Hz. SALİH (A.S) 1

Hz.
Salih (a.s)’ın Soyu: 1

Semûd
Kavminin Yurtları: 1

Semûd
Kabilesinin Soyu: 2

Semûd
Kavminin İbadeti: 3

Niçin
Deve Bir Mucize Oldu ?: 3

Semûd
Kavminin Helak Edilişi: 4

 

 

 

 

 

Hz. SALİH
(A.S)

 

“Andolsun ki,
Semûd kavmine: ‘Allah’a ibadet edin!’ (de­mesi için) kardeşleri Salih ‘i
(onlara Peygamber olarak) gön­derdik. Hemen birbirleriyle çekişen iki zümre
oluverdiler.” (Nemi: 27/45)

 

Hz. Salih (a.s)’ın Soyu:

 

Hz. Salih (a.s)’m [1] soyu;
Salih b. Ubeyd b. Asif…..şeklinde olup Hz. Nûh (a.s)’m oğlu Şam’a dayanmak­tadır.

Yüce Allah, Hz. Salih
(a.s)’ı, “Baide Arap” kabilelerin­den birine Peygamber olarak
göndermiştir. O da, Semûd kabi-leşidir. Semûd kabilesi bu ismi, Hz. Nûh
(a.s)’in oğlu Şam’ın torunlarından olan Semûd b. Amir’e nispetle bu Adı
almıştır.

Hz. İsmail’den önceki
Araplara, “el-Arabu’1-Aribe” de­nilirdi. Bunlar pek çok kabileden
oluşuyorlardı. Bazıları şun­lardır: Ad, Semûd, Cürhüm, Medyen, Kahtan…
v.b.”el-Arabu’I-Musta’rebe” ise, Hz. tsmâîl (a.s)’m neslin­den gelen
Araplardrr…

Hz. İsmâîl (a.s),
fasih açık Arapça’yı konuşan ilk kişidir. Arapça konuşmayı, Mekke-i
Mükerreme’de annesi Hacer’in yanında konaklayan Cürhümlülerden öğrenmiştir.

İşte burada kastedilen
şey; Semûd kabilesinin, Hz. İsmâîl (a.s)’dan önce yaşamış olmasıdır. Çünkü
Semûdlular, “el-Arabu’l-Aribe” dendir.[2]

 

Semûd Kavminin Yurtları:

 

Semûd kavminin
yurtları, “Hicr” denilen yerdedir. İşte bundan dolayıdır ki, Yüce
Allah, Kur’ân-ı Kerîm’de, onları, “Ashabu’1-Hicr” (Hicr Halkı) diye
adlandırmıştır. Yüce Allah bu konuda şöyle buyurmaktadır:

“Andolsun ki,
‘Hicr halkı’ da (kendilerine gönderilen) peygamberleri yalanlamıştı. Biz,
Onlara mucizelerimizi ver­miştik, fakat onlardan yüz çevirmişlerdi. [3]

Hicr; Hicaz ile Şam
arasında, karayoluyla yolcuların geç­tiği ve bugün “Feccü’n-Nâga”
diye bilinen yerdir. Semûd kavminin şehirlerinin kalıntıları şimdi bile açıkça
görülmekte­dir. Bu yerler, Medain-i Salih (Salih peygamberin şehirleri) diye
adlandırılmaktadır.

Tarihçi Mes’udî derki:
“Semûd kavminin çürümüş kemik­leri baki olup kalıntıları Şam’dan gelen yol
üzerinde açıkça görülmektedir. Hicr-i Semûd, Medyen ülkesinin güney doğu­sunda
yer almaktadır. Bu da, Akabe körfezine yakın mesafe­dedir.[4]

 

Semûd Kabilesinin Soyu:

 

Tarihçiler,  Semûd halkının soyu ve yaşadıkları zaman
hakkında görüş ayrılığına varmışlardır.

Bazı tarihçiler derki:
Semûd kavmi, Âd kavminden geriye kalanlardır”

Bazıları da derki:
Semûd halkı, Fırat nehrinin Batısından “Hicr”denüen bu yere göç etmiş
Amalika kavminden geriye kalanlardır.

Oryantalist bazı
tarihçilerin iddiasına göre ise; Semûd hal­kı, Filistin’e girmeyip
“Hicr” denilen bu bölgeye yerleşen Ya­hudilerden bir topluluktur…
Bu görüş, batıl bir görüştür. Çün­kü Yahudi kelimesi, ancak Hz. Mûsâ (a.s)’m
İsrail oğullarıyla birlikte Mısır’dan çıkışından sonra ortaya çıkmıştır. Buna
göre Semûd halkı, nasıl Yahudi olur?!! En doğru görüş; Semûd hal­kının, Ad
kavminden geriye kalmış Araplar olduğudur. Yüce Allah’ın şu sözü de, bu görüşü
doğrulamaktadır:

“Düşünün kî,
(Allah,) ‘Ad (kavmin)den sonra (onların yurduna) sizi’ hükümdarlar kıldı. Ve
yeryüzüne sizi yerleştirdi: Yeryüzünün düzlüklerinde saraylar yapıyorsunuz,
dağlarında evler yontuyorsunuz. Artık Allah’ın nimetlerini hatırlayın da,
yeryüzünde bozguncular olarak karışıklık çıkarmayın. [5]

İbn Kesîr (rh.a) konu
ile ilgili olarak şöyle der: “Bunlar, kendilerine ‘Semûd’ denen meşhur bir
kabileydi. Dedeleri, Semûd’un adını almışlardı. Semûd, Cedis’in kardeşidir. Bu
ikisi de, Asir b. İrem’in oğullandır. İrem ise, Hz. Nûh (a.s)’m oğlu Şam’ın
oğludur. Semûd kavmi, Arab-ı Aribe’dendir. Hi­caz ile Tebük arasında Hicr denen
yerde yaşarlardı… Resulullah (s.a.v.) Tebük Gazvesine giderken, beraberindeki
Müslümanlarla Semûd kavminin yurdu Hicr’e uğramıştı. Semûd halkının (kalıntı
halinde) evlerinin bulunduğu ‘Hicr’ denilen yere sahabelerle birlikte
konakladı. Sahabeler, Semûd halkının su içtikleri kuyulardan su çekip
hamurlarını yoğurdu-lar ve (kazan kurup bu hamurları) pişirdiler. Resulullah
(s.a.v.), sahabenin yemek yapmak için kazanlar kurduklarını

haber alınca, onlara
kazanlarım dökmelerini ve yoğurmuş ol­dukları hamurlan develere yedirmelerini
emretti. Daha sonra Resulullah (s.a.v.), sahabeleri alıp Hz. Salih (a.s)’m
devesinin su içmiş olduğu kuyunun yanına götürdü. Buhârî ile Müs­lim’de geçtiği
üzere, Sahabelere: ‘Şu azaba uğramışların yur­duna ancak ağlayarak girin.Eğer
ağlamayacaksanız, girmeyin. Yoksa onlara gelen musibet, size de gelir”
buyurdu.[6]

Semûd kavminin ne
zaman yaşadığı kesin olarak bilin­memektedir. Ancak Semûd kavminin; A’râf: 7/74
ayeti keri­mesinin de işaret ettiği üzere; Ad kavminden sonra ve ayrıca kesin
olarak milattan ve Hz. Mûsâ (a.s)’dan önce yaşadıkların­da şüphe yoktur. Buna
delil, kavmini Allah’ın azabıyla korku­tan Firavun ailesinden mümin kimsenin şu
sözüdür:

“İman etmiş olan
(adam): ‘Doğrusu ben, sizin için Nûh kavminin, Ad, Semûd ve onlardan sonra
gelenlerin durumu gibi, peygamberleri yalanlayan toplulukların uğradıkları bir
günün benzerinden (gelmesinden) korkuyorum. Allah, kulları­na bir zulüm
dileyecek değildir.[7]

Oryantalistlerin,
‘Semûd halkının, Yahudi olduğu’ iddia­sını kabul etmeyenlerden birisi de, Üstad
Abdulvahhab en-Neccâr’dır. Bu konuda daha geniş bilgi için Abdullahvahhab

en-Neccâr’ın
“Kasasu’l-Enbiyâ” adlı kitabına başvurabilirsi­niz [8]

 

Semûd Kavminin İbadeti:

 

Semûd kabilesi, mutlak
kudret sahibi Allah’ı inkar ederek putlara tapıyorlardı. Bunun üzerine Allah,
onlara, Peygamber olarak Salih (a.s)’i göndermişti. Hz. Salih (a.s), onlara; Allahı’m
kendilerine verdiği nimetleri hatırlatıyor, kurtuluş ile saadet yolunu
gösteriyor, takva olmalarım emrediyor ve putla­ra tapmayı yasaklıyordu,[9] Onlar
ise; sapıklıklarına devam etti­ler ve putlara tapmaktan vazgeçmediler.

Semûd kavmi, büyük bir
bolluk ve nimet içindeydiler. Çünkü bol servetlere, parlak göz alıcı bahçelere
ve akarsulara sahiptiler. Yüce Allah, verdiği bu nimetleri onlara şöyle hatır­latmaktadır:

“Siz burada
bahçelerin, pınarların içinde, ekinlerin, sal­kımları sarkmış hurmalıkların
arasında güven içinde bırakıla­cak mısınız? Bir de, dağlardan neşe ve zevkle
evler yontuyorsunuz.[10]

Hz. Salih (a.s)’a,
Semûd kavminden az sayıda bir topluluk iman etti. Onların çoğu ise, Hz. Salih
(a.s)’ı yalanladılar, onun risaletini inkar ettiler ve azgınlıklarını büyük bir
şekilde sür­dürdüler. Üstelik bir de, Hz. Salih (a.s)’dan, kendisinin doğru­luğuna
tanıklık edecek bir mucize getirmesini istediler. O da, onlara “deve
mucizesini” getirdi. (Mucize olarak getirilen de­vede, Hz. Salih (a.s)’m
doğruluğunu gösteren bir çok büyük alametler vardı. Çünkü deve, sert bir
kayanın içinden çıkmıştı. Kayanın nasıl varıldığını ve içinden hamile bir
devenin çıktı­ğını gözleriyle görmüşlerdi.[11]

 

Niçin Deve Bir Mucize Oldu ?:

 

Bu devede; Hz. Salih (a.s)’m
doğruluğuna ve Yüce Allah katından gelen açık bir mucize ile kesin bir
harikulade olduğu­nu gösteren bazı ilginç şeyler bulunmaktadır. Bunlardan bazı­ları
şunlardır:

1. Devenin
sert bir ka ya dan çıkmış olması… Böyle bir ka ya dan nasıl bir hayvan
çıkabilir?!!

2.  Devenin, kabilenin tamamının içtiği suyu
içiyor olma­sı… Yüce Allah bu konuda şöyle buyurmaktadır:

“Su içme hakkı
(bir gün) onundur, belli bir günün içme hakkı da sizin.[12]

Bir devenin büyük bir
topluluğun içtiği suyu içmesi, garip bir durumdur.

3.  Devenin, kabileye; içtiği su kadar süt
veriyor olması… İşte bu da, garip bir durumdur.

İmam Fahreddîn er-Râzî
(rh.a) derki: “Bil ki Kur’an, Deve olayında bir mucizenin olduğunu
göstermektedir. Fakat bunun, hangi bakımdan bir mucize olduğu, Kur’an’da
belirtilmemiştir. Ama bunun, hiç şüphesiz, bir yönden bir mucize olduğunu
anlıyoruz.[13] Çünkü Yüce Allah bu
konuda şöyle buyurmakta­dır:

“İşte size bir
mucize olmak üzere Allah’ın şu dişi devesi! Onu (kendi haline)bırakın, Allah’ın
arzında otlasın. Ona bir kötülükle yaklaşmayın. Sonra sizi acıklı bir azab
yakalar. [14]

İşte bu mucize, Hz.
Salih (a.s)’ın doğruluğuna açık ve ke­sin bir delildir. Çünkü Salih peygamberin
kavmi bir gün eğer Salih Peygamber kayayı yararak ka ya dan bîr dişi deve çıka­rırsa
kendisine tabi olacaklarına ve iman edeceklerine dair söz vermişlerdi.

İbn Kesîr bu konu ile
ilgili olarak şöyle der: ‘Tefsircileriıı anlattıklarına göre; Semûd kavmi, bir
gün toplantı yerlerinde bir araya gelmişlerdi. Hz Salih (as), yanlarına giderek
onları Allah’a kulluk etmeye davet etmiş, İlahi azabı onlara hatırlatmış,
sapıklıktan sakındırmış, öğüt vermiş ve batıla yaklaşma­malarını emretmişti.
Ama Onlar, Salih (as)’a:

–  ‘Ey Salih! -Büyük bir kayayı göstererek- şu
karşıdaki ka ya dan şu ve şu niteliklere sahip boylu postlu, hamile bir deve
çıkarırsan belki sana inanırız. İman ederiz’ şeklinde bir şart koşmuşlardı. Hz.
Salih (a.s), onlara:

–  ‘Bu isteğinizi tam olarak yerine getirirsem,
benim getir­miş olduğum dine iman eder ve size tebliğ ettiğim ilahi mesajı
doğrular mısınız.?’ dedi. Onlarda:

–  ‘Evet’ dediler. Bunun üzerine Hz. Salih (a.s)
bu hususta onlardan söz ve teminat aldı. Sonra namazgahına gidip onur ve
üstünlük sahibi Allah’ın huzurunda namaz kılıp dua etti. Kav­minin bu isteğinin
gerçekleştirilmesini Rabbinden istedi. Al­lah’ta, orada bulunan kayaya;
yarılarak istenilen nitelikteki büyük cüsseli hamile bir deveyi çıkarmasını
emretti. Kaya da, bu ilahi emri hemen yerine getirdi. Devenin ortaya çıktığını
müşahede ettiklerinde, bunun; büyük bir iş, dehşetli bir olay, Hz.
Sâlih(a.s)’ın doğruluğunu ortaya koyan kesin bir delil, a-çık bir kanıt ve göz
alıcı bir kudret olduğunu gördüler. Bu olay üzerine bazıları iman etti. Çoğu
ise küfür ve inatlarına devam ettiler. Yüce Allah onlar hakkında, “Semûd
kavmine, açık bir delil olmak üzere bir dişi deve vermiştik. (Fakat onlar, bu
de­veyi boğazladılar) bu yüzden zalim oldular. ‘(Isrâ: 17/59) [15]

 

Semûd Kavminin Helak Edilişi:

 

Hz Salih (as),
kavminin, deveye dokunmamaları hususun­da uyarmış ve eğer deveyi öldürmeye
kastederlerse kendilerine

Allah’ın azabının
geleceğinden de sakmdırmıştı.Yüce Al­lah bu hususu şöyle anlatmaktadır:

‘Deveye bir kötülükle
ilişmeyin yoksa sizi muazzam bir günün azabı yakalayıverir.[16]

Bütün bunlara rağmen
nasihat kabul etmeyen öğüt dinle­meyen, isyan ile taşkınlığın gözlerini kör
ettiği, Allah’ın dave­tini kabul etmekten kaçıp kulaklarını sağır kıldığı
zorbalar, deveyi öldürmekten başka bir şey düşünmüyorlar ve çabucak onu
boğazlamak istiyorlardı. Yüce Allah bu hususu Kur’ân-i Kerîmde şöyle
anlatmaktadır.

“Derken o dişi
deveyi, ayaklarını keserek Öldürdüler ve Rab’lerinin emrinden dışarı çıktılar
da:’Ey Salih! Eğer sen gerçekten Peygamberlerden isen, bize, tehdit ettiğin
azabı ge­tir. ‘Dediler.Bunun üzerine onları o, (şiddetli) sarsıntı yakaladı da
yurtlarından diz üstü çökerek donakaldılar. [17]

Yüce Allah, onların bu
kıssasını, bize, Şems Sûresinde şöyle anlatmaktadır:

Semûd kavmi, azgınlığı
yüzünden Allah’ın peygamberi (Salih’i) yalanladılar. Çünkü onların en azgını,
deveyi kesmek için ayaklandı. Allah’ın peygamberi (Salih) ise, onlara: ‘Al­lah
‘in (size gönderdiği) deveye ve suyuna bakın’ dedi. Derhal onu yalanladılar ve
deveyi kestiler. Bunun üzerine Rableri, (işlemiş oldukları bu) günah sebebiyle
(içinde yaşadıkları) o beldeyi, başlarına geçirdi ve her tarafım dümdüz etti. [18]

Deveyi yakalayıp
kesenlerin ilki, lanetli ve hain Kudâr b. Sâlif olup bu kişi, deveyi
ayaklarından kesti. Bunun üzerine deve, yere yığıldı. Diğerleri kılıçlarıyla
hemen koşup deveyi param parça ettiler. Yüce Allah’ın da bildirdiği üzere,
bunlar, 9 kişi idiler:

“O şehirde dokuz
kişi vardı ki, bunlar yeryüzünde bozgun­culuk yapıyorlar ve iyilik tarafına hiç
yanaşmıyorlardı.[19]

Bu kişiler, deveyi
öldürdükten sonra; Hz. Salih (a.s)’ın, onları özellikle de Allah’ın azabından
sakındırması ve deveyi kesmelerinden üç gün sonra bu azabı beklemelerini
söylemesi üzerine Hz. Salih (a.s)’ı da öldürmeye karar verdiler. Yüce Al­lah’ın
şu sözü bu hususu açıkça göstermektedir:

“(Fakat Semûd
halkından bir topluluk), o deveyi, ayakla­rını keserek öldürdüler. Salih,
(onlara): ‘Yurdunuzda üç gün daha yaşayın (sonra helak olacaksınız). O söz,
yalanlanamayan bir tehdit idi. [20]

İşte Allah, Hz. Salih
(a.s)’ı öldürmeyi düşünen grubun ü-zerine, gökten taşlar yağdırmak suretiyle
kavimlerinden önce onları helak ve yok etti.

İbn Kesir (rh.a) bu
konu ile ilgili olarak şöyle der: “Hz. Salih (a.s)’ın mühlet tanıdığı üç
günlük müddetin birinci günü, Semûd halkının yüzleri sapsarı oldu. İkinci günü
ise, kıpkırmı­zı oldu. Üçüncü günü ise, yüzleri simsiyah oldu. Çünkü Hz. Salih
(a.s), onlara, ilahi azabın geleceğini bildirmişti. Hz. Salih (a.s)’m mühlet
tanıdığı üç gün sona erip dördüncü günün sa­bahında, güneşin doğmasıyla
birlikte üstlerindeki gökten (çığ­lık şeklinde) şiddetli bir gök gürültüsü ve
atlarından ise sarsıntı ve zelzele geldi. Ruhları dışa taştı. Canlan çıktı.
Sarsıntılar ve gök gürlemeleri durdu. Sesler kesildi. (Onlara gelmesi bildiri­len)
hakikat yerini buldu. Yurtlarında cansız ve hareketsiz ce­setler olarak diz
üstü çökük vaziyette kalakaldılar.[21]

Yüce Allah bu gerçeği
şöyle haber vermektedir:

“Bunun üzerine
Rableri, (deveyi kesmek sureliyle işlemiş olukları) günahları sebebiyle o
beldeyi başlarına geçirdi ve -her tarafını dümdüz etti. Allah bu şekilde azab
etmenin sonu­cundan korkmaz.[22]

Semûd halkı çeşitli
şekillerde azaba uğradılar:

1.  Onları yok eden, yıldırım (es-Sâikatu).

2.  Onları yakalayan, gök gürültüsü (çığlık =
es-Sayhatu).

3. Üzerinde
gezdikleri yerin sarsılmasıyla oluşan, zelzele = sarsıntı (er- Recfetu).

Onlar, sabahın erken
vakitlerinde helak olmuşlardı. Kur’ân-ı Kerim, bu azab şekillerinin hepsini, şu
şekilde haber vermektedir:

Birincisi:
Yüce Allah bu azab şekli ile ilgili olarak şöyle buyurmaktadır:

“Semûd kavmine
gelince, onlara doğru yolu gösterdik. Ama onlar, körlüğü, doğru yola tercih
ettiler. Böylece yap­makta oldukları kötülükler yüzünden alçaltıcı azabın
‘yıldırı­mı ‘ (es-Sâikatu) onları çarptı. [23]

İkincisi:
Yine Yüce Allah bu azab şekli ile ilgili olarak şöyle buyurmaktadır:

“Biz, Semûd
kavminin üzerine; korkunç ‘bir gök gürültü­sü’ (es-Sayhatu) gönderdik. Hemen
hayvan ağılına konan kuru ot gibi oldular.[24]

Üçüncüsü:
Yüce Allah bu azab şekli hakkında ise şöyle buyurmaktadır:

“Derken o dişi
deveyi ayağını keserek öldürdüler ve Rablerinin emrinden dışarı çıktılar da:
‘Ey Salih! Eğer sen ger­çekten peygamberlerden isen, bize, tehdit ettiğin azabı
getir’

dediler.   Bunun 
üzerine  onları,   o  
(şiddetli)   ‘sarsıntı’  (er-Recfetu) yakaladı da yurtlarında diz üstü
dona kaldılar, [25]

Hz. Salih (a.s) ile
onunla birlikte iman edenler, işledikleri iğrenç kötülüklerden dolayı
kendilerine verilen üç günlük mühletin dolmasından sonra kavimlerini kuşatan
azabtan kur­tuldular. Yüce Allah, bu konuyu ise şöyle haber vermektedir:

“Salih de o zaman
onlardan yüz çevirdi ve: ‘Ey kavmim! Andolsun ki, ben, size, Rabbanin
elçiliğini tebliğ ettim ve size öğüt verdim. Fakat siz, bu öğütleri
sevmiyorsunuz’ dedi.[26]

Âlûsfnin kaydettiğine
göre; Hz. Salih (a.s) ile birlikte azabtan kurtulan müminlerin sayısı, 120 kişi
idi. Helak olanlar ise çok sayıda olup (yaklaşık) 5.000 ev halkıdır.[27]

En meşhur olan görüşe
göre; Hz. Salih (a.s), kavminin he­lak edilmesinden sonra Filistin
topraklarındaki Remle civarla­rına gelip ölünceye kadar orada yaşamıştır.[28]

 

Hz.
LÛT (A.S) 1

Hz.
Lût (a.s)’in Soyu: 1

Hz.
Lût (a.s)’ın Peygamber olarak Gönderildiği Kavim: 2

Hz.
Lût (a.s)’in Misafirleri Olan Meleklerin Kıssası: 3

Lût
Kavminin Helak Edilişi: 4

Hz.
Lût’un Hanımının, Helak Edilenler İçerisinde Olması: 5

Önemli
Bir Konu: 5

 

 

 

 

Hz. LÛT (A.S)

 

“Lût’u da
(kavmine Peygamber olarak gönderdik). Kav-mine:Göz göre göre hâla o hayasızlığı
yapacak mısınız? Bu ilahi ikazdan sonra hâla) siz, ille de kadınları bırakıp
şehvetle erkeklere yaklaşacak mısınız? Doğrusu siz, beyinsizlikte de­vam ede
gelen bir kavimsiniz’ demişti. “(Nemi: 27/54-55)

Hz. Lût (a.s)’da,
Allah’ın peygamberlerden birisidir. Yüce Allah, Hz. Lût (a.s)’ı, Kur’an’m;
A’râf, Hûd, Hicr, Şuarâ, Nemi sureleri ile diğer surelerinde bahsetmiştir.[1]

Hz. Lût (a.s)’in kavmi
ile olan kıssası, bazı surelerde de­taylı ve bazı surelerde ise kısa olarak
geçmektedir.[2]

 

Hz. Lût (a.s)’in Soyu:

 

Hz. Lüt (a.s)’ın soyu;
Lût b. Hârân b. Târah (Âzer)[3]…..

dır. Hz. Lût (a.s)’m
soyu, Hz. İbrahim (a.s)’m soyu ile burada birleşmektedir.

Yüce Allah, Hz. Lût
(a.s)’ı, Hz. İbrâhîm (a.s) zamanında Peygamber olarak gönderdi

Hz. Lût (a.s), Hz.
İbrahim (a.s)’ın kardeşinin oğludur. Hz. İbrâhîm (a.s) ise, Hz. Lût (a.s)’m
amcasıdır. Çünkü Hz. İbrahîm (a.s)’ın kıssasında; Hz. İbrâhîm (a.s)’m,
Hârân’ın, Nâhûr’un kardeş oldukları daha önce geçmişti. Bunların hepsi, Âzer’in
çocuklarıdır. Hz. Lût (a.s) ise, Haran’in oğludur. Böy­lece Hz. İbrâhîm (a.s),
Hz. Lût (a.s)’ın amcası olmaktadır.

Hz. Lût (a.s), amcası
Hz. İbrâhîm (a.s)’a iman etmiş ve onun rehberliğinde hidayete ermişti. Yüce
Allah bu konu ile ilgili olarak şöyle buyurmaktadır:

“Bunun üzerine
Lût, İbrahim’e iman etti ve (ibrâhîm): ‘Doğrusu ben Rabbim (in emrettiği yer)e
hicret ediyorum. Şüphesiz O, mutlak güç ve hikmet, sahibidir’ dedi.[4]

Daha sonra Hz Lût
(a.s), Hz. İbrâhîm (a.s) ile birlikte I-rak’tan (Filistin’e) hicret etti. Hz.
İbrâhîm (a.s)’ın bütün mushafma/yo buluklarına tabi oldu. Daha sonra Yüce
Allah, onu, Ürdün sınırları içinde bulunan “Sedum” halkına Peygam­ber
olarak gönderdi. Hz. Lût (a.s) ile Peygamber olarak gönde­rildiği kavim
arasında bir soy bağı yoktu. Çünkü Hz. Lût (a.s), bu kavimden biri değildi.
Buna karşılık Hz. Salih, Hz. Lût ve Hz. Şuayb peygamberler ise kendi
kavimlerine Peygamber o-larak gönderilmişlerdi. Belki de Yüce Allah’ın;
“Lût’u da (Peygamber olarak gönderdik.) Hani O, kavmine: demişti.”
(Nemi: 27/54) buyurması, kendi kabilesine Peygamber olarak gönderilmediğini
göstermektedir.[5]

 

Hz. Lût (a.s)’ın Peygamber olarak Gönderildiği
Kavim:

 

Hz. Lût a.s, amcası
Hz. İbrâhîm a.s emri ve izni ile O’nun bulunduğu yerden ayrılıp Ürdün’ün
doğusundaki ‘Sedum’ şeh­rine yerleşti. Orada; insanların en günahkar, en
inkarcı, içi en

çok kötü ve gidişat
bakımından en fazla bozuk olan bir kavim yaşamaktaydı. Çünkü onlar, yol
kesiyorlar ve toplantı yerle­rinde kötülüğü işliyorlardı. Fakat hiç kimse
onların yaptığı bu kötülüğe engel olmuyordu. Onlar, ne çirkin işlerle uğraşıyor­lardı.

Onlar, kendilerinden
önce yeryüzü halkından hiç kimsenin yapmadığı en çirkin ve en kötü suçu
işliyorlardı. Bu çirkin işin Adı, homoseksüelliktir. Kur’ân-ı Kerîm, onların
durumunu, bize, Yüce Allah’ın şu sözüyle haber vermektedir:

“Rabb ‘inizin
sizler için yarattığı eşlerinizi bırakıp ta in­sanlar içinde erkeklere mi
yaklaşıyorsunuz? Doğrusu siz, sını­rı aşmış bir kavimsiniz[6]

Onların kalpleri o
kadar katılaşmış, ahlakları o kadar bo­zulmuştu ki, iyiyi kötüden ayıramıyor ve
kötülüğü de gizleme ihtiyacı duymuyorlardı. Öyle ki hiç çekinmeden açıktan
açığa homoseksüellik yapabiliyorlardı. Bunun üzerine Allah, onlara, Hz. Lût’u
Peygamber olarak gönderdi.

Hz. Lût, onları;
Allah’a çağırdı, onlara öğüt verdi, onları yaptıkları kötülüklerden caydırmaya
çağırdı ve onları, Allah’ın azabı ile korkuttu. Fakat onlar, Hz. Lût (a.s)’m
sözlerine aldı­rış etmediler ve yaptıklarından vazgeçmediler. Üstelik Hz. Lût
(a.s) bu tavrında ısrar ederse, onu, aralarından çıkarma ve kovmakla tehdit
ettiler. Yüce Allah onların bu tavrını Kur’ân-ı Kerîmde şu şekilde haber
vermektedir.

“Onlar: ‘Ey Lût!
(Bu davadan ) vazgeçmezsen, iyi bil ki, (memleketinden) kovulanlardan
olacaksın!’ dediler. [7]

Hz. Lût (a.s)’ı ve
onunla birlikte iman edenleri, (memle­ketlerinden) çıkarmaya karar verdiler.
Çıkarma kararını alma­larının sebebi ise; Hz. Lût (a.s) ile ona inananların,
temiz insan

oluşları ve
kendilerinin yaptığı çirkin işleri yapmayışlandır. Çünkü kendileri, sapık
kimseler idiler. Yüce Allah bu konuda şöyîe haber vermektedir:

“Kavminin cevabı
sadece ‘Lût ailesini memleketinizden çıkarın; baksanıza onlar (bizim
yapıklarımızdan) temiz, kalmak isteyen insanlarmış!’ demelerinden ibaret oldu. [8]

İşte bu; akılsızlığın,
fikirsizliğin ve basiretsizliğin zirvesi­dir.

Bu çirkin işlerden
ötürü temiz insanlar yataklarından çı­kartılıyor ve hicret etme zorunda
bırakılıyorlar. Öyle ki o azgın günahkarlar şöyle diyorlardı:

“Kavminin cevabı:
‘Onları (Lût’u ve ona iman edenleri), memleketinizden çıkarın. Çünkü onlar,
fazla temizlenen insan­larmış! ‘ demelerinden başka bir şey olmadı. [9]

Hz. Lût (a.s) ile ona
iman edenleri, memleketlerinden çı­karmalarının ve kovmalarının tek nedeni;
ağızlarını doldura doldura söylemekten utanmadıkları “Hz. Lût ile ona iman
e-denlerin, temiz insanlar olmalarıdır.

Bu günahkar zorbalar
nazarmda; iffet, temizlik ve pislik­lerden özellikle de homoseksüellikten uzak
kalmak, cezalandı­rılması gereken suç sayılmaktadır. Üstelik böyle bir şey,
garip de karşılanmamaktadır. îşte azgınlığın, her asır ve zamandaki mantığı
budur. Fakat “(İnsanlara) zulmedenler, hangi dönüşe döndürüleceklerini
yakında bileceklerdir.[10]

 

Hz. Lût (a.s)’in Misafirleri Olan Meleklerin
Kıssası:

 

Şanı Yüce Allah, o
dönemdeki insanların en rezil ve en pi­si olan Lût kavminin kötü olanlarını yok
etmek ve onların altı­nı üstüne getirmek istediğinde, onlara, melekleri
gönderdi.

Tarihçilerin
kaydettiğine; Lût kavminin, beş kasabası ve buralarda yaşayan insanların
sayısı, 400.000’den fazla idi.

Melekler, önce yolları
üzerinde bulunan Hz. İbrahim (a.s)’a uğrayıp yumuşak huylu bir oğlan çocuğunu
ona müjde­lediler ve

Hz. İbrâhîm (a.s)’a;
“Sedûm” ve “Amûre” halkını oluştu­ran Lût kavminden intikam
almaya gittiklerini ve Allah’ın, iğrenç işlerle uğraşan o kasabalar içerisinde
oturanların tama­mının helak etmeyi emrettiğini söylediler.

Bunun üzerine Hz.
İbrâhîm (a.s), kardeşinin oğlu Lût’u da helak edilenler içerisinde olmasından
endişelenerek onlarla tartışmaya başlayıp onlara: “Helak edilecekler
arasında Lût’ta var mı?” diye sordu. Onlar da: “Yüce Allah; onu,
ailesini ve müminlerden onunla birlikte olanları kurtaracaktır” diye cevap
verdiler. Yüce Allah, bu olayı şöyle haber vermektedir:

“Elçilerimiz,
ibrahim ‘e, (oğlu olacağına dair) müjdeyi ge­tirdiklerinde: ‘Biz (azgınlık ve
iğrenç işler yapan) şu memleket halkını helak edeceğiz. Çünkü oranın halkı,
zalim kimselerdir.’ dediler. (İbrâhîm:) ‘Ama orada Lût var!’ dedi. (Onlar:)
‘Biz orada kimlerin bulunduğunu çok iyi biliyoruz.Onu ve ailesini elbette
kurtaracağız, Yalnız kansı müstesna; O, geride (azabta) kalacaklar arasındadır.[11]

Melekler, Hz.
İbrahim’in yanından çıkıp henüz bıyıklan terlememiş genç delikanlılar suretinde
Hz. Lût’un yanına gir­diler. Meleklerin yüzlerinde, gençliğin ve güzelliğin
parıltıları vardı. Melekler, kavminin başına gelecek hakikati Hz. Lût (a.s)’a
bildirmediler. Hz. Lût (a.s), onları kendisine gelen mi­safirler sandı. Onlara
hoş geldiniz dedi. Fakat onların öğle vakti gelmeleri Hz. Lût (a.s)’ı
kederlendirmişti. Çünkü Hz. Lût (a.s), kavminin ahlaksız ve günahkar
olanlarının onlara do­kunmasından korkuyordu. Özellikle meleklerin son derece
gü­zel olmaları ve onları yanına girerken kavminden birinin göre­rek onlara
kötülük etmelerinden endişe duyuyordu. Bundan dolayı Hz. Lût ( a.s), onlara son
derece şefkat gösteriyor, kav­minin onların geldiğini duyup ta onlara karşı
ahlaksızca sal­dırmalarından korkuyordu. Aynı zamanda ahlaksız kavmi, mi­safirlerine
tecavüz etmek isterlerse ne yapacağını düşünmeye başlamıştı. Çok geçmeden
korktuğu şey başına geldi. Kavmin­den bir takım erkekler, misafirleri görmek
istiyorlardı. Hz. Lût (a.s) onlarla iyilikle mücadele ediyordu. Yumuşak ve hoş
bir şekilde onları ikna etmeye çalıştı. Belki onlardan biri, taşkınlık ve
sapıklığından vazgeçebilir ve misafirlerine karşı çirkin dav­ranışlardan
kaçınabilirdi.

Onlara, kasabanın
kızlarıyla evlenmelerini tavsiye etti. Çünkü bu; daha doğru daha güzel daha
asaletti ve daha temiz bir işti… Fakat bu ahlaksızlar kötü maksatlarını Hz.
Lût’a a-çıkça söylediler Çünkü bu edepsizler Sâdece bıyıkları terle­memiş güzel
genç delikanlı kimselere rağbet ediyorlardı. Bu hal karşısında Hz. Lût (a.s)’in
gam ve kederi daha da arttı. Me­lekler Hz. Lût a.s)’ın bu durumunu hissettiler.
Bunun üzerine melekler Hz.Lût (a.s)’a; kendilerinin insan olmadıklarını ve
Allah’ın emriyle halkı zalim olan kasaba halkını helak etmek için gelen
melekler olduklarım söylediler. Yüce Allah bu olayı Kur’ân-ı Kerîm’de şöyle
anlatmaktadır.

“Elçilerimiz, Lût
‘a gelince; (Kavmi bu güzel kılıklı misa­firlere bir kötülük ederler diye)
onlar yüzünden kederlendi ve göğsüne sıkıntı geldi. ‘Bu, çetin bir gündür’
dedi. (Melekleri, genç delikanlı şeklinde gören Lût’un ) kavmi, koşarak Lût’un
yanına geldiler. Daha öncede o kötü işleri yapmaktaydılar. (Lût:) ‘Ey kavmim!
İşte şunlar, kızlarımdır. Sizin için bunlar daha temizdir, Allah’tan korkun ve
misafirlerimin önünde beni rezil etmeyin! İçinizde (bu kötülükten alıkoyacak)
aklı başında bir Adam, yok mu?’ dedi. Onlar: ‘Senin kızlarından bizim bir
hakkımız olmadığını biliyorsun. Ve sen, bizim ne istediğimizi elbette bilirsin’
dediler. (Lût:) ‘Keşke benim size karşı (savu­nacak) bir gücüm olsaydı veya
güçlü bir kaleye sığınabilsey-dinı dedi. {Melekler:) ‘Ey Lût! Biz Rabbinin
melekleriyiz. On­lar sana asla dokunamazlar. Sen gecenin bir kısmında ailenle
birlikte (yola çıhp) yürü. Eşinden başka sizden hiç biri geri kalmasın. Çünkü
onlara gelecek olan (azab),şüphesiz ona da isabet edecektir. Onlara vaat olunan
(helak) zamanı, sabahtır. Sabah yakın değil mi? ‘dediler. [12]

Melekler, işin gerçek
yüzünü ve gelişlerinin gayesini, Hz. Lût (a.s)’a söylediler. Kavmi de,
meleklere dokunmaya güç yetiremediler. Hz. Lût (a.s)’a; sabahın aydınlığı
oluşmadan önce geceleyin ailesiyle birlikte kavminin bulunduğu yerden çıkmasını
bildirdiler. Çünkü kavminin helak anı, sabah vakti olacaktı. Sabah, onların
tümden helak ediliş ve yok ediliş vak­tidir. Zira Yüce Allah, bu vakti şöyle
bildirmektedir: “Onlara vaat olunan (helak) zamanı, sabahtır. Sabah yakın
değil mi? dediler.[13]

 

Lût Kavminin Helak Edilişi:

 

Hz. Lût (a.s), misafirlerine
(karşı bir zararın gelmeyece­ğinden) emin olup münakaşaları ve gürültüleri
içinde kavmini terk edip sabah olmadan kasabadan çıkmak için hazırlığa

ladı. Kavmi,
misafirlerini ele geçirmek için Hz. Lût’un evine hücum ettiklerinde, Allah,
onların gözlerini kör etti ve bu sa­yede Hz. Lût’un evini bulamadılar. Yüce
Allah, bu olayı şöyle haber vermektedir:

“Onlar, Lût ‘un
misafirlerine karşı kötülük yapmayı plan­lamışlardı. Hemen Biz, onların
gözlerini kör ettik. ‘Haydi aza­bımı ve uyarılarımı tadın!’ dedik.[14]

Güneş doğduğunda,
kasaba, içinde bulunan kimselerle bir­likte ıssız bir harabeye dönüşmüştü…

Allah, onlara, çeşitli
şekillerde azab etmiştir ve ayrıca on­ları, düşünen kimseler için bir ibret
kılmıştır:

1.  Onların kasabasını, üstünü altına çevirmesi.

2.. Onların
üzerine, gökten (gök gürültüsü şeklinde) kor­kunç bir ses göndermesi.

3.  Onların üzerine ateşte pişirilmiş çamurdan
taşlar yağ­dırması.

Yüce Allah, bu azab
şeklini şöyle bildirmektedir:

“Emrimiz gelince,
onların üstünü altına getirdik ve üzerle­rine ‘(balçık) çamurundan pişirilip
istif edilmiş bir çeşit taş’ yağdırdık.[15]

Yine Yüce Allah, bu
azab şekli ile ilgili olarak şöyle bu­yurmaktadır:

“Güneşin doğma
vaktine girerlerken, onları, (gök gürültü­sü şeklinde) ‘o korkunç ses’
yakaladı. Böylece kasabalarının, üstünü altına getirdik. Üzerlerine de
balçıktan pişirilmiş taşlar yağdırdık.[16]

 

Hz. Lût’un Hanımının, Helak Edilenler İçerisinde Olması:

 

Hz. Lût’un hanımı,
helak edilenlerle birlikte helak oldu. Çünkü o, Allah’a iman etmemişti. Kavmine
gelen azab, onu da içine aldı. Peygamber hanımı olması, ona bir yarar
sağlamadı. Çünkü Allah, kafirleri helak edeceğini vaat etmişti. Yüce Al­lah, bu
hususu şöyle anlatmaktadır:

“Bunun üzerine
Lût’u ve geride kalan yaşlı bir kadın dı­şında bütün ailesini kurtardık.[17]

Süheylî der ki:
“Hz. Lût’un hanımının adı, Vâlihe’dir. (Allah) iki kızıyla birlikte Hz.
Lût (a.s)’i azabtan kurtardı.”

Bazı tarihçiler derki:
“Bugün Lût gölü diye bilinen ölü de­niz, bu olaydan önce mevcut olmayıp
kasabanın üstünü altına çeviren zelzele sonucu meydana gelmiştir ve bu yüzden
deniz seviyesinden 400 m. daha aşağıda olmuştur.” Bu görüş, Lût golü
çevresinde Lût kavminin yaşadığı şehirler ile ilgili yapı­lan yeni araştırmalar
sonucunda tespit edilmiştir.

İbn Kesîr (rh.a)
derki: “Allah, Lût kavminin yaşadığı böl­geyi, suyundan yararlanılamayan
kokuşmuş göl haline getirdi. Bu gölün etrafındaki araziden de faydalanılamaz.
Çünkü bura­sı, bozuk çukurlar halindedir. İşte bu durum; bir ibret, bir öğüt ve
Allah’ın kudretine ve yüceliğine karşı taşkınlık gösterip nefsine uyarak
peygamberini yalanlayan ve Allah’ın emrine muhalefet eden kişiden intikam alma
hususundaki izzetine de­lildir.”[18]

 

Önemli Bir Konu:

 

Bazıları: “Bir
peygamberin hanımı, kocasına ihanet edebi­lir mi? Diye sorabilir ve örnek olarakta,
Hz. Nuh ile Hz. Lût’un hanımlarının, kocalarına ihanet ettiğini Kur’an’m haber
verdiğini dile getirebilir

Buna şöyle cevap
verilir: Peygamberlerin hanımlarının, kocalarına ihanet etmeleri ve onların
zina suçunu işlemeleri, mümkün olamaz. Çünkü Allah, peygamberlerini;
şereflerine zarar verecek lekelerden ve hanımlarını da fuhuş gibi çirkin
işlerden korumuştur. Çünkü bu tür davranışlar, günahtan ma­sum temiz
peygamberlere eziyettir.. İşte Abdullah ibn Abbas bundan dolayı şöyle der:

“Hiçbir
peygamberin hanımı, kocalarına ihanet etmemiş ve fahişelik yapmamıştır.[19]

Bu, Selef ve Halef
imamlarının görüşüdür.

İnkarcılığa gelince,
bu, peygamberlerin hanımlarından i-nanmayanlar çıkmıştır. Hz. Lût’un hanımı,
kafirdir. Hz. Nuh’un hanımı da kafirdir. Yüce Allah, bu iki kadım, (kafirle­re)
örnek olarak şöyle anlatmaktadır:

“Allah, inkar
edenlere; Nuh’un karısı ile Lût’un karısını Örnek verdi. Bu ikisi,
kullarımızdan iki salih kişinin nikahında iken onlara hainlik ettiler.
Kocaları, Allah ‘tan gelen hiçbir şeyi onlardan savamadı. Onlara: ‘Haydi, ateşe
girenlerle be­raber siz de girin!’ denildi. [20]

Burada “hainlik =
ihanet” ile kastedilen; Allah’a iman etmemiş olmaları itibariyle
“(Peygamber olan kocalarına) din konusunda (iman etmemeleri şeklinde
meydana gelen) hain­liktir.

. İbn Kesîr (rh.a) bu
konu ile ilgili olarak şöyle der: “Bu iki kadının hainliği, din
konusundadır. Çünkü bu kadınlar, kocala­rının dinine girmemişlerdi. Yoksa
buradaki hainlik ile, onların, fuhuş yaptıkları kastedilmemektedir. Çünkü
Allah, hiçbir pey­gamberin hanımının fahişelik yapmasını takdir etmemiştir.
Bunun aksini söyleyen, büyük bir hata işlemiş olur.[21]

 

Hz.
HUD (A.S) 1

Hz.Hûd(a.s)’ın
Soyu: 1

Ad
Kabilesinin Yurtları: 1

Âd
Kavminin İbadetleri: 2

Âd
Kavminin Helak Edilişi: 3

                         

 

 

Hz. HUD (A.S)

 

“Ad kavmine de,
kardeşleri Hûd’u (Peygamber olarak) gönderdik. Dedi ki:’Ey kavmim! Allah’a
ibadet edin. Sizin O’ndan başka ilahınız yoktur. Siz, (putları ilah
edindiğinizden dolayı Allah’a karşı) yalan uyduranlar dan başkası değil­dir.
“Hûd: 11/50)

Hz. Hûd (a.s)’m ismi,
Kur’an’ı Kerim’in çeşitli surelerinin 7 yerinde[1]
geçmektedir. Bu sureler şunlardır: A’râf Suresi ve Şuarâ Suresi.. Yine
Kur’an’da, “Hûd Suresi” diye isimlendi­rilmiş tam bir sure de
vardır…

Yüce Allah, Hz. Hûd
(a.s)’ı, Amalika kavminden “Âd Kabilesi” adı verilen büyük bir
kabileye Peygamber olarak göndermiştir. Şam Yüce Allah, Âd kavmi hakkında şöyle
bu­yurmaktadır:

“Ad (kavmi) de,
(diğer kavimler gibi kendilerine gönderi­len) peygamberleri yalanladılar. Hani
kardeşleri Hûd, onla­ra: ‘(Allah ‘a karşı gelmekten) sakınmaz mısınız?’ demişti.
“[2]

Âd Kabilesi,
“Baide Arap” kabilelerinden[3]
birisidir. Hz. Nûh (a.s)’m oğlu Şam’ın çocuklarından türemişlerdir. Atala­rından
birine nispetle bu adı almıştır. Ki o da, “Âd” b. Avd b. İrem b, Sam’dır. [4]

 

Hz.Hûd(a.s)’ın
Soyu:

 

Hz, Hûd (a.s),
Abdullah b. Rebah b. el-Halud b. Âd’ın oğ­ludur. Ad ise, kabilenin atasıdır.
Böylece Hz. Hûd (a.s)’m so­yu, Hz.Nûh (a.s)’ın oğlu Şam’a dayanmaktadır… Bu,
İbn Cerîr et-Taberî’nin tercih ettiği görüştür.

İbn İshâk ise, Hz. Hûd
(a.s)’ın soyu için, bu soydan farklı bir silsile belirtmiştir. Doğru olan görüş
ise, az önce belirttiği­miz görüştür.

Üstad Neccâr da
“Kasasu’l- Enbiyâ” adlı kitabında bu görüşü tercih etmiştir. [5]

 

Ad Kabilesinin Yurtları:

 

Ad kabilesinin
yurtları, Arap yarımadasının güneyinde Yemen tarafında Hadramevt’in kuzeyine
düşen “Ahkaf’ deni­len (ormanlık bir) yerdedir. Kuzeyinde, Rub’u Hali ve
doğu­sunda ise Umman denizi vardır. Âd kabilesinin yaşadığı yerler, bugün kum
yığını halinde çöldür. O kalıcı nimetlerden ve kül­tür ve medeniyetten sonra,
orada ne bir dost ve ne de bir kom­şu kalmıştır. Nitekim Yüce Allah’ta bu
hususu şöyle anlatmak­tadır:

“Ad kavminin
kardeşi (Hûd’ü da) an. Çünkü O, Ahkaf ta kavmini uyardı. Kendinden önce ve
sonra (başka) uyarıcılar da gelmiş olan kavmine: ‘Allah ‘tan başkasına ibadet
etmeyin. Ben sizin büyük bir günün azabına uğramanızdan korkuyo­rum’ demişti.[6]

Ad, ‘Birinci Ad’
denilen Âd-ı İrem’dir. İkinci Ad ise, bun­lardan daha sonra yaşamışlardır.
Çünkü Yüce Allah (bu ikinci Ad kavmini diğerinden ayırarak) şöyle
buyurmaktadır:

“Görmedin mi,
Rabbin ne yaptı ‘Âd kavmine,’ ülkelerde bir benzeri olmamış olan ‘İrem
şehrine,’ yontulmuş kayaları vadi haline getiren Semûd kavmine…[7]

Bu kabile, Amalüca
kavminden olup güçlü, kuvvetli kim­seler idiler. Çünkü Allah, onları, büyük
vücutlu kılmıştır. Mü­reffeh bir hayata sahiptiler. Büyük ve yüksek köşkler
inşa edi­yorlar. Yanında akar sular ve göz alıcı geniş bahçeleri olan kalelerde
ve hisarlarda oturuyorlardı. Nimetlere boğulmuşlar­dı. İsyan etmeye ve
azgınlığa dalmışlardı, Kur’ân-ı Kerîm, on­lara verilen nimet olgularını ve aynı
zamanda azgınlıklarını da anlatmaktadır. Yüce Allah, bu konuda şöyle
buyurmaktadır:

“Siz her yüksek
yere, bir alamet bina yapıp eğlenir durur musunuz? Temelli kalacağınızı umarak
sağlam yapılar mı edi­nirsiniz? Yakaladığınız zaman, zorbalar gibi mi
yakalarsınız? Artık Allah’tan korkun ve bana itaat edin. Bildiğiniz şeyleri
size veren ve yine size davarlar, oğullar, bağlar ile pınarlar ihsan eden
(Allah ‘a karşı gelmek)ten sakının. [8]

Ad kabilesine mensup
kişiler, iri sağlam yapılı güçlü kuvvetli idiler. Yürüdükleri zaman,
ağırlıklarından, ayakları­nın altındaki yer sallanır gibi olurdu. Onlar, iri
yapıları ve u-zun boyları ile dağlar gibiydiler. Onlar bu güç ve kuvvetleri­ne
kapılarak Allah’a karşı kibirlendiler, (kendilerine gönderi­len) peygamberlerin
yolundan ayrıldılar ve azgınlıklarına de­vam ettiler. Bunun üzerine Allah’ta,
onları, “şiddetli esen (Atiye) bir rüzgar” ile helak etti. Yüce Allah
bu konuda şöyle buyurmaktadır:

“Ad kavmine
gelince, yeryüzünde haksız yere büyüklük tasladılar ve ‘Bizden daha güçlü kim
var?’ dediler. Onlar kendilerini yaratan Allah’ın, kendilerinden daha güçlü
oldu­ğunu görmediler mi? Onlar, Bizim ayetlerimizi (mucizelerimizi) bile bile
inkar ediyorlardı. Bundan dolayı Biz de, onla­ra, dünya hayatında aşağılık
azabını tattırmak için o uğursuz günlerde bir rüzgar gönderdik. Ahiret azabı,
elbette daha çok rüsvay edicidir. (Onlara o kıyamet günü) yardım da edilmez.[9]

 

Âd Kavminin İbadetleri:

 

Hûd (a.s)’ın kavmi,
putperest kimseler olup Yüce Allah’a değil de putlara ibadet ediyorlardı.
Onlar, Tufandan sonra put­lara tapan ilk kavimdi.

İbn Kesîr derki:
“Âd kavminin üç putu vardı. Bunlar; 1. Sâdâ, 2. Semûdâ, 3. Herâ’dır.”[10]

Âd kavmi, Allah’a
karşı isyan etmiş kaba, zorba ve kafir kimseler idiler. Hz. Hûd (a.s) ise
onları uyarıyor, Allah’ın a-zabmdan sakındırmaya çalışıyor, onlara Nûh kavmini
örnek veriyor, Yüce Allah’ın Nûh kavmine de nimetler verdiğini hatırlatıyor, bu
nasihatine karşılık onlardan bir ücret isteme­diğini ve bir mükafat ile
teşekküre de ihtiyacı olmadığını söylüyordu. Bütün bunlara rağmen Âd kavminden
bir grup insan, büyük bir şekilde azgmlaşıp Hz. Hûd (a.s)’in davetine karşı
koydular, söylediklerini küçümsediler, ona komplo kurmaya karar verdiler.
(Bunun için ilk önce) Hz. Hûd (a.s)’ı, bunama ve deli olmakla suçladılar. Onu,
‘İlahlarının ona bir kötülük dokundurmasıyla ve ilahlarının onu çarpması sebe­biyle
de saçma sapan konuşmakla’ itham ettiler. Yüce Allah bu konuda şöyle
buyurmaktadır:

“(Âd kavminin
azmış olanları:) ‘Ey Hûd! Sen bize apaçık bir mucize getirmedin, biz de senin
sözünle ilahlarımızı bırakâcak değiliz ve biz sana iman edecek de değiliz. Biz,
‘Seni, ilahlarımızdan biri kötü bir şekilde çarpmış! * demekten başka bir söz
söyleyemeyiz!’ dediler. (Hûd) dedi ki: ‘Ben Allah’ı şahit tutuyorum. Siz de
şahit olun ki, ben, sizin ortak koştuk­larınızdan uzağım. O’ndan başka
(taptıklarınızın hepsinden uzağım.) Haydi hepiniz bana tuzak kurun. Sonra da
bana karşı elinizden geleni yapın’ dedi. [11]

Hz. Hûd (a.s), onlara,
Allah’ın azabı ile ikaz etti. Fakat onlar, küfürlerinde ve inatlarında kalmaya
devam ettiler.[12]

 

Âd Kavminin Helak Edilişi:

 

Ad kavmi, Allah’ın
peygamberi Hz. Hûd (a.s)’a karşı taş­kınlık edip isyan ettiği, onlara ikaz ve
uyarma fayda sağlama-yıp sapıklıklarına devam edince, Allah, üç yıl boyunca
onların üzerine yağmur yağdırmadı. Bela ve musibet artınca, yağmur duasına
çıkıp yardım dilediler. Allah’ta, onlara, gökten koyu bir bulut gönderdi.
Bulutu gördüklerinde, o gelen bulutun, yağmur dolu bir bulut olduğunu zannedip
sevindiler ve birbir­lerini müjdelediler. Çünkü yağmur duasına çıktıklarında,
Al­lah’ın, dualarını kabul ederek rahmetiyle imdatlarına ulaştığını
zannettiler. Fakat bulut, onları gölgelediğinde

O bulutun simsiyah
olduğunu görünce, korktular. Daha sonra onların üzerine kuru bir rüzgar esti.
Allah, bu rüzgarı, onların üzerine yedi, gece sekiz gün korkunç bir şekilde
estir­di. Bunun üzerine de Allah, onları helak etti… Sanki vücutları,
kökünden sökülmüş kuru hurma kütükleri gibi olmuştu.[13] Al­lah,
rahmetiyle, Hz. Hûd (a.s)’ı ve ona inananlan bu şiddetli azaptan kurtardı. Âd
kavminden helak olanlar, başka yerde helak olmuşlar gibi kendilerinden ve
beldelerinden geriye bir kalıntı ve karaltı gölge bile kalmamıştı. Çünkü
rüzgar, her şeyi yerle bir etmişti. Bundan dolayı da rüzgar, onlardan geriye
hiçbir şey bırakmayıp her şeyi alıp götürdü. Yüce Allah bu konuda şöyle
buyurmaktadır:

“(Ad kavmi,
üzerlerine gelen) o bulutu, vadilerine doğru yayılan bir bulut şeklinde
görünce, ‘İşte bu, bize yağmur yağdıracak yaygın bir buluttur’ dediler. Hayır!
O (bulut), si­zin (Hûd’dan) acele gelmesini istediğiniz şeydir. O, içinde acı
azab bulunan bir rüzgardır. O, Rabbinin emriyle her şeyi yı­kar, yok eder. Bunu
üzerine onların evlerinden başka bir şey görülmez oldu. işte Biz, suç işleyen
toplumu böyle cezalandı­rırız. [14]

Bu rüzgar, “kasıp
kavuran bir rüzgar” diye Adlandırılmış­tır. Yüce Allah, Kur’ân-ı Kerîm’de
bu rüzgardan şöyle bah­setmektedir:

Ad kavminde de
(ibretler vardır.) Onların üzerine, ‘kasıp kavuran (a/âm) bir rüzgar’ göndermiştik.
(Bu rüzgar,) üzerinden geçtiği şeyi canlı bırakmıyor, onu kül edip bırakıyordu.
[15]

Hz. Hûd (a.s), Ad
kavminin helak edilişinden sonra ölün­ceye kadar Hadramevt beldelerinde ikamet
etti. Hadramevt’in doğusundaki “Turyem” şehrine iki merhale uzaklıkta
bir yere gömüldü.

Hz. Ali’den rivayet
edildiğine göre; Hz. Hûd (a.s)?ın, Hadramevt’te yanında bir esmerlik bulunan ve
kızıl kumdan bir tepe üzerinde gömülüdür

Filistinlilerin
iddiasına göre ise; Hz. Hûd (a.s), kendi yan­larında gömülüdür. Doğru olan görüş
ise, ilk görüştür.[16] Yine
de doğruyu en iyi bilen Allah’tır[17]

 

YEDİNCİ BÖLÜM… 1

ULU’L AZM
OLMAYAN PEYGAMBERLER.. 1

Hz. İDRÎS
(A.S) 1

Hz. İdrîs
(a.s)’ın Soyu: 1

Hz. İdrîs
(a.s)’ın Doğumu ve Yetişmesi: 1

 

 

 

YEDİNCİ BÖLÜM

 

ULU’L AZM
OLMAYAN PEYGAMBERLER

 

Hz. İDRÎS
(A.S)

 

“Kitapta Idrîs’i
de an. Hakikaten o, dosdoğru bir pey­gamberdi. Onu, üstün bir makama
yücelttik.” (Meryem: 19/56-57)

Hz. İdrîs (a.s), Yüce
Allah’ın, Kur’ân-ı Kerîm’de kendi­lerinden haber verdiği peygamberlerden
biridir…

Onun ismini, Kur’an
Sûrelerinin birkaç yerinde[1]
anmış-tır… Hz. İdrîs (a.s), kati ve kesin bir surette nübüvvetine ve
risaletine ayrı ayrı iman edilmesi gereken Peygamberlerden birisidir. Çünkü
Kur’an; Hz. İdrîs (a.s)’ın ismini anmış, o-nun kişiliğinden bahsetmiş ve ona,
peygamberlik (nübüvvet) vermekle ve dosdoğru (sıddîk) olmakla nitelendirmiştir.
Yüce Allah, bu hususu şöyle haber vermektedir:

“Kitapta İdrîs’i
de an. Hakikaten o, ‘dosdoğru’ (sıddîk) bir ‘Peygamber’ (nebi) idi. “[2]

 

Hz. İdrîs (a.s)’ın Soyu:

 

O, İdrîs b. Yerd b.
Mehlail… olup soyu,Hz. Âdem (a.s)’in ;Oğlu Şid (a.s)’a kadar dayanmaktadır.

Hz. İdrîs (a.s)’m
ismi; İbranilere göre, “Hanûh”tur. Bu, Arapça’ya “Uhnûh”
olarak geçmiştir.

Hz. İdrîs (a.s), Hz.
Nûh (a.s)’ın atalanndandır.

Bazı tarihçilerin
iddiasına göre; Hz. İdrîs. (a.s), Hz. Nûh (a.s)’dan önce değil de İsrail oğullan
döneminde yaşamıştır. Bu, yanlış bir iddiadır. Çünkü Haliz İbn Kesîr[3] ile
bir çok gü­venilir tarihçi, bu görüşü kabul etmemişlerdir. [4]

 

Hz. İdrîs (a.s)’ın Doğumu ve Yetişmesi:

 

Hz. İdrîs (a.s), Hz.
Âdem (a.s) ile Hz. Şid (a.s)’dan sonra kendisine “Peygamberlik”
verilen Âdem oğullarının ilkidir.

İbn İshâk’m
anlattığına göre; Hz. İdrîs (a.s), kalemle yazı yazan ilk kişidir.

Hz. İdrîs (a.s), Hz.
Âdem (a.s)’m ömrünün 308 senesine yetişmişti. Çünkü Hz. Âdem (a.s), takriben
1000 sene gibi u-zun bir süre yaşamıştı. Nitekim bu husus, Hz, Âdem (a.s)’m
kıssası ile ilgili yerde geçmişti.[5]

Alimler, Hz. İdrîs
(a.s)’m doğum yeri ve yetişmesi hak­kında görüş ayrılığına varmışlardır:

Bazı alimler derki:
Doğrusu Hz. İdrîs (a.s), “Babil” de doğmuştur. Bazıları da derki: Hz.
İdrîs (a.s), “Mısır” da doğ­muştur. Fakat doğru olan, ilk görüştür.

Hz. İdrîs (a.s), ilk
bilgilerini, çocukluk yıllarında Hz. Şid (a.s)’dan almıştır. Büyüyünce, Allah,
ona, “Peygamberlik” vermiştir.

Hz. İdrîs (a.s),
Peygamber olmasından sonra, Hz. Âdem (a.s) ile Hz. Şid (a.s)’m şeriatından
ayrılan bozguncuları u-yardı. Fakat Hz. İdrîs (a.s)’a, çok az bir topluluk
itaat etti. Büyük bir çoğunluk ise, ona itaat etmedi. Bunun üzerine on­ların
yanından ayrılmaya karar verdi. Kendisine itaat eden kimselere de, göç
etmelerini emretti. Fakat vatanlarından ay­rılmak, onlara ağır geldi. Hz. İdrîs
(a.s)’a:

– ‘Göç ettiğimizde,
(Babil) gibi bir yeri nerde buluruz?’ diye sordular. Hz. İdrîs (a.s)’da,
onlara:

– ‘Allah için hicret
ettiğimizde, (Allah, buranın dışmda)  bir
çok yerde bize rızık verir’ diye cevap verdi.

Bunun üzerine Hz.
İdrîs (a.s) ile ona itaat edenler, vatan­larından çıkıp Mısır diyarına
vardılar. Orada Nil nehrini gör­düler. Nil nehrinde durup Allah’ı teşbih
ettiler… Hz. İdrîs (a.s) ile beraberindekiler, Mısır’a yerleşip orada
insanları Al­lah’a ve güzel ahlaka davet ettiler.[6]

Hz. İdrîs (a.s)’m[7]
yeryüzünde kaîış süresi, 82 yıldır. Sonra Allah, onu, kendi katma kaldırmıştır.[8]
Nitekim Yüce Allah’ta bu hususu şöyle anlatmaktadır:”idrîs ‘i, üstün bir
makama yücelttik.[9]

Hz. İdrîs (a.s),
çeşitli prensip ve öğütlerle insanları; Al­lah’ın dinine, yalnızca yüce
yaratıcıya ibadet etmeye ve dün ya da Salih amel işleyerek ahiretteki azaptan
kurtulmaya da­vet etti. Onları, bu geçici dünya hayatından yüz çevirip ebedi ahiret
hayatına yöneltmeye teşvik etti. Onlara; namaz kılmayı, oruç tutmayı ve zekat
vermeyi emretti. Manevi kirlilik o-lan cünüplük halinden temizlenmeleri
hususunda titizlik gös­termelerini istedi. Sarhoş edici bütün içecekleri haram
kıldı ve bu hususta (taviz vermeyip) son derece ısrarcı davrandı.

Denildi ki: Hz. İdrîs
(a.s) zamanında 72 dil mevcut olup o dönemdeki insanlar bu dilleri
konuşuyorlardı. Yüce Allah’ta, onların konuştukları bu dilleri, Hz. İdrîs
(a.s)’a tamamen öğ­retmişti. Çünkü Hz. İdrîs (a.s)’m, kendi döneminde yaşayan
her grubun dilini bilmesi gerekmekteydi.[10]
Nitekim Yüce Al­lah’ta bu hususu şöyle anlatmaktadır:

“(Allah’ın
emirlerini ve yasaklarım) insanlara iyice açık­lasın diye, her peygamberi,
yalnız kendi kavminin diliyle gön­derdik.”[11]

Hz. İdrîs (a.s),
şehircilik yönetimini öğrenen ilk kişidir. Bu sebeple de kavmine, şehirler
kurmanın kurallarını çizip göster­di. Her grup, kendi topraklan üzerinde bir
çok şehir kurdu. Hz. İdrîs (a.s) zamanında 188 şehir kurutmuştur.

Hz. îdrîs (a.s), hikmetli
sözleriyle de meşhur olmuştur. Onun hikmetli sözlerinden bazıları şunlardır;

– “Dünyanın en
değerli şeyi, üzüntüdür. En kötü olanı ise, pişmanlıktır.”

–  “Mutlu kişi, (ibret gözüyle) kendine
bakandır. Rabbi ka­tında onun şefaatçisi, Salih amelleridir.”

– “îmanla
birlikte olan sabır, (kişiyi) zafere ulaştırır.”

Bunlar, Hz. İdrîs
(a.s)’m pek çok hikmetli sözlerinden birkaç tanesidir… Salat ve selam, onun
ve Peygamberimiz üze­rine olsun. [12]

 

PEYGAMBERLERİN
SONUNCUSU HZ. MUHAMMED (S.A.V.) 1

Resulullah
(s.a.v.)’in Şerefli Soyu: 2

Resulullah
(s.a.v.)’in Doğumu: 3

İki
Kurbanlığın Oğlu: 3

Resuluİlah
(s.a.v.)’in Babası Abdullah’ın Kurban Edilme Kıssası: 4

Resulullah
(s.a.v.)’in İsimleri: 4

Resulullah
(s.a.v.)’in, Tevrat’taki Vasıfları: 6

Resulullah
(s.a.v.)’in, Süt Anneleri ve Emzirilmesi: 7

Resulullah
(s.a.v.)’in Göğsünün Yarılması Olayı: 8

Resululiah
(s.a.v.)’in Çocukları: 9

Kısa
İfadelerle Resulullah (s.a.v.)’in Hayatı: 10

Resulullah
(s.a.v.)’in Güzel Şemaili: 12

Garip
Bir Kıssa ve Haber: 13

Resulullalı
(s.a.v.)’in Gönderilmesindeki Büyük Faydalar: 15

Resulullah
(s.a.v.)’in Tevrat’taki Sıfatlan: 15

Resulullah
(s.a.v.)’in Ahlakı ve Şemaili: 16

Resulullah
(s.a.v.)’in, Ümmetine Şefkat ve Merhamet Görüntüleri: 17

                                                    

 

 

 

PEYGAMBERLERİN SONUNCUSU HZ. MUHAMMED
(S.A.V.)

 

“Ey Peygamber!
Biz seni (alemlere) bir şahit, müjdeci ve uyarıcı olarak gönderdik. (İnsanları
Allah’ın bu konuda sana verdiği) izin gereğince Allah ‘a (ibadet etmeye)
çağıran ve ay­dınlatan bir ışık kıldık (Ahzab: 33/45-46)

Hz. Muhammed (s.a.v.),
Allah’ın resulü ve bütün pey­gamberlerin sonuncusudur. Yüce Allah, semavi
kitapları Kur’ân-ı Kerîm ile sona erdirdiği gibi risalet ve nübüvveti de Hz.
Muhammed (s.a.v.) ile sona erdirdirmiştir. Bu ne kadar güzel bir sona ermedir!

Resulullah (s.a.v.),
yaratılış itibariyle peygamberlerin so­nuncusu, rütbe ve mevki bakımından
onların ilki, dünya ve afairette Adem oğullarının efendisi ve en üstünüdür.[1]

Nitekim Yüce Allah,
Resulullah (s.a.v.) ile ilgili olarak şöyle buyurmaktadır:

“Muhammed, sizin
adamlarınızdan herhangi birisinin ba­bası değildir. Fakat o, ‘Allah’ın resulü’
ve peygamberlerin sonuncusudur. “[2]

Resulullah
(s.a.v.)’de, kendisi hakkında şunları söylemek­tedir:

“Allah, mahlukatı
yarattı. Beni de, mahlûkatm en hayırhsı i. Kabileleri yarattı. Beni de en
hayırlı (olan Kureyş) kabilesinden kıldı. Sonrada kabilelerin en hayırlı
ailelerini yarattı. Beni de, en hayırlı (olan Haşim) ailesinden kıldı. O halde
ben aile ve şahıs itibariyle sizin en hayırlınızım.”[3]

Yine Resulullah
(s.a.v.) kendisi ile ilgili olarak şöyle bu­yurmaktadır:

“Ben, kıyamet
gününde Ademoğullannın efendisiyim. Bunda övünülecek bir durura yoktur. Kıyamet
gününde hamd sancağı benim elimde olacak. Bunda övünülecek bir durum yoktur.
Adem ve bütün peygamberler ancak benim sancağımın altmda toplanacaklar. Bunda övünülecek
bir durum yoktur.”[4]

 

Resulullah (s.a.v.)’in Şerefli Soyu:

 

Hz. Muhammed
(s.a.v.)’in soyu, yukarıya doğru şöyledir: Hz. Muhammed (s.a.v.) b. Abdullah b.
Abdulmuttalib b. Hâşim b. Kusay b. Abdimenaf b. Kilab b. Mürre b. Ka’b b. Lüey
b. Galip b. Fihr b. Malik b. Nadr b. Kinâne b. Huzeyme b. Müdrike b. İlyâs b. Mudar
b. Nizar b. Mead b. Adnan[5] Hz.
îsmâîl b. Hz. İbrâhîm (a.s).[6]

Hz. Muhammed
(s.a.v.)’in atalarının hepsi de, ileri gelen­lerden ve soylu kimselerdendir.
Soyların en şereflilerindendir. Çünkü Allah, göndereceği peygamberi ancak soyu
en şerefli olanların içerisinden gönderir.[7]

Buhârî,
“Sahîh” adlı kitabında bu konu ile ilgili olarak şöyle bir hadis
nakleder:

“Rum meliki
Herakliyus, Ebu Süfyân’a:

– Muhamrned’in soyu
içinizde nasıldır?’ diye sormuştu. Ebu Süfyan:

– Muhammed, içimizde
‘en şerefli soy’ sahibiydi’ diye cevap verdi. Herakliyus, Ebu Süfyan’m bu
sözüne:

– İşte peygamberler,
kavminin en şerefli soyu içerisinden böyle gönderilir[8] yani
peygamberler, soy bakımından kav­minin en üstünü ve kabile bakımından da
kavminin en şerefli-sidir, şeklinde cevap vermiştir.

Resulullah (s.a.v.)’in
doğumu, temiz ve şerefli bir doğum­dur. Çünkü ona, cahiliyyet dönemi pislik ve
kötülüklerinden hiçbir şey bulaşmamış ve İslamî nikaha benzeyen Sahîh bir
nikahla kurulmuş bir evlilik neticesi doğmuştur. Buna, Resulullah (s.a.v.)’in
şu sözü delil teşkil etmektedir:

“Ben, Sahîh bir
nikahla kurulmuş bir evlilikten vücuda geldim. Kötü bir nikah yolu ile kurulmuş
bir evlilikten meyda­na gelmedim.”[9]

Hz. Aişe (f.a.)Man
yapılan başka bir rivayette ise: “Kötü olmayan Sahîh bir nikah ile
kurulmuş bir evlilikten doğdum” demiştir.

Resulullah (s.a.v.),
Hz. İsmâîl (a.s)’ın çocuklarındandır. Hz. İshâk (a.s)’ın çocuklarından
değildir. İsrail oğullarına gön­derilen peygamberlerin hepsi, Yakub b. İshâk b.
İbrâhîm (a.s)’m soyundandır. Resulullah (s.a.v.) ise, Hz. İsmâîl (a.s)’m
soyundandır. Müslim’in “Sahîh” adlı kitabında geçen şu hadis de, buna
delâlet etmektedir:

“Allah, İsmâîl
evlatları arasından Kinâne’yi seçti. Kinâne (evlatları arasm)dan Kureyş’i
seçti. Kureyş (kabilesin)den Haşim oğullarını seçti. Haşim oğullarından da beni
seçti.”[10]

Tirmizî’de geçen
rivayette ise: “O halde ben, aile ve şahıs itibariyle sizin en hayırlınızım”
buyurulmaktadır.[11]

 

Resulullah (s.a.v.)’in Doğumu:

 

Resulullah (s.a.v.),
Fil yılında doğmuştur. Rebiü’l-Evvel ayının 12. Pazartesi günü Mekke’de dünyaya
gelmiştir. Bu da, yaklaşık olarak Miladi 570 yılına rastlamaktadır.

İbn Kesîr bununla
ilgili olarak şöyle der: “Resulullah (s.a.v.)’in Pazartesi günü doğduğunda
(alimler arasında her­hangi bir) ihtilaf yoktur.”[12]

Rivayet edildiğine
göre; Abdullah ibn Abbas (r.a.) şöyle demiştir: “Resulullah (s.a.v.),
Pazartesi günü doğdu. Pazartesi günü Peygamber oldu. Mekke’den Medine’ye
Pazartesi günü hicret etti ve Pazartesi günü vefat etti.” Bu hadisi, Ahmed
b. jîanbel rivayet etmiştir.[13]

Resulullah (s.a.v.)’in
Fil yılında doğduğu kesindir. Fakat ay ve gününde ihtilaf edilmiştir. İbn
İshâk’in “Siyer”in de[14] de
anlattığı üzere, alimlerin cumhuruna göre, Resulullah (s.a.v.)’in doğumu,
Rebiü’l-Evvel ayının ikinci günüdür.

Abdullah ibn Abbas
(r.a.)’m bu konu ile ilgili olarak şöyle söylediği rivayet edilmiştir:
“Resulullah (s.a.v.), Fil yılının Rebiü’l-Evvel ayının 12. Pazartesi günü
doğdu. Pazartesi günü Peygamber oldu. Pazartesi günü Miraç’a çıktı. Pazartesi
günü (Mekke’den Medine’ye) hicret etti ve Pazartesi günü vefat etti.[15]

İbn Kesîr ise
“el-Bidâye ve’n-Nihâye” adlı tarih kitabında bu konuyla ilgili olarak
şöyle der:

“Abdullah ibn
Abbas’in bu görüşü, alimlerin cumhurunun yanında kabul edilen meşhur
görüştür.”[16]

Resulullah (s.a.v.)’in
babası, Abdulmuttalib’in oğlu Ab­dullah’tır. Annesi ise, Vehb’in kızı
Amine’dir. Resulullah (s.a.v).’in babası ile annesinin soyu, altı göbek
yukarıda “Kilâb’da” birleşmektedir. [17]

 

İki Kurbanlığın Oğlu:

 

Tarihçilerin ve
siyercilerin kaydettiğine göre; Resulullah (s.a.v.), “İbn Zebîhayn”
(iki kurbanlığın oğlu) diye isimlendi­rilmiştir. Çünkü Resulullah (s.a.v.), Hz.
İsmâîl (a.s)’m çocuk-larmdandır. Hz. İsmâîl (a.s), Hz. İbrâhîm (a.s)’m,
rüyasında kurban etmekle emredildiği oğludur. Bundan dolayı Hz. İsmail (a.s),
ilk kurbanlıktır.

İkinci kurbanlık ise,
Resuluİlah (s.a.v)’in babası Abdul­lah’tır. Birazdan anlatılacağı üzere;
Abdulmuttalib, oğlu Ab­dullah’ı kurban etmek istemişti. [18]

 

Resuluİlah (s.a.v.)’in Babası Abdullah’ın Kurban Edilme
Kıssası:

 

İbn İshâk bu olayı
şöyle anlatır: “Abdulmuttaîib, Zemzem kuyusunu kazarken Kureyşliler’den
gördüğü eziyetten dolayı:

–  ‘Eğer 10 oğlum olur da bunlar, buluğ çağma
erip beni koruyabilecek bir güce erdiklerinde Allah için onlardan birini
Kabe’nin önünde kurban edeceğim’ diye adakta bulundu.

Haris, Zübeyr, Hacel,
Dırâr, Mukavvim, Ebu Leheb, Abbas, Hamza, Ebu Talib ve Abdullah adlarında 10
oğlu oldu. Bunların, kendisini koruyabilecek bir güce eriştiklerini anla­yınca,
oğullarını toplayarak adağmı onlara anlattı. Onlan, Al­lah’a verilen sözü
yerine getirmeye davet etti. Onlarda, babala­rının bu isteğine uyarak:

‘Bunu    nasıl   
yapalım    dersin?’     diye   
sordular. Abdulmuttalib’de:

–  ‘Her biriniz bir ok alıp üzerine adını
yazsın. Yazdıktan sonrada oku bana getirsin’ dedi. Onlarda babalarının istediği
şekilde yaptılar. Daha sonrada okları, babalarına verdiler. Abdulmuttalib’de, onları,
Kabe’nin içinde bulunan Hubel pu­tunun yanma götürdü. Abdulmuttalib, Hubel
putunun yanma gelip ok çekince, en çok sevdiği küçük oğlu Abdullah’ın adı­nın
yazılı olduğu ok çıktı. Oğlu Abdullah’ın elini tutup bıçağı eline aldı. Sonrada
onu kesmek üzere İsaf ve Naile putlarının bulunduğu tarafa götürdü. Öte yandan
kendi meclislerinde o-turmakta olan Kureyşliler oraya gelerek:

–  ‘Ey Abdulmuttalib! Ne yapmak istiyorsun?’
diye sordu­lar. O da:

–  ‘Abdullah’ı keseceğim’ diye cevap verdi.
Kureyşliler:

–  ‘Vallahi, sen onu asla kesmeyeceksin. Yoksa
bu konuda kusurlu olursun. Çünkü sen oğlunu kesersen, (bu bir adet hali­ne
gelecek ve) insanlar oğlunu getirip kesecek. Böylece insan­lar azalacak’
dediler. Daha sonra meselenin halledilmesi için Abdulmuttalib’e, “Secâh”
adında cincilik yapan falcı bir kadı­na gitmesini tavsiye ettiler.

Bunun üzerine
Abdulmuttalib, cincilik yapan falcı kadının yanma giderek meseleyi ona anlattı.
Kadın ona, kurban edile­cek olanla 10 deveyi bir araya getirmelerini, sonrada
develerle onun üzerine ok çekmesini, eğer deve çıkmazsa Rabbi razı e-dinceye
kadar develerin sayısını artırmasını söyledi.

Bunun üzerine
Abdulmuttaiib, falcı kadının söylediklerini uygulamak için Abdullah ile on
deveyi bir araya getirip oku çekti. Çekilen ok, Abdullah’a çıktı. Daha sonra
onar onar artı­rarak ok çekmeye devam etti. Nihayet develerin sayısı yüz
olunca, ok develere çıktı. Bunun üzerine Kureyşliler, Abdulmuttalib’e:

–  ‘Rabbm razı oldu’ dediler. Abdulmuttaîib’de,
oğlu Ab­dullah’a fidye olarak develeri kurban etti.

İşte bu olaydan dolayı
Resuluİlah (s.a.v.), “İbn Zebihayn” (iki kurbanlığın oğlu) diye
isimlendirilir oldu.[19]

 

Resulullah (s.a.v.)’in İsimleri:

 

Efendimiz Hz. Muhammed
(s.a.v.), Ebu’l-Kasım[20] ve
Ebu İbrâhîm[21] diye künyelenmiştir.

Birçok isimleri vardır.
Bunlardan bazılan şunlardır:

1. Muhammed[22]

2. Ahmed[23]

3. Mâhî[24]
(Allah, Resulullah’m kendisiyle küfrü mahvet­tiği için ona bu ismi vermiştir.)

4. Akib[25] (Bu
isim, ona, kendisinden sonra Peygamber gelmediğinden dolayı verilmiştir)

5. Haşir[26] (Bu
isim, ona, insanlar kendisinden sonra haşir edileceği için verilmiştir.)

6. Mukaffa

7. Rahmet
peygamberi

8. Tevbe
peygamberi

9. Savaş
(veya kahramanlık) peygamberi

10. Fâtih

11. Tâhâ

12. Yasın

13. Peygamberlerin
sonuncusu[27]

Tevrat ve İncîl,
Resulullah (s.a.v.)’in geleceğini müjdele­miştir. Tevrat ve İncil’deki
vasıfları, Yüce Allah’ın: “Yanla­rındaki Tevrat ve İncil’de ‘yazılı
buldukları’ o resule, o ‘üm-mi’ peygambere uyanlar (var ya!)” (A’raf:
7/157) ayetinde vasıflandırdığı gibidir.

Resululîah (s.a.v.)’in
Tevrat’taki ismi, Ahmed’dir. İn­cil’deki ismi de aynı şekildedir. Hz. İsa
(a.s), bu isimle, Resulullah (s.a.v.)’ûı geleceğini müjdelemiştir.

“Hani Meryem oğlu
İsa: ‘Ey İsrail oğulları! Doğrusu ben, benden önce geçmiş olan Tevrat’ı
doğrulayan ve benden son­rada ismi ‘Ahmed’ olacak bir peygamberi müjdeleyen, Al­lah
‘in size gönderdiği bir peygamberiyim’ demişti.”[28]

Fakat Hıristiyanlar,
bütün bu bilgileri tahrif ederek değiş­tirdiler,  Haset ve kinlerinden dolayı İncil’deki  Resululiah (s.a.v.)’e ait bütün vasıfları kabul
etmediler. Hz. İsa (as)’m müjdelediği peygamberin, bu Muhammed (s.a.v.) değil
de kendilerinin beklemekte oldukları Muhammed olduğunu iddia ettiler. Barnaba
İncil’inde geçen Resulullah (s.a.v.)’in vasıfla­rını ise yalanladılar.
Resulullah (s.a.v.)’in peygamberliğini ka­bul etmemek içinde o İncil’in aslının
olmadığını ileri sürdüler.

Kadı İyâz
“eş-Şifâ” adlı kitabında, Resulullah (s.a.v.)’in, “Ahmed”
ve “Muhammed” isimleri hakkında şunları söyler:

“Kur’ân-ı
Kerîm’den önceki kitaplarda geçen ve peygam­berlerin müjdelediği ‘Ahmed’ adına
gelince, Yüce Allah, kalbi zayıf kimselerin içine şüphe düşmesin ve Allah
resulünü baş­kalarıyla karıştırmasınlar diye kendi hikmetinin bir gereği ola­rak
Resulullah (s.a.v.)’den başkasının o ismi almasını ve on­dan önce bir kimsenin
‘Ahmed’ adıyla çağrılmasını menetmiştir.

‘Muhammed’ kelimesi de
böyledir. Fakat ‘Muhammed[29]
adında bir Peygamber gelecek’ haberi yayılınca ve Resulullah (s.a.v.)’in
doğumundan kısa bir süre öncesine kadar ne Arap­lardan ve ne de başkalarından
hiçbir kimse bu ismi almamıştı. Ama bu haberin yayılmasından sonra ve
Resulullah (s.a.v.)’in doğumuna yakın bir zamanda, gelmesi beklenen peygamberin
kendi oğulları olması umuduyla Araplardan bazı kimseler, o-ğullanna ‘Muhammed[30]
ismini vermişlerdi.”[31]

Resulullah (s.a.v.),
Hz. İbrahim (a.s)’m;

– “Ey Rabbimiz!
Onların içerisinde yine onlara ayetlerini okuyacak bir Peygamber gönder”
(Bakara: 2/129) şeklindeki duasının eseridir. İşte bundan dolayı Resulullah
(s.a.v.) şöyle buyurmuştur:

“Ben, atam
İbrahim’in duası, İsa’nın müjdesi ve ni­nemin, bana hamileyken Şam köşklerini
aydınlatan bir nurun kendisinden çıktığını gördüğü rüyasıyım.”[32]

 

Resulullah (s.a.v.)’in, Tevrat’taki Vasıfları:

 

imam Ahmed, Ata b.
Yesâr’m şöyle söylediğini rivayet etmiştir:

“Abdullah b. Arnr
b. As ile karşılaşıp ona:

– Resulullah
(s.a.v.)’in Tevrat’taki vasıflarını bana anlatır mısın?’ diye sordum. O da:

– Evet!  Allah’a yemin ederim ki,  Resulullah 
(s.a.v.) Kur’an’daki bazı vasıflarıyla Tevrat’ta vasıflanmıştır. Şöyle
ki:

“Ey Peygamber!
Biz seni (insanlara) bir şahit, bir müjdeci, bir korkutucu[33] ve
ümmiler için de koruyucu olarak gönder­dik. Sen elbette benim kulum ve
resulümsün. Ben sana “el-Mütevekkil” ismini verdim. Bu Peygamber;
kötü huylu, katı kalpli ve çarşılarda rast gele bağırıp çağıran birisi
değildir. O, kötülüğü kötülükle uzaklaştırmaz. Aksine o (kendisine yapılan
kötülüğü) affeder ve bağışlar. Allah, eğrilip (haktan) sapan bir milleti bu
peygamberin irşadıyla ‘La ilahe illallah’ tevhid sö­zünü söylemeleri suretiyle doğrultmadıkça
onun ruhunu almayacaktır. Allah, bu tevhid kelimesiyle; birçok kör gözleri,
sağır kulakları ve kapalı kalpleri açacaktır.”[34]

İbn İshâk, Hassan b.
Sâbit’in şöyle söylediğini rivayet e-der:

“Ben, yedi veya
sekiz yaşlarında yetişkin bir çocuktum. Görüp duyduklarımı anlayabilecek
durumdaydım. Bir sabah Yahudi’nin biri, Medine-i Münevvere’de yüksek bir sesle:

– Ey Yahudi topluluğu!
diye bağırmaya başladı. Halk et­rafına toplandı. (Ben de söylenenleri
dinliyordum.) Ona:

– Yazıklar olsun sana!
Ne oluyor sana!’ diye sordular. O da:

– Bu gece dünyaya
gelen (ve Tevrat’ta geleceği müjdele­nen) ‘Ahmed’in yıldızı doğdu’ diye cevap
verdi.” [35]

 

Resulullah (s.a.v.)’in, Süt Anneleri ve Emzirilmesi:

 

Resulullah (s.a.v.)’i;
annesi Vehb’in kızı Amine, Süveybe el-Eslemî, Ümmü Eymen, Havle binti Münzîr ve
en çok Hali­me es-Sa’diyye emzirmiştir.

Halime, şiddetli
açlığın hüküm sürdüğü kıtlık senesinde on tane kadınla birlikte emzirecek çocuk
bulmak üzere Sa’d oğul­ları yurdundan Mekke’ye geldi. Resulullah (s.a.v.)>
emzirilmek için bu gelen süt- annelere verilmek istendiyse de, yetim oldu­ğundan
dolayı o süt annelerden hiçbirisi onu kabul etmedi. Zi­ra ne zaman süt
annelerden birine verilmek istense, onlar:

– Onu emzirsek bile
annesi, bize (ücret olarak) ne verebi­lir ki? Biz sadece babası olan çocuktan
bir fayda bekleyebili­riz. Annesi bize bir şey veremez ki?’ diyorlardı.

Halim’e, emzirecek bir
çocuk istemek üzere Abdulmuttalib’e geldi. Abdulmuttalib, ona:

–  ‘Yanımda yetim bir çocuk var. Onu Sa’d
oğulları kadın­larına vermek istedim. Fakat onlar (yanımdaki çocuğun yetim
olmasından dolayı) onu almaktan kaçındılar. Eğer onu sen em­zirecek olursan
belki onunla bereketlenirsin” dedi. Bunun üze­rine Halime gidip kocası
Haris b. Abduluzza ile görüştü. Ko­cası, ona:

–  ‘Böyle yapmanda bir sakınca yok. Belki Allah,
onda bi­zim   için  bir 
bereket  ve  hayr 
yaratır’   dedi.   Bende 
gidip Resulullah (s.a.v.)’i aldım. Vallahi ondan başka emzirecek bir
çocuk bulamadığım için onu almak zorunda kaldım.

Halime, olayı devamla
şöyle anlatıyor: Onu dedesinden a-lır almaz kafileye getirdim. Onu, yakınımda
bir yere koydum. Süt emmek isteğiyle göğüslerime yöneldi ve dilediği kadar kana
kana sütümden içti. (Süt) kardeşi de kana kana içti. Bu sırada kocam, süt
vermeyen devemizin yanma gitti. Bir de ne görsün, devenin memeleri sütle
dolmuş. Bizim için ondan süt sağdı. Sonra hem o ve hem de biz doyuncaya kadar
içtik. Ha­yırlı rahat bir gece geçirdik. Ertesi gün kocam, bana:

–  ‘Ey Halime! Allah’a yemin ederim ki,
bereketli bir insan yavrusu aldığını görüyorum. Onu aldığımız günün gecesinde
evimize dolan hayır ve bereketi görmedin mi!!’ dedi.

Memleketimize geri
dönmek üzere yola çıktığımızda bi­neğim, kafilenin bineklerinin hepsini geride
bırakarak geçti. Her geçtiğim arkadaşım, bana:

– Ey Halime! Bu
bizimle birlikte gelirken bindiğin o cılız hayvan değil mi?’ diye soruyorlar.
Ben de:

– Evet!   Allah’a 
yemin  ederim  ki,  
onun  ta kendisi!’ diyordum.
Onlarda:

–  ‘Vallahi, bunda bir iş var’ diyorlardı…

Nihayet Sa’d
oğullarının yurduna geldik. O zamana kadar dünyanın en kurak ve en kıtlık yeri
olarak orasını biliyordum. Ama artık davarlarımız, sabahleyin otlamaya çıkıyor.
Akşam­leyin sütle dolu olarak dönüyordu. Bizde dilediğimiz kadar onlardan süt
sağıyorduk. Başkalarının davarları ise aç ve me­mesinden bir damla süt olmadığı
halde geri dönüyorlardı.

Resulullah (s.a.v.) 2
yaşma basıp sütten kesilinceye kadar Allah, bize hayır ve bereketi göstermeye
devam etti. Onun ço­cukluğu, diğer çocuklardan çok farklı bir şekilde yetişti.
Al­lah’a yemin ederim ki, iki yaşma basmadan çok gelişmiş, gös­terişli ve güçlü
bir çocuk haline gelmişti.”[36]

 

Resulullah
(s.a.v.)’in Göğsünün Yarılması Olayı:

 

Bir ara Resulullah
(s.a.v.) süt kardeşiyle birlikte süt annesi Halime es-Sa’diyye’nin davarlarını
otlatmaktayken beyaz elbi­seli iki adam gelip Resulullah (s.a.v.)’i yere
yatırıp karnını yardılar. Bunu gören süt kardeşi hemen Halime’nin evine doğ­ru
koşarak olayı ona haber verdi.

Halime, olayın
gerisini şöyle anlatıyor: Bunun üzerine ben ve süt babası, onun bulunduğu yere
doğru koşarak gittik. Fakat onu, ayakta rengi sararmış şekilde bulduk. Süt
babası onu ku­caklayarak:

– ‘Neyin var yavrum?’
diye sordu. O da:

– Beyaz elbiseli iki
adam gelip beni yere yatırdılar ve kar­nımı yardılar. Sonrada karnımdan bir şey
çıkarıp attılar. Son­rada karnımı yine kapatıp eski haline getirdiler’ dedi.
Onu alıp eve getirdik. Süt babası:

–  ‘Ey Halime! Çocuğumuzu cinlerin çarpmış
olmasından korkuyorum. Korktuğumuz şey kendisinde görülmeden önce onu
sahiplerine götürüp geri verelim’ diye teklifte bulundu.

Kocamın bu teklifi
üzerine Resulullah (s.a.v.)’i alıp Mek­ke’deki annesine götürdük. Oğlunu
getirdiğimizi gören Ami­ne:

–  Onu yanınızda alıkoymak için çok ısrarlı
idiniz, ne oldu size?’ diye sordu. Onlar da:

– Onun telef
olmasından ve başına bazı haller gelmesin­den korkuyoruz’ dediler. Sonra da
olayı ona anlattılar. Amine:

–  ‘Şeytanın ona zarar vermesinden mi korktunuz.
Hayır, hayır. Allah’a yemin ederim ki, şeytan ona zarar vermek için hiçbir
zaman fırsat bulamayacaktır. Allah’a yemin ederim ki, oğlum büyük adam
olacaktır’ dedi. Daha sonra annesi Amine:

–  Onun (büyük bir adam olacağı) haberini size
anlatayım mı?’ dedi. Biz de:

–  Evet!’dedik. Oda:

–  Ona hamile olduğum zaman sanki hiç hamile
değil misim gibi hafiftim. Bir gün rüyamda, karnımda bir nurun Şam’ın
köşklerini aydınlattığını gördüm. Doğduğu zaman ise ellerine dayanmış ve sanki
konuşmak istercesine başını sema­ya kaldırmış gibi garip olaylar gördüm’ dedi.[37]

İbn Kesîr, Resulullah
(s.a.v.)’in göğsünün yarılması olayı ile ilgili olarak şöyle der:

“Bu hadis, başka
yollarla rivayet edilmiştir. Bu, siyer ve meğazi alimleri arasında dolaşan
meşhur hadislerdendir.

Resulullah (s.a.v.)’in
göğsünün yarılması olayı, üç yaşla­rında çocukken Halime es-Sa’diyye’nin
yanında bulunduğu sırada meydana gelmiştir. Yine İsra ve Miraç’tan önce de ben­zeri
başka bir olay daha meydana gelmişti. Bu olayda; Resulullah (s.a.v.)’in göğsü
yarılmış, şerefli kalbi çıkarılmış, zemzem suyu ile yıkanmış, kalbinden
şeytanın payı çıkarılmış ve kalbi ilim ve hikmetle doldurulmuştur.”[38]

İbn İshâk,
“es-Siyer” adlı kitabında naklettiğine göre; sa­habelerden bazıları
bir gün Resulullah (s.a.v.)’e:

–  ‘Bize kendinden söz et’ dediler. Resulullah
(s.a.v.)’de:

–  ‘Ben, atam İbrahim’in duası,[39]
İsa’nın müjdesi[40] ve an­nemin bana
hamileyken Şam köşklerini aydınlatan bir nurun kendisinden çıktığını gördüğü
rüyasıyım.’ Sa’d b. Bekr oğulla­rı kabilesinde süt emdim. Bir ara ben orada
davarlarımızı ot­latmaktayken beyaz elbiseli iki adam yanıma geldi. Beraberle­rinde
içi kar dolu altından bir leğen vardı. Beni yere yatırıp karnımı yardılar.
Sonrada kalbimi çıkarıp yardılar. Ondan si­yah bir kan pıhtısı çıkarıp attılar.
Sonrada kalbimi ve karnımı, o kar ile yıkadılar. Tertemiz hale geldikten sonra
kalbimi yeri­ne koyup karnımı eski haline döndürdüler. Bu işi tamamladık­tan
sonra biri, diğer arkadaşına:

–  ‘Onu, kendi ümmetinden on kişi ile tart’
dedi. O da, tarttı ve o on kişiye denk geldi. Sonrada:

–  ‘Ümmetinden yüz kişi ile tart’ dedi. O da,
tarttı ve o yüz kişiye denk geldi. Sonrada:

–  ‘Ümmetimden bin kişi ile tart’ dedi O da,
tarttı ve bin kişiye de denk geldi. Sonunda:

–  ‘Bırak onu! Eğer onu ümmetinin tamamıyla
tartsan yine de o, ümmetine denk gelir’ dedi.

İbn Kesîr devamla
derki: “Bu hadisin senedi, güzel ve kuvvetlidir.”[41]

Kısacası: Resulullah
(s.a.v.)’in göğsünün yarılması olayı, iki defa meydana gelmiştir:

1- Çocukluğunda
Sa’d oğullan yurdunda süt annesi Hali­me’nin yanında bulunduğu sırada meydana
gelmişti.

2- Büyüklüğünde
olup bu da Buharı ve Müslim’de geçtiği üzere İsra ve Miraç gecesinde meydana gelmişti.

Resulullah (s.a.v.)’in
göğsünün yarılması olayının iki defa olması, Şam Yüce Allah’ın kudreti
karşısında garip bir şey sayılamaz. Çünkü günümüzde de göğsün yarılması olayı
alı­şılmış bir iş haline gelmiştir. Zira operatör doktor, ameliyatlar­da normal
bir şekilde hastanın göğsünü yarar, kalbini çıkarır ve ince işler icra ettikten
sonra kalbi yerine kor ve göğsünü eskisi gibi kapatır. Üstelik operatör doktor,
hasta üzerinde bun­ları yaparken hasta acı dahi duymaz. Daha sonra hasta, sanki
hiç hasta olmamış gibi sağlam ve kuvvetli bir bünyeye kavu­şur. Artık pek çok
ülkede kalp nakli ameliyatı yaygın bir iş haline gelmiştir. Bugün cerrahi
ameliyatlar bile, bedenin en ince noktalarında yapılan basit ve alışılmış yani
normal bir hal olmuştur.

Mesele böyle olunca,
Resulullah(sav)’in göğsünün yarıl­ması olayı şanı yüce olan Allah’ın kudreti
karşısında imkansız olur mu? Ki bazı imanı zayıf kimseler bunu inkar etsin!!
Veya olayı batıl bir şekilde tevil etsin ve Allah bu konuda bir delil indirmedi
desin!! [42]

 

Resululiah (s.a.v.)’in Çocukları:

 

Resulullah (s.a.v.)’in
çocukları, 7 tanedir. Mariye el-Kıptî’den olma İbrâhîm dışındaki bütün
çocukları, Hz. Hatice (r.a.)’dan olmuştur. Bu çocuklar şunlardır:

1.
Kasım:   Resulullah  (s.a.v.)’in 
en  büyük  çocuğudur. Resulullah (s.a.v.), bu çocuğun
ismiyle künyelenmiştir. Kasım, iki sene yaşamış ve daha sonra vefat etmiştir.

2. Abdullah:    Resulullah    (s.a.v.)’in    ikinci   
oğludur. Resulullah (s.a.v.) zamanında küçükken vefat etmiştir.

3. Zeynep:
Resulullah (s.a.v.)’in en büyük kızıdır, Ebu’l-As ile evlenmiştir.

4. Rukiyye:
Hz. Osman (r.a.) ile evlenmiştir.

5. Ümmü
Gülsüm: Rukiyye’nin vefat edişinden bir sene sonra Hz. Osman (r.a.) ile
evlenmiştir.

6. Fatımatü’z-Zehra:
Hz. Ali (r.a.) ile evlenmiştir. Pey­gamberin ev halkı (Ehl-i Beyt), onunla
devam etmiştir.

Resuluîlah (s.a.v.)’in
Fatıma adlı kızı dışında bütün çocuk­ları, bi’setten önce doğmuştur. Sadece
Fatıma, bi’setten bir sene sonra doğmuştur. Falıma dışında bütün çocukları,
Resulullah (s.a.v.)’den önce vefat etmiştir. Sadece Hz. Fatıma, Resulullah
(s.a.v.)’den 6 ay sonra vefat etmiştir. Allah onların hepsinden razı olsun.

İbn Hişam, bu konuda
şunları söyler:

“Resulullah
(s.a.v.), Hz. Hatice (r.a.) ile evlendiğinde 25 yaşında idi. Hz. Hatice
(r.a.)’m vefat edinceye kadar hiç evlilik yapmamıştı.[43] İşte
Resulullah (s.a.v.)’in çok kadınla evlenme­si, ‘talimi’, ‘teşriî’, ‘içtimai’ ve
‘siyasi’ birtakım yüce hik­metlere mebnîdir.”[44]

Allah, başarılı kılan
ve dosdoğru yola iletendir. [45]

 

Kısa İfadelerle Resulullah (s.a.v.)’in Hayatı:

 

Resulullah (s.a.v.)’in
hayatını anlatabilmek için doğumu­nu, yetişmesini, davetini ve risaletini
ihtiva eden ciltler dolusu kitaba ve detaylı yazılara ihtiyaç vardır. İşte
bundan dolayı bu­rada bazı önemli noktalan anlatıp bununla yetineceğiz:

1.
Resulullah (s.a.v.), yetim ve garip olarak hayatın acı ve sıkıntıları içinde
doğmuştu. Çünkü daha doğmadan önce -annesinin karnında bir cenin iken- babası
Abdullah vefat et­mişti. Bundan dolayı da baba şefkati ve sevgisinden mahrum
bir yetim olarak dünyaya gelmişti.

2. Dört
yaşma geldiğinde süt annesi Halime, onu alıp Mekke’deki annesi Amine’nin yanma
götürdü, Altı yaşma ka­dar annesi ve dedesi Abdulmuttalib ile birlikte Allah’ın
koru­ması, gözetimi ve himayesi altında kaldı. Allah onun yüceliği­ni ve başarılı
olmasını istediğinden dolayı onu güzel bir şekil­de yetiştirdi.

3.
Resulullah (s.a.v.) altı yaşma geldiğinde annesi Amine, oğlunu yanma alarak
babası Abdullah’ın dayıları olan Neccâr oğullarmı ziyaret etmek için Medine-i
Münevvereye götürdü.

Medine’den Mekke’ye
geri dönerken annesi Amine, Mek­ke ile Medine arasında bulunan
“el-Ebvâ” denilen yerde vefat etti. Böylece Resulullah (s.a.v.), hem
anne ve hem de babadan dolayı yetim kaldı.

4.
Resulullah (s.a.v.), annesi Amine’nin vefat edişinden,, sonra dedesi
Abdulmuttalib’in koruması altına girdi.

Dedesi onu son derece
sever ve değer verirdi. Kendisi için Kabe’nin gölgesinde serilen mindere onu
oturturdu. Resulullah (s.a.v.)’in amcaları da, babalarına olan saygılarından
dolayı onun yanına oturamazlardı. Fakat Resulullah (s.a.v.), gelişmiş bir çocuk
olduğu halde onların yanma gelip dedesinin yanına oturmak istediğinde, amcaları
onu oraya oturmasını engelle­mek için tutup geri çekerlerdi. Ama dedesi
Abdulmuttalib, o-ğulİarmm bu hareketini görünce, onlara:

– ‘Oğluma karışmayın.
Allah’a yemin ederim ki, o büyük bir adam olacaktır’ der. Sonrada onu,
yanındaki minderin üze­rine oturtur, eliyle sırtını okşar ve onunla
şakalaşırdı. Bu ise; Yüce Allah’ın, Resulullah (s.a.v.)’e verdiği inayeti ve
güzel ihsanmdandır. Zira Yüce Allah, Resulullah (s.a.v.)’e verdiği bu inayeti
ve ihsanı şöyle anlatmaktadır:

“(Rabbin) seni
yetim olarak bulup da (dedenin) yanında barındırmadı mı?” (Duha: 93/6)

5.
Resulullah (s.a.v.), dedesi Abdulmuttalib’in koruması altmda 2 sene kaldı. Daha
sonra dedesi vefat etti. Dedesinin , vefat etmesinden sonra Resulullah (s.a.v.)
8 yaşındayken amcası Ebu Talib’in koruması altma girdi.                                  

Dedesi Abdulmuttalib,
vefat edeceği zaman Resulullah I (s.a.v.)’e bakması için Ebu Talib’e vasiyette
bulundu.  Ebu.’l Talib’e babasının
vefatından sonra yeğenini koruması altına aldı. Çünkü Resulullah (s.a.v.), hem
kardeşi Abdullah’ın oğlu olduğu için ve hem de babasının vasiyetini yerine
getirmek için kendi çocuğundan daha fazla onu seviyor, değer veriyor ve şefkat
gösteriyordu.

Görüldüğü üzere
Resulullah (s.a.v.)’in üzerine musibetler peş peşe geldi. Çünkü anne
karnındayken babasını, altı yaşın­dayken annesini ve sekiz yaşındayken dedesini
kaybetmişti. Resulullah (s.a.v.) annesiz ve babasız olduğu halde onu, ne bir
terbiye edici yetiştirmiş ve ne de maharetli bir kimse yönlen­dirmişti. Fakat
Yüce Allah, onu, her türlü kötülüklerden koruyor, gözetimi altında
bulunduruyor, mükemmel ve büyük bir ahlak ile onu yetiştiriyordu. Nitekim
Resulullah (s.a.v.)’in;

“Beni, Rabbim
terbiye etti. Terbiyemi de ne güzel yap­tı.”[46]
buyurmasının sebebi de işte budur.

6.
Resulullah (s.a.v.), 25 yaşma geldiğinde Hz. Hatice (r.a.) ile evlendi. 40
yaşma geldiğinde ise Allah ona vahyetti ve peygamberlik verdi.

Resulullah (s.a.v.)’in
Peygamber olması, Hz. İsa (a.s)’in doğumunun yaklaşık olarak 610 senesine
rastlamaktadır.

Peygamberliğinin 3.
senesinden itibaren Yüce Allah’ın kendisine indirdiği vahyi insanlara açıkça
tebliğ etmesini ona emretti. Bunun üzerine insanları hikmet dolu sözlerle ve
güzel Öğütlerle Allah’a davet etmeye başladı.

Yüce Allah, Medine-i
Münevvere’ye hicret etmesine izin verinceye kadar 10 yıldan fazla Mekke’de
insanları Allah’a davet etmeye devam etti.

7.  Resulullah (s.a.v.), Allah’ın emri ve gözetimi
altmda Medine’ye hicret etti. Medine’yi de, davetinin merkezi ve İs­lam
devletinin başkenti yaptı. İşte bu, Yüce Allah’ın emri ve yönlendirmesiyle
olmuştu. Ebu Bekr es-Sıddîk ile yaptığı hic­ret, ne ölümden ve ne de düşmandan
kaçma değildi. Çünkü hicret, bizzat Yüce Allah’ın kontrolü ve gözetimi altında
ger­çekleşmişti.

Hicretle İslam
devletinin çekirdeği oluşmuş, daha sonrada yeryüzünün doğusunu ve batısını
fetheden İslam cemaatının binası kurulmuş, İslam dini dünyanın dört bir
tarafına yayılmış ve Allah’ın kelâmı “Kelime-i Tevhid” layık olduğu
mevkiye çıkarılmıştı.

8. Yüce
Allah insanların dinini kemâle erdirip onların üze­rine nimetlerini tamamladığı
zaman ve peygamberi Hz. Muhammed (s.a.v.)’de emâneti eda ettiği, risaletini
tebliğ ettiği, ümmetine nasihat ettiği ve onlara yeryüzünü feth etmeye açtığı
zaman Allah, Resulullah (s.a.v.)’i (görevi tamamladığından dolayı) kendi
komşuluğuna seçti. Nebevi hicretin 11 ‘inci sene­sinde Rebiü’l-Evvel ayının
12’inci Pazartesi günü de onun ru­hunu almıştı.

Allah’ın salât ve
selâmı, kulu ve peygamberi olan Efendi­miz Hz. Muhamnıed (s.a.v.)’e, aile
halkına ve bütün ashabına olsun.

Hamd, alemlerin Rabbi
Allah’a mahsustur. [47]

 

Resulullah (s.a.v.)’in Güzel Şemaili:

 

İzzetli ve yüce bir
hayata koşan milletlerin görevlerinden birisi de; -milletin anısını uzun zaman
devam ettiren, kadr-ü kıymetini yükselten ve saygısını diğer milletlere karşı
artıran-büyük kimseleri, komutanları ve liderleri insanlara tanıtması ve onları
şerefli ve değerli bir mevkiye oturtması olduğuna göre bu yüce peygamberin
şemailini bilmek her müslüman için değil de her akıllı insan için geçerli bir
görevdir. Çünkü bu Peygamber; insanları hidayete ileten güvenilir, merhametli
ve hidayete erdirici, Yüce Allah’ın onunla insanlığı şereflendirdi­ği aydınlatıcı
bir kandil, sapıklık içerisine doğru yürüyen ve delâlet ile cehennem çukurunun
içine düşmeye az kalmış in­sanlığın kendisiyle merhamet edildiği bir
peygamberdir.

Yüce Allah, insanlara,
peygamberlerin efendisi olan Hz. Muhammed (s.a.v.)’i göndermekle büyük bir
lütufta bulundu­ğuna göre; Yüce Allah’ın, hem Arap milletini ve hem de diğer
milletleri şereflendirme ve değer verme bakımından kendileri­nin içinden
Resulullah (s.a.v.)’i Peygamber olarak göndermesi ise Allah’ın, Araplara olan
en büyük ve en yüce bir lütfudur. Çünkü Yüce Allah, bu peygamberle, onları;
cehalet uykusun­dan uyandırmış, içine düştükleri sapıklık çukurundan kurtar­mış,
bir ağırlığı ve kadr-ü kıymeti olmayan ölüm hallerinden diriltmiştir. Ayrıca
onlara, bu peygamberi göndermekle oluşan bereketi sebebiyle onları en hayırlı
millet ve yine bu peygam­berle onları yeryüzündeki nur ve aydınlık meşalesi
yapmıştır.

Hz. İsa (a.s)’ın
mucizesi, ölüleri diriltme şeklindeydi. Resulullah (s.a.v.)’in mucizesi ise,
dünyanın dört bir tarafında liderlik koltuğuna oturması için yokluktan yeni bir
ümmet çı­kartması şeklindedir. Nitekim bu düşünce, şairlerin liderlerinin şu
sözünde de en güzel şekilde şöyle ifade edilmektedir:

“(Ey Muhammed!)
Kardeşin İsa Peygamber, (Kabirde yatmakta olan) bir ölüyü kendine çağırdığında
o ölü (Allah tarafından) ayağa kalkmaktaydı. Sen ise yokluktan bir ümmeti
dirilttin”

İşte bunu, Kur’ân-ı
Kerîm, bize, kainatın efendisi olan Hz. Muhammed (s.a.v.)’în Peygamber olarak
gönderilmesinden bahsettiğinde şöyle anlatmıştır:

“Ümmiler (Araplar)
‘in kendi içerisinden yine kendilerine (Allah’ın) ayetlerini okuyan, onları
(çirkin pisliklerinden, cahiliyyenin kirliliklerinden,  ahlakın kötülüklerinden) arıtan onlara kitabı
(Kur’an’ı) ve hikmeti (peygamberliği) öğreten bir Peygamber gönderen odur.
Gerçektende onlar (Araplar) daha öncekileri (Muhammed’in Peygamber olarak
gönderil­mesinden önce) apaçık bir sapıklık (küfür ve bilgisizlik)
içerisindeydiler.”[48]

Evet! Allah’a yemin
ederim ki, (ayette de görüldüğü üze­re) atamız Araplar[49]
apaçık bir sapıklık, küfür ve hüsran içeri­sindeydiler. Çünkü Hz. Muhammed
(s.a.v.)’in Peygamber ola­rak gönderilmesinden Önce Araplar, bilgisiz ve küfür
içerisin­de bulunduklarından dolayı, onlardan birisi, bir taş alır ve onu
eliyle yontar, daha sonrada onu çeşitli şekillere girdirir, sonra­da onun için
rüku eder ve secdeye kapanır; yaratan için yara­tılmışa ibadet eder, nzık ile
şifayı elde etmek için ve kötülük ile musibeti kendisinden uzaklaştırmak için
kendisine boyun eğen varlığı Rabb edinir!!

Nitekim Yüce Allah, sapıklık
ve küfür içerisinde bulunan insanların bu durumunu şöyle güzel bir şekilde
ifade etmekte­dir:

“Allah’tan başka
taptıklarınız (ilahların, putların vb. şey­lerin) hepsi biraya gelseler,
(şunu-bunu bırakın) bir sinek dahi yaratamazlar. Üstelik (Allah ‘in yarattığı)
bir sinek onlardan bir şey kapsa, (kaptırdıkları şeyi) sinekten kurtaramazlar.
Çünkü isteyende aciz ve istenen de aciz-“[50]

Bundan daha garibi
ise; bir insanın, kendisi için hurmadan veya hamurdan bir ilah edinip sonrada
acıktığı zaman onu ye­mesi olayıdır!! Üstelik bununla yetinmeyip -zahmetlerle
ve zorluklarla yetiştirilip de- işlediği bir günahı veya yaptığı bir suçu
olmadığı halde sadece kız olduğu için diri diri toprağın altına gömmeye koşan
insandan daha büyük akılsız ve daha büyük cahil kim var? Çünkü bu kimse,
sapıklık ve cehalet içe­risinde olduğundan dolayı erkek çocuklarına değer
vermekte ve kız çocuklarına kötü davranmaktadır. Nitekim Yüce Allah, cahil
Arapların bu durumunu şöyle anlatmaktadır:

“Diri diri
toprağa gömülen kıza: ‘Hangi günahı yüzünden Öldürüldü?’ diye sorulduğu
zaman” (Tekvîr: S1/8-9) yani kız çocuğu, ne günah işledi ve suç işledi ki
onu diri diri toprağın altına gömüyorsun?’ demektir.

Hanımları, kız çocuğu
doğurduğundan dolayı bunu uğur­suzluk ve kötülük sayan atalarımız Arapların
hayatmdanki bo­zuk itikadı gösteren şu ayetler de gayet çarpıcı

“O (cahiliyyet
döneminde yaşayan Araplardan) birine, kız çocuğu olduğu müjdelendiği zaman içi
öfkeyle dolarak yüzü kapkara kesilir ve kendisine verilen müjdenin kötülüğünden
dolayı kavminden gizlenir. (Şimdi) o doğan kız çocuğunu, ha-karete (uğramış bir
şekilde evinde) tutsun? Yoksa onu toprağa mı gömsün?..”[51]

Yani bu kız çocuğu,
yaşaması için hayata bırakıp böyle yaptığından dolayı kavminden çekindiği için
zillet ve horluk kendisine mi gelsin?

“Yoksa (bu kız
çocuğunu diri diri) toprağa mı gömsün? Bak! Ne de kötü hüküm veriyorlar!”
(Nahl: 16/59)[52]

 

Garip Bir Kıssa ve Haber:

 

Neredeyse insanın
kabul edemeyeceği, gerçek manada meydana gelemeyeceği, kalbin sızladığı ve acı
ile hasretin fiş-kırdığı şu kıssayı bir dinleyelim:

Rivayet edildiğine
göre; sahabelerden birisi, Resulullah (s.a.v.)’in meclisine üzüntülü ve kederli
olarak gelip gidiyor­du. Resulullah (s.a.v.) bir gün onun bu durumunun farkına
va­rarak ona:

–  ‘Şimdiye kadar seni hiçbir şekilde üzüntülü
ve kederli görmemiştim?’ buyurdu. Sahabede:

–  ‘Ey Allah’ın Resulü! Doğrusu (nu söylemek
gerekirse) cahilliye döneminde iken bir günah işlemiştim. Müslüman ol­duğum
halde bile Yüce Allah’ın, (cahilliye de İken işlemiş ol­duğum bu günahımdan
dolayı) beni bağışlamamasından kor-

•kuyorum!’ dedi.
Resulullah (s.a.v.):

–  ‘Haydi işlemiş olduğun günahı bana anlat?’
buyurdu. Sahabede:

–  ‘Ey Allah’ın Resulü! Ben, kız çocuklarını
diri diri topra­ğa gömen birisiydim. Bir gün hanımım, kız çocuğu doğurdu.
(Hanımım benden, onu Öldürmeyeceğime dair kendisine söz vermemi istedi.) Bende
kız çocuğunu hanımıma vermeye dair söz verdim. Nihayet o büyüdü ve her şeyi
anlayabilecek bir duruma geldi. Üstelik çok güzel birisi olmuştu. (Kızımın çok
güzel olmasından dolayı) birçok kimseler kızımı (evlenmek için) istedi. Bu
durum izzet-i nefsime çok ağır geldi. Onu ev­lendirmeye veya bekar olarak evde
bırakmaya da kalbim ta­hammül etmedi. Hanımıma bir hile kurup ona:
‘Akrabalarımı ziyarete gitmeyi istiyorum. Onu da benimle birlikte gönderde
teselli bulsun’ dedim? Hanım, benim bu düşünceme sevindi. Hemen onu
mücevherlerle ve güzel elbiselerle süsledi. Sonra­da onu benimle birlikte
gönderdi. Onu şehrin dışındaki bir ku­yunun başına götürdüm. Sonrada kuyunun
içerisine baktım. Kuyunun içine baktığımı gören kız çocuğu, benim kendisini
kuyunun içine atmayı istediğimi anladı. Bunun üzerine bana sarılıp kendisini
kuyuya atmamama dair yalvarmaya ve ağla­maya başlayarak: ‘Babacığım! Annemin
vasiyetini zayi etme!’ diyordu. Bende onun bu durumuna acıdım (ve onu
öldürmekten vazgeçtim). Fakat ikinci kez tekrar izzet-i nefis ağır bastı ve
kendimi utançtan kurtarmak için şeytan bana galip geldi. Bundan dolayı onu
kuvvetli bir şekilde tutup ters çevrilmiş olarak kuyunun içine attım. Sesi
kesilinceye kadar orada bek­ledim, (sesi kesildikten sonra) yaptığım işten
mutmain olarak evime geri döndüm. Artık benden, bu utanç verici durum kay­bolup
gitmişti’ dedi.

Resulullah(sav) bu
kıssayı dinlediğinde ağladı. Sahabeler­de onunla birlikte ağladılar. Daha sonra
Resulullah (s.a.v), o sahabeye:

– ‘Eğer ben,
cahiliyyede yaptığı herhangi bir şeyden dolayı bir kimseyi cezalandırsaydım,
elbette seni bu günahın sebebiy­le cezalandırırdım’ buyurdu.”[53]

Diri diri kız çocuğunu
toprağa gömme veya öldürme olayı, Arapların İslam dininden önceki cahiliyyede
yaptıkları sapık­lıkların ve akılsızlıklarının sadece bir kısmıdır.

Zemahşerî,
“el-Keşşâf isimli tefsirinde, cahilliye döne­minin ‘yemin şekli’ ile
ilgili olarak şunları söyler:

“Cahilliye
döneminde adamın birisi, eğer kendisinin bu şekilde çocukları doğduğu takdirde
onlardan birisini -Abdulmuttalib’in yemin ettiği gibi- boğazlayacağına dair ye­min
ederdi.”

Abdullah ibn Abbas
(r.a.) ise Arapların cahilliği ile ilgili olarak şunları söyler: “Sen
Arapların cahilliklerini bilmek istiyorsan, En’am Suresinin 139’uncu ayeti
kerimesinden son­ra yer alan Yüce Allah’ın:

“Cahillikleri
yüzünden çocuklarını beyinsizce öldürenler ve Allah’ın kendilerine verdiği
rızkı Allah’a iftira ederek ha­ram sayanlar, gerçekten hüsrana uğramışlardır.
Onlar (cahil-tiye döneminde böyle yapan Araplar) şüphesiz sapıtmışlardır. Zaten
hidayete erenlerden olmamışlardır.” (En’am: 6/140) buyruğunu
okuyabilirsiniz.[54]

 

Resulullalı (s.a.v.)’in Gönderilmesindeki Büyük Faydalar:

 

Şimdi bizim, Arapların
cahilliye dönemindeki cahillikleri­ni anlatma gibi bir düşüncemiz yok. Çünkü
konumuz bununla ilgili değildir. Biz sadece Yüce Allah’ın, bize, Resulullah
(s.a.v.)’i göndermesindeki lütfunu bilelim ve onunla bizi şirk ile cehaletin
karanlıklarından İslam’ın nuruna çıkarması gibi büyük faydaları bize sunan
Allah’a şükredelim diye az bir şeyi anlattık.

Bu peygamberin
siretinden anlatmamız gereken ilk önemli şey; Yüce Allah’ın, Resulullah
(s.a.v.)’e insanlığı şereflendir­mesi, insanları onunla hidayete iletici ve
hayrı müjdeleyici kılması, Allah’ın izniyle insanları yine O’na davet edici bir
kandil ve aydınlatıcı bir ışık olması, en büyük faydalan ve en üstün değerleri
Müslümanların lütfuna sunmasıdır ki buda, a-nndınci, hidayete iletici ve
dosdoğru yolu gösterici peygam­berlerin sonuncusu olarak gönderilmesidir.

Şimdi de Rabbimizin
yüce kitabı Kur’ân-ı Kerîm’de, Resulullah (s.a.v.) ile ilgili büyük faydaların
anlatıldığı şu aye­ti okuyalım:

“Andolsun ki
Allah, (genel olarak bütün) müminlere (Özel olarak ta Araplara) büyük bir
lütufta bulunmuştur. Zira onlara kendi içlerinden, yine onlara Allah ‘in
ayetlerini okuyan, onları şirk, küfür, cehalet vb şeylerden) arındıran, kitabı
(Kur’ân-ı Kerîmi) ve hikmeti öğreten bir Peygamber göndermiştir. Hal­buki
onlar, daha önce (Resulullah ‘ı Peygamber olarak gönde­rilmesinden önce) apaçık
bir sapıklık (ve cehalet) içinde idi­ler.” (Al-i tmrân: 3/164)

Resulullah (s.a.v.)’in
Peygamber olarak gönderilmesi ge­nel olarak bütün insanlara ve Özelde Araplara
büyük bir lütuf ve yüce bir nimettir. Çünkü

Resulullah (s.a.v.),
yeryüzü halkına bir rahmet ve onları hidayete erdirmek üzere Peygamber olarak
gönderilmiştir. Zira Resulullah (s.a.v.), kendisinin bu vasıflarıyla ilgili
olarak şun­ları söylemektedir:

“Ben ancak
(insanlara) bir rahmet ve (onlara) bir hidayet (olmak için Peygamber olmak için
gönderildiim.”[55]

Cenab-ı Allah,
Resulullah (s.a.v).’i; “Biz, seni ancak a-lemlere bir rahmet (peygamberi
olarak) gönderdik.” (Enbiyâ: 21/107) şeklinde vasfetmiştir. İşte bu,
Resulullah (s.a.v.) hak­kında Kur’ân-ı Kerîmin nitelediği vasıflandırmanın en
güzel bir şeklidir. [56]

 

Resulullah (s.a.v.)’in Tevrat’taki Sıfatlan:

 

Yüce Allah’ın
Resulullah (s.a.v.) ile ilgili semavi kitaplar­da vasfettiği sıfatları, bazı
övülmüş özellikleri ve vasıfları yal­nızca ona mahsus kıldığını dikkatli bir
şekilde incelememiz gerekmektedir. Çünkü bu konu, Resulullah (s.a.v.)’in Pey­gamber
olarak gönderilişini belgeleyen önemli bilgilerdir. Bundan dolayı bu konuyu
tekrar anlatmaya ihtiyaç duyduk…

İmam Buhârî,
“Sahîh” adlı hadis kitabında şöyle bir hadis rivayet etmiştir:

“Abdullah b. Amr
b. As’a, Resulullah (s.a.v.)’in Tev­rat’taki vasıflarından soruldu. -Zira
Abdullah, müslüman ol­madan Önce Tevrat’ı okuyan birisiydi- Bunun üzerine Abdul­lah:

–  ‘Allah’a yemin ederim ki, Resulullah
(s.a.v.), Kur’an’da geçen bazı sıfatlarıyla Tevrat’ta da vasıflanmıştır. Şöyle
ki:

–  ‘Ey Peygamber! Biz seni insanlara bir şahit,
bir müjdeci, bir korkutucu ve ümmiler (okuma-yazma bilmeyen o zamanın cahil
Arapları) için de bir koruyucu olarak gönderdik. Sen el­bette benim kulum ve
resulümsün. Ben sana “el-Mütevekkil” ismini verdim. Bu Peygamber;
kötü huylu, katı kalpli ve çarşı­larda rast gele bağırıp çağıran birisi
değildir. O, kötülüğü kötü­lükle uzaklaştırmaz. Aksine (kendisine yapılan
kötülüğü) affe­der ve bağışlar. Allah, eğilip (haktan) sapan bir milleti bu pey­gamberin
irşadıyla “La ilahe İllallah” tevhit sözünü söylemele­ri suretiyle
doğrultmadıkça onun ruhunu almayacaktır. Allah, bu tevhid kelimesiyle; birçok
kör gözleri, sağır kulakları ve kapalı kalpleri açacaktır.”[57]

Gerçekten Yüce Allah,
bu söz ile; haktan eğilip sapan mil­letleri düzeltti, kör gözleri açtı, ölü
kalpleri diriltti, İslam nuru­nu dünyanın dört bir tarafına yaydı, dünyaya nur
ile adaleti ve hikmet ile ilimi doldurdu, “La ilahe illallah” Tevhid
sancağını yüceltti, cahilliye döneminde yaşayan insanların; görmeyen,
işitmeyen, hiçbir kimseye zarar veremeyen ve kendisine tapa­na bir fayda
sağlamayan taşlara taptıktan sonra Allah’ın dinine toplu halde girmesini
sağladı. Hakkın nurunu görmeyi sapıklı­ğın kör ettiği gözleri, kelime-i tevhidi
işitmeyi sapıklığın sağır ettiği kulakları ve Allah’ın varlığı ile birliğinin
delillerini mü­şahede etmeyi sapıklığın perdelediği gözlen bununla açtı…

Birde bakıyorsunuz ki,
bu söz sebebiyle; gözlerde ve ku­laklarda oluşan perde yok olmuş ve haktan
eğrilip sapan mil­letlerin üzerine çökmüş bulut dağılmıştı!! Bundan dolayı da
birçok nesillerin üzerine karanlığın çökmesinden bir müddet sonra (bu söz
sebebiyle) hidayet, dünyanın dört bir tarafına yayılmıştır.

Birde bakıyorsunuz ki,
bu söz sebebiyle; koyun çobanlan, milletlerin liderleri ve alemin hükümdarları
olmuş!! İzzet, üs­tünlük, devlet ve hükümdarlık onların olmuş!! [58]

 

Resulullah (s.a.v.)’in Ahlakı ve Şemaili:

 

Müminlerin annesi Hz.
Aişe (r.a.)’a, Resulullah (s.a.v.)’in ahlakı soruldu. O da:

– ‘Onun ahlakı
“Kur’an” idi[59]
diyerek lafız yönünden az ve mana yönünden çok geniş olan bu sözü söyledi.

Bu çok önemli cümlenin
manası; Resulullah (s.a.v)’in ah­lakının ve şemailinin, Kur’ân-ı Kerîm’de canlı
bir varlık olarak ortaya çıktığı ve vücut bulduğu şeklindedir.

Zira Kur’an’ın
çağırdığı fazilet, dinin teşvik ettiği ahlak ve cömertlik ancak Resulullah
(s.a.v.)’de ve onun ahlakında orta­ya çıkmış ve vücut bulmuştur. İşte bundan
dolayı Resulullah (s.a.v.); insanlar için mükemmel bir model, örnek bir
şahsiyet, Kur’an’ın adaplarına ve yüce faziletlerine bürünen ve bunu konuşmakta
olan canlı bir vücut haline getiren bir hâl almıştır, işte bütün bunlardan
dolayı izzet ve celal sahibi Allah’tan, bu yüce peygambere şöyle güzel bir övgü
gelmiştir:

“(Ey Muhammedi)
Gerçekten sen, ‘büyük bir ahlak’a’ sahipsin.”[60]

Bunun açıklamaya ve
izaha ihtiyacı vardır. Şöyle ki: Her ne kadar bazı insanlar; olgunluk ile
faziletin zirvesine yüksel­miş de olsalar ve efendilik ile yüceliğin doruk
noktasına ulaş­mış ta olsalar, Yüce Allah, bu insanlarda bulunması mümkün
olmayan özellikleri, şemailleri, vasıfları vb şeyleri Resulullah (s.a.v.)’e
vermiştir.

İşte bütün bunlar,
Resulullah (s.a.v.)’in bu özellikler ve vasıflar ile insanlar arasında
benzersiz kaldığı ve Kur’ân-ı Ke-rîm’in de bize en güzel bir şekilde
vasıflandırdığı özellikleri ve şemailleridir. Nitekim Yüce Allah, Resulullah
(s.a.v.) hakkın­da şunları söylemektedir:

“Andolsun ki
içinizden size, sıkıntıya uğramanız kendisine ağır gelen, size düşkün ve
müminlere karşı da rauf ve rahim bir Peygamber gelmiştir. “[61]
Görüldüğü üzere Yüce Allah, Resulullah (s.a.v.)’i, en güzel övgüler ve çok
önemli yüce va­sıflarla ve özelliklerle vasıflandırmıştır. Zira Allah,
Resulullah (s.a.v.)’i kendi kudsî isimlerinden olan “Rauf ve
“Rahim” isimleriyle niteleyerek “müminlere karşı da ‘Rauf ve ‘Ra­him,
.”buyurmuştur.

Abdullah ibn Abbas
(r.a.) bu iki isim hakkında şöyle der: “Yüce Allah’ın bu kudsî iki isminin
arası sadece Hz. Muham-med (s.a.v.)’de bir araya gelmiştir,”

İşte Resulullah
(s.a.v.)’in bu durumu; Yüce Allah’ın, onu, alemler üzerine kadrü kıymetini
yükselttiği ve bütün nebiler ile resuller üzerine üstün kıldığı bir makamdır.
Şimdide bu ayeti kerimeyi dikkatli bir şekilde inceleyelim:

Yüce Allah, bu
peygamberi göndermek suretiyle bize olan yüce nimetini ve büyük faydalarım
bildirmek için ayeti keri-me’nin   
Arapça    metninde    geçen   
“Lekad”    sözcüğünde,

“Lâm’u’l-Kasem”
ile “Kad” edatları ard arda tekit üslubuyla şöyle gelmiştir:”Le
kad câe küm Resulün” (Andolsun ki size bir Peygam­ber gelmiştir.) Yani ey
insanlar! Size kadrü kıymeti büyük ve şanı yüce olan bir Peygamber gelmiştir.
Daha sonrada Yüce Allah şöyle buyurmaktadır: “İçinizden” yani sizin
beşer cin­sinizden Arap, Haşimî ve Kureyşî bir Peygamber. Siz onun kendi
içinizdeki şerefini, soyunu, doğruluğunu, güvenirliliğini, temizliğini ve her
türlü kötülüklerden uzak olduğunu bilirsiniz. Daha sonrada Yüce Allah, bu
peygamberin bibliyografyasının güzelliğini apaçık bir şekilde şöyle
anlatmaktadır: “Sıkıntıya uğramanız kendisine ağır gelen.” yani sizin
günaha, zorluğa ve sıkıntıya düşmeniz kendisine zor ve güç gelen “Size düş­kün”
yani hidayet bulmanıza, dünyevî ve uhrevî faydaların size ulaşmasına düşkündür.
“Müminlere karşıda rauf ve ra­him.” yani ümmetine karşıda
alabildiğine sevgisi çok, şefkatli, merhametli, ümmeti için sadece bütün
güzelliği ve ihsanı iste­yen, hayr ve kurtuluşunu arzulayan bir kimsedir.

İşte Kur’ân-ı Kerîm,
Resulullah (s.a.v.)’in faziletliğini böy­le övüyor. İzzet ve celâl sahibi
Allah’ın bu seçkin peygambere olan güzel övgüsü baksana ne güzel!! [62]

 

Resulullah
(s.a.v.)’in, Ümmetine Şefkat ve Merhamet Görüntüleri:

 

Biz, bu peygamberin
ümmetine olan şefkat ve merhameti­nin çok az bir kısmını belki anlayabiliriz. Çoğunu
ise anlaya-mayabiliriz. Ama yinede Resulullah (s.a.v.), ümmetinin; zillete
düşmesinden, sapıtmasından veya -önceki ümmetlerin kendi­lerine gelen
peygamberleri yalanlamaları veya Allah’ın şeria­tından ve dininden yüz
çevirmeleri sebebiyle azaba uğramaları gibi- azaba uğramasından ve helak
olmasından korktuğu için onların böyle bir duruma düşebileceğini hatırladığı
zaman göz­leri doluyordu. Resulullah (s.a.v.)’in, ümmeti için korkuya ve
endişeye kapılıp ağlamasının sebebi işte budur. Yüce Allah ise Resulullah
(s.a.v.)’in bu durumunu gördüğünde ona şöyle gü­vence verdi:

“Oysa sen onların
içinde bulunduğun müddetçe Allah on­lara azap edecek değildir. Yine onlar (in
içlerinde) istiğfar e~ denler varken de Allah onlara azap edecek
değildir.”

Bundan dolayı Yüce
Allah, kendilerine gönderilen pey­gamberleri yalanlamalarından ötürü geçmiş
ümmetlere isabet eden kökten helak ve yok olmayı, Resulullah (s.a.v.)’in bere­keti
sebebiyle bu ümmetten kaldırmıştır.

Hz. Peygamber(sav)’e
gelince ise Allah onu, alemlere rahmet olarak göndermiştir. İşte bu özellikten
Ötürü Resulullah(sav), bütün mahrukata bir rahmet, öldürülmekten kurtulan
münafıklara verilen güvence sebebiyle onlara bir rahmet ve gelmekte olan azabı
ertelemek suretiyle kafirlere bir rahmet olmuştur.

Az önce geçen
Kur’an’ın, Resulullah (s.a.v.) hakkındaki açık ifadesini dikkatli bir şekilde
inceleyelim:

“Oysa sen onların
içerisinde bulunduğun müddetçe Allah onlara azap edecek değildir.” Sanki
ayet şöyle demektedir: “Ey Muhammedi -Onlardan önce geçen ümmetlerde olduğu
gibi- Allah’ın sana bir ikramı olarak onları kökten yok etme şeklinde helak
etmeyecektir. İşte bu, Yüce Allah’ın bu ümmet sebebiyle yeryüzü halkına
bahşettiği rahmet eserleri ile Resulullah (s.a.v.)’in ümmetine olan şefkat ve
rahmet görüntü-lerindendir. Nitekim bu husus; Müslim’in, “Sahîh” adlı
hadis kitabında Abdullah b. Amr b. As’tan şöyle rivayet edilmiştir:

Enfâl: 8/33- “Hz.
Peygamber (s.a.v.), Hz. İbrâhîm (a.s)’ın; “Rabbim! (insanların tapmakta
oldukları) o putlar insanlardan çoğunu saptırdı. Doğrusu (insanlardan) bana
uyan bendendir. Bana karşı gelen kimseyi de (sana bırakırım). Çünkü sen,
(dilediği­ni) bağışlarsın ve (dilediğine de) merhamet edersin.” (İbrâhîm:
14/36) sözünü okudu. Ardından da Hz. İsa (a.s)’ın: “Eğer sen insanlara
azap edersen, şüphesiz onlar senin kullarındır. Eğer onları bağışlarsan
muhakkak ki sen aziz ve hakim olan-sm.”(Maide: 5/118) sözünü okudu. Daha
sonrada ellerini kal­dırıp:

–  ‘Allahım! Ümmetim, ümmetim’ buyurdu ve
ağladı. Bu­nun üzerine Şanı Yüce Allah:

–  ‘Ey Cebrail! Muhammed’e git. -Rabbin en iyi
bilen ol­makla birlikte- niçin ağladığını ona sor?’ buyurdu. Cebrail’de ona
gelip (ağlamasının sebebini) sordu. Cebrail’de, Resulullah (s.a.v.)’den aldığı
bilgiyi -bunu en iyi bilen Allah olduğu hal­de- Ona bildirdi. Yüce Allah:

–  ‘Ey Cebrail! Muhammed’e git ve ona: ‘Ümmetin
konu­sunda muhakkak Biz seni razı edeceğiz, seni üzmeyeceğiz’ de. [63]

Nitekim Yüce Allah,
Resulullah (s.a.v.)’in bu durumu ile ilgili olarak şöyle buyurmaktadır:

“Rabbin sana
yakında  (nimetlerini)   verecek 
ve sende (bunlara) hoşnut olacaksın. “‘

Ey Allah’ım! Bizi
dünya ve ahirette Resulullah (s.a.v.)’e uyan ve seven ümmetinden kıl.[64]

 

HZ.
MESİH İSA (A.S) 1

Hz.
İsa (a.s)’ın Soyu: 1

Hz.
İsa (a.s)’ın, İncil’de Belirtilen Soyu: 2

Hz.
Isa (a.s)’in, İndilerde Geçen Soyu: 3

Müslümanlara
Göre Hz. Meryem Kimdir?: 4

Hz.
Zekeriyyâ (a.s)’ın, Hz. Meryem’i Koruması Altına Alması: 5

Hz,
Meryem’in, Yüce Allah’a Gönül Vererek Yetişmesi: 6

Hz.
Meryem’in Hz. Mesih İsa (as) İle Müjdelenmesi: 7

Hz.
Meryem’in Hamilelik Müddeti: 8

Hz.
Meryem’in Suçlanması: 9

Hz.
İsa (a.s)’ın Doğumu: 11

Hz.
İsa (a.s) ın Hayatı: 12

Herodes’un,
Hz. İsa (a.s)’ı Öldürmeye Karar Vermesi: 13

Hz.
İsa (a.s)’ın, Yahudi Alimleriyle Olan Tartışması: 13

Hz.
İsa (a.s)’ın Peygamberliğinin Başlaması: 14

Hz.
İsa (a.s)’ın Daveti: 14

Yahudilerin,
Hz. İsa (a.s)’a Karşı Hile Kurmaları ve Öldürmeye Teşebbüs Etmeleri: 15

Hz.
İsa (a.s)’in Çarmıha Gerilme Meselesi: 17

Hz.
İsa (a.s)’ın Kendisini İnsanlığa Feda Etme Meselesi: 18

Havariler
Kimlerdir?: 19

Hıristiyanlarca
Kabul Edilen İnciller: 20

Bu
İncilerin Doğruluk Payı Var mıdır?: 21

Hıristiyanların,
Hz. îsa (a.s) Hakkındaki İnançları: 23

Hz.
İsa (a.s)’ın Mucizeleri: 26

Hz.
İsa (a.s) Yeryüzüne İnecek mi?: 27

                                                

 

 

 

HZ. MESİH İSA (A.S)

 

“Meryem oğlu İsa
sadece peygamberdir. Ondan ön­cede peygamberler geçmiştir. Onun annesi (Meryem)
dos­doğru bir kimsedir.” (Maide: 5/75) [1]

 

Hz. İsa (a.s)’ın Soyu:

 

Hz. İsa (a.s)’ın soyu
şu şekildedir: Mesih Isa, Hz. Mer­yem’in oğludur. Allah’ın salât ve selâmı onun
üzerine olsun.

Hz. İsa (a.s),
İsrailoğullan peygamberlerinin sonuncusu­dur.

İsmi, İsa’dır. Lakabı
ise Mesih’tir.[2]Annesi Hz. Mer­yem’e
nispetten dolayı “İbn Meryem” (Meryem oğlu)” diye
künyelenmiştir. Çünkü babasız olarak doğmuştur.[3] Hz.
İsa, İbranice’de, “Yeşû’ ” diye bilinir. Manası ise
“Kurtuluş” (veya arı, duru) demektir. İncil’de ise -noktalı Şın
harfinin ye­rine noktasız “Sin” harfi ile- “Yesû”‘ diye
geçer.

Hz. İsa (a.s),
Allah’ın kulu ve peygamberi olup temiz, if­fetli, kötülüklerden uzak, Aîlah’a
gönül veren bakire Mer­yem’e Allah’ın attığı bir kelimesidir.

Nitekim Yüce Allah,
Hz. Meryem ile ilgili bu özellikleri şöyle anlatmaktadır:

“(Yine Allah,
müminlere) îmrân ‘in kız\ Meryem ‘i de örnek verdi ki o, “ırzım
korudu.” Bizde, o(nun rahmin)e, ruhumuz­dan üfledik. O, Rabbinin sözlerini
ve kitaplarını tasdik etti ve gönülden (Allah ‘a) itaat edenlerden oldu.”[4]

Hz. Muhammed (s.a.v)
bütün peygamberlerin sonuncusu olduğu gibi, Hz. İsa (a.s)’da İsrailoğullan
içerisindeki pey­gamberlerin sonuncusudur. Çünkü Hz. Muhammed (s.a.v.), hem
nebilerin ve hem de resullerin sonuncusudur.[5]
Allah’ın salât ve selâmı onların hepsinin üzerine olsun. [6]

 

Hz. İsa (a.s)’ın, İncil’de Belirtilen Soyu:

 

Hz. İsa b. Meryem
(a.s)’in soyu daha önce nakledilmiştir. Fakat Hıristiyanlar, Hz. İsa (a.s)’ı
kendilerinin yanında Yesû’ b. Yûsuf en-Neccâr (Yûsuf en- Neccar’m oğlu Yesû’)
diye ad­landırdıklarından dolayı onun soyunu, Yûsuf en-Neccâr’a da­yandığını
iddia ederler. İşte bunun sebebi ise; Hz. Meryem’in, Hz. İsa (a.s)’a hamile
kalmazdan önce Yûsuf en-Neccâr’ın, Hz. Meryem’i (evlilik için) istemesidir.

Hz. Meryem hamile
kalınca, Yûsuf en-Neccâr’a rüyasında -Hz. Meryem’in her türlü kötülüklerden
uzak olması gerekti­ğinden dolayı onunla evlenmesi, ona bir iftira ve şüphe
atılma­sı ihtimali olması itibariyle- (onunla evlenmek için) onu iste­yeceğini
etrafına yayması ve ondan vazgeçmesi gerektiği em­redildi.

Matta İncil’inin 1-20
bölümü arasında, Hz. Meryem’in bu özellikleri anlatılmıştır. Yûsuf en-Neccârda,
İsrailoğulları gençlerinden olup salih bir kimseydi. Yûsuf en-Neccâr’m te­miz
ve iffetli bir yaşayışı vardı. Daha sonra Hz. Meryem’in iffetini, temiz bir
kimse olduğunu vb Özelliklerini görünce onu (evlilik için) istedi. Fakat ikisi
arasında evlilik veya cinsel iliş­ki (yahut flört) meydana gelmemişti. Yûsuf
en-Neccâr’ın, Hz. Meryem’i evlilik için istemesi; evlilik öncesi birleşme olmaksızın
(flört hayatı yaşamaktan uzak) sadece normal bir evlilik istemesi şeklinde idi.

Barnaba İncil’in de
anlatıldığına göre; Yûsuf en-Neccâr, Hz. Meryem’de iffctlilik, dine bağlılık
vb. özellikler görünce, onun, kendisiyle evlenmesini arzuladı. Dolaylı yollarla
(veya direkt olarak) ona evlenme teklifinde bulundu. Zira Yûsuf en-Neccâr;
salih, nefsine boyun eğdiren ve takva sahibi önemli kimselerin içerisinde yer
almaktaydı. Hem kendisinde ve hem de Hz. Meryem’de bulunan bu güzel
özelliklerden dolayı Hz.

Meryem’e evlenme
teklifini arzu etmesinin sebebi işte bundan[7]  dolayı idi.

Harız îbn Kesîr’in;
Yûsuf en-Neccâr’m   Hz   Meryem’e olaylı yollarla evlenme teklifinde
bulunduğuna daiSede ite Hz. Meryem’m Hz. Isa (a.s)’a hamile kalmasından sonra
ıkısı arasında geçen konuşmaya dair naklettiği rivayetleri[8] inşallah
ilen ki sahifelerde anlatacağız. [9]              

 

Hz. Isa (a.s)’in, İndilerde Geçen Soyu:

 

Hz. İsa (a.s)’ın soyu
sadece Matta ve Luka İndilerinde geçmektedir. O kadar İncil’in içerisinde
sadece bu ikisinin Hz. İsa (a.s)’m soyu ile ilgili bilgi vermesi sebebiyle bu
iki İncîl, bu yönüyle diğerlerinden ayrılmaktadır. Fakat ne gariptir ki, bu iki
İncîl arasında da; Hz. İsa (a.s)’ın soyunu anlatma bakı­mından çok farklılıklar
ve birleştirilmesi mümkün olmayan açık çelişkiler bulmaktayız. Buradan şunu
anlıyoruz ki, Kitap Ehli; kendi İndilerin Önüne geleni araştırmadan ve tahkik
et­meden yazmış, doğru bilgileri kesin olarak tespit etmeden on­lara
inanmış,” din adamlarının ileri sürdüklerini ve İndilere ka­rıştırdıklarının
hepsini düşünmeden tasdik etmişlerdir. Kısaca­sı; Kur’ân-ı Kerîm’in de
belirttiği gibi,[10] Tevrat ve İncîl kesin­likle
tahrif edilip değiştirilmiştir.

Şimdi de, İndilerin[11] en
büyükleri kabul edilen, Hıristi­yanlarca da en çok tanınmış ve en meşhur olan
Luka ve Matta İndileri arasındaki Hz. İsa (a.s)’ın soyu üe ilgili zıtlığa ve çe­lişkiye
bir göz atalım:

Hz. İsa (a.s)’ın Luka
İncîl’indeki Soyu: Yesû’ b. Yûsuf en-Neccar b. Hâlî b. Lâvî b. Melkî Yehûzâ b.
Ya’kûb b. İshâk b. İbrâhîm (a.s)

Hz. İsa (a.s)’m Matta
İncîl’indeki Soyu: Hz. İsa (a.s)’m Matta İncîl’indeki soyu ise şu şekildedir:
Yesû’ b. Yûsuf en-Neccâr b. Ya’kûb b. Mettân b. Yeâzır. Yehûzâ b. Ya’kûb b.
İshâk b. İbrâhîm (a.s) [12]

Hz. İsa (a.s)’m
soyunu, başından sonuna kadar dikkatle incelediğimizde iki İncîl arasında şu
gibi büyük farklılıkların bulunduğunu görürüz:

1. Luka
İncil’i; Hz. İsa (a.s)’m soyunun başlangıcı olarak, “Yûsuf b. Hâlî”
diyor.

Matta İncil’i ise; Hz.
İsa (a.s)’m soyunun başlangıcı ola­rak, ‘Yûsuf b. YaVûb” diyor.

2. Luka
İncil’i; Hz. İsa (a.s)’ın, Nâsân b. Davûd (a.s)’m çocuklarından olduğunu
söylüyor.

Matta İncil’i ise; Hz.
İsa (a.s)’m, Süleyman b. Davûd (a.s)’m çocuklarından olduğunu söylüyor.

3. Luka
Tncîl’i; Hz. İsa (a.s)’m atalarının, hükümdar ve meşhur kimselerden olmadığını
söylüyor.

Matta İncil’i ise; Hz.
İsa (a.s)’m atalarının, hükümdar ve meşhur kimselerden olduğunu söylüyor.

4. Luka
İncil’i; Hz. İsa (a.s) ile Hz. Davûd (a.s) arasında 41 nesil vardır derken,

Matta İncil’i; Hz. İsa
(a.s) ile Hz. Davûd (a.s) arasında 16 nesil bulunduğunu söylüyor.[13]

Anlamıyorum, Hz. İsa
(a.s)’m soyu hakkında Hıristiyan­larca kabul edilen bu kutsal kitaplarda geçen
farklılıklar ile çelişkilerin birleştirilmesi ve açıklanması nasıl mümkün olur?
Çünkü bugün Hıristiyanlardan yüz milyonlarca insan, buna inanıyor!!

Ey Allahım! Kur’ân-ı
Kerîm’in de belirttiği gibi, bunun, kutsal kitapları değişikliğe uğratan
onların din adamlarının de­ğiştirmesinden olmasını diliyorum!![14]

 

Müslümanlara Göre Hz. Meryem Kimdir?:

 

Hz. Meryem; Allah’a
gönül bağlamış, dosdoğru, tertemiz bir bakire, faziletin (peygamberliğin)
kucağında terbiye edilmiş, her türlü kötülüklerden uzak ve temiz bir şekilde
hayat yaşamış, Yüce Allah’ın Kur’ân-ı Kerîm’inin çeşitli yerlerinde övmüş
olduğu ve Kur’an’da ismi geçen İmrân’m kızı Mer­yem’dir.

Yüce Allah’ın, Hz.
Meryem’i övdüğü ayetlerinden birisi de şudur:

“Mahrem, yerini
(veya iffetini) sapasağlam korumuş Imrân km Meryem’i de (Allah örnek
vermiştir). Biz, ona, ruhumuz­dan (Cebrail, Allah’ın ruhundan onun elbisesinin
yakasından rahmine ulaştıracak şekilde) üflemiştir. O, Rabbinin sözlerini ve
kitaplarını doğrulamıştı ve gönülden (Allah’a) itaat eden­lerden idi.”[15]

Hz. Meryem’in babası
İmrân, İsrailoğulları alimlerinden büyük bir alim ve büyük bir zat idi.

İbn îshâk’m da
naklettiğine göre; İmrân’m hanımının yani Hz. Meryem’in annesinin[16]
çocuğu olmuyordu. Bu nedenle İnırân’ın hanımı, bir gün “Eğer hamile
kalırsam doğacak ço­cuğumu Allah’ın azatlısı olarak Beytü’l-Makdis’in (Mescid-i
Aksa) hizmetine vereceğim” diye adakta bulundu. Yüce Al­lah’ta onun bu
duasını kabul etti. Kadında Hz. Meryem’e ha­mile kaldı. Ne zamanki, kadın doğum
yapınca çocuğun kız olduğu ortaya çıktı. Halbuki îmrân’ın hanımı, doğacak çocu­ğun
Beytü’l-Makdis’te hizmet etmesi için onun erkek olmasını istiyordu. Bunun
üzerine mazeretli ve üzgün bir kimse gibi, Yüce Allah’a şöyle yalvarmaya
başladı:

“(îmrân’ın
karısı) Meryem’i doğurunca -Allah onun ne doğurduğunu bilirken- o yine de: ‘Ey
Rabbim! Onu (sana adakta bulunduğumu) kız doğurdum. Erkek kız gibi değildir.

Ona, Meryem adını
verdim. ‘Onu’ ve ‘soyunu’ kovulmuş şey­tanın şerrinden sana sığındırıyorum’
dedi.”[17]

İmrân’m hanımı üzgün
bir şekildeki duasının aksine Yüce Allah’, bu kız çocuğunu güzel bir biçimde
kabul buyurdu. O-nu, iyi bir şekilde yetiştirdi. Onu ve oğlu Hz. İsa (a.s)’ı,
ko­vulmuş şeytanın şerrinden korudu. [18]

 

Hz. Zekeriyyâ (a.s)’ın, Hz. Meryem’i Koruması Altına Alması:

 

Hz. Meryem çok küçük
yaşta iken İmrân öldü. Hz. Mer­yem’in, kendisini koruması altına alacak ve
işlerini yürütecek birisine ihtiyacı vardı. Bu sebeple İmrân’m hanımı, kızı Hz.
Meryem’i alıp Beytü’l-Makdis’e (Mescid-i Aksa) götürdü ve orada devamlı olarak
ikamet etmekte olan “Abid Kimselere” teslim etti. Çünkü kızı, onların
imamlarının ve liderlerinin kı­zıydı. Bu nedenle de onlar, “Hz. Meryem’i
kim koruması altı­na alacak ve işlerini kim yürütecek?” diye birbirleriyle
mün a-kaşa edip ihtilafa düştüler.

Hz. Zekeriyyâ (a.s), o
asırda İsrail oğullarının peygamberi idi.

Hz. Zekeriyyâ (a.s),
Hz. Meryem’i koruması altına almayı istiyordu. Çünkü kendisi, Hz. Meryem’in
teyzesinin kocası (yani eniştesi) idi. Bir rivayete göre ise; teyzesinin kocası
idi. Bundan dolayı Hz. Zekeriyyâ (a.s), Hz. Meryem’i koruması altına almaya
diğerlerine göre daha hak sahibi idi. Fakat Hz. Zekeriyyâ (a.s) yine de
aralarındaki münakaşayı ve ihtilafı kaldırmak için onlarla birlikte kura çekimine
katılmayı kabul etti. Kura, kendisine çıktı. Hz. Zekeriyyâ (a.s), Hz. Meryem’i
böylece koruması altına aldı.

Hz. Zekeriyyâ (a.s),
Hz. Meryem’i koruması altına aldık­tan sonra onun için Mescid’de, ondan başka
bir kimsenin g i-remeyeceği güzel bir yer ayırdı. Hz. Meryem, kendisi için ay­rılan
yerde Allah’a gece-gündüz ibadet ediyor ve Mescid’in hizmetiyle ilgili üzerine
düşen görevi yapıyordu. Hatta güzel hal ve takvada o kadar ileri gitmişti ki,
İsrail oğullan içerisinde örnek bir kimse olarak anlatılır oldu. Zira Hz.
Meryem göster­diği güzel davranışları, üstün ahlakı ve şerefli vasıfları sebe­biyle
İsrail oğulları arasında şöhret bulmuştu.

Hz. Meryem, Hz.
Zekeriyyâ (a.s)’ın gözetimi altındayken Hz. Zekeriyyâ (a.s) onda acayip işlerle
karşılaşırdı. Hz. Zekeriyyâ (a.s), Hz. Meryem’in yanma girdiği zaman çarşıda
bulunmayan ve o zamanda var olmayan yiyecekler ile meyve­leri onun yanında
buluyordu; kışın yaz meyvesini, yazın ise kış meyvesini buluyordu. Dehşet ve
şaşkınlık içerisinde Hz. Mer­yem’e:

– Bu sana nereden
geliyor?’ diye sorardı. Hz. Meryem’de, ona:

– Bu, Allah tarafından
gelen bir rızıktır’ diye cevap verir­di.

Nitekim Yüce Allah,
Hz. Meryem ile Hz. Zekeriyyâ (a.s) arasında geçenleri şöyle anlatmaktadır:

“Zekeriyyâ ‘yi
da, Meryem ‘i Zekeriyyâ ‘nın koruması altına verdi. Zekeriyyâ, her ne zaman
(Meryem’in bulunduğu) yere girse onun yanında bir yiyecek bulurdu. (Şaşkınlık
içerisinde ona:) ‘Ey Meryem! Bu sana nereden geliyor?’ derdi. (O da:) ‘Bu,
Allah tarafından (gelen bir yiyecektir)’ derdi. Çünkü Al-toh, dilediği (kimseye)
hesapsızca rızık verir.”[19]

 

Hz, Meryem’in, Yüce Allah’a Gönül Vererek Yetişmesi:

 

Hz. Meryem,
günahlardan ve haramlardan uzak olarak gü­zel ve iffetli bir şekilde yetişti.
Beytü’l-Makdis’in etrafında Allah’ın himayesi ve gözetimi altında O’nun
inayetiyle (kötü­lüklerden) korunmuş olarak yaşadı.

Melekler, Hz. Meryem’e
gelip ona Allah katındaki üstün ve yüce makamını haber verirlerdi. Kendisini,
Yüce Allah’ın diğer kadınlar[20]
arasından seçtiğini, her türlü pisliklerden ve kötülüklerden temizlediğini
müjdelerlerdi. Kendisinden; dün­yada ve ahirette şanı yüce olacak, beşikte ve
yetişkinlik çağma girdiğinde insanlarla konuşup onlara Allah’ın dinini tebliğ
edecek ve salih kimselerden olacak bir çocuğu müjdelerlerdi. Ayrıca onu, ibadet
konusunda gayretli olmaya ve Allah’a hu­şu’ ile itaat etmeye teşvik ederlerdi.
İşte Hz. Meryem; çirkin ve pis işlerden uzak, temiz ve ibadet üzere böyle
yetişmişti.

Nitekim Yüce Allah,
Hz. Meryem ile ilgili bu durumları şöyle anlatmaktadır:

“Hani melekler
(Meryem ‘e): ‘Ey Meryem! Şüphesiz Allah seni (diğer kadınlar arasından) seçip
(her türlü kötü ve çirkin şeylerden) temizledi ve seni dünya kadınlarından
üstün tuttu. Ey Metyem! Huşu ile secdeye kapan demişlerdi.”[21]

Yine Yüce Allah,
bununla ilgili olarak şöyle buyurmakta­dır:

“Hani melekler
(Meryem’e): ‘Ey Meryem! Allah (varolu­şu) kendinden (olan) bir kelimeyi sana
müjdeliyor, ismi, Mer­yem oğlu İsa Mesih’tir. Dünyada ve ahirette de (onun)
şanı yücedir. (Allah katındaki mevkisi sebebiyle) yakın kılınanlar­dandır. Beşikte
ve yetişkinlik halinde de insanlarla konuşacak-tır. Üstelik sâlih
kimselerdendir’ demişlerdi. “[22]

 

Hz. Meryem’in Hz. Mesih İsa (as) İle Müjdelenmesi:

 

Hz. Meryeni, kız
çocuklarının ulaştığı ergenlik çağma eriştiğinde 13 yaşında idi.

Günlerden bir gün Mescid’de
bulunduğu yerden dışarı çık­tı. İstirahat ve dinlenmek için Beytü’l-Makdis’in
doğu tarafına doğru yürüdü.[23]
Yürürken farkında olmadan ev halkından ve kavminden uzaklaşmıştı. O sırada
birdenbire parlak yüzlü güzel ve yakışıklı bir delikanlı yanma çıkageldi. Hz.
Meryem, (o gelen adamdan) korktu ve ürperdi. Kendisine bir şey yapaca­ğından
endişelendi. Ansızın karşısına çıktığından dolayı ve onun hayal olabileceğini
düşündüğünden, onun bu durumu hakkında şüphe duydu. Kendisine yardım edecek ve
destek verecek kimsenin bulunmadığı bir yerde, onun, kendisine bir kötülük
edeceğinden korkarak ondan uzaklaşmaya başladı ve ona:

“Ben, senden
Rahman’a sığınırım. Eğer (Allah’tan) korhıyorsan, (bana dokunma!) dedi.”
(Meryem: 19/18)

Hz. Meryem, kendisine
bulunduğu yerde görünen bu adamı, sıradan normal bir kimse olduğunu
zannetmişti. Halbuki bu kimsenin, Allah’ın peygamberlik ve hikmet vereceği, şan
ı-nm yüce olacağı ve temiz bir çocuk müjdelemek için gönderdiği bir melek
olabileceği aklına hiç gelmemişti. Daha sonra o kimseye bir baktı ki, o, insan
şekline girmiş Cebrail (a.s).

Melek, Hz. Meryem’in
korkusunu ve ürpertisini giderip ona kalbini rahata kavuşturacak hakikati haber
verdi. Daha sonrada gömleğinin yakasından rahmine ulaşacak şekilde Hz. Meryem’e
üfledi. İşte Hz. Meryem, bu üfleme üzerine Hz. İsa (a. s)’ a hamile kaldı.

Nitekim Yüce Allah’ta,
bu olayı şöyle anlatmaktadır:

“Kitap’ta
(Kur’ân-ı Kerîm’de) Meryem (e dair anlattığı­mız kıssayı da müşriklere) anlat.
Hani Meryem, ailesinden ay­rılarak (Beytü’l-Makdis’in) doğu yönünde bir yere
(ibadet et­mek için yalnız başına bir kenara) çekilmişti. Onlardan giz­lenmek
içinde bir perde germişti. Derken Bizde ona ruhumuzu (Cebrail’i) göndermiştik.
(Cebrail) ona tam bir insan şeklinde görünmüştü. (Meryem, onun, birdenbire çıka
gelmesine ve o-nun, kendisine bir şey yapacağından korkarak) “Ben senden,
rahman (olan Allah)’a sığınırım. Eğer (Allah’tan) korkuyor-san (bana
dokunma)” dedi. O da: “Ben, Rabbinin sana (gü­nahlardan arınmış yahut
hayr üzere yetişmiş) tertemiz bir oğul vermek için (müjdelemek için) gönderdiği
bir elçiden başka bir şey değilim,” dedi.”[24]

Tefsircilerin
naklettiğine göre; Hz. Meryem’in elbisesinin yakasından rahmine ulaşacak
şekilde üfleyen ve bu üfleme ile Hz. Meryem’in Hz. İsa (a.s)’a hamile kalmasını
sağlayan, R u-hu’1-Emin   veya   Ruhu’I-Kudüs   diye  
bilinen   Hz.   Cebrail (a.s)’dir.

Vahyi peygamberlere
indirenin ve Hz. Meryem’in hamile kalmasını sağlayanın Hz. Cebrail (a.s)
olduğuna, Yüce A1-lah’ın şu ayeti kerimesi delil olarak getirilmiştir:

“(Ey Muhammed)
uyarıcılardan olman için kalbine Kuran-, Ruhu’l-Emin (Cebrail) indirdi. ”
(Şuara: 26/193-194)

Buna göre bütün
peygamberlere ve bizim peygamberimize vahyi indiren hiç şüphesiz Hz. Cebrail
(a.s)’dır.

Ebu Hayyân,
“el-Bahru’1-Muhît” adlı tefsir kitabında Cebrail’in, Hz. Meryem’e,
melek şeklinde değil de insan şek­linde görünmesinin nedeni ile ilgili olarak
şöyle der:

“Melek, Hz.
Meryem’e, kendisine söyleyeceği sözleri bi 1-dirmek ve sözlerinden dolayı
kendisinden ürküp kaçmasın diye ona insan şeklinde göründü. Eğer Hz. Meryem’e,
melek şeklinde görünseydi, Hz. Meryem, ondan kaçardı. O zaman da meleğin,
kendisine söyleyeceği sözleri dinlemeye kadir ola­mazdı.

Bu olay, Hz. Meryem’in
iffetli ve son derece haramdan sakınan bir kadın olduğuna delildir. Zira Hz.
Meryem, güzel ve yakışıklı bu delikanlıdan Allah’a sığınmıştı. Cebrail’in Hz.
Meryem’e böyle güzel bir şekilde gelmesi, Hz. Meryem’i ve iffetini denemek
içindi……”[25]

Hz. Meryem, kendisine
böyle tenha bir yerde gelenin, in­san değil de bir melek olduğunu anlayınca
rahatladı ve sevindi. Fakat meleğin, kendisini bir çocukla müjdelemesi ile ilgii
sö­züne şaşırdı. Çünkü kendisi, bekardı ve evlenmemişti. Üstelik insanlardan
hiçbiri ona yaklaşmamıştı. İffetli ve hiçbir günaha da bulaşmamıştı. Bekarlığı
da devam etmekteydi. Kendisine bir erkek yaklaşmadığı halde çocuğunun olması
nasıl mümkün olurdu?

Yüce Allah, Hz.
Meryem’in bu durumunu kendi dilinden Şöyle haber vermektedir:

“Meryem: ‘Bana
bir insan yaklaşmamışken ve üstelik ben, kötü bir kadın olmadığım halde nasıl
oğlum olur’ dedi. ” (Mer­yem: 19/20)

Hz. Meryem’in bu sözü
üzerine Cebrail’in ona cevabı şu oldu: “Bu, Allah’ın bir dilemesi ve
istemesidir. Şanı Yüce A1lah, hiçbir şeyden aciz değildir. Bir işi yapmak
istediğinde o işe sadece “ol” der ve o da anında oluverir.

Nitekim Yüce Allah,
Cebrail’in Hz. Meryem’e söylediği bu sözler ile ilgili olarak şöyle
buyurmaktadır:

“Cebrail: ‘Bu
böyledir. Çünkü Rabbin, ‘Bu (işi yapmak) bana kolaydır Onu (senden doğacak
çocuğu) insanlar için bir mucize ve katımızdan da bir rahmet kılacağız. Hem bu,
önce­den kararlaştırılmış bir iştir diyor’ dedi, ” (Meıyem: 19/21) [26]

 

Hz. Meryem’in Hamilelik Müddeti:

 

Hz. Meryem, Hz.
İsa’ya, hamile kaldığında 13 yaşındaydı. Fakat alimler, Hz. Meryem’in
hamileliğinin ne kadar sürdüğü konusunda ihtilaf etmişlerdir. Alimlerin bu
konudaki görüşleri şunlardır:

1. Bir
rivayete göre; Hz. Meryem’in hamilelik müddeti, bir saattir.

2. Başka bir
rivayete göre; Hz. Meryem’in hamilelik müd­deti, dokuz saattir.

3. Başka bir
rivayete göre; Hz. Meryem’in hamilelik müd­deti, 8 aydır.

Son görüş, Abdullah
ibn Abbas (r.a)’dan rivayet edilmiş­tir.

Sahîh olan görüş ise;
Hz. Meryem’in, normal bir kadının hamileliği gibi tabii bir hamilelik müddeti
geçirmesi ve normal bir kadının doğum yapması gibi tabii bir doğum yapmış olm
a-sidır.

İbn Kesîr, bu
görüşlerle ilgili olarak şöyle der:

“Kuvvetli
rivayetlere göre; Hz. Meryem, Hz. İsa’yı kar­nında normal hamile kadınlar gibi
9 ay müddetle taşımıştır. Yine diğer hamile kadınlar gibi zamanı geldiğinde
doğum yapmıştır. Eğer bunun aksine bir durum söz konusu olsaydı, bu mutlaka
Kur’ân-ı Kerîm’de anlatılırdı. Bazıları, bu iddiala­rına; Yüce Allah’ın şu
ayetini delil göstermişlerdir:

“Meryem, İsa ‘ya
gebe kaldı. Bu sebeple (çocuk karnında olduğu halde, aile halkından ve insanlardan)
uzak bir yere çe­kildi. Doğum sancıları Meryem ‘i, bir hurma ağacının dibine
gitmeye mecbur etti… “(Meryem: 19/22-23)

Bu ayeti kerimede
(‘gebe kaldı’ kelimesinin başında) ge­çen “fe” harfi, atıftır. Bu da,
“hamileliğin aşamalı” olduğunu gösterir. Doğrusu her şey kendine özgü
durumlara göre “aş a-ma” kaydeder.

Nitekim ‘fe’ harfinin
atıf olup ‘aşama’ anlamı ifade ettiği durum, Yüce Allah’ın şu ayetinde de
apaçık şekilde görülmektedir:

“Sonra nutfeyi
(meniyi) kan pıhtısına çevirdik, kan pıhtısı­nı da bir çiğnemlik et yaptık, bir
çiğnemlik etten kemikler ya­rattık, kemiklere de et giydirdik. Sonra onu
(eskisinden farklı) bambaşka bir yaratık yaptık. Yaratanların en güzeli olan Al­lah,
ne yücedir.” (Mü’minim: 23/14) Bilindiği gibi insanın bu ayeti kerimede
bahsedilen “yaratılış aşamaları” arasında 40’ar günlük süre vardır.
Nitekim aynı bu husus, sıhhatinde ittifak edilen Sahîh bir hadiste de bu
şekilde bildirilmektedir.”[27]

Tefsircilerin
kaydettiğine göre; Cebrail, Hz. Meryem’in elbisesinin yakasından rahmine
ulaşacak şekilde üfürmüştür. Bu üflemeyle Hz. Meryem, normal bir kadının
kocasından hamile kaldığı gibi hamile kalmıştır.

İbn Kesîr; Cebrail’in,
Hz. Meryem’in elbisesinin yakasın­dan rahmine değil de ağzına üflediği ile
ilgili Übey b. Ka’b (r.a)’a nispet edilen bir rivayeti reddederek şöyle der:

“Bu rivayet,
Kur’ân-ı Kerîm’de bu kıssanın anlatılması es­nasında kullanılan ifadelere
aykırı düşmektedir. Zira bu kıssa, Kur’ân-ı Kerîm’de Cebrail’in, Hz. Meryem ile
konuşmak üzere onun yanma Allah tarafından gönderildiğine, onun elbisesinin
yakasından rahmine ulaşacak şekilde üflediğine ve bu üflemesi de onun rahmine
sirayet ederek hamile karmasına yol açtığına delalet etmektedir. Nitekim Yüce
Allah, Hz. Meryem’in bu durumu ile ilgili olarak şöyle buyurmaktadır:

“Biz, (Cebrail
aracılığıyla) ruhumuzdan, ona, (elbisesinin yakasından rahmine ulaşacak
şekilde) üflemiştik.” (Fahrim: 66/12)

Bu ayeti kerimede
geçen “öna” zamiri, Cebrail’in üfleme­sinin, onun ağzına değil de
rahmine sirayet ettiğini gösterir.[28]

 

Hz. Meryem’in Suçlanması:

 

Rivayet edildiğine
göre; Hz. Meryem’de hamilelik belirti­leri yavaş yavaş fark edilmeye
başladığında onun bu durumu­nu ilk anlayan akrabalarından Yûsuf en-Neccâr
denilen kimse oldu.                                                     
                  

İbn Kesîr’in
kaydettiğine göre; bu adam, salih ve çokça ibadet eden kimselerdendi. Aynı
zamanda Hz. Meryem’in dayısınm oğluydu. Hz. Meryem’in dine çok bağlılığını,
iffetlili-ğini ve çokça ibadet eden bir kimse olduğunu bildiğinden do­layı ve
bunun yanı sıra kocası olmadığı halde yinede hamile kaldığını gördüğünden
dolayı ondaki bu hamileliğe çok şaşır­mıştı. Günün birinde Hz. Meryem ile
konuşurken bu konuyu ona şöyle açmıştı:

–  ‘Ey Meryem! Tohumsuz ekin hiç olur mu?’ diye
sordu. Hz. Meryem’de:

–  ‘Evet! Olur. Yoksa sen, Allah’ın ekini ilk
yarattığı gün tohumsuz olarak yarattığını bilmiyor musun?’ diye cevap ver­di.
Yûsuf tekrar:

–  ‘Su olmadan ağaç hiç yetişir mi?’ diye sordu.
Hz. Mer­yem:

–  ‘Evet! Allah’ın ilk defa ağacı su olmadan
yarattığını, a-ğacı ve suyu da ayrı ayrı yarattıktan sonra suyu, ağacın hayatı­na
vesile kıldığını bilmiyor musun?’ diye cevap verdi. Yûsuf:

–  “Erkek olmadan kadından hiç çocuk doğar
mı?’ diye sor­du. Hz. Meryem:

–  ‘Evet! Sen, Allah’ın Adem’i erkeksiz ve kadınsız
yarat­tığını bilmiyor musun?’ diye cevap verdi. Bunun üzerine Yû­suf, ona:

–   ‘Öyleyse sen, bana kendi durumunu anlat?’
dedi. Hz. Meryem’de:

–  ‘Doğrusu Allah, bana kendi katından (ismi)
İsa (lakabı) Mesih ve (sıfatı) Meryem oğlu olan bir kelimeyi müjdeledi’ dedi.[29]

Yûsuf en-Neccâr, Hz.
.Meryem’in bu sözlerinden sonra onun her türlü kötülüklerden ve çirkin
şeylerden uzak olduğunu ve ondaki hamileliğin hikmet sahibi Allah’ın bir
istemesi ve dilemesi olduğunu anladı.

Süddî’nin,
sahabelerden sağlam bir senetle rivayet ettiğine göre; Hz. Meryem, günün
birinde (aynı zamanda Hz. Zekeriyyâ’nın hanımı olan) teyzesinin yanma girmişti.
Teyze­si, ona:

– Duydun mu, ben hamileyim?’
dedi. Hz. Meryem’de ona:

– Bende hamileyim,
bunu duymuş muydun?’ dedi. Böyle deyince teyzesi, Hz. Meryem’le kucaklaşmış ve
ona:

– Doğrusu ben,
karmmdaki yavrunun senin karnındaki yavruna eğildiğinin (bir çeşit secde
ettiğinin)[30] farkına varıyo­rum’ dedi.

İmam Malik bu konu ile
ilgili olarak şöyle der: “Bu olay; Hz. İsa (a.s)’m, Hz. Yahya (a.s)’dan
daha üstün olduğuna delâ­let etmektedir. .

Hz. Meryem’in hamile
olduğu haberi İsrailoğulları içeri­sinde kısa zamanda yayıldı. (Bu olaydan
kaynaklanan) üzüntü ve keder, Hz. Zekeriyyâ(as)’ın ev halkına girdiği gibi Hz.
Meryem’in de ev halkına girmişti. Çünkü bazı zındıklar; Hz. Meryem’in,
Beytü’l-Makdis’te beraber ibadet ettikleri Yûsuf en-Neccâr ile cinsel ilişkide
bulunduğu ile ilgili iftirada bu­lunmuşlardı. Başkaları da; Hz. Meryem’in, Hz.
Zekeriyyâ (a.s) ile cinsel ilişkide bulunup ondan hamile kaldığı şeklinde
iftira­da bulunmuşlardı.

İbn Cerir et-Taberi bu
konu ile ilgili olarak şöyle der: “Zındıklar; Hz. Zekeriyyâ (a.s)’m, Hz.
Meryem ile zina edip onu hamile bıraktığı şeklinde iftirada bulundular. Bundan
dolayı da Hz. Zekeriyyâ (a.s)’ı öldürmek istediler. Onların bu durumunun
farkına varan Hz. Zekeriyyâ (a.s), onlardan kaçıp gitti. Onlarda, Hz. Zekeriyyâ
(a.s)’m peşine düştüler. Kaçmak­ta iken, bir ağaç (Allah’ın izniyle) ikiye
yarıldı. Hz. Zekeriyyâ (a.s)’da, onun içine girdi. Ağaçta kapanıverdi. Fakat
dışarıda kalan eteğinin ucunu şeytan yakalayiverdi. Sonra onun, o ağa­cın içine
girmiş olduğunu Hz. Zekeriyyâ (a.s)’m kavmine gös­terdi. Kavmi, testere
getirerek Hz. Zekeriyyâ (a.s).’m içinde bulunduğu ağacı baştan aşağıya
biçtiler. Hz. Zekeriyyâ (a.s), kafir Yahudilerin elleriyle işte böyle şehit
edilmiştir.”[31]  Al­lah’ın saîât ve selâmı onun üzerine olsun. [32]

 

Hz. İsa (a.s)’ın Doğumu:

 

Meşhur ve yaygın olan
görüşe göre; Hz. İsa (a.s), Beytü’I-Lahm’da doğmuştur.[33] Hz.
Meryem, çocuğa Yahudiler tarafından bir kötülük yapılacağından korktuğu için
onu hemen alıp Beytü’l-Makdis’e götürmüştür. Kur’ân-ı Kerîm, bize, Meryem
Sûresinde; Hz. İsa (as)’ın doğumunu şöyle anlatmıştır.

Bu kıssa, özet olarak
şu şekildedir: Hz. Meryem, Beytü’l-Lahm’da iken hamilelik müddeti tamamlanıp
doğum sancıları şiddetlendi. Bu sancılar, Hz. Meryem’i kuru bir hurma ağacı­nın
gövdesine dayanmaya mecbur etti. Bu kuru hurma ağacı­nın gövdesi, doğum
sancılarının şiddetinden sallandı. Nihayet Hz. İsa (a.s) doğdu. Hz. Meryem,
kavminin, -babasız olarak doğurduğu bu- çocuğu görünce yadırgayacaklarını ve
kendisi­ni suçlayacaklarından korkarak üzüntü içerisinde şöyle der: “Keşke
bun (u doğurma) dan önce Öîseydim de unutulup git­miş olsaydım ” (Meryem:
19/23)

Hz. Meryem, ölümü,
dini açısından temenni etmişti. Çün­kü bu doğumdan dolayı dini inancı
hususunda; Yahudilerin kötü düşüneceğinden ve kavmi ile aile halkı arasında
ayıplana­cağından korkmuştu

Hz. Meryem, çocuğunu
doğurduğu sırada meyvesi olma­yan hurma ağacının gövdesine dayandığında, doğum
sancıları­nın şiddeti ağacı salladı. Hemen üzerine yaş, olgun ve ballı hurmalar
döküldü. Bu taze hurmalardan yiyip etrafta nehir ol­madığı halde Allah’ın
kendisi için gönderdiği sudan doyasıya içti.

Hz. Meryem’e yapılan
bu ikramların hepsi, Allah’a olan imanına ve itaatine karşılık Allah tarafından
ona verilmiş bir ikramı ve Allah’ın kulu ile peygamberi olan çocuğu Hz. İsa
(a.s)’a bir inayetidir.

Hz. İsa (a.s)’m
doğumunu yaptıktan sonra (ilk önce Beytü’l-Makdis’e götürdü ve orada bir müddet
kaldıktan son­ra) çocuğunu kucağına alarak kavmine getirdi. Kavmi, Hz. İsa
(a.s)’ı görünce, bu büyük olay ve durum karşısında hem kork­tular ve hem de
şaşkına döndüler. Bunun üzerine Hz. Meryem hakkında kötü düşünceler beslemeye
başladılar. Çünkü evlen­memiş bir kızın nasıl çocuğu olurdu? Üstelik Hz.
Meryem’in soyunu ve aile halkının durumunu bildiklerinden dolayı bu ko­nudaki
şüpheleri ve korkuları daha artmıştı. Zira Hz. Meryem, onların yanında şerefli
ve faziletli bir kadındı. Babası İmrân ise, Yahudilerin ileri gelenlerinden ve
eşraftandı. Üstelik bun­ların yanı sıra Yahudi alimlerinin lideri konumundaydı.
Aile halkı ise; faziletli, izzet-i nefısli ve dine bağlı bir aile idi. Buna
göre babası ve aile halkı böyle olduğu halde Hz. Meryem bu kötü ve çirkin
durumla insanların yanma nasıl gelebilir ve bu kötü işi nasıl işleyebilirdi?!..

Hz. Meryem, Allah’ın
emri üzerine bu konuda onlarla ko-nuşmayıp sustu. Soru soranlara da,
kendileriyle konuşması için ve kendisine yöneltilen suçlamaları cevaplaması
için henüz memedeki yavrusuna işaret ediyordu.

Halbuki Hz. Meryem’in
-onlar tarafından da- temiz ve günahsız olduğunun bilinmesine rağmen bunun
henüz kundak­ta olan bir bebeğin konuşmasından ve onların itham ile iftirala­rına
-annesinin suçsuzluğuna dair- cevap vermesinden daha üstün bir delil olamaz.

Nitekim Yüce Allah,
Meryem Sûresinde; Hz. İsa (a.s)’ın doğumunu şöyle anlatmaktadır:

“Nihayet Meryem
Isa ‘ya gebe kaldı. Bu sebeple onunla (çocuk karnında olduğu halde aile
halkından ve insanlardan) uzak bir yer (olan Beytü’l-Lahm’a) çekildi. Doğum
sancıları Meryem’i (meyvesi olmayan kuru) bir hurma ağacının dibine gitmeye
mecbur etti. (Meıyem, kavminin babasız olarak do­ğurduğu bu çocuğu görünce
yadırgayacaklarını ve kendisini suçlayacaklarım bildiğinden dolayı) : ‘Keşke bu
(çocuğu do-ğurma)dan önce öleydim de adım sanım unutulsaydı’ dedi. (Meryem
böyle bir durumdayken) altından ona (Cebrail veya Isa tarafından) şu ses geldi:
‘(Karşı karşıya kaldığın sıkıntının şiddeti sebebiyle) üzülme sakın! Rabbin,
senin ayağının altın­da bir ırmak (küçük bir su) akıttı. (Meyvesi olmayan kuru)
hurma ağacını (n dalını da) kendine doğru (tutup) silkele ki üstüne taze hurma
dökülsün! (Hurmalardan) ye! (Ve akan su­dan) iç! (Bu sevimli çocuk sebebiyle)
gözün aydın olsun. (Eğer Çocuğu kucağına alıp aile halkına ve insanlara doğru
gider­ken) insanlardan birisini görecek olursan (çocuk hakkında sa-na soru
sorduklarında ve iftirada bulunduklarında) ben (susmaya) çok esirgeyici Allah’a
oruç adadım[34] Bundan dolayı bugün
(sizden) hiç kimseyle konuşmayacağım’ de! Derken ço­cuğu (kucağına) alıp
kavmine getirdi. (Kavmi onunla birlikte çocuğu gördüklerinde:) ‘Ey Meryem!
Doğrusu (Şimdiye ka­dar) görülmedik bir şey yaptın. Ey Harun ‘un kız kardeşi,[35]
baban kötü birisi değildi. Annende zina eden birisi değildi’ dediler. Bunun
üzerine (onlara, İsa ile konuşmalarını işaret ederek kundaktaki) çocuğu
gösterdi. (Onlar buna hem kızarak v*e hem de hayrete düşerek:) ‘Biz kundaktaki
çocukla nasıl ko­nuşabiliriz? ‘ dediler. Bunun üzerine (İsa, Allah tarafından
dile gelerek:) ‘Şüphesiz ben, Allah’ın kuluyum. (Allah) bana kitabı (olan İncîl
‘i) verdi. (Yakın bir gelecekte) beni Peygamber kıl­dı. Nerede olursam olayım
beni mübarek kıldı. Yaşadığım müddetçe (kendisine) namaz kılmamı ve (insanlara)
zekat vermemi emretti. Birde, anneme iyi davranmamı öğütledi. Ve beni bedbaht
ve bir zorba kılmadı. Doğduğum günde, öleceğim günde ve diri olarak kalacağım
günde selam olsun bana’ dedi.”[36]

 

Hz. İsa (a.s) ın Hayatı:

 

Hz. İsa (a.s),
doğumunun 8. gününde annesi Hz. Meryem onu alıp Beytü’l-Makdis’e götürerek
orada sünnet ettirdi.[37]

Hz. Meryem,
Cebrail’in; kendisine, Hz. İsa (a.s)’ı müjde­lediği sırada emrettiği gibi onun
adını Yesû’ (İsa) koydu.

Sünnet olma,
peygamberlerin sünnetlerinden[38] ve
fıtrat­tan[39] olan bir şeydir. Üstelik
Hz. İbrahim (a.s)’dan itibaren de diğer nebilerin ve resullerin şeriatında da
vardır. Barnaba İn­cil’inde ise; Hz. İsa (a.s)’m sünnet olduğu ile ilgili şöyle
bir ibare vardır:

“Rabbin şeriatı
gereği (doğumunun) 8 ‘inci günü dolunca çocuğu altp Mûsâ ‘nın kitabında da
yazılı olduğu gibi- sünnet ettirmek üzere Mabed (Beytü’l-Makdis)’e götürdüler.
Sünnet ettirip adım hamilelikten önce meleğin emrettiği gibi ‘Yesu’ (İsa)
koydular.”

Hz. İsa (a.s),
Beytü’l-Lahm’dan uzakta düz, yüksek ve suyu bol olan bir yerde annesi Hz.
Meryem ‘in himayesi altında ye­tişti… Nitekim Yüce Allah’ta, Hz. İsa (a.s)’in
bu yetişmesini şöyle anlatmaktadır:

“Biz, Meryem oğlu
İsa ‘yi ve annesini, (Bizim her şeyi ya­ratmaya kadir olduğumuza dair) bir
mucize hidık. Üstelik her ikisini de, ‘düz ve suyu bol olan yüksek bir yere’
yerleştirdik.” (Mü’minun: 23/50) [40]

 

Herodes’un, Hz. İsa (a.s)’ı Öldürmeye Karar Vermesi:

 

Hz. İsa (a.s)’m
doğduğu dönemde orada Kayser Auguste (Oğustos) adına hüküm süren Herodes diye
adında zalim bir vali/hükümdar vardı.

“Herodes, bazı kahinlerden;
yakında bütün Yahudilerin başına geçecek bir çocuğun doğacağını haber aldı.
Bunun üze­rine Beytü’1-Lahm’da doğacak bütün çocukların Öldürülmesini
emretti.”

Bu kıssa, sadece Matta
ve Barnaba İndilerinde anlatılmış­tır.

Yûsuf en-Neccâr’a,
rüyasında, doğan çocuğu ve annesini, bu zorba vali/ hükümdarın kötülüğünden
koruması için onları Mısır’a götürmesi emir olunmuştu. Uykudan uyanınca hemen
çocuğu ve annesini alıp Mısır’a götürmüş ve orada, Herodes ölünceye   kadar 
kalmışlardı.   Herodes   ölünce,  
Yûsuf  en-Neccâr’a, rüyasında;
tekrar çocuğu ve annesini alıp onlarla birlikte eskiden oturmakta oldukları
şehre geri dönmeleri emir olunmuştu.  
Çünkü  orada çocuğu öldürmek  isteyen 
zalim Herodes ölmüştü. Bundan dolayı da Yûsuf en-Neccâr ikisini alıp
eskiden oturdukları şehre geri götürmüştü.”[41]

 

Hz. İsa (a.s)’ın, Yahudi Alimleriyle Olan Tartışması:

 

Hz. İsa (a.s) 7 yaşına
ulaştığında, annesi ve Yûsuf en-Neccâr ile birlikte Mısır’dan (Filistin’deki)
el-Halîl şehrine gelip “Nasıra” kasabasına yerleşti. Nasıra
kasabasına binâen (veya Hz. İsa’ya yardım eden) anlamına gelen Nasıra
kelime-sine nispetle Hıristiyanlara “Nasâra” denilmiştir.[42]

Çocukluğu, hikmetler
ve nimetler içerisinde Allah’ın ve yakınlarının gözetiminde geçmiştir.

12 yaşma gelince,
annesi Hz. Meryem ve Yûsuf en-Neccar ile birlikte -Tevrat’ta yazılı Rabbin emri
gereği- Yüce Allah secde etmek için Kudüs’teki Beytü’l-Makdis’e gittiler.
İbadet­lerin ve duaların bitiminde İsa’yı kaybettiler. Hiçbir yerde bu­lamadılar.
Akrabalarıyla birlikte eve dönmüştür zannederek geri geldiyseler de onu
bulamadılar. Annesi Hz. Meryem, am­casının oğlu Yûsuf en-Neccâr ile birlikte
akraba ve komşuların arasında aramalarına rağmen İsa’yı bulamadılar. Kayboluşu­nun
3’üncü gününde onu, Beytü’l-Makdis’te, Yahudi alimleri­nin arasında onlarla
“Namusu Ekber” konusunda tartışırken buldular. Orada bulunan
kimseler, onun soru ve cevaplarına hayret edip:

– Okuma-yazmayı
öğrenmemiş olan çocuk, bu kadar ilmi nereden aldı?’ diyerek şaşkınlıklarını
belirttiler. Annesi, onu görünce:

– Nedir senin bize
yaptığın? Üç gündür seni arıyoruz’ di­yerek onu azarladı. Bunun üzerine
annesine:

– Sen! Allah’a
hizmetin, anne-babadan önce gelmesinin gerekli olduğunu bilmiyor musun?’ diye
cevap verdi. Daha sonra onlarla birlikte Nâsıra’ya döndü.[43]

Tarih, Hz. İsa (a.s)’m
çocukluk hayatının bu kısmından i-tibaren Peygamber oluşunun başlangıcına kadar
geçen bu fet­ret dönemi hakkında bir şeyler yazmıyor. Buna göre Hz. İsa (a.s)’m
geçirmiş olduğu 17 senelik bu müddeti nerede ve nasıl geçirdiği bilinmiyor. [44]

 

Hz. İsa (a.s)’ın Peygamberliğinin Başlaması:

 

Hz. İsa (a.s) 30 yaşma
gelmişti. Hıristiyanların yanında, Yuhanna el-Ma’medân (Vaftizci Yuhanna) diye
bilinen Hz. Yahya (a.s)’m yanına geldi. Hz. Yahya (a.s)’da, onu vaftiz etti.[45]
Vaftizden sonra Hz. İsa (a.s)’a, Ruhu’l-Kudüs (Cebrail)” geldi. Bundan
sonra Hz. İsa (a.s), (Yahudiye) çölünde bulunan insanların arasında aç ve susuz
olmak üzere 40 gün oruç tuttu. Vahiy yoluyla “İncil” diye bilinen
Yüce Allah’ın kutsal kitabı Hz. İsa (a.s)’a nazil oldu. Bu andan itibaren Hz.
İsa (a.s)’m risâleti başlamış oldu.

Kur’ân-ı Kerîm, Hz.
İsa (a.s)’m peygamberliğinin ne za­man başladığına ve bunun nasıl nazil
olduğuna dair bir bilgi vermiyor. Fakat İndilerin ifadelerine göre; Hz. İsa
(a.s), 30 yaşma girdiği sıralarda peygamberliğinin başladığında ittifak
edilmektedir. Tarihçilerin ve bazı tefsircilerinde ifadeleri bu yöndedir:

İslam alimler bu
konuyla ilgili olarak şöyle derler:

“Peygamberlik
çoğunlukla (peygamberlere) 40 yaşında gelir. Hz. İsa (a.s)’a gelince ise, o, 30
yaşındayken Peygamber olmuştur. Bu durum, sadece Hz. İsa (a.s)’a özgü bir
özelliktir. Çünkü Hz. İsa (a.s), 40 yaşma ulaşmadan önce semaya kaldı­rılmıştır.
Bundan dolayı Hz. İsa (a.s)’m peygamberliğine dair delil, Yüce Allah’ın şu
ayeti kerimesidir:

“Hani Meryem oğlu
İsa: ‘Ey İsrail oğulları! Doğrusu ben, benden önce gelmiş olan Tevrat ‘ı
doğrulayan ve benden son­rada ismi Ahmet olacak bir peygamberi müjdeleyen
Allah’ın size gönderdiği ‘birpeygamberiyim’ demişti.” (Saff: 61/6) [46]

 

Hz. İsa (a.s)’ın Daveti:

 

Hz. İsa (a.s),
Allah’ın kendisine vahyettiği hak dine davet faaliyetini, Yahudi toplumu
içerisinde yürüttü. Çünkü Yahudi toplumu, Yüce Allah’ın Hz. Mûsâ (a.s)’a
indirdiği Rabbani şeriattan sapmışlar ve azmışlardı. Bu sebeple bu toplumun içerisinde
aşırı sapmalar, hurafeler ve bidatler yerleşmişti. İsrail oğullarının üzerinden
bu şekilde uzun zaman geçmişti. Bu za­man içerisinde; kalpleri katılaşmış,
Allah’ın Hz. Mûsâ (a.s)’a gönderdiği ilahi şeriatı tahrif etmişler, Tevrat’ın
nasslarmı o-yuncak haline getirmişler ve kendilerine gönderilen peygam­berlerin
gösterdiği doğru yoldan sapmışlardı.

Bunun üzerine onları;
doğru yol olan Allah’ın dinine çe­virmesi ve Allah’ın dini içerisine
karıştırdıkları tahrifatı ve hu­rafeleri düzeltmesi için Yüce Allah, onlara,
Hz. İsa (a.s)’ı Pey­gamber olarak gönderdi.

Hz. İsa (a.s), onlara;
Allah’ın emirlerini tebliğ etmeye ve kendisine indirilen yeni dinin teşri
kılınmış hükümlerini öğ­retmeye başladı. Bu hükümlerin bir kısmı; Hz. Mûsâ
(a.s)’m şeriatında haram kılınan bazı şeyler, onların azgınlıkları ve
sapıklıkları sebebiyle onlara bir ceza olarak helal kılınmış ve bazı helal olan
şeylerde haram kılınmıştı. Fakat o sırada Yahu­dilerin, Hz. Mûsâ (a.s)’dan
kalmış kendilerine ait cezai hü­kümleri vardı.

Nitekim Şanı Yüce
Allah, Hz. İsa (a.s)’m diliyle bu duru­mu şöyle anlatmaktadır:

“Benden önce
gelen Tevrat’ı (n hükümlerini) tasdik edici olarak (Mûsâ ‘nın şeriatında:)
‘Size haram kılınan bazı şeyleri helal yapayım’ diye (Peygamber olarak
gönderildim). Size (söylediklerimin doğruluğuna delâlet eden) bir ayet (veya
bir delil) getirdim. Artık (beni yalanlamak ve bana muhalefet et­mek konusunda)
Allah ‘tan korkun. (Size yapmanızı söylediğim emirlerde) bana itaat edin. Şüphe
yok ki, Allah benimde Rahbim ve sizinde Rabbinizdir. Öyleyse Allah’a ibadet
edin. Dosdoğru yol işte budur. ” (Âl-i İmrân: 3/50-51)

Yüce Allah, Hz. İsa
(a.s)’m peygamberliğini tasdik etmek ve risaletini teyit etmek için onun elinde
apaçık mucizeler meydana getirmiştir… Hz. 
İsa (a.s)’m göstermiş olduğu bu mucizeleri, inşallah
“Mucizeleri” bahsinde açıklayacağız.

Hz. İsa (a.s), daveti
sırasında Yahudilerin inatçılıkları ve kibirlenmeleri ile karşılaştı. Bunların
yanı sıra alaylı tavırlar, küçük düşürücü sözler ve hareketler ile de
karşılaştı. Özellikle de, hahamlarından ve din adamlarından tepki gördü.

Zalim ve günahkar
kimselerin tahrif ettiği -kendisinden önce Hz. Mûsâ (a.s)’m getirdiği- Rabbani
şeriatın esasları ve dini kavramlar etrafında onlarla zorlu ve yorucu bir
mücadele­ye girişti. İbadet etmek için Mabed’e çekilmiş zahitler, vaizler ve
mabet hizmetçileriyle tartışıyor, onların hepsini keskin ve parlak delillerle
susturuyor, onlara gerçek manada Allah’ı an­latıyor, dosdoğru olmayı emrediyor,
yollarının ve gidişatları­nın yanlışlığım açıklıyor, riyakarlıklarını ve
bozukluklarını gözler önüne seriyordu. Nihayet onlar, köşeye sıkışmışlardı.
Bunun üzerine ondan kurtulmaya karar verdiler.
[47]

 

Yahudilerin, Hz. İsa (a.s)’a Karşı Hile Kurmaları ve
Öldürmeye Teşebbüs Etmeleri:

 

Yahudilerin ileri
gelenleri ile din adamları bir araya gelip toplandılar ve Hz. İsa (a.s)’ın
durumu hakkında birbirleriyle istişare ederek:

–  ‘Doğrusu bu adamın (kendi düşüncemiz
doğrultusunda Hz. Mûsâ (a.s)’m getirmiş olduğu ilahi şeriatı tahrif ederek
oluşturduğumuz) dinimizi yıkmasından ve insanları (bizim di­nimizden
kopartarak) kendisine bağlamasından korkuyoruz’ dediler. Mabed hizmetçilerinin
lideri, diğerlerine:

–  ‘Bir adamın ölmesi, halkın, onun izinden
yürümesinden daha hayırlıdır’ dedi. Bunun üzerine Hz. İsa (a.s)’m öldürül­mesi
fikrinde anlaştılar.

– Roma hükümdarı
Kayser adına Yahudileri hükümdarlığı altında bulunduran Romalı Vali Pilatos
ekBinti’ye giderek; ‘Hz. İsa (a.s)’m, Yahudiler üzerine hükümdar olmayı
istediği ve mevcut düzeni devirmek için çalıştığı” şeklinde iddialarda
bulunarak valiyi Hz. İsa (a.s)’a karşı kışkırttılar. Üstelik valiye
söyledikleri bu sözleri çok süslü bir şekilde süsleyerek söyledi­ler. Sonunda
vali, Hz. İsa (a.s)’ı çarmıha germek ve bu şekilde öldürmek suretiyle ondan
kurtulmaya karar verdi. O zamanlar, bir kimsenin öldürülmesine karar
verildiğinde onu bu şekilde öldürürlerdi.

Fakat Hz. İsa (a.s),
kavminin kendisiyle ilgili hilesinin farkına vardı. Bunun üzerine valinin
adamlarından gizlendi. Valinin adamlarından hiçbirisi, Hz. İsa (a.s)’i
yakalayıp öldü­rülmek üzere valiye teslim etmek için yerini bulamadılar. Ha­varilerden
birisi, valinin adamlarına:

–  ‘Mesih İsa, eşeğinin üzerinde, Kudüs’e girdi’
diye ihbar­da bulundu. Diğer Havariler ise Hz. İsa (a.s)’ı, temiz bir kalp ile
karşıladılar. Hz. İsa (as), onlara:

–  ‘Sizden birisi, hem benimle birlikte
yiyip-içiyor ve hem de beni (valinin adamlarına) teslim etmeyi istiyor’ dedi.
Daha sonrada onlara vasiyet etmeye başlayarak:

–  ‘İnsan oğlunun[48]
babasına[49] döneceği vakit yaklaşmış­tır.
Ben, sizin benimle gelmeniz mümkün olmayan bir yere gidiyorum. Şu vasiyetimi
çok iyi tutun: ‘Sizinle birlikte bu­lunmak üzere Peygamber olarak gönderilecek
‘Faraklit[50] diye birisi gelecek.
‘Faraklit’, size, hakkın ve doğruluğun Özünü getirdiğinde beni de size haber
verecektir. Bunları, size, zama­nı gelince hatır laya siniz diye söylüyorum.
Yine ben size şunu da söylüyorum ki; ben Rabbime döneceğim. (Size uymanızı
vasiyet ettiğim) o Peygamber gelecek ve sizi topluca doğru yola sevk edecek.
Geçmişe ait haberler verip benden Övgüyle size bahsedecek. Artık kısa bir
müddet sonra beni göremeye­ceksiniz’ dedi. Daha sonrada gözlerini semaya
dikerek:

– ‘Vakit geldi’ dedi.
(Sonrada Allah’a hitaben:) ‘Ben seni dünyada yücelttim. Bana emretmiş olduğun
görevi de tamam­ladım’ dedi.

Hz. İsa (a.s), Havarileri
ile birlikte içerisinde kendisinin ve Havarilerin bir araya geldiği yere
gittiler. Fakat Havarilerden Yehûza el-Esharyotî denilen hain bir adam vardı.
Bu, Hz. İsa (a.s)’ın ‘sizden biriniz, hem benimle birlikte yiyip-içiyor ve hem
de beni (valinin adamlarına) teslim etmeyi istiyor’ diye işaret ettiği
Havarilerinden münafık olan birisi idi. Bu adam, Hz. İsa (a.s)’ın saklandığı
yeri biliyordu. Hz. İsa (a.s)’ı yaka­layıp öldürmek isteyen valinin adamlarını
görünce 30 dirhem karşılığında onun saklandığı yeri onlara gösterdi. Hz. Isa
(a.s)’m saklandığı yere girdikleri zaman, Allah, bu hain Yehûza el-Esharyotî’yi
Hz. İsa (a.s)’m şekline çevirdi. Bunun üzerine valinin adamları, onu, Hz. İsa
(a.s) zannettiklerinden dolayı onu yakaladılar ve çarmıha germek suretiyle onu
Öldür­düler. Yüce Allah ise Hz. İsa (a.s)’ı kendi katma yükseltti.

Nitekim Yüce Allah bu
olayı şöyle anlatmaktadır:

“Oysa onlar, İsa
‘yi öldürmediler ve çarmıha geremediler. Fakat (İsa ‘nın havarilerinden münafık
olan hain birisi) onlara (İsa ‘nın) benzer(i olarak) gösterildi. İsa (‘nın
ölüp-Ölmedigi hakkında) ihtilafa düşenler ondan yana şüphe içindedirler. Bu hususta,
onların bilgileri yoktur. Onlar ancak (bu konuda) zanna dayanmaktadırlar. Onu
gerçekten öldürememişlerdir. Bilakis Allah, onu, ‘kendi katma’yükseltmiştir
” (Nisa- 4/157-158)[51]

Yüce Allah, Hz. İsa
(a.s)’ı kendi katına yükselttiğinde o 33 yaşındaydı. Buna göre Hz. İsa (a.s)’ın
İsrail oğullarını davet ettiği müddet 3 sene idi. Çünkü Hz. İsa (a.s), 30
yaşındayken İsrail oğullarına Peygamber olarak gönderilmişti.[52]  Allah’ın salât ve selâmı onun üzerine olsun. [53]

 

Hz. İsa (a.s)’in Çarmıha Gerilme Meselesi:

 

Hz. Isa (a.s)’ın
çarmıha gerilme meselesindeki biz Müs­lümanların inancı, önünden ve arkasından
hiçbir batılın gire­mediği Kur’ân-ı Kerîmin haber verdiği en sağlam ve doğru
i-nançtır. Bu da şu şekildedir:

“Şanı Yüce Allah,
Hz. İsa (a.s)’ı Yahudilerin tuzağından kurtarıp ruhu ve bedeni ile birlikte
diri olarak[54] kendi katma yükseltmiş,
Hz. İsa (a.s)’in saklandığı yeri valinin adamlarına gösteren bu hain münafık
Yehûza el-Esharyotî’yi de Hz. İsa (a.s)’ın şekline çevirmiş ve valinin adamları
da bu hain müna­fığı Hz. İsa (a.s) zannederek çarmıha germişlerdir.”

Yüce Allah’ın bu hain
münafık adamı, Hz. İsa (a.s)’m şek­line çevirmesi suretiyle Hz. İsa (a.s)’ın
yerine bu adamın çar­mıha gerilmesi, Yüce Allah’ın kulu ve resulü olan Hz. İsa
(a.s)’a bir ikramıdır.

Görüldüğü üzere
Müslümanların Hz. İsa (a.s) hakkındaki inançları, onun çarmıha gerildiğini
iddia eden Hıristiyanların inançlarından daha temiz, daha üstün ve daha
şereflidir.

Valinin adamları, Hz.
İsa (a.s) zannıyla yakaladıkları bu haine her türlü eziyeti ve cefayı yaptılar.
Sonrada iki elini ve iki ayağını odun parçalarına germek suretiyle çivileyerek
çar­mıha gerdiler ve insan oğlunun işlemiş oldukları günahlara kefaret olması
için ve insanlığa feda ederek öldürdüler. Yahu­diler gibi Havariler de, çarmıha
gerilme meselesinde şüpheye ve büyük ihtilafa düştüler. Çünkü çarmıha kim
gerilmişti? Hz. İsa (a.s) mı? Yoksa Yehûza el-Esharyotî mi?

İşte bu şüphe ve
ihtilafın sebebinin kaynağı şu idi: “Bu ha­in münafık adam, Hz. İsa
(a.s)’in yerini gösterdiğinde onlar­dan, kendilerinin önünde Hz. İsa (a.s)’m
bulunduğu yere gir­meyi istedi. Çünkü burada Hz. İsa (a.s)’m dışında kimse yok­tu.
Bundan dolayı Yüce Allah, Hz. İsa (a.s)’ı kendi katına yük­seltti ve bu adamı
Hz. İsa (a.s)’m şekline çevirdi. Tam bu sıra­da valinin adamları oraya
girdiklerinde, orada Yüce Allah’ın Hz. İsa (a.s)’a benzettiği Yehûza
el-Esharyotî’den başka hiçbir kimseyi bulamadılar.” İşte bundan dolayı
Havariler:

– Eğer bu İsa ise,
arkadaşımız Yehûza nerede? Eğer bu Yehûza ise, İsa nerede?’  Çünkü valinin adamları, çarmıha germek için
onu yakaladıklarında, o, valinin adamlarına:

– Ben Yehûza
el-Esharyotî’yim. İsa değilim’ diyordu. Va­linin adamları ise onun bu sözüne
gülerek:

– Sen, İsa değilim
demekle bizi yalanlamak mı istiyorsun? Hiç kuşkusuz ki, sen Yesû’ (İsa)sın
diyorlardı. Bu sırada Ha­variler, çarmıha gerilme meselesinde ihtilaflara ve
münakaşa­lara devam ederken onu çarmıha gerdiler.

Kur’ân-ı Kerîm ise;
Hz. İsa (a.s)’m çarmıha gerildiği yo­lundaki Yahudi ve Hıristiyanların
inançlarını ret ederek Müs­lümanların kabul ettiği doğru ve sağlam inancı
anlatmıştır.

Çarmıha gerilme ve
insanlığa feda edilme meselesindeki Ya­hudilerin ve Hıristiyanların bu
inançlarının yanlışlığını Kur’ân-ı Kerîm, açık bir şekilde şöyle ortaya
koymaktadır:

“Bir de;
küfretmeleri, ‘Meryem’e büyük iftirada bulunma­larından ve Allah’ın resulü
Meryem oğlu İsa Mesih’i öldür­dük’ demelerinden ötürüdür. Oysa onlar, İsa’yı
öldürmediler ve çarmıha geremediler. Fakat (İsa ‘nın Havarilerinden müna­fık
olan hain birisi,) onlara, (Isa ‘nın) benzer (i olarak) göste­rildi. İsa ‘nın
(ölüp-ölmediğine, semaya kaldırılıp-kaldırılmadığına, çarmıha
gerilip-gerilmediği vb. konularda) ihtilafa düşenler, ondan yana şüphe
içindedirler. Bu (Mesih İsa ‘nın durumu) hakkında, onların bilgileri yoktur.
Onlar an­cak (bu konuda) zanna dayanmaktadır. Halbuki onu gerçekten
öldürmemişlerdir. Bilakis Allah, onu, “kendi katına yükselmiş­tir.”
(Nisa: 4/156-158)

Ne acayiptir ki;
Hıristiyanlar, Hz. İsa (a.s)’ın, hem çarmı­ha gerilmek suretiyle öldürüldüğünü
kabul ediyorlar ve hem de Hz. İsa (a.s)’ın ilah olduğuna ve Allah’ın oğlu
olduğuna inanı­yorlar!!.

Şair ne güzel
söylemiş:

“Ey İsa’ya
tapanlar! İlah (olarak kabul ettiğiniz şahıs) Ya­hudi bir kimsenin eylemiyle
çarmıha geriliyorsa, bu ne biçim ilahtır?” şeklinde size bir sorumuz var.
Kafası çalışandan bu­nun cevabını istiyoruz.

Yüce Allah ise kendisi
hakkında şunları söylemektedir:

“Allah,
(zalimlerin) söyledikleri şeylerden çok yüce ve münezzehtir.” (İsra:
17/43) [55]

 

Hz. İsa (a.s)’ın Kendisini İnsanlığa Feda Etme Meselesi:

 

Hıristiyanlar:
“Hz. Mesih İsa (a.s), adem oğullarının işle­miş olduğu günahlarından ve
hatalarından kurtarmak için çar­mıha gerilmiştir” derler!!!

Bu görüş, doğru
olabilir mi? İlahi adalete ve aklı selime uyar mı? Hz. İsa (a.s)’ın suçu neydi
ki, yaratıkların günahları­na kefaret olması için çarmıha gerilmiş olsun? Bir
insanı, baş­kasının yerine cezalandırmamız adalet midir? Örneğin; senin
kardeşin adam öldürme veya zina etme suçunu işlese, senin suçun ne ki onun
işlediği suçun ve günahın cezasını çekesin? Çünkü Rabbani hüküm, “Kendi
(günah) yükünü taşıyan hiç kimse bir başkasının (işlediği günahın) yükünü
taşımaz.” (En’am: 6/164) ve “Her insan kazandığıyla (Allah katında)
rehin alınmıştır.” (Müddessir: 74/38) şeklinde ortaya çıkmak­tadır. İlahi
adalet ise “Kim iyi bir iş yaparsa, faydası kendisi-nedir. Kim de kötülük
yaparsa, zararı kedisinedir.” (Fussilet: 41/46) şeklinde tecelli etmiştir.

Zaten sağlam düşünce
de, cezanın yalnızca suçu işleyen kimseye verileceğine hükmeder. Fakat kilise
adamlarının, gafil zihinlere soktukları hasta düşüncelere ve kör taassuba ne
diye­lim!

Reşid Rızâ,
“Tefsirü’l-Menâr” adlı tefsirinde bu konuyla ilgili olarak şöyle der:

“Hıristiyanlara
gelince; onlar da, Hz. İsa (a.s)’ın sonunun böyle kötü ve çirkin bir şekilde
olduğunu kabul ettiler. Üstelik bunu, dinlerinin esası ve inançlarının temel
direklerinden say­dılar. Öyle ki Hz. İsa (a.s)’m çarmıha gerildiğine inanmayanı
mümin kabul etmezler. Böyle birisinin salih amelleri, ibadetlefi ve iyilikleri
Hz. İsa (a.s)’m çarmıha gerildiğine inanmadıkça kendisine fayda sağlamaz.

Bu inanca Ahdi
Kadim’de de (Tevrat’ta) bir esas buldular, gu esasın üzerine de, Hz. İsa (a.s)’ın
çarmıha gerilmesi mese­lesinin oturtup:

– ‘Hz. Adem (a.s),
bütün insanlığın ilkidir. Allah’ın kendi­sine yemesini yasak ettiği ağaçtan
yemek suretiyle Allah’a is­yan etmişti. Bundan dolayı günahkar olmuş ve onun
soyundan gelecek bütün insanlarda -onun işlemiş olduğu bu günahtan dolayı-
günahkar olarak ahirette ebediyen helak, olmak suretiy­le cezaya müstahak
olmuşlardır.’ Böylece Adem oğullarının hepsi -veraset yoluyla- günahkar olarak
dünyaya germektedir. Böylece hem kendilerinin işlemiş oldukları günahlarının yü­künü
ve hem de babalarının günahının yükünü taşıyorlardı. Allah’ın adalet ve rahmet
sıfatları bulunduğundan dolayı bu suçu ve günahı cezasız bırakması O’nun
adaletine yakışmaz. Eğer bunu yerine getirmezse adil olmaz. Bundan dolayı ken­dinden
olan ‘oğlunun ruhunu’ hem orada olup ceset olsun -bundan dolayı da “bu
kadının (Meryem’in) oğlu” olmakla mü­kemmel bir insan ve “Allah’ın
oğlu” olmakla mükemmel bir “ilah” olarak- ve hem de bütün
günahlardan masum olsun, sonrada insanlar gibi yaşasın, onlar gibi yiyip-içsin,
onlar gibi acı duysun, Allah’ın ve O’nun -şeriatının düşmanları gelip çir­kin
ve kötü bir şekilde onu öldürsünler, iki elini ve iki ayağını odun parçalarına
germek suretiyle çivileyerek çarmıha gersin­ler ve yüzüne vurmalarından, alay etmelerinden
sonra öldür­sünler diye Adem’in soyundan bir kadının (Meryem’in) rah­mine
bırakmıştır.

İşte bunların hepsi,
ne kendisinin ve ne de diğer insanların elemediği bir günahtan (Hz. Adem’in
işlediği günahtan) dola­yı, onun insanlığa feda edilmesi içindir…”[56]

Derim ki: Bu sözlerin
aslı astan olmayıp saçma sapan sözlerdir. Çünkü söyledikleri gibi olsa o zaman
Allah’ın adalet ve rahmet sıfatları gerçekleşmiş olmaz. Zira günahsız bir kim­seye
başkasının işlediği suçun cezasını çektirmek ve suçsuz bir kimseye de
başkasının işlediği günahın cezasını vermek adalet değildir. Sonra bu inanç,
aslında onların elindeki kutsal kitaba ters düşmektedir. Çünkü Tesniye
kitabında:

– “Babalar
çocuklarının yerine, çocuklarda babalarının ye­rine öldürülemez. Doğrusu her insan,
günahı (veya hatası) kar­şılığında dürülür” denmektedir. [57]

 

Havariler Kimlerdir?:

 

Hz. İsa (a.s)’ın,
“Havariler” diye adlandırılan arkadaşları ve öğrencileri vardı.
Bunlara, kalplerinin temizliği ve sır sak­lamalarının (veya gidişatlarının)
düzgünlüğü sebebiyle “Hava­riler” denilmiştir. Üstelik bunlar, Hz.
İsa (a.s)’m “Ensâr” (yar­dımcılar) mdandır. Bunlar tıpkı, Resulullah
(s.a.v.)’e Medi­ne’de “yardım eden sahabelerine” benzerler.

Nitekim Yüce Allah,
Havarileri anlatmış ve onları şöyle övmüştür:

“İsa, onların
(Yahudilerin) kafirliklerini (kesin bir şekilde) anlayınca; ‘Allah uğrunda
benim ‘yardımcılarım’ kimlerdir?’ dedi. Havariler de: ‘Biz, Allah (yolunun)
yardımcılarıyız, Al­lah’a inandık ve O’na teslim olduğumuza (sende) şahit ol
(Bunları İsa’ya söyledikten sonra Yüce Allah’a:) ‘Ey Rabbimizl İndirdiğin
(İncil’e ve ondan önceki kitaplara) iman ettik ve peygamberin (olan İsa ‘nın)
ardınca gittik. Bizi, şahit olanlarla beraber yaz’ dediler.”[58]

Yüce Allah, her
peygambere, “yardımcılar” (Ensâr) ve “Havariler” nasip
etmiştir. Nitekim Resulullah (s.a.v.) bu ko­nuda şöyle buyurmaktadır:

“Benden önce
Allah, bir ümmete Peygamber gönderdiğin­de, mutlaka ona, ümmetinden,
‘yardımcılar’ ve ‘Havariler’ vermiştir.”[59]

Hz. İsa (a.s)’ın
Havarileri 12 tanedir. Bunların isimleri şöyledir:

1. Simotin.
(Ona, Petros’da denilir.)

2. Endrâvus.
(Sem’an’m kardeşi)

3. Ya’k’ûb
(b. Zebdî)

4. Yuhanna
(b. Zebdî. YaVûb’un kardeşi)

5. Bersolmâvus

6. Filips

7. Matta
(el-Aşşâr)

8. Tomas.

9. Ya’k’ûb
(b. Halefi).

10. Lebavus

11. Simoun
(el-Kanunî)

12. Yehûza
(el-Esharyotî)[60]

Sonuncu sırada yer
alan Yehûza el-Esharyoti -daha Önce­de anlatıldığı gibi- Havarilikten dönmüş,
Hz. İsa (a.s)’a hainlik etmiş ve valinin adamlarına Hz. İsa (a.s)’ın yerini
göstermişti.

Bu isimler, Matta
İncil’inde anlatıldığı üzere, Havarilere aittir.

Bunlardan başka
Barnaba ve Tedavus diye iki talebesi daha vardır. Fakat bunlar, Hz. İsa (a.s)’a
ilah demediklerinden dolayı kilise onları Havarilerden saymamıştır.

Barnaba’nm.
“Barnaba İncili” diye bilinen bir İncil’i vardı. Bu İncil’in
içerisinde, kilisenin inançlarına uymayan şeyler ve Hz. İsa (a.s)’m geleceğini
müjdelediği “Ümmi pey­gamberin (Hz. Muhammed’in) vasıflan bulunduğundan
dola­yı, kilise, bu İncîl’i bugün muteber saymamaktadır.

Nitekim Yüce Allah,
bir ümmi peygamberin geleceğinin, Ehli-i Kitabın kitaplarında bulunduğuna dair
şöyle buyurmak­tadır:

“Yanlarındaki
‘Tevrat ve İncil’de yazılı’ buldukları o Re­sule, o ümmi Peygambere uyanlar
(var ya!) İşte o Peygamber, onlara, iyiliği emreder, kötülükten men eder, temiz
(ve güzel) olan şeyleri helâl ve pis (ve zararlı) olan şeyleri de haram kilar.”[61]

 

Hıristiyanlarca Kabul Edilen İnciller:

 

İncîl: Dört semavi
kitaptan biridir. Yüce Allah, bu dört semavi kitabı peygamberlerine
indirmiştir. Bu dört kitabında, Allah tarafından indirilmiş olduğuna iman etmek
ve içerisin­deki hükümleri tasdik etmek her mümin için farzdır. Bunlar:

1. Tevrat[62]

2. İncîl[63]

3. Zebur[64]

4. Kur’ân-ı
Kerîm.[65]

Tevrat, Hz. Mûsâ
(a.s)’a indirilmiştir. İncîl, Hz. İsa (a.s)’a indirilmiştir. Zebur, Hz. Davûd
(a.s)’a indirilmiştir.

Kur’ân-ı Kerîm ise
efendimiz Hz. Muhammed (s.a.v.)’e indirilmiştir.[66]

“İncîl”
kelimesi, Arapça olmayıp İbranice’dir. “Müjdele­me” manasındadır.

Bugün Hıristiyanlarca
muteber olan dört İncîl bulunmak­tadır. Bunlar:

1. Matta
İncili

2. Yuhanna
İncili

3. Luka
İncili

4. Markos
İncili.[67]

Barnaba İncili diye
bilinen bir başka İncîl daha vardır. Fa­kat kilise bugün bu İncili muteber
saymamaktadır. Halbuki Hakka ve doğruya en yakın olanı da bu İncil’dir.[68]

 

Bu İncilerin Doğruluk Payı Var mıdır?:

 

Şurası kesindir ki,
bugün Hıristiyanların ellerinde mevcut İndilerden hiçbirisi Yüce Allah’ın kulu
ve peygamberi olan Hz. İsa (a.s)’a indirmiş olduğu asıl Rabbani İncîl değildir.

Kur’ân-ı Kerîm’inde
ifade ettiği gibi, bu İncillerin hepsinin içerisine tahrifat ve değiştirmeler
girmiştir. Çünkü bu İncillerin hepsinin arasında açık bir şekilde zıtlık ve
çelişki vardır. Üste­lik: Şanı Yüce Allah, Hz. İsa (a.s)’a, bir tek İncîl
indirmiştir. Buna göre 4 (veya daha çok) încîl nasıl olabilir?

Üstad en-Neccâr,
“Kasasü’I-Enbiyâ” adlı kitabında ko­nuyla ilgili olarak şöyle der:

“Kur’ân-ı Kerîmin
bahsettiği, Hz. İsa (a.s)’a indirilen İn­cil’in aslı bugün nerede? Bugün Hz.
İsa (a.s)’ın getirdiği ve müjdeleme görevini yerine getirdiği İncîl, hiçbir
yerde mevcut değildir. Fakat şu anda Hıristiyanların ellerinde bulunan İncil­lerin
hepsi, Hz. İsa (a.s)’ın talebeleri veya başkaları tarafından birtakım ilaveler,
eksiltmeler, değiştirmeler ve tahriflerle ya­zılmış hikayelerdir!

Halbuki Hz. Mesih İsa
(a.s), Havarilerine İncil’i getirmişti. Fakat zamanla insanlar, bu asıl İncil’i
terk etmişler. Bu da, asıl İncil’in kaybolmasını beraberinde getirmiştir.
Bundan dolayı da asıl İncil’e değil de, Hz. İsa (a.s)’m talebelerinden bazıları­nın
veya talebelerinin talebesinin yahut ta daha sonra gelen kimselerin yazdığı
kitaplara sarılmışlar. Zamanla da İnciller feci bir şekilde o kadar çoğaldı ki
sayıları 100’ü aşmıştır.

Bilinen şu ki; kilise
bugün, kendi düşünce yapısına ters o-lan İndileri atmış ve bugün bilinen dört
İncil’i kabul etmiştir. Çünkü bu terk edilen İncillerin, nereden ve ne yolla
geldiği, hakiki yazarlarının tam olarak kimler olduğu, tercüme edenler ile
ravilerinin ne derece güvenilir oldukları, dine bağlılıkları ve dürüstlükleri
kesin olarak bilinmiyor. Üstelik bu İncillerin ara­sında gerçek anlamda korkunç
ihtilaflar ve çelişkiler var. Çün­kü birinin doğru dediğine, diğeri yanlış
diyor. Buna göre söz­lerinin biri doğru ise diğerleri yanlış oluyor demektir…”[69]

Bugün Hıristiyanların
ellerinde mevcut olan İndiler, Hz. Meryem ile oğlu Hz. İsa (a.s) ve onun
doğumundan yeryüzün­deki hayatının sonuna kadar geçen olaylara ait Hıristiyan
inan­cına uygun olarak düzenlenmiş tarihi kıssalardan ibarettir. Ni­tekim bu
İnciller, vaftizci Yuhanna (Hz. Yahya) ile ilgili ha­berleri de aynı şekilde
anlatmaktadır.

Bu İndilerden
hiçbirisi, Hz. İsa (a.s) hayatta iken yazıl­mamış olup onun semaya
kaldırılışından sonra yazılmıştır.

Bugün Hıristiyanlarca
kabul edilen 4 İncil’i birazda olsa anlatmakta fayda olacaktır. Zira okuyucu,
bu İnciller hakkında bilgi aldığında, bu İncillerin tamamen ilahi kaynaklı
olmadığı­nı anlayacaktır:

1. Matta İncili: Bu İncîl, bugün Hıristiyanların ellerinde bulunan İncillerin en eskisi
ve Hz. İsa (a.s)’ın semaya kaldırı­lışından 4 sene sonra İbranice olarak
yazılmış ilk İncil’dir. Bu­gün Hıristiyanların ellerinde mevcut olanı, bunun
tercüme e-dilmiş şeklidir. Fakat bunu kim tercüme etmiştir? Tercüme edilmiş
aslı nerededir ki, asit ile tercümesi arasında bir bağlan­tı tamamlanabilsin?
İşte bu vb soruların hiçbirisinin, Hıristi­yanların yanında cevabı yoktur.

Öyleyse bu İncil’i
tercüme edenin kim olduğu bilinmeyen ve tercümesi yapılan, fakat asıl nüshası
mevcut olmayan bir vesikanın ilmî değeri ne olabilir? Üstelik bu İncil’in, Hz.
İsa (a.s)’a veya talebelerine ulaşan bir senedi bile mevcut değil­dir!!

2. Markos İncili: Bu İncîl, Hz. İsa (a.s)’m semaya kaldırı­lışından 23 sene sonra
Yunanca olarak yazılmıştır. Yalnız Hı­ristiyanlar, bu İncil’in yazıldığı tarih
hususunda ihtilaf etmiş­lerdir.

Bir grup; bu İncil’i,
Havarilerin reisi Petros (Simoun)’un yazdığını söylerler. Diğer bir grup ise;
bu İncil’i, Markos’un, Pavlos ve Petros’un ölümlerinden sonra yazdığını
söylerler.

“Mürşidü’t-Tâlibîn”
adlı kitapta geçtiği üzere; “Markos İncil’i, M.S. 61 ‘de Petros’un
Hıristiyanlığa hizmet edenlere faydalı olması için yazdığı bir kitaptır.

Bu İncil’in önemli
olan bir noktası da; Hz. İsa (a.s)’m ilah oluşunu kabul etmemesidir.

Görüldüğü üzere; bu
İncil’i kesin şekliyle yazanın kim ol­duğu hususunda Hıristiyan tarihçileri
arasında ihtilaf ve şüphe vardır. Nitekim Hz. İsa (a.s)’ın da bu İncil’i
yazmadığı ve yaz­dırmadığı da aynı şekilde sabit olmaktadır. Buna göre insan,
nasıl olurda bu İncil’e güvenebilir?!

3. Luka İncili:
Bu İncil’in, Hz. İsa (a.s)’ın semaya kaldırı­lışından 20 sene sonra yazıldığı
hususunda Hıristiyan tarihçile­ri ittifak etmişlerdir.

Luka’nm, Hz. İsa
(a.s)vın talebesi veya talebesinin talebesi olmadığında Hıristiyan tarihçileri
tarafından ittifak edilmiştir. Luka, hayatında Hz. İsa (a.s)’ı hiç görmemiş
olan ve İseviliği kuran mutaassıp bir Yahudi olan Pavlos’un talebesidir.

Pavlos, Hıristiyanlara
açık bir şekilde kötülük eden birisi idi. Luka, Pavlos’un Hıristiyanlara
acımasızca yaptığı kötülük­leri görünce onun hileli yolundan çıkıp
Hıristiyanlığa girdi ve Hz. İsa (a.s)’a iman ettiğini açıkladı. Daha sonrada
Pavlos’un sara hastalığına tutulduğunu, bu haldeyken Hz. İsa (a.s)’m ona mesh
ettiğini, Hz. İsa (a.s)’m kendisine tabi olanlara eziyet etmekten onu
menettiğini, bundan sonrada Hz. İsa (a.s)’m kendisine güvence verip İncil’i okutmakla
görevlendirdiği ve Pavlos’un hilelerinin böylece kiliseye de girdiği şeklinde
iddi­ada bulundu. Üstelik insanlara ölü hayvan etini yemeyi ve içki içmeyi
mubah kılmıştı.            ı

Luka, kendi İncil’ine,
Matta ve Markos İncillerinde olma­yan, okuyucuyu açık bir şekilde şüpheye
düşüren çok sayıda ilaveler katmıştır.”[70]

Yine ilim, Luka’ya
şüpheyle ve üstadı Pavlos’a ise, Hıris­tiyanlığın temel inançlarını tahrif etme
suçlamasıyla bakıyor. Luka İncil’ine ise, Hz. İsa (a.s)’m onu ne imla ettirdiği
ve ne de kitabet yönüyle bir ilgisinin bulunmadığını tespit ediyor.

4. Yuhanna İncili: Bu İncîl ise, Hz. İsa (a.s)’ın semaya kaldırılışından 32 şene sonra
yazılmıştır.

Kilise, bu İncil’in,
Hz. İsa (a.s)’m talebelerinden biri olan Yuhanna el-Zebdfnin yazması olduğunu
iddia etmektedir. Fa­kat büyük Hıristiyan tahkik çilerinin çoğu, bu İncil’in,
bu havariye nispet edilmesini kabul etmeyerek Miladi 2. asırda İsken­deriye
Medresesi talebelerinden birisi tararından bu İncil’in tasnif edildiğini
açıklamaktadırlar.

Yazınıma 500
Hıristiyan ilim adamının katıldığı Britanica Ansiklopedisinde, bu İncîl
hakkında şu ifadeler kullanılmıştır:

“Şek ve şüphe yok
ki, Yuhanna İncil’i, uydurma bir kitap­tır. Çünkü bu İncil’i yazan kimse,
bununla, havarilerden iki aziz olan Yuhanna ile Matta’yı birbirine zıt
göstermek istemiş­tir. Üstelik bu yalancı yazar, kitabın metinlerinde, Hz. İsa
(a.s)’m sevdiği havarinin kendisi olduğunu iddia etmiştir.”

Bu İncil’in önemli
olan bir noktası ise; Hz. İsa (a.s)’ın i-lahlığma delalet eden ifadelerin
yalnızca bu İncil’de mevcut olmasıdır.

Fakat ne acayiptir ki,
kilise, bu İncil’in, Yüce Allah’ın Hz. İsa (a.s)’a indirdiği dini esaslara ters
olduğunu ve Hz. İsa (a.s)’m havarilerinden olan Yuhanna’ya nispetinin Sahih ol­madığını
yakinen bildiği halde itikadi konularda bu İncîl’e iti­mat ediyor!

Üstad en-Neccâr,
“Kasasu’l-Enbiyâ” adlı kitabında, bu­günkü Hıristiyanların ellerinde
bulunan İncülerin birbirleriyle olan zıtlıklarından, çelişkilerinden,
ihtilaflarından ve insanın onlarda yazılı olanların sağlam olmadığını kolayca
anlayacağı şekilde anlatır. Bu konuda geniş bilgi için oraya başvurabilir.

Sonuç olarak; bugün
Hıristiyanların ellerinde mevcut olan bu İndilerin, Yüce Allah’ın, Hz. İsa
(a.s)’a indirdiği İncil’den tamamen başka olduğunu, tahrif edildiğini, senet
zincirlerinde ilk kaynakla irtibatlarının kopuk olduğunu ve metinlerde çeliş­kilerin
olduğunu daha iyi anlıyoruz. Bu da, onlardaki haberle­rin ve hükümlerin
güvenirliliğinin ve sağlamlılığının olmadı­ğına yeterlidir! [71]

 

Hıristiyanların, Hz. îsa (a.s) Hakkındaki İnançları:

 

İnsanlardan hiçbiri,
Hıristiyanların, Hz. İsa (a.s) meselesi hakkında ihtilaf ettikleri kadar
peygamberlerden hiçbirinin meselesi hakkında ihtilaf etmemişlerdir. Yine Hz.
İsa (a.s)’m peygamberliği etrafında yapılan münakaşalar kadar diğer pey­gamberlerden
hiçbirinin peygamberliği etrafında münakaşalar meydana gelmemiştir.

Ne gariptir ki;
Yahudiler ve Hıristiyanlar, Hz. îsa (a.s) me­selesi hakkında münakaşaya dalıp
hiçbiri hakkı bulamamış ve ifrat ile tefrite düşmüşlerdir. Çünkü Yahudilere
göre; Hz. İsa (a.s), “zina çocuğu” dur. Zira normalde her çocuğun bir
baba­sının olması gerekmektedir. Halbuki Hz. İsa’nın bir babası yoktur. Buna
göre İsa’nın bir babası olmadığına göre, onun, “zina çocuğu olması
lazımdır” şeklinde iddiada bulunmuşlar­dır. Hıristiyanlara göre ise; Hz.
İsa (a.s), “Allah’ın ©ğlu”dur. Çünkü Hz. İsa (a.s), Allah’ın ruhundan
yaratılmıştır. Allah’ın ruhu ise, kendisinden bir parçadır. Buna göre Hz. İsa
(a.s)’m “Allah’ın oğlu olması gerekir” şeklinde iddiada bulunmuşlar­dır.

Aslında her iki
grupta, Hz. İsa (a.s) meselesi hakkında aşı­rıya kaçmışlardır. Zira bir kısmı;
Hz. İsa (a.s)’m, “Allah’ın oğlu” olduğunu söylüyor. Diğer kısmı ise;
Hz. İsa (a.s)’ın, “zi­na çocuğu” olduğunu söylüyor. Doğru olan ise
Kur’ân-ı Ke-nm’in bildirdiği olup o da şudur:

Hz. İsa (a.s), Yüce
Allah’ın peygamberlerinden bir pey­gamberdir. Yüce Allah, onu, doğru yolu
göstermekle ve apaçık mücizelerle İsrail oğullarına Peygamber olarak
göndermiştir. Annesi Hz. Meryem ise; iffetli, dosdoğru, tertemiz, gönlünü Allah’a
bağlayan, ırzını koruyup herhangi bir erkekle yakınlığı olmayan ve samimiyetle
Allah’a kulluk eden bir kadındır.

Nitekim Yüce Allah,
Hıristiyanların ve Yahudilerin bu gö­rüşlerinin aksine Hz. İsa (a.s) ile annesi
Hz. Meryem hakkında şu şahane ifadeleri kullanmıştır:

“Meryem oğlu İsa,
bir peygamberden başka bir şey değil­dir. Ondan öncede nice peygamberler gelip
geçmiştir. Annesi (Meryem) de, dosdoğru (bir kadın) dır. İkisi de (diğer
insanlar gibi) yemek yerlerdi. (Buna göre yaşamak için yemeğe muhtaç olan bir
insan nasıl ilah veya Allah ‘in oğlu olabilir?) Bir de, Bizim, ayetleri onlara
nasıl açıkladığımıza bir bak! Sonrada onların, (söylediklerinin batıl olduğunu
açıkça kanıtlayan bel­geleri açıkladığımızda) nasıl yüz çevirdiklerine bir bak!”[72]

Bu ayeti kerime;
Hıristiyanların, Hz. İsa (a.s)’m, “Allah’ın oğlu” ve Yahudilerin ise,
Hz. İsa (a.s)’ın, “Zina çocuğu” oldu­ğu şeklindeki iddialarını,
“Hz. İsa (a.s)’m sadece bir Peygam­ber ve annesi Hz. Meryem’inde dosdoğru
bir kadın olduğu” biçiminde reddetmektedir. Ayrıca ayeti kerimedeki şu
yüce edebe bakınız ki, Hz. Meryem ve oğlu Hz. İsa (a.s)’ın normal birer insan
gibi yemek yedikleri şöyle ifade edilmektedir: “İ-kisi de yemek
yerlerdi” Ayeti kerime bu ifadeyle, Hz. İsa (a.s)’m normal bir şekilde
diğer insanlar gibi yemek yemeğe ve bir şeyler içmeye ihtiyacının olduğuna
işaret ediyor. Yüce Allah’ın ise hiçbir şeye muhtaç olmadığını güzel bir
şekilde anlatmış oluyor. Zira yemek yiyen kimsenin, fazlasını çıkar­maya ve
dolayısıyla büyük abdestini yapmaya ve tuvalete git­meye ihtiyacı vardır. Buna
göre mahlukat üzerinde tasarruf sahibi olan bir ilahın veya oğlu olacak
kimsenin, böyle bir ih­tiyacının olması ona nasıl layık olur?!

Kur’ân-ı Kerîm,
Hıristiyanların “inanç” bakımından 3 fır­kaya ayrıldıklarım detaylı
bir şekilde açıklamıştır. Şöyle ki:

1. Bir
firka; Hz. İsa (a.s)’m, Allah’ın ruhundan yaratılması itibariyle onun bizzat
“Allah’ın oğlu” olduğuna inanmaktadır­lar.

2. Bir
fırkada; Hz. İsa (a.s)’ın, bizzat kendisinin “Allah” olduğuna
inanmaktadırlar. Bunlara göre Allah, Hz. İsa (a.s)’ın şekline girerek
insanları, işlemiş oldukları günahlardan kur­tarmak için tekrar yeryüzüne
inecektir.

3. Bir fırka
ise; Teslis akidesine (Ekânim-i Selâse’ye) yani Üç esastan oluşan
“bir”e inanmaktadırlar, Bu üç esas ise şun­lardır:  “Baba” (haşa Allah)
“oğul” (İsa) ve Ruhu’l-Kudüs. Bunlara göre bu üç esas, bir tek
ilahtır. Bir olan da, üç ilahtır.

Üstad en-Neccâr,
“Kasasu’l-Enbiyâ” adlı kitabında ko­nuyla ilgili olarak şöyle der:

“Hıristiyanlar;
baba, oğul ve Ruhu’l-Kudüs diye üç esas­tan oluşmuş bir “Allah”
inancını meydana getirmişlerdir. Bun­lara göre bu üç esas, bir ilahtır. Buna
göre Allah, -onların gö-rüşlerindeki farklılığa göre- baba veya oğuldur. Bu
babada, Hz. Meryem’e hulul etmiş ve daha sonrada (Hz. Meryem’in rahminde bir
müddet kaldıktan sonra) insan şekline gelip Hz. İsa (a.s) olarak doğmuştur.

Aslında Hz. İsa (a.s),
bu inancı onlara ne söylemiş ve ne de öğretmiştir. Fakat Hıristiyanlar,
dinlerini putperestler ara­sında yaymaya başladıklarında putperestler
ilahlarının birta­kım şekillere girerek çarmıha gerildiği ve kendilerini
insanlığı kurtarmak için feda ettikleri şeklinde bazı temel esaslara ina­nıyorlardı.
İşte bu putperestler, beraberlerinde getirdikleri bu inançları da
Hıristiyanlığa getirerek bu inançlar doğrultusunda oluşturdukları din ile bu
yeni dinin arasını uzlaştırmak istedi­ler. Daha sonrada Hz. İsa (a.s)’ı ilah
edinip:

– ‘Baba;
Ruhu’l-Kudüs’ü şekillendirip birleşmiş, Hz. Mer­yem’in rahminde ceset bulmuş ve
insanlardan bir ilah olarak ortaya çıkmıştı. Böylece Allah, oğul esasına göre
indirgemiştır.”[73]

İnsan ister istemez;
“Hz. İsa (a.s), diğer insanlar gibi bir kadının rahminden çıktığı ve
doğduğu halde nasıl ilah olabilir? Veya yiyen, içen, uyuyan, yorulan, üzülen ve
hamama gitmeye ihtiyacı olan bir kimse nasıl ilah olabilir?” diye sorular
sorabi­liyor. Halbuki tek ilah olan Allah, Hıristiyanların söyledikleri­nin
aksine kendisi hakkında şunları söylemektedir:

“Allah, (zalim
kimselerin) söyledikleri şeylerden çok yüce ve münezzehtir.”[74]

Kur’ân-ı Kerîm,
Hıristiyanların bu batıl ve sapık görüşleri­ni reddetmiştir. Bunun yanı sıra
onların, Hz. İsa (a.s) meselesi hakkındaki yalan, iftira ve sapıklıklarım
ortaya koyarak kütur-lerini ve inatçılıklarını şöyle anlatmıştır:

“Ey Ehli-i Kitap!
Dininizde taşkınlık ettneyin. Allah hak­kında ancak (O’na yakışan) gerçeği
söyleyin. Meryem oğlu Mesih isa’da, (sizin söylediklerinizin aksine) Allah’ın
bir pey­gamberi, Allah’ın Meryem’e (Cebrail vasıtasıyla) ulaştırdığı kelimesi
ve (kaynağı) kendisinden olan bir ruhtur. Artık Al-lah’d ve peygamberlerine
iman edin. (Kendi teslis inancınıza göre) Allah üçtür demeyin. Kendi yararınıza
olarak bu (teslis inancı) ndan vazgeçin. (Sizin iddia ettiğinizin aksine)
Allah, sadece bir tek ilahtır. Çocuk (sahibi) olmaktan münezzehtir. Göklerde
olanlar ve yerde olanlar O’nundur. (Hiçbir kimseye muhtaç olmayan) Allah, vekil
olarak yeter.”[75]

Şanı Yüce Allah,
Hıristiyanların bu sapık inancı hakkın­daki küfürlerini doğrulayıcı mahiyette
Maide Sûresinde şöyle buyurmaktadır:

“Meryem oğlu Mesih,
(gerçekten) ‘Allah’ın (bizzat) kendisidir’ diyenler, andolsun ki kafir
olmuşlardır. Halbuki Mesih, (onlara): ‘Ey israil oğulları! Benim de Rabbim ve
sizin de Rabbiniz olan Allah’a ibadet edin. Zira her kim (Allah’tan başkasına
ibadet etmek suretiyle) Allah’a şirk koşarsa, mu­hakkak Allah ona
(muvakkitlerin yurdu olan) cenneti haram. kılar. Onun varacağı yer, ateştir.
Zalimlerin hiçbir yardımcı­ları yoktur. ‘Allah (gerçekten) üçün üçüncüsüdür’
diyenler de, andolsun ki kafir olmuşlardır. Halbuki (vahdaniyet sıfatına sahip)
bir tek ilahtan başka (ikinci) bir ilah yoktur. (İsa hak­kında)
söylediklerinden vazgeçmezlerse, onlardan kafir olan­lara açıklı bir azab
dokunacaktır. Hâlâ Allah’a tevbe edip O’ndan mağfiret dilemezler mi? Halbuki
Allah, bağışlayıcıdır ve merhamet sahibidir. Meryem oğlu İsa, bir peygamberden
başka bir şey değildir. Ondan öncede nice peygamberler gelip geçmiştir. Annesi
de, dosdoğru (bir kadın) dır. İkisi de (diğer insanlar gibi) yemek yerlerdi.
(Buna göre yaşamak için yeme­ğe muhtaç olan bir insan, nasıl ‘ilah’ veya ‘Allah
‘in oğlu’ ola­bilir?) Birde, Bizim ayetleri onlara nasıl açıkladığımıza bir
bak! Sonrada onların, (söylediklerinin batıl olduğunu açıkça kanıtlayan
belgeleri açıkladığımızda) nasıl yüz çevirdiklerine bir bak!”[76]

Yahudiler ve
Hıristiyanlar, Hz. İsa (a.s)’ın babasız olarak doğmasına hayret ediyorlar.
Halbuki Hz. Adem (a.s)’ın duru­mu, Hz. İsa (a.s)’m durumuna göre daha hayret
vericidir. Çün­kü Hz. Adem (a.s), hem babasız ve hem de annesiz olarak
doğmuştur. Buna göre Hz. Adem (a.s)’ı topraktan yaratıp son­rada ona
“ol” demekle olu verdiren Allah, Hz. İsa (a.s)’ı da babasız olarak
yaratmıştır. Zira Şanı Yüce Allah, her şeyi yapmaya gücü yetendir. Çünkü o bir
şey yapmak istediğinde yerde  ve  gökte 
bulunan  hiçbir  şey 
O’nu  yapmaktan  aciz bırakamaz. İşte bundan dolayı Kur’ân-ı
Kerîm, Hz. İsa (a.s)’m bu durumunu, Hz. Adem (a.s)’m şu duruma benzetmiştir:

“Doğrusu Allah
katında İsa’nın durumu, Adem’in durumu gibidir. Çünkü Allah onu, topraktan
yarattı. Sonrada ona ‘ol’ dedi. O da (anında insan) oluverdi.”[77]

 

Hz. İsa (a.s)’ın Mucizeleri:

 

Hz. İsa (a.s)’ın
mucizeleri pek çoktur. Bunlardan bazıları­nı, Kur’ân-ı Kerîm haber vermiştir.
Bu mucizeler diğer pey­gamberlerin mucizeleri gibi (Hıristiyanların iddia
ettikleri üze­re) Hz. İsa (a.s)’m ilah oluşuna değil de peygamberliğinin doğ­ruluğuna
delâlet etmektedir.

Hz. İsa (a.s)’ın
mucizelerinden bazıları şunlardır: “Hasta­ları iyileştirme”,
“körleri iyi etme”, “ölüleri diriltme”, “gaybtan haber
verme”, “beşikteyken konuşma.” Hz. İsa (as)’ın bunlar­dan başka
daha birçok mucizeleri vardır.

Nitekim Yüce Allah,
Hz. İsa (a.s)*m bu mucizelerinden bazılarını şöyle anlatmaktadır:

”Hani Allah
(peygamberleri toplayacağı günde): ‘Ey Meryem oğlu İsa! Senin ve annenin
üzerindeki nimetimi[78] ha­tırla.
Hani seni, (kavmine karşı bir hüccetinin sabit olması i-çin) Ruhu’l-Kudüs
(Cebrail) ile desteklemiştim. Beşikte iken (mucize olmak üzere) ve yetişkin
iken de (insanlara Allah’ın davetini tebliğ etmek için) insanlarla
konuşuyordun. Hani sa­na kitabı, hihneti, Tevrat’ı ve İncil’i Öğretmiştim. Hani
sen, Benim iznimle çamurdan kuşa benzer bir şey yapıyordun da (o yaptığın
şeklin) içine üflüyordun ve Benim iznimle kuş oluyordu. Sen, anadan doğma körü,
abraşı, Benim iznimle iyi edi­yordum. Hani Ölüleri Benim iznimle (kabirden
canlı olarak) diriltiyordun. Hani îsrailoğullarım (seni Öldürmek istedikle­rinde
Yahudileri) senden çekmiştim. Kendilerine apaçık “mu­cizeler”
getirdiğin zaman içlerinden küfredenler: ‘Bu, apaçık bir sihirden başkası
değildir’ demişlerdi.[79]

 

Hz. İsa (a.s) Yeryüzüne İnecek mi?:

 

Hz. İsa (a.s)’m
meselesi bundan sonra da bitmiş kapanmış değildir. Risalet görevini tamamlamak
ve davetini insanlara tebliğ etmek için yeryüzüne tekrar inecektir.[80] Şu
anda Hz. İsa (a.s), semada dilidir. Yüce Allah, onu, ruhu ve bedeni ile bir­likte
kendisine kaldırmıştır. Kur’an, onun, Allah katma kaldırı­lışını haber
vermiştir.[81]

 Bundan dolayı bizde, Kur’an’rn buna dair
verdiği habere ve Resulullah (s.a.v.)’inde buna dair anlat­tığına inanırız.
Zira Resulullah (s.a.v.), Hz. İsa (a.s).’m yeryü­züne ineceğine dair şöyle
buyurmuştur:

“Meryem oğlu İsa,
muhakkak ‘ileri bir zamanda’ sizin içi­nize adaletli bir hakim olarak
inecektir. (İndiğinde Hıristiyan­larca kutsal olan) haçı kıracak, domuzu
Öldürecek ve cizye vergisini kaldıracak.”[82]

Yeryüzüne indiğinde
“Kur’an’m Şeriatı” ile hükmede­cektir. Bundan dolayı da hiçbir
kimseden İslam dininden başka bir dini kabul etmeyecektir. Rabbimin salâtı ve
selamı; onun, bizim peygamberimiz Hz. Muhammed (s.a.v.)’in, diğer nebile­rin ve
resullerin üzerine olsun. [83]