Mef’ulün meah, terkipte lafzan veya mânen var olan fiilin mâmulünün berâberliğini ifade etmek için vâv’dan sonra zikredilen isme denir. Özetle, berâberlik bildirir ve sadece vâvu’l-ma’iyye’den sonra gelir.
Sevgide fâil (seven) – mef’ul (sevilen) ilişkisini özetleyen çok güzel bir kıssa:
Şah-ı Nakşibend (KaddesEllahu Sırrahu), sayfa 291, Semerkant Yayını: Hace Alâüddin ksa anlatmıştı: “Şah-ı Nakşibend hazretlerine bağlanmış olduğum ilk günlerdi…. Onun beni kabul etmesiyle şereflenmiştim. Kendisine çok muhabbet duyuyor, sohbetlerinden bir an olsun ayrılmak istemiyordum. Ama bir gün, bana şöyle dedi:
Sen mi beni seviyorsun, yoksa ben mi seni seviyorum ?
Efendim, ben sizi çok seviyorum, dedim. Benim bu cevabım üzerine:
Peki bir süre bekle, kimin daha fazla muhabbet duyduğunu anlarsın, buyurdu.
Bir müddet sonra, bende Hace hazretlerine yönelik o eski muhabbetten hiç eser kalmamıştı. Bunun üzerine Hace Hazretleri, “Şimdi muhabbet ve dostluğun kimden kaynaklandığını anladın mı ? dedi ve şu şiiri söyledi: