YAHUDİLER VE YAHUDÎLİK

On Altıncı Bölüm: YAHUDİLER VE YAHUDÎLİK

16.1. HZ. MUSA’DAN ÖNCEKİ DEVİR

16.1.1. İsrail Oğullarının Geçmişi

16.1.2. Yahudiliğin Menşeî ve Tarihi

16.1.3. Hz. Yusuf (a.s.) Zamanında Yahudiler

16.1.4. Mısır’da Aşırı Milliyetçilik Hareketi

16.2. HZ. MUSA’NIN PEYGAMBER OLUŞU

6.2.1. Hz. Musa’nın Çağrısı

16.2.2. İsrail Oğullarının Korkaklığı

16.2.3. Mısır’dan İsrail Oğullarının Göçü

16.2.4. Hz. Musa’nın Kavminin Çölde Dolaşması

16.2.5. Filistin’e Saldırma Emri

16.2.6. Bir Ceza Olarak Çölde Dolaşmanın İkinci Devresi

16.3. FİLİSTİNİN FETHİ VE SONRASI

16.3.1. Filistin’in Fethi

16.3.2. Hz. Musa (A.S.)’nın, İsrail Oğullarını Doğru Yola Getirmek İçin Yaptığı
İkâzlar

16.3.3. Hz. Yuşa’nın Vaaz ve Telkinleri

16.3.4. Filistin’in Fethinden Sonraki Durum

16.3.5. İsrail Oğullarının İlk Büyük Fitne ve Fesâd Devri

16.3.6. Allah Tarafından Verilen İkinci Bir Mühlet

16.3.7. Yunan Nüfuzu ve Mekkabî İsyânı

16.3.8. İkinci Büyük Fitne ve Fesâd Devri ve Yahudi Devletinin Sonu

16.3.9. Tevrat’ta Yapılan Tahrifler

16.4. SON PEYGAMBER (A.S.)’İN NÜBÜVVETİNİN AREFESİNDE YAHUDİLERİN DİNÎ VE SOSYAL
DURUMU

16.4.1. Arabistan’daki Yahudilerin Güvenilir Bir Tarihi Yoktur

16.4.2. Hz. Muhammed (A.S.)’in Peygamberliği Sırasında Yahudilerin Durumu

16.4.3. Yahudilerin Ekonomik Durumu

16.4.4. Yahudilerin Dinî İnanç ve İbâdetleri Sadece Birer Gösteriydi

16.4.5. Din ve Irk Taassubu

16.4.6. Şeriatın Tahrifi

16.4.7. Yahudilerin Hz. Muhammed (a.s.)’e Takındığı Düşmanca Tavır

16.4.8. Yahudilerin Düşmanlığı ve Çıkardıkları Fitneler

On Altıncı Bölüm: YAHUDİLER VE
YAHUDÎLİK

16.1. HZ. MUSA’DAN ÖNCEKİ DEVİR

Hz. İshâk (a.s.)’ın evlâtları arasında Hz. Yakup, Hz. Yusuf, Hz.
Mu­sa, Hz. Davûd, Hz. Süleyman ve Hz. Îsa (a.s.) ve bazı diğer peygamberler gibi
büyük isimlere rastlanıyor. Hz. Yakûb’un lakabı İsrail idi, bu sebeple,
evlâtlarına Ben-i İsrail veya İsrail oğulları denmiştir. İsrail oğulları, eski
çağların en güçlü ve en etkin dini ve siyasi topluluklardan biriydiler, İsrail
oğullarının vaaz ve tebliğlerinin sonunda, dinlerini kabul eden diğer bir çok
millet de kendi siyasi ve kültürel hüviyetlerini kaybederek zamanla İsrail
oğullarından biri oluverdiler. Bu muazzam topluluk zeval ve çöküş­leri yüzünden
madden ve mânen yozlaşıp, bozulunca önceleri Yahudilik ve sonra Hıristiyanlık
gibi dünyanın iki büyük dini doğmuş oldu.

İsrail oğullarının rivâyetlerine göre; ataları Hz. Yakûb (a.s.),
Cenâb-ı Allah ile güreş yapmıştı. Güreş bütün gece sürdü ve sabah olunca da
Al­lah-u Teâlâ, Hz. Yakûb’u yenemeyince kendisine şöyle dedi: “Bu iş bura­da
biter, bana artık gitme izni ver.” Hz. Yakûb, “hayır, Sen bana bereket ve bolluk
verinceye kadar sana gitme izni vermeyeceğim” diye cevap ver­di. Allah, “adın
nedir?” diye sordu. O da “Yakûb değil İsrail olacaktır. Zi­ra, sen Allah ve
diğer adamlarla güreştin ve gâlip geldin.”[1].

16.1.1. İsrail
Oğullarının Geçmişi

İsrail oğulları arasında bir yandan, Hz. İbrahim, Hz. İshâk, Hz.
Yusuf v.s. gibi büyük peygamberler doğdu, diğer yandan, bu millet Hz. Yusuf
zamanında Mısır’da hatırı sayılır kuvvet ve iktidara sahip oldu. Öyle ki, İsrail
oğulları dünyanın en büyük hâkimi ve en kuvvetli, kudretli ve mü­reffeh ulusu
olarak ün yaptılar.

Tarihçiler ve din âlimleri, İsrail oğullarının iktidar ve ikbal
devrinin Hz. Musa (a.s.) ile başladığına inanırlar. Oysa, Kur’ân-ı Kerim’in
Maide sûresinin 20. âyetine göre bu millet çok daha önceden parlak dönemini
yaşamıştı. Kur’ân-ı Kerîm’de bizzat Hz. Musa’nın kendi milletinin parlak
geçmişinden söz ettiği de beyan edilmiştir.

16.1.2.
Yahudiliğin Menşeî ve Tarihi

Gerçek şudur ki, gerek Hz. Musa gerekse O’ndan önceki ve sonraki
peygamberlerin getirdiği din İslam’dan başka bir şey değildi. Bu
peygam­berlerden hiçbiri Yahudi değildi. Yahudilik onların zamanında doğmuş da
değildir. Yahudilik kelimesi çok daha sonraki devrin ürünüdür. Aynı şe­kilde
Yahudi dini veya Musevilik de çok daha sonraki devirlerde teşekkül etmiştir.
Yahudilik, Hz. Yakûb’un dördüncü oğlu Yehuda’ya atfedilmekte­dir. Hz. Süleyman
(a.s.)’ın kurduğu muazzam saltanat İsrail ve Yahudiyye adıyla ikiye bölününce,
ikinci devlete Yahuda’nın soyundan gelenler hâkim oldular. Birinci devlet, (ki
Sameriyye ismini de taşıyordu), İsrail oğullarının başka bir kabilesinin eline
geçti. Büyük Asur İmparatorluğu daha sonra bu Sameriyye veya İsrail devletlerini
ve başkentini ortadan kaldırmakla kalmadı, bu devlette kalan İsrail oğullarının
çoğunu da temiz­ledi veya başka memleketlere sürgüne gönderdi. Bundan sonra
ayakta kal­mayı başaran Yahudiyye’de çoğunluğunu Yahuda’nın evlâtlarının
oluştur­duğu Bünyamin ve bazı diğer ufak tefek İsrail kabileleri hayatta
kalabildi. Yahuda’nın soyundan gelenler arasından çok sayıda rahip, kâhin, rabbî
ve ahbârlar doğdu. Bunların kendi fikir, görüş ve felsefeleri doğrultusunda,
yüzyıllar içinde bir akide, inanç, dua, ibadet ve törenler manzumesi mey­dana
geldi, ki buna sonradan “Yahudilik” denildi. Yahudi inanç ve ibadet­lerinin
iskeleti ta M.Ö. dördüncü yüzyılda ortaya çıktı ve M.S. beşinci yüzyıla kadar
şekillenmeye devam etti.

Aradan geçen uzun yıllar süresince, Hz. İshâk’a, Hz. Yakûb’a
veya Hz. Musa’ya gelen dinin yüzünü tanınmaz hale getirdiler. Gerçek dinin çok
az unsurları Yahudilikte asıl şekillerini koruyabildiler. Diğer akide ve
inançlar ise, Yahudi din adamlarının, kâhin ve rabbîlerin yanlış telakki ve
tefsirleri ile tevilleri ve kasıtlı tahrifleri yüzünden şirk ve putperestliğe
ya­kın hale geldi: Bu sebepten dolayıdır ki, Kur’ân-ı Kerîm’de muhtelif
yer­lerde İsrail oğullarına şöyle hitap edilmiştir: “Ey, Yahudi olmuş İnsanlar”.
Yani, Kur’ân-ı Kerîm’e göre “Yahudilik”, sapıklık ve şirk ile eşdeğerde ve
eşanlamda idi. Ayrıca, Yahudilik batağına düşen sadece İsrail oğulları de­ğildi,
bazı diğer ırk ve milletten olanlar da bunlar arasında idi. Kur’ân-ı Kerim’de
İsrail oğullarından bahsedilirken aynen “Ben-i İsrail” veya “İsra­il oğulları”
deyimi kullanılmıştır. Fakat Yahudiliği meslek edinenlere “Yahudi olmuş
İnsanlar” deyimiyle hitap edilmiştir.

16.1.3. Hz. Yusuf
(a.s.) Zamanında Yahudiler

İncil ile Mısır tarihini mukayeseli olarak okumuş ve incelemiş
olan Çağımızın araştırmacıları, Mısır hükümdarlarından “Hyksos” (Çoban) kralları
arasında yer alan Apophis’in Hz. Yusuf (a.s.) olabileceği ihtimali­ni ortaya
koymuşlardır. Zira, bu kralın yaşadığı devir, Hz. Yusuf’unki ile denk
gelmektedir.

Mısır’ın başkenti Memphis idi. Bunun kalıntıları bugün
Kahire’nin güneyinde yaklaşık 24. km.’de bulunmaktadır. Hz. Yusuf buraya 17-18
yaşında iken gelmişti. 2-3 sene, Mısır kralının sarayında kaldı ve 8 sene de
zindanda. 30 yaşında iken Mısır hükümdarı oldu ve 80 yaşına kadar ra­kipsiz
Mısır tahtında kaldı. Hükümdarlığının 9’uncu veya 10’uncu yılında Hz. Yakûb
(a.s.)’u bütün ailesiyle Filistin’den Mısır’a çağırdı, ve kendileri­ni Dimyat
ile Kahire arasındaki bir mevkiye yerleştirdi.

İncil’de Hz. Yusuf’un ailesinin yerleştiği yerin adı Cuşan veya
Gûşen olarak yazılmıştır.[2]
Hz. Mûsâ (a.s.) doğuncaya kadar bunlar buralarda kaldılar. İncil’deki kayıtlara
göre, Hz. Yusuf 100 yaşma geldikten sonra vefat etti ve ölmeden önce, İsrail
oğullarına, Mısır’dan ayrılırken kemikle­rini yanlarına almalarını vasiyet etti.

İsrail oğullarının Mısır’a yerleşmelerine imkân sağlayan Hz.
Yusuf bizzat bir peygamber idi. Bundan sonra 400-500 sene Mısır’ın iktidarı
İsrail oğullarının ellerinde kaldı ve bu süre içinde Mısır’da Allah’ın dinini
-yani İslam’ı- yaymaya büyük gayret sarf ettiler. Bu müddet içinde Allah’ın
dinini kabul etmiş olanların sadece dini değil, aynı zamanda yaşantıları ve
kültürü de değişmiş olmaktadır. Bu imanlı ve inançlı Mısırlılar gayet tabii ki
kendi ırklarından olan diğer Mısırlılardan her bakımdan farklı bir inanç ve
yaşantıyı benimsemiş ve böylece İsrail oğullarına daha çok yaklaşmış, yanaşmış
ve onlarla kaynaşmış olabilirler. Müşrik yerliler böylece imanlı Mısırlılara,
tıpkı Hindistan’da yerli Hinduların yerli müslümanlara yaptık­ları gibi yabancı
muamelesi yapmış olabilirler. Mısırlı müslümanlar da Hintli müslümanlar gibi,
yerli müşrikler tarafından “İsrail oğulları” olarak sıfatlandırılmış olabilir.
Bizzat Mısırlı müslümanlar bütün dinî, sosyal ve kültürel faaliyetleri
bakımından yerli müşriklerden kopmuş olabilirler. Onların alışverişleri ve
kaynaşmaları artık daha çok İsrail oğullarıyla ger­çekleşmiş olabilir. Bu
sebepten dolayıdır ki, Mısır milliyetçiliği aşırı dere­cede herkesi sarınca
İsrailoğullarının uğradığı her türlü zulüm, baskı ve işkenceye Mısırlı
müslümanlar da hedef oluverdiler. Ve İsrail oğulları Mı­sır’ı terk etmeye mecbur
edilince bu zavallılara Mısırlı müslümanlar da katılıverdiler, ama artık
herkesin adı “İsrail oğulları” olmuştu.[3]

16.1.4. Mısır’da
Aşırı Milliyetçilik Hareketi

Hz. Yusuf (a.s.)’un devr-i hükümeti geçince Mısır’da görülmemiş
bir milliyetçilik hareketi başladı. “Yerli ve ulusal iktidar” sloganıyla
başlatı­lan bu hareketin sonunda Kıptîler iktidara geldiler. Yeni milliyetçi
iktidar, İsrail oğullarının gücünü ve etkisini ortadan kaldırmak için elinden
gelen çabayı harcadı. Bir taraftan, İsrail oğullarına bütün iktidar, hükümet,
mev­ki ve makam kapıları kapatılırken, bir taraftan da her türlü zulüm ve
bas­kıya maruz kaldılar, İsrail oğulları sadece hakarete uğramak, aşağılanmak
veya kötü işlerde çalıştırılmakla kalmadı, aynı zamanda nüfuslarının
azal­tılması için plânlı bir soykırımına da başlandı. Erkek çocukları
öldürülme­ye başlandı. İsrailli kızlar ve kadınlar öldürülmedi, ama Kıptîler ile
evlen­meye zorlandı. Böylece sadece Kıptî ırkın gelişmesi için mükemmel bir plan
uygulanmaya başlandı. Talmud’daki kayıtlara göre bu korkunç sin­dirme ve
temizleme hareketi ve soykırımı, Hz. Yusuf (a.s.)’un vefâtından 100 yıl sonra
başladı. Yeni ırkçı Kıptî iktidar, önceleri İsrail oğullarının verimli toprak ve
evlerine el koydu, diğer mal ve mülklerini zaptetti ve daha sonra da hükümet ve
devletteki bütün mevki ve makamlarından onları mahrum bıraktı. Kıpti hükümdarlar
baktılar ki, bunlar da İsrail oğulla­rının müthiş gücünün kırılmasına ya da
onların Mısırlı dindaşlarının bü­yük nüfuzunun azalmasına yetmemiştir; bunun
üzerine onları zelil ve rüsvây etmeye başladılar. Onları en kötü ve ağır işlerde
çalıştırıp en az üc­ret vermeye başladılar. Ayrıca, yukarıda işaret ettiğimiz
gibi nüfuslarını da azaltmak için sinsi bir plân uygulamaya başladılar. Kur’ân-ı
Kerim’de; Firavunların, Mısır nüfusunun bir bölümünü zelil ve rüsvây ettikleri
ve İsrail oğullarına hayatlarını çekilmez hale getirdikleri (Bkz: Bakara sûresi)
konusunda yer alan kayıtlar işte bu durumu izah etmektedirler.

16.2. HZ. MUSA’NIN PEYGAMBER OLUŞU

İsrail oğulları birkaç asır rezil bir hayat sürdüler.
Durumlarına acıyan Cenâb-ı Allah, aralarından Hz. Musa (a.s.) gibi güzide bir
peygamber çı­kardı ve bu sevgili kulu vasıtasıyla onların esaretine, rezil
hayatına ve acı­nacak durumuna son verdi. Sonra, onlara kutsal kitabını indirdi.
Hz. Mu­sa’nın talimatı ve bu kitabın buyrukları sayesinde aynı mazlum, mahkûm ve
rezil millet, tekrar dünyanın en güçlü ve en kudretli uluslarından biri haline
geliverdi.

6.2.1. Hz.
Musa’nın Çağrısı

Hz. Musa (a.s.) Firavun’un önüne iki mesajla çıkmıştı:
Birincisi, Al­lah’a itaat etsin (İslâmiyeti kabul etsin); ikincisi, eskiden
müslüman olan İsrail oğullarına yaptığı baskı ve zulme son versin.

Hz. Musa (a.s.) aynı zamanda, İsrail oğullarına da şu öğütleri
veriyor­du: “Allah’tan yardım isteyin ve sabredin. Bu toprak Allah’ındır ve
Allah kullarından kimi istiyorsa bunun varisi yapıyor. Son başarı, O’ndan
korka­rak işlerini yapmaya devam edenlerindir.”

16.2.2. İsrail
Oğullarının Korkaklığı

Firavun gibi zâlim bir hükümdar ve Kıptîler gibi kana susamış ve
İsrailoğullarının adını ve sanını bu dünyadan silmeye kararlı olan bir
millet­ten korkan İsrail oğulları önceleri Hz. Musa’nın vaaz ve telkinlerinden
bu­cak bucak kaçtılar. Hakkı kabul eden ve Hakkın bayraktan (Hz. Musa)’nın
yanında âncak birkaç genç erkek ve kız toplanabildiler. Yetişkin kişiler, anne
ve babalar ile yaşlı kişiler Hz. Musa’dan ve talimatından yangından kaçar gibi
kaçtılar. Dünyayı seven ve ellerindeki küçük nimetlerini bırak­mak istemeyen bu
dar görüşlü, menfaatçi ve korkak kişiler, Hak yolunun tehlikelerine katlanmayı
göze alamadılar. Bu kişiler, Hakk’a yanaşmak şöyle dursun. Hakk’ı benimsemiş
olan birkaç genci de korkutmaya ve yol­larından caydırmaya çalıştılar. Onların
Hz. Musa’nın yanına gitmemeleri­ni ve böylece Firavun’un gazabına maruz
kalmamalarını istediler.

İsrail oğullarının yaşını, başını almış fertlerinin bu tutumu,
Hz. Mu­sa’nın peygamberliğinden şüphe etmelerinden ya da mesajının doğru
ol­madığına inanmalarından kaynaklanmıyordu. İsrail oğullarının bu tutu­munun
sebebi, sadece Firavun ve hâkim sınıfa yaranmak ve böylece bazı menfaatler
koparmaktı. İsrail oğullarının ileri gelenleri, Hz. Musa’ya mu­halefet etmek
suretiyle hem Firavun’un mezâliminden kurtulmak, hem de mevki ve makam sahibi
olmak istiyorlardı. Bunlar hem ırk hem din bakı­mından Hz. İbrahim, Hz. İshâk,
Hz. Yusuf ve Hz. Yakûb (a.s.)’un ümme­tiydiler ve dolayısıyla Allah’ın gerçek
dinini tanıyor ve biliyorlardı. Ne var ki, uzun yıllardan beri siyasî, sosyal ve
ekonomik şartlar ile dış etken­ler ve bizzat kendi ahlâki bozuklukları yüzünden
ürkek, korkak ve güçsüz hale gelmişlerdi ve artık küfre ve batıl inançlara karşı
yükselen iman ve hidayet sesine kendi seslerini katmaktan uzak kalmışlardı.

Ben-i İsrail üst üste iki zulüm ve baskı dönemini yaşamıştı.
Bunlar­dan birincisi, Firavun II. Ramses’in hükümdarlığı sırasında ve Hz.
Mu­sa’nın doğumundan önce idi. İkincisi ise, Firavun Menfitâh döneminde Hz.
Musa’nın peygamberliğe tâyin edilmesinden sonra başladı. Her iki zu­lüm ve baskı
devrinde İsrail oğullarından doğan erkek çocukları öldürülü­yor, kızları ise
ilerde nikâha alınmak üzere serbest bırakılıyordu.

Hz. Musa ile Firavun arasındaki amansız çekişme, düşmanlık ve
mü­cadelede İsrail oğullarının ne kadar utanç verici bir tavır içinde oldukları
İncil’in şu ibaresinden belli olmaktadır:

“Onlara (İsrail oğullarının ileri gelenleri), Firavun’un
yanından ayrıldıktan sonra dışarıya çıkınca yolda Hz. Musa ile Hz. Harun’u,
kendile­rini beklerken gördüler, O zaman onlara (iki peygambere hitap ederek),
“Tanrı görüyor ve hakkınızda adaletini göstersin. Siz bizi Firavun ve
yar­dımcılarının gözünde öylesine rezil etmişsiniz ki, bizim öldürülmemiz için
onlara adetâ kılıç vermişsinizdir dediler.” (Huruc; 6: 20-21)

Talmud’da ise İsrail oğullarının, Hz. Musa ile Hz. Harun’a şöyle
de­dikleri kaydedilmiştir:

“Biz, bir kurdun bir kuzuyu yakalamasından sonra bir çoban o
kuzu­yu kurtarmaya çalışırken, paramparça olan tıpkı o zavallı kuzu gibiyiz.
Si­zin ile Firavun arasındaki çekişmede zarar gören biz oluyoruz.”

16.2.3. Mısır’dan
İsrail Oğullarının Göçü[4]

Cenab-ı Allah, nihayet bir geceyi İsrail Oğulları ve Mısırlı
müslü­manların Mısır’dan çıkmalarının tarihi olarak belirledi. Kararlaştırılan
gün ve saatte, Mısır’ın her köşesinden çıkan iman sahipleri sayısız kafileler
oluşturdular ve büyük bir kalabalık meydana getirdiler. Muhâcirlerin ba­şında
bulunan Hz. Musa (a.s.) Kızıldeniz’e giden yolu tercih etti. Ancak o taraftan
Firavun büyük bir orduyla Musa ve taraftarlarının peşine düşmüş­tü ve İsrail
oğulları tam denize açılmaya hazırlanırken, onlara yetişiverdi. Muhacirler
Firavun’un ordusuyla deniz arasında sıkışmışlardı. Tam o sıra­da, Hz. Musa’ya
Allah’tan emir geldi, “Asâ’nı suya vur” diye. Deniz orta­dan ikiye bölündü, her
iki tarafta birer su dağı oluştu ve denizin dibinde muhacirlerin geçmesi için
kuru bir yol açılmış oldu. Muhâcirlerin tümü karşıya geçer geçmez Firavun da
ordusuyla beraber denizde açılan yola girdi, ama bütün ordusu yolun ortasında
bulunduğu sırada iki tarafta du­var gibi duran sular gelip birleşti. Böylece
Firavun ve ordusu denizin sula­rına gömüldü.

16.2.4. Hz.
Musa’nın Kavminin Çölde Dolaşması

Hz. Musa (a.s.) İsrail oğullarını alarak Mısır’dan Sina
yarımadasının Mâreh, Eylem ve Rafi’dem mevkilerinden geçti ve Sina dağına geldi.
Bir seneden fazla bir müddet burada kaldı.[5]
Tevrat’ın büyük bir kısmı bura­da indi.

16.2.5.
Filistin’e Saldırma Emri

Bundan sonra, Hz. Musa (a.s.)’ya, İsrail oğullarını Filistin’e
götürme emri verildi. Filistin’in vaadedilen toprak olduğu, bunun İsrail
oğullarının mirası olduğu ve askeri bir harekâtla ele geçirilmesi icap ettiği
belirtildi. Binaenaleyh, Hz. Musa (a.s.) İsrailoğullarını yanına alarak Teb’îr
ve Hasîrât yoluyla Faran çölüne girdi. Hz. Musa buradan bir heyeti,
Filis­tin’deki durum hakkında bilgi toplamak amacıyla bu memlekete gönderdi. Bu
heyet, Kâdis mevkiinde Hz. Musa’ya gelip raporunu verdi. Hz. Yuşa, (Joshua) ile
Kalib’in dışında diğer heyet üyelerinin anlattıkları çok cesaret kinci ve iç
karartıcıydı. Bunun üzerine İsrail oğulları isyân bayrağını çek­tiler ve
Filistin’e yürümeyeceklerini bar bar bağırmaya başladılar.

16.2.6. Bir Ceza
Olarak Çölde Dolaşmanın İkinci Devresi

İsrail oğullarının bu itaatsizliği ve münasebetsizliğinden
gazaba gelen Allah, kendilerini 40 yıl çölde dolaşmaya mahkûm etti. Allah’ın
emrine göre, İsrail oğullarının Sina’da bulunan nesli, Yuşa (Joshua) ile Kalib
dı­şında Filistin’in yüzünü göremeyecekti. Gerçekten de İsrail oğulları bun­dan
sonra uzun yıllar çölde dolaşıp durdular. Önce Faran çölünde sonra da Sûr
sahrası ve Şeyin çölü arasında mekik dokudular, bin bir zorluk ve teh­likelerle
karşı karşıya bulundular ve bu arada, ‘Amalika, Amûrîler, Adûmîler, Mezyânîler
ve Mevâb sakinleriyle çatışmak ve hayat mücade­lesi vermek zorunda kaldılar.

16.3. FİLİSTİNİN FETHİ VE SONRASI

16.3.1.
Filistin’in Fethi

40 yıllık müddetin sonuna gelindiğinde Adûm hududunda Hor dağı
yakınlarında Hz. Harûn vefat etti. Hz. Musa (a.s.) Ben-i İsrail’i alarak Mevâb
bölgesine girdi ve bütün bölgeyi fethederek Hasbûn ve Şatîm’e vardı. Burada
Abarim dağında Hz. Musa (a.s.) da vefat etti. O’ndan sonra, İsrail oğullarının
önderliğini, ilk halifesi Hz. Yuşa (Joshua) yaptı. Hz. Yûşâ, doğudan Ürdün
nehrini geçerek karşı yakadaki Yerîhû (Eriha) şeh­rini fethetti. Bu, İsrail
oğullarının ellerine geçen Filistin’in ilk şehriydi. Bundan sonra kısa bir
müddet içinde bütün Filistin, İsrail oğullarının elle­rine geçiverdi. Daha önce
işaret ettiğimiz gibi, İsrail oğullarının dinî ve ahlakî çöküşleri Filistin’e
girmelerimden önce başlamıştı. Filistin’in fethinden sonra ise daha büyük
kötülükler yaptılar ve günah işlediler ve bu­nun korkunç neticesini de daha
sonra gördüler.

16.3.2. Hz. Musa
(A.S.)’nın, İsrail Oğullarını Doğru Yola Getirmek İçin Yaptığı İkâzlar

İbrahim sûresinin 7. âyetinde Hz. Musa’nın vasiyeti şöyle
naklolun­muştur:

“Eğer şükrederseniz, nimetim arttırırım, eğer nankörlük
ederseniz, azabım şiddetlidir diye Rabbinizin ilân eylediğini de hatırlayınız.”

İsrail oğullarının bu şekilde ikâz edilmesi gerekiyordu, çünkü
onlar Allah’ın nimetlerinden iyice istifade ettikten sonra zamanla yozlaşmış ve
Allah’a itaatsizlik etmeye başlamışlardı. Onlar geçmişte de birçok defa Allah’a
itaatsizlik etmiş ve her defasında cezalandırılmış ve tekrar doğru yola
getirilmişlerdi. İsrail oğullarının çileli bir yolculuğunun sonunda Fi­listin
gibi bereketli bir memlekete yerleşince şeytâna daha çok uyacakları, günâh ve
şerre daha çok bulaşacaklarına dair endişeler boşuna değildi. Onların geçmişini
bilen ve huyunu anlamış olan biri kendilerinin aynı ya­nılgıya düşeceklerini
sezebiliyordu.

Kur’ân-ı Kerim’deki ikazın benzeri ayrıntılı biçimde İncil’de de
yer almıştır. Rivâyetlere göre, Hz. Musa (a.s.) ölümünden birkaç gün önce
İsrailoğullarını toplayarak uzun bir konuşma yapmış, bu konuşmasında, İsrail
oğullarının geçmiş tarihinden örnekler vermiş, Tevrat’ta yer alan önemli
tâlimâtı tekrarlamış ve en son meşhur ikâzını yapmıştır. Hz. Mu­sa’nın
konuşmasının bu bölümü hitabetin bir şaheseri olup son derece et­kileyici ve
ibret vericidir. Meselâ, şu satırlara bakalım:

“Eğer sen, Hüdâvend’in, kendi Tanrı’nın, söylediklerini
samimiyetle kabul edip, bugün benim sana verdiğim, O’nun bütün hüküm ve
talimatına titizlikle uyarsan; Hüdâvend, Senin Tanrın, seni bütün dünyanın
milletleri arasında en büyük ve üstün kılacaktır… Lâkin sen böyle yapmazsan,
ve Hüdâvend’in, kendi Tanrı’nın, sözlerine ve bugün benim sana verdiğim onun
talimat ve kanunlarına titizlikle uymazsan, bütün bu lanetler senin üzerinde
olacaklardır ve sana dokunacaklardır. Sen şehirde de lânetlenmiş olacaksın
tarlalarda da… Salgın hastalıklar senin peşini bırakmayacaktır… Senin
üstündeki gök, pirinç gibi ve ayağının altındaki yer demir gibi ola­caklardır…
Hüdâvend seni düşmanlarına mağlup edecektir… Sen belki de bir kadınla
nişanlanacaksın… Ama başka biri onunla cima’ edecektir. Sen ev kuracaksın, ama
bunda oturamayacaksın. Sen. ağaç dikeceksin, ama meyvesini yiyemeyeceksin. Senin
öküzün ise senin gözünün önünde kesi­lecektir… Sen aç, susuz, çıplak ve her
şeye muhtaç olarak kendi düşman­larına hizmet edeceksin. Tanrı, düşmanlarını
sana gönderecektir ve has­mın senin boynuna boyunduruk takacaktır. Bu
boyunduruk, sen mahvoluncaya kadar kalacaktır… Hüdâvend seni yerin bir ucundan
başka bir ucuna kadar bütün milletler arasında zelil ve rezil edecektir.”
(İncil, Bö­lüm 29, ayet 15-64)

16.3.3. Hz.
Yuşa’nın Vaaz ve Telkinleri

İsrail oğullarının, Mısır’da Kıptilere uzun yıllar kölelik ve
uşaklık yapmaları, onların kişilik, karakter, ahlâk ve hayata bakış açısını
öylesine bozmuş, öylesine yozlaştırmıştı ki, bunun etkilerini Mısır’dan
çıkmaların­dan 70 yıl sonra bile, -ki o zamana kadar zaten putperestliğe
başlamışlar­dı- Hz. Musa’nın ilk halifesi Hz. Yûşâ’ (Joshua) son hutbesinde
şunları söylemek mecburiyetinde kalmıştı:

“Siz Hüdâvend (Allah)’ten korkun ve iyi niyet ve sadakatle ona
itaat edin ve ibadet edin. Ve ecdâdlarınızın Büyük Nehrin (deniz) öbür
tarafın­da, Mısır’da taptıkları tanrıları kendinizden uzaklaştırın. Bundan böyle
Al­lah’a ibadet edin, O’na tapın. Ama eğer, Allah’a tapma hoşunuza gitmiyor­sa,
siz bugün tapacağınızı (putu) seçin… Bana ve aileme gelince, biz Al­lah’a
itaat ve ibadetten vazgeçmeyeceğiz.”

Bundan anlaşılıyor ki, 40 yıl Hz. Musa (a.s.)’nın çaba, vaaz ve
telkin­lerine ve 28 yıl Hz.Yûşâ (Joshua)’nın talim, terbiye ve hidâyetlerine
rağ­men, İsrail oğulları doğru yola gelmemiş ve geçmişin pek çok kötü huyla­rını
taşımalarının yanı sıra yeni yeni kötülükler öğrenmiş ve tamamıyla şirk ve
putperestliğin esiri olmuştu.

16.3.4.
Filistin’in Fethinden Sonraki Durum

Hz. Musa’nın vefatından sonra İsrail oğulları Filistin’e hâkim
oldukla­rında burada çeşitli müşrik uluslar ve topluluklar yaşıyordu: Meselâ
Hitit, Amûrî, Kenanî, Firizzî, Havî, Yebûsî, Filisti v.s. Bu toplulukların
birçok tanrıları vardı, ki haklarında ağızlara alınmayacak dedikodular meşhurdu.
Yerli Filistinliler arasında çocukları tanrılara kurban etmek çok yaygın bir
âdetti. Mâbedleri birer fuhuş yuvasıydı. Kız ve kadınları mâbedlere rahi­beler
olarak almak ve onlarla cinsi münasebette bulunmak rahipler ve kâhinlerin en
büyük eğlencesiydi.

Tevrat’ta Hz. Musa’ya verilen emirde Filistin’in fethinden sonra
müş­rik nüfusunun toptan öldürülmesi ve bütün Filistin’in müşriklerden
temiz­lenmesi yer alıyordu, İsrail oğulları, Filistinlilerle sıkı-fıkı,
olmaları, on­larla sosyal münasebette bulunmaları, onların sapık dini ve ahlâki
görüşle­rini benimsemeleri konusunda da ayrılmışlardı.

Ama İsrail oğulları Filistin topraklarına girdikten sonra bu
ilâhi emri unuttular, müşrik Filistinlileri tamamıyla temizleyemediler, aksine
onların sapık inançlarını benimsemeye başladılar. Kendilerine ait olan güçlü ve
birleşik bir devlet kuramadılar, aksine kabileler arasındaki rekabet ve
düş­manlığa yenik düştüler. Her kabile kendisine ait olan bölgeyi merkezden
ayırdı. Bu sebeple hiçbir bölgede müşriklere karşı etkin tedbirler alınama­dı.

İncil’e baktığımızda, Sayda, Sûr, Dor, Mücedde, Beyt-i Şân, Cezr
ve Kudüs gibi şehirlerin, Talût’un hakimiyetine kadar müşriklerin ellerine
geçtiğini anlarız. Bu. şehirlerde hâkim olan müşrik medeniyet ve kültür İsrail
oğullarını menfi şekilde etkilemeye devam etti. Bu arada, İsrail oğul­larının
ellerinde bulunan bölgelerin sınırlarındaki Filistî, Adûmî, Mevâbî ve
Amûnîler’in güçlü devletçikleri de özerkliklerini sürdürdüler. Hatta da­ha
sonraki dönemlerde İsrail bölgelerine tecavüz ve baskılarını bir hayli
arttırarak topraklarının büyük bir bölümünü ele geçirdiler. Ve, Allahu Teâlâ’nın
Talût şeklinde kendilerine büyük bir yardımı gelmemiş olsaydı, bütün İsrailliler
Filistin’den kovulmuş olacaklardı.

16.3.5. İsrail
Oğullarının İlk Büyük Fitne ve Fesâd Devri

İsrail oğullarının, Hz. Talût’un önderliğinde birleşmesinden
sonra kendilerine yönelik Filistinli kabilelerin büyük bir tehlikesi ortadan
kalk­mış oldu. Hz. Talût, İsrail oğullarının kaybettikleri topraklarını geri
al­makla kalmadı, ayrıca güçlü bir devlet ve hükümet meydana getirdi. Hz.
Talût’tan sonra Hz. Davud ve Hz. Süleyman Filistin’de barış ve refah dev­rinin
temelini attılar ve Hz. Musa (a.s.)’nın tamamlayamadığı misyonu ta­mamladılar.

Ne var ki, Hz. Süleyman’dan sonra İsrail oğulları arasında yeni
ve çok büyük bir fitne ve fesâd devri başlamış oldu. Aralarındaki kavga ve
anlaşmazlık iki ayrı devletin kurulmasına yol açtı. Bunlardan, İsrail adlı
devlet Kuzey Filistin ve Ürdün toprakları üzerinde kuruldu, ki Başşehri
Sameriyye idi. Güney Filistin ile Adum toprakları üzerinde kurulan ikinci
devletin adı ise Yahudiyye idi, ki bunun Başşehri Kudüs’tü.

Müşrik akide, inanç ve fikir ilk önce ve en çok İsrail
devletinin hü­kümdar ve halkını etkilediler. Hz. İlyas ile Hz. El-Yesâ¹
(a.s.) bu fitne ve fesâdı durdurmak için ellerinden geleni yapmaya çalıştılar,
ama başarama­dılar. Felâkete doğru hızla yol almakta olan İsrailliler bu
peygamberlerin uyarılarına kulak asmadılar. Nihayet, Allah’ın gazabı, Asurlar’ın
saldırıları şeklinde ortaya çıktı. M.Ö. 900’de Asurların, İsrail devletine
yönelik ardı arkası kesilmeyen saldırıları başladı ve M.Ö. 720’de zâlim Asur
imparato­ru Saragon bütün gücüyle İsrail’e saldırdı, Sameriyye’ye girdi ve
İsrail devletine son verdi.

İsrail oğullarının ikinci devleti Yahudiyye’de de Hz.
Süleyman’dan sonra, Allah’ın yolundan sapıldı ve şirke başlandı. Ama burada bu
ameliye biraz daha yavaştı. Asurlular buraya da peyderpey saldırdılar, çeşitli
şehir­lerini ele geçirdiler ve Başkent Kudüs’ü muhasara altına aldılar. Ama
Asurluların bu şehri almaya güçleri yetmedi ve Yahudiyye devleti Asurlu­lara
haraç vermeyi kabul ederek tâbi oldu. Fakat, bu sadece bir nefes alma devresiydi
ve M.Ö. 587’de, Babil Hükümdarı Buht-un Nasr, Yahudiyye’ye öldürücü bir darbe
indirdi, küçük büyük bütün şehirlerini fethetti ve Ku­düs’ü de ele geçirdi.
Şehre girerek Süleyman Mabedi’ni yerle bir etti, Yahudilerin büyük bir kısmını
katletti ve binlercesini de çeşitli ülkelere sür­güne yolladı.

16.3.6. Allah
Tarafından Verilen İkinci Bir Mühlet

Sameriyye veya İsrail devletindeki İsrail oğulları, Asurluların
saldırı­sından sonra siyasi, iktisadî, dinî ve ahlâkî açıdan öylesine derin bir
ba­taklığa düştüler ki, bundan bir daha kalkamadılar. Fakat, Yahudiyye’de hayır
ile şer arasındaki farkı bilen ve İsrail oğullarının madden ve mânen
kurtulmaları için çırpınan bazı kimseler halâ sağ idi. Dinî ve ahlâkî kural­ları
devam ettiren bu sâlih kişiler Yahudilerin yeni bir güç olarak ortaya çıkmasına
zemin hazırladılar. Diğer ülkelere sürgüne giden Yahudilerin de peyderpey
gelmeleriyle güçleri gittikçe arttı. Allah’ın da rahmetiyle, Babil imparatorluğu
da çöktü ve M.Ö. 539’da İranlı Fâtih Kuruş (Hüsrev) Ba­bil’i feth etli ve ertesi
yıl Ben-i İsrail’in kendi yurtlarına dönmelerine izin verdi. Yahudiyye’de de
Yahudilere bir takım hak ve hürriyetler tanındı. M.Ö. 522’de İranlı Hükümdar
Darius (Dara), Yahudi hükümdarlarının to­runu Zerûd Babil’i Yahudiyye’ye vali
tâyin etti. Bu vali, Süleyman Mabedini yeniden inşa ettirdi.

Bu devirde, Hz. Üzeyir, Musevilik’in arınması ve ıslâh edilmesi
için büyük hizmetler verdi. Yahudi milletinin bütün ilim adamı, devlet ve
siyaset adamı ile en iyi beyinlerini Yahudiyye’de topladı. Aralarında Tev­rat’ın
da bulunduğu İncilleri, bir yerde topladı ve neşretti. Yahudilerin din eğitimine
ağırlık verdi, şeriat kanunlarını yeniden tertip etti, ahlâk kuralla­rını
yaymaya çalıştı, İsrail oğullarına sızmakta olan şirk ve dinsizliğe sed çekmeye
çalıştı. Bu konuda alınan tedbirlerden birisi, de Yahudilerle ev­lenmiş olan
bütün müşrik kadınların boşanmasını sağlamak oldu.

Kısacası, 50 yıllık bir aradan sonra Kudüs yeniden kuruldu,
Yahudi din ve kültürünün merkezi haline geldi.

16.3.7. Yunan
Nüfuzu ve Mekkabî İsyânı

III. Antiucus M.Ö. 198’de Filistin’i fethetti. Yahudiyye’de
korkunç si­yasi ve ekonomik baskı uyguladılar. Yunan kültür ve medeniyetini
geliş­tirmek ve yaymak konusunda büyük çaba harcadılar. Yunanlıların siyasi
iktidarı ve ekonomik, sosyal ve kültürel baskısı altında kalan Yahudilerin bir
bölümü Yunanlılardan geniş çapta etkilendiler ve efendilerini memnun etmek için
Yunanlılaşmak konusunda hiçbir gayretten kaçınmadılar.

M.Ö. 157’de IV. Antiucus iktidara gelince Yahudi din ve
kültürüne yeni ve daha büyük bir darbe indirdi. Ve bu hususta çeşitli ekonomik,
si­yasi ve dinî kanunlar çıkardı ve bunları en sert biçimde uygulamaya baş­ladı.
Fakat bu baskı ve zulüm Yahudiler arasında büyük bir direniş hare­ketini
başlatmış oldu. Bu direniş, “Mekkabî Hareketi” olarak meşhur ol­muştur.
Mekkabî’ler kendi din ve kültürlerini korumak amacıyla Yunanlı hâkimlerine karşı
büyük bir isyânı başlattılar. Hz. Üzeyir’in reform hare­ketinden etkilenen diğer
Yahudiler de yanlarında toplandılar ve hepsi Yu­nanlı hâkimlerini ülkelerinden
kovarak Mekkabî devletinin temelini attı­lar. Bu devlet M.Ö. 67’ye kadar
bağımsız olarak kaldı ve bu süre içinde sı­nırları bütün Filistin ve çevredeki
ülkelere kadar uzanmış oldu.

16.3.8. İkinci
Büyük Fitne ve Fesâd Devri ve Yahudi Devletinin Sonu

Mekkabî’lerin hareketi, gücünü din ve ahlâktan almıştı. Ama
Yahudiler tekrar iktidar sahibi olup, rahat ve lüks bir hayatı yaşamaya
başlayınca yine dünyaya ve maddeciliğe yöneldiler. Ayrıca kabile ve zümreler
ara­sındaki kavga ve çekişmeler de su yüzüne çıktı. Bu kavga ve anlaşmazlık­lar
öylesine büyüdü ki, bunların bir grubu Fâtih Pompei’yi Filistin’e davet etti. Bu
davete uyan Pompei M.Ö. 63’te Kudüs’ü fethederek Yahudilerin istiklâl ve
hürriyetine tekrar son verdi. M.Ö. 40’ta Filistin, zeki ve teşkilatçı bir Yahudi
olan Herod’un valiliğine girdi. Büyük Herod adıyla bilinen bu şahıs, kendisini
vali olarak tâyin etmiş olan Romalıları memnun etmek için ülkesinde, Roma
kültür, medeniyet, örf ve âdetlerini yaymak yolunda özel gayretler sarf etti.
Aynı zamanda, Yahudi din adamlarını korumak ve onlara çeşitli menfaatler
sağlamak suretiyle, Yahudi halkının öfkelenmesi­ni de önledi. Fakat Yahudiler
arasındaki dini ve ahlâkî çöküş son haddini bulmuştu.

MS. 41’de Romalılar, Büyük Herod’un torunu olan Herod Agrippa’yı
büyük babasının tasarrufunda bulunan bütün memlekete vali olarak tayin ettiler.
Bu hükümdar kendi zamanında Hıristiyanlara olmadık zulmü yaptı. Aradan çok
geçmeden Yahudiler ile Romalıların arası açılıverdi. Ve M.S. 64-66’da Yahudiler
arasında büyük bir isyan patlak verdi. Romalılar buna sert bir cevap verdiler.
M.S. 70’te Titus Kudüs’ü zaptetti ve burada ve Yahudiyye’nin diğer bölgelerinde
büyük bir katliâm yaptı. Yüz binlerce Yahudi öldürüldü veya esir alındı.
Bazıları da sefil ve rezil bir hayat sürmek için başta Mısır olmak üzere çeşitli
ülkelere sürgüne gönderildiler.

16.3.9. Tevrat’ta
Yapılan Tahrifler[6]

İncil’in “İstisna” bölümünde Hz. Musa (a.s.)’nın son hutbesi yer
al­mıştır, ki bundan daha önce de bahsettik. Bu hutbe veya vasiyette Hz. Musa,
İsrail oğullarından çeşitli sözler alıyor. Hz. Musa onlardan, verdiği talimatı
unutmamalarını, bağırlarına basmalarını, Allah’ın emir ve hü­kümlerini gelecek
nesillere öğretmelerini, evde otururken, yolda yürür­ken, her oturuş ve kalkışta
bunlardan söz etmelerini ve hatta evlerinin gi­rişlerinde duvara veya kapıya
yazmalarını istiyor. Filistin’e girdikten son­ra ilk iş olarak İbâl dağında
büyük kaya parçalarına Tevratın talimatını oymalarını istiyor. Hz. Musa (a.s.)
ayrıca, Lâvî Peygamber’e, Tevrat’ın bir nüshasını vererek Hayam bayramında yedi
yılda bir ümmetin bütün fertlerini toplayarak bu ilahî kitabı baştan sonuna
kadar okumasını da em­retmişti.

Ne yazık ki, Hz. Musa (a.s.)’nın bu samimi rica ve nasihati
İsrail oğulları tarafından ciddiye alınmadı ve Tevrat’ın muhafaza edilmesi ve
nesillerden nesillere ulaşmasını sağlayacak hiçbir tedbir almadılar. İsrail
oğullarının Kitabullah’a karşı ilgisizlikleri o kadar büyüktü ki, Hz. Musa’dan
700 yıl sonra, Kudüs’teki en büyük Yahudi tapmağı, Süleyman Ma­bedinin Başrahibi
ve Yahudiyye’nin Yahudi hükümdarı, kendilerine Allah tarafından Tevrât isminde
bir kitabın indiğinden bile habersizdiler.

Yahudi âlim ve din adamlarının en büyük kabahati, Tevrat’ı
öğren­meye ve bunu halk arasına yaymaya çalışmaları yerine bunu, sadece Ra­hip
ve Rabbî’lerin tekeline ve keyfi tasarrufuna sunmuş olmalarıydı. Di­ğer
milletlerin fertleri şöyle dursun. Yahudi halk kitlesi de Tevrat’tan ta­mamıyla
habersiz ve kopuk kaldı. Daha sonra Yahudiler arasında bid’at, cehâlet ve
dalâlet baş gösterince, dinî âlim ve Rabbî’ler bunlara karşı çıkmak ve düzeltmek
yerine revaç bulmuş ve yaygınlaşmış her yanlış aki­de ve inanç ile ahlâki
bozukluk için Tevrat’tan gerçekler bulmaya başla­dılar. Tevrat’ta bulunmayan
şeyleri de kendi taraflarından ilâve ediverdi­ler.

Bu âlim ve Rabbî’ler yalnızca Kitabullah’ın sözlerini kendi arzu
ve is­tekleri istikâmetinde tevil ve tefsir etmekle kalmadılar, uygun buldukları
şeyleri buna ilâve ettiler ve uygun bulmadıklarını bundan çıkardılar. Bu beyler,
İncil’de kendi tefsir ve açıklamalarını, kendi tarihi, evham ve hurafatı, hayal
mahsulü olan felsefelerini ve ictihâd yoluyla geliştirdikleri şeri­at ve
kanunlarını, Allah’ın kelamıyla, içinden çıkılmayacak ve fark edilmeyecek
şekilde karıştırdılar[7].
Yaptıkları bu tahrif ve işledikleri bu günâh sanki yetmiyormuş gibi, bir de
bütün bunların Allah’ın kelâmı olduğunu iddia ederek halka sunmaya başladılar.
Böylece her tarih felsefesi, her müfessir ve yorumcunun te’vili, her ilm-i kelâm
âliminin İlahiyat ile ilgili inancı ve her fakîh’in şeriatle ilgili ictihâdı,
Mukaddes Kitaplar Külli­yâtına girerek Allah’ın kelâmı oluverdi. Gayet tabii ki,
bunlar Allah’ın kelâmı olduktan sonra, bunlara iman etmek gerekli haline geldi
ve bunlar­dan yüz çevirmek veya bunları tanımamak da dinden dönmek ve ayrılmak
olarak telakki edildi.

Araştırmalarımıza göre, Ahd-i Atik (Eski Ahid)’in muhtevâsı olan
ilk beş kitap, asıl Tevrât değildir. Asıl Tevrât ortadan kaybolmuştur. Hiçbir
nüshası veya bölümü hiçbir yerde yoktur. Bu görüşümüz, Ahd-i Atik tara­fından da
doğrulanıyor. Şöyle ki, Hz. Musa (a.s.) ömrünün sonlarına doğru, Hz. Yûşâ (Yeşû
veya Joshua)’nın yardımıyla Tevrat’ı toplayarak bir sandığa koymuştu. (İncil,
İstisna bölümü: 31-24-27). Vefâtından sonra M.Ö. 6. yüzyılda Babil İmparatoru
Büht-un Nasr, Kudüs’ü yıkıp yaktığı zaman bu mukaddes sandık da içindeki Tevrât
ile birlikte yanıp kül oldu. Bu büyük yangın ve yağma sırasında sadece bu sandık
ve kitaplar değil, Hz. Musa’dan sonra Musevî Şeriatının müceddidleri tarafından
hazırlanan ve düzenlenen diğer bütün mukaddes kitaplar da yandı. Bu yağma ve
yan­gından sonra, aradan 200-250 yıl geçince, Hz. Üzeyir bizzat İncil’in
rivâ­yetlerine göre, İsrail oğullarının kâhin ve din adamlarının yardımıyla
Semavî ilhamla Tevrat’ı yeniden topladı. Ne var ki, çeşitli tarihi olaylar ve
gelişmeler bu külliyat’ın büyük çapta tahrif olmasına ve değişip kaybol­masına
sebep oldular. Büyük İskender’in fütuhatı neticesinde, Yunanlılar ilim, kültür
ve sanatlarıyla birlikte Ortadoğu bölgelerine hâkim olunca, M.Ö. 280’de
Tevrat’ın bütün kitapları Yunancaya çevrildi. Yunan kültürü­nün etkisi altında
kalan Yahudilerde bile asıl İbranice nüshası kayboldu ve yerine Yunanca
tercümesi kullanılmaya başlandı.

Bunun için, çağımızda Yunanca çevirilerden bize kadar gelen
Tevrat’ın, Hz. Musa’nın Tevratı olduğunu söylemek güçtür. Ama bu de­mek değildir
ki, bugünkü Tevrat’ta Hz. Musa’nın asıl Tevrat’ının hiçbir bölümü yoktur, ya da
Tevrat’ın tümü sahte ve uydurmadır. Bizim görüşü­müz şudur: Bugünkü Tevrat’ta
asıl Tevrat’ın yanında diğer pek çok şeyler de vardır. Ve bundan bazı şeylerin
çıkarıldığı da muhtemeldir. Bugün bu kitabı tarafsız ve objektif bir şekilde
incelemek isteyen bir kişi, bu Mu­kaddes Kitapta, Allah’ın kelâmının yanı sıra,
Yahudi ulemanın tefsir ve tev’illeri İsrail oğullarının tarihi, İsrailli fıkıh
âlimlerinin ictihâdı ve diğer pek çok şeylerin bulunduğuna kanaat getirecektir.
Bunlar birbirine öylesi­ne karışmış ve iç içe olmuşlardır ki, Allah’ın asıl
kelâmı şudur ve bunun tefsir ve tevilleri şudur diye kesinkes ayırım yapamayız.
Bununla birlikte, şunu da hemen belirtelim ki, Kur’ân-ı Kerîm açısından,
Tevrat’ta açıkla­nan ve tebliğ edilen din, bizzat Kur’ân’ın izah ettiği ve
anlatmak istediği dindir, ve Hz. Musa (a.s.)’da, Hz. Muhammed (a.s)’in İslâm’ın
peygamberi olduğu gibi, bu dinin peygamberiydi. İsrail oğulları ilk başta aynı
dine tabiydiler, ama daha sonra Allah’ın dininde kendi arzu, istek ve
menfaatlerine uygun olarak çeşitli değişiklik yaparak bunu “Yahudilik” adına
dünya­ya sundular.

Tevrât, Hz. Musa (a.s.)’nın, peygamberliğe getirildikten
vefâtına ka­dar geçen yaklaşık 40 yıllık süre içinde kendisine nâzil olan
Allah’ın va­hiy ve emirlerinden müteşekkil olan Mukaddes kitabın adıdır. Bu
kitapta yer alan vahiyler arasında, kaya parçaları üzerine oyulmuş olarak Allah
tarafından kendisine sunulan 10 emir de vardır. Geriye kalan emirleri Hz. Musa,
yazarak 12 kopyasını çıkartmış ve bunları Ben-i İsrail’in 12 kabile­sine
yollamıştı. Hz. Musa bu yazılan emirlerin bir kopyasını da muhafaza edilmek
üzere Lavi peygambere vermişti. İşte bunun adı Tevrat’tı Bu Tevrât, Kudüs’ün
yağma edilmesi ve yakılmasına kadar bir kitap olarak bir sandıkta muhafaza
edildi. Lâvî peygambere havale edilen nüsha, kaya parçaları veya kitabeler ile
birlikte “Ahid Sandığı “na konmuşlardı ve İsra­il oğulları, asıl Tevrat’ın
bunların olduğunu sanıyorlardı. İsrail oğulları Tevrat’tan o kadar habersiz ve
ilgisiz idiler ki, Yahudiyye kralı Yusiya za­manında Süleyman Tapmağı tamir
edilirken, Tapınağın Başrahibi ve Yahudi dininin en büyük önderi, Tevrat’ın bir
nüshasını tesadüfen buluverdi. Başrahip önce bundan bir şey anlayamadı ve Kral
kâtibine bunu okuyarak bilmeceyi çözmek üzere verdi. Kâtip de sanki büyük bir
keşif yapıldığı düşüncesiyle Tevrat’ın nüshasını Kral’a sundu. Bu sebepten
dolayıdır ki, Büht-un Nasr’ın Kudusu fethedip taş üstünde taş bırakmadığı zaman,
İsra­il oğullarının çok az sayıda muhafaza ettikleri Tevrat’ın aslı nüshaları da
Süleyman Mâbediyle birlikte yanıp kül oldu. Daha sonra, Başrahip Azra (Üzeyir)
zamanında, sürgüne gönderilen İsrailliler Babil’den ve diğer ül­kelerden Kudüs’e
gelip şehri yeniden inşa edince Hz. Üzeyir, diğer ulema ile beraber İsrail
oğullarının bütün bir tarihini hazırladı. Bu tarih bugün Mukaddes Kitab’ın ilk
17 cildini oluşturmaktadır. Bu tarihin dört bölümü, yani Huruc (Çıkış), Ahbâr,
Doğum (Geniti) ve İstisna, Hz. Musa (a.s.)’nın siretiyle ilgilidir. Siret ile
ilgili bu bölümlerde Tevrat’ın iniş tarihlerine gö­re âyetleri de uygun yerlerde
kaydedilmişlerdir. Bu âyetleri Hz. Üzeyir di­ğer ulema ile birlikte bularak
buraya eklemişti.

Sözün kısası, Tevrât, bölük pörçük olarak Mukaddes Kitap’ta Hz.
Musa’nın siretiyle ilgili bölümlerde yer alan âyet ve emirlerin adıdır.
Tevrat’ın bu ilgili bölümlerini, ancak Hz. Musa’nın siretini yazmış olan
ki­şinin, “Tanrı, Musa’ya dedi ki” ve “Musa, Hüdâvend, Sizin Tanrınız, şöyle
buyurmuştur” gibi cümleler altında naklettiği söz ve cümleleri olarak tes­bit
edebiliriz. Aynı şekilde Hz. Musa’nın sireti ile ilgili kayıtlar başlayınca da
ilgili âyet ve bölümlerin bittiğini anlayabiliriz. Fakat yine de, Mukad­des
Kitabın yazarı nerelerde tefsir ve şerh olarak bölümler yazmışsa, ora­larda
bunların Tevrat’ın bir bölümü olup olmadığını anlamak hayli güçleşmiş oluyor.

16.4. SON PEYGAMBER (A.S.)’İN
NÜBÜVVETİNİN AREFESİNDE YAHUDİLERİN DİNÎ VE SOSYAL DURUMU

16.4.1.
Arabistan’daki Yahudilerin Güvenilir Bir Tarihi Yoktur

Arabistan’daki Yahudilerin güvenilir bir tarihi dünyada yoktur.
Ara­bistan’daki Yahudiler de geçmiş tarihlerine ışık tutacak herhangi bir yazı,
kitap veya yazıt bırakmamışlardır. Ayrıca, Arabistan’ın dışındaki Yahudiler de
Arap dindaşlarıyla fazla ilgilenmemiş ve tarihçileri ile yazarları bunlardan hiç
bahsetmemişlerdir. Bunun sebebi, herhalde Arap yarımada­sındaki Yahudilerin,
dünyanın diğer bölgelerindeki dindaşlarından kop­muş olmalarıydı. Arabistan’ın
dışındaki ırktaş ve dindaşları, onları kendi­lerinden saymıyorlardı, çünkü onlar
İbranice’yi, İbranî kültür örf ve âdetlerini terk etmişlerdi. Hatta isimleri de
Araplar gibiydi. Hicâz’da arke­olog ve tarihçiler tarafından yapılan kazılar
sonunda ortaya çıkarılan tarihi eserler ve kitabelerde, M.S. birinci yüzyıldan
önce Yahudilerin adı hiç geçmiyor. Daha sonraki devirlere ait olan kitabelerde
de ancak birkaç Yahudi ismine rastlanıyor, o kadar. Bu sebeple, Arap
Yahudilerinin tarihini incelerken ister istemez Araplar arasında kulaktan kulağa
anlatılan rivâ­yetler ve söylentilere itibar etmek zorundayız. Bu rivâyetlerin
çoğu da bizzat Yahudiler tarafından ortaya atılmıştı.

Hicaz’daki Yahudiler, buraya ilk önce Hz. Musa (a.s.)’nın
ömrünün sonuna doğru gelip yerleştiklerini iddia ediyorlardı. Anlattıkları
hikâye şöyle idi: Hz. Musa, Yesrib, (Medine) deki Amalikalıları söküp atmak
üzere bir ordu göndermişti. Amâlikalılardan hiçbirinin sağ bırakılmaması­nı
emretmişti. İsrail oğullarının bu ordusu Yesrib’e geldikten sonra
pey­gamberlerinin emrine uyarak Amâlikalıların hemen hemen hepsini kılıç­tan
geçirdi. Fakat Amâlikalıların kralının bir oğlu çok genç ve yakışıklıy­dı.
İsrail oğulları onu sağ bıraktılar, ve onu alarak Filistin’e götürdüler. O
zamana kadar Hz. Musa ölmüştü ve halifeleri bir Amalikalı gencin sağ
bı­rakılmasına çok kızdılar. İsrail ordusunun bu hususta peygamberin sözüne ve
şeriatına karşı hareket ettiğini belirttiler ve bu sebepten dolayı o ordu­yu
kendi camia’larından ihraç ettiler. Bu orduya mensup olanlar mecburen Yesribe
dönüp yerleştiler (Bk: Kitâb-ul Egânî, c. 19, s. 94). Demek ki, Yahudiler,
atalarının M.Ö. 1200’den beri Arabistan’a gelip yerleştikleri id­diasında
idiler. Fakat, bunun herhangi bir tarihi ispatı yoktur. Kuvvetli ih­timal şu ki
Yahudiler, kendilerinin eski bir millet ve iyi bir soydan geldik­lerini iddia
etmek suretiyle Arap hemşehrilerine hava atmak istiyorlardı.

Medine-i Münevvere’nin Yahudi Yerleşim Plânı

Yahudilerin kendi ifadelerine göre, İsrail oğullarının ikinci
göçü, Ba­bil hükümdarı Büht-un Nasr’ın M.Ö. 587’de Kudüsü tamamıyla imha
et­mesinden sonra başladı. Arabistan’ın Yahudilerinin anlattıklarına göre, o
sırada çeşitli Yahudi kabileleri gelip Kura vadisine, Taymâ’ya ve Yesrib’e
yerleşmişlerdi. (Fütûh-ul Buldan: El-Belâzurî). Fakat bu iddianın da her­hangi
bir tarihî kanıtı yoktur. Yahudilerin bu hikâye ile de soyluluklarını ortaya
koyma çabasında olduklarını söyleyebiliriz.

Tarih’te sabit olan gerçek şu ki, M.S. 70’te Romalılar
Filistin’de Yahudilerin büyük bir katliamına girişip, M.S. 132’de buralardan
ihraç edince bazı Yahudi kabileleri kaçıp Hicâz’a sığındılar, zira burası
Filistin’in güne­yinde idi. Yahudiler oturmak için genellikle su, mer’a ve
ağaçların bol ol­duğu yöreleri seçtiler. Daha sonra, hile, desise ve faizli
ticari faaliyetleri­nin sonunda bu yerlere hâkim oldular. Yahudiler işte bu
sırada Ayle, Makna, Tebûk, Taymâ, El-Kura vadisi, Fedek ve Hayber’de nüfuz
sahibi oldular. Aynı dönemde, Ben-i Kureyza, Ben-i Nadir, Ben-i Bahdel ve Ben-i
Kaynuka Yesrib’e gelip yerleştiler.

Yesrib’e veya Medine’ye iskân eden kabileler arasında Ben-i
Nadir ve Ben-i Kureyza önde gelirlerdi. Zira, bunların çoğu kâhin ve rahip
sınıfın­dan geliyorlardı. Bunlar Yahudiler arasında soylu, şeref ve itibar
sahibi sa­yılırlardı. Dinî konularda üstünlük ve iktidarları tartışılmazdı.
Bunlar Me­dine’ye yerleştikleri sırada bu şehirde bazı diğer Arap kabileleri de
vardı. Fakat bunlar baskın çıktılar ve en iyi yerlerini ele geçirdiler. Bundan
tak­riben üç asır sonra, M.S. 450-451’de, Seb’e suresinde sözü edilen
Ye­men’deki büyük sel felâketi meydana geldi. Bu sel felâketi yüzünden Se­be’
(Saba) kavminin bazı kabileleri Yemen’den çıkıp Arabistan’ın çeşitli bölgelerine
dağıldılar. Bunlardan Gassan Şam’a, Lahmî Irak’a, Ben-î Hüza’a Cidde ile Mekke
arasında bir yere ve Evs ile Hazrec Yesrib’e yerleşti­ler. Yesrib’e Yahudiler
hâkim olduğu için ilk önce Evs ile Hazrec’in kımıl­damasına bile izin
vermediler, ve bu iki kabile çaresizlik içinde kuru ve verimli olmayan
topraklara yerleştiler. Buralarda karınlarını bile zor do­yurabiliyorlardı.
Nihâyet bu kabile reislerinden biri Gassanlı kardeşlerin­den yardım almak üzere
Şam’a gitti ve oradan bir orduyla gelip Yahudilerin gücünü kırdı. Böylece Evs
ile Hazrec bütün Yesrib’e rakipsiz hâkim oldular. Yahudilerin iki büyük kabilesi
olan Ben-î Nadîr ile Ben-i Kurey­za, şehrin dışına gidip yerleşmek zorunda
kaldılar. Üçüncü kabile Ben-i Kaynuka’ ise, diğer iki kabile ile devamlı kavga
içinde olduğu için Yes-rib’te kalmaya devam etti. Fakat burada kalabilmesi için
Hazrec’in himayesini kabul etmek mecburiyetinde kaldı. Buna karşı, Ben-i Nadir
ile Ben-i Kureyza da gidip Evs’e sığındılar. Amaçları, düşmanlarının
himaye­sinde de olsa huzur ve emniyette yaşayabilmeleriydi.

16.4.2. Hz.
Muhammed (A.S.)’in Peygamberliği Sırasında Yahudilerin Durumu

Hz. Muhammed Mustafa (a.s.)’nın dünyaya gelişi ve daha sonra
pey­gamberlik payesine yükseltilmesi sırasında umumiyetle Hicâz’da ve
husu­siyetle Yesrib’de Yahudilerin durumu şöyle idi:

Yahudiler, (dil, kifayet, kültür ve medeniyet) konusunda her
bakım­dan Araplaşmalardı, isimleri bile Arap gibi idi. Hicâz’da yaşamakta olan
12 Yahudi kabilenin adı, Ben-î Za’ûrâ’nın dışında, İbranî değildi. Yahudilerin
birkaç ulemasının dışında kimse İbranice bilmezdi. Cahiliyye devrin­de Yahudi
şairlerinin yazdığı şiirler, konu; düşünce ve dil bakımından Arap
şairlerinkinden farklı unsurlar taşımıyorlardı. Yahudiler ile Araplar arasında
içtimaî münasebetler giderek çoğalmış ve pekişmişti. Aralarında evlilik bağları
ve diğer ilişkiler kuruluyordu. Görünüşte kendileri ve diğer Araplar arasında
dinden başka bir fark yoktu. Fakat yine de Araplara ta­mamıyla yanaşamamış,
onlarla kaynaşamamışlardı. Her yerde olduğu gibi Yahudi kimliklerini korumaya
devam ediyorlardı. Görünüşteki Araplaş­maları, Arabistan’da hayatta
kalabilmeleri içindi. Yoksa temelde ve özde Yahudi oğlu Yahudi idiler.

Arabistan’daki Yahudilerin Araplaşması bazı Batılı
oryantalistleri ya­nıltmıştır. Onların aslında Yahudi olmayıp, Yahudiliği kabul
etmiş olan Araplar olduğunu ileri sürmüşlerdir. Ne var ki, Yahudilerin tarihin
herhan­gi bir döneminde Arabistan’da misyoner faaliyetlerine dair hiçbir delil
yoktur. Bunun aksine, Yahudilerin büyüklük ve üstünlük kompleksi içinde
oldukları, kendi ırk, soy ve kültürleriyle iftihar ettiklerini görüyoruz.
Yahudiler, Araplara vahşi ve cahil derlerdi. Kendilerini üstün görür ve onla­ra
hayvan muamelesi yapmayı adetâ bir hak sayarlardı. Arapların mallan­ın çeşitli
hile ve bahane ile yemeyi âdet edinmişlerdi. Arap kabile reisleri­nin dışında
kimsenin Yahudiliğe girmesine izin vermiyorlardı. Ne tarih kitaplarında, ne de
Arapların gelenek ve göreneklerinde, herhangi bir Arap kabilesi veya tanınmış
bir ailenin Yahudiliği kabul ettiğinin herhangi bir kanıtı vardır. Fakat tek tük
Arapların Yahudiliği kabul ettiği biliniyor. Aslında, Yahudiler kendi dinlerini
yaymaktansa ticaret ile uğraşmayı ter­cih ederlerdi. Bundan dolayıdır ki,
Yahudilik Hicâz’da bir din olarak pek kabûl görmedi ve sadece birkaç kabilenin
dini olarak kaldı. Yahudi din adamları ve ulemasının bir bölümü falcılık ve bir
takım sihir ve büyü ile ilgileniyor Arapları kandırmaya çalışıyorlardı.

16.4.3.
Yahudilerin Ekonomik Durumu

Yahudiler, Arap kabilelerine nisbetle ekonomik açıdan daha
güçlüy­düler. Yahudiler, Filistin ve Suriye gibi nispeten daha gelişmiş ve uygar
ülkelerden geldikleri için Arapların bilemedikleri bazı sanat ve hünerleri
biliyorlardı. Dış dünya ile ticari ilişkileri de vardı. Yesrib ile yukarı
Hicâz’da ticaretin çoğu Yahudilerin ellerinde idi. Yahudiler dış ülkelerden gıda
maddeleri ithal eder ve buralardan dışarıya hurma ihraç ederlerdi. Tavukçuluk,
bazı diğer hayvanları beslemek ve balıkçılık alanında da söz sahibiydiler.
Dokuma, basma kumaş ve benzeri malzemenin imalatını da yapıyorlardı. Yer yer
meyhane de açmışlardı. Buralara akşam vakti içki­ler getirilip satılırdı. Ben-i
Kaynuka’ mensupları umumiyetle kuyumculuk, demircilik ve çanak çömlek imalâtında
usta idiler. Bütün bu ticaret ve sa­nayide Yahudiler fahiş paralar alır ve aşırı
kâr ederlerdi. Ama en büyük iş­leri tefecilikti. Borç para verip çok yüksek faiz
alırlardı. Faizcilikleriyle oturdukları yerlerde ve çevredeki Arapları
avuçlarına almışlardı. Araplar arasında özellikle gösteriş meraklısı ve savurgan
olan kabile reisleri ve şeyhler boğazlarına kadar borçlara girmiş ve Yahudilerin
oyuncağı olmuş­lardı. Yahudilerden bir defa borç almış olan Araplar bir daha
kurtulamaz­lardı. Zira faizler çok yüksekti ve ödeme şartları çok ağırdı. Faiz
ödemek­ten asıl parayı geri verme fırsatını bulamazlardı. Kısacası, Yahudiler
Arap­ların ekonomisine hâkim olmuş ve ticaret ile iş hayatındaki entrikalarıyla
Arapları içten içe kemirmiş ve iflasın eşiğine getirmişlerdi. Arapların
eko­nomik ve mali açıdan Yahudilere böylesine bağlanması, bu millete karşı kin
ve nefretlerini de arttırmıştı ve iktisadî esaretten kurtulma fırsatlarını
arıyorlardı.

Yahudilerin Arabistan’daki geniş malî ve ticarî menfaatleri,
onların Araplarla dost olarak kalması ve mahalli kavga ve çatışmalara
karışma­masını gerektiriyordu. Fakat yine malî menfaatlerini korumak ve
sürdür­mek amacıyla, Arapların hiçbir zaman birlik ve beraberlik içinde
olmama­ları, ve bölünüp parçalanmalarını da gerektiriyordu. Zira, Araplar
arasın­daki kısır çekişmeler sona erip aralarında birlik ve dayanışma kurulduğu
gün, Yahudiler, sahip bulundukları büyük verimli topraklar, bağ ve bahçe­ler ve
mamur bölgelerden kovulacaklarını biliyorlardı. Yahudiler ayrıca kendi can ve
mal güvenliklerini teminat altına almak maksadıyla güçlü olan şu ya da bu Arap
kabilesiyle ittifak kurup onun himayesine girerler­di. Böylece, başka güçlü bir
Arap kabilesinin tecavüzlerinden korunmuş olurlardı. Bu sebeple, Yahudiler sık
sık Arap kabileleri arasındaki savaşla­ra katılırlardı. Hatta bazen bir Yahudi
kabilesi, müttefiki olan bir Yahudi kabilesine saldırırdı. Nitekim, Yesrib’de
Ben-i Kureyza ile Ben-i Nadîr, Evs adlı Arap kabilesinin müttefiki idiler. Ben-i
Kaynuka’ ise Hazrec’in müttefikiydi. Hz. Muhammed (a.s.) in Medine’ye
hicretinden az önce, Bu’has mevkiinde Evs ile Hazrec arasında rneydana gelen
kanlı çatışmada iki tarafın müttefik Yahudi kabileleri de aralarında
çatışmışlardı.

16.4.4.
Yahudilerin Dinî İnanç ve İbâdetleri Sadece Birer Gösteriydi

Yahudiler, Tevhid, peygamberlik, vahiy, âhiret ve melekler gibi
kav­ramları biliyorlardı ve bazıları bunları kabul ediyorlardı. Yahudiler, Allah
tarafından Hz. Musa’ya verildiği belirtilen şeriatı’ da kabul ediyorlardı. İl­ke
olarak onların dini de İslâm’dı ve Hz. Muhammed Mustafa (a.s.) işte bu dini
Arabistan’da yaymaya çalışıyordu. Ama yüzyılların erozyonuyla Yahudilerin dini
bambaşka bir şekil almıştı. Bilindiği gibi, Hz. Musa’nın ölümünden sonra aradan
1900 yıl geçmişti. İsrail oğullarının tarihine göre Hz. Musa (a.s.) M.Ö. 1272’de
vefat etmişti. Hz. Peygamber (a.s.) ise M.S. 610’da peygamberlik payesine
yükseldi. Yahudilerin akide ve itikatlarına gayri İslâmî unsurlar katılmıştı.
Yahudilerin yaşantılarında öyle bazı iba­det ve merasimler yayılmıştı ki,
bunların Hz. Musa’nın getirdiği din ile hiçbir ilgisi yoktu ve bunları Tevrat’ta
da bulmak mümkün değildi. Bizzat Tevrat’ta Allah ile kulların sözleri birbiriyle
karıştırılmıştı. Allah’ın bazı söz ve deyimleri aynen muhafaza edilmişse de,
bunların tefsiri ve tevili, bunları anlaşılmaz ve içinden çıkılmaz hale
getirmişti. Dinin gerçek ruhu kaybolup gitmişti ve sadece gösteriş ve tantana
ortada kalmıştı. Yahudi din adamı ve rahipleri ile diğer kimseler, sadece evham,
hurafat, merasim ve ibadetlerden ibaret olan bu ruhsuz iskeleti asıl din olarak
kabul ediyor ve dünyaya gösteriyorlardı. Dinin pratik yönü, özellikle iktisât,
siyaset, ahlâk ve kültür ile ilgili talimatı unutulmuş ya da tahrif edilmişti.
İman ve ahlâkları zayıflamıştı. Ama, durumlarını düzeltecek herhangi bir
harekete karşıydılar. Zâten Yahudi veya İsrail oğulları arasında ne zaman
peygam­berler ve sâlih kişiler doğmuşsa, Yahudiler bunların kendi düşmanları
ol­duğunu ilân etmiş ve davalarını zayıflatmak ve başarısızlığa uğratmak için
olanca güçleriyle çalışmışlardı.

16.4.5. Din ve
Irk Taassubu

Yahudi inançlarına göre, ticaret ve iş’te doğruluk ve dürüstlük
ancak kendi ırk ve dinlerinden olanlarla muamele yapıldığı zaman söz konusu
olabilirdi. Yahudilerin başka din veya ırktan olanlarla ticaret ve iş mua­melesi
sırasında dürüstlüğe hiç gerek yoktu. Bu sebeple, Yahudiler, başka milletlerin
para ve mal-ü mülklerini her türlü hile ve entrika ile elde etme­yi tamamıyla
uygun ve gerekli addederlerdi. Aslında, Yahudi dininin tü­mü, İsrail oğulları ve
İsrailli olmayanlar arasında her konuda ve her za­man ayırım yapmak üzerine bina
edilmişti. Böylece, İsraillinin yaptığı bir şey câiz ve mübah sayılırken, aynı
dinden olan, ama başka bir ırktan olan birinin yaptığı aynı şey haram ve mekrûh
kabul edilmiştir. Meselâ, İncil’de bir yerde bir kişinin başka bir kişiye
verdiği borcun 7 yıl sonra affe­dilmesi tavsiye edilirken, İsrailli olmayan
Yahudiler için şöyle denilmiştir: “Fakat yabancıdan bunu (borcun ödenmesini)
isteyebilirsin,” (istisna-15: 3). Başka bir yerinde faiz almanın yasak olduğu
belirtilmiştir, ama aynı zamanda şöyle denilmiştir: “Sen yabancıya (İsrailli
olmayana) faizle kre­di verebilirsin, ama baban ve kardeşlerine verme.”
(İstisna, 23:20). Başka bir yerde şu kayıtlara rastlıyoruz: “Eğer bir şahıs,
İsrailli kardeşlerinden birini köle yapmak veya satmak niyetiyle kaçırırsa, o
şahıs yakalanınca öldürülmelidir.” (istisna, 24:7). Talmud’da, bir İsraillinin
öküzü başka bir İsraillinin öküzünü yaraladığı takdirde ilk öküzün sahibinin
tazminat öde­meyeceği, ama aynı kişinin İsrailli olmaması halinde tazminat
ödemesi gerektiği kaydedilmiştir. Yine, aynı kitapta şu kayıtlara rastlıyoruz:
“Eğer bir kişi yolda veya başka bir yerde bir şey bulursa, etrafta kimlerin
bulun­duğu veya oturduğunu araştırmalıdır. Eğer çevrede İsrailliler varsa o
eşya­nın sahibi için ilân vermelidir. Aksi takdirde o eşyayı kendine
saklamalı-dır.” Rabbî Samuel’in dediği gibi, eğer bir İsrailli ile bir yabancı
(vahşi)’nin davası bir mahkemeye gelirse, yargıç kendi din kardeşinin İsrail
kanunlarına göre davayı kazanmasını sağlayabiliyorsa öyle yapmalıdır ve “bu
bizim kanunumuzdur” diye hüküm vermelidir; fakat din kardeşini, yabancıların
kanunlarına göre kazandırması mümkünse öyle yapmalıdır ve “bu sizin
kanununuzdur” demelidir. Fakat bu iki kanun da İsraillinin lehinde değilse, o
zaman ne yapıp yapıp gerekirse hile ve oyunlarla din kardeşinin davayı
kazanmasını temin etmelidir. Yine başka bir Rabbî Samuel’in öğütü şudur:
İsrailliler, yabancı ve İsrailli olmayanların her hatâsından faydalanmayı
bilmelidirler.

Yahudi uleması, zamanlarının çoğunu küçük ve önemsiz dini kural
ve inançlarla uğraşmakla geçirirlerdi. Gereksiz ayrıntılara dalar ve olmadık
şeyler için dinî münazara ve münakaşa yaparlardı. Türlü çeşit tefsir, te’vil ve
açıklamalarla uğraşırlardı, ama dinin temel inanç ve kurallarından kaçarlardı.
Tevrat’ın küfr ve şirki yasakladığını biliyorlardı, ama böylesine önemli ve
büyük bir konuda fikirlerini söylemekten kaçarlardı. Şirk onla­ra göre çok hafif
bir günâhtı. Bu sebeple, ne kendi halklarının ıslâhı için ne de Arap
müşriklerinin doğru yola getirilmesi için çaba harcıyorlardı.

16.4.6. Şeriatın
Tahrifi

Yahudilerin kendi dini talimat ve emirlerinden kaçışlarının bir
örne­ği, Hayberli Yahudilerin, Hz. Peygamber’e karar vermesi için getirdikleri
dava idi. Dava şöyle idi: Hayber’in Yahudi eşrafından bir erkek ile bir ka­dın
arasında gayri meşru ilişki olduğu ortaya çıktı. Tevrat’a göre ikisi zina
suçundan recm’e mahkûm edilmeliydiler. Yani, cezaları, taşlanarak öldü­rülmekti
(İstisna: Bölüm. 22-âyet 23-24). Fakat, Yahudiler bu cezayı uy­gulama cesaretini
kendilerinde bulamadıkları için Hz. Muhammed (a.s.)’i hâkem tâyin ettiler.
Bundan önce Hz. Muhammed’in vereceği karar hak­kında anlaşmışlardı. Eğer Hz.
Peygamber’in kararı “recm” ise kabul edil­meyecekti, ama kararı başka türlü ise
kabul edilecekti. Dava Rasûlullah (a.s.)’a gelince o da “recm”e karar verdi.
Fakat Yahudiler bunu kabul et­mediler. Bunun üzerine Hz. Peygamber kendilerine,
“dininizde bunun ce­zası nedir” diye sordu. Yahudiler de hafif bir cezadan söz
ettiler ve “bu­nun cezası, kırbaçlamak ve suçluların eşeğe bindirilip halk
arasında dolaştırılmasıdır” dediler. Rasûlullah (a.s.) kendilerinin, yemin
ederek, Tev­rat’ta evli bir erkek ve evli bir kadın arasında yapılan Zina’nın
cezasının ne olduğunu söylemelerini istedi. Yahudiler yine yalan söylediler.
Fakat bun­lardan biri İbn Sûriâ ki bizzat Yahudilerin ifadesine göre Tevrat’ın
en bü­yük âlimiydi, hiç ses çıkarmadı. Rasûlullah kendisine hitaben, “Sizleri
Fi­ravun’dan kurtarıp Tûr (dağında)’da size şeriat veren Allah’a yemin ederek
söyle, Tevrat’ta Zina’nın cezası gerçekten bu mudur?” dedi. İbn Suria şu cevabı
verdi: “Eğer siz bana yemin ettirmeseydiniz cevap vermeyecektim. Gerçek şu ki,
zina fiilinin cezası “recm” (taşlanma) dir. Fakat bizde zina fiili çoğalınca,
hâkim ve hükümdarlarımız başka bir uygulama ge­tirdiler. Buna göre büyük ve
zengin kişiler bu suçu işleyince onlara bir şey yapılmazdı, ama aynı suç küçük
ve fakir kişiler tarafından işlenince onlar taşlanıp öldürülürdü. Fakat daha
sonra halktan sert tepkiler gelmeye başlayınca, Biz Tevrat’ın kanununu
değiştirdik ve artık zina yapan erkek ile kadını kırbaçlar ve yüzlerine boya
sürüp eşeklere bindirip halk arasın­da dolaştırırız” dedi.

Yahudiler, Allah’ın indirdiği şerîat’tan yüz çevirip işlerine
gelen ka­nun ve kurallar geliştirmeye başlayınca bazı helâl ve temiz şeyleri
türlü bahanelerle haram yapıverdiler. Nitekim, tırnakları olan hayvanlar meselâ,
deve kuşu, kaz ve ördeklerin etinin yenmesi haram oldu. İnek ve keçinin yağları
da haram yiyecekler arasına girdi. İncil’de haram olarak belirtilen bu yiyecek
ve maddeler eskiden Tevrat’a göre haram değildi. Zaten bugünkü Yahudi
şeriatının, Hz. Musa’dan çok sonra M.S. ikinci yüzyılda Rabbî yahuda (Juda)
tarafından hazırlandığı tarih kitaplarında sabittir.

16.4.7.
Yahudilerin Hz. Muhammed (a.s.)’e Takındığı Düşmanca Tavır

Kur’ân-ı Kerim’de şöyle buyurulmuştur:

“Onlar kendi kitaplarını tasdik edici olarak Allah tarafından
bir ki­tap geldiğinde -ki o kitapla müşrikler üzerine fetih ümit ederlerdi- onu
inkâr ettiler. Allah’ın lâneti kâfirlere olsun.” (El-Bakara; 89)

Hz. Muhammed Mustafa (a.s.)’nın doğuşundan önce Yahudiler
kendi­sini sabırsızlıkla bekliyorlardı. Zira bu peygamber (a.s.)’in gelişinin
habe­rini geçmişteki peygamberleri çeşitli zamanlarda ve vesilelerle
vermişler-di.[8]
Yahudiler, Hz. Muhammed (a.s.)’e bir kurtarıcı gözüyle bakıyorlar­dı. Onun
gelmesiyle kâfirlerin galebesinin sona ereceğine ve kendilerinin tekrar iktidar
ve ikbal sahibi olacaklarına inanıyorlardı. Bu sebeple sık sık Allah’a dua
ediyor ve bu peygamber’in bir an önce kendilerine gelmesini diliyorlardı.
Medinelilerin ifadelerine göre Yahudi komşuları sabahtan ak­şama kadar gelecek
peygamberden söz edip dururlardı. Yahudiler genel­likle şöyle derlerdi: “Bizim
mahkûmiyet ve mazlûmiyet günlerimiz bit­mek üzeredir. Allah’ın Resûlü gelince
zâlimlere iyi ders vereceğiz.” Medi­neliler, Yahudilerin bu sözlerini her zaman
duyuyorlardı, onun için Mek­ke’de Hz. Muhammed(a.s.) adında bir peygamberin
doğduğunu öğrenince, komşuları olan Yahudilerden önce Rasûlullah (a.s.)’a iman
etmek için te­şebbüse geçtiler. Fakat ne gariptir ki, yolunu sabırsızlıkla
bekledikleri Peygamber (a.s.) doğup, Allah’ın mesajını herkese anlatmaya
başlayınca aynı Yahudiler bu sefer kendisinin en büyük düşmanı oluverdiler.
Yukarı­daki ayette Yahudilerin işte bu tutumuna değinilmiştir.

Yahudilerin Allah’tan gelen peygamber ve kitabını daha önceden
bil­dikleri de bir gerçektir. Fakat bu peygamber ve Kitap gelince tavırlarını
değiştirdiler. Bu hususta en güvenilir rivâyet Ümmül Mü’minin, Hz.
Safiyye’nindir. Hz. Safiyye kendisi tanınmış bir Yahudi âlimin kızı ve başka bir
âlimin yeğeniydi. Rivâyete göre, Hz. Muhammed Mustafa (a.s.) Medi­ne’ye teşrif
edince, babası ve amcası beraberce kendisiyle görüşmeye git­tiler ve kendisiyle
uzun müddet sohbet ettiler. Babası ve amcası eve dö­nünce, aralarında şöyle bir
konuşma geçti.

Amca: Bu, gerçekten, kitaplarımızda haberi verilen peygamber
midir?

Baba: Evet, vallahi o aynı peygamberdir.

Amca: Sen buna inanıyor musun?

Baba: Evet

Amca: O halde, ne yapmak istiyorsun?

Baba: Vallahi, ben yaşadığım müddetçe ona muhalefet edeceğim.
(İbn Hişâm: Cilt II, s. 165, yeni baskı)

16.4.8.
Yahudilerin Düşmanlığı ve Çıkardıkları Fitneler

Araplar genellikle okuma, yazma bilmiyorlardı. Buna karşılık,
Yahudilerde eğitim ve öğretim daha çok yaygındı. Yahudiler arasında öyle bazı
âlimler vardı ki, şöhretleri Arabistan sınırlarını aşmıştı. Bu bakımdan,
Yahudiler Araplara karşı bilgi ve kültür üstünlüğüne sahiptiler ve bununla
fazlasıyla gurur duyuyorlardı. Ayrıca falcılık, gelecekten haber vermek ve
muhtaçlara muska yazmak gibi faaliyetlerde bulunan Yahudi din adamları ve
kâhinleri de Arapları tesirleri altında tutuyorlardı. Özellikle Medineli
Araplar, Yahudilerin dini ve kültürel etkisi altında yaşıyorlardı. Medineli
Araplar, tıpkı okuma yazma bilmeyen bir köylünün, şehirde yaşayan kültürlü bir
kişinin yanında küçüldüğü ve eziklik duyduğu gibi Yahudilerin yanında küçüldükçe
küçülüyorlardı.

Bu şartlar altında, Hazreti Muhammed (a.s.) kendisini halka ümmi
bir peygamber olarak sununca ve Allah’ın kitabından ayetler okuyunca Arap­lar
doğal bir tepki göstererek komşuları Yahudilere giderek şöyle sorular sormaya
başladılar: “Siz Ehl-i Kitapsınız. Sizin de nebi veya peygamberle­riniz vardır.
Sizin de bir kitabınız vardır. Lütfen söyleyebilir misiniz, ken­disine Allah’ın
peygamberi diyerek ortaya çıkan zât neyin nesidir? Biz ca­hil kimseleriz.
Kitapları okuyamayız, dini bilgilerimiz yoktur. Siz bu hususta daha geniş
bilgilere sahipsiniz. Aramızdan doğan peygamber hak­kında ne diyorsunuz?
Söyledikleri doğru mudur? Kendisi gerçekten Allah’ın peygamberi midir?”
Gerçekten de, Hz. Muhammed (a.s.) Medine’ye gelince pek çok Arap, Yahudilerin
âlimlerine giderek buna benzer sorular yöneltmeye başladılar. Ne var ki, bu
Yahudi din adamları ve âlimleri halka hiçbir zaman açık seçik cevap vermediler.
Hep dolaylı ve dolambaçlı şe­kilde konuştular. Bu âlimler için, Hz. Muhammed
(a.s.)’in getirdiği “Tevhîd” mefhumunun yanlış veya peygamberler, kutsal
kitaplar, melek­ler ve âhiret hakkında söylediklerinin asılsız olduğunu iddia
etmeleri güç­tü. Fakat aynı zamanda, Hz. Peygamber’in vaaz ettiği din, ahlâk
kuralları ve sosyal ilkelerin tamamının doğru olduğunu kabul etmeleri de zordu.
Daha doğrusu bunu kabul etmeye razı değillerdi. Onlar ne doğruyu ve gerçeği
tamamıyla reddedebiliyorlardı, ne de gerçeği kabul etmeye hazır­dılar. Bu iki
yol arasında üçüncü bir yolu tercih ettiler ve kendilerine fikir almak üzere
gelen Arapların kalplerinde Hz. Peygamber (a.s.), O’na tabi olan müslüman
cemaati ve savunmakta olduğu dava hakkında bazı şüphe ve vesveseler yarattılar.
Şu veya bu olaya veya konuya değinerek halkı te­reddüde sevk ettiler.
Kendilerine soru sormaya gelenlerin kafalarını öyle karıştırdılar ki, bu kişiler
daha sonra Hz. Peygamber (a.s.)’e ve sadık arka­daşlarına giderek onların
kafalarını da karıştırdılar ve önlerine, çözümlen­mesi beklenen bazı sorunlar ve
cevap verilmesi gereken sorular bıraktılar. Yahudilerin işte bu fitne ve
fesâdlarına El-Bakara Sûresinde (âyet: 42) şöyle temas edilmiştir:

“Hakkı batıl ile karıştırmayın, bildiğiniz halde hakkı
gizlemeyin”[9]