Yıl: 2012

İlgili yazısı bence çok problemli, zorlanarak yazılmış, dalgın ve yorgun bir halde kaleme alınmış, diyeceğini açık seçik diyemeyen bir yazı intibaı veriyor. Bazı noktaları tartışalım:

“Bugünün muhafazakâr hegemonyası içinde çelik çekirdeği, bugün sayıları yüz binlere varan İmam-Hatiplilerin oluşturması…”

Türkiye’de muhafazakâr hegemonyası varsa bunun tabanı/destekçisi halktır. Ülkeyi muhafazakârlığın dışına çekmek için çabalayan siyasilere ve devrimcilere halk itibar etmemiş, onları gönül ve oy ile desteklememiş, fırsat bulduğunda altlarından sandalyeyi almış ve değerlerini muhafaza edeceğine inandığı kadroları işbaşına getirmiştir. Bu durum 1950 den bu yana böyledir ve önemli bir diliminde henüz İmam Hatipliler yoktur.

İmam Hatiplilerin muhafazakârlığı “körükörüne maziden devralınanı korumak ve bunların köklü değişimine karşı çıkmak” şeklinde değildir. İmam Hatiplilerin korumak istediği, mahiyetine aykırı olarak değiştirilmesine karşı çıktığı değer İslam’dır. İmam Hatipliler “İslam’dan uzaklaşmış toplumu yeniden İslam’a götürme” davasını benimsemiş -bu manada- inkılapçı bir nesildir. Bugün Türkiye’de bir “İslami hegemonya”dan söz etmek tutarsızdır. İslam ile ilgisi bulunsun bulunmasın geleneğin korunması söz konusu ise “Türkiye’yi AB’ye sokmak ve demokrasiyi tamamlayıp güçlendirmek için çalışan bir iktidarı ve onu destekleyen tabanı bu manada bir muhafazakarlıkla nitelemek de gerçek dışıdır. Ayrıca nesil olarak İmam Hatipliler, geleneğin korunması bahsinde seçicidirler; İslam’a aykırı olan gelenek bid’attır ve onun sünnetle değiştirilmesi gerekir.

Bugün siyasette, bürokraside, ticarette, medyada, akademide… İmam Hatip neslinden pek çok insanımız var; buna kim itiraz edebilir? Ülkenin hukuku meşruiyet tanımış, onlar da bu imkanlara sahip olmuşlardır. Bu makam, mekan ve imkanlara sahip olan İmam Hatipliler özel hayatlarında -genele nispetle- daha dindar olabilirler, bu da onların hakkı, hatta vazifesidir. Ama farklı olanları kendilerine benzetmek için baskı yapmazlar, zor kullanmazlar, şiddete asla yaklaşmazlar. Anlatarak, sevdirerek, ikna ederek İslamlaştırma vazifesi ise yalnızca İmam Hatiplilerin değil, bütün müslümanların vazifesidir; bu misyon İmam Hatiplilerin varlık sebebidir ve bu misyonun sona erdiğini söyleyen ya ne dediğinin farkında değildir veya bu misyona karşı çıkmakta, bunu muhafazakârlık saymakta ve buna karşı mücadele bayrağını açmaktadır. Eh, bu da –mevcut düzende- insanların hakkıdır, yapabilirler, ama neye ve kime karşı mücadele ettiklerini iyi düşünmeleri gerekir.

İddiaya göre İmam Hatip Okulları, katı laikliğin uygulandığı, din öğretimine izin verilmediği bir dönemde, mevzuata (tevhîd-i tedrisat kanununa) uygun (veya bana göre ona uydurularak) açıldı. Bunu isteyen halkın maksadı devlet ile ters düşmeden din öğretimi imkanı elde etmek idi. Artık bu ihtiyaç ortadan kalktı, genel öğretimin içine seçmeli din dersi kondu, din burada öğrenilecek, İmam Hatip okullarının bu manada misyonu sona erdi, yalnızca İmam ve Hatip yetiştirecek kadar ve bu keyfiyette meslek okulu açılır, ama bu okullar genel olarak din öğretimi okulu olmamalıdır…

Geçmişe ait misyon konusunda bazı tamamlayıcı bilgiler vereyim:

Katı laiklik döneminde uygulanan tevhîd-i tedrisat kanununun 4. Maddesi şöyledir: ‘Maârif Vekâleti yüksek diniyât mütehassısları yetiştirilmek üzere Dâr-ül-fünûnda bir İlâhiyât Fakültesi tesis ve imâmet ve hitâbet gibi hidemât-ı diniyenin ifâsı vazifesiyle mükellef memûrların yetişmesi için de ayrı mektepler küşâd edecektir.’

Bu madde gereğince 1949 yılında Ankara’da İlahiyat Fakültesi ve onlarca yerde İmam ve Hatip yetiştirmek üzere iki yıllık kurslar açıldı. 1951-52 ders yılında Demokrat Parti iktidarında açılan İmam Hatip okulları ise yedi yıllık orta öğretim seviyesinde bir okul olup tevhid-i tedrisat kanununa uygun değildir. Bu okulların ilk öğrencilerinden bir olduğum ve okula girdiğimde gerçek yaşım da 18 olduğu için sağlam bilgilerim var. Buna göre bu okulları isteyen büyük halk kitlesinin isteği yalnızca din eğitim ve öğretimi değildi, ülkenin okumuş yazmış, bürokrat, yönetici, siyasetçi kesiminin de din eğitimi ve öğretimi almış, kendi dilinden konuşan ve kendi kültüründen olan kimseler olmasını istiyorlardı. İlktidarlar buna bir süre direndiler (İmam Hatip mezunlarına yüksek öğrenim imkanı tanımadılar), ama halkın iradesi bunu da aştı ve bu okullar ‘hem mesleğe hem de yüksek öğrenime öğrenci hazırlayan okullar’ oldu. Şu halde bu okulların misyonu şudur: Öğrenci normal lise derslerini de alır, imam ve hatip olacak kadar din eğitim ve öğretimi de alır; mezun olunca dilerse İlahiyat’a giderek veya mesleğe girerek o yolda ilerler, dilerse başka alanlarda yüksek öğrenim görür ve hayatını o alanlarda devam ettirir. Bu misyon sona ermemiştir ve ermez.

İmam Hatip okullarının ‘laik devletin elinde, onun amaçlarını gerçekleştirmenin veya istismarın aleti’ olduğu iddiası da tutarlı değildir. Devlet bunu istemiş, siyasiler veya başkaları istismara yetltenmiş olabilir. Ama gerçekleşen ne olmuştur?

Değerli olan bir şey istismar edilebilir, yapılacak olan değerliyi yok etmek değil, istismarı engellemek veya buna aldırmadan yoluna devam etmektir.

‘Devletin amaçlarına alet olma’ya gelince bu da asla tahakkuk etmemiştir. İmam Hatip mezunlarından olup din hizmetinde olanlar laik devletin istediği dini değil, sahih ve tam İslam’ı anlatmışlar ve onun hayata geçmesi için gayret içinde olmuşlardır. Bazı çatlak ve camiayı temsilden uzak sesler dışarıda tutulursa İmam Hatip neslinin tensil ettiği İslam ‘Ehl-i sünnet ve cemaat’ İslam’ıdır, sahih ve tam İslam’dır.

Din hizmeti dışında iş ve vazifede olan İmam Hatipliler de radikal laik, kemalist ve vesayetçi devlet temsiline karşı çıkmışlar, ülkenin normalleşmesine doğru atılan en önemli adımlar onların iktidarında gerçekleşmiştir.

Gelelim din eğitimine.

(Gelecek yazıda)

Hayrettin Karaman

Yeni Şafak

Efendim bilmeyenler bilsin bizim ilahiyat fakültesi –diğerleri de farklı değil- kızlar fakültesine döndü. Yüzde seksen oranında kızlar artık baskın grubu oluşturuyor ve erkekler bir köşede kümelenmiş ve birbirlerine sıkı sıkıya yakınlaşmış bir vaziyette azınlığı oluşturuyorlar. Hatta bazı sınıflarda erkeklerin sayısı bir iki bile olabiliyor. Evvelki sene benim bir sınıfımda sadece bir erkek öğrenci vardı ve onu da ben kovdum, dedim “Sen git, benim öteki sınıfa devam et! Burada tek başına ne sen rahat edebilirsin ne de biz!..”

· Benim tecrübelerim gösteriyor ki hoca ve öğrenciler olarak en rahat olduğumuz sınıflar sadece erkeklerin olduğu sınıflar. Ondan sonra sadece kızların bulunduğu sınıflar. Ondan sonra erkeklerin kalabalık olduğu sınıflar, en sonra da kızların kalabalık olduğu sınıflar.

· Bu tamamen psikolojik rahatlık anlamında kendi tecrübeme dayalı bir sınıflama. Erkeklerin az olduğu sınıflarda, kızlar daha rahat davranabilirken erkek öğrencilerin zorluk çektiği ve hatta tahtaya kalkarken normalin üzerinde heyecan yaptıkları gözleniyor. Buna mukabil kızların çoğunluğu daha rahat gibi gözüküyorlar.

· Her ne ise iş böyle olunca ve kızların, kahir ekseriyeti teşkil ettiği bir mezuniyet gecesi yaklaşınca rivayet odur ki günler öncesi hazırlık sırasında çok tatlı olaylar oluyormuş.

· Kızlar bir büyük azimle alış veriş seferine çıkıyorlar ve bir kıyafet uğruna ya Rab ne tabanlar eskitiyor, ne yollar arşınlıyorlarmış. Koca İstanbul sanki yeniden fethedilmeyi bekliyormuşçasına Fatih’ten başlayıp, Ümraniye’den çıkıyorlar, en umulmaz yerlerde mola verip, yeni ufuklara yelken açıyorlarmış. En güzel kıyafeti bulma umut gemilerini karalardan aşırıp, huzur limanlarında dinginleşiyorlarmış. Aldıkları tahsilin etkisiyle kimi usulü Fatih’te düzmeye çalışırken Furu’u Ümraniye’ye bırakıyormuş. Usûl mü öncelikli, furû mu tartışması işbu kıyafet seferinde de çok büyük önem arz ediyormuş. Efendim usulde herkes aşağı yukarı müşterek, oysa şeytan ayrıntılarda gizliymiş, Usul açısından herkesin giyeceği sonunda bir alt giysiye bir de üst giysiye indirgenebilirmiş. Ama onların modelleri, desenleri, çizgileri ve benim daha isimlerini bile bilmediğim ayrıntıları işte kişiliği ortaya çıkaran, zevk ve estetiği ifade eden asıl bunlarmış.

· Pişti olmak da varmış işin ucunda. O da ne demekse.

· Kimi de bu azim meselenin usûl ve furû kavram çifti yerine asîl-yedek kavramları açısından ele alınması gereğini dillendiriyor, asîlin asaleti tamamlanmadan yedekle iştigalin ehem-mühim skalasında hata olacağını vurguluyormuş.

· En iyi tanıyanlardan olarak zaman zaman babaların “kızım merak ediyorum acaba senin alacağın elbise dikildi mi?” şeklinde ki olası çıkışları işin vahametini ortaya koymada dikkate alınması gereken önemli bir tespit olarak karşımızda duruyormuş.

· Rivayete göre mağazacılar da havlu atmışlar bu işten. “Aha bir keklik geliyor yolmaya!” kabilinden eski bildik tavırlarını göstermez olmuşlar. Zira onlar da bıkmış öğrencilerden. Bir tanesi diyormuş ki “Şu mezuniyet midir nedir kaldırılsın da kızlar da kurtulsun bu sıkıntıdan biz de; zira iki haftadır kızlar mezuniyet kıyafeti almaya ölü gibi geliyorlar” Halbuki kendilerine lâzım olan diriler. Ölülerden ne çıkar, soysa bile eline bir kefen geçer. Üstelik cebi de yok.

· Oysa o mağazacılar bilmezler ki bu gelenler kim bilir hangi mağazada ve hangi butikte ağırlıklarını bıraktılar ve son bir çabayla kendilerinin ağına düştüler.

· Bu iş o kadar uzamış ki tam sekiz saatte bir kıyafeti tamamlayanlar, arta kalan vakitlerini tebrikleri kabul kuyruğunda geçiriyorlarmış. Tam üç gündür İstanbul’u baştan bir başa gezip de bir krem, yazlık, diz boyunda, astarsız, ucuz ceket bulamayanlar sıkışan vaktin baskısı altında bu stresten nasıl çıkacaklarını kara kara düşünüyorlarmış. Çağdaş riyazet yollarından biri olarak ehl-i tasavvufun bu tecrübelerini dikkate almamaları bir eksiklik olabilirmiş.

· Aslında Garibce’ye uğrasalar eminim onlar için de mutlaka bir çözüm bulabilirdi. Hele bizim akıllı geline gitselerdi. Çözüm zaten çoktan hazırdı: Atın bütün aldıklarınızı… Giyin şimdi bulduklarınızı…

· Sizi çok, ama çoook seviyoruz. Üniversiteyi bitirmiş ve şimdi ev hanımı olan kızlarım ve onların anneleri olan eşim hanımefendi de aynen sizin gibi. Demek bu aldığınız tahsille ilgili değil. Cemal isminin tecelligâhı olan kadın olmakla ilgili.

· Belli ki tahsiliniz buna sadece edebî bir boyut katmış.

· Hepinizi tebrik ediyorum.

· Başarınızla birlikte mutlu olun!

GARİBCE

Not: Yazımızda Feys’teki öğrencilerimizin muhabbetlerinden yapılan alıntıların telif hakkı, yarın mezuniyet gecesinde (inş) ödenmeye çalışılacaktır.

Arınç, açılışta yaptığı konuşmada, konukları ”Sevgili hemşehrilerim, sevgili gakkoşlar” diyerek selamlayarak, 150 kişilik bir heyetle Elazığ’a geldiklerini ve çok mutlu olduklarını söyledi.

Büyük bir sevinçle, refah hissiyle Elazığ’a geldiklerini anlatan Arınç, açılışa katılanların müşterek bir duyguyla bir araya geldiklerini belirterek, ”Bizi bir araya getiren bu güzelliklerdir. Elazığ’ı, Elazığlıları seviyoruz, Küçükel ailesini seviyor, sayıyor, takdir ediyoruz ve bu hayırlı işte birlikte olmak düşüncesiyle buraya gelmiş bulunuyoruz” diye konuştu.

Çocukluğunun Elazığ’da geçtiğini dile getiren Arınç, evlerinde hep Elazığ ile ilgili hatıraların konuşulduğunu söyledi.

Ağabeylerinin de ortaokul ve liseyi Elazığ’da okuduğunu anlatan Arınç, ağabeyi Ümit ile oğlu İbrahim Arınç’ın törende olduğunu kaydetti.

Eşi Münevver Arınç’ın da Elazığ’ı hiç görmediğini, bu vesileyle Elazığ’a geldiğini belirten Arınç, ”Yani Elazığ’ın dostları, ancak 4 kişi bugün buraya gelebildik. Biz Elazığ’ı her zaman özlüyoruz. Bu güzel toprağı, bu güzel insanları, bu güzel tarihi her zaman evimizde konuşuyoruz” dedi.

-”Gözümü rahmetli Aysun hanım açtı”

Küçükel ailesine ilişkin hatıralarını anlatan Arınç, Küçükel ismini Dumlupınar İlkokulu’nda okurken bile bildiğini söyledi.

Arınç, Elazığ’ın siyasetinde, yönetiminde, doktorluğunda, eşrafından olan Küçükel ailesinin isimlerini duyduklarını dile getirdi. 

1995 seçimlerinde Parlamentoya geldiğinde herkesten Güven Hastanesi’ni ve bu hastanenin sahiplerini duyduğunu anlatan Arınç, milletvekillerinin birinci adresinin de burası olduğunu ifade etti.

O zamanlarda Küçükel ailesiyle tanışmayı istediğini belirten Arınç, Meclis Başkanı olduğunda Ahmet ve Aysun Küçükel çiftinin kendisini tebrik etmeye geldiğinde onlarla Elazığ’ı konuştuklarını dile getirdi. 

Aysun Küçükel’in bir gün kendisini yalnız ziyaret ettiğini anlatan Arınç, ”Bana hastanenin mali zorluklarından bahsetti. ‘Çok kaliteli Doktorlar çalıştırıyoruz, çok iyi bir tedavi veriyoruz. Hastanemizin kalitesinden ödün veremeyiz ama masrafımız da var. Bu masrafları zaman zaman ödemekte, karşılamakta zorluk çekiyoruz’ dedi.

Ben de dinliyorum. Dedi ki ‘bu zorluklarımızdan biri de Meclisimize gönderdiğimiz faturalar bir türlü ödenmiyor. Bizim elimizde bir senelik ödenmemiş fatura var Sayın Başkanım’ dedi.

Neredeyse dokunsam ağlayacak. ‘Ama benim pazartesi günü 650 milyar lira borç ödemem lazım. ben Meclisten bunu istemeye utanıyorum, gidiyorum yüksek faizle borç alıyorum’. 1999-2000-2001’lerin faizlerinin ne olduğunu düşünün. 

Nasıl ödemeyelim- Türkiye’de en rahat bütçe Meclis’in bütçesi. Ne istersek, veriyorlar. Bizim paraya ihtiyacımız yok. Nasıl olur da sizin paranız ödenmez- ‘Efendim bakın’ dediler, ‘yani bir senedir sizden para alamıyoruz. Genel sekreteri çağırdım. ‘Bizim Güven Hastanesi’ne sağlıktan dolayı borcumuz var mı-‘ ‘Var’ dediler. Bizim paraya ihtiyacımız yok. ‘Niye ödemiyorsunuz-‘ dedim. ‘Efendim fatura inceleme yeterli değil, daha sırası gelmemiş olabilir’. Biraz sonra ‘bir kısmı incelenmiş ama tamamı bitmemiş’, biraz sonra başka bir şeyler. Doğrusu asabım bozuldu. Dedim ki, ‘bu faturaların içerisinde fire çıkma ihtimali var da onun için mi tamamını inceleyip ödemek istiyorsunuz-‘ ‘Evet’ dediler. ‘Bugüne kadar ne kadar fire çıktı-‘ dedim. ‘Yüzde bir veya yüzde 2.’ Binlerce fatura içerisinden bu kadar bir fire de belki normal karşılanabilir. ‘Yani yüzde bir fire ihtimaline karşı bu kadar bekletiyor musunuz hastaneyi-‘ dedim. ‘Evet’ dediler. Affedilecek bir şey değil. Dedim ki ‘derhal parayı ödeyeceksiniz.’ ‘Efendim ama bitmedi’. ‘Ne kadarı bitti-‘ ‘3’te ikisi bitti.’ ‘3’te ikisini ödeyin’ o zaman dedim. Bu benim bir noktada gözümü açtı.”

Meclis Başkanı olduğunda Meclis’i sadece Ankara’da bir bina olarak bildiğini söyleyen Arınç, şunları kaydetti:

”Mesela Milli Sarayları, İstanbul’u hiç bilmiyordum. İki fabrikamız olduğunu bilmiyordum. Yıldız Porselen’i, Hereke’yi ben başkan olduktan sonra öğrendim. 5 bin 550 personelimizin olduğunu bilmiyordum. En yüksek giderimizin sağlıktan olduğunu ama sağlıktaki kayıp, kaçakların da ne olduğunu bilmiyordum. Gözümü rahmetli Aysun hanım açtı. O bana anlattıkça ben Meclis’teki gidişatı daha yakından gördüm. Ben Meclis Başkanı olduğumda, her milletvekili sağlık karnesine her gün 30 ilaç yazdırabilirdi. Katılım payı yoktu. Ortez, protez, implant… Bunların faturaları aynen ödenirdi. Önüme bir dosya geldi. O dosya da benim gözümü açtı. Aysun Hanım bana ne anlattıysa ben onların hepsini yaşadım. Bir eczane, milletvekillerimizin danışmanları, sekreterleri ki, milletvekillerimiz sağ olsunlar her şeyde onlara güvenirler, sağlık karnelerini de onlara bırakmışlar. Onlar da sağlık karnelerine her gün kalem kalem ilaç yazdırmak suretiyle bir kısmı kozmetiklerini tamamlamış, bir kısmı yaz tatiline gitmiş, bir kısmı başka bir şeyler yapmış. Tam 7 kişi. Soruşturma yapıldı, 7’sini de Meclis’ten attım hamd olsun. Sonra ortaya başka şeyler çıktı. Bir de ne göreyim. 32 dişe implant yapılmış. Maşallah. Diş hekimini çağırdım sordum. ‘Efendim en fazla 4 yukarıda, 4 aşağıda. Sıkıştırırsanız 6 yukarıda, 6 aşağıda olabilir. Bu İmplant zor bir şeydir’ dediler. Aysun Hanım ‘para’ deyince, benim gözüm açıldı. Yönetmelikleri değiştirdim. Öncelikle bütün fatura bedelleri o zaman için 45 gün içerisinde ödenecek kaidesini koydum, sonra da 30 güne de indirdim bunu hamd olsun. Bizim zulüm yapma hakkımız yok ki, parasını hak edene vereceğiz. Dolayısıyla hiçbir hastanenin, Hacettepe bizden para bekliyor, Başkent bizden para bekliyor, üniversiteler… 1-2 sene olmuş paralarını tahsil edememişler. Hepsini ödedik hamd olsun. Sonra tedavi yönetmeliklerini değiştirdik. Birinci yıl, 2003’te 700 milyar zarardan kar ettik, sonra 3 trilyon zarardan kar ettik. Zarardan kar diyorum çünkü bunlar ödeniyordu, masraftan gösteriliyordu ama aslında kayıp ve kaçaktı. Allah onlardan razı olsun. Milletin parasını kullanıyoruz, kimseye peşkeş çekecek halimiz yok. ‘İşini yapana da aynı gün ücretini ödeme noktasına gelmemiz lazım’ dedik. Sağlık böyle bir şey. Ama biz de, hepimiz hastalandığımız zaman her şeyimizi iyiDoktorlara, iyi hastanelere emanet etmek isteriz. Teşhis ve tedavi çok önemli. Güven Hastanesi’nin böyle bir saygınlığı var. Bugüne kadar da üzerine toz konmadı. Allah rahmet eylesin Ahmet Bey, ölümünden önce üniversite kurmayı, burayı da tıp fakültesi hastanesi yapmayı murat ederdi. Biz de desteklerdik. Fakat vefatından sonra zannediyorum o projemizi biraz ertelemek durumunda kaldık.”

Bülent Arınç, annesinin de Güven Hastanesi’nde 10 gün tedavi gördüğünü, buradaki ilgiden çok memnun olduğu için çıkmak istemediğini belirterek, hastanenin herkesle böyle ilgilendiğini ifade etti.

Ahmet Küçükel’in vefatından önceki görüşmelerinde Hükümet’in çalışmalarını beğendiğini aktaran Arınç, yanlışları da kendilerine ilettiğini söyledi.

Zor zamanlarında Küçükel’in maddi, manevi yanlarına olduğunu anlatan Arınç, ”Bugün işimiz siyaset değil bizim. Bugün işimiz bu güzel insanlara vefa borcumuzu ödemektir. Allah onlara rahmet etsin” dedi.

-”İhtiyaç var, arzu ediliyor ve ilahiyat fakültelerinin sayısı çoğalıyor”-

Küçükel ailesinin Fırat Üniversitesi İlahiyat Fakültesi’nin yapımında destek olduğunu dile getiren Arınç, ”Fırat Üniversitesi’nin İlahiyat Fakültesi’nin binası yoktu, barakada hizmet veriyorlardı, muhteşem bir bina kazandırdılar” dedi.

Bülent Arınç, ”37 yıl olmuş bu üniversite kurulalı. İlahiyat Fakültesi de neredeyse 20 yılı bulmuş. İlahiyat Fakültesi şu anda YÖK’ün en çok açılmasına karar verdiği fakültelerden birisidir. En son bir karar da Manisa Celal Bayar Üniversitesi için oldu. İhtiyaç var, arzu ediliyor ve ilahiyat fakültelerinin sayısı çoğalıyor, görebildiğim kadarıyla. İyi bir din eğitimi almanın, yani dini asli kaynaklarından öğrenmenin, aydın bir din adamı yetiştirmenin ülkeye çok faydalı olacağına inanıyorum. Fırat üniversitesi de bütün üniversitelerimiz de bu vazifeyi bihakkın yerine getireceklerdir. Demek ki barakada yapılan bir eğitimden bu muhteşem fakülteye kavuşmuş oluyor, isimleriyle birlikte inşallah çok güzel, çok büyük, çok hayırlı hizmetler yapacaklarına inanıyoruz” diye konuştu.

Elazığ’ın büyüdüğünü, kalkındığını ve geliştiğini dile getiren Arınç, Harput’uyla, yetiştirdiği değerlerle herkesin çok sevdiği bir belde olduğunu sözlerine ekledi.

Arınç, konuşmasının ardından İlahiyat Fakültesi’nin yeni binasını hizmete açtı ve derslikleri gezerek, yetkililerden bilgi aldı. 

Beyazgazete

Eğitimi 4+4+4 şeklinde kademelendiren yeni düzenleme doğrultusunda, okulların dönüştürülmesi işlemleri de tamamlandı. Milli Eğitim Bakanlığı’nın (MEB) açıkladığı listelere göre, 81 ilde 673imam hatip ortaokulu (İHO) açıldı.
Milli Eğitim Bakanı Ömer Dinçer’in geçen ay yayımladığı genelgede, “zorunda kalmadıkça” bağımsız kurulması talimatını verdiği İHO’ların yalnızca yarısı bağımsız olarak kurulabildi. Açıklanan listelere göre, 673 İHO’nun 321’i bağımsız okul olarak kurulurken, 146’sı imam hatip liselerinin bünyesinde açıldı. 102 İHO, 2012–2013 eğitim öğretim yılından itibaren ilkokul ve ortaokul olarak hizmet verecek okulların içine yerleştirildi. 40 İHO’nun ilkokulların, 36 İHO’nun ise ilkokulların içerisine yerleştirilmesi dikkati çekti. İHO’ların normal okulların içerisine yerleştirilmesi düzenlemesi, yeni sistemle ilgili velilerin en çok itiraz ettiği konuların başında geliyor.

7 ilde açılmadı
Listelerle birlikte Türkiye’de en çok ve en az imam hatip ortaokulunun açıldığı iller de belli oldu. Buna göre, 85 İHO ile İstanbul başı çekti. 49 İHO ile Konya listede 2. olurken, Konya’yı 37 İHO ileYozgat, 31 İHO ile Ankara ve 20 İHO ile Bursa takip etti. Türkiye’nin nüfus bakımından en büyük 3. ili olan İzmir’de ise 13 İHO açıldı. 81 il arasında imam hatip ortaokulu açmayan 7 il de yer aldı. Bunlar Bitlis, Ordu, Tunceli, Şanlıurfa, Kırıkkale, Batman, Şırnak ve Ardahan olarak sıralandı.
 

İllere göre açılan imam hatip ortaokulu sayıları şöyle:
Adana 19, Adıyaman 5, Afyon 10, Ağrı 7, Aksaray 8, Amasya 4, Ankara 31, Antalya 8, Ardahan (açılmadı), Artvin 8, Bursa 20, Çanakkale 1, Çankırı 3, Çorum 11, Denizli 19, Diyarbakır 8, Düzce3, Edirne 3, Elazığ 12, Erzincan 5, Erzurum 5, Eskişehir 12, Gaziantep 10, Giresun 1,Gümüşhane 2, Hakkari 5, Hatay 7ı, Iğdır (açılmadı) Isparta 2, İstanbul 85, İzmir 13,Kahramanmaraş 8, Karabük 4, Karaman 4, Kars 4, Kastamonu 12, Kayseri 9, Kırıkkale (açılmadı), Kırklareli 6, Kırşehir 4, Kilis 1, Kocaeli 12, Konya 49,

‘Laik üniversiteye bağlı fakülteler, din alimi değil, din tenkitçisi yetiştirir. İmam-Hatip mektepleri İslâmiyet’in yalnız elemanter bilgilerini öğretmekle kalır. İslâmiyet’in yüksek ilimleri, kelâmiyyat ve bedîiyatı uzun seneler okutulmamak yüzünden bugün hemen hemen yok olmuştur.’

Başgil’in sözlerinin üzerinden elli yıldan fazla zaman geçmesine rağmen, laik devletin İslâm ilimleri alanı üzerindeki tahakkümü hâlen sürmektedir. Özellikle 28 Şubat sürecinde ilahiyat fakülteleri ve kadroları üzerinde kurulan baskılar göz önünde bulundurulursa, günümüzde yapılan iyileştirme çalışmalarının olumlu fakat oldukça yetersiz olduğunu teslim etmek gerekir. Anayasaya göre ‘laiklik ilkesi doğrultusunda’ çalışmak zorunda olan Diyânet İşleri Başkanlığı devletten, ilahiyat fakülteleri de YÖK’ten özerkleşmediği müddetçe yapısal sorunların devam edeceği âşikârdır.

Ancak günümüzde yapısal sorunların çevresinden dolanarak da olsa yapılan iyileştirmelerin olduğu da açıktır. Fatih Üniversitesi bünyesinde, yani ilk kez bir devlet değil vakıf üniversitesi çatısı altında kurulan ilahiyat fakültesi bunun örneklerinden birisidir. Ya da geçtiğimiz ay YÖK’ün yine 28 Şubat artığı bir uygulama olan ‘Din Kültürü öğretmenini eğitim fakülteleri yetiştirir’ kararını kaldırarak, artık din öğretmenlerinin alanda uzmanlaşmış ilahiyatçılar içinden yetişeceğini duyurması bir başka olumlu örnektir. Bu kararın ilahiyat öğrencilerine pedagojik formasyon hakkı tanınarak pekiştirilmesi, seçmeli Kur’an-ı Kerîm ve siyer derslerine gereken öğretmen ihtiyacını da karşılayacaktır.

28 Şubat sürecinde ilahiyat fakülteleri üzerinde kurulan baskılardan en önemlileri öğrenci kontenjanlarının öğretim elemanı sayısının dörtte birini tekabül eden rakamlara düşürülmesi ve Arapça öğrenimi başta olmak üzere İslâmî ilimlere ilişkin ders sayılarının azaltılmasına mukabil, Batılı kaynaklardan yola çıkarak dini tenkit ve tahrif etmek yönünde imkân sağlayan sosyoloji, felsefe, vb. alanlardaki ders sayılarının çoğaltılması olmuştur. Bu minvalde günümüzde gerçekleşen en kayda değer iyileştirme adımlarından birisini de Yalova İlahiyat Fakültesi atmıştır.

Fakülte Dekanı Prof. Dr. İbrahim Hatiboğlu liderliğinde, Yalova İlahiyat Fakültesi, eğitim dilinin tamamen Arapça olduğu bir sisteme geçiyor. Böylelikle, dalının ana diline hakim alimler yetiştirmek hususunda önemli bir adım atılmış oluyor. Bir felsefe uzmanının Yunanca, bir sosyal bilimler uzmanının İngilizce bilmesi nasıl gerekliyse, İslâmî ilimlerde uzmanlaşanların da Arapçaya hakim olması o derece gereklidir. Bu minvalde Yalova İlahiyat Fakültesi’nin mezkûr projesi diğer ilahiyat fakültelerine örnek olmasını beklediğim müspet bir atılımdır.

Dekan Hatiboğlu, geçenlerde yaptığı bir basın toplantısında, benzerlerine nispetle daha zorlu bir eğitimi öngören bu fakülteye girecek öğrencileri teşvik etmek amacıyla burs ve Suudi Arabistan’da dört aylık dil eğitimi gibi bir takım fırsatların öğrencilere sunulacağını duyurdu. Ancak bu imkânları sağlayacak olanın fakültenin kendisi değil, fakültenin gerçekleştirmeye çalıştığı ‘devrim’e inanan hayırseverlerin Yalova İlahiyat Vakfı’na yapacakları bağışlardan kaynaklanacağını da sözlerine ekledi.

Buna rağmen Birgün ve Hürriyet gibi İslâm’a karşı hasmane tutumlarını pek çok sefer kanıtlamış olan iki basın organı Yalova İlahiyat Fakültesi aleyhinde bir kampanya başlattılar. Fakültenin bastırdığı ilanlarda kaynağı sağlayacak olanın Yalova İlahiyat Vakfı olduğu açıkça belirtilmesine rağmen, bu iki gazete haberde yer verdikleri ilandan bu ibareyi kasıtlı olarak çıkartıp, sanki diğer öğrencilerin cebinden ilahiyat öğrencilerine ayrıcalık sağlanacakmış gibi gösterdiler. (Gerçi Birgün’ün Gülen Hareketi’ni karalamayı amaçlayan dünkü fiyasko manşeti nazarı itibare alınırsa, yaptıklarının din düşmanlığından ziyade zekâ kapasitelerine yakışan bir ‘editöryal hata’ olduğunu da söylemek mümkün olabilir tabii.)

Mevzunun gerisini Yalova İlahiyat Fakültesi öğretim üyelerinden Dr. Ebubekir Sifil’in Millî Gazete’de dün yayınlanan yazısından öğrenelim:

‘Yalova İlahiyat, üniversitenin parasını öğrencilerine burs olarak vermeyi ne öngörüyor ne de vaat ediyor. Vadedilen, ilahiyat fakültesinin hizmetlerini desteklemek amacıyla kurulacak bir vakıf aracılığıyla bu imkânların sağlanacağı. Bu vakıf tamamen öğretim üyelerinin ve hayırsever insanların destekleriyle çalışacak. Kimsenin hakkını gasbetmek gibi bir yanlışa ne fakülte yönetimi ve hocalar razı olur, ne de böyle bir anlayıştan hayır gelir!’

Müslümanların, laik devletten tamamen özgürleşmiş bir din hayatı tesis etmesi temennisiyle bitirirken, Yalova Üniversitesi İlahiyat Fakültesi’ni bu hayırlı çabalarından ötürü naçizane tebrik ederim.

Hilal Kaplan 

Yeni Şafak