâm, Peygamberimizi, yukarı götüre götüre, nihayet (Kaza ve Kaderi ya­zan) Kalemlerin cızırtılarını işitecek kadar yüksek bir yere çıkardı. [124]

 

Peygamberimiz Muhammed Aleyhisselâm orada, Cennet’ten, yemyeşil bir Ref-ref(ipek döşek)’in, birden, ufku kapladığını, doldurduğunu, gördü. [125]

 

Peygamberimiz, onun üzerine oturdu.

 

Cebrail Aleyhisselâm, Peygamberimizden ayrıldı. [126]

 

Peygamberimiz Muhammed Aleyhisselâm, Aziz ve Cebbar (dilediğini, yaptır­mağa kadir olan) Rabb’ına, yükseltilip yaklaştırıldı. [127]

 

Kendisinden, bütün sesler, kesildi. [128]

 

Yüce Rabb’ının:

 

“Korkma yâ Muhammed! Yaklaş! Yaklaş!” buyurduğunu işitmeğe başladı. [129]

 

Nihayet, hiç bir kimsenin, hiç bir zaman erişememiş olduğu yakınlık Makamı­na, İlâhî huzura kabule, İlâhî ikram ve İhsana nail oldu. [130] Rabbını, gördü. [131]

 

Yüce Allah, Mîrac gecesinde, Peygamberimiz Aleyhisselâm’a, Vahy etmek is­tediğini, istediği şekilde Vahy etti. [132]

 

 

 

Peygamberlere İndirilen İlahî Kitab Ve Sahîfeler :    Başa Dön

 

 

 

Yüce Allah tarafından, Peygamberlere indirilen yüz dört Kitabtan, dördü Tevrat, Zebur, İncil ve Furkan (Kur’an), yüzü de, Sahifeler halinde olup dört büyük Kitabdan, Tevrat Mûsâ Aleyhisselâm’a, Zebur Dâvûd Aleyhisselâm’a, İncil İsâ Aleyhisselâm’a, Furkan (Kur’an)da, Muhammed Aleyhisselâm’a indirilmiştir. [133]

 

Sahîfe halindeki Kitablardan On Sahîfesi Âdem Aleyhisselâma, Elli Şahîfesi Şis Aleyhisselâma, Otuz Sahîfesi İdris Aleyhisselâm’a, On Sahîfesi de İbrahim Aleyhisselâm’a indirilmişti. [134]

 

Tevrattan önce Mûsâ Aleyhisselâm’a da, on Sahife indirilmişti. [135]

 

 

 

Din Ve Mâhiyeti:    Başa Dön

 

 

 

Din; Dil teriminde: Ceza, İslâm, Âdet, İbâdat, Tâat, Inkıyad, Hükm, Ferman, Tevhid, Millet, Şeriat, Vera ve Takva, Hisab… gibi türlü mânâlara gelir. [136]

 

Şeriat Teriminde Din: Peygamberin, Allah tarafından getirip tebliğ ettiği şeyle­ri kabule, akıl sahiplerini davet eden İlâhî Kanundur. [137]

 

Bu İlâhî Kanun’a, uyulduğu için, Din denir. [138] Allah’ın, açık ve geniş yolu olduğu [139] ,

 

Kullar, bağlansınlar diye konulan hükümlerden ibaret bulunduğu için de, Şeri­at denir. [140]

 

Şeriat’a, Şeriat denilmesi, sıdk ve sadâkatla bağlananın hem susuzluğunu gi­dereceği, hem de, günah kirlerinden arıtıp temizleyeceği içindir. [141]

 

Din’e, Millet denilmesi de; üzerinde toplanıldığı, yüründüğü içindir.

 

Din ve Millet, aslında bir olup aralarındaki fark, itibarîdir ve Din’in, Yüce Al­lah’a, Millet’in de, Peygambere nisbet edilmiş olmasından ibarettir. [142]

 

Din; İmân, İslâm ve bütün Şeriatları kaplayan umûmî bir isimdir. [143]

 

 

 

İman Ve Mü’min:    Başa Dön

 

 

 

İman; Dil Teriminde: bir kimseyi, söylediği sözde tasdik edip doğrulamak, ken­disine inanmak demektir. [144]

 

Başka bir deyişle: İman, kalb ile tasdik etmektir. [145]

 

Şeriat Teriminde: İman, Yüce Allah katından getirdiği şeylerde, Peygamberi [146] , kalb ile tasdik ve dil ile ikrar etmek [147] , beden ile de, gereğini, yerine ge-tirmektir. [148]

 

Mü’min: Allah’ı, Allah’ın Resulünü ve Onun, Allâh’dan getirdiği şeyleri tasdik eden kimse demektir. [149]

 

Gök ve yar halkının İmanı, inanılacak şeyler cihetinden, ne artar, ne de, eksilir. Fakat, İman, yakîn ve tasdik cihetinden, artar da, eksilir de.

 

Mü’minler; İmanda ve Allah’ı tevhid (bir tanıma) hususunda, birbirlerine eşid, amellerde ise, birbirlerinden farkhdırlar. [150]

 

 

 

İman’ın Çeşidleri:    Başa Dön

 

 

 

Beş türlü İman vardır:

 

1) Matbu İman,

 

2) Masum İman,

 

3) Makbul İman

 

4) Mevkuf İman,

 

5) Merdud İman,

 

Matbu İman: Meleklerin İmanıdır.

 

Masum İman: Peygamberlerin İmanıdır.

 

Makbul İman: Mü’minlerin İmanıdır.

 

Mevkuf İman: Bid’atcıların İmanıdır.

 

Merdud İman: Münafıkların İmanıdır. [151]

 

İman; öyle bir nurdur ki, onun nuru, insanın bütün azasına yayılmıştır.

 

Fakat, insanın âzasından birisi kesilince, İman, parçalanmaz olduğu için, ora-lan, kalbe gider.

 

İslâm; Allah’ı, keyfiyetsiz olarak bilmektir.

 

Bunun yeri, göğüstür.

 

İman; Allah’ı, Allâh’lığı ile bilmektir.

 

Bunun yeri, yürektir.

 

Yürek te, göğsün içindedir.

 

Marifet; Allah’ı, Sıfatları ile bilmektir.

 

Bunun yeri, Gönüldür.

 

Gönül de, Kalb’in içindedir.

 

Tevhid; Allah’ı, Birliği ile bilmektir.

 

Bunun yeri, Sırr’dır.

 

Sırr da, Gönül’ün içindedir.

 

Bunlar, Nûr sûresinin Nûr âyetindeki Nur temsilini andırırdır.

 

Bunlar, dört gerdanlıktır ki, dördü de, birbirinden ayrı, gayrı değildirler. Hepsi birleşince, Din olurdur. [152]

 

 

 

Kalb Ve Çeşidleri:    Başa Dön

 

 

 

Kalb’in iki türlü mânâsı vardır.

 

Birisi; göğsün sol tarafında, sol memenin altına doğru konulmuş, çam kozala­ğı şeklini andırır, cismânî bir et parçası olup buna yürek denir.

 

Bunun içinde boşluklar vardır ve içi, siyah kanla doludur.

 

Bu Yürek, Rûh’un kaynağıdır, hayvanlarda da, ölülerde de, bulunur.

 

Kalb’in ikincisi, Gönül’dür ki, işte, gözle görülmeyen, Rûhânî, Rabbânî bir La-öfe olan, cismânî Kalb, Yürek ile de, alâkası bulunan ve insanın hakîkatı olan, insanda anlayan, bilen, hitab edilen, cezalandırılan, azarlanan ve istenilen Kalb, budur.

 

Cismânî Kalb ile, Yürek ile alâkasını kavramakta halkın, çoğunun akıllarını hay­rette bırakan bu Kalb’in hakîkatini araştırmak, Mükâşefe ilimlerine bağlı olup bu da, Rûh’un sırrını açıklamağa kalkışmak demek olacağından, Resûlullâh Aley-hisselâm’ın konuşmadığı Rûh hakkında, başkasının konuşmağa hakkı bulunma­yacağı açıktır. [153]

 

İnsanlarda dört çeşid Kalb bulunur:

 

l) Ecred Kalb,

 

2) Ağlef Kalb,

 

3) Menküs Kalb,

 

4) Musaffah Kalb.

 

Ecred, yâni saf, parlak, kinsiz Kalb, Mü’minlerin kalbidir ki, onda İman nuru, güneş gibi parıldar.

 

Ağlef, yânif gılıflı, kapalı, örtülü kalb, kâfirlerin, münkirlerin kalbidir.

 

Menküs, yâni tersine çevrilmiş Kalb, münafıkların Kalbidir ki, onlar, gerçeği ta­nır, sonra da, inkâr ederlerdir.

 

Musaffah, yâni, iki yüzlü Kalb, içinde hem İman, hem de, nifak bulunan kalbdir. İman, böyle olan kalbde, temiz su ile yetişen ve gelişen sebzeye nifak ise, kan ve irinle gelişen bir çıbana benzer ki, bunlardan hangisi, diğerine galebe çalar­sa, onu, bastırır ve geriletir. [154]

 

Nifak; İman, dil ile açıklandığı halde, Kalbde küfr ve inkârı gizlemektir. [155]

 

 

 

Mü’min İle Müslüman Arasındaki Fark:    Başa Dön

 

 

 

Her Mü’min, Müslümandır.

 

Fakat, her Müslüman, Mü’min değildir.

 

Çünkü, bir kimse, Mü’min olmadığı halde, Şehâdet getirmek suretiyle, kendi­sini, Müslüman gösterebilir.

 

Eshab-ı kiramdan Sa’d b.Ebî Vakkas: “Yâ Resûlallâh! (Mü’minlere verilecek mallardan) filana verdin, filan kimseye ise vermedin. Halbuki, o da, Mü’mindi?” dediği zaman, Peygamberimiz: “Ona, Mü’min deme! Müslüman de!” buyurmuştur. [156] Kur’ân-ı Kerimde de, bu hususta şöyle buyrulur: “Bedevîler, (Biz, İman ettik!) dediler.

 

Onlara, de ki: (Siz, İman etmediniz amma, bari (Müslüman olduk!) deyiniz. İman, henüz, sizin kalblerinize girip yerleşmemiştir. [157]

 

 

 

Münafıklık, Fâsıklık Ve Kâfirlik:    Başa Dön

 

 

 

Bir kimse, dili ile şehâdet getirir, bedeni ile amel eder de, Kalb ile tasdikte bu­lunmazsa, o, Münafık olur.

 

Bir kimse, dili ile tasdikte bulunur, da, bedeni ile amel etmezse, o da, Fâsık olur. [158]

 

Fısk: Yüce Allah’ın emrini terk ve Ona isyan etmek, doğru yoldan sapıp çık­mak demektir. [159] Hiç şehâdet getirmeyen kimse ise, Kâfir ve Münkirdir. [160]

 

 

 

Allah Katında Makbul Din Bütün Peygamberlerin Dini:    Başa Dön

 

 

 

Kur’ân-ı Kerimde açıklandığına göre: Allah katında makbul din, İslâm Dini’dir. [161]

 

İnsanların, ilk zamanlardan beri tuttukları, bağlandıkları tek ve umûmî Din de, İslâm Dini, Tevhid Dini’dir.

 

Gelmiş, geçmiş bütün Peygamberler, İslâm Dininin esaslarını tebliğe çalışmışlar, bu Dinde can vermiş, can vermeyi özlemişlerdir.

 

Âdem Aleyhisselâm’dan sonra, Ebülbeşer olan [162] , başka bir deyile: Tufan­dan sonra (İkinci Âdem Baba) diye tanınan [163] Nuh Aleyhisselâm, Müs-lûmandı. [164]

 

Peygamberler Atası İbrahim Aleyhisselâm da, Onun Oğulları ve Torunları da, Müslüman idiler. [165]

 

Yûsuf Aleyhisselâm da, Allah’a “…Benim canımı, Müslüman olarak al…” diye dua etmiştir. [166]

 

Mûsâ Aleyhisselâmın, Firavun ‘u davet ettiği Din de, İslâm Dini idi.

 

Bunu, hem Mûsâ Aleyhisselâm, hem Firavun’ın imân ve ihtida eden sihirbazları ve hattâ bizzat Firavun bile ikrar ve ifâde etmiştir. [167]

 

Mûsâ Aleyhisselâmdan sonra, İsrail oğullarına Peygamber olarak gönderilen isâ Aleyhisselâm da, Müslümanlık ve Tevhid akîdesini tebliğ etmiş: “Şüphe yok ki, Allah, benim de, Rabb’ım, sizin de Rabb’ınızdır.

 

Öyle ise, Ona ibâdet ediniz!

 

İşte, doğru yol budur!” demiş, onlardan, küfr ve inkâr taştığını hissedince de “Allah’a doğru giden yolda, bana yardım edecekler kimdir?” dediği zaman, Ha­varileri de “Biziz Allah’ın yardımcıları! Allah’a, inandık. Sen de, ey İsâ! Şâhid ol ki, biz, muhakkak Müslümanlarız!” demişlerdir. [168]

 

“(İnsanları) Allah’a (iman ve ibâdete) davet edenden, (Kendisi de iyi amel (ve hareketlerde bulunandan ve: ben, Müslümanlardan’ım!” diyenden daha güzel söz­lü kim olabilirdir? (Fussilet: 33)” [169]

 

 

 

Tevhid Akidesi:    Başa Dön

 

 

 

islâmiyette, her şeyden önce, Allah’ın varlığına ve Birliğine imân etmek

 

Farz’dır. [170]

 

İslâm Dininin bu Tevhid akîdesi, Allah’ın Birliğine, Ondan başka ibadet edile­cek hiç bir Mâbud bulunmadığına inanmak demektir ki, bu da, Kur’ân-ı Kerimde ve Hadîs-i şeriflerde (Lâ ilahe illallah = Allâh’dan başka ilâh yoktur.) Kelime-i Tev­hidi ile en özlü bir şekilde ifâde buyrulmuştur. [171]

 

 

 

Bütün Peygamberlerin, Ümmetlerine Tevhid Akidesini Telkine Çalışmaları Ve Peygamberimiz Muhammed Aleyhisselâmın Vazifesinin Şümul Ve Azameti:    Başa Dön

 

 

 

Bütün Peygamberler ve özellikle: İdris Aleyhisselâm [172] , Nuh Aleyhisselâm [173] , Hûd Aleyhisselâm [174] , Salih Aleyhisselâm [175] İbrahim Aleyhisselâm [176] Şuayb Aleyhisselâm [177] Mûsâ Aleyhisselâm [178] Ilyas Aleyhisselâm [179] İsâ Aleyhisselâm [180] …

 

gönderildikleri kavmları, putperestlikten kurtarmağa ve Bir Allah’a iman ve iba­det ettirmeğe olanca çabalarını harcamışlar, hattâ, bu yolda can verenler bile ol­muş, ne yazık ki, umulan mutlu sonuca ulaşılamamış;

 

Her yerinden küfür ve şirk fışkıran, Dinî, ahlâkî, içtimaî bunalımlar ve bozuk­luklar içinde çalkalanan koskoca bir putperestlik dünyasıyla tek başına uğraşmak ve sonuç almak vazifesi, Âhir zaman Peygamberi Muhammed Aleyhisselâm’a kalmıştır.

 

Muhammed Aleyhisselâm; (merkezden, muhîta doğru açılan dalga dâireleri gi­bi) Mekke ve çevresinden başlayarak! [181] , insanları Allah’ın doğru yoluna, önce, hikmet ve güzel öğütlerle davet etmek [182] , (Davetini kabul edenleri, cennet nimet­leri ile) müjdelemek, (davetini, kabul etmeyenleri, Cehennem azâbıyla) korkutup uyarmak [183] ,

 

Sonra da fitne ve fesad, ortadan kalkıncaya, Din, tamamıyla Allah’ın oluncaya [184] ,

 

İslam Dini, bütün dinlere üstün gelinceyedek [185] ,

 

Peygamberimiz Aleyhisselâmın deyişi ile: “İnsanlara, Lâ ilahe illallah = Allâh’dan başka ilâh yoktur!’ [186] , Muhammedürresûlullâh = Muhammed, Allah’ın Resûlu-dur! [187] dedirtinceye kadar savaşmak [188] … gibi çok ağır ve ağır olduğu kadar da, şerefli bir vazifeyi yüklenmiştir. [189]

 

 

 

Göklerle Yerin Ve Aralarındakilerin Nasıl Ve Niçin Yaratıldığının Kur’an-ı Kerimde Açıklanışı:    Başa Dön

 

 

 

“Onun (Allah’ın) emri, bir şeyi dilediği zaman, ona: ol! demesinden ibarettir ki, o da, oluverirdir.” [190] Allah, göklerle yeri [191] , aralarında bulunan şeyleri [192] ;

 

Güneşi, Ay ve Yıldızları [193] , hakkın ikamesine sebep olmak! [194] , herkesin, ka­zandığı ne ise, kendilerine asla haksızlık edilmeksizin, onunla mukabele edilmek üzere [195] ve belli bir va’de için yarattı. [196]

 

Göklerle yer, bitişik bir halde iken, Yüce Allah, onları, birbirinden ayırdı. [197]

 

Gökleri, yedi gök olarak tesviye ve tanzirrf [198] ve her gök’e de, kendisine âid işi Vahy etti. [199]

 

Göklere ve yere “İkiniz de, ister istemez, geliniz!” buyurdu. [200] Onlar da “İsteye isteye geldik! [201] dediler. [202] Yüce Allah; güneşi zıyalı, ay’ı nurlu yaptı,

 

Kullar, yılların sayısını ve hisabını bilsinler diye, ay’in seyr ve hareketine muhte­lif menziller tayin etti. [203]

 

Nitekim, güneş, Yüce Allah’ın takdiriyle, kendi karargâhına doğru seyr ve cere­yan eder durur,

 

Ay da, tayin edilen menzil menzil miktarlara göre hareket ederek eski hurma salkımının eğri çöpü gibi bir hale dönerdir.

 

Ne güneş, ay’a erişip çarpar, ne de, gece, gündüzü geçerdir.

 

Semavî ecramdan hepsi de, ayrı ayrı birer felekte (yörüngede) yüzer durur­lardır! [204]

 

Yüce Allah; insanlar, azıklarını, kolayca elde etsinler, yılların sayısını, vakitlerini, hisabını bilsinler diye her gün, geceyi giderip yerine, eşyayı gösterici gündüzü ge­tirirdir. [205]

 

Geceyi, içinde dinlensinler, gündüzün de, işlerini görsünler diye yaratmıştır. [206]

 

Yüce Allah; yeri de (insanların yerleşmelerine, gezip dolaşmalarına elverişli bir halde yaptı. [207]

 

Onda, üzerlerindeki/eri, çalkalanmasın diye [208] sabit dağlar yarattı. [209] Yeri, bir karargâh, gök’ü, bir bina (kubbe) yaptı. Gökten de, yeteri kadar su indirip onu, yerde durdurdu. [210] Yere, aşılayıcı rüzgârlar da, gönderdi. [211]

 

Orada, hikmet ve maslahata göre ölçülmüş, her şeyden, münasip nebatlar bitirdi. [212]

 

Yerde, bir çok geçim sebepleri de, yarattı. [213]

 

Göklerde ne var, yerde ne varsa, hepsini (bir lütuf olarak) emrinize verdi.

 

Şüphe yok ki, bunda, düşünecek bir kavm için, ibretler vardır. [214]