HZ. DAVUD (A.S.) HAYATI KISSASI

 

 A. Hz.Musa (A.S)’Dan Sonra Benî İsrâil-Yûşâ B.Nûn   

 B. İsrailoğulları’nın Peygamberlerinden Bir Hükümdar İstemeleri    

 C. Talut’un Hükümdarlığının Alâmeti    

 D. Talut Ordusunun İmtihanı Ve Kazanılan Zafer   

 E. Hz. Dâvud (A.S.)’ın Hükümdarlığı    

 F. Peygamberliği Ve Kendisine Zebur’un Verilmesi    

 G. Hz. Davud (A.S.)’ın Baktığı Bâzı Dâvalar   

 1. Başkasının Ekinini Yiyen Koyun Sürüsü   

 2. Koyun Sahibi İki Kardeş   

 3. Çocuk Hangi Kadının?   

 H. Hz. Davud (A.S.)’a Zırh Sanatının Öğretilmesi    

 I. Elinin Emeği İle Geçinmesi    

 Hz. Davud (A.S.)    

 İ. Teşbih Ve Zikri-Namaz Ve Orucu   

 K. Vefatı    

 
ONSEKİZİNCİ BÖLÜM

 
    HZ. DAVUD (A.S.)

 
    A. Hz.Musa (A.S)’Dan Sonra Benî İsrâil-Yûşâ B.Nûn

Hz. Musa (a.s.)’ın vefatından sonra İsrailoğulları’nın başına Yûşâ b. Nün geçti. Hz. Yûşâ (a.s.), savaşa gitmek istemeyen ve Tîh’e girildiği esnada 20 ve daha yukarı yaşlarda bulunup sah­rada geçirilen 40 yıl içinde tamamına yakını ölen nesilden kim­senin bulunmadığı, tamamıyla yeni nesilden müteşekkil ordu­sunu Tîh’ten çıkarıp Ürdün’e götürdü ve 6 ay süren şiddetli bir muhasaranın ardından Eriha şehrini ele geçirdi.[1] Hz. Yüşâ (a.s.), daha sonra Beytülmakdis/Kudüs üzerine yürüdü ve şiddetli çatışmalardan sonra orayı da fethetti. Allah İsrailoğullan’na bu mukaddes şehrin kapısından alçak gönüllü bir halde, kibir ve gururdan kaçınarak secde eder bir vaziyette girmelerini ve girer­ken de “hitta” demelerini emretmişti. Ancak onlar, bunu dinle­medikleri gibi, zıddına hareket ettiler, şehre büyük bir kibir ve gurur ile girdiler. Bizi affet, bizi bağışla mânâsına gelen “hitta” demek yerine, buğday mânâsına gelen “hinta” kelimesini söyledi­ler ve af dilemek yerine dünyalık istediler. Peygamber Efendimiz (s.a.v.), onların bu yakışıksız ve isyankâr tavrı hakkında şöyle buyurmuştur:

“İsrailoğullan’na, ‘Beytülmakdis’in kapısından eğilerek (te­vazu ile) giriniz ve bizi bağışla (=hittaj deyiniz.’ denildi. Onlar ise, kıçları üzerine emekleyerek girdiler ve (emrolunduklan kelimeyi değiştirip), hinta, habbe fi şa’ara (bize buğday başağında dane ver)’ dediler.”[2]

Bu defa da Allah’ın nimetlerine nankörlük eden İsrailoğul-ları, Allah tarafından kendilerine emredilen sözü değiştirmişler ve bu yüzden cezaya çarptırılmışlardır.

“O vakit onlara şöyle demiştik: Şu şehre girin, orada diledi­ğiniz gibi, bol bol yiyin, şehrin kapısından secde ederek geçin ve ‘hitta/bizi affet! Günahlarımızın yükünü üzerimizden kaldır!’ de­yin ki, biz de kusurlarınızı bağışlayalım ve iyilik yapanlara sınır­sız mükâfat verelim.

Ama o zulmetmeye alışmış olanlar, kendilerine söylenmiş olan sözü başka bir sözle değiştirdiler. Bunun üzerine Biz de, za­limlerin üzerine, yoldan çıkmalarından dolayı gökten bir azap indirdik.[3]

Hz. Yûşâ (a.s.}, Filistin’i bütünüyle aldıktan sonra, araziyi halk arasında taksim etti ve vefatına kadar onları Tevrat’a göre yönetti. Hz. Musa (a.s.)’dan sonra 27 yıl daha yaşadı ve 127 ya­şında öldü.[4] İsrailoğulları, Hz. Yûşâ (a.s.)’dan sonra başlarına geçen hâkimler tarafından idare edildiler. “Hâkimler İdaresi” adıyla bilinen bu dönemin sonlarında güç ve kuvvetlerini kay­betmişlerdi. Aralarında İhtilaflar çıkmış ahlâkî düşkünlükler iyice yayılmıştı. Tarihçilerin verdiği bilgiye göre, onlar giderek iyice azıtmışlardı. Kendilerini Tevrat’a davet için gönderilen pey­gamberlerini öldürmek dahil her türlü büyük günahları işliyorlardı. Peygamberlerini Öldürmeleri yüzünden Allah Teâlâ, onları zâlim ve cebbar hükümdarlarla cezalandırdı. Başlarına geçen bu hükümdarlar onlara zulmediyor, içlerinden pek çoğu­nu Öldürüyorlardı. Ayrıca Allah, komşu milletleri de onlara mu­sallat kıldı. Amâlika Arapları, Arâmîler ve Filistinliler, onlara sık sık saldırıda bulunuyorlardı. [5]

 
    B. İsrailoğulları’nın Peygamberlerinden Bir Hükümdar İstemeleri

Mısır ve Filistin arasındaki bölgede yaşayan Amâlika Arap­ları, M.Ö. 1000 yıllarında kralları Câlut komutasında İsrâiloğulla-rı’na karşı saldırıya geçerek onları yurtlarından sürüp-çıkarmış­lar, kadın ve çocuklarının çoğunu esir almışlardı. Gazze ve Aska-lan üzerine düzenledikleri bu taarruz esnasında, onların kutsal saydığı Tâbut’u da (Ahid sandığı) alıp götürmüşlerdi.[6] İçinde kutsal emânetlerin bulunduğu bu sandığa büyük değer veren İsrailoğullan, savaşlara giderken, onu ordularının önünde götü­rürler, onun sayesinde cesaret kazandıklarına inanırlar ve onu vesile kılarak Allah’tan yardım isterlerdi.

İsrailoğulları ileri gelenleri, zillet ve sıkıntılarla yüz yüze ol­dukları bu dönemde,  Kur’ân’da ismi zikredilmeyen yaşlı pey­gamberleri Samuel’e başvurarak, kendilerini ağır hezimete uğra­tan Kral Câlûtla yapmak istedikleri savaşlarda kendilerine ko­muta edecek bir hükümdar/kum and an tayin etmesini istediler.[7] Onların dönekliklerini çok iyi bilen bu peygamber, bir hükümdar tayin edilmesi ve bu yüzden savaşın kendilerine farz kılınması durumunda, savaştan kaçmalarından korktuğunu belirterek on­lara bu istekten vazgeçmelerini söyledi. Ancak onlar, yurtların­dan çıkarıldıkları, kadınları ve çocukları ellerinden alındığı için savaştan başka yapacak bir şeyleri kalmadığını; dolayısıyla tayin edilecek şahsın komutasında kesinlikle savaşacaklarını beyan ettiler. Onlann ısrarı üzerine, Yüce Allah, Tâlut isimli şahsın me­lik tayin edilmesini emretti ve bununla birlikte Samuel’in tahmin ettiği gibi onlara savaşı farz kıldı. Bir süre sonra Samuel’in kork­tuğu durum ortaya çıktı. Çünkü bu teklifi yapanlar, içlerinden çok azı hariç, verdikleri kesin söze rağmen bahaneler uydurarak savaştan geri durdular. Bu tavırları, apaçık bir haksızlık ve zu­lümdü ve bunun karşılığını alacakları muhakkaktı. Kur’ân-ı Ke­rim, onların bu dönekliğini şöyle haber vermektedir:

“Musa’dan sonraki dönemde İsrailoğüllan’nın İleri gelenleri­ni görmedin mi? Peygamberlerinden birine, ‘Bize bir hükümdar gönder de Allah yolunda savaşalım!’ demişlerdi. O peygamber, ‘Ya savaş size farz kılındığında gitmeyecek olursanız?’ demişti. Onlar ise, ‘Yurdumuzdan çıkarıldığımız ve çocuklarımızdan uzak­laştırıldığımız bu durumda da mı Allah yolunda savaşmayalız?’ demişlerdi. Ama savaş onlara farz kılınınca, az bir kısmı müstes­na yüz çevirdiler. Allah zâlimleri bilir.[8]

Samuel peygamber, kavminin ileri gelenlerine, Allah’ın on­ların isteğini kabul ederek başlarına Tâlût isimli şahsı hüküm­dar tayin ettiğini bildirmişti. Bu şahıslar, Allah’ın kendileri için yapmış olduğu tayini reddederek, soylu bir aileye mensup olma­dığı bahanesiyle Bünyamİn oğullarından olan Tâlût’un hüküm­darlığına/komutanlığına itiraz ettiler. Onlara göre hükümdarlık hakkı, bu şahıs gibi halk tabakasından sıradan bir insana ait olamazdı. Bu makam, ancak içlerinden soylu ve zengin birine yakışırdı. Yükselen itirazlar üzerine Samuel peygamber, hüküm­darlık ve komutanlıkta ehliyetin mal ve mülkle değil, siyâsî, idâri ve askerî bilgiler ve beden gücüyle alâkalı olduğunu söyleyerek, Allah Teâlâ’nın Tâlut’u bilgisi ve beden gücüyle bu makama lâyık gördüğünü açıklamaya çalıştı. Onu saltanata seçen Allah’ın, mülkü istediğine vereceğini söyledi:

“Peygamberleri onlara, ‘Allah size şüphesiz, Tâlût’u hüküm­dar olarak gönderdi.’ dedi. Bunun üzerine onlar, ‘Biz hükümdarlı­ğa ondan daha lâyık iken ve ona malca da bir bolluk verilmemiş­ken, nasıl olur da başımıza hükümdar olabilir?’ dediler. Peygam­berleri şöyle cevap verdi: ‘Doğrusu Allah, onu sizin üzerinize begenip seçmiş,   bilgice ve vücutça gücünü arttırmıştır. Allah,  hü­kümdarlığı dilediğine verir. Allah’ın ilmi her şeyi kuşatır, bilir.”[9]

 
    C. Talut’un Hükümdarlığının Alâmeti

İleri gelenlerin itirazı üzerine Samuel peygamber, Tâlût’un-hükümdarlığının alâmeti olarak, Hz. Musa (a.s.)’in savaşlarda yanında taşımış olduğu, askerler için güç ve moral kaynağı sayı­lan Tâbut/Ahit sandığının, düşmandan alınıp Tâlüt’a getirilece­ğini haber verdi. Câlut tarafından alınmış olan bu tâbutun me­lekler tarafından taşınacağını ve Cenab-ı Hak’tan kendilerine bir sekînet getireceğini müjdeledi ve bunda inananlar için kuvvetli bir delilin mevcut olduğunu söyledi:

“Peygamberleri onlara, ‘Onun (Tâlût’un) hükümdarlığının alâmeti, size tâbutun/sandığın gelmesidir. Onda Rabbinizden ge­len bir güven duygusu ve Musa ve Harun ailesinin bıraktıkların­dan kalanlar vardır; onu melekler taşır. Eğer İnanmışsanız bunda sizin için delil vardır.’ dedi.[10]

 
    D. Talut Ordusunun İmtihanı Ve Kazanılan Zafer

Allah’ın emriyle Samuel (a.s.) tarafından İsrailoğulları’nm başına hükümdar/komutan tayin edilen Tâlüt, Allah yolunda cihad için hazırladığı büyük ordusunun başına geçtiğinde, as­kerlerine moral vermek maksadıyla cihadın faziletinden bahset­tiği konuşmalar yaptı. Rivayete göre, tâbut geri geldiği için zafer­den ümitlenmişler ve orduya büyük bir katılım olmuştu. Ardın­dan ordusuna hareket emrini verip uzun bir mesafe katetti. An­cak o,  düşmanla karşılaşmadan önce,  vereceği emirlere itaat hususunda askerlerini bir denemeye tâbi tutmak istedi. Yorgun düşen askerlerinin susuzluk çektikleri bir sırada, onlara az son­ra yollarının üzerindeki bir ırmakla imtihan edileceklerini haber verip, imtihan kurallarını ve neticesini açıkladı. Kur’ân-ı Ke-rim’de Allah tarafından konulduğu bildirilen bu imtihana göre, bahsedilen nehirden[11] su içmelerini yasakladığını; bununla bir­likte, nehrin suyundan bir avuç alıp içmenin mubah kılındığını; ancak bundan fazla su içenlerin, verdiği emre itaatsizlikleri yü­zünden kendisinin askeri olmaktan çıkacaklarını söyledi. Irmağa varıldığında, onun bu kesin talimatına rağmen, askerin ekseriye­ti, oradan kana kana su içtiler. Askerlerin ancak küçük bir kıs­mı Tâlût’un sözünü dinledi; onlardan bâzıları hiç su içmemiş, bâzıları da bir avuç suyla yetinmiş, buna rağmen Allah’ın lütfuyla suya kanmışlardı. Kendisine bağlı kalarak imtihanı ka­zanmış olan bu grupla cepheye doğru giden Tâlut, düşmana yaklaşıldığında, yeni bir itiraz ile karşılaştı. Düşman ordusunun kalabalık olduğu öğrenilince, yanında kalanların bir kısmı da, ordudan ayrılmak için bahane aramaya başlamıştı. İtirazcılar, bu kadar küçük bir orduyla Câlût’un kalabalık ordusuna güç yetiremeyeçeklerini söylediler. Samîmi bir şekilde inanmış olan­lar ise düşmanın çokluğuna aldırmadılar. Allah’ın kendilerine yardım edeceğine inanmanın rahatlığı içinde Tâlut’a bağlı kaldı­lar ve şöyle dediler: “Nice az sayıdaki askerî birlik, Allah’ın izniyle nice çok sayıdaki birliği yenmiştir. Zira Allah, güçlüklere karşı sabredenlerle beraberdir.” Kur’ân-ı Kerim, Tâlût’un askerlerinin bu durumunu şöyle açıklamıştır:

“Tâlut, ordusuyla birlikte ayrıldıktan sonra, askerlerine şu açıklamayı yaptı: ‘Doğrusu Allah, sizi bir ırmakla imtihan edecek­tir. O ırmağın suyundan içenler benden değildir. Irmağın suyuna dokunmayanlar ise bendendir, elleriyle sâdece bir avuç içenler de affedilecektir.’ Onlardan pek azı hariç, sudan içtiler. Tâlut ve ina­nanlar ırmağı geçince, bâzıları, ‘Bugün Câlut ve ordusuna karşı koyacak gücümüz yok.’ dediler.[12] Allah’a kavuşacaklarına ina­nanlar ise, ‘Nice sayısı az topluluklar, sayısı çok topluluklara Al­lah’ın izniyle galip gelmişlerdir. Allah sabredenlerle beraberdir dediler.”[13]

Tabî tutuldukları imtihanı başararak Tâlût’tan ayrılmayan askerlerin oluşturduğu küçük ordu, zafere inanmış bir halde, düşman karşısında cesaret, sabır ve zafer vermesi İçin Allah’tan yardım dileyerek yoluna devam etti. Bu inanmışlar ordusu, ya-; pılan savaşta, Cenab-ı Hakk’m yardımıyla, kendisinden kat kat fazla olan Câlût ordusuna karşı kesin bir zafer kazandı. Bu sa­vaş esnasında Tâlût’un ordusunda bir nefer olarak bulunan Hz. Dâvud (a.s.), düşman ordusunun başkomutanı Kral Câlût’u öldürmüştü. Allah Teâlâ, Tâlût’tan sonra hükümdarlığı ve Samuel’ den sonra da peygamberliği ona verdi. Bu husus Kur’ân-ı Kerim’de şöyle açıklanmaktadır:

“Calui ve ordusuna karşı çıktıklarında, ‘Rabbimiz! Bize sa­bır ver, sebatımızı artır, inkâr eden millete karşı bize yardım et!’ dediler. Onları Allah’ın İzniyle bozguna uğrattılar. Davut, Câlüt’u Öldürdü. Allah, Davud’a saltanat ve hikmet verdi ve ona diledi­ğinden öğretti. Allah’ın insanları birbiriyle savması olmasaydı, yeryüzünün düzeni bozulurdu. Fakat Allah âlemlere lütufkârdır.”[14]

Hz. Dâvud (a.s.), Amâlika hükümdarını öldürmesinden sonra meşhur oldu. Bu olaydan bir süre sonra, âyette geçtiği gi­bi, Cenab-ı Hak, kendisine hükümdarlık ve peygamberlik verdi. Beytüllahm’de yaşayan Yuda kabilesine mensup sıradan bir genç iken, bundan sonra, şöhreti kısa sürede yayıldı. İsrailoğul­lan, onun sayesinde yeni başarılar kazanmaya başladılar. [15]

 
    E. Hz. Dâvud (A.S.)’ın Hükümdarlığı

Hz. Dâvud (a.s.), Yahuda b. Yakub soyundan, Beytüllahim’ de oturan îşâ (Yesse) b. Obad’in oğludur. Rivayete göre, İsrail­oğullan, Tâlût’un ölümünden sonra, hazinelerin anahtarlarını ona vererek onu hükümdar yapmışlardır. Hükümdar olmasının ardından Allah, ona peygamberlik de vermiş ve kendisine Ze­bur’u vahyetmiştir. Ayrıca, demiri onun için yumuşatarak, zırh sanatını ilk defa ona öğretmiştir. Ona benzeri görülmemiş güzel­likte bir ses vermiş, dağlar ve kuşların onunla birlikte teşbihte bulunmasını lütfetmiştir.[16]

Hz. Dâvud (a.s.)’m ismi, Kur’ân-ı Kerim’de 16 defa geçer. Kur’ân, bu âyetlerde, onun hükümdarlığı, peygamberliği, başın­dan geçen önemli olaylar ve kendisine has bâzı özellikler hak­kında bilgi vermiştir.[17] Cenab-ı Hak, Hz. Dâvud (a.s.)’a, hem hü­kümdarlık hem de peygamberlik verdiğini birkaç yerde bildirmiş­tir. Bu âyetlerde, ona güçlü bir saltanat yanında, iyi bir idareci­nin muhtaç olduğu hakkı bâtıldan ayırma ve âdil davranma ka­biliyetinin verildiği bildirilmiş, ondan insanlar arasında âdil dav­ranması, bu hususta hiç bir şekilde arzularına kapılmaması is­tenmiştir. Arzu ve hevese göre hüküm vermenin idareciyi haktan saptıracağı; bu şekilde davranarak Allah’ı unutup O’nun yolundan ayrılanların âhirette şiddetle cezalandırılacağı vurgulanmış­tır:

“Davud’un hem hükümranlığını kuvvetlendirmiş, hem de kendisine hikmet ve hakkı bâtıldan ayırdetme kabiliyeti vermiş­tik.”[18]

“O zaman biz, ona şöyle vahyetmiştik: ‘Ey Davudi Seni şüp­hesiz yeryüzünde halifemiz kıldık, o halde insanlar arasında ada­letle hükmet! Sakın keyfe uyma ki, yoksa seni Allah’ın yolundan saptırır. Doğrusu, Allah’ın yolundan sapanlara, hesap gününü unutmalarına karşılık çetin bir azap vardır.”[19]

Tevrat’ta Hz. Davud (a.s.)’ın, Tâlût’un ölümünden sonra Hebron’da Yahuda boyu tarafından kral seçildiği bildirilmekte­dir. Aynı sırada Yeruşalim’de ise Tâlût’un oğlu îş-boşet krallığa getirilmişti. Bu iki başlılık İş-Boşet’in öldürülmesine kadar de­vam etti. Onun Ölümünden sonra ülkenin tek kralı olan Hz. Dâvud (a.s.), 40 yıl devam eden saltanatının 7 yıl 7 ayını Hebron’ da geri kalanını ise İsrail kralı olarak Yeruşalim/Kudüs’de geçir­di.[20]

Güçlü bir ordu kuran Hz. Dâvud (a.s.), Kudüs’ü başkent yaptı. Devlet işlerini tanzim etti, göçebe halkını yerleşik medeni­yete geçirdi, onun liderliğinde ilk defa, sınırları Akabe körfezin­den Fırat kıyılarına uzanan Müslüman bir devlet kurulmuş, vâdedilen bölge İsrailoğulları’nm hâkimiyetine geçmiş oldu.[21]

 
    F. Peygamberliği Ve Kendisine Zebur’un Verilmesi

İsrailoğulları peygamberlerinden kendisine kitap verilen i-kinci peygamber Hz. Dâvud (a.s.)’dir. Onun şahsında peygamberlik ile hükümdarlığı birleştiren Yüce Allah, ona dört ilâhî ki­taptan biri olan Zebur’u vahyetmiştir. Onun peygamberliği ve kendisine Zebur’un verilmesiyle ilgili âyetlerde şöyle denilmekte­dir:

“Biz, İbrahim’e, îshak’ı ve Yakub’u bahşettik. Ve hepsini doğru yola sevk ettik. Daha önce Nuh’u ve soyundan olan Davud’u, Süleyman’ı, Eyyüb’u, Yusufu, Musa’yı ve Harun’u da doğru yola sevk etmiştik. İşte biz, iyilikte bulunanları böyle mükâ-fatlandırırız.”[22]

“Gerçekten biz, Davud’a ve Süleyman’a ilim verdik. Onlar, ‘Bizi mü’min kullarının birçoğundan üstün kılan- Allah’a hamdolsun!’ dediler.[23]

“Şüphesiz ki biz, Nuh’a ve ondan sonra gelen peygamberle­re vahyettiğimiz gibi sana da vahyettik. İbrahim’e, İsmail’e, İshak’a, Yakub’a, torunlarına, İsa’ya, Eyyüb’a, Yunus’a, Harun’a ve Süleyman’a da vahyettik. Davud’a Zebur’u verdik.”[24]

“Rabbin, göklerde ve yerdeki varlıkları çok iyi bilir. Şüphesiz ki biz, peygamberlerin bir kısmım, diğerlerinden üstün kıldık. Davud’a da Zebur’u verdik.”[25]

Orijinali mevcut olmayan Zebur’un, hikmet vaaz ve dua­lardan ibaret olduğu tahmin edilmektedir. Nitekim Kurtubî, şöy­le demiştir: “Zebur, yüz elli sûredir ve içinde hiç bir hüküm yoktur. İçindekilerin tamamı, hikmetler, vaazlar ve Allah Teâlâ’ya hamd, O’nu teşbih ve medihten ibarettir.”[26]

 
    G. Hz. Davud (A.S.)’ın Baktığı Bâzı Dâvalar

 
    1. Başkasının Ekinini Yiyen Koyun Sürüsü

Hz. Dâvud (a.s.), bir peygamber ve bir hükümdar olarak dâvalara bizzat kendisi bakardı. Kur’ân-ı Kerim, ona arz edilen dâvalardan ikisi hakkında bilgi vermiştir. Bunlardan biri, çoban-sız- bir koyun sürüsünün geceleyin bir ekini tahrip etmesiyle ilgilidir. Bu koyun sürüsü, bir gece çobansız kalmış, başkasına âit ekili bir tarlaya girerek ekini yemişti. Ekin sahibi, Hz. Dâvud (a.s.)’a gelerek sürü sahibinden davacı oldu. İki tarafı dinleyen Hz. Dâvud (a.s.), koyunların değerinin yenilmiş ekin mahsulü­nün değerine denk olduğunu düşünerek koyun sürüsünün ekin sahibine verilmesine hükmetmişti. Onun huzurundan çıkan dâvâcı ve dâvâlı, Onun verdiği karan, dışarıda bekleyen oğlu Hz. Süleyman (a.s.)’a anlattılar. Onları dinledikten sonra meseleyi değerlendiren Hz. Süleyman (a.s.), daha isabetli bir çözüm bul­duğunu düşünerek hemen babasının yanma girdi. Ona, aynı zamanda verdiği karar sonucu zor duruma düşen dâvâlıyı da memnun edecek ve neticede her ikisinin de yararına olacak bir çözüm bulduğunu söyledi. Babası çözümünü açıklamasını iste­yince, görüşünü şöyle bildirdi:

“Sürü sahibi tarlayı alır, orayı sürüp eker, sulama işlerini yapar ve dava konusu ekinin yenilmezden önceki seviyesine gel­mesini bekler. Tarla sahibi ise koyun sürüsünü alır, ekinin yetiş­mesine kadar geçecek bu müddet içinde, koyunların sütünden, yününden ve kuzularından istifade eder. Bu sürenin sonunda, koyunlar sahibine, ekili tarla da sahibine geri verilir.”

Hz. Süleyman (a.s.)’m bu kararını yerinde bulan Hz. Dâvud (a.s.), oğlunu tebrik ederek verdiği kararı geri aldı ve dâvanın bu şekilde çözülmesini emretti. Bu mesele, Kur’ân-ı Kerim’de kısaca anlatılmış, Hz. Süleyman (a.s.)’m iki şahıs hakkında verdiği hükmün, kendisine Allah Teâlâ tarafından bildirildiği ifâde edil­miştir:

“Ey Muhammedi Dâvud ve Süleyman’ı da hatırla! Hani o i-kisi, kavmin koyunlarının yediği bir ekin hakkında hüküm venyorken, biz onların hükümlerine şahit idik. Bu meselenin hükmü­nü Süleyman’a bildirdik. Biz, onların her birine hüküm ve ilim verdik.[27]

 
    2. Koyun Sahibi İki Kardeş

Hz. Dâvud (a.s.)’m ümmeti arasında çıkan anlaşmazlıklarla ilgili dâvalara bizzat baktığını gösteren ikinci örnek ise, koyun sahibi iki kardeş arasında çıkan ihtilâf hakkındadır. Hz. Dâvud (a.s.), mescidinin mihrabında ibâdetle meşgul bulunuyorken, söz konusu iki adam, duvarı tırmanarak onun yanma girivermişler­di. Hz. Dâvud (a.s.), kapıyı bırakıp duvardan atlayarak gelmeleri sebebiyle onlardan çekinmişti. Onun korktuğunu fark eden bu iki şahıs, onu teskin etmeye çalışarak, yanma aralarında çıkan bir anlaşmazlığı çözmesini istemek niyetiyle geldiklerini açıkladı­lar ve ondan âdil bir karar beklediklerini söylediler. Daha sonra onlarla Hz. Dâvud (a.s.) arasında geçen konuşma, Yüce Allah tarafından Rasülullah (s.a.v.)’e şöyle bildirilmiştir:

“Ey Muhammedi Bir de sana davacıların haberi ulaştı mı? Hani duvarına tırmanıp Davud’un yanına, ibâdetgâhı olan mihra­ba girmişlerdi de, O onlardan korkmuştu. Şöyle demişlerdi: ‘Kork­ma biz, birimiz diğerinin hakkına tecavüz etmiş iki davacıyız; a-ramızda adaletle hükmet, haktan ayrılma, bizi doğru yola çıkar.’

Biri şöyle devam etti: ‘Bu benim kardeşimdir, onun doksan-dokuz koyunu, benim ise bir tek koyunum var. Böyle iken, o tek koyunu da bana ver dedi ve yaptığımız tartışmada beni yendi.’

Dâvud ona şöyle dedi: ‘Andolsun ki, kardeşin, senin bir ko­yununu kendi koyunlarına katmak istemekle, sana haksızlıkta bulunmuştur. Doğrusu mallarım birbirine katıp karıştıran ortakla­rın çoğu birbirlerinin haklarına tecavüz ederler, inanıp yararlı iş işleyenler bunun dışındadır ki, onların sayılan da pek azdır!’

Dâvud, kendisini denediğimizi sanmıştı da, hemen Rabbin-den mağfiret dileyerek eğilip secdeye kapanmış, tevbe etmiş Al­lah’a yönelmişti. Biz de Davud’u bu acele hükmünden dolayı ba­ğışlamıştık. Katımızda onun yakınlığı ve güzel bir geleceği var­dır.”[28]

İki kardeş arasında çıkan anlaşmazlık ve onların ihtilafının çözümü hakkındaki doğru bilgiler bunlardan İbarettir. Kur’ân-ı Kerim ve sahih hadislerde başka bilgi bulunmamaktadır. Ayet­ler, Hz. Dâvud (a.s.)’m usûlüne uygun bir muhakeme yapma ve iki hasım arasında âdil davranma hususunda bir imtihana tâbi tutulduğunu göstermektedir. Ancak ona gelen davacılar, anlaşıl­dığına göre, onu etkilemek maksadıyla, meseleyi arz ederken tahrik edici bir tarzda konuşmuşlardır. Hz. Dâvud (a.s.), onlar­dan birinin ifâdesini dinleyince meselenin açık bir haksızlık ol­duğu neticesine varıp hemen kararını vermiş ve öbürünü dinle­meye gerek duymamıştır. Halbuki, adaletle hüküm verebilmesi için, diğerini de dinlemesi gerekiyordu. Hz. Dâvud (a.s.), bu ha­tasını hemen anlamış, bundan dolayı tevbe ederek Rabbinden mağfiret dilemişti.[29]

 
    3. Çocuk Hangi Kadının?

Hadis kaynaklarında Hz. Dâvud (a.s.) ile oğlu Hz. Süley­man (a.s.)’m farklı kararlar verdikleri diğer bir olaydan daha bahsedilmektedir:

Ebu Hureyre’den nakledilen bir hadiste anlatıldığına göre, birer erkek çocuk sahibi olan iki kadın birlikte yola çıkmışlardı. Önlerine çıkan bir kurt, yaşlı kadının çocuğunu kapıp götürdü. .  Çocuğunu kaybeden yaşlı kadın, öbürünün çocuğunu alabilmek için,  kurdun  kaptığı  çocuğun yol  arkadaşının  çocuğu olduğu İddiasıyla Hz. Dâvud (a.s.) nezdinde davacı oldu. Sağ kalan ço­cuğun kendi çocuğu olduğunu söyleyip onun kendisine verilme­sini istedi, iki kadını dinleyen Hz. Dâvud (a.s.), konuşmalarına bakarak yaşlı kadını haklı bulmuş ve onun lehine karar vermiş­ti. Babasının huzurundan çıktıkları esnada bu iki kadınla karşı­laşan Hz. Süleyman (a.s.), onları dinlemek istedi. Meseleyi öğre-. nince de, babasının huzuruna çıkarak, hakikati ortaya çıkara­cak bir çözüm yolu bulduğunu söyledi. Ardından düşündüğünü yapmak için bir bıçak istedi ve iki kadına hitap ederek sağ olan çocuğun vücudunu ikiye ayırıp ikisi arasında paylaştıracağını söyledi. Onun sözleri genç kadını korkutmuştu, hemen ileri atıl­dı ve çocuğun yaşlı kadına ait olduğunu söyleyerek, ondan ço­cuğu kesmekten vazgeçmesini ve çocuğun yaşlı kadına verilme­sini istedi. Hz. Süleyman (a.s.) ise, aradığı delili, çocuğun kesil­mesine razı olmayan genç kadının bu davranışında bulmuştu. Çocuğu kurtarmak isteyen bu kadının çocuğun gerçek annesi olduğunu anlayarak onun lehine karar verdi- Ve çocuk, ona tes­lim edildi.[30]

 
    H. Hz. Davud (A.S.)’a Zırh Sanatının Öğretilmesi

Allah Teâlâ, peygamberlerine üstün kabiliyetler vermiş ve insanlara lâzım olan şeylerin pek çoğunu önce onlara öğretmiş­tir. Hz. Âdem (a.s.)’a öğretilenler ve Hz. Nuh (a.s.)’a gemi yapımı­nın öğretilmesi bu kabildendir. Yüce Allah, Hz. Dâvud (a.s.)’a ise nübüvvetle birlikte saltanata da sahip olduğundan, düşmanlanna karşı korunabilmeleri için, savunma âleti olarak zırh yapma sanatını öğretmiştir. İlâhî bir lütuf olarak demiri onun için yu­muşatmış ve onu kolay bir şekilde zırh hâline getirme mucizesi vermiştir. Bundan sonra zırh, asırlar boyu en önemli savunma silahı olarak kullanılmıştır. Kur’ân-ı Kerim’de mü’minlerin mu­hafazasına yönelik bu hüner hakkında şöyle denilmektedir:

“Biz, Davud’a, sizi savaşta korumak için zırh yapma sana­tını Öğrettik, artık şükreder misiniz?”[31]

“Şüphesiz ki biz, Davud’a nezdimizden bir nimet verdik. ‘Ey dağlar ve kuşlar! Dâvud teşbih ettikçe siz de onun teşbihini tek­rarlayın. ‘ dedik. Onun için demiri yumuşattık. Ona, ‘Geniş zırhlar imal et, dokumasını ölçülü ve sağlam yap.’ diye vahyettik. Davud’a ve ailesine şöyle dedik: ‘Ey insanlar! Yararlı işler yapın; doğrusu ben yaptıklarınızı görüyorum.'[32]

Bu bakımdan Hz. Dâvud (a.s.), insanlık tarihinde demirci­lerin ve zırh ustalarının piri durumundadır ve bu sanatını insan öldürmek için değil, muhterem olan insan kanının akıtılmasını önlemek maksadıyla kullanmıştır. Ona öğretilen sanat, bir saldı­rı silahının yapımı değil, zırhın yani savunma silahının imâli­dir.[33]

 
    I. Elinin Emeği İle Geçinmesi

Hz. Peygamber (s.a.v.), çeşitli vesilelerle alın terinin önemi­ni dile getirmiş, bu münâsebetle peygamberlerin ellerinin emeği ile geçindiklerini de örnek vererek biz ümmetini çalışmaya teşvik etmiştir. Bu arada Hz. Dâvud (a.s.)’ın kendi kazancı ile geçindi­ğini ve başkalarına yük olmadığını belirtirken şöyle buyurmuş­tur:

“İnsanın yediği şeylerin en güzeli, kendi emeğiyle kazandı­ğıdır. Allah’ın nebisi Dâvud, kendi elinin emeğini yerdi.[34]

 
    Hz. Davud (A.S.)

 
    İ. Teşbih Ve Zikri-Namaz Ve Orucu

Cenab-ı Hak, nezdinden bir lütuf olarak, dağların ve kuşla­rın Hz. Dâvud (a.s.) ile birlikte teşbihte bulunmasını emretmişti. Bu mucize sayesinde Hz. Dâvud (a.s.}, kendisiyle beraber teşbih ve zikirde bulunan dağların ve kuşların seslerini duyabiliyordu. İbn Kesir’in söylediğine göre, Hz. Dâvud (a.s.) güzel sesiyle Ze­bur’u okurken, onu dinleyen kuşlar, havada onun etrafında top­lanır, ona uyarak onunla birlikte teşbih ederlerdi. Bu esnada, dağlar da bu teşbihi yansıtır, onun nağmeleri gibi nağmeler çı­karırdı.[35] Onun sesi, orta ve kalın gür bir sesti. Nitekim, bu tür seslere, ona nisbetle “Dâvûdî ses” denilmiştir. Ona verilen bu . nimet, Kur’ân-ı Kerim’de şöyle dile getirilmektedir:

“Şüphesiz ki biz, Davud’a nezdimizden bir üstünlük verdik. ‘Ey dağlar ve kuşlar! Dâvud teşbih ettikçe siz de onun teşbihini tekrarlayın.’ dedik. Onun için demiri yumuşattık. [36]

Rasülullah (s.a.v.) de, Kur’ân-ı Kerim tilâvetini beğendiği arkadaşlarından Ebu Musa el-Eş’arî’ye hitap ederken şöyle de­miştir:

“Ey Ebu Musa! Sana, Âl-i Davud’un mezamirinden bir miz-mâr verilmiştir.[37]

Bir başka hadisinde de şöyle buyurmuştur: “Davud’a kıraat kolaylaştırılmıştır. O, bineğinin hazırlanma­sını emreder ve daha bineği hazırlanmadan Zebur’u okurdu. Ayrı­ca o, sadece kendi el emeğini yerdi “[38]

Hz. Dâvud (a.s.), bedenen oldukça güçlü olup, son derece sabırlı ve şükrü dilinden düşürmeyen bir peygamberdi. O, çok çalışır, çok ibadet eder ve çok gözyaşı dökerdi. Bir gün oruç tu­tar bir gün iftar ederdi. Gecenin yarısını ibadetle geçirirdi. Dar­lıkta ve bollukta, gizli ve aşikar hallerde hep Allah’a iltica ederdi. Allah’a çok yönelen bu yüce peygamber, diğer nebiler gibi müş­riklerin kötülüklerine mâruz kalmış, bu kötülüklere karşı sabretme hususunda da bayraklaşmıştı. Nitekim Cenab-ı Hak, Mek­ke müşriklerinin kötülükleriyle yüz yüze olan Sevgili Peygambe­rimiz (s.a.v.)’i teselli için onu da örnek göstermiştir:

“Ey Muhammed! Kâfirlerin söylediklerine sabret; güçlü ku­lumuz Davud’u hatırla. O, işlerinde daima Allah’a yönelirdi. Biz, dağlan onun emrine vermiştik, akşam sabah onunla beraber teşbih ederlerdi. Kuşları da toplu halde onun buyruğu altına ver­miştik. Hepsi de ona uyarak zikir ve teşbihte bulunurlardı.[39]

Rasülullah (s.a.v.)’e, ashabından Abdullah b. Amr’ın, haf­tanın bütün günlerinde oruç tuttuğu, gecelerini de namazla ge-. çirdiği söylenmişti. Ona bu şekilde ibâdete gücünün yetmeyece­ğini hatırlattı ve bâzı günler oruç tutup bâzı günler tutmamasını, gecenin bir kısmında uyuyup bir kısmında ibâdet etmesini, ayrı­ca ayda üç gün oruç tutmasını tavsiye etti. Abdullah’ın bunu az bulduğunu ve bundan daha fazlasına güç yetirebileceğini söyle­mesi üzerine, bu defa bir gün oruç tutup iki gün tutmamasını tavsiye etti. Abdullah’ın bundan fazlasına da tahammül edebile­ceğini bildirmesi üzerine, ona en hayırlı dediği Hz. Dâvud orucu­nu tavsiye ederek şöyle dedi:

“öyle ise, bir gün oruç tut, bir gün iftar et! İşte bu, Dâvud o-rucudur. Bundan daha faziletli oruç yoktur.[40]

Peygamberimiz, bir başka hadisinde de şöyle buyurmuştur:

“Allah Teâlâ’ya en sevimli oruç, Dâvud orucudur. O, bir gün oruç tutar, bir gün iftar ederdi Allah’a en sevimli namaz da, Dâ­vud namazı idi O, her gecenin yarısında uyur, üçte birinde namaz kılardı. Altıda birinde yine uyurdu. Düşmanla karşılaştığında se­bat eder asla kaçmazdı.[41]

Bu hadisten anlaşıldığına göre, Hz. Dâvud (a.s.), geceyi al­tıya ayırır, bunun ilk üç parçasında uyurdu. Dördüncü ve beşin­ci parçalara rastlayan ve süre olarak gecenin üçte birine tekabül eden zamanda kalkar, bu müddeti ibâdetle geçirirdi. Gecenin ge­ri kalan son altıda birinde tekrar istirahata çekilir ve fecrin doguşuna kadar yine uyurdu. Gecenin dördüncü ve beşinci parça­larını ibâdete ayırması, bu vaktin icabet saati olmasmdandı. [42]

 
    K. Vefatı

Rivayete göre, Hz. Dâvud (a.s.)’m vefatına yakın yıllarda, kavmi arasında korkunç bir taun salgını baş göstermişti. Halkı bu hastalıktan kurtarması için Allah’a yalvarmak isteyen Hz. Dâvud (a.s.}, bu maksatla uygun bir makam aradı ve sonunda kavmini, meleklerin gökyüzüne doğru çıkmakta olduğunu gör­düğü mekâna yani Mescid-i Aksâ’nın inşâ edileceği yere götürdü. Orada Allah’a dua ve niyazda bulundu. Duası kabul edilmiş, ta­un hastalığı ortadan kalkmıştı. Hz. Dâvud (a.s.), duâ ettiği bu mekâna bir mescid yapmaya karar verdi. Ancak inşaatı bitireme-den öldü. Saltanatı Rasülullah (s.a.v.)’den nakledildiğine göre, 40 yıl sürmüştü, öldüğünde 100 yaşında bulunuyordu. Ölü-mün-den önce, oğlu Hz. Süleyman (a.s.)’a Mescid’in inşâatını ikmal et-mesini vasiyet etmişti. O ölünce, saltanatına, ilmine ve nübüvvetine, oğlu Hz. Süleyman (a.s.) mirasçı kılındı.[43] [1] İbn İshak’tan Eriha ve Kudüs’ün Hz. Musa (a.s.) tarafından fethedildiğine dair bir rivayet nakledüse de, âlimlerin ekseriyyetine göre, Hz. Musa (a.s.) kardeşi Hz. Ha­run (a.s.)’m ardından Tîh’te ölmüştür. Onları Tîh’ten çıkarıp, Eriha ve Beytülmakdis’i fetheden Yûşâ’dır (İbn Kesir, Kasau’l-enbiyâ, II, 510).

[2] Buhâri, Tefsir, 4; Müslim, Tefsir, 1. Girilmesi emredilen şehrin Kudüs, Eriha veya bölgedeki diğer bdzı şehirler olduğuna dair rivayetler nakledilmiştir.

[3] Bakara sûresi, 2/58-59.

[4] İbn Kesir, Kasasul-enbiyâ, II, 517.

[5] Prof. Dr. İsmail Yiğit, Peygamberler Tarihi, Kayıhan Yayınları: 498-499.

[6] Salebi, 262. Rivayete göre, Tâbut’un içinde Hz. Musa (a.s.) ve Hz. Harun (a.s.j ailesinden kalma bâzı kutsal emanetler bulunuyordu. Yine onda, Hz. Musa (a.s.)’a Sînâ dağında verilen Tevrat levhaları vardı. İsrailoğullan, Tâbut’a büyük bîr kudsiyet atfederler, Allah’ın kendilerini düşmanlarından onun sayesinde ko­ruduğuna inanırlardı. Bu tâbut Câlut tarafından ellerinden alınınca, cesaretlerini kaybetmişler ve büyük korkuya düşmüşlerdi.

[7] Tevrat’a göre, Amâlikalilar, M.Ö. 1000 yıllarında İsrail oğulları’na saldırmışlar ve. Filistin’in bazı şehirlerini istilâ etmişlerdi. Bu sırada Samuel peygamber çok yaş­lanmış, idareyi iki oğluna bırakmıştı. Ancak oğullan onun yolunu terkeden iki günahkârdı. Bu sebeple, ileri gelen şahıslar, ona giderek, başlarına Allah yolunda cihad için kendilerini cepheye sevkedecek bir komutan tayin etmesini istediler. Bu isteğe öfkelenen Sanıueİ, Allah’a dua etti. Allah ise ona, kavminin asıl reddet­tiğinin kendisi olduğunu açıkladı; ancak buna rağmen onlann isteğini yerine ge­tirmesini emretti. Bu arada başlarına geçecek kralın onlara zulmedeceğini haber verdi. İleri gelenler bunları duymalarına rağmen taleplerinde ısrar edince, Allah’ın emriyle Samuel, onlann başına Benjamİnli Kiş oğlu Tâlût’u komutan tayin etti (Samuel, 1/8-9).

Kur’ân-i Kerim’de, Tâlût’un Allah tarafından hükümdar seçildiği bildirilmekte, ancak onun peygamberliğinden bahsedilmemekîedîr. Hadislerde de bu konuda bir bilgi mevcut değildir. Tevrat ise onu peygamber olarak tanıtır (Samuel, 1/9-13).

[8] Bakara sûresi, 2/246.

[9] Bakara süresi, 2/247.

Prof. Dr. İsmail Yiğit, Peygamberler Tarihi, Kayıhan Yayınları: 499-502.

[10] Bakara sûresi, 2/248. Görüldüğü gibi, bu âyette tâbutun melekler tarafından geriye getirildiği bildirilmektedir. Tevrat’ta ise, düşmanın ondan sıkıldığı ve so­nunda iki sığırın çektiği bir arabaya koyup Beyt-Şemes istikametinde yola çıkar­dığı kaydedilmektedir (Samuel, 1/4,5,6).

Prof. Dr. İsmail Yiğit, Peygamberler Tarihi, Kayıhan Yayınları: 502.

[11] İbn Abbas ve müfessİrlerin ekseriyetine göre, bu nehir, Şerîa diye de isimlendiri­len Ürdün nehridir (İbn Kesir, Kasasu’l-enbiyâ, II, 556 ).

[12] Bu sözün, imtihanı kaybederek ırmaktan su içenler tarafından söylendiği de kabul edilir (Bkz. Salebi, 269; Elmalılı, II, 144).

[13] Bakara sûresi, 2/249. Bu imtihanı kazanarak Tâlût’un komutasında savaşa katılan küçük ordunun mevcudu hakkında bazı rakamlar verilmiştir. Bu rivayet­lerden biri, ashabtan Berâ b. Âzib’in şu sözüdür: “Biz Muhammed (s.a.v.) ashabı, Bedir sauaşma katılan ashabın sayısının, Câlut’a karşı savaş için, Tâlütla birlikte nehri geçerek savaşa katılan askerin sayısı kadar, yani 310 küsur.kişi olduğun­dan bahsederdik. Ki, Tâlut’la birlikte nehri ancak mü’minler geçmiştir.” (Ahmed b. Hanbel, Müsned, IV, 290).

[14] Bakara sûresi, 2/250-251. Kur’ân’da, Hz. Dâvud (a.s.)’ın Câlut’u nasıl öldürdü­ğünden bahsedilmemiştir. Kİtab-ı Mukaddes ise, ordunun önüne çıkan Câlut’un İsrailoğullan cengâvederine meydan okuyarak mübareze için er dilediğini, kim­senin onun karşısına çıkmak cesaretini bulamadığı bir anda, orduda bir nefer o-larak bulunan Hz. Dâvud (a.s.)’m cesur bir şekilde onun karşısına çıkarak onu öldürdüğünü anlatır. Ayrıca Tâlût’un kızıyla evlendirilen Hz. Dâvud (a.s.J’ın kayınpederinin vefatından sonra İsrail oğullan ‘nın başına hükümdar olduğunu bil­dirir (Samuel 1/ 17-18).

[15] Prof. Dr. İsmail Yiğit, Peygamberler Tarihi, Kayıhan Yayınları: 502-505.

[16] Îbnül-Esir, I, 223.

[17] Bu âyetler şöyledir:  Bakara sûresi, 2/251; Nisa sûresi, 4/163; Mâide sûresi, 5/78; En’am sûresi, 6/84; İsrâ sûresi,  17/55; Enbiyâ sûresi, 21/78; 79; Neml sûresi, 27/15, 16; Sebe sûresi, 34/10, 12; Sâd sûresi, 38/20, 22, 24, 26.

[18] Sâd sûresi, 38/20.

[19] Sâd sûresi, 38/26.

[20] II. Samuel, 2/3-4, 11; 5/ 3-4; I. Krallar, 2/10-11.

Ancak Hz. Dâvud (a.s.)’m, daha Tâîut’un sağlığında ve onun Câlût ordusunu yenmesinden önce, peygamber Samuel’in duasım kabul eden Allah tarafından îsrailoğuüarı’na kral seçildiğini bildiren rivayetler de vardır (I. Samuel, 16/1-13 ).

[21] II. Samuel, 8/3; I. Tarihler, 18/3.

Prof. Dr. İsmail Yiğit, Peygamberler Tarihi, Kayıhan Yayınları: 505-506.

[22] En’am sûresi, 6/84.

[23] Neml sûresi, 27/15.

[24] Nisa sûresi,  4/163.  Yahudiler ve hıristiyaıilar,  Zebur’a “mezâmir/mezmurlar adım verirler. Mezamir, dînî muhtevalı şiirlerin bulunduğu mecmua demektir. Bu kasidelerin bir kısmı törenlerde okunan ilâhilerdir. Bir kısmı dua, bir kısmı da Allah’ın azabı ve mükafatı konularını anlatır.

Kitab-ı Mukaddes’te “Mezmurlar” ismi altında Hz. Dâvud (a.s.)’a nisbet edilen ve tamamı şiir ve ilâhi olan bölüm, anonim bir mahiyet arz eder. 150 mezmurdan meydana gelir ve kendi içinde beş kitaba ayrılmıştır (Mezmuriar/1-150).

[25] Isrâ sûresi, 17/55.

[26] Tefsir, VI, 17.

Prof. Dr. İsmail Yiğit, Peygamberler Tarihi, Kayıhan Yayınları: 506-507.

[27] Enbiyâ süresi, 21/78-79. Her ikisi de peygamber olduğu halde, aynı konu hak­kında farklı görüş belirtmeleri, Allah vergisi güç ve yeteneklerine rağmen pey­gamberlerin de, gücü sınırlı birer insan olduğunu göstermektedir. Allah Teâlâ, bu meselede, en doğru çözümü Hz. Süleyman (a.s.)’a haber vermiştir.

Bu örnek, yetkili bir şahsın herhangi bir konuda içtihadıyla hüküm vermesi durumunda, yanılmasının da normal olduğunu ortaya koyar. Nitekim Peygambe­rimiz (s.a.v.) şöyle buyurmuştur:

“Eğer bir fakih, doğru hükme varabilmek için elinden gelen çabayı harcarsa, doğru hüküm verdiğinde İki sevap, yanlış hüküm verdiğinde İse bir sevap kazanır.” /Buhâri, î’tisâm, 21; Müslim, Akdıye, 15).

Ancak bu yetkili şahıs peygamber olunca onun yaptığı içtihad hatası, derhal Cenab-ı Hak tarafından tashih olunur. Buradaki tashih, Hz. Süleyman (a.s.)’a i-nen vahiy vasıtasıyla gerçekleşmiştir.

Prof. Dr. İsmail Yiğit, Peygamberler Tarihi, Kayıhan Yayınları: 508-509.

[28] Sâd sûresi, 38/21-25.

[29] Sâbünî, en-Nübüvve, 280. 24. âyette geçen imtihanla kastedilen husus, pek çok âlime göre, Hz, Dâvud (a.s.)’m iki hasımdan birini dinleyip, daha diğerinin sözle­rini dinlemeden acele hüküm vermesidir. Başka bir görüşe göre ise, idare ve sal­tanatı üslenince, Allah tarafından bir imtihana tâbi tutulduğunu idrak etmesidir. Çünkü birçok hâkim gibi adaletsiz davranarak yanlış hüküm vermekten kork­muştur.

Bu hususta başka görüşler de nakledilmiştir. Bir görüşe göre, Hz. Dâvud (a.s.), günlerini sırasıyla, bir gününü yalnız başına kalarak ibâdetle, bir gününü İnsanlar arasında hâkimlik yapmakla, bir gününü va’z ve irşad ile geçirirdi. Yal nız basma kaldığı ibadet günlerinde kapısını kilitler, huzuruna girmek isteyenleri kabul etmezdi. İşte bu yüzden, âyette iki kardeş olarak tanıtılan insan suretinde­ki iki meiek, onun yanma duvardan girmek zorunda kalmışlardı. Başka bir görü­şe göre ise, Hz. Dâvud (a.s.)’ın yanma beklenmedik bir anda giren bu iki şahıs, onun düşmanlarıydı ve onu öldürmek niyetiyle gelmişler, ancak onun yalnız ol­madığını görünce bundan vazgeçmişlerdi. Bu esnada, Hz. Dâvud (a.s.), içinden onlardan intikam almayı geçirmiş; ancak bunu yapmamıştır. Sonunda bir an bile olsa İntikam duygusuna kapıldığından dolayı tevbe etmiştir (Bu hususta geniş bilgi için bkz. Ö. Faruk Harman, “Dâvud”, DtA, IX, 21-24).

Ne var ki, bâzı rivayetlerde âyetteki, “dişi koyunlarla kadınların kastedildiği söylenerek, hayalî bir günahtan bahsedilmiş ve bu yüzden Hz. Dâvud (a.s.)’a bü­yük bir iftira atılmıştır. Ehl-i kitab’a mensup müfteriler tarafından onun aleyhin­de uydurulan bu masal {II. Samuel, 12/1-6) maalesef, bir takım değişikliklerle de olsa, bâzı müfessir ve tarihçilerimiz tarafından da aktarılmıştır (bu rivayetler için bkz. Salebi, 279-284). Bu İftira, özetle Hz. Dâvud (a.s.)’m, Hitti Uriya adındaki bir komutanını, karısıyla evlenebilmek için cephede ön safa sürmesi, böylece o-nun öldürülmesini temin ederek, neticede onun kansı ile evlenmesi şeklindedir. Râzî, peygamberlerin masumiyetiyle asla bağdaşmayan bu masal hakkında, değil inanmak şüphe etmenin dahi büyük bir vebal olacağına işaret ederek şöyle der: ” O masalın hülâsası, bir Müslümanm haksız yere öldürülmesini istemek ve onun hanımına göz koymaktır. Bunların ikisi de büyük günahtır. Hiç bir aktl sahibi, Hz. Dâvud (a.s.) hakkında böyle birzanda bulunamaz.” {Tefsir, XXVI, 190).

Hz. Ali (r.a.), hikayecilerin Hz. Dâvud (a.s.)’a attıkları bu iftirayı anlatanlara peygamberlere iftira atma cezası vereceğini açıklamış ve onlara 160 değnek vura­cağını ilan etmişti (Salebi, 28İ; Râzî, Tefsir, XXVI, 192; Sâbûnî.,  en-Nübüvve, 279

Büyük âlîm İbn Kesir, bu konuda anlatılanların büyük kısmının îsrâiliyyat olup pek çoğunun kesin yalan olduğunu söyleyerek bu haberleri vermeden geç­meyi tercih etmiştir [Kasasu’l-enbiyâ, II, 566). Dolayısıyla Hz. Dâvud (a.s.)’a suç isnad eden bu rivayetlere güvenmeyi gerektirecek hiçbir delil yoktur. Aksine bun­lar, peygamberlerin ismetine yakışmayan şeylerdir. Küçük olsun, büyük oisun, Hz. Dâvud (a.s.)’a izafe edilen günahlar, aslı olmayan asılsız haberlere dayanır ve tamamen kıssacıların uydurmalarıdır. Hepsi de, peygamberlere her çeşit günahı isnad etmeye alışmış Ehl-Kitap mensuplarından aktarılmış veya uydurulmuş a-sılsız dedikodulardır (Bu konuda daha geniş bilgi için bkz., İbn Hazm, el-Fasl, IV, 18-19; Kasımı, Tefsir, XIV, 5088, Aydemir, Peygamberler, 162).

Prof. Dr. İsmail Yiğit, Peygamberler Tarihi, Kayıhan Yayınları: 509-510.

[30] Buhârî, Enbiyâ, 40, Feraiz, 30. Kitab-ı Mukaddes’te ise, bu iki kadından birinin geceleyin çocuğun üstüne yatıp öldürdüğü, aynı evde kalan diğer kadının çocu­ğunu sahiplenmek maksadıyla böyle bir yola başvurduğu zikredilir (I. Krallar, 3/16-28].

Prof. Dr. İsmail Yiğit, Peygamberler Tarihi, Kayıhan Yayınları: 511-512.

[31] Enbiyâ sûresi, 21/80.

[32] Sebe sûresi, 34/10-11.

[33] Elmahlı, VI, 354.

Prof. Dr. İsmail Yiğit, Peygamberler Tarihi, Kayıhan Yayınları: 512-513.

[34] Buhârî, Büyü’, 15, Enbiyâ, 37.

Prof. Dr. İsmail Yiğit, Peygamberler Tarihi, Kayıhan Yayınları: 513.

[35] Muhtasara İbn Kesir, II, 516.

[36] Sebe süresi, 34/10.

[37] Buharı, Fezâilül-Kur’ân, 31.

[38] Buharı, Enbiyâ, 37.

[39] Sâd sûresi, 38/17-19.

[40] Buharı, Enbiyâ, 37.

[41] Buhâri, Savm, 55-57, Teheccüd, 7; Enbiyâ, 38; Müslim, Siyam, 181-193.

[42] Prof. Dr. İsmail Yiğit, Peygamberler Tarihi, Kayıhan Yayınları: 514-516.

[43] İbnül-Esir.I, 227-228 Dâvud (a.s.j’un vefatı hakkında nakledilen diğer rivayetler için bkz. İbn Kesir, Kasasul- enbiyâ, II, 574-6)

Prof. Dr. İsmail Yiğit, Peygamberler Tarihi, Kayıhan Yayınları: 516.