Ay: Aralık 2013

Yedinci Bölüm: HZ. PEYGAMBER (A.S.)’İN İNSANLIK HALİ

7.1. PEYGAMBERLİK VE İNSANLIK

7.1.1. Peygamberin İnsan Olamayacağına Dair Cahiliyye Düşüncesi

7.1.2. Peygamber’in İnsan Olması Neden Gereklidir?

7.2. PEYGAMBERLERİN İNSANLIK HALI

7.2.1. Hz. Adem (a.s.) Bir insandı

7.2.2. Hz. Nuh’un İnsanlık Hali

7.2.3. Hz. Hûd (a.s.) da İnsandı

7.2.4. Hz. Salih ve Şuayb (a.s.)’ın İnsanlık Hâlleri

7.2.5. Hz. Musa ile Harun (a.s.)’un Beşeriyeti

7.2.6. Bütün Peygamberler Beşer (İnsan) dir

7.3. HZ. PEYGAMBER (A.S.) DE BİR İNSANDI

7.3.1. Cahil Düşünce Tarzı

7.3.2. Doğruyu Bulmaktaki Engel

7.3.3. Gören İle Kör Olanın Farkı

7.3.4. Peygamber Bir Melek Olmalıydı

7.3.5. “Peygamber Büyük Bir Adam Olmalıydı”

7.3.6. Hz. Muhammed’in, Hayatını Kazanmasına İtirazlar

 

Yedinci Bölüm: HZ. PEYGAMBER (A.S.)’İN
İNSANLIK HALİ

7.1. PEYGAMBERLİK VE İNSANLIK

7.1.1.
Peygamberin İnsan Olamayacağına Dair Cahiliyye Düşüncesi

Her devirde cahil İnsanlar, bir insanın hiçbir zaman peygamber
ola­mayacağını düşünmüşlerdir. Bundan dolayıdır ki, ne zaman bir peygam­ber
gelmişse, onun normal bir insan olduğunu ve diğer İnsanlar gibi, etlen ve
kemiklerden yapıldığını, yemek yediğini, içliğini, çoluk çocuk sahibi olduğunu
görür görmez kendisinin peygamber olmadığına kanaat getir­mişlerdir. Aynı
peygamber öldükten ve aradan belli bir zaman geçtikten sonra, ona tabi
olanlardan bazıları, kendisinin peygamber olduğu için nor­mal bir insan
olamayacağını ileri sürmeye başlamışlardır. Neticede, bazı­ları onun Tanrı
olduğunu ilân etmiş, bazıları onun Allah’ın oğlu olduğunu sanmış ve bazıları da
Allah’ın ruhunun ona girdiğine inanmıştır. Kısacası, peygamberlik ile insanlığın
bir kişide toplanması cahiller için her zaman içinden çıkılmayacak bir bilmece
olmuştur.

Mekke’liler için zâten bir insanın peygamber olması akıl almaz
bir iş­ti. Sakat fikirlerine göre, Allah’ın mesajını ve emirlerini etten ve
kemikten yapılmış bir insan değil, bir melek getirmeliydi öyle bir varlık ki
yaşaya­bilmesi için yemeye ve içmeye muhtaç olmasın. Yine de, eğer bir insan
peygamber olacak idiyse, o zaman bu çok büyük bir adam olmalıydı. Bir hükümdar
olmalıydı, şöhreti ve şanı her tarafa yayılmış bir kişi olmalıydı. Alelâde
insanların ona yetişmeleri zor olmalıydı. Bu düşünceler nerde, Hz.’Peygamber
(a.s.) nerde? Onlara göre, adı sanı fazla bilinmeyen, her­kes gibi yolları
aşındıran, herkesin onunla görüşmesi, ona yanaşması kolay olan, Üstelik
olağanüstü herhangi bir yanı olmayan bu kişi peygam­ber olamazdı. Başka bir
ifadeyle, bir peygambere, insanlara hidayet için değil, tantana, otorite, göz
kamaştırıcı ve garip şeyler göstersin diye ihti­yaç duyuyorlardı. Onların
düşüncesine göre, Hz. Muhammed (a.s.)’e hiç olmazsa bir melek refakat etmeliydi.
Bu melek, elinde bir kırbaçla halkı korkutmalı ve Peygamber (a.s.)’e itaat
etmeyenlerin Allah’ın gazabına uğ­rayacağını belirterek onları
cezalandırmalıydı. Onlar, Allah’ın bir pey­gamberin böyle sade, fakir, mustarip
ve mazlum olarak görmek istemiyor­lardı. Bir peygamberini başkalarının
hakaretine ve zulmüne uğramasını beklemiyorlardı. En son istekleri de, Allah’ın
Rasûlünün maddi yönden rahat olması, iyi bir iş ve bol gelire sahip olmasıyla
ilgiliydi. Allah’ın Pey­gamber’inin alelâde kabile reislerinden az maddi
imkânlara sahip olması, evi, barkı, bağ bahçesinin bulunmamasından yakınıyor ve
böyle bir kişi­nin Allah tarafından gönderilen bir peygamber olamayacağına
inanıyor­lardı.

Bilgisiz ve budala kimseler öteden beri, Allah’a erişmiş bir
kişinin in­sanlardan üstün olduğuna inana gelmişlerdir. Bu kimseler, insanüstü
güç ve yeteneklere sahip olması gereken bu kişinin her zaman garip ve şaşırtı­cı
şeyler yapmasını beklemişlerdir. Düşüncelerine göre, bu kişinin bir işa­reti,
bir dağı altına dönüştürmesi için yeterli olmalıdır, işaret parmağını şöyle
kaldırmasıyla, yerden defineler çıkmalıdır. Gözlerini şöyle kapadı­ğında her
insanın geçmişi ve geleceğini kitap gibi okumalıdır. Kaybolan şeyleri
bulmalıdır. Bir hastanın ölüp ölmeyeceğini, bir hamile kadının er­kek mi yoksa
kız çocuğu mu doğuracağını bilmelidir. Böyle bir kişi her türlü insanlık
zaafından yoksun olmalıdır. Bu cahil insanların fikrine göre, açlık duyan,
susayan, dinlenme ve uyuma ihtiyacını hisseden, çoluk çocuk sahibi olan, günlük
ihtiyaçlarını karşılamak üzere çarşı pazarda dolaşan, alışveriş yapan,
başkalarından borç alan, parasızlıktan kıvranan bir kişi asla Allah’a erişmiş ya
da peygamberlik mevkiine yükselmiş sayılmaz. Hz. Muhammed (a.s.) peygamberliğini
ilân ettiği zaman çevresindekiler ve Arabistan’ın diğer ahalisi işte böyle
düşünüyordu. Kendisinin Allah’ın peygamberi olduğunu duyunca, kendi akıllarına
göre doğruluğunu ölçmek amacıyla ondan insanüstü söz ve hareketler beklerlerdi,
gaipten haber ver­mesini isterlerdi, ama O’nun alelâde bir insan gibi
davrandığını görünce hayrete düşerlerdi ve kendi kendilerine sorarlardı: Allah,
Allah, bu ne bi­çim peygamberdir? Bunun kansı var, çocukları var ve bizim gibi
sokak­larda yürür, çarşı pazarda alışveriş yapar?

7.1.2.
Peygamber’in İnsan Olması Neden Gereklidir?

İlâhi zikr veya ilâhi mesajın bir peygambere gönderilmesinin
hikmeti­ni anlatırken, Cenab-ı Allah, Nahl sûresinin 44. ayetinde şöyle der:

“Sana da (habibim) insanlara kendileri için indirilen her şeyi
açıkla­yasın diye zikri (Kur’an’ı) indirdik”.

Bu maksat için mutlaka bir insanın peygamber olarak gönderilmesi
gerekiyordu. “Zikr” ya da Kur’ân-ı Kerim melekler vasıtasıyla da
gönderi­lebilirdi, hatta bir kitap şeklinde bütün kullara birer nüshasının
gönderil­mesi de mümkündü. Ne var ki, Allah (c.c.)’ın güttüğü amaç sadece “zikr”in
gönderilmesiyle tamamlanmayacaktı. Amaca varılmak için, bu zikrin üstün
kabiliyetli bir insan tarafından getirilmesi gerekiyordu. Böy­lece bu insan, bu
zikrin çeşitli bölümlerini kullara alıştırarak ve iyice anla­tarak iletebilirdi.
Bu insan, kulların anlayamadığı bazı mevzuları açıklaya­bilir, herhangi bir
şüpheleri varsa onları giderebilirdi. İtirazları olanlara gereken cevabı
verebilir, ikna edilmeleri gerekiyorsa onları ikna edebilir­di. Bu zikri kabul
etmeyen, buna muhalefet eden ve direnenlere karşı da bir peygamberin şanına
yakışır bir şekilde davranabilirdi. Ama bu zikri kabul edenlere de bütün
ayrıntılarını açıklayabilir, gerekliği durumlarda gereken talimatı verebilirdi.
Bunun yanı sıra, bu zikre göre kendi hayatını bir örnek olarak onlara sunabilir,
bireysel ve toplumsal alanlarda onlara gereken eğitimi verebilirdi.

Peygamberin işi, Allah’ın kullarına Allah’ın mesajını iletmekle
bit­miyor. Peygamberin görevleri arasında, bu mesaja göre insanları ıslah etmek
de vardır. Bir peygamber, ilâhî ve ulvî usulleri insanların hayatı­na da
uygulamalıdır. Bir peygamber bizzat kendi hayatıyla bu usullerin nasıl tatbik
edildiğini göstermelidir .O, sayısız insanların kafalarında, ilâhi mesaj ile
ilgili doğan soruları tatmin edici bir şekilde cevaplandırmalıdır. Bu mesajı
kabul edenlerin öğrenimini, eğitimini yapmalıdır, ki böylece örnek bir toplum
meydana gelsin. Kendisine ve Allah’ın mesajına (Kur’ân-ı Kerim’e) karşı çıkan ve
direnenlere karşı çetin bir mücadele ver­melidir; çünkü ancak bu şekilde şer
kuvvetler mağlup edilebilir. Bütün bu işler, İnsanlar arasında ve İnsanlar için
yapılacağından, insan değilse baş­ka hangi yaratık gönderilmeliydi? Bir meleğin
yapabileceği tek şey, mesa­jı insanlara ulaştırması olacaktı. Zira bir melek
emir kuludur ve kendisine verilen emrin dışına çıkamaz. O, insanların aklı ve
zekâsıyla bir işi başar­maya kadir değildir. İnsanlar arasında insan gibi
yaşayıp, İnsanlar gibi iş yapmak ve insanların hayatım Allah’ın rızasına göre
ıslâh etmek bir mele­ğin harcı değildir. Bunu yapsa yapsa bir insan yapabilirdi.
Nitekim öyle oldu.

7.2. PEYGAMBERLERİN İNSANLIK HALI

7.2.1. Hz. Adem
(a.s.) Bir insandı

“Sizi yarattık. Sonra size suret verdik. Sonra meleklere,
‘Adem’e sec­de edin’ dedik” (A’raf; 11)

Burada Cenab-ı Allah demek istiyor ki, önce Adem’i yaratma
plânını hazırladı, sonra bu plânı gerçekleştirme safhasına getirdi, bu safhada
insa­nın kıvamını hazırladı, bu kıvama insan vücudunun biçimini verdi ve bu
varlık tam insan şeklini alınca ona meleklerin secde etmelerini emretti. Hz.
Adem’e secde edilmişse Adem olması sıfatıyla değil, bütün insan ırkı­nın
temsilcisi olması bakımından edilmiştir. Bu husus, Kur’ân-ı Kerim’de bir başka
yerde daha net bir şekilde ifade edilmiştir.

“Hani Rabbin meleklere: ‘Ben çamurdan bir insan yaratacağım!
O’nu yapıp, içine ruhumdan üflediğim zaman ona secde ederek yere ka­panın’
demişti” (Sâd; 71-72)

Bu ayette de yukarıda bahsettiğimiz üç safha başka bir şekilde
anlatıl­mıştır. Yani, ilk önce toprak veya çamurdan bir insan heykeli yapıldı,
da­ha sonra yüz hatları, organları ve kuvvetleri arasında bir denge sağlandı ve
en son Allahu Teâlâ ruhunu, içine üfleyerek canlı bir insan haline ge­tirdi.
Aynı konu, Hicr sûresi üçüncü rükûda şöyle anlatılmıştır:

“O vakti hatırla ki, Rabbin meleklere: ‘Ben kuru bir çamurdan,
şekil­lenmiş bir balçıktan bir insan yaratacağım. Ben onu yaptığım, ona
Ru­humdan üflediğim zaman siz ona secde edin” (Hicr; 26-29)

7.2.2. Hz. Nuh’un
İnsanlık Hali

“Ben size, ‘Allah’ın hazineleri benim yakınımdadır demiyorum.
Gaybı da bilmem. Bir melek olduğumu da söylemiyorum. Gözlerinizin hor gör­düğü
mü’min kimseler hakkında, Allah onlara hiçbir hayır vermez de diyemem. Onların
içlerindekini en iyi bilen Allah’tır. Ben bunları söylersem şüphesiz zâlimlerden
olurum’ dedi”. (Hûd; 31)

Burada, peygamberlerin insan oluşuna itiraz edenlere iyi bir
cevap ve­rilmiştir. Hz. Nuh (a.s.)’un bir insan oluşuna hayret edenlere
deniliyor ki, kendisi elbette bir insandı. Hz. Nuh, itiraz edenlere diyor ki,
“ben insan­dan başka bir şey olduğumu iddia etmedim ki siz benden daha fazla bir
şey bekliyorsunuz. Ben gerçekten bir insanım. İddia ettiğim şey sadece Allah’ın
bana bilgi ve hidayet vermesidir.”

“Beni Allah ıslâh etmem ve doğru yol göstermem için
görevlendir­miştir. Bunun için beni istediğiniz gibi imtihan edebilirsiniz.
Fakat beni denemenizin yolları çok gariptir. Siz benden gaybın haberlerini
istiyorsu­nuz. Bazen bana öyle sorular soruyorsunuz ki benim İnsanlar gibi yiyip
içmeme itiraz ediyorsunuz. Bana söyler misiniz, ben hiç melek olduğumu iddia
ettim mi? Akide, iman, iyi ahlâk ve medeniyet hakkında size bilgi ve pratik
eğitim vermeye gelen bir kişiden ancak onun ihtisâs sahası hakkında sorular
sorabilirsiniz. Ama siz “falanca adamın ineğinin yavrusu er­kek mi olacak yoksa
dişi mi olacak” diye soruyorsunuz. Sanki insanların iman ve ahlâkının, ineğin
erkek veya dişi yavru doğurmasıyla bir ilgisi var gibi!’

“Kavminden küfreden bir cemaat; ‘Bu ancak sizin gibi bir
insandır. Sizin üzerinize üstünlük kurmak isliyor. Eğer Allah dileseydi melekler
in­dirilirdi. Biz evvelki alalarımız zamanından böyle bir şey işitmedik. O,
herhalde kendisinde cinnet olan bir kimsedir. Bir müddet O’nu gözetleyi­niz
dediler”. (Mü’minûn; 24-25)

Doğru yoldan sapmış olan hemen hemen bütün İnsanlar, bir insanın
peygamber olamayacağı görüşünü paylaşırlar. Bu sebepten dolayıdır ki, Kur’ân-ı
Kerim sık sık bu cahil fikri tekzip etmiş, bütün peygamberlerin insan olduğunu
ve insanların hidayeti için insanlara ihtiyaç duyulduğunu kuvvetle ifade
etmiştir:

“Bunun üzerine kavminden kâfir olan bir cemaat, ‘Biz seni bizim
gibi bir insan olarak görüyoruz. Ve sana tâbi olanları bizim basit ve en aşağı
tabakalarımızdan görüyoruz. Sizin bizim üzerimize bir üstünlüğünüzü görmüyoruz.
Bilâkis sizi yalancılar zannediyoruz”. (Hûd; 2)

Gördüğünüz gibi, bu itiraz aynen Mekkeli kâfirlerin ileri
sürdüğü itirazdır. Mekke’liler de aynı şekilde, Hz. Muhammed(a.s.)’in tıpkı
kendi­leri gibi, olağan bir insan olduğuna, yiyip içtiğine, uyuyup kalktığına ve
aile sahibi olduğuna itiraz ederlerdi.

“Sizden bir adama, Rabbiniz tarafından sizi azaptan sakındırmak
(in­zar) için nübüvvet gelmesine taaccüb mü edersiniz? Ondan sakının ki, rahmet
olunasınız”  (A’râf; 63)

7.2.3. Hz. Hûd
(a.s.) da İnsandı

“Dünya hayatında kendilerine nimet verdiğimiz halde, küfredip
ahi­rete kavuşmayı yalanlayan o peygamberin kavminden ileri gelen bir güruh,
‘bu, âncak sizin gibi bir beşerdir. Yediğinizden yiyor, içtiğinizden içiyor” (Mü’minûn;
33)

“Eğer siz kendiniz gibi bir insana itaat ederseniz, o zaman
hüsrana itişenlerden olursunuz” (Mü’minûn; 34)

Kur’ân-ı Kerim’i tefsir edenlerden bazısı, yukarıdaki ayetlerden
Hz. Hûd’un kavminin ileri gelenlerinin bu sözleri aralarında söylediklerini
sanmışlardır. Ama biraz dikkat edildiğinde, bu sözlerin halka söylendiği ortaya
çıkar. Mesele şuydu. Hz. Hûd (a.s.)’un ümmetinin hâkim sınıfı ve eşrafı,
kitlelerin, Allah’ın peygamberinin çekici kişiliğine ve etkileyici
ko­nuşmalarına kendilerini kaptıracaklarını ve böylece sahip bulundukları maddi
ve manevî menfaatlerden vazgeçmeleri gerekeceğini tahmin edince halkı yanıltmaya
ve kandırmaya çalıştılar. Onlar halka şöyle diyordu: “Ar­kadaşlar, siz neyin
peşine koşuyorsunuz? Peygamberlik, diye bir şey yok­tur. Bu adam sadece maddi
ikbal ve iktidar peşindedir. Amacına ulaşmak için de böyle şeyler uydurmuştur.
Arkadaşlar, biraz düşünün; bu adamın sizden nesi üstündür? Bu tıpkı sizin gibi
etten, kemikten yapılmıştır. Sizin yediğinizi yer, sizin içtiğinizi içer. Farklı
olan tarafı nedir? Hiç… O zaman bu neden sizden daha büyük olsun, neden size
emirler versin?” Bütün bu konuşmaların ortak bir yanı vardı. Bütün yöneticiler
Allah’ın kullarına hükmetmeyi, onlar üzerinde egemenlik kurmayı sadece
kendilerinin bir hakkı sayıyorlardı. Kendilerinin insan olduğuna ve yeme, içme
ihtiyacını duyduğuna herhangi bir itirazları yoktu. Zira, hakimiyet ve liderlik
sıfatlarının sadece kendi haklan olduğunu sanıyorlardı. Bu hususta insan
ol-malan yadırganacak bir şey değildi. Ama bir peygamberin insan oluşuna
şiddetle karşıydılar. Çünkü, peygamberin sözünün geçmesiyle iktidarları­nın
tehlikeye gireceğini düşünüyorlardı. Asıl korktukları şey, iktidarları­nın bir
peygamber tarafından tehdit edilmesiydi.

“O, ‘ey kavmim, bende divanelik ve sefahat yoktur. Fakat ben
âlemlerin Rabbi tarafından (gönderilmiş) bir peygamberim. Sizi inzar et­mek için
sizden bir adama Rabbiniz tarafından nübüvvet gelmesi tuhafı­nıza mı gitti? Nuh
kavminden sonra sizi hükümdarlar yaptığını ve sizin halk arasında kuvvet ve
kudretinizi arttırdığını ve Allah’ın size olan ni­metlerini düşünün ki, felâh
bulasınız’ dedi” (A’râf; 67,69)

“Onlar dedi ki, ‘eğer Rabbimiz isteseydi, melekleri gönderirdi.
Onun için, gönderildiğin sebebi kabul etmiyoruz” (Secde; 14)

7.2.4. Hz. Salih
ve Şuayb (a.s.)’ın İnsanlık Hâlleri

“Onlar ‘Sen büyülenmişlerdensin. Sen de bizim gibi bir beşersin.
Eğer sözünde doğru isen, bize bir Mu’cize getir’ dediler” (Şuarâ; 153-154)

“Onlar: ‘Muhakkak sen büyülenmişlerdensin. Sen de bizim gibi bir
beşersin. Biz seni yalancılardan zannediyoruz” (Şuarâ; 185-186)

7.2.5. Hz. Musa
ile Harun (a.s.)’un Beşeriyeti

Fir’avn ve onun yandaşları, Hz. Musa ile Hz. Harun (a.s.)
hakkında şunları söylüyorlardı:

“Kavimleri bize hizmet ve kulluk eden, bizim gibi iki beşere
iman nu edecekmişiz’ dediler” (Mü’minûn; 47)

7.2.6. Bütün
Peygamberler Beşer (İnsan) dir

“Peygamberleri onlara: ‘Evet biz de sizin gibi insanız. Lâkin
Allah kullarından dilediğine (peygamberlik nimetini) ihsan eder’ dedi” (İbrahim;
11)

Bu ayette, Allah’ın peygamberleri demek istiyorlar ki, “şüphesiz
biz insanız. Ama Cenab-ı Allah bize Hak ilmini ve kâmil basireti ihsan
etmiş­tir. Bunda herhangi bir marifetimiz yoktur. Bu Allah vergisi bir şeydir.
Allah, kullarından kimleri isterse peygamberliğe getirebilir. Bize gelen ilahî
bilgilerin tümünü ne size aktarabiliriz ne de onlara göz yumabiliriz.”

“Onlar da: ‘Siz de bizim gibi insansınız. Bizi babalarımızın
ibadet et­tiği şeyden çevirmek istiyorsunuz. Öyleyse, bize apaçık bir hüccet
geti­rin”. (İbrahim; 10)

Burada, peygamberlere karşı olan, daha doğrusu, onların insanlık
ha­lini bir türlü kabul etmeyenlerin zihniyeti bir kerre daha ortaya konmuş­tur.
Bu adamlara göre, kendileri gibi insan olan, yediklerinden yiyen, iç­tiklerinden
içen, uyuyan, kalkan, çoluk çocuklara karışmış olan, açlık du­yan, susayan,
hasta olan, acı ve sevinç duyan, kısacası her beşerî zaafa sa­hip olan, buna
karşılık, fevkalâde bir tarafı olmayan bir kişi peygamber olamazdı. Allah ile
kelâm ettiği düşünülemezdi, meleklerin ona gelmesi imkânsızdı!

7.3. HZ. PEYGAMBER (A.S.) DE BİR
İNSANDI

Mekke kâfirleri, Hazreti Muhammed (a.s.)’in, bir insan olduğu
için peygamber olamayacağını ileri sürüyorlardı:

“Ve kâfirler: ‘Bu nasıl peygamber? Yemek yiyor ve çarşıda
geziyor” (Furkan; 7)

“Zalimler aralarında gizli meşveret edip: ‘Bu da sizin gibi bir
insan değil midir. Artık göz göre göre sihre inanıyor musunuz?’ derler” (Enbiya;
3)

7.3.1. Cahil
Düşünce Tarzı

Kur’ân-ı Kerim, Mekke kâfirlerinin bu cahil fikrini reddederek
diyor ki, bu yeni bir düşünce değildi. Bu cehâlet eskiden de süregelmişti. Eski
çağlarda da bütün cahil İnsanlar, bir insanın peygamber olamayacağını, bir
peygamberin de insan olamayacağını düşünürlerdi. Ümmetinin ileri gelenleri O’nun
peygamberliğini inkâr ederken Hz. Nuh (a.’s.)’a aynı şekil­de konuşmuşlardı:

“Kavminden küfreden bir cemaat ‘bu, ancak sizin gibi bir
insandır. Sizin üzerinize üstünlük kurmak isliyor. Eğer Allah dileseydi melekler
in­dirirdi. Biz evvelki atalarımız zamanından böyle bir şey işitmedik” (Mü’minun;
24)

Ad kavmi de aynı şeyi Hz. Hûd (a.s.) için demişti:

“Bu âncak sizin gibi bir beşerdir. Yediğinizden yiyor,
içtiğinizden içi­yor. Eğer siz kendiniz gibi bir insana itaat ederseniz, o zaman
hüsrana

düşenlerden olursunuz” (Mü’minun; 33-34)

“İçimizden her beşere (insana) tabi mi olalım?” (Kamer; 24)

Sadece bunlar değil, diğer milletler de kendi peygamberleri
hakkında aynı tavrı takınmışlardı. Kâfirler, “siz de bizim gibi insansınız” diye
pey­gamberleri tanımaktan kaçınıyor, peygamberler de kendilerine şu cevabı
veriyorlardı:

“Evet biz de sizin gibi insanız. Lâkin, Allah, kullarından
dilediğine (peygamberlik nimetini) ihsan eder” (İbrahim; 11)

7.3.2. Doğruyu
Bulmaktaki Engel

Bundan sonra Kur’ân-ı Kerim, böyle yanlış fikirlerin her devirde
in­sanların doğru yolu bulmalarını engellediğini ve dolayısıyla bu İnsanlar ve
kavimlerin Allah’ın gazabına uğradıklarını belirtiyor.

“Size bundan evvel kâfir olanların haberi gelmedi mi? Onlar
işledik­leri şeylerin vebalini tattılar. Onlara (âhirette de) acıklı bir azab
vardır. Bunun sebebi; kendilerine Mu’cizelerle, peygamberleri geldiğinde ‘bizi
bir insan mı doğru yola götürecek demeleridir. İnkâr edip yüz çevirdiler. Al­lah
da hiç bir şeye muhtaç olmadığını gösterdi” (Tegabun; 5-6)

“İnsanlara hidayet geldiğinde, onları iman etmelerinden alıkoyan
şu sözlerden başka bir şey yoktu: ‘Allah bir insanı mı peygamber olarak
göndermiştir?” (İsra; 94)

Yani her devirde cahil İnsanlar bir beşer (insan)in hiçbir zaman
peygamber olamayacağını düşünmüşlerdir. Oysa, her zaman normal İnsanlar
peygamber olmuşlardır.

Nitekim, Kur’ân-ı Kerim her zaman insanların Allah tarafından
pey­gamberliğe lâyık görülerek getirildiğini açık bir ifade ile anlatmıştır.
Za­ten insanlara doğru yolu göstermek için melek veya insanüstü varlıklara değil
yine kendileri gibi insanlara ihtiyaç vardır.

“Bizim, senden evvel gönderdiğimiz peygamber kendilerine,
vahyetti­ğimiz erkeklerdi. Eğer bilmiyorsanız Kitab ehline sorunuz. Biz, onları
ye­mek yemez birer ceset olarak yaratmadık. Onlar hayatta da ebedi kalıcı
değillerdir”.(Enbiyâ; 7-8)

“De ki eğer yeryüzünde de uslu uslu yürüyen melekler olsaydı,
elbet­te onlara gökten bir meleği elçi gönderirdik”.(İsra; 95)

“Senden evvel gönderdiklerimiz de, şehir halkından kendilerine
vah­yettiğimiz kişilerdi. Müşrikler yeryüzünde gezip dolaşıp kendilerinden
ev­velkilerin akıbetlerinin nasıl olduğuna bakmazlar mı? Ahiret yurdu, ittika
edenlere daha hayırlıdır. Hâlâ bunu düşünüp anlamayacak mısınız?”. (Yusuf; 109)

Burada, çok geniş bir mevzu birkaç cümlenin içine
sığdırılmıştır. Bu konuyu biraz açacak olursak şöyle diyebiliriz. Bu cahil
İnsanlar senin söy­lediklerini dinlemiyorlar. Zira, onlara göre, aynı mahalle ve
şehirde do­ğan, aralarında yetişen, büyüyen, gençleşen ve yaşlılık sınırına
gelen bir kişinin birden bire Allah’ın elçisi olması akıl almaz bir iştir. Ne
var ki, on­lar ilk defa böyle düşünmüyorlar. Bu dünya kurulduğu günden beri
cahil insanların tavrı bu olmuştur. Bundan önce de bir çok defa Allah (cc.)
dünyaya çeşitli peygamberler göndermiştir. Bunların hepsi insandılar. Hiçbir
zaman, bir kişi birden bire bir şehirde ortaya çıkıp, “Allah beni peygamber
olarak gönderdi” dememiştir. Bu iş aniden ve beklenmedik bir şekilde olmamıştır.
Aksine doğru yoldan ayrılmış insanları ıslâh etmek üzere gönderilen, seçilen ve
görevlendirilen kişiler (peygamberler) hep in­sanların yaşadığı mahalle, kasaba
ve şehirlerdendi. Hz. Îsa, Hz. Musa, Hz. Nuh (a.s.) ne idiler? Doğaüstü ve
insanüstü varlıklar mı idiler, yoksa insan mı? Aklı başında olanlar, bu
peygamberlerin vaaz ve telkinlerini dinleme­yip dalalet ve kötülüklerinde ısrar
etmiş olan milletlerin kötü sonunu bil­mekte gecikmezler. Burada, bilhassa
Mekkelilerin dikkati, felâkete uğramış ve yerle bir olmuş milletlerin sonuna
çekiliyor ve deniliyor ki, “bakın, siz ticarî yolculuklarınız esnasında pek çok
memleketten geçiyorsunuz. Herhalde, Allâh’ın gazabına uğraşı olan Ad, Semûd,
Medyen ve Lût ka­vimlerinin harabelerini, tarihi kalıntılarını kendi
gözlerinizle görmüşsünüzdür. Siz onların durumundan ibret almadınız mı? Dünyada
sonları böyle olmuştur. Bir de âhiretteki cezalarını düşünün. Onun için, dünyada
yaşadığınız süre içinde doğru yolu bulun, kendinizi ıslah edin, Allah’a ve
Peygamberi’ne sarılın. Çünkü kimin durumu dünyada iyi ise âhirette de iyi
olacaktır.”

7.3.3. Gören İle
Kör Olanın Farkı

“De ki: ‘Ben size Allah’ın hazineleri benim yanımdadır ve gaybı
bili­rim demem. Ve ben size meleğim de demiyorum. Ancak bana vahyolunan şeye
tabi olurum’. De ki: ‘Görmeyenle gören bir olur mu? Hiç düşünmüyor musunuz?” (En’am;
50)

Bu ayette Hazreti Muhammed (a.s.)’in Şöyle demesi isteniyor.
Size anlatmak ve sunmak istediğim gerçekleri kendi gözümle gördüm. Ben bunları
adetâ yaşadım ve bu gerçekleri vahiy ile öğrendim. Bu hakikatler hakkında benim
öğrendiklerimi ve gördüklerimi siz bilemezsiniz. Siz bunlar hakkında esas
bilgiye sahip olmayıp, sadece tahmin yürüttüğünüz ve taklit ettiğiniz için bir
bakıma kör sayılırsınız. Yani gözleriniz benim gördüklerimi görmüyor. Ben
gözleri iyi gören bir kişi iken siz gözleri kör olansınız. Size üstünlüğüm varsa
bundan dolayı vardır. Yoksa maddi veya bedensel herhangi bir üstünlüğü yoktur.
Bende ne Allah’ın hazineleri var­dır, ne gaybın bilgisine sahibim ve ne de
insanlık zaaflarından yoksunum.

“Andolsun ki, senden evvel gönderdiğimiz peygamberlere de
zevceler ve evlâtlar verdik. Allah’ın izni olmadıkça peygamberler Mu’cize
getirme­ye kadir değildir”. (Ra’d; 38)

Bu, Hazreti Peygamber (a.s.)’e yapılan itirazlara bir cevaptır.
Mekke’li kâfirler, Hz. Muhammed (a.s.)’in çoluk-çocuk sahibi olmasını çok
yadırgı­yor, bir peygamberin bedensel ve cinsel hiçbir ihtiyacı olmaması
gerekti­ğini savunuyorlardı.

7.3.4. Peygamber
Bir Melek Olmalıydı

“Allah’ın peygamberleri onlara, önlerinden ve arkalarından
gelince, ‘Allah’tan başka kimseye itaat etmeyin’ dediler. Bunun üzerine onlar
dedi ki, ‘Rabbimiz isteseydi melekleri gönderirdi. Bu sebeple, sizin
söyledikle­rinize inanmıyoruz”. (Fussilet; 14)

Burada kâfirler demek istiyor ki, “Tanrı bizim dinimizi
beğenmeseydi ve bizi bundan vazgeçirmek için bir peygamber göndermek isteseydi,
bize meleklerini gönderirdi. Sen (Hz. Muhammed) melek değilsin ve bizim gi­bi
bir insansın, onun için, senin Allah tarafından gönderildiğine inanmıyo­ruz.”

7.3.5. “Peygamber
Büyük Bir Adam Olmalıydı”

“Ve şunu da söylediler: ‘Bu Kur’an, iki memleketin büyüklerinden
bir kimseye indirilseydi ya!”. (Zuhruf; 31)

Burada bahsedilen “iki memleket” Mekke ve Taif tir. Kâfirler
diyordu ki, eğer Allah gerçekten bir kişiyi peygamberlik rütbesine çıkarmak ve
ona Kitabını indirmek istemiş olsaydı, o zaman onların en büyük şehirleri olan
Mekke ve Taif in ünlü, tanınmış, zengin ve güçlü bir şahsiyetini bu göreve
getirirdi. Peygamber yapmak için Tanrı bula bula bir öksüz çocu­ğu mu buldu? Hem
de öyle bir çocuk ki, hiçbir miras devralmamıştır. Gençliği, çobanlık yapmakla
geçmiştir. Şimdi de geçimini zor sağlıyor. Karısının verdiği sermaye ile ticaret
yapıyor. O herhangi bir kabilenin rei­si değildir, ailesi de zengin bir aile
değildir. Mekke’de Velid bin Muğire ve Utbe bin Rabi’a ve Taif te Urve bin
Mes’ûd, Hubeyb bin Amr, Kinâne bin Abd’i Yâleyl gibi soylu ve varlıklı kabile
reisleri varken peygamber­lik, ismi cismi belli olmayan böyle bir kişiye mi
verilir? Mekke’liler işte böyle düşünüyorlardı. Onlar zâten bir “insan’ın
peygamber olacağına ihti­mal vermiyorlardı. Fakat Kur’ân-ı Kerim’de çeşitli
deliller ile ancak bir “insan’ın peygamber olacağı hususu tekrarlanınca ve
insanüstü bir var­lığın peygamber olamayacağı gerçeği ortaya konunca, kâfirler
bu defa ağız değiştirdiler ve başka türlü konuşmaya başladılar. Artık bir
insanın peygamber olmasına itirazları yoktu, ama istiyorlardı ki bu insan bir
hü­kümdar, nüfuzlu, zengin ve güçlü bir kişi olsun. Onlara göre, Hz. Muham­med
bin Abdullah (a.s.) bu ölçüye uymuyordu.

7.3.6. Hz.
Muhammed’in, Hayatını Kazanmasına İtirazlar

“Ve kâfirler, ‘Bu nasıl peygamberdir? Yemek yiyor ve çarşılarda
ge­ziyor? O’nunla beraber nezir olmak için neden bir melek indirilmedi?’
dediler”. (Furkan; 7)

Yani, bir kerre bir “insan’ın, peygamber olarak gelmesi garip
bir ha­disedir. Allah’ın mesajını etten, kemikten yapılmış, yemeye, içmeye
muh­taç olan bir insan yerine, bir melek getirmeliydi. Yine de, eğer bir insan
peygamberlik payesi ile seçilmişse, bu insan hiç olmazsa yeryüzündeki büyük
adamlar gibi, bir hükümdar, bir lider, bir kabile reisi olmalıydı, ki huzuruna
çıkmak için herkes can atsın ve zorla kabul edilsin. Fakat, bu ne biçim
peygamberdir ki, sıradan İnsanlar gibi cadde ve sokaklarda geziyor, çarşı,
pazarda alış veriş yapıyor. Sonra, yanında kırbaçlı ve heybetli bir melek
olmalıydı ki doğru yola gelmeyenleri cezalandırabilsin. Bu konuya şu aşağıdaki
ayette de değinilmiştir:

“Bizim, senden evvel gönderdiğimiz peygamberler de, yemek yer ve
çarşılarda gezerlerdi. Sizin bir kısmınızı bir kısmınız merine imtihan ve­silesi
kıldık. Sabreder misiniz (diye). Rabbin hakkiyle görendir”. (Furkan; 20)

Burada, Cenâb-ı Allah, Mekke kâfirlerine gereken cevabı
vermiştir. Mekke’liler Hz. Peygamber (a.s.)’in normal bir insan olduğuna,
sokaklar­da ve çarşıda gezmesine itiraz ediyorlardı. Burada şu tarihi gerçek de
unu­tulmamalıdır ki, Mekke’liler Hz. Nuh, Hz. İbrahim, Hz. İsmail, Hz. Musa
(a.s.) ve diğer bazı peygamberler hakkında bilgi sahibiydiler, halta onların
peygamberliğini de kabul ediyorlardı. Peki, bu peygamberler insan değil
miydiler? Hz. Muhammed (a.s.)’in insan oluşuna niçin bu kadar şiddetle
karşıydılar? Dünyaya daha önce gelen peygamberler yemek yemiyor, çar­şı pazarda
gezmiyorlar mıydı? Bırakalım başka peygamberleri, sadece Hz. Îsa’nın durumunu
ele alalım. Meryem oğlu Îsa (a.s.)’ı Hıristiyanlar Allah’ın oğlu ilân etmişler,
Mekke’liler de O’nun putunu Kâbe’ye koymuşlardı. Ve İncil’de de Hz. Îsa’nın
normal bir insan gibi yemek yediği ve sokaklarda gezdiği kayıtlıydı. İşte bu
nedenle, Cenab-ı Allah burada önceki peygam­berler ile Hz. Muhammed(a.s.)’in
durumları arasında mukayese yapıyor ve Mekke’lilerin garip tutumunu kınıyor.

“Bizim, senden evvel gönderdiğimiz peygamberler kendilerine
vah­yettiğimiz erkeklerdi. Eğer bilmiyorsanız Kitab ehline sorunuz. Biz, onları
yemek yemez birer ceset olarak yaratmadık. Onlar hayatta da ebedi kalıcı
değildirler” (Enbiyâ; 7-8)

Bu da, kâfirlerin, “bu adam da bizim gibi bir insandır”
sözlerine bir cevaptır. Mekke”li kâfirler, Hz. Muhammed (a.s.)’in insan oluşunu,
O’nun peygamber olamayacağına en büyük delil olarak gösteriyorlardı. Onun için
burada deniliyor ki, eski çağlarda peygamber olarak kabul ettiğiniz kişiler de
birer insandılar. Zaten beşer veya insan oldukları için Allah’ın vahyiyle
şereflendirilmişlerdi.

 

Altıncı Bölüm: BİR İNSAN VE BİR PEYGAMBER OLARAK HZ. MUHAMMED (A.S.)

6.1. RASÛLULLAH (A.S.)’A BAĞLILIK VE İTAAT

6.1.1. İslâmiyetin Canlı Örneği

6.1.2. Sadece Bir Elçi Değil

6.1.3. Nefsin Kötülüklerinden Arınmış

6.1.4. Her Zaman ve Her Yerde Örnek Hayat

6.1.5. Allah’ın Tâyin Ettiği Önder ve Hükümdar

6.1.6. Peygamber (a.s.)’e Bir Hükümdar Olması İtibariyle İtaat Etmek

6.1.7. Tuhaf Bir İddia

6.1.8. Hz. Peygamber (a.s.)’in Hâkimiyetinin Kendine Mahsus Özelliği

6.1.9. İtaatin Üç Derecesi

6.1.10. Dinî ve Medenî Mevzular Arasındaki Ayırım Yanlıştır

6.2. HZ. PEYGAMBER (A.S.)’E İTAAT VE İSLÂMDA FİKİR HÜRRİYETİ KAVRAMI

6.2.1. Tek Hâkim Allah’tır

6.2.2. İnsanların İnsanlar Üzerindeki Hakimiyeti

6.2.3. Peygambere İtaat Ne Demektir?

6.2.4. Kesin İtaat

6.2.5. Peygamber (a.s.)’e Peygamber Olması Bakımından itaat

6.2.6. Hz. Peygamber (a.s.)’in Vazifesinin Başlıca İki Hedefi Vardı

6.2.7. Fikir Hürriyeti Kavramını Yerleştirme Çabaları

6.2.8. Hz. Zeyd bin Harise Olayının Ardındaki Gerçekler

6.2.9. Hz. Peygamber’in Öğrettiği Fikir Hürriyeti

6.2.10. Dört Halife’den Sonra Fikir Hürriyeti Kavramı

6.2.11. İmam ve Fakihlerin Fikir Hürriyetine Yaklaşımı

6.2.12. İslâm’da Fikir Hürriyeti Kavramının Ortadan Kalktığı Dönem

6.3. PEYGAMBERLİK VE FONKSİYONU

6.3.1. Birinci Grubun Görüşü

6.3.2. İkinci Grubun Görüşü

6.3.3. Üçüncü Grubun Görüşü

6.3.4. Dördüncü Grubun Görüşü

6.3.5. Çocukluktan İtibaren Peygamberlerin Terbiyesi İçin Alınan Özel Tedbirler

6.3.6. Olağanüstü Yetenek ve Güçler

6.3.7. Allah’ın Müşahedesi ve Himayesi

6.3.8. Değerlendirme

6.3.9. Peygamber Mükemmel Bir İnsandır

6.3.10. Konumuzla İlgili Bazı Ayetler

6.3.11. Peygambere Mutlak İtaat İçin Verilen Emir

6.3.12. Peygambere İtaat, Alelâde Bir İnsana İtaat Değildir

6.3.13. Peygamberin Hidâyeti İçin Gönderilen Vahyin Türleri

6.3.14. Hz. Peygamber (a.s.)’e Gelen Benzeri Vahiyler

6.3.15. Yukarıdaki Ayetlerden Çıkan Sonuçlar

6.3.16. Hz. Peygamber (a.s.)’in Bütün Hayatı “Güzel Bir Örnek”dir

6.3.17. Peygamber, Her Zaman Peygamberdir

6.3.18. Peygamber İle Peygamber Olmayanın Hâkimiyeti Arasındaki Fark

6.4. PEYGAMBER’İN ŞAHSÎ VE DİNÎ HÜVİYETİ

6.4.1. Meselenin Teorik Yönü

6.4.2. Meselenin Pratik Yanı

6.4.3. Asr-ı Saadet’ten Sonra Peygamberin Peygamberlik Yönünün Öğrenilmesi

6.5. PEYGAMBERLİK MAKAMI VE KUR’AN’IN HÜKÜMLERİ

6.5.1. Peygamber’in Dört Çalışma Alanı

6.5.3. Dinî Lider ve Taklide Lâyık Örnek Olarak Peygamber (a.s.)

6.5.4. Kanunların Uygulayıcısı Olarak Peygamber (a.s.)

6.5.5. Bir Hakim Olarak Peygamber (a.s.)

6.5.4. Kanunların Uygulayıcısı Olarak Peygamber (a.s.)

6.5.5. Bir Hakim Olarak Peygamber (a.s.)

6.5.6. Bir Hükümdar Olarak Hz. Peygamber (a.s.)

6.5.7. Asr-ı Saadet’te Adlî Sistem

6.5.8. İslâm Düzeninin Anayasal Temelleri ve Bunda Peygamber (a.s.)’in Yeri

6.6. HZ. PEYGAMBER’E KUR’AN’IN DIŞINDA İNEN VAHİYLER

6.6.1. Kıble’nin Tayini

6.6.2. Mekke’nin Fethiyle İlgili Müjde

6.6.3. Gizli Bir Şey

6.6.4. Hz. Zeyneb’i Nikahlaması

6.6.5. Ağacı Kesme İzni

6.6.6 Bedir Savaşından Önceki Bir Vaad

6.6.7. Müslümanların Yalvarışına Cevap

6.6.8. Ezan ve Cuma Namazı

6.6.9. Namaz Edâ Etmenin Yolu

 

Altıncı Bölüm: BİR İNSAN VE BİR
PEYGAMBER OLARAK HZ. MUHAMMED (A.S.)

6.1. RASÛLULLAH (A.S.)’A BAĞLILIK VE
İTAAT

İslâmiyeti kabul etmiş ve müslüman topluluğa girmiş olanlar için
Hazreti Peygamber efendimiz (a.s.)’in durumu sadece bir elçi veya haber­ci gibi
değildir. Aksine, Rasûlullah onlar için hem hoca hem velidir. Rasûlullah (a.s.)
hem İslâm şeriatı ve hayat tarzının canlı misali, hem de kendisine her devirde
itirazsız sadakat gösterilmesi ve itaat edilmesi gere­ken hâkim ve önderdir.

6.1.1.
İslâmiyetin Canlı Örneği

Muallim, hoca veya öğretmen olarak Rasûlullah (a.s.)’in görevi,
Al­lah’ın kelâmı, emirleri, talimatı ve kanunlarını kullara anlatmak,
ulaştır­mak ve açıklamak olmuştur. Bir velî ve terbiyeci olarak vazifesi, Kur’ân-ı
Kerim’in talimatı ve Allah’ın kanunlarına göre müslümanları yetiştirmek, eğilmek
ve yaşantılarını değiştirmek olmuştur, İslâm dininin bir örneği olarak da Hz.
Peygamber (a.s.)’in amacı ve hedefi, Kitabullah’a göre mu­teber ve makbul olan
hayatın bir simgesi, canlı bir misali haline gelmek olmuştur. Hz. Muhammed bu
hüviyetiyle, söylediği her söz ve yaptığı her hareket bakımından İslâmiyeti!)
canlı bir timsalidir. O’na bakan herkes, Kitabullah’a göre nasıl konuşulması,
nasıl hareket edilmesi ve nasıl bir hayat sürülmesi gerektiğini hemen anlamak
durumundadır. Bunun yanı sıra, Rasûlullah (a.s.) müslümanların hâkimi, önderi ve
lideridir de. Bu öyle bir liderdir ki, kendisine tanı itaat edilmeli ve emirleri
hiç itiraz edil­meden, derhal ve eksiksiz yerine getirilmelidir. O’na inanmak ve
O’nun emirlerine uymak, Kur’ân-ı Kerim’in ayet ve hükümlerine inanmak ve uymak
demektir. Bu, bildiğimiz sıradan emir ve önderlerden değildir ki, ya­şadığı veya
iktidarda kaldığı sürece ona itaat edilsin. Aksine, kıyamete ka­dar
müslümanların önderi, serdârı ve lideri olarak kalacak ve emirleri her zaman ve
her şart altında geçerli olacaktır.

6.1.2. Sadece Bir
Elçi Değil

“İnne aleyke ille’l-belâğ” ayetine bakarak, peygamberin sadece
bir el­çi ve haberci olduğunu ileri sürenler mühim bir noktayı unutuyorlar. Bir
peygamberin tebliğ edici veya telkin edici hüviyeti, ancak onun dinine
in­sanların girmesine kadar sürer. Yeni dine girip bir ümmet oluşturduktan sonra
iman edenler için peygamber kimliği, tebliğ ve telkin edicilikten çı­kar, bir
lider, hâkim, bir hükümdar, bir hukukçu, bir kadı, bir hoca, bir ve­li ve bir
kumandan haline gelir. Artık ümmetinin O’na sadakatini bildir­mesi, O’na itaat
etmesi şarttır.

Bazı kimseler, bir insan olarak Muhammed bin Abdullah (a.s.)
ile, bir vaiz ve peygamber olarak Muhammed Rasûlullah (a.s.) arasında ayırım
yapmaya çalışmışlardır. Ancak Kur’ân-ı Kerim böyle bir ayırım yapmıyor. Kur’ân-ı
Kerim, Hz. Muhammed (a.s.)’in sadece bir tek kimliğini bildir­mektedir. O da,
rasûl veya peygamber oluşudur. Cenabı Allah’ın, kendisi­ni peygamberlik
mertebesine çıkarmasından başlayarak verdiği son nefe­sine kadar, Hz. Muhammed
(a.s.) her ân Allah’ın Rasûlü sayılmıştır. Her sözü ve fiili Allah’ın peygamberi
olarak yapılmıştır. Fakat, Peygamber Efendimiz (a.s.) bir peygamber olmasının
yanı sıra aynı zamanda bir vaiz, muallim, hoca veli, eğitimci, kadı, hâkim,
İmam, emir ve hükümdardı. Hatta, özel, ailevî ve vatandaşlık hayatını da aynı
hüviyetiyle sürdürdü. Bütün bu kimliklere bürünmesine rağmen, mübarek hayatı,
mükemmel bir insan ve dindar bir mü’min olarak öylesine temiz öylesine nezih idi
ki, O’nu taklit etmek, Allah’ın rızası ve ahiretle şefaat ve selâmetin
vazgeçil­mez bir kuralı olarak ortaya çıktı. Nitekim, Ahzab sûresinin 21.
ayetinde şöyle buyurulmuştur: “Sizin için Allah’ın Rasûlünde güzel bir örnek
var­dır. Bu haslet, Allah’ın rızasını ve ahiret sevabını ümid edip, Allah’ı
zikre­denlere mahsustur”. Hazreti Peygamber efendimiz (a.s.)’in peygamberlik,
insanlık ve devlet başkanlığı hüviyetlerinde ayırım yapıldığını gösteren en ufak
bir işaret ve kaydı Kur’ân-ı Hakim’de görmek mümkün değildir. Za­ten, ayırım
yapılmaya, fark gözetmeye ihtiyaç da yoklu. Zira, Hz. Mu­hammed (a.s.) Allah’ın
şeriatına göre harekat etmek, bu şeriatın gerçek bir temsilcisi olmakla
mükellefti ve dolayısıyla Allah’ın emrine aykırı her­hangi bir söz söyleyemez,
herhangi bir hareketle bulunamazdı.

6.1.3. Nefsin
Kötülüklerinden Arınmış

Aynı noktaya, Necm sûresinin ilk ayetlerinde de temas
edilmiştir. Meselâ 2. ayette şöyle deniliyor: “Sahibiniz (Hz. Peygamber) ne
dalâlete düştü ve ne de azdı.” Üçüncü ayette, “O, (Hz. Muhammed), hevasından
söylemez” deniliyor. Dördüncü ayette de, “O, kendisine (Allah tarafından) vahiy
olunan bir vahiydir” ve bundan sonraki ayette de, “O’na, O’nu en güçlü olan
öğretti” deniliyor. Bazı kimseler bu ayetlerde sadece Kur’ân-ı Kerim’in
vahiylerden ibaret olduğunun anlatıldığını söylüyorlar. Çünkü bilindiği gibi,
kâfirler Kur’an-ı Kerim’in vahiy olmadığını iddia ediyorlar­dı. Ama bence burada
Kur’ân-ı Kerim’e en ufak bir işaret yoktur. Dördün­cü ayette kullanılan “huve”
zamiri, açıkça Rasûlullah’ın nutkuna işarettir ki, bundan üçüncü ayette
bahsedilmiştir. Bu ayetlerde, Rasûlullah’ın nut­kunun, Kur’an’a mahsus olduğunu
gösteren herhangi bir şeye rastlanmı­yor. Yani burada denilmek isleniyor ki,
işbu ayete göre, Resul’ün nutku veya konuşması olma mahiyetindeki her söz vahiy
olacak ve nefsin hevasından arınmış olacaktır. Kur’ân-ı Kerim’de bu noktanın
önemle be­lirtilmesinin amacı, Hz. Peygamber (a.s.)’in gönderildiği insanları,
kendi­sinin masum olduğu ve dalâlete düşmediği konusunda ikna etmekti. Böy­lece
Mekkeliler, Araplar ve diğer milletlerden olanlar, Hz. Muhammed (a.s.)’in,
nefsin hevasından arınmış, tertemiz bir şahsiyete sahip olup, yap­tığı her işin
Allah’ın emrine uygun olduğunu anlayabilirlerdi. Zâten, bir peygamberin bir tek
sözcük veya hareketinin, nefsinin isteklerine bağlı ol­duğu anlaşıldığı takdirde
İnsanlar o peygambere itibar ve itimat etmezler. Kâfirlerin asıl bocaladığı
mesele buydu. Onlar Hz. Peygamber (a.s.)’in söz ve hareketlerinin Allah’tan
değil, hâşâ kendi kişiliği içindeki aksaklıktan doğduğunu sanıyorlardı. Onlara
göre Hz. Peygamber (a.s.) ya aklî dengesi­ni kaybetmişti ya da bir kişi O’na
bazı şeyler öğretmiş olmalıydı. Yüce Allah işte bu ayetleri indirmek suretiyle
bu tür tereddüt ve şüpheleri tek kalemle ortadan kaldırmış oldu. Allah Teâlâ, Hz.
Muhammed (a.s.)’in da­lâlete de, kötü yola da düşmediğini, hiçbir sözünü
nefsinin hevasından söylemediğini, ağzından çıkan her sözün hak olduğunu ve
Hak’tan geldi­ğini, kendisine ne herhangi bir kişinin ne de şeytanın bir şey
öğrettiğini, aksine en kuvvetli olan, Rabbi’nin O’na her türlü bilgiyi verdiğini
açıkça ifade etmiştir. Aynı şeyi Hz. Nebiyi Kerim (a.s.) de kendi mübarek
ağzıy­la şöyle söylemiştir: “Elinde canım olan Zât’a yemin ederim ki, bundan
(dilimden) çıkan her şey Hak’tır.”

6.1.4. Her Zaman
ve Her Yerde Örnek Hayat

Maalesef, bazı kimseler, Hazreti Muhammed (a.s.)’in yaşantısının
her ânının örnek alınması gerekmediğini, bilhassa, özel yaşantısına
karışılma­ması gerektiğini söylerler. Bu şahıslara göre, Hz. Peygamber’in,
evinde, ailesi içinde ve bazen dışarıda özel sohbetlerde söylediği sözlerin
vahiy ol­madığını, bunun için ne kendisinin herhangi bir iddiada bulunduğunu, ne
de kâfirlerin bunu tartışma konusu yaptıklarını belirtirler. Ben diyorum ki,
Rasûlullah (a.s.) ne zaman ve ne durumda ne söylemiş veya ne yap­mışsa bir
peygamber olarak yapmıştır. Yaptığı her iş ve altığı her adım, dalalet, kötülük
ve sapıklıktan uzaktı. Bütün söz ve fiilleri, Cenabı Al­lah’ın çizdiği çizgi
üzerinde olmuş, O’nun gösterdiği sınırlar içinde kal­mıştır. Dolayısıyla, bütün
İnsanlar Hz. Peygamber (a.s.)’in hayatının her ânını kendilerine örnek
almalıdırlar. Hz. Peygamber (a.s.)’in hayatı, canlı bir Kur’ân-ı Kerim ve İlahi
Nizamnamedir. Neyin caiz, helâl, mübah, ge­çerli, yararlı ve neyin mekrûh,
haram, geçersiz ve zararlı olduğunu Pey­gamber Efendimiz’in mübarek hayalından
anlayabiliriz. Nelerin Allah’ı hoşnut edebileceğini, nelerin O’nun gazabını
gerektirdiğini, hangi konu­larda içtihâd edebileceğimizi, hangi meselelerde
Rabbimize itaat edeceği­mizi ve ne gibi meseleleri birbirimize danışmak
suretiyle halledebileceği­mizi ve dinimizde özgürlüğün yerinin ne olduğunu,
kısacası her şeyi, Hz. Muhammed (a.s.)’in örnek hayalından öğrenebiliriz.

6.1.5. Allah’ın
Tâyin Ettiği Önder ve Hükümdar

Rasûlullah (a.s.) kendi kendini lider ilân etmemişti. O’nu
İnsanlar da hâkim seçmemişti. O, Allah’ın seçtiği ve tayin ettiği bir lider ve
hâkimdi, iktidarı ve hakimiyeti, O’nun peygamberliğinden ayrı bir şey değildi.
As­lına bakılırsa kendisi zâten Allah’ın Rasûlü olmak itibariyle lider ve
hü­kümdardı. Şüphesiz kendisine, insanlara danışma fikirlerini alma öğüdü
verilmişti. Ama bu istişare, ümmetine bir örnek vermek amacıyla gerekli
görülmüştü. Maksat, Hz. Muhammed (a.s.)’in kendi görüş ve davranışla­rıyla
İslâmiyet’in allın kurallarını ümmetine gösterme imkânını oluştur­maktı. Bu
itibarla, Hz. Muhammed (a.s.)’in sıradan lider veya hükümdar­lardan biri olduğu
sonucu çıkarılmamalıdır. Çünkü başka emîr ve hâkimlere “birbirine danışma” emri
verilmiştir. (Bk. Şûra Sûresi, ayet: 39). Ayrıca istişare konusunda herhangi bir
ihtilaf söz konusu olunca Hz. Peygamber (a.s.)’e müracaat edilmesi tavsiye
edilmiştir (Nisa Sûresi: 59). Fakat Hz. Peygamber (a.s.)’e insanlara danışma
öğüdü verilmesine rağmen bir şeye azmettiği zaman, Allah’a tam güvenerek
harekete geçmesi de tavsiye edilmiştir. (Bk. Al-i İmran: 59). Bundan
anlaşılacağı gibi, Hz. Peygamber (a.s.) için aslında herhangi bir istişareye
gerek yoktu, ama kendisi bunu yapmıştır; zira insanlara İslâmî hükümetin
örneğini vermek istemiştir.

6.1.6. Peygamber
(a.s.)’e Bir Hükümdar Olması İtibariyle İtaat Etmek

Bir lider ve hâkim olması itibariyle Hazreti Peygamber (a.s.)’e
itaat etmenin yalnızca yaşadığı devre kadar sınırlı olduğunu düşünmek
yanlış­tır. Bu hususta ileri sürülen ayetten aslında böyle bir mânâ çıkmıyor.
Enfâl sûresinin 20. ayetinde yer alan “ve entüm tesme’ûn” sözlerinden, ba­zı
kimseler, Hazreti Peygamber (a.s.)’e itaatin sadece O’nu kendi kulakla­rıyla
dinlemiş olanlara vacip olduğunu iddia ederler. Fakat, Enfâl sûresinin daha ilk
ayetinde şu sözlere rastlıyoruz: “Ve eğer mü’minlerden iseniz Allah’a ve
Rasûlüne itaat edin”. Ayet 5’te ise Rasûlullah (a.s.)’ın cihâda daveti üzerine
canları sıkılanlar azarlanıyor. 13. ayette de şöyle bu­yurulmuştur: Allah ve
Rasûlüne karşı gelenlere, Allah’ın cezası cidden pek çetindir”. 20. ayette şu
sözlere rastlıyoruz: “Ey mü’minler, Allah ve Rasûlüne, itaat edin. Kur’ân’ı
dinleyip dururken ondan yüz çevirmeyin.” Gördüğünüz gibi bu ayette ve yukarıdaki
ayetlerde Rasûlullah (a.s.)’a itaat edilmesi için defalarca emir verilmiştir.
Bunun amacı, Allah’ın peygambe­rine itaat etmenin, Cenabı Allah’a itaat etmek
demek olduğunu müslüman­lara iyice anlatmaktır. Ayrıca, her yerde “rasûl”
kelimesi kullanılmış, emir veya hükümdar kelimesi kullanılmamıştır. Bunun
dışında, burada, rasûl veya peygamberin liderlik ve hükümdarlık hüviyetinin,
peygamberlik sı­fatından ayrı olduğunu gösteren en küçük bir işaret de yoktur.
Daha sonra, kullar, peygamberin emirlerine karşı gelmekten men edilmiştir.
Peygam­ber (a.s.)’e karşı gelmenin büyük bir günah olduğu ve cezasının çok ağır
olduğu anlatılmıştır. Bu bakımdan, “ve entüm tesme’ûn” deyiminin, Al­lah’ın
emirlerini duyduktan sonra Rasûlullah (a.s.)’a itaatsizlik etmemeleri anlamında
kullanıldığı akıl ve mantığa da yakındır. Yani, Hz. Peygamber (a.s.)’e sadece
yaşadığı çağda değil, ondan sonra da ve kıyamete kadar, Kur’ân-ı Kerim’i
dinledikçe itaat etmek gerekiyor.

6.1.7. Tuhaf Bir
İddia

“Diğer lider ve hâkimler gibi, Hazreti Peygamber (a.s.)’in
iktidarı ve hükümdarlığı da geçiciydi. O kendi çağının şartlarına göre lider ve
hâkim sayılabilirdi. Ama bugün, devlet ve siyasetle O’nun kullandığı metod ve
yaptığı icraata uyulamaz. Bugün şartlar çok değişiktir ve Bedir ile Uhud
savaşlarında kılıç ve kalkanlarla yapılan muharebe artık tarihe karışmış­tır”.
Bu gibi iddialar sık sık ortaya atılıyor. Bu saçma bir iddiadır ve biz bunun
sadece son satırlarını ele almak istiyoruz. Şüphesiz, Hz. Peygamber (a.s.)’in
zamanında kullanılan silâh, araç ve gereç o çağın ürünüydüler. Ama biz burada
zahiri şeylerle uğraşmıyoruz. Bizim ilgilendiğimiz şey, Hz. Muhammed (a.s.)’in
savaş ve barışla ilgili getirdiği altın kurallardır, önemli olan; askeri
bilgisi, orduyu yönetme ve komuta etme kabiliyeti, çarpışmalarda kullandığı
taktik, savaşırken dikkat ettiği ahlâk kuralları esirlere uyguladığı insancıl
muameledir. Hazreti Muhammed (a.s.)’in ha­zırladığı ve uyguladığı savaş yasaları
sadece kendi dönemi için değil, bü­tün çağlar için geçerlidir. Kanun ve şeriat
açısından önemli olan; Hz. Peygamber (a.s.)’in kılıç, kalkan, top veya tüfek
kullandığı değil, bu kılıç, top ve tüfekleri nasıl ve hangi amaçlar için
kullandığıdır. Hazreti Peygamber (a.s.)’in mübarek gazve(savaş)lerinde bu konuda
koyduğu kurallar ve gös­terdiği örnekler, İslâm’da savaş ve barış yasalarını
vücuda getirmişlerdir, İslam’da Cihad’ın ne olduğunu biz Rasûlullah’tan
öğrenmişizdir ve Server-i Alem (Cihan Önderi) manevî bakımdan kıyamete kadar
bütün İslâm or­dularının Başkomutanı’dır.

6.1.8. Hz.
Peygamber (a.s.)’in Hâkimiyetinin Kendine Mahsus Özelliği

Yazarlarımızdan biri, bir peygamber ile bir hâkim arasında fark
oldu­ğunu belirtmiş, müslümanların kendi hâkim ve hükümdarlarıyla ihtilâfa düşme
hakkına sahip olduklarını, ama peygamberlerine karşı çıkma hak­kına sahip
olmadıklarını savunmuştur. Şimdi ben kendisine sormak istiyo­rum, eğer sizce Hz.
Muhammed Mustafa (a.s.) diğer emir ve hükümdarlar gibi bir hâkim ise, O’nunla
ihtilafa düşme hakkına sahip misiniz? Hz. Muhammed (a.s.)’in peygamberlik
hüviyetini, O’nun devlet ve siyaset adamlığından ayrı sayan bu zât’a sorabilir
miyim; herhangi bir müslüman O’nun söz ve davranışlarına karşı gelebilir mi?
Unutulmamalıdır ki, Hz. Muhammed öyle bir hâkim ve liderdi ki, O’nunla
konuşurken sadece sesi­ni yükseltenlerin bile, bütün amellerinin ve iyi
işlerinin hiçe sayılacağı be­lirtilmişti (Hucurat, ayet: 2). bu öyle bir liderdi
ki, O’nunla kavga edenin cehennem ateşine atılacağı ikâzı yapılmıştı (Nisâ,
ayet: 115). Eğer kendi­siyle ihtilâfa düşemez, O’na karşı çıkamazsak, O’nu başka
hâkim ve hü­kümdarlarla nasıl bir tutabiliriz?

6.1.9. İtaatin Üç
Derecesi

Bizden bazıları var ki, Rasûlullah (a.s.)’a itaat ile ilgili
ilâhi emir ve talimatın, Hz. Peygamber (a.s.)’in hâkim ve hükümdar sıfatıyla
ilgili oldu­ğunu ileri sürerler. Meselâ, şu satırlara bakalım:

“Kur’ân-ı Kerim’de nerelerde Allah ve Rasûl kelimeleri geçmişse,
bunlardan Allah ve Resûlünün hükümdarlık sıfat ve yetkileri anlaşılmalı­dır. Bu
hükümdarlık ve hükümetin anayasası Kitabullah’tır ve bunu uygu­layan Rasûlullah
ve halefleridir. Meselâ, “yes’elûneke anil enfâli kul-il-enfâlü li-llâhi ve-rrasûli”
ayeti bunun bir örneğidir. Ganimet malıyla ilgili emir, Hz. Peygamber’in
dönemine kadar sınırlı olmayıp, Halifeler tarafın­dan da yerine getirilmiştir.
Yani son karar ve Selahiyet mercii, Allah ve Rasûlü’nün hâkimiyeti ve
saltanatıdır. Bu bakımdan, Rasûlullah’ın hâkim ve hükümdar hüviyeti, halifeleri
için de geçerlidir.”

Bu tamamıyla yanlış bir fikirdir. Kur’an-ı Kerim’de itaatin üç
derecesi açıkça belirlenmiştir. Bunlar: 1) Allah’a itaat, 2) Peygambere itaat,
3) Hâkim veya devletin büyüklerine itaattir. Allah’a itaat ve bağlılık, Kur’ân-ı
Kerim’in emir ve buyruklarına uymak demektir. Peygamber’e itaat, Rasûlullah
(a.s.)’ın söz ve hareketlerini takip etmek demektir. Hâkim ve dev­let
büyüklerine sadakat ve itaat da, müslüman tebaa’nın kendi hâkim ve devlet
yöneticilerine itaat etmesi demektir. İtaatin ilk iki derecesi hakkın­da Kur’ân-ı
Kerim’in bir değil birçok yerinde, Allah ve Rasûlünün emirle­rine herhangi bir
itiraz edilmeden uyulmak gerektiği belirtilmiştir. Müslü­manlar için Allah ve
Rasûlüne itaat etmekten başka çare yoktur. Bir konu­da Allah ve Rasûlü
kararlarını vermişlerse, hiçbir müslüman bu konuda kendi görüşünü ileri süremez,
keyfî hareket edemez. Üçüncü itaat derece­sine gelince devlet büyüklerine, ancak
Allah ve Rasûlüne bağlı kalınmak suretiyle itaat edilmesi farz edilmiştir. Yani
bir konuda Allah ve Rasûlü’nün emirleri başka, devlet büyüklerinin emirleri
başkaysa, hiç te­reddüt edilmeden ilk zikrolunan emirler tercih edilmelidir.
Herhangi bir şüphe ve ihtilâfta da Allah ve Rasûlünün emirlerine öncelik
tanınmalıdır. Böylesine açık seçik emirler varken, Allah ve Rasûlünün
emirlerini, hâkim ve hükümdarlarınki ile bir tutmanın hiçbir anlamı yoktur.
Ayrıca, yukarıdaki ayet de yanlış şekilde yorumlanmıştır. “Bütün ganimet malları
Allah ve Rasûlüne aittir” demenin maksadı, Allah ve Rasûlünün meydana getirdiği
İslâm topluluğunun eline düşen ganimet mallarının, yine bu top­luluğun kalkınma
ve refahı için kullanılması gerektiğini vurgulamaktır. Böylece, Kur’ân-ı
Kerim’de geçen Allah ve Rasûl kelimelerinin, Allah ve Peygamberi’nin hâkimiyeti
ve saltanatı anlamına gelmediği anlaşılmış oluyor.

6.1.10. Dinî ve
Medenî Mevzular Arasındaki Ayırım Yanlıştır

Hazreti Peygamber efendimiz (a.s.)’in dini, medeni ve içtimai
hüviye­ti arasında ayırım yapılması için ortada herhangi bir sebep yoktur.
Zâten, Kur’ân-ı Kerim’de ve hadislerde, Allahu Teâlâ’nın veya bizzat
Peygambe­rimiz’in bu konuları ayrı tuttuğunu gösteren en ufak bir işaret ve
kayıt yoktur. Bu bakımdan, müslümanlar için Hz. Peygamber (a.s.)’in sadece dinî
söz ve hareketlerinin örnek alınmasının lâzım geldiğini, cemiyet ve medeniyetle
ilgili söz, hareket ve koyduğu kurallara itibar edilmemesi ge­rektiğini ileri
sürenler yanlış yoldadırlar. Bu tür iddialarda bulunanlar, Hz. Muhammed
(a.s.)’in sosyal ve kültürel alanlardaki söz ve fiillerinin sade­ce kendi
döneminin insanlarını ilgilendirdiğini, çağımızda ise sözlerinin sadece dinî
vecize niteliği taşıyabileceğini ve faaliyetlerinin de nazar-ı dikkate
alınabileceğini söylerler. Fakat bu adamlara açıkça meydan oku­yorum, Kur’ân-ı
Kerim’de Hz. Peygamber (a.s.)’in dini, içtimai ve medeni sıfatları arasında
ayırım yapıldığına dair tek bir kelime veya ayet göstere­mezler. Halbuki ben
Kur’an-ı Kerim’de şu ayete rastlıyorum:

“Allah ve Rasûlü bir işe hüküm verdiği zaman, mü’min bir erkekle
mü’min bir kadın için, kendi işlerinde muhayyerlik haklan yoktur. Allah ve
Rasûlüne âsi olan muhakkak açık bir sapıklık etmiş olur”. (Ahzâb; 36).

Görüldüğü gibi, bu ayette belirli bir zamandan bahsedilmiyor.
Burada adları geçen “mü’min erkek ve kadınlardan sadece Hz. Muhammed (a.s.)’in
zamanında yaşamış olan müslümanlar kastedilmiyor. Burada “iş” sözcüğü üzerinde
de önemle durulmalıdır. Bu iş hem dini, hem dünyevi olabilir. Allah ve Rasûl
kelimeleri de Allah ve Rasûl kelimeleri olarak kullanılmıştır, onların
hakimiyeti veya saltanatı olarak değil. Burada bü­tün mü’min erkek ve mü’min
kadınların, bir konuda Allah ve Rasûlü’nün karar vermeleri halinde ona uymaktan
başka çareleri olmadığı ifade edil­miştir. Onlar, ister erkek ister kadın olsun,
ne ferdî ne içtimaî şekilde Al­lah ve Rasûlü’nün emirlerine karşı gelemezler.
Yukarıdaki ayette, Allah ve Rasûlü’nün emirlerine karşı gelenler de sapıklıkla
suçlanmıştır. Yani, Allah ve Rasûlü’nün sadece dinî değil, diğer bütün konularda
verdikleri emir ve kararlara istisnasız uyulmalıdır. Zaten, Allah ve Rasûlü’nün,
İslâm topluluğu için getirdikleri kanun ve düzenin yaşaması ve gelişmesi,
onla­rın emir ve kararlarına uyulmaya bağlıdır. Eğer her müslüman Allah ve
Rasûlü’nün emir ve talimatını bir yana bırakıp keyfine göre hareket etme­ye
başlarsa bu düzenin ayakta durması mümkün değildir.

6.2. HZ. PEYGAMBER (A.S.)’E İTAAT VE
İSLÂMDA FİKİR HÜRRİYETİ KAVRAMI

Yazarlardan biri şöyle yazıyor:

“Ahzâb sûresinde Hz. Zeyd bin Harise ile Hz. Zeyneb (r.a.)
hakkında anlatılan olay, önemli bir şüpheye yol açıyor. Rasûlullah (a.s.) Hz.
Zeyd’e şöyle demişti: ‘Karının izdivacında kalmasına izin ver ve Allah’tan
kork’. Fakat Hz. Zeyd, Rasûlullah’ın bu emrine karşı gelerek Hz. Zeyneb’i
boşa­yıverdi. Hz. Zeyd’in bu hareketinin Hz. Peygamber’in emrine karşı olduğu
muhakkaktır. Ne var ki, Kur’ân-ı Kerim’de kullanılan ifadeden, Allahu Teâlâ’nın
Hz. Zeyd’in bu itaatsizliğinden hoşlanmadığını gösteren en kü­çük bir işaret
bulunmadığı anlaşılıyor. Bilakis, olayın başında Hz. Zeyd için “Allah’ın
mükâfatlandırdığı kişi” deyimi kullanılmıştır. Bu demek oluyor ki, Hz.
Peygamber’in bazı emirlerine karşı gelinebileceği ve bazı sözlerinin bizzat
kendisine ait olduğu kesin ise bile, onlara uymanın Al­lah’ın emirlerine
uyulması kadar vacip olmadığı ortaya çıkıyor.”

Burada anlatılan olay ve bununla ilgili olarak sorulan soru öyle
kar­maşık değildir. Bu husustaki şüphe birkaç kelime ile giderilebilirdi. Ancak
şüphenin doğduğu noktada çeşitli yanlış anlamalar vardır ve bunlar çok gerilere
kadar uzanıyor. Onun için, bu şüphenin giderilmesinden önce bu­nun kaynağını
teşkil eden yanlış anlamaları ele alalım.

6.2.1. Tek Hâkim
Allah’tır

Kur’ân-ı Kerim, semavi kitaplar arasında, Mutlak Hâkim’in, Allah
(c.c.)tan başkası olmadığını en açık ve kesin ifadelerle anlatan kitaptır.
Kur’ân-ı Kerim’in çeşitli ayetlerinde, her türlü karar ve hüküm verme hak­kının
sadece Allah’a ait olduğu, O’nun verdiği emir ve kararlara uyulmak­tan başka
çare bulunmadığı, O’na itaatin farz olduğu ve insanın yaradılış itibariyle O’nun
kulu olduğundan O’na ibadet için yaratıldığı, insanlarla birlikte cinlerin de
Allah’a itaat ve ibadet için yaratıldığı, insanın Allah’tan başka kimsenin
mahlûku ve kulu olmadığı, bu bakımdan bir insanın başka bir insana itaatinin söz
konusu olmadığı, emir ve kararların tümünün Allah tarafından verildiği, başka
kimsenin bunda herhangi bir dahlinin bu­lunmadığı, bir insanın hiçbir zaman
başka bir insanın mutlak hakimi ola­mayacağı, hatla kuvvet, kudret ve iktidar
sahibi bir insanın başkasına, Al­lah’ın emirlerine aykırı bir iş yaptıramayacağı
açık açık anlatılmıştır.

6.2.2. İnsanların
İnsanlar Üzerindeki Hakimiyeti

Kur’ân-ı Kerim’in indirilişinin başlıca amacı, insanı Allah’tan
başka varlıkların boyunduruğundan kurtarıp onu Allah’ın kulu haline getirmek ve
bu arada, kendisine tam bir fikir ve vicdan hürriyeti bahşetmektir. Ni­tekim,
insanların insanlara köleliğine karşı en çok mücadele veren ilâhi kitap Kur’ân-ı
Kerim olmuştur. Bu kitap, hiçbir insana helâli haram veya haramı helâl yapma
yetkisi vermemiştir. Ayrıca, bir insanın kanun ve ya­saklarının sanki ilâhî emir
ve buyruklarmış gibi geçerli ve itaate lâyık ol­duğu fikrini ortadan
kaldırmıştır. Bu tür sadakat ve itaat Kur’ân-ı Kerim açısından “şirk”tir.
Nitekim, Kur’ân-ı Kerim, din adamları, ulema, evliya, rahip, keşiş, kâhin,
papaz, papa ve dini sıfatlar taşıyan hükümdarlarına bir takım tanrısal sıfat ve
ünvanlar verip tapmasa başlayan, emirlerini Al­lah’ın emri gibi yerine getirmeye
çalışanlara müşrik demiştir. Zâten bir in­san, başka bir insana aşırı derecede
bağlanıp onun bir takım insanüstü sı­fat ve selâhiyetler taşıdığına inanmaya
başlayınca, ister istemez onu ilâh derecesine çıkarır, kendisini de onun kulu
haline getirir. Bir insan, bir baş­ka insana karşı kalben, zihnen ve bedenen,
bütün yetenek ve özgürlükle­rinden feragat edince karşısındakini her türlü
kusur, hata ve ayıptan berî saymış olur. Böyle bir kişi, bağlı olduğu kişinin,
insan hak ve hürriyetleri hakkında son sözü söyleyebileceğine, herkese hükmetme
hakkına sahip olduğuna kendi emrindekilere kâr ve zarar verme gücüne haiz
olduğuna ve hatta insanlara rızk verme ve onları aç bırakma gücünde olduğuna
ina­nır. Allah (c.c.)’tan başka herhangi bir kimseye bu sıfat ve özellikleri
ya­kıştırmak şirkin ve köleliğin ta kendisidir. Buna karşılık, “Tevhid”, Allah’ı
tek saymak, Allah’tan başka kimsede tanrısal özelliklerin bulunmadığına
inanmaktır. Tek Allah’a bağlı olan bir kişi, diğerlerine köle olmaktan
kur­tulur, tek Allah’ın hakimiyetine ve himayesine girmiş olur.

6.2.3. Peygambere
İtaat Ne Demektir?

Allah’la insanlara itaat arasındaki bu farkı öğrendikten sonra
gelin, peygambere itaatin ne demek olduğunu görelim. Bildiğiniz gibi, İslâm’da
peygambere sadakat ve itaat farz olup, dinin temeli bunun üzerine kurulmuştur.
Evvelâ, şunu bilmekte fayda vardır ki, peygambere itaatin farz edilmesi, o
peygamberin insan olmasıyla ilgili değildir. Peygambere, Ah­met oğlu, Mehmet
oğlu, İmran oğlu, Meryem oğlu veya Abdullah oğlu ol­ması bakımından itaat
edilmiyor. Peygamberin bu hüviyetiyle, başkaları­na emir verme, bir şeyi
yasaklama, bir şeyi helâl ve caiz kılma hakkı da yoktur. Çünkü böyle bir şey
olsa, peygamber de “Allah’tan başka bir ilâh” haline gelir. Böylece bir
peygamber kendi eliyle, geliş sebebini ortadan kaldırmış olur. Kur’ân-ı Kerim bu
meseleyi gayet açık seçik bir şekilde bi­ze anlatmıştır. Kur’an diyor ki,
kişisel olarak, nebi veya peygamber sizin ve bizim gibi bir insandır. “Ey
peygamber, onlara de ki, Rabbım pâk’tır. Berî insandan başka neyim ki? Ben
(insan)dan peygamber yapıldım”. Bir başka ayette şöyle deniliyor: “Ve onlara
onların peygamberi dedi ki, ben de sizin gibi bir insanım”. Ne var ki,
“peygamber” olmak bakımından bir peygamber ile diğer İnsanlar arasında büyük bir
fark vardır. Bir peygam­bere, Allah tarafından vahiy gönderilip peygamberlik
payesi verildikten sonra kendisine “hüküm” de veriliyor. Meselâ, bir ayette
şöyle deniyor: “Biz peygamberlere kitap, hüküm ve nübüvvet verdik.” Burada hüküm
kelimesi hem karar verme kabiliyeti, hem hükmetme kuvveti olarak
kulla­nılmıştır. Demek ki, peygamberin sahip olduğu iktidar ve hakimiyet,
kişi­sel bir yetenek değil, Allah vergisi bir vasıftır. Bu bakımdan, peygambere
itaat, Allah’a itaat’tir. “Her kim Rasûl’e itaat ederse, Allah’a itaat
etmiştir”. Peygamberin dünyaya ve insanlara gönderilmesinin amacı zaten,
Allah’ın emirlerini insanlara iletmesi ve bu emirlere uymalarını sağlamasıdır.
“Her peygamberi göndermemizin maksadı, Allah’ın emriyle O’na itaat edilme­sini
sağlamaktır”. Bu bakımdan, peygamberin emri, Allah’ın emridir ve kimsenin buna
itiraz etme hakkı yoktur. “Hidayet’in belirlenmesinden sonra peygamber ile kavga
eden ve iman edenlerin yolundan başka bir yol takip eden birini, saptığı tarafa
saptıracağız ve onu cehenneme atacağız, orası ne fena yerdir”.

6.2.4. Kesin
İtaat

Bir peygamber’e fiilen itaatsızlık etmek şöyle dursun, biri
sadece onun emrine karşı gelmeyi aklından bile geçirse, onun imanı silinmiş
olu­yor. “Vallahi, aralarındaki anlaşmazlığı gidermek hususunda seni hakem kabul
etmedikçe ve verdiğin kararı, canlarını sıkmadan kabul etmedikçe onlar mü’min
sayılmayacaklardır”. Bu itaatsizliğin sonucu  hüsran ve ümit­sizliktir.
“Küfretmiş ve Peygamber’in emirlerine karşı gelmiş olanlar, kıyamet günü
öylesine bir güçlük ve felâketle karşı karşıya bulunacaklardır ki, kendilerinin
yerle bir edilmelerini isteyeceklerdir.”

Daha önce işaret elliğimiz gibi, peygambere lam itaat ve
teslimiyet din ve imanın esaslarındandır. Bir insanın hidayet bulması ancak nebî
ve­ya peygambere itaat ile mümkündür. Peygamberin sözlerini dinlemeyen, onun
hayatını örnek almayan bir kişi ne dünyada ne de âhirette felâh ve refah
bulabilir. Ama bir kere daha tekrar edelim, peygambere bu bağlılık ve teslimiyet
onun insanî ve kişisel özelliğine değildir. Allah, bir peygam­beri, insanları
kendi kulu haline getirmek üzere dünyaya göndermemiştir. Bir insan, Allah
tarafından kendisine hüküm ve peygamberlik bahşedil­dikten sonra insanlara,
“Allah yerine benim kulum olunuz” diyebilir mi? Peygamber, insanları şahsî hırs
ve arzularına göre idare etmeye, onlar üzerinde şahsî iktidar ve hakimiyet
kurmaya, baskı ve zulüm uygulamaya, onların hak ve özgürlüklerini ortadan
kaldırmaya, kendine bir takım men­faatler kazanmaya çalışmaz. Eğer böyle olursa
zâten, peygamberin dünya­ya gönderilme amacı ortadan kalkmış olur. Allah’tan
başka ilâh ve tanrıla­rı yok etmeye gelen biri kendisi tanrı oluverirse, bunun
hayırlı ve faydalı tarafı neresindedir? Halbuki, peygamber dünyaya bir insanın
başka bir in­sanı köle etmesini, sömürmesini önlemeye gelir. “Ve bu peygamber,
onla­rın yükünü kaldırır ve onların bağlı bulundukları bağları keser”.
Peygam­berin gelişinin sebebi ve gayesi, insanların başkalarının hak ve
hürriyetle­rini ihlal eden davranışlarını ve kendilerine sınırsız yetki
tanımalarını ön­lemektir. “Kendi dilinizle islediğiniz şeyi helâl etme ve
istediğiniz şeyi yasaklama hakkınız yoktur”. Peygamber, bir insanı başka bir
insanın önünde eğilme, ona boyun eğme rezaletinden kurtarmak için dünyaya
gönderilmiştir. “Sizden hiçbir insan başka bir insanı, Allah’tan başka ilâh
edinmesin”. Böyle bir durumda, bir nebi başkalarının boynundaki boyun­duruğu
kendi boynuna geçirebilir mi? Başkalarının hak ve hürriyetlerine sadece kendi
şahsî ihtiras ve menfaatleri için son verebilir mi? Kırmak için geldiği putlar
yerine kendi putunu dikebilir mi? Allah’ın kullarına baskı ve zulüm yapan zalim
hükümdarları ortadan kaldırmaya gelen pey­gamber kendisini onların tanıma
olunabilir mi? Hz. Peygamber (a.s.), Yahudiler ile Nasranîlerin kendi din
adamları ve rahiplerini, Allah yerine tan­rı haline getirdiklerinden yakınmışım
Böyle bir peygamber, kendisine iman edenleri, “siz Allah’ı boş verip beni Rabb
olarak tanıyın ve arzuları­ma boyun eğin” diyebilir mi?

6.2.5. Peygamber
(a.s.)’e Peygamber Olması Bakımından itaat

Peygamber (a.s.)’e peygamber olarak sadakat ve itaat, imanın bir
par­çasıdır, hatta İslâm dininin temel kurallarından biridir. Biz Hz. Peygamber
(a.s.)’e bir insan değil, bir peygamber ve Allah’ın elçisi olarak itaat etmeye
mecburuz. Biz Hz. Muhammed (a.s.)’e bağlılığımızı bildirirken aslında, Allah’ın
Rasûlü’nün, Allah tarafından bize getirdiği ilim, hidayet, hüküm, emir, kanun ve
talimata uymayı taahhüt ederiz. Başka bir deyişle, İslâm’a göre müslümanların Hz.
Peygamber’e itaat etmeleri sıradan bir insana de­ğil, bir peygambere ve
dolayısıyla, Allah’a itaat etmeleridir. Şu ayetlere bakın:

“Allah’ın sana gösterdiği gibi İnsanlar arasında hükmetmen için
sa­na hak olarak Kitab’ı indirdik”. (Nisa; 105)

“Allah’ın indirdiği ile hükmetmeyenler zâlimlerin la
kendileridir”. (Maide; 45)

Bu kanuna diğer İnsanlar gibi, peygamber de bir insan olarak
bağlı bulunuyor:

“Ancak bana vahyolunan şeye tabi olurum”. (En’am; 50)

Bu ve buna benzer ayetler, Peygamber (a.s.)’e itaatin, aslında
Yüce Allah (c.c.)’a itaat olduğunu göstermektedirler. Peygamber (a.s.)’e itaat
ediliyorsa ona Allah tarafından “hüküm” verildiği için ediliyor, insan ol­duğu
için değil. Hâkimlere ve halifelere itaat ediliyorsa, Allah ve Rasûlü’nün
kanunlarını uyguladıkları için ediliyor. Ulema’ya itaat edili­yorsa, Allah ve
Rasûlü’nün helâl ve haram ile ilgili koydukları kurallar hakkında bizi
uyardıkları için ediliyor. Bu saydığımız kişiler bize Allah’ın herhangi bir
emrini getirirlerse, biz buna itiraz etmeden uymak zorunda­yız. Allah’ın emri ve
kararı söz konusu olunca kulun şahsî fikri ve fikir hürriyeti önemli değildir.
Fakat eğer bir insan Allah’ın emrini değil, kendi görüşünü ve emrini onaya
koyarsa, bir müslümanın buna mutlaka uyması şart değildir. Bu gibi konularda
kendi aklını kullanma, düşünüp taşınıp, kararını verme hakkına ve hürriyetine
sahiptir. İsler ittifak, ister ihtilâf edebilir. Mesele şahsî olunca bir
müslüman sadece ulema ve yöneticilerle değil, peygamber ile de ihtilâf etme
hakkına sahiptir.

6.2.6. Hz.
Peygamber (a.s.)’in Vazifesinin Başlıca İki Hedefi Vardı

Hazreti Peygamber efendimiz (a.s.)’in dünyaya gelişinin ve
peygam­berlik vazifesinin iki önemli gayesi vardı. Birincisi, Tek Allah’a itaat
ve bağlılık halkasını insanın boynuna geçirmek. İkincisi de insanların
boy­nundaki insanlara ait boyunduruğu söküp atmak. Hz. Muhammed (a.s.)’in
peygamberliğinin bu iki yanı da aynı önemi taşıyordu. Hz. Peygamber (a.s.)’in
görevinin ilk bölümünün tamamlanması için bütün müslümanların kendisine kayıtsız
şartsız itaat etmeleri gerekliydi. Kendisine itaat edilme­si, Allah’a itaat
edilmesine giden yoldu. Başka bir deyimle, Allah’a itaat etmek Peygamber’e itaat
etmeye bağlıydı. Hz. Muhammed’in, görevinin ikinci kısmını bitirmesi için, ilk.
önce kendi fikir ve hareketleriyle bir insa­nın başka bir insana itaat etmesi,
hatta Abdullah oğlu Muhammed’e bile itaat etmesi gerekmediğini, herkesin fikir
ve vicdan hürriyetine sahip ol­duğunu müslümanlara anlatması, inandırması
lâzımdı. Aslında bu son de­rece nâzik bir meseleydi, çünkü Hz. Muhammed bir
yandan peygamber, bir yandan insan olup her iki hüviyeti şahsiyetinde
toplamıştı. Hz. Pey­gamber (a.s.)’in bu iki kimliği arasında bir çizgi çizmek
hayli güçtü. An­cak, Rasûlullah (a.s.) Yaradanının kendisine bahşettiği büyük
meziyet ve hikmet sayesinde başarıyla bu nazik meselenin üstesinden geldi.
Netice itibariyle bir peygamber olarak ümmetinin kendisine öylesine itaat
etme­sini sağladı ki, dünya tarihinde böyle bir itaati, böyle bir bağlılığı bir
daha göremeyiz. Diğer yandan, bir insan olarak, kendisine iman edenlere ve
ta­raftar olanlara dünya tarihinde ender rastlanabilecek cumhuriyetçi,
özgür­lükçü ve demokrat lider ve hâkimlerin tanıyabileceklerinden çok daha
esaslı hak ve hürriyetler tanıdı, Bir taraftan, bir peygamber olarak, Hazreti
Muhammed(a.s.)’in müslümanlar arasında en büyük itibar, şeref ve haysi­yete
sahip olduğu, müslümanların kendisine ne kadar çok sevgi ve saygı besledikleri,
ona nasıl bağlı olduklarını düşünelim; bir taraftan da, böyle­sine büyük sevgi
ve saygıya lâyık ve böylesine kudretli olmasına rağmen, güncel ve sosyal
konularda her yerde ve her zaman insanlık hâlini, pey­gamberlik payesinden ayırt
edebilme kabiliyetine bakalım. Bir düşünelim, bir peygamber olarak kendisine ses
çıkarılmadan kitlelerin itaat etmeleri­ne alışık olan bir kişi, bir insan olarak
insanlara ne kadar çok fikir ve vic­dan hürriyeti vermiş, ne kadar çok kendi
fikriyle ihtilâf etmelerine izin vermiştir. Böyle bir değerlendirmenin sonunda,
ancak bir peygamberin, böylesine harika bir ayırt etme kabiliyetine, tahammül,
tevazu ve basirete sahip olabileceği sonucuna varacağız. Bu noktada sanki
peygamberin şahsî hüviyeti de onun peygamberlik sıfatıyla özdeşleşmiştir. Yani
pey­gamber iken insandır, insan iken de peygamberdir. Bir peygamber, kişisel
kimliğine rağmen peygamberlik vazifesini yapabilir. O kişisel kimliği ile
çalıştığı sırada taraftarlarına fikir hürriyetini aşılıyor, bir insanın nasıl
eşit olduğunu ve ona nasıl muamele edileceğini öğretiyor, hatta Allah’ın
pey­gamberi olarak tanıdıkları insanın görüş ve hareketleriyle de ihtilaf etme
hakkına sahip olduklarını bildiriyor. Doğrusu, Hz. Muhammed (a.s.) müs­lümanlar
tarafından öylesine seviliyor, sayılıyor ve yüksek mevkide tutu­luyor ki,
çeşitli dinlere mensup hükümdar, lider, rahip ve din adamları gi­bi kendisini
kolayca tanrı mevkiine çıkarabilir ve diğer insanları da kendi kulları
sayabilirdi. Ama, Hz. Peygamber (a.s.)’in söz ve fiillerinin bunun tam aksine
olduğunu görüyoruz. Rasûlullah bir yerde şöyle diyor:

“Ben de bir insanım. Ben size dininiz hakkında bir şey söylersem
söy­lediklerime uyun. Fakat ben kendi görüşümü ileri sürdüğüm zaman, be­nim
sadece bir insan olduğumu düşünün.”

6.2.7. Fikir
Hürriyeti Kavramını Yerleştirme Çabaları

Bir defasında Hazreti Peygamber efendimiz (a.s.) Medine’de
bahçı­vanlara, hurma ağaçlarının yetiştirilmesi konusunda bazı öğütlerde
bulun­du. Bahçıvan ve çiftçiler bu öğütlere göre hareket etliler, ancak ürün iyi
olmadı. Konu Hz. Peygamber (a.s.)’e bildirilince kendisi şöyle buyurdu­lar: “Ben
tahminlerime göre bir şey söylemiştim. Benim tahmin ve şahsi fikirlerime fazla
ehemmiyet vermeyin. Fakat bir şeyin Allah tarafından ol­duğunu söylediğim zaman
bana inanın. Çünkü Allah hakkında yalan söy­lemem.”

Bedir savaşında Hz. Peygamber (a.s.)’in konakladığı yer iyi
değildi. Hz. Hubab bin Münzir (r.a.) çadırın kurulması için yer seçiminin, vahye
göre mi yoksa bir muharebe tedbiri olarak mı yapıldığını sordu. Hz. Pey­gamber
(a.s.) buyurdular ki, konak yeri vahye göre seçilmemiştir. Bunun üzerine Hz.
Hubab, çadırın başka bir yerde kurulmasının dâha iyi olacağı­nı belirtti ve Hz.
Peygamber (a.s.) de bu fikri kabul etti.

Bedir savaşının esirleri konusunda Hz. Peygamber (a.s.)
sahabelerin fikrini sordu ve kendisi de kişisel görüşünü ileri sürdü. Tarih
kitaplarına göre, Hz. Ömer ile Hz. Ebû Bekr (r.a.) bu görüşe karşı çıktılar.
Aynı top­lantıda Hz. Peygamber, damadı Ebu’l Ass’ın durumunu da ortaya attı ve
sahabelere, ona fidye olarak alınan kolyenin geri verilip verilmemesini sordu.
Sahabeler bu fikri kabul edince kolye, Ebu’l Ass’a geri verildi.

Hendek savaşı sırasında, Hz. Peygamber (a.s.) Beni Gatafan ile
sulh yapma niyetini açıkladı. Medine’deki Ensâr kabilelerinin reisleri bu
dü­şünceye karşı çıktılar ve dediler ki: “Eğer sulh yapmak vahiy ile
bildirilmişse, hiçbir itirazımız yoktur, ama değilse o zaman bazı maruzatımız
vardır”. Hz. Peygamber, onların itirazlarını dinledikten sonra anlaşma metnini
yırtıp attı.

Hudeybiye Anlaşması imzalanırken Müslümanlardan bazısı,
kâfirlere taviz verilmeme ve onların üstünlüğünü kabul etmeme eğiliminde idiler.
Hz. Ömer bu anlaşmaya açıkça karşı çıktı. Ancak, Hz. Muhammed (a.s.) bu işi
Allah’ın peygamberi olarak yapmakla olduğunu söyleyince durum­dan şikayet eden
ve hayli üzülen Müslümanlardan çıt çıkmadı. Hz. Ömer ise ömrünün sonuna kadar,
Hz. Muhammed (a.s.)’in bir peygamber olarak yaptığı işe karşı çıkmasının
pişmanlığını ve burukluğunu duydu.

Huneyn savaşının ardından ganimetlerin dağıtımı sırasında küçük
bir ihtilaf ortaya çıktı. Ensâr bazı kimselere ganimet mallarının gerektiğinden
çok cömertçe dağıtılmasına itiraz elliler. Hz. Peygamber onları yanına ça­ğırdı
ve: “Ben Allah’ın peygamberiyim, ne istersem yaparım” demedi. Ak­sine,
özgürlükçü bir rejimde hürriyetçi bir liderin tavrıyla ganimet malla­rının
dağıtımının çeşitli yönlerini arılattı, dağılımın neden böyle yapıldığı­nı
açıkladı. Yani peygamberliğini karşısındakileri sindirmek amacıyla bir silâh
olarak da kullanmadı, aksine kabaran duygularını yatıştırdı, akıl ve mantığa
göre hareket etmelerini sağladı. Ensâr da evlerine memnun dön­düler.

Hazreti Peygamber (a.s.)’in bu davranışı sadece sahabelere,
yakınları­na ve toplumun üst tabakasında yer alanlara karşı değildi. Aynı alçak
gö­nüllülüğü, açık kalpliliği, yumuşak tavrı toplumun en alt tabakasında yer
alan köle ve hizmetçilere karşı da gösteriyordu. Kölelere hürriyet fikrini o
verdi. Berre adlı cariye, kocasından nefret ederdi, ama kocası onu bırak­mak
istemiyordu, halla ona öylesine aşıktı ki caddelerde, sokaklarda onun için
gözyaşı döküyordu. Olayı duyan Hazreti Peygamber (a.s.) cariye kıza kocasına
dönmesini söyledi. Kız, “ya Rasûlallah bu bir emir midir?” diye sordu. Hz.
Peygamber dedi ki, “bu bir emir değil, bir tavsiyedir”. Kız dedi ki, “eğer bu
tavsiye ise, ben onun yanına girmek istemiyorum.”

Bu gibi örnekler daha da çoğaltılabilir. Fakat burada önemle
belirt­mek istediğimiz şey, Hz. Peygamber’in fikir hürriyeti kavramını
müslü­manlara nasıl yerleştirmiş olduğudur. Gördüğünüz gibi, Hz. Peygamber,
kendi insanlık hali ve peygamberlik vazifesini her zaman birbirinden ayırt
edebiliyordu. Şahsen uygun gördüğü görüşü ileri sürerdi ve arkadaşları buna
serbestçe karşı çıkabilirlerdi. Başkalarının şahsî fikrine karşı çıkmak şöyle
dursun, bunu teşvik ederdi. Uygun olmayan fikir ve tutmayan bazı tahminlerini
geri alacak kadar da geniş kalpliydi.

6.2.8. Hz. Zeyd
bin Harise Olayının Ardındaki Gerçekler

Bu açıklamalardan sonra gelin, Hz. Zeyd bin Harise (r.a.)
olayının ar­dındaki gerçeklere bir göz atalım: Hz. Zeyd ile Hz. Muhammed (a.s.)
ara­sındaki ilişki çok yönlüydü. Her şeyden önce, Hz. Muhammed (a.s.) bir dini
önder ve Zeyd O’nun taraftarıydı. İkincisi, Zeyd, Hz. Peygamber (a.s.)’in
eniştesiydi. Üçüncüsü, Hz. Peygamber (a.s.), Hz. Zeyd’in manevî babası ve
velisiydi. Zeyd O’nun elinde büyümüştü. Zeyd, karısıyla geçine-meyince onu
boşamaya karar verdi. Hz. Muhammed (a.s.) gerek bacanağı gerekse velisi olarak
en uygun şeyi söyledi, yani “Allah’tan kork ve karını boşama”. Fakat,
evliliklerini bozacak sebepleri ve anlaşmazlığın kaynak­larını bilen Zeyd,
durumu daha iyi kavrayabilecek mevkide idi. Bu, onun dini inanç ve
eğilimlerinden çok, ailevi ve şahsi bir meselesiydi. Bu ne­denle, Hazreti
Peygamber (a.s.)’in sözlerini dinlemeyip eşini boşayıverdi. Burada dikkat
edilmesi gereken husus şudur: Hz. Muhammed (a.s.). Zeyd bin Harise’ye nasihatini
bir peygamber değil, bir insan, olarak vermişti. Zeyd de Rasûlullah (a.s.)’in
sözlerine değil bir insan ve yakınının nasihatlerine karşı gelmişti. Bundan
dolayıdır ki ne Hz. Muhammed (a.s.) ne de Cenab-ı Allah, Zeyd’in bu davranışını
yadırgadılar. Eğer Hz. Muhammed (a.s.) yerine başka birisi, birini elinde
büyütmüş, ona babalık etmiş, her türlü iyilik yapmış, daha sonra bir köle
olmasına rağmen onunla amca kı­zını evlendirmiş ve karşı çıkmasına rağmen onu
boşamış olsaydı, tabii ki hayli öfkelenerek şuursuzca hareketlerde
bulunabilirdi. Ama Hz. Muhammed (a.s.) sadece bir veli değil, bir peygamber idi
de. Allah’ın peygamberi olarak görevi ve hedefi, insanı insanın boyunduruğundan
kur­tarmak, insana insanın hakkını vermek, insana hürriyet nimetini
tattırmak­tı. Bu sebepten dolayıdır ki, bu hususta Hz. Peygamber (a.s.) gayet
tem­kinli davranarak, Hz. Zeyd’e emir yerine nasihat verdi ve nasihatine
uyul­madığı zaman da herhangi bir kızgınlık belirtmedi. Bu olay, Hazreti
Mu­hammed (a.s.)’in kişiliğinde insanlık ve peygamberlik hallerinin hem nasıl
birleştikleri hem nasıl ayrıldıklarını göstermeye yeter sanırız. Hz. Mu­hammed
(a.s.) kendi peygamberlik hüviyeti ile insanlık hali arasında öyle­sine güzel
bir denge kurmuştu ki, bunu ancak Allah’ın Peygamberi başara­bilirdi.

6.2.9. Hz.
Peygamber’in Öğrettiği Fikir Hürriyeti

Hz. Peygamber, insanın Allah’a itaat ile, İnsanlar arasındaki
ilişkiler­de nasıl bağımsız olabileceğini, ne gibi bir fikir hürriyetine
kavuşacağını sözleri ve kendi hareketleri ile ortaya koymuştur. O’nun telkin ve
davra­nışlarına uyan sahabeler, Allah’a itaat ve bağlılık ile insan hak ve
hürriyet­lerine saygı konusunda eşine rastlanmayan bir topluluk oluşturdular. Hz.
Peygamber’in sahabeleri ve diğer müslümanlar demokratik ve özgürlükçü
düşüncelerle yetişip bu konuda erişilmeyecek örnekler verdiler. Müslü­manlar
fikir ve söz hakkını sonuna kadar kullanabiliyorlardı. Herkes, her­kesle ihtilaf
etme hürriyetine sahipli. Bir söz veya fikri, sadece büyük bir adam söylüyor
diye kabul etmeleri düşünülemezdi. Her şeyi ölçüp biçip kabul ederlerdi. Hazreti
Peygamber (a.s.)’den sonra yeni doğan İslâm dev­letinin başına geçen Hulefâ-yı
Râşidin istişareye dayalı bir rejimin temeli­ni attılar. Hz. Muhammed (a.s.)’in
mübarek sohbetinden kaptıkları bağım­sızlık ve hürriyet fikrini her tarafa
yaydılar. Halifeler bir yandan devletin temelini düşünce hürriyeti, istişare,
insan hak ve hürriyeti ilkeleri üzerine atarken bir yandan da kendilerini diğer
müslümanlarla eşit saydılar, emir­lerini bir hükümdar olarak değil, alelâde bir
vatandaş olarak verdiler ve herkesin kendileriyle ihtilaf etme hakkını
tanıdılar. Kendi emir ve kanun­larını halka zorla kabul ettirme yoluna
gitmediler.

6.2.10. Dört
Halife’den Sonra Fikir Hürriyeti Kavramı

Dört Halife’den sonra Ümeyye ve Abbasî saltanatları döneminde
fikir hürriyeti kavramına ağır darbe indirilme çabalarına şahit oluyoruz. Bu
dö­nemde hürriyet ruhu baskı, zulüm, işkence, terör, para ve pul yoluyla yok
edilmek istenmişse de, hürriyetçi müslümanların bir grubu uzun zaman buna karşı
direnmeye çalışmıştır. İslâm tarihinin ilk üç yüzyılına kadar söz ve fikir
hürriyetinin hayli parlak örneklerini görmek mümkündür. Si­yasi alanda despot ve
zâlim hükümdarlara karşı büyük çaplı direniş görül­mezse de, ideolojik ve
akademik alanda gayet cesaret verici çalışmalar ya­pılmıştır. Bu dönemde, âlim,
fakih, düşünür ve yazarlar ile aydınların bü­yük bir bölümünün, hâkimlerine
boyun eğmeyip doğru bildikleri ve İslâmiyet’e uygun olduğunu sandıkları her şeyi
büyük bir azim ve kararlılıkla savunduklarını görmek mümkündür.

6.2.11. İmam ve
Fakihlerin Fikir Hürriyetine Yaklaşımı

Sahabeler, peygamberden sonra en değerli kişilerdir. Gayet tabii
ki sahabelerden hemen sonra dünyaya gelen “tâbiîn” sahabelere son derece
saygılıydılar. Ancak “tâbiîn” (sahabelerden sonra gelen ve Hz. Peygamber
(a.s.)’in dönemini yaşamamış olanlar), sahabelerin fikirlerini serbestçe tenkit
edebiliyorlardı. Tabiiler, sahabelerin sözlerini enine boyuna tartışıp doğru
bulduklarını kabul ederlerdi. Nitekim, İmam Malik (r.a.) sahabeler arasındaki
görüş ayrılığına temas ederek şunları söylemektedir: “Sahabe­lerin fikirleri hem
doğru hem yanlış olabilir. Bu hususta siz kendiniz dü­şünüp karar vermelisiniz.”
Aynı şekilde İmam Ebû Hanife (r.a.) de şunları yazmaktadır: “Sahabelerin iki
farklı rivâyetinden biri muhakkak yanlış olacaktır.”

Zâten sahabeler de kendilerinin masum olduklarını, hata
işlemedikle­rini, sonrakilerin kendi fikirlerini unutup sadece onların fikrini
kabul et­meleri gerektiğini hiçbir zaman iddia etmemişlerdir. Nitekim, Ebû Bekr
(r.a.) bir konuda kendi fikrini söylerken şunları eklemeyi unutmazdı: “Bu benim
fikrimdir. Eğer doğruysa, Allah tarafından olduğunu düşünün, eğer yanlışsa, bu
benim hatamdır ve ben Allah’tan af dilerim.” Hazreti Ömer (r.a.) ise şunları
söylemiştir: “Fikir yanlışlığını, ümmet için sünnet haline getirmeyin.” Hz. İbn
Mes’ûd şu ikazlarda bulunmuştur: “Sakın, kimse din konusunda başkalarını körü
körüne takip etmesin. Biri müminse öbürü­nün de mü’min, biri kâfirse öbürünün de
kâfir olması gerekmez. Yanlıştık ve kötülükte kimse kimseyi takip edemez.” İmam
Malik (r.a.)’in sözleri şöyledir: “Ben bir insanım. Söylediğim sözler yanlış da
olabilir, doğru da. Siz fikrimi gözden geçirin. Hangisi Kitap ve Sünnet’e
uygunsa kabul edin, hangisi değilse kabul etmeyin.”

Tarih kitaplarında İmam Malik (r.a.)’in bir vakası
nakledilmiştir: “Abbasi halifesi Mansur, İmam’ın kitabı Muvatta’yı bütün İslam
Alemi­nin Anayasası haline getirmek istiyordu. Gayesi, bütün diğer mezheple­ri
ortadan kaldırıp, Malikî mezhebini geçerli hale getirmekti.Ama, başka­larının
fikir hürriyeti, tetkik, tahkik ve içtihad hakkına son derece saygı­lı olan İmam
Malik, halife Mansur’u böyle bir adım atmaktan alıkoy­du”. İmam Ebû Yusuf ise
şunları yazıyor. “Sözümüzün kaynağının ne olduğunu bilmeden bir kişinin bizim
sözümüze inanması doğru değil­dir.”

İmam Şafiî aynı konuda şunları söylüyor. “Delil aramaksızın ilim
tah­sil eden şahıs tıpkı, gece karanlığında odun toplayan adam gibidir. Bu adam,
gece topladığı odunlar arasında, kendisini sokabilecek bir yılanın saklı
olabileceğinden habersizdir.”

6.2.12. İslâm’da
Fikir Hürriyeti Kavramının Ortadan Kalktığı Dönem

Hz. Peygamber (a.s.)’in müslümanlara aşıladığı fikir hürriyeti
mefhu­mu, Hicret’ten sonra 300 yıl kadar muhtelif şekillerde devam elti.
Müslü­manların önemli bir bölümü ilk yıllarda siyasî ve diğer alanlarda, daha
sonra ilmi alanda fikir özgürlüğü, araştırma, eleştiri ve yorum yapma hak­larını
kullanmaya devam ettiler. Ne var ki, daha sonraki çağlarda, hâkim sınıfın baskı
ve zulmünün giderek artması, aydın kesimin de ilme hizmet­ten vazgeçip, menfaat
ve İkbal için, takip etlikleri yoldan ayrılmaları yü­zünden fikir hürriyeti
kavramı havaya uçup gitti. Düşünen kafalardan dü­şünme hakkı alındı, gören
gözlerden görme kabiliyeti gasp edildi, konuşan diller de kökünden koparıldı.
Saray ve divanlardan başlayarak medrese ve tekkelere kadar her yerde
müslümanlara, dalkavukluk, uşaklık ve kölelik dersi verilmeye başlandı. Kalb,
beyin, ruh ve beden hepsi zincire vuruldu. Sultan ve padişahlar, insanları
kendilerine secde ettirmek suretiyle insan­lara tapma geleneğini getirdiler.
Medreselerde büyüklere kayıtsız şartsız itaat etme eğitimleri yapıldı.
Tekkelerde “biat” sünneti tahrif edilerek ken­dilerini veli, sofu ve evliya ilân
eden kişilere kölelik yapma devri açıldı. Allah’tan başka kimselerin karşısında
eller bağlı olarak durulmaya başlandı.İnsanlar, insanın tanrısı oluverdi.
Kısacası, tevhid ve peygamberlikle il­gili getirilen bütün hükümler ve emirler
bir tarafa itildi. Açıkça şirk gibi bir günah işlenmeye başlandı. Netice
itibariyle, müslümanlar, ilmi, ruhi, ahlâki, içtimai, iktisadi, fenni ve siyasi
hiçbir gelişme kaydetmeden hızla çöküşe doğru sürüklendiler.

6.3. PEYGAMBERLİK VE FONKSİYONU

Herhangi bir peygamberin, insan olması bakımından, itaat
edilmesi ve örnek alınmasının şart olmadığı kesindir. Hz. Musa (a.s.)’a, İmran
oğlu Musa olması bakımından itaat edilmiyor. Hz. Îsa (a.s.)’nın, Meryem oğlu Îsa
olduğu için örnek alınması gerekmez. Aynı şekilde Hz. Muhammed (a.s.)’e,
Abdullah oğlu Muhammed olarak itaat etmek şart değildir. Onlara itaat ediliyor,
onların hayatı örnek alınıyorsa, bu onların Allah’ın peygam­berleri olmalarından
ileri geliyor. Allahu Teâlâ onlara, alelâde insanlara verilen bir ilim
vermemiştir, sıradan insanlara bahşedilen hidayeti bahşet­memiştir; aksine diğer
insanların kendi akıl gücüyle veya peygamberleri yol göstermedikçe
başaramayacakları seviyede yetenek, bilgi ve güç ver­miştir. Şimdi gelelim,
sorumuzun daha sonraki bölümüne; bir peygambere hangi işlerde itaat etmek
zorunlu, hangi işlerde zorunlu değildir. Yani peygamberlere itaatin sınırı var
mıdır, varsa ne kadardır?

6.3.1. Birinci
Grubun Görüşü

Müslümanların bir grubu var ki itaat ve bağlılığın sadece Allah
tara­fından O’nun peygamberine gönderilen Kitaba mahsus olduğunu savunup durur.
Bu gruba göre, kitabı tebliğ ettikten sonra peygamberin peygam­berlik hüviyeti
de sona ermiş olur. Kitabullah insanlara indikten sonra peygamber rasgele bir
insana dönüşür. Bu grubun savunduğu diğer bazı düşünceler şunlardır: Hükümdar,
hakim, lider ve önderlere itaat yalnızca düzenin korunması ve otoritenin
sağlanması için lâzım olup, dini bir zo­runluluk değildir. Alim, düşünür ve
hukukçulara, kabiliyet ve bilgi dere­celerine göre saygı gösterilmelidir. Bu
itaat ve bağlılık da seçmeli olup bağlayıcı bir tarafı yoktur. Aynı durum
Allah’ın peygamberi için de geçer­lidir. Allah’ın kitabını dünyaya ve insanlara
getirdikten sonra peygamber, peygamberlik niteliğini kaybedip sıradan bir insan
haline gelir. Bir hâkim ve hükümdara da bağlılık onun iktidar sahibi olmasından
ileri gelir ve ik­tidardan düşer düşmez bu kimliğini yitirir. Bir şahsın hâkim
olarak etkin­liği, sadece karar alanının sınırları dahilindedir. Bir hakim,
karar ve yetki alanının dışında gerçek bir hakim değil, bir hukukçu olarak kabul
edilecek ve verdiği karar ancak benzeri şartlarda örnek olarak
kullanılabilecektir. Eğer biri mütefekkir veya filozof ise sözleri ve vecizeleri
kendi değerleri­ne göre göz önüne alınmalıdır.Aynı şekilde iyi ve dürüst bir
insan ise, onun söz ve davranışları ancak gönüllü olarak örnek alınabilir. Bu
gruba göre bir peygamber sırasıyla bir hükümdar, hâkim, mütefekkir ve iyi bir
insan ise, bu hüviyetteki bütün söz ve hareketlerini benimsemek veya
benimsememekte serbestiz. Bütün bu ayrı ayrı hüviyet ve mevkilerde kul­landığı
sözler ve yaptığı hareketler o mevki ve işinin icabı olup, bunları bir
peygamberin söz ve fiilleri gibi kabul etmek doğru değildir.

6.3.2. İkinci
Grubun Görüşü

Başka bir grup, bu görüşte az bir değişiklik yapar. Bu gruba
göre, peygamberin görevi sadece Allah’ın kitabın dünyaya getirmek değildir. O
kitapta yer alan emir, tâlimat ve kanunları şahsen uygulamak suretiyle ümmetine
örnek olmalıdır. Bu bakımdan, peygamberin ibadet ve diğer di­ni vecibeler ile
ilgili gösterdiği örneğe uymak aslında Kitabullah’a uymak­tır ve bu dini bir
vecibedir. Ancak peygamberin bir insan olarak işgal etti­ği hükümdar, hakim ve
kadı gibi mevkiler ve taşıdığı ıslahatçı, düşünür, vatandaş ve cemiyetin bir
ferdi gibi sıfatlarla yaptığı işler ve söylediği sözlerin kalıcı ve evrensel bir
nizamname teşkil etmediği ve dolayısıyla bunun dinen farz olmadığı kesindir.

6.3.3. Üçüncü
Grubun Görüşü

Üçüncü grup, peygamberin peygamberlik hüviyetinin, hayatının
bü­yük bir bölümünü kapsadığını, ahlâkî, toplumsal ilişkiler, resmi uygulama ve
hukukta veya bazı diğer alanlarda onun söz ve uygulamalarına uyma­nın Allah’ın
talimatına uymak olduğunu kabul eder. Fakat aynı zamanda peygamberin
peygamberlik ve insanlık halleri arasında ayırım yapar. Bu gruba göre, Hz.
Peygamber (a.s.)’in belli bazı söz ve fiillerinin örnek alın­ması gerekli
değildir. Ama bu grup, nebinin peygamberlik ile insanlık du­rumları arasında
ayırım yapmakta hayli güçlük çeker.

6.3.4. Dördüncü
Grubun Görüşü

Dördüncü gruba göre, nebinin kişisel ve peygamberlik durumları
bir­birinden farklı olmasına rağmen ikisi de aynı kişide birleşiyor ve bunlar
arasında fiilen ayırım yapmak imkânsızdır. Bu grub diyor ki: Peygamber­lik öyle
hepimizin bildiği sıradan makamlardan değildir ki, onlar bu ma­kamda
bulundukları sürece peygamber, bundan iner inmez de alelade in­san olsunlar?
Bilakis, bir peygamber göreve çağırıldığı andan ölümüne kadar sürekli görevde
sayılır. Bir peygamber, temsilcisi olarak gönderildi­ği saltanatın ruh ve
yapısına aykırı herhangi bir harekette bulunamaz, ömründe yaptığı bütün işler,
ister İmam veya hükümdar olarak olsun, is­ter toplumun bir bireyi, bir koca, bir
baba, bir kardeş, bir akraba veya bir dost olarak olsun, hepsi peygamberlik
damgasını taşır. Her ne iş yaparsa yapsın, her neyle meşgul olursa olsun, her an
ve her zaman bir peygam­berdir ve örnek alınmaya lâyıktır. Nitekim, zevcesiyle
birlikte yatakta ol­duğu sırada bile, camide namaz kıldırdığı sırada olduğu gibi
Allah’ın rasûlüdür. Hayatın çeşitli alanlarında yaptığı işleri Allah’ın
hidayetiyle ya­par. O, her an sıkı bir şekilde Allah’ın gözetimindedir. Bu
sebeple, her an Allah’ın çizdiği yol ve sınırların içinde harekete mecburdur.
Kendi sözleriyle, hareketleriyle ve hayati yaklaşımıyla adeta insanlığa, “bakın,
birey­sel ve toplumsal düzeniniz bunlar üzerinde kurulmalıdır” demek ister. Bir
peygamber, ferdî, ailevî ve toplumsal vazifelerini resmî vazifesi gibi yeri­ne
getirmeyi bir borç bilir. Bir konuda en ufak bir hatası Allah katında kaydedilip
hemen düzeltilir. Çünkü onun küçük bir hatası, ümmetinin bü­yük bir hatasına yol
açabilir. Zaten dünyaya gönderilmesinin amacı, bir “müslüman”ın hayatının ne
olduğunu fiilen göstermektir. O, insanları bi­reysel yaşantılarında Allah’ın
emir ve talimatına göre hareket etmeleri için uyarmakla kalmayıp, gerçek anlamda
bir müslüman toplumunun vücuda gelmesini de sağlar. Peygamber âncak masum ve
hatasız olmak suretiyle müslümanların sosyal, ekonomik, siyasal ve kültürel
alanlarda mükemmel bir sistem ve düzen kurmalarına yardımcı olabilecektir.
Elbette ki pey­gamberin söz ve fiillerine sadakat ve itaatin çeşitli dereceleri
vardır. Bazı­ları farz ve vacip iken, bazıları isti’cap ve istikmal
derecesindedirler. Yani bazılarına uymak şart iken, bazılarına uymak için ağır
şartlar getirilme­miştir. Ama, umumi olarak peygamberin bütün hayatı, ümmeti
için bir model ve örnektir en doğru ve emin yol, bu modele uymaktır. Gerçekten
her kim bu “model”e en çok uymuş ve yaklaşmışsa, o gerçekten mükem­mel insan ve
dindar bir müslümandır. Aynı şekilde bu modelden uzakla­şan kişi sapıklık,
ahlâksızlık ve dinsizlik çukuruna yuvarlanır.

Bence, bu son grup doğru yoldadır. Hem Kur’an-ı Kerim, hem
aklı­mın ışığı altında bu konuyu düşündükçe yukarıdaki grubun haklılığına
inancım giderek güçleniyor.

6.3.5.
Çocukluktan İtibaren Peygamberlerin Terbiyesi İçin Alınan Özel Tedbirler

Kur’ân-ı Kerim’de peygamberler hakkında anlatılan kıssalar?
okuduk­tan sonra şu gerçeğe vardım ki, Allah rasgele ya da birden bire bir
kişiyi peygamber yapmaz. Allah, bir kişiyi yoldan çevirerek kendi kitabını
gön­dermeye memur etmez. Rabbimiz, bir kişiyi “part time” ya da geçici
çalış­tıran bir patron değildir ki, birini geçici bir süre için elçisi veya
habercisi yapsın. Peygamber kıssalarını karıştırdığımızda, peygamberlik vazife
ve makamının belli bir plân ve düzen içinde verildiğine tanık oluruz. Allah’ın
belli bir kişiyi bir kavimde yaratmasının amacı zaten onu ilerde peygam­ber
yapmaktır. Bu insan doğuştan itibaren öyle bir terbiye görüyor ki, peygamberlik
için gerekli olan bütün üstün zihnî, ruhi yetenek ve güçleri kazanmış oluyor.
Çocukluk çağında özenli bakılıyor ve yetiştiriliyor. Çocukluktan erginlik çağına
girip olgunlaşıncaya kadar kötülükler ve ahlâksızlıklardan arınmış oluyor.
Çeşitli görünmez kaza ve belâlardan kurtarı­lıyor. Peygambere peygamberlik
vazifesi verildikten sonra bilgisi, irade gücü, karar verme kabiliyeti ve diğer
meziyetleri de arttırılıyor ve Allah yolunda tam faaliyet gösterecek hale
getiriliyor. Bundan böyle bütün hayatı Allah’a adanmış oluyor. Artık dünyada
insanları hidayete davet et­mek, onlara Allah’ın kitabı, emir ve talimatını
iletmek, onları eğitmek, ibadet ve nefisleri ıslah etmekten başka iş
kalmamıştır. Gece, gündüz, otururken, yürürken tek düşüncesi ümmetini doğru yola
getirmektir. O, her zaman “tam gün” mesai yapan insandır, istirahat, izin veya
grev O’nun için düşünülmeyecek kavramlardır. Aslında onun için zaman kavramı
yoktur, O 24 saat görev başındadır. En büyük amir olan Allah (cc.) ve O’nun
denetçileri, peygamberin her ân görevde olduğunu gözetlemekte­dirler. Bunlar
peygamberin en küçük hala yapmasına imkân bırakmazlar, O’nun kötü yola düşmesini
de önlerler. En ufak bir tereddüt geçirdiği veya hata işlediği ân uyarılabilir
ve tekrar düzeltilebilir.

Burada söylediğim her söz Kur’ân-ı Kerim’e aittir.
Peygamberlerin çocukluklarından itibaren peygamberlik mevkii için
hazırlandıklarına dair Kur’ân’da çeşitli örnekler vardır. Meselâ, Hz. İshak
(a.s.) doğmadan önce, Hazreti İbrahim (a.s.)’e doğumu ve peygamberliği
müjdelenmiş oluyor:

“Biz muhsinleri işle böyle mükâfatlandırırız. O bizim mü’min
kulları­mızdandı. O’na Salihlerden bir peygamber olmak üzere İshâk’ı
müjdele­dik”. (Saffat; 110-112)

Hz. Yusuf henüz çocuk iken, Allah’ın seçkin kulları arasında yer
ala­cağı ve İbrahim ile İshak (a.s.) gibi Allah’ın nimetlerine nail olacağı, Hz.
Yakub (a.s.)’a bildiriliyor. Hz. Zekeriya (a.s.), kendisine bir evlât ihsan
edilmesi için Allah’a dua ederken, ona Hz. Yahya (a.s.)’nın doğacağı müj­desi
şöyle veriliyor:

“Zekeriya mihrapta ayaküstü durup bu duayı eylediği sırada melek
O’na, Allah, seni kelimesini tasdik eden, seyyid ve şehevattan kaçınan,
salihlerden bir peygamber olan Yahya ile müjdeler, diye nida elti”. (Al-i İmrân;
39)

Hazreti Meryem’e iyi huylu bir çocuğun doğacağına dair haber
ver­mek üzere bir melek gönderilip, Hz. Îsa (a.s.)’nın doğum ânı yaklaştığında,
bu çocuğun doğumunun kolaylaştırılması için tedbirler alınır. (Bk: Meryem
sûresi, ikinci rükû). Bu arada, Mukaddes Tuva vadisine çağrıla­rak kendisiyle
konuşulan İsrailli çobana da dikkat edilmelidir. Bu çoban sıradan çobanlardan
değildi. Bu çoban, Mısır’da Firavun’ları yok etmek ve İsrail oğullarını rezil
hayatlarından kurtarmak amacıyla dünyaya gelmişti. Bu zât henüz bebekken,
kılıçtan geçirilmeden kurtarılmış, bir sepete ko­nup, Nil nehrinin sularına
bırakılmış ve bizzat öldüreceği Firavun’un sara­yına götürülmüş, O’nun tatlı
yüzü saraydakileri büyülemiş ve orada dikkat ve itina ile yetiştirilmişti. Bütün
bunları Kur’ân-ı Kerim’de görmek müm­kündür.

6.3.6. Olağanüstü
Yetenek ve Güçler

Peygamberler olağanüstü yetenek ve güçlere sahip olurlar.
Karakter­leri temiz olur. Öyle bir zihne sahip olurlar ki, doğru yoldan
sapmaları mümkün olamaz. İçgüdüleri ve tabiatları daima iyiye, güzele
yönelmeleri­ne yardımcı olur. Alelâde insanların uzun. zaman uğraştıktan sonra
bile göremedikleri gerçekleri en kısa zamanda görürler. Bir meselenin sonucu­nu
derhal sezebilirler. Bilgi ve kültürleri, maddi ve gözle görülür yollarla değil
manevî ve vehbî yollarla elde ederler. Hak ile batılı, doğru ile yanlı­şı derhal
teşhis edebilirler. Tabiat itibarıyla doğru düşünür, doğru hareket ederler.
Meselâ, Hz. Yakub (a.s.)’a bakın. Hz. Yusuf (a.s.)’u rüyasında gö­rür görmez,
O’nu kardeşlerinin yaşatmayacakları hakkında şüpheye düşer. Hz. Yusuf (a.s.)’a
kardeşleri oyun oynamak bahanesiyle evden uzaklaştı­rırken, Hz. Yakub (a.s.)
onların niyetini çok iyi bilmekte hatta onların ilerde ne gibi bahane
uyduracaklarını da sezmektedir. Daha sonra, Yu­suf’un kardeşleri, kanlı
gömleğini getirip babalarına gösterirken de Hz. Yakub oynadıkları oyunun
farkındadır. Aynı şekilde Hz. Yusuf’un kardeş­leri Mısır’dan dönüp, Hz. Yakub’a
Yusuf’un kardeşinin hırsızlık yaptığını ve buna delil olarak olayın geçtiği
kasabanın sakinlerinin de bunu bildik­lerini söyledikleri zaman Hz. Yakub
onlara, “bunda nefsinizin mutlaka bir hatası vardır” der. Sonra oğullarını
tekrar Mısır’a gönderir ve der ki, “gi­din ve Yusuf’un kardeşini bulun.” Yani,
aradan yıllar geçmesine rağmen Hz. Yusuf’un yaşadığına inanmakla ve Mısır’da
olduğunu sezmekledir. Bundan sonra Hz. Yakub’un oğulları, Mısır’dan Hz. Yusuf’un
gömleğini alıp yola çıktıkları zaman, kendilerinden binlerce kilometre uzakta
olma­sına rağmen Hz. Yakub, sevgili oğlunun kokusunu alabilmektedir. Bu
ör­nekten anlaşılacağı gibi, peygamberlerin duyuları, duyguları ve manevî
sezgileri çok kuvvetlidir. Bu durum sadece Hz. Yakub’a mahsus değildir, bütün
peygamberler böyledir. Kur’ân-ı Kerim’de Hz. Yahya (a.s.) ile ilgili şu
kayıtlara rastlıyoruz:

“Ve çocuk iken O’na hikmet (nübüvvet) verdik. Tarafımızdan O’na
kalp yumuşaklığı ve günahlardan temizlik verdik”. (Meryem; 12-13)

Hazreti Îsa (a.s.)’nın ağzından da, henüz beşikte iken şu sözler
söyleni­yor:

“Beni nerede olursam mübarek kıldı. Hayatla olduğum müddetçe
ba­na namazı ve zekâlı emretti. Beni anneme hayırlı ve hürmetkâr kılıp zor­ba
bir bedbaht yapmadı”. (Meryem; 31-32)

Hazreti Peygamber Efendimiz (a.s.) hakkında ise şunlar söylenir:

“Sen pek büyük bir ahlâk üzerindesin”. (Kalem; 4)

Kur’ân-ı Kerim’deki bu ifadeler, peygamberlerin olağanüstü
yetenek ve güçlere sahip olduklarına açık birer işarettirler. Peygamberlerin bu
giz­li yetenek ve güçleri, peygamberlik payesine yükselmelerinden sonra,
büsbütün açığa vurulur. Kur’ân-ı Kerim’de bu meziyet, kabiliyet ve kuv­vetler
“ilim”, “hüküm”, “hidayet” ve “beyyine” gibi kelimelerle ifade edil­miştir.
Hazreti Nuh (a.s.) ümmetine şöyle der:

“Allah’tan gelen vahiyle sizin bilmediğinizi biliyorum”. (Araf;
62)

Hz. İbrahim (a.s.)’e yerde ve gökteki eşya ve nimetler
tanıtılıyor (En’âm: 75) ve bu gezintiden bilgi ve inanç hazinesiyle döndüğü
zaman babasına şöyle diyor:

“Ey babam, bana, sana gelmeyen bir ilim gelmiştir. O halde, bana
uy ki, seni doğru yola hidayet edeyim”. (Meryem; 43)

Hz. Yakub (a.s) hakkında şöyle denmiştir:

“Şüphesiz kendisine öğrettiğimiz ilmin sahibi idi. Lâkin
insanların çoğu bunu bilmezler”. (Yusuf; 68)

Hz. Yusuf (a.s.) hakkında da şunlar söylenmiştir:

“Yusuf, erginlik çağına girince O’na hikmet ve ilim verdik”. (Kasas
14)

Hz. Lût hakkında yine aynı şey söylenmiştir:

“Aynı ilim ve hikmet Hz. Lût (a.s.)’a da verilmiştir”. (Enbiya;
74)

Ve bu olağanüstü ilim ve hikmete Hazreti Muhammed (a.s.) da nail
oldu:

“Allah sana Kitab’ı ve hikmeti indirdi ve bilmediğin şeyleri
öğretti”. (Nisa; 113)

” De ki: ‘Ben Rabbim’den apaçık beyyine üzereyim”. (En’am; 57)

“De ki, ‘Bu benim yolumdur. Ben Allah’a bir basiret üzere dâvet
edi­yorum. Ben ve bana tabi olanlar (böyleyiz).” (Yusuf; 108)

Allah tarafından ihsan edilen bu ilim ve hikmet yüzünden,
peygam­berler ile diğer İnsanlar arasındaki fark, gözleri görenler ile gözleri
kör olanlar kadar büyümüş olur:

“Ancak bana vahyolunan şeye tabi olurum. De ki: ‘Görmeyenle
gö­ren bir olur mu? Hiç düşünmüyor musunuz?”. (En’am; 50)

Yukarıdaki ayetlerde bahsedilen şey sadece Kitabullah değildir.
Bu ilâhî bir nurdur ve peygamberlerin kalbini aydınlatmaktadır. Bu sebeple
bundan ayrıca bahsedilmiştir ve peygamberlerin müstesna bir vasfı olarak
gösterilmiştir. Bu nur ve ışık sayesinde peygamberler her şeyi görebiliyor, her
şeyin farkına varabiliyorlar. Ulema bu ilâhî ışığa “gizli vahiy” adını
vermişlerdir.

6.3.7. Allah’ın
Müşahedesi ve Himayesi

Kur’ân-ı Kerim, Allahu Teâlâ’nın peygamberlere olağanüstü ilim,
hik­met ve irade gücü vermesinin yanı sıra onları her an güzelim altında
tuttu­ğunu, hata yapmalarını önlediğini, kötü yola sapmalarına izin vermediğini
ifade eder. Cenabı Hak, isler insani sebeplerden, ister şeytani vesveselerden
olsun, peygamberlerin yanlışlık yapmalarına mani olur. Bir pey­gamber insani
zaaflara düşerek içtihat veya karar verme konusunda dahi herhangi bir yanlışlık
yaparsa, Yüce Allah onun kararını derhal düzeltir. Meselâ, Hz. Yusuf (a.s.)’un
hikâyesine bakalım. Hz. Yusuf, Mısır hâkiminin karısının cazibesine kapılıp
oyuna gelmek üzere iken, Allah’ın “bürhân”ı veya işareti üzerine hatasından
kurtuluverdi.

“Kadın Yusuf’a niyeti kurmuştu. O da kadına niyetlenmişti. Eğer
Yu­suf Rabbinin burhanını görmeseydi (olan olurdu). Bu şekilde O’ndan fe­nalığı
ve fuhşu çevirdik. Çünkü, O, bizim muhlis kullarımızdandı”. (Yusuf; 24)

Hazreti Musa ile Hz. Harun (a.s.)’a, Firavun’a gitme emri
verildiği za­man, Firavun’un kendilerine kötülük yapabileceğinden korktular.
Bunun üzerine Cenab-ı Allah onlara dedi ki, “hiç korkmayın, ben sizinle
berabe­rim ve her şeyi görür ve işitirim”. (Tâhâ; 45-46).Yani Hz. Musa ile Hz.
Harun insani zaaf yüzünden kuşkulanıyor, korkuyorlardı. Ama, Cenab-ı Allah bir
vahiy ile bu korkuyu giderdi.

Hz. Nuh (a.s.) oğlunun boğulduğunu görürken bağırıverdi:
“Allah’ım, bu benim oğlumdur”. Bu bir insani zaaftı. Allah kendisine hemen vahiy
gönderip, oğlunun elbette O’nun kanını taşıdığını, ancak kötü huylu ve kö­tü
karakterli olduğu için O’nunla hiç ilgisi bulunmadığını önemle belirtti. Beşeri
zaaf ve baba sevgisi, bir peygamberin, hak konusunda baba-oğul ilişkisinin hiç
önemli olmadığı gerçeğini bir ân için görmesini önlemişti. Ama Yüce Allah,
gözündeki bu perdeyi çekip gerçeği tekrar görmesini sağladı.

Hz. Muhammed (a.s.)’in başından da buna benzer olaylar
geçmiştir. Hz. Peygamber (a.s.) merhametli şahsiyeti, kâfirleri en kısa zamanda
müs­lüman yapma düşüncesi, kâfirlerin gönlünü alma fikri, insanların kendisi­ne
yaptığı iyi işlerin bedelini ödeme heyecanı ve münafıkların hareketleri­ni ıslah
etme niyetiyle herhangi bir karar vermekte hata edince, Allah va­hiy ile bunu
düzeltmiştir. Meselâ şu ayetlere bakın:

“Kendisine o âmâ geldi diye. Ne bilirsin? Belki o
temizlenecekti.”. (Abese; 2-3)

“Hiçbir peygamberin yeryüzünde zaferler kazanıncaya kadar
esirler alması vaki olmamıştır” (Enfâl; 67)

“Onlar için istiğfar etsen de etmesen de, bir eğer onlar lehinde
yetmiş kerre istiğfar ey les en de Allah onları mağfiret etmez”. (Tevbe; 80)

 “Onlardan ölen bir kimse üzerine katiyyen namaz kılma”. (Tevbe;
84)

“Ey peygamber, zevcelerinin rızasını kazanmak için, Allah’ın
sana helâl kıldığı şeyleri niçin kendine haram ediyorsun?” (Tahrim; 1)

Bazı kimseler, bu ayetleri, Hz. Peygamber (a.s.)’in hata yaptığı
ve kendisinin masum olmadığını göstermek için birer delil olarak kullanırlar.
Özellikle, “Ehl-i Kur’ân” olarak bilinen mezhebe mensup olanlar ve hadis­leri
tanımayanlar, bu işi daha bir zevkle yaparlar. Fakat bu beyler önemli bir
gerçeği görmezlikten geliyorlar. Aslında diğer hadis ve ayetlerden da­ha çok bu
ayetler, Sevgili Peygamberimiz (a.s.)’in üstün bir insan ve Al­lah’ın inkâr
edilmez rasûlü olduğunu gösteriyor. Zira, bu ayetler, Allah’ın, peygamberleri ve
özellikle Hz. Muhammed (a.s.)” kötülükler ve yanlışlık­lardan korumak amacıyla
fevkalâde tedbirler aldığını ispatlıyor. Yani, Hz. Peygamber (a.s.)’in herhangi
bir hatasına göz yumulmamış ve derhal dü­zeltilmiştir. O halde, bu ufak tefek
hata ve yanlışlıkları bahane ederek Hz. Peygamber (a.s.)’ı ve O’nun sözleriyle
fiillerini inkâr etmek düpedüz dalâlettir. Bu hususta Kur’ân-ı Kerim’de çeşitli
işaretler bulunmaktadır:

“Eğer Allah’ın fazlı ve rahmeti senin üzerine olmasaydı,
onlardan bir grup, seni de saptırmak için tasarı kurmuştu. Oysa onlar, ancak
kendi nefislerini saptırırlar ve sana hiçbir şeyden zarar veremezler. Allah,
sana Kitabı ve hikmeti indirdi ve sana bilmediklerini öğretti Allah ‘ın
üzerinde­ki fazlı (lütuf ve ihsan) çok büyüktür”. (Nisa; 113)

“Az daha onlar, seni, sana vahyettiğimizden ayırarak, ondan
başka­sını bize iftira etmen için fitneye düşüreceklerdi.”

“Eğer biz seni sağlamlaştırmamış olsaydık, onlara bir parça
meyle­decektin”. (İsra; 73-74)

“Biz senden evvel hiçbir Rasûl veya Nebi göndermedik ki, o bir
şey temenni ettiği zaman Şeytan onun arzusuna fitne karıştırmış olmasın. Al­lah,
Şeytan’ın ilkâ ettiği fitneyi bozar. Sonra da kendi ayetlerini tahkim eyler”. (Hacc;
52)

Gördüğünüz gibi, Cenab-ı Allah, peygamberlerin hatalarını
düzeltme­yi ve onların bazı yanlış karar ve hareketlerini ıslah etmeyi bir
gelenek ha­line getirmiştir. Allah, peygamberlerin ister şahsî ister içtimaî
olsun, her konudaki hatalarını ânında düzeltmektedir. Bu prensip kabul edildiği
tak­dirde peygamberlerin Allah’ın müdahale etmediği veya düzeltmediği ka­rar ve
işlerinin Allah’ın koyduğu kaide ve kurallarına uygun olduğu ve hatta Allah’ın
onayından geçtiği de kabul edilmelidir.

6.3.8.
Değerlendirme

Buraya kadar anlattığımızı özetlersek, peygamberler sıradan
İnsanlar değildir. Peygamberliğe yükseltilen kişiler özel bir şekilde
yetiştirilir, bir takım olağanüstü bilgi, yetenek ve güce kavuşturulur ve
peygamberlik makamıyla şereflendirildiği zaman mükemmel bir insan durumunda
olur. Bir kişi yoldan çevrilip peygamber yapılmaz. Her ne kadar bazı
peygam­berlerin, resmen peygamberliğe getirilmesi kendileri için beklenmez ve
şaşırtıcı olay gibi görünürse de, kendilerinin bu işe uzun zamandan beri, hatta
doğduklarından itibaren hazırlandıkları anlaşılır. Bu bakımdan, bir peygamberin
görevinin sadece Allah’ın vahyini veya kitabını getirip inzi­vaya çekilmekten
ibaret olduğunu düşünen İnsanlar yanlış yoldadır. Yazı­mızın başında
bahsettiğimiz ilk grubun durumu budur. Peygamberlik kav­ramını iyi bilen bir
kişi, ikinci grubun da hatalı olduğu kanısına varır. Bi­lindiği gibi, bu grup
sıradan İnsanlar ile peygamber arasındaki farkın, sa­dece Allah’ın kitabını
getirip bunun ayrıntılarını insanlara anlatması ve bir hükümdar, hâkim, kadı,
lider veya idareci olarak tesadüfen işgal ettiği gö­revlerde bulunduğu müddetçe
bu yetkilerini kullanması olduğunu ileri sü­rer. Aynı şekilde üçüncü grubun,
peygamberlerin insanî ve peygamberlik hüviyetleri arasında kesin bir ayırım
yapması da doğru değildir. Bir pey­gamberin bazı söz ve hareketlerinden bir
kısmını canımız isteyince alıp, bir kısmını da canımız isteyince atmak mümkün
değildir. Bir peygambe­rin hayatı bir bütündür ve sözleri ile fiilleri ya
tamamıyla kabul, ya da ta­mamıyla reddedilmelidir.

6.3.9. Peygamber
Mükemmel Bir İnsandır

Kur’ân-ı Kerim’in ışığında peygamberlik mevkii ve makamı
incelen­diğinde yukarıdaki üç görüşün de yanlış olduğu ortaya çıkar. Kur’ân-ı
Kerim bir kişinin aniden veya hiç hesapta yokken peygamber olmadığına işaret
eder. Bir peygamber çekirdekten yetişir ve doğmasının sebebi de ilerde
peygamberliği üstlenmesidir. Gerçi peygamber de bir insandır ve insanların bazı
tabii zaaflarını taşır, ama bu zaaf ve sınırlara rağmen o mü­kemmel bir kişidir.
Bir insanın sahip olabileceği bedenî, zihnî, psikolojik ve ruhî yetenek ve
güçlerin en iyisine sahip olur. Kişiliği, denge ve itida­lin bir simgesi olur.
Zekâsı ve hayal gücü o kadar kuvvetlidir ki, ânında bir meselenin gereğine vakıf
olur. Huyu ve karakteri öylesine temiz olur ki, herhangi bir dış etken, vaaz,
telkin veya eğitim olmaksızın şehvani dü­şünce, fiil, sapıklık ve ahlâksızlıktan
kaçınır. Öyle bir sağduyuya sahip olur ki, doğru ile yanlışı,1ıak ile batılı
ayırt edebilir ve ilahî hidâyeti bulu­verir. Kendi ölçülü düşünce ve kararıyla
Allah’ın hoşlandığı şeyleri yapar, hoşlanmadığı şeylerden kaçınır. İşte tekâmül
etmiş, mükemmelleşmiş in­sanlık budur. Peygamber bu sıfatıyla Allah’ın gerçek
bir halifesidir. Hidâ­yet nuru ve peygamberlik şerefiyle cilalanan, yoğrulan ve
pekişen insanî vasıflar, peygamberi her tarafa ışık saçan bir kandil ve parlayan
bir yıldız haline getirir. Sözün kısası, peygamberlik geçici bir ünvan ve vazife
de­ğildir. Bu, bir insanın tabiatında vardır. Peygamberlik dünyevi ünvan ve
makamlar gibi bir şey değildir. Yani bir peygamber, valilik veya kayma­kamlığa
yapılan atama gibi peygamberliğe atanmaz. Peygamberlik doğuş­tan varolan, Allah
vergisi bir şeydir. Bu bakımdan, bir nebi veya peygam­berin şahsî yanı da
aslında peygamberlik yanıdır. Aradaki fark bir pey­gamberin resmen peygamberliğe
getirildikten sonra bütün meziyet ve selâhiyetlerinin kuvveden fiile çıkmasıdır.

6.3.10. Konumuzla
İlgili Bazı Ayetler

Yukarıdaki açıklamadan sonra, peygamberin insanlık ve
peygamber­lik halleriyle ilgili Kur’ân-ı Kerim’de Allah’ın ne dediğini aşağıda
belirt­meyi uygun buluyoruz. Bu ayetler sanırız konumuza daha da açıklık
geti­recektir:

1. “Allah size bildirecek değildir. Fakat peygamberlerinden
dilediği­ni gayba muttaki kılar. Allah ve Rasûlüne iman edin”. (Al-i İmran; 179)

2. “Biz gönderdiğimiz peygamberi Allah’ın izni ile itaat olunsun
diye gönderdik”. (Nisâ; 64)

3. “Kim Rasûl’e itaat etmişse Allah’a itaat etmiştir”. (Nisâ;
80)

4. “Battığı zaman yıldıza andolsun ki, Sahibiniz (Hz. Peygamber)
ne dalâlete düştü ve ne de azdı. O, hevasından söylemez. O, kendisine (Allah
tarafından) vahyolunan bir vahiydir”. (Necm; 1 -4)

5. “Ancak bana vahyolunan şeye tabi olurum”. (En’âm; 50)

6. “Sizin için Allah’ın Rasûlü’nde güzel bir numune vardır”. (Ahzab;
21)

7. “De ki: Eğer Allah’ı seviyorsanız bana uyunuz ki, Allah da
sizi sev­sin”. (Al-i İmrân; 31)

8. “Aralarında hükmetmesi için Allah ve Rasûlüne davet
olundukla­rında mü’minler: ‘işittik ve itaat ettik’ derler. Muradına erenler
işle on­lardır… De ki, Allah’a itaat edin ve peygambere itaat edin. Eğer
itaatten yüz çevirirseniz, O’na düşen vazife tebliğdir. Sizin üstünüze düşen de
size yükletilendir, (itaattir). Eğer ona (peygambere) itaat ederseniz doğru
yo­lu bulursunuz”. (Nûr; 51 -54)

9. “Hayır öyle değil; Rabbi’ne andolsun, aralarında çekiştikleri
şey­lerde seni hakem kılıp sonra senin verdiğin hükme, içlerinde hiçbir sıkıntı
duymaksızın tam bir teslimiyetle teslim olmadıkça, iman etmiş olmazlar”. (Nisâ;
65

10. “Allah ve Rasûlü bir işe hüküm verdiği zaman, mü’min bir
erkek­le mü’min bir kadın için, kendi işlerinde muhayyerlik hakları yoktur.
Al­lah ve Rasulüne âsi olan muhakkak açık bir sapıklık etmiş olur”. (Ahzâb; 36).

Bu ayetleri dikkatle okuduğunuz zaman bütün gerçekleri kendi
gözü­nüzle görmüş olacaksınız:

Birinci ayette peygamber ile diğer sıradan İnsanlar arasındaki
fark üzerinde durulmuştur. Bu ayette peygambere iman etme ihtiyacına işaret
edilmiştir. Allahu Teâlâ’nın belli bir kuralı vardır; gaybın ilmini ve
bilgisi­ni herkese tek tek iletmez. Tersine, gaipten haber ve bilgiyi belirli
bir ku­luna verir. Onun için İnsanlar bu kula iman etmelidir.[1]

6.3.11.
Peygambere Mutlak İtaat İçin Verilen Emir

İkinci ayette, peygambere sadece iman etmenin yetmediği
belirtilmiş­tir. Yani, bir peygamberi Allah’ın Rasûlü olarak tanıdıktan sonra,
ona itaat etmek de aynı derecede önemlidir. İtaat ile ilgili emir sadece bu
ayette de­ğil, diğer ayetlerde de kat’i ve kesindir. Bu hususla herhangi bir
istisna ve­ya sınırlama getirilmemiştir. Yani kimse, peygambere şu meselede
itaat edilmesi, şu meselede itaat edilmemesi gerektiğini ileri süremez. Kur’ân-ı
Kerim’e göre, Hz. peygamber (as.) ve diğer peygamberler birer hükümdar gibidir.
Bu hükümdarın verdiği her emir yerine getirilmelidir. Eğer bir is­tisna veya
sınırlama söz konusuysa bunu ancak peygamber yapabilir, ya da Cenab-ı Allah.
Yani, Peygamber istediği emir veya kanunları yürürlük­ten kaldırabilir ve
kendisine tabi olanlara söz ve hareket serbestisi verebi­lir. Ama, mü’minler
hiçbir zaman peygamberin söz, emir ve yetkilerini sı­nırlandıramazlar. Çünkü
kendileri tamamıyla peygambere tabi ve onun emir kuludurlar. Onlar için emirlere
uymak ve teslimiyetten başka çare yoktur. Mü’minler, peygamberin sadece din ve
maneviyatla ilgili emirleri­ne uymakla mükellef değildirler; aksine, ziraat,
ticaret ve eğilim gibi çok değişik konularda bile verdiği emre itaate
mecburdurlar. Hiçbir konuda itiraz hakları yoktur.

6.3.12.
Peygambere İtaat, Alelâde Bir İnsana İtaat Değildir

Peygambere kayıtsız-şartsız itaat emri verildikten sonra
sanırız, bir peygambere itaatin alelâde bir insana itaat gibi olmadığını
anlatmamıza gerek yoktur. Zaten, kâfirlerin en çok yakındıkları nokta buydu.
Kâfirler, peygamber için, “Yahu, bu sizin gibi bir insan değil midir?” derlerdi.
Bazen da şöyle derlerdi: “Yahu, bu sizin gibi bir insandan başka bir şey
de­ğildir. Sonra da kalkıyor, sizden daha üstün olduğunu söylemek isliyor.”
Ayrıca şunu da söylüyorlardı: “Eğer siz kendiniz gibi bir insana itaat
eder­seniz hüsrana uğrayacaksınız”. Ama bu cahil kimseler, peygamberin
emir­lerinin aslında Allah’ın emirleri olduğunu bilmiyorlardı. Çünkü peygam­ber
ne diyorsa, Allah’ın emri üzerine diyor ve ne yapıyorsa, Allah’ın emri­ne göre
yapıyordu. Kendi nefsi için ve kendi şahsi menfaati için herhangi bir söz
söylemiyor, herhangi bir harekette bulunmuyordu. Bu bakımdan, peygambere itaatle
herhangi bir yanlışlığın olmadığı peşinen ve kesin ola­rak bilinmelidir.

6.3.13.
Peygamberin Hidâyeti İçin Gönderilen Vahyin Türleri

Bu konuya üçüncü, dördüncü ve beşinci ayetlerde değinilmiştir.
Dör­düncü ve beşinci ayette bahsedilen vahiyden Kitabullah’ın kastedildiği öne
sürülüyor. Bazı kimseler, peygambere Kitabullah’tan başka bir vahiy gelmediğine
inanıyorlar. Ama bu yanlış bir fikirdir. Kur’ân-ı Kerim şahit­tir ki,
peygamberlere sadece kitap vahyedilmezdi, aksine onların hidâyeti için Allah
değişik zamanlarda çeşitli vahiyler gönderirdi. Bu vahiyler sa­yesinde,
peygamberler doğru kararı verir, doğru yolu bulurlardı. Bu va­hiylerle hataları
düzeltilir, onların korunması veya başarılı olması için ted­birler alınırdı. Bu
hususla çeşitli misaller verilebilir. Hz. Nuh (a.s.) bu va­hiyler sayesinde
büyük bir tufanın geleceğini, bunun için hazırlıklı olması gerekliğini, öğrenmiş
ve dolayısıyla, gemisini inşa etmişti. Hz. İbrahim (a.s.), yerde ve gökte
gezdirildi ve meleklerle tanıştırıldı. Kendisine ölüle­rin nasıl dirildiği
gösterildi. Hz. Yusuf (a.s.)’a rüyaların tabiri hakkında bilgi verildi. Hz. Musa
(a.s.) ile Tûr dağında konuşuldu. Kendisine, elinde ne olduğu soruldu. O da
cevap verdi, “bu benim âsamdır”. Hz. Musa ayrıca, asasını koyun ve keçileri
gütmek için kullandığını belirtti. Emredildi, “bunu yere at”. Yere atılan asa
ejderha haline gelince, Hz. Musa korkup geriye çekildi. Bunun üzerine Allah dedi
ki: “Ya Musa, korkma, ona yak­laş, sen emniyettesin”. Daha sonra şu emri verdi:
“Firavun’a git, o tuğyan etmiştir”. Hz. Musa, kendisine yardımcı olması için Hz.
Harun’u istedi ve bu işleği kabul edildi. Ancak iki kardeş Firavun’a gitmekten
çekindikleri için, kendilerine şöyle dendi: “Korkmayın, Ben sizinle beraberim.
Ben işi­tir ve görürüm”. Firavun’un sarayında Hz. Musa (a.s.) sihirbazların
sihirle yaptıkları yılanları görüp korkunca gene kendisine vahiy geldi: “Korkma,
(sonunda sen kazanacaksın)”. Firavun’a ak ile kara anlatıldıktan sonra, Hz.
Musa’ya emredildi, “kullarımı alıp gece vakti yola koyul, sizi takip edecekler”.
Denize varınca yine bir vahiy geldi: “Asanı suya vur”. Bu va­hiylerin kitap
şeklinde Hz. Musa’ya indiği ve kitlelere yol gösterme ama­cını taşıdığı iddia
edilebilir mi? Diğer peygamberlere gelen vahiylerin du­rumu da aynıdır. Bu
vahiyler, Cenab-ı Allah’ın sık sık peygamberlerle kelâm ettiği ve bu kelâmın,
ikaz, tenbih, şahsi tavsiye ve nasihat mahiye­tinde olduğu bilinmelidir. Bu
vahiy, şekil ve muhteva bakımından insan­ların hidâyeti için, kitaba dahil
edilmek ve ilâhi bir yasa haline getirilmek üzere gönderilen vahiylerden hayli
değişiktir.

6.3.14. Hz.
Peygamber (a.s.)’e Gelen Benzeri Vahiyler

Benzeri vahiyler Hazreti Peygamber’e de gelirdi. Kur’ân-ı
Kerim’de buna dair çeşitli işaretler vardır. Örneğin, Rasûlullah önce Kudüs’ün
müs­lümanların kıblesi olduğunu söylemişti. Bununla ilgili herhangi bir ilâhi
emir gelmedi. Ama bu kıble iptal edilip Kâbe kıble olunca, Allah’tan şöy­le bir
emir geldi:

İnsanlardan bir takım beyinsizler: ‘Onları daha önce üzerinde
bu­lundukları kıblelerinden çeviren nedir?’ diyecekler. De ki: ‘Doğu da
Al­lah’ındır, batı da. Dilediğini dosdoğru yola yöneltip iletir”. (Bakara; 142)

“Senin üzerinde bulunduğun kıbleyi, Peygamber’e tabi olan ile
arka­sını döneni ayıralım diye yaptık” . (Bakara; 143)

Bu demektir ki, daha önce kıblenin Kudüs olması kararı Allah’ın
vah­yi ve emriyle alınmıştı.

Uhud savaşı sırasında, Hz. Peygamber (a.s.) müslümanlara yardım
için Allah’ın meleklerinin geleceğini söylemişti. Daha sonra, Allah Teâlâ, Hz.
Peygamber(a.s.) ‘in bu açıklamasından Kur’ân-ı Kerim’de şöyle bahsetti:

” Allah bu yardımı, âncak size müjde olmak ve kalbinizde itminan
(ya­tışma) hâsıl etmek için yaptı”. (Al-i İmran; 126)

Demek ki, bu yardım vaadi Allah tarafından yapılmıştı.

Uhud savaşından sonra, Hz. Peygamber (a.s.) müslümanları ikinci
bir Bedir savaş ı için Medine’nin dışına çıkmaya çağırdı. Hz. Peygamber
(a.s.)’in bu çağrısı Kur’ân-ı Kerim’de hiçbir yerde yer almıyor. Ama Allahu
Teâlâ bu çağrının da kendisinden geldiğini sonradan tasdik etli:

“Kendilerine yara, elem ve bozgunluk isabet ellikten sonra yine
Allah ve peygamberin davetine uyanlar için pek büyük mükâfat vardır” (Al-i İmran;
172)

Bedir savaşı sırasında, Hz. Muhammed (a.s.)’in Medine’den
çıkmasın­dan Kur’unda şöyle bahsedilmiştir:

“Rabbin seni evinden hak uğrunda çıkardığında mü’minlerden bir
grup isteksizdi.” (Enfal; 5)

Evden çıkma emri Kurban’da yer almamıştır. Ama daha sonra,
Allah, evden bu çıkışın kendi emriyle olduğunu beyân etmiştir. Daha sonra,
sava­şın en şiddetli anında, Allah’ın rasûlü bir rüya gördü:

“Şunu da hatırla ki, Allah onları sana uykuda (rüyada) az
gösterdi” (Enfâl; 43)

Münafıklar, Rasûlullah (a.s.)’ın ganimet dağıtımından hiç
hoşlanma­mışlardı. Yüce Allah, bu dağıtımın bizzat kendi emriyle yapıldığını
du­yurmak suretiyle ağızlarını kapatıverdi:

“Eğer onlar, Allah ve Resûlünün verdiğine razı olsalar”. (Tevbe;
59)

Hudeybiye Anlaşması imzalanırken sahabenin hemen hemen hepsi
buna karşıydılar. Anlaşmanın şartları hoşlarına gitmemişti. Fakat Rasûlullah
(a.s.) anlaşmayı kabul etti. Rasûlullah (a.s.)’ın bu hareketi daha sonra Allah
tarafından tasdik edildi:

“Biz sana âşikâr bir fetih verdik”. (Fetih; 1)

6.3.15.
Yukarıdaki Ayetlerden Çıkan Sonuçlar

Yukarıdaki ayetlerin benzerlerini bulmak kolaydır. Fakat burada
an­latmak istediğimiz, peygamberler ile Allah arasındaki ilişkinin geçici
ol­madığıdır. Yani Allah ile Hz. Rasûl (a.s.) arasındaki ilişki, sadece Hz.
Rasûl (a.s.)’ın bir ilâhi mesaj taşıdığı veya ilettiği sürece devam etmez. Bu
ilişki sürekli ve kalıcıdır. Allahu Teâlâ her zaman vahiyle peygamberleri­ne yol
gösterir, hatalarını düzeltir. Necm suresinin ilk ayetlerinde işte bu hususa
işaret edilmiştir. Bu bolümün başında arz ettiğini gibi, Kur’ân-ı Ke­rim’de
peygamberlerin her zaman Allah’ın özel gözetimi altında oldukları açıkça ifade
edilmiştir. Kur’ân-ı Kerim’de Hazreti Peygamber (a.s.) ile diğer peygamberlerin
hatalarının düzeltilmesi ve Allah tarafından kendileri­nin ikaz edilmesi ve
ıslah edilmesinin anlatılmasındaki amaç, peygamber­lere güvensizlik belirtmek
değildir. Bu kıssa ve ifadelerden, peygamberle­rin de bizim gibi hatalı İnsanlar
olduğunu çıkarmak yanlıştır. Bu bakım­dan onlardan yüz çevirmek, onların söz ve
hareketlerine uymamak da yanlış bir davranış olur. Aslında peygamberler her
zaman iyiyi ve doğru­yu yapmakla mükelleftirler ve en küçük hataları bile anında
düzeltildiği için sözlerine ve hareketlerine güvenmemek doğru değildir. Aslında
Al­lahu Teâlâ peygamberler konusunda fazlasıyla hassas davranır ve en kü­çük
hatalarını bile affetmez. Nitekim, Kur’ân-ı Kerim’de, Hazreti Peygam­ber
(a.s.)’in diğer insanların hayatında belki de hiç önem taşımayan konu­larda
uyarıldığını görürüz. Örneğin, bir insanın bal yiyip yememesi, bir köre dikkat
edip etmemesi veya onun itirazından hoşlanmaması ya da biri için mağfiret
dilemesi… Bunların önemli bir konu olduğu söylenebilir mi? Ama, bu gibi normal
bir bakışla önemsiz sayılabilecek olaylarda Allah, peygamberlerin kendi veya
başkalarının fikrine göre hareket etmelerini yasaklamıştır. Aynı şekilde bazı
kimseleri savaşa katılmaktan müstesna bırakması, veya bazı savaş esirlerini
fidye alıp serbest bırakması, bir hü­kümdar veya komutanın işlevleri arasında
çok küçük bir yer tutar. Ne var ki, bir peygamberin hayatında bunlar öylesine
önemli bir konu haline ge­lir ki, kendisi açık bir vahiy ile ikaz edilir. Neden?
Çünkü, peygamber ale­lade bir hükümdar veya komutan değildir. O, kendi fikrini
üstün kılmaya, kendi düşündüğü gibi hareket etmeye selahiyetli değildir. Bir
peygamber, peygamberlik makamında bulunduğu için verdiği kararın Allah’ın
rızasına uygun olması gerekir. Bir peygamber gizli vahyi iyice anlamayıp,
Allah’ın rızasına aykırı en ufak bir harekette bulunur bulunmaz derhal açık bir
va­hiyle ikaz ve ıslah edilir.

Peygamberlerin bu özel vaziyetine Allahu Teâlâ’nın özenle
eğilmesi, onların daima dürüst davranmalarına, her zaman doğru hareket
etmelerine tam güvenmemizi sağlamak amacını taşımaktadır. Böylece biz
peygam­berlerin her zaman doğru söz söylediklerine, her zaman kötülüklerden
ka­çındıklarına inanmalıyız. Peygamberlerin daima Allah’ın gösterdiği çizgi­de
olduklarını bilmeliyiz. Peygamberlerin hayatının, İslâmî siretin mü­kemmel ve
üstün bir numunesi olduğuna inanmalıyız. Cenab-ı Hak bu ol­gun ve üstün örneği,
Allah’ın en sevgili kulu olmak isteyenlerin takip et­mesi için yaratmıştır. Bu
ilâhi gaye ve hedef, yukarıda kaydettiğimiz 6. ve 7. ayetlerde açıkça ifade
edilmiştir. Altıncı ayette peygamberlerin, İnsanlar için “güzel bir örnek”
olduğu belirtilmiş, yedinci ayette ise Allah tara­fından sevilmenin yolunun
Rasûlullah’a itaatten geçtiği ifade edilmiştir.

6.3.16. Hz.
Peygamber (a.s.)’in Bütün Hayatı “Güzel Bir Örnek”dir

Diğer peygamberler gibi Hz. Peygamber (a.s.)’in de bütün hayatı
müs­lümanlar için güzel bir örnektir. Hz. Peygamber (a.s.)’in hayatını örnek
al­mamızda en ufak bir istisna, kısıtlama veya sınırlama yoktur. Bütün ha­yatı
mutlaka takip edilmesi gereken bir örnektir. Kur’ân-ı Kerim bunu em­retmektedir.
Hadislerin telkinleri de bu yöndedir. Demek ki, Hz. Peygam­ber (a.s.)’i kim ne
kadar çok sever, Ona kim ne kadar çok itaat eder, O’nun örneğine uyarsa, Allah
katında o kadar makbuldür.

Hz. Muhammed Mustafa (a.s.)’nın bütün hayatını müslümanlar için
ör­nek alınması gerekliğini belirtirken, tabiatıyla bazı istisnaların olduğunu
da unutmayalım. Hz. Peygamber (a.s.)’in hayatını örnek alırken bazı istis­nalar
olduğunu inkâr etmeyelim. Ama bu istisnaların mahiyeti nedir? Bunlar
hangileridir? İşte bunları bilmek zorundayız. Rasûlullah (a.s.)’ın hayatının
örnek alınması gerekliğini söylerken, hayatının her safhasında her an ve her
zaman ne yapmışsa, nasıl yapmışsa onu aynen taklit etme­miz gerektiğini
kastetmiyoruz. Rasûlullah (a.s.)’ın hayatına tıpa tip uymak ve hatta aslı ile
kopyası arasında herhangi bir fark bırakmamak amacımız olmamalıdır. Zaten Kur’ân-ı
Kerim de böyle bir kopya çekilmesini emret­miyor. Kur’ân-ı Kerim bu hususta bir
genelleme yapmıştır ve Hz. Pey­gamber (a.s.)’in hayatını genel hatlarıyla örnek
almamızı istemiştir. Bu hususta, Hazreti Peygamber (a.s.) ile sahabelerin söz ve
hareketleri de bi­zim için yol gösterici nitelik taşımaktadır. Burada
ayrıntılara girmeye ge­rek yoktur. Ancak kısaca belirtmek istersek, diyebiliriz
ki; İslâm dininde farz, vacip ve sünnet olarak bilinen konularda Hz. Muhammed
(a.s.)’in söz, vaat, telkin, ikaz ve fiillerine tıpa tip uyulmalıdır. Örneğin,
namaz, oruç, hacc, zekât gibi konularda en ufak bir itiraz veya istisnaya yer
yok­tur. Ama İslâmî yaşantıyla ilgili genel öğretileri; mesela medeni, kültürel,
ekonomik, sosyal ve siyasal konuların ayrıntıları konusunda bazı istisna­lar
vardır. Bu gibi meselelerde Hz. Muhammed (a.s.), ahlâk, hikmet ve dürüstlük ile
ilgili belli başlı kurallar meydana getirmiştir. Bir de çeşitli söz ve
hareketleriyle, bu hususla bize seçenekler bırakmıştır. Bunlardan akıl ve mantık
ile İslâmiyet’in ruhuna en uygun olanlara uyma hürriyeti­miz vardır. Böylece,
iyi niyetle Hz. Muhammed (a.s.)’in hayatını örnek al­mak isteyen biri için hangi
konularda kendisine tam itaat etmesi ve hangi konularda kısmen ya da akıl ve
mantık kuralları çerçevesinde uyması ge­rektiğini öğrenmek hiç de zor değildir.

Fakat bazı ard niyetli ve bilgisiz kimseler bu hususta tutarsız
sorular sorarlar. Derler ki, Hz. Peygamber (a.s.)’in dili Arapça idi, o halde
biz de mi Arapça konuşalım? Hz. Muhammed (a.s.) Arap kadınlarıyla evlenmişti,
biz de Arap kadınlarıyla mı evlenelim? Hz. Muhammed (a.s.) kendisine mahsus bir
kıyafet giyerdi, biz de mi aynı kıyafeti giyelim? Kendisinin yiyecekleri,
içecekleri başka idi, biz de mi o şeylerden yiyelim, içelim? Hz. Muhammed
(a.s.)’in toplumsal yaşantısı başka türlüydü, biz de mi aynı şekilde yaşayalım?
Keşke bu İnsanlar önemli olanın, Hz. Muhammed (a.s.)’in konuştuğu dil değil,
onun muhtevası ve üslûbu olduğunu bilseler, önemli olan, Arap veya başka bir
milletten olan kadın ile evlenmek değil, o kadına yaptığımız muamele, haklarını
ödemek, onun üzerine olan şer’i selâhiyetleri, doğru şekilde kullanmaktır.
Aslında Hazreti Peygamber (a.s.)’in, mübarek zevcelerine yaptığı güzel muamele
her müslümanın aile hayatı için birer örnek olmalıdır. Sonra, Hz. Muhammed
(a.s.)’in giydiği kıyafetin bütün müslüman erkekler için mecburi kılındığını
iddia eden kimdir? Yediği yemekler de müslümanlar için zorunlu hale
getirilmemiş­tir. Asıl dikkate değer olan şey, giyimde kuşamda Hazreti Peygamber
(a.s.)’in riayet ettiği sınır ve kurallardır. Yiyecek, içecek konusunda da
önemli olan getirdiği adab, kaide ve kurallardır. Kur’ân-ı Kerim’de iyi ve kötü
şeyler arasındaki fark genel hatlarıyla belirtilmiştir. Kur’ân’ın ifadele­rinden
hangi konularda peygamberlere itaat edilmesinin faydalı olduğu, hangi konularda
itaat edilmesinin gerekli olmadığını anlamak mümkün­dür. Aslında Hazreti
Peygamber (a.s.)’in özel ve görevi ile ilgili yaşantısı açık bir kitaptır ve
bunu incelemek ve örnek almak hiç de zor değildir. Rasûlullah’ın bütün hayatı
doğru ve Allah’tan korkan bir müslüman için örnek bir hayattır. Nitekim, Hz.
Aişe (r.a.) bu hususta şöyle buyurmuştur: “Eğer, Kur’ân’ın talimatı ve ruhuna
göre mü’min bir insanın dünyada nasıl yaşaması gerektiğini bilmek isliyorsanız,
o zaman Muhammed Mustafa (a.s.)’nın hayatını örnek almalısınız.” Doğrusu,
Allah’ın kitabında genel hatlarıyla ortaya konan İslâm, Rasûlullah (a.s.)’ın
kişiliğinde açık ve etraf­lı ifadesini bulmuştur.

6.3.17.
Peygamber, Her Zaman Peygamberdir

Allah’a şükürler olsun ki, bu bölümün başında bahsettiğimiz
Üçüncü Grub’a bağlı kimseler, Birinci ve İkinci Grup’takilerden daha mantıklı ve
ileri düşüncelidirler. Ama bazı hadislere bakarak, “Hz. Peygamber her an ve her
durumda peygamber olmaz. Dolayısıyla, her sözü ve her harekeli bir peygamber
olarak kabul edilmemelidir” görüşüne kapılmışlardır. As­lında bu yanlış anlama,
bambaşka olay ve konularla ilgili olan hadislerden kaynaklanmaktadır. Gerçek
şudur ki Hazreti Peygamber (a.s.) her an ve her durumda Allah’ın rasûlüydü.
Zaten, Hz. Muhammed (a.s.) kendisinin peygamber olduğunu, ne amaçlarla dünyaya
gönderildiğini hiçbir zaman unutmamıştır. O’nun dünyaya gönderilme gayesi,
insanlardan düşünme, fikir beyan etme, hareket etme hürriyetini ortadan
kaldırmak, akıl ve fikir­lerine kilit vurmak değildi. Hz. Muhammed (a.s.)
dünyaya, tarım ve sana­yi gibi konulan anlatmaya da gelmemişti. Hz. Muhammed
(a.s.)’in maksa­dı ve hedefi, insanların ailevi ve özel hayatlarına karışmak da
değildi.

Hazreti Muhammed (a.s.)’in hayatının tek gayesi vardı. İslami
belirli bir inanç olarak insanların kalbine yerleştirmek ve bunu bir ferdin
şahsiyetinde ve toplumun düzeninde faal ve canlı hale getirmekti. Hz. Muham­med
(a.s.)’in hayatının bunun dışında bir gayesi ve hedefi olmamıştır. Hz. Peygamber
(a.s.), hayatında eğer nadiren başka meselelerle ilgilenmişse de kendisine tâbi
olanlara durumu izah ederek kendi fikirlerini belirtme ve hareket etme konusunda
serbest bırakmıştır. Gerçi sahabeler ile diğer müslümanlar, Hz. Peygamber
(a.s.)’in her sözünün Allah’ın Rasûlünün sö­zü olduğunu kabul ederek kendisine
hiç ses çıkarmadan itaat etmeye ha­zırdılar ve dünyevi konularla ilgili olarak
söylediği her sözün de risaletin emri olduğuna inanırlardı. Fakat, Hz. Peygamber
(a.s.) hiçbir zaman, şah­si veya dünyevi bir mesele hakkında sahabelere ne bir
emir vermiş, ne de onlardan itaat etmelerini istemiştir. Tam 23 yıl bu konuda
titiz davranma­sı, asıl mevkii ve görevini her an göz önünde bulundurması, bir
an bile ol­sun şaşmaması, peygamberlik vazifesi ile şahsi ve dünyevi işlerini
karış­tırmaması ve taraftarlarına tam bir otorite kurmuş olmasına rağmen ilgisi
olmayan bir konuda kendilerine herhangi bir emir ve direktif vermemesi
kendisinin ne kadar sağlam karakterli ve vazifeşinas olduğunun açık bir
delilidir. Fakat bununla beraber, şunu açıklamakta fayda vardır ki; dünya işleri
ile ilgili söylediği sözler veya yaptığı hareketlerden çoğunun Al­lah’ın emri
veya vahiy ile olmadığı söylenemez. Gerçi bu gibi konularda mübarek ağzından
çıkan sözler emir niteliğinde olmamış ve kendisi de, müslümanları itaate mecbur
etmemiştir. Ancak ağzından çıkan her sözün hak olduğu ve herhangi bir yanlışlık
ihtimali bulunmadığı bilinmelidir, örneğin, Hz. Peygamber (a.s.)’in tip ilmiyle
ilgili söylediği sözler ve gös­terdiği yollar, öylesine faydalı ve hikmetlidir
ki, insanın şaşmaması müm­kün değildir. Tıp ilmini hiç bilmeyen, bu hususta
hiçbir çalışması olma­yan, hiçbir tecrübeden geçmemiş olan bu Arap Ümmi
Peygamber (a.s.)’in tıbbın bazı evrensel gerçeklerini nasıl öğrendiğine, nasıl
bildiğine akıl er­mez. Halbuki, yüzyılların deneyleri ve araştırmaları Hz.
Peygamber (a.s.)’in bu konudaki tavsiye ve çalışmalarını haklı çıkarmıştır. Buna
ben­zer pek çok örnekler vermek mümkündür. Bu konular, peygamberlerin asıl
görevi, yani tebliğ ile ilgili değildir, ama Allah’ın kendilerine verdiği ilham
ve sağduyuyla her konuda en doğrusunu, en iyisini yapmaya kadir­dirler.
Demircilik ve zırhçılık ile peygamberlik arasında ne gibi bir müna­sebet
olabilir? Fakat görüyoruz ki, Hazreti Davud (a.s.) işte usla oluyor ve bizzat
Allahu Teâlâ kendisine bu ustalığı verdiğini beyan ediyor:

“O’na, sizi harbin şiddetinden koruması için zırh yapma sanatını
öğ­rettik”(Enbiya; 80)

Peygamberlik ile kuşların dilini bilmek arasında ne gibi bir
ilişki ola­bilir? Ama, Hz. Süleyman, bu konuda usta olduğunu bizzat kendisi
söylü­yor:

“Ey İnsanlar, bize kuşların dili öğretildi”. (Neml; 16)

Marangozluk ile gemi yapımcılığı, peygamberliğin herhangi bir
bölümü müdür? Fakat, Cenab-ı Hak Hz. Nuh (a.s.)’a sağlam bir gemi yap de­miyor,
aksine şöyle diyor:

“Bizim nezaretimizde ve vahyimizle gemiyi yap”. (Hûd; 37)

Bu bakımdan, peygamberlere sadece tebliğ ve telkin ile ilgili
vahiyle­rin geldiğini sanmak yanlıştır. Aslında, peygamberlerin hayatının tümü
Allah’ın hidâyetine tâbiydi. Ama burada, peygamberlerin hayatının iki ya­nı
olduğunu belirtmeliyiz. Bunlardan birincisine müslümanların uyması her hâlükârda
şarttır. Bunun adım adım takip edilmesi ve her yönüyle ör­nek alınması elzem ve
zaruridir. Fakat, peygamberlerin hayatının ikinci yanına uyulması her müslüman
için her zaman farz değildir.Ne var ki, bu davranış farz olmamakla birlikte,
Cenab-ı Hakk’ın sevgili kulu haline gel­mek, O’nun katında üstün bir mevkiye
yükselmek isteyen imanlı ve inanç­lı bir müslüman için, Peygamber (a.s.)’in
bütün sünnetini örnek almaktan başka çare yoktur. Hz. Rasûl (a.s.)’ün
sünnetinden bir santim bile ayrıl­mak, Allah ve Rasûlü tarafından daha az
sevilmeye sebep olabilir. Aşk ve sevginin ilk şartı kayıtsız şartsız
teslimiyettir. Rasûlullah (a.s.)’ı seven O’na tam olarak teslim olmalı, itaat
etmelidir. Aşk, ayırım, fark ve istisna tanımaz.

6.3.18. Peygamber
İle Peygamber Olmayanın Hâkimiyeti Arasındaki Fark

Yukarıdaki bahsimizden, peygamberler ile peygamber olmayanların
hakimiyeti, saltanatı, otoritesi ve hükümdarlığı arasındaki fark sanırız
ken­diliğinden ortaya çıkıyor. Bu misallerden, peygamberler ile alelade hakim ve
kadıların verdikleri kararlar arasındaki büyük fark da meydana çıkıyor.
Özellikle, naklettiğim son üç ayet bu ayrıcalığı büsbütün ortaya koyuyor. Bu
ayetler, Rasûlullah (a.s.)’ın emrine boyun eğme ve kararlarını itirazsız kabul
etmenin, imanın esaslarından biri olduğunu gösteriyor. Bu emirlere uymayan, bu
kararları kabul etmeyen mü’min değildir. Bir hükümdar veya yargıcın emir, kanun
ve kararlarının bu kadar bağlayıcı, bu kadar etkili ol­duğu söylenebilir mi?
Eğer değilse, “Allah ve Rasûl gibi kelimelerin Kur’­ân-ı Kerim’de geçtiği her
yerde saltanat veya hükümet anlamı çıkarılmalı­dır” demenin ne kadar yanlış
olduğu ortadadır. Benim itirazım, Mevlana Aslam Ciracpûri’nin işte bu
sözlerinedir. Ben bunu, İslâm’ın ve Kur’an-ı Kerim’in talimatına tamamıyla
aykırı sayıyorum. Peygamber efendimiz (a.s.)’den sonra hükümdarlar ile devlet
erbabının emir ve kanunlarına say­gılı olunmasını ben de teslim ediyorum.
Aslında, bir İslâm devletinde hü­kümdar ve yöneticilere itaat vaciptir. Ama
yöneticilerin ve liderlerin göre­vi de İslâm’ın gösterdiği yolda yürümektir.
Onlar devlet ve hükümet işleri konusunda Hz. Muhammed (a.s.)’in mübarek
hayatından, hikmetli söz ve fiillerinden örnek almalıdırlar. İslâm’da hükümdar
ve liderlerin kararlarına büyük önem verilmiştir. Hatta bazı durumlarda,
yöneticilerin hüküm, emir ve kararlarının Allah ve Peygamber’in emirlerine ters
düşmesine rağmen vatandaşların bir ölçüye kadar doğru fikrini korumak kaydıyla
bu emir ve kararlara uymaları emredilmiştir. Fakat, bu saltanat, hâkimiyet ve
hükü­metin, tamamıyla Kur’ân-ı Kerim’de gelen “Allah ve Rasûl” deyimiyle aynı
olduğu anlamı nereden çıkıyor? Sıradan insanların karar ve hükümleri­nin, Allah
ile Rasûlü’nün emirleri olduğu söylenebilir mi? Böyle bir şey olsa, devlet
erbabını masum ve hâşâ peygamber ile Allah gibi varlıkların benzeri kimseler
olarak kabul etmemiz gerekecektir. Halbuki müslüman ülkeler ve milletler
arasında Kitap ve Sünnet’ten pek uzak olan, hatta doğ­ru yoldan tamamıyla sapmış
ve dinsiz hükümdar ve yöneticilerin bulundu­ğu, tarihin çeşitli dönemlerinde
görülmüştür. Şimdi müslüman halk, bu cahil, sapık hükümdar ve yöneticilerin
sapık emir ve kanunlarını aynen Allah ve Rasûlü’nün emir ve kanunlarıymış gibi
kabul edip dalâlete ve felâkete mi sürüklenmelidir? Mevlâna Aslam Ciracpûri’nin
mantığına ba­kılırsa, böyle bir karanlık devrede ve ortamda Allah’ın bir kulu
kalkıp bu zalim, cahil ve sapık hükümdar ve yöneticileri ve diğer müslümanları
yan­lış yolu terk edip Allah ve Rasûlü’ne itaate çağırırsa derhal kafası
uçurulacaktır. Zira, adı geçen hükümdar ve idareciler pekâlâ diyebilirler ki,
“Al­lah ve Rasûl biziz, sen hangi Allah ve Rasûle bizi çağırmak istiyorsun?”

6.4. PEYGAMBER’İN ŞAHSÎ VE DİNÎ
HÜVİYETİ

“İslâm’da fikir hürriyeti kavramı” ve “Peygamberlik ve
fonksiyonları” başlıklı iki yazımın Arapça tercümeleri Şam’da neşredilen “El-Müslimun”
dergisinde yayınlanmıştı. Bu yazıları okuyan Suriye’li bazı alimler bazı
noktalarının açıklığa kavuşması gerektiğini bildirdiler. Ayrıca, Şam’dan bir zât
bana mektup yazarak ikinci yazımla ilgili bazı itirazlarda bulundu. Kendisi,
mektubunda şunları yazıyordu:

“Hazreti Muhammed (a.s.) bir insan olarak, bizden bir fert gibi
midir? Bir insan olarak, Hz. Peygamber (a.s.) de şahsî iktidar ve ikbal peşinde
olan bir kişi olarak mı tarif edilmelidir? Başka insanlara hükmetme ve oto­rite
kurma arzuları O’nda da mı aranmalıdır? Eğer durum böyle ise, Hz. Muhammed
(a.s.)’in bir insan olarak insanî zaaflardan arınmış olmadığı hususları
birbiriyle nasıl bağdaştırılabilir? Hz. Muhammed (a.s.)’in, pey­gamberlik
payesine yükseltilmediği sürede sürdüğü normal bir insanın ha­yatı ve
peygamberlik vazifesi yapmadığı süre içindeki söz ve hareketleri­nin bizim için
ne yararı olabilir? Hz. Muhammed (a.s.), peygamber olduk­tan sonra insanlık ve
peygamberlik hüviyetleri ayrı ayrı mı kalmış yoksa birleşmiş midir? İki hüviyeti
ayrı ise, bunları açıkça ve kesinkes birbirin­den ayırmak mümkün müdür? Çünkü
böylece Peygamber olan Hz. Mu­hammed (a.s.)’e itaat edilmeyebilir. Başka bir
deyimle, Hz. Muhammed (a.s.)’in insan olarak ve peygamber olarak söylediği
sözler ile yaptığı işleri ayırmanın usûlleri nelerdir? Yani, Hz. Peygamber
(a.s.).’in şahsî ve dinî talimatları arasında ayırım yapmamız mümkün müdür? Hz.
Peygamber (a.s.)’in hangi sözlerine itaat edilmeli, hangisine edilmemelidir?
Acaba Hz. Peygamber (a.s.) ve diğer peygamberlerin şahsî görüşüne karşı
çıkılabilir mi? Muhammed Mustafa (a.s.) kendi insanlık haline dikkat edilmemesi,
önem verilmemesi için müslümanlara telkinde bulunmuş mudur? Hz. Pey­gamber
(a.s.) müslümanların şahsi görüşlerini oluşturma ve açıklamaları için
kendilerini teşvik etmiş midir? Ayrıca, Hazreti Ömer (r.a.) zaman za­man, Hz.
Muhammed (a.s.)’in şahsi görüşlerine karşı çıkmış mıdır?…”

Yukarıdaki mektubun dışında bazı diğer kesimlerden de söz konusu
iki makalem ile ilgili bazı itirazlar kulağıma gelmiştir. Bu itirazların
başın­da iki yazıda çelişkiye düştüğüm yer alıyor. Bu itirazlara göre, ilk
yazıda diğer peygamberler gibi Hz. Muhammed (a.s.)’in Peygamberlik ve insan­lık
yönü arasında fark olduğunu, insanların, peygamberler ile Hz. Muham­med
(a.s.)’in sadece peygamberlikleriyle ilgili söz ve davranışlarına itaat
etmeleri, insanlık halleriyle ilgilenmemeleri, bu konuda kendilerine itaat
etmemeleri gerekliğini belirtmişim. Yine itiraz edenlere göre, ikinci yazı­da bu
görüşümün aksine, peygamberlere her durumda itaat etmemiz ge­rektiğini
belirtmişim. Güya ikinci yazımda ilkinin tam aksine bir tez sa­vunmuşum,
peygamberlerin insanlık ve peygamberlik hüviyetlerinin aslın­da ayrı olmayıp tek
bir kişide birleştiğini, bu bakımdan hangi şartlarda olursa olsun peygamberlerin
hareketlerine uyulması lâzım geldiğini sa­vunmuşum. İtiraz edenler, görünüşle bu
iki ayrı görüş arasında bağ kur­manın zor olduğunu belirtiyorlar.

Bu bölümde bu konuya ayrıntılı bir şekilde değinmenin yerinde
ola­cağını sanıyorum.

Öncelikle şunu unutmayalım ki, bu meselenin iki önemli yanı
vardır: Birincisi teorik yönü, ikincisi, ise amelî ve pratik yönü. Yani
peygamberin şahsiyetini bir hidâyet kaynağı olarak kabul edersek; bunu bütünüyle
bir peygamberin kişiliği olarak mı, yoksa bir insan ile bir peygamber arasında
bölerek mi kabul etmeliyiz. Önemli olan önce peygamberin kişiliğinde ikilik olup
olmadığını tesbit etmek, daha sonra da, eğer ikilik olduğunu te­orik olarak
kabul ediyorsak, bunun pratik yönünü ele almak ve şahsı ile peygamberâne söz ve
hareketlerine uyup uymayacağımızı belirlemektir.

6.4.1. Meselenin
Teorik Yönü

İlk önce teorik yanını ele alalım. Kur’ân-ı Kerim,
peygamberlerin şahsî ve peygamberâne hüviyetleri arasında fark olduğunu kesin
bir şekil­de ifade etmiştir. Kur’ân-ı Kerim’e göre, peygamberler, insanları
kendi kulları değil, Allah’ın kulları yapmaya gönderilirler. Al-i İmrân
sûresinin 79. ayetinde şöyle denilmiştir:

“Beşerden hiç kimsenin, Allah kendisine Kitabı, hükmü ve
peygam­berliği versin de, sonra o, insanlara: ‘Allah’ı bırakıp da bana kulluk
edin’ deme (hakkı ve yetkisi) yoktur. Fakat, o, öğretmekle olduğunuz ve ders
alıp vermekte bulunduğunuz Kitaba göre Rabbâniler olunuz” (deme gö­revindedir).

Peygamberlere iki vazife birden verilir: Vazifelerden biri,
insanları Allah’tan başka kimselerin köleliğinden kurtarmaktır. Yani, peygamber,
insanları başkalarının yanı sıra kendisine kul olmalarından da kurtarır.
Va­zifelerinden ikincisi, bütün insanları tek Allah’ın kulu yapmaktır

“Biz her millete bir peygamber gönderdik (ve onlara şu talimatı
ver­dik:) Allah’a ibadet edin ve Tağut’tan uzak durun” (Neml; 36)

“De ki: ‘Ey kitap ehli, Allah’tan başkasına ibadet etmemek, O’na
bir şeyle şirk koşmamak, Allah’ı bırakıp da birbirimizi ma’bud edinmemekten
ibaret olan ve bizimle sizin aranızda müsavi bulunan bir kelimeye geli­niz”
(Al-i İmrân; 64)

Dinimizde, peygamberlere itaatin kayıtsız şartsız emredilmesi;
pey­gamberlerin şahsî hüviyetleri açısından değil, Allah’ın emir ve talimatının
onlar vasıtasıyla gelmiş olmasındandır. İşte bu sebeple, peygambere itaat,
Allah’a itaat ile bir tutulmuştur. Meselâ, şu ayetlere bakın:

“Biz, gönderdiğimiz peygamberi Allah’ın izni ile itaat olunsun
diye gönderdik”. (Nisâ; 64)

“Kim Peygambere itaat ederse muhakkak Allah’a itaat etmiştir”
(Nisâ; 80)

Bununla beraber, gerek Kur’ân-ı Kerim, gerekse hadislerden, Hz.
Mu­hammed (a.s.)’in, Allah’ın emriyle değil, kendi düşüncesine göre söylediği
bir söze, Allah’tan gelen bir emre uyulması gerektiği gibi uyulmasının ge­rekli
olmadığı açıkça anlaşılmaktadır. Bu hususta “İslâm’da fikir hürriyeti kavramı”
konulu yazımda çeşitli örnekler sunmuş bulunuyorum. Bunun en bariz misali, Hz.
Zeyd bin Harise (r.a.)’nin, Hz. Peygamber (a.s.)’in emrinin hilafına Hz. Zeyneb
(r.a.)’i boşamış olması ve ne Allah’ın, ne Pey­gamber (a.s.)’in bu konuda
herhangi bir olumsuz tepki göstermemeleridir. Bu olayın başka bir açıklaması
olamaz ve yazımda bunu böyle yorumla­maya çalıştım. Hurma ağaçlarının dikilmesi
olayı da hepimizin malumu­dur. Hazreti Peygamber bu hususta şunları söylemiştir:

“Ben de bir insanım. Ben size din ile ilgili bir emir verdiğim
zaman buna uymalısınız. Ama kendi görüşümü belirttiğim zaman (düşünün ki) ben de
bir insanım. Ben tahminime göre bir şey söylemiştim. Tahmin ve şahsî görüşüme
dayalı sözlerimi kabul etmeye mecbur değilsiniz. Ancak Allah tarafından size bir
şey söylersem onu kabul edin. Çünkü ben Allah adına yalan konuşmadım. Siz
dünyevî konuları daha iyi bilirsiniz” (Sahih-i Müslim, Dünya işleriyle ilgili
bölümler).

Meselenin teorik yanı budur. Şimdi pratik yanını ele alalım.

6.4.2. Meselenin
Pratik Yanı

Aslında, Cenab-ı Allah’ın, peygamberlere yüklediği vazife çok
has­sastır. Yani, Allah bir insanı yegâne temsilcisi olarak insanlara
gönderir­ken, kendisine aynı anda iki önemli vazife verir. Bir yandan, bu
peygam­ber, kendi cinsinden olan büyük insanları, kendisi de dahil bütün
insanlara itaat ve kölelikten kurtarıp, kendilerine fikir hürriyeti ve
bağımsızlık ruhu verecektir. Diğer yandan da peygamber olan aynı insan, bütün
insanların Allah’a kayıtsız şartsız itaat etmelerini sağlamak amacıyla bizzat
kendisi­ne itaat edilmesini isteyecektir. Yani nazari ve teorik olarak insanları
in­sanların sömürüsünden kurtarmaya çalışan bir peygamber pratikte Al­lah’ın
rasûlü olması sıfatıyla insanların kendisine tam olarak bağlanmasını
isteyecektir. Gördüğünüz gibi, bu iki ayrı ve birbirine zıt olan vazife bir
peygamber tarafından yerine getirilmek istenmiştir. Bu iki ayrı vazife ve
kimliğin sınırları öylesine birbiriyle çatışır durumdadır ki, bunlar arasında
doğru ve iyi bir ayırım çizgisi ancak Allah ve Rasûlü tarafından çizilebi­lir.
Bu her babayiğidin işi değildir.

Şu aşağıdaki üç noktayı göz önünde bulundurduğumuz zaman
mese­lenin daha da karmaşık ve hatta içinden çıkılmaz bir hal aldığını görü­rüz.

6.4.3. Asr-ı
Saadet’ten Sonra Peygamberin Peygamberlik Yönünün Öğrenilmesi

Asr-ı Saadet’te Hz. Muhammed (a.s.)’in şahsi ve peygamberlik
yönü­nü belirlemek amacıyla söz ve hareketlerini değerlendirmemizin ölçüleri
bunlardır. Fakat daha sonraki devirlerde ve hatla çağımızda da Rasûlullah
(a.s.)’ın iki yönü arasındaki farkı bilmemiz için bir takım şeriat usulleri
vardır. Meselâ, en basitinden Rasûlullah (a.s.)’ın yaşadığı devir, ülke ve
beraber olduğu İnsanlar bambaşkaydı, hayat tarzları değişikli. Hz. Mu­hammed
(a.s.) o devirde Arabistan’da revaçta olan elbiseyi giyerdi. Giydi­ği kıyafet
kendi icadı olmayıp o devrin ve muhitin bir kıyafetiydi. Bu hu­susta kendi zevki
ve beğenisi fazla önemli değildi ve bir “emri vaki”ye uy­mak zorundaydı. Aynı
şartlar yiyecek ve içecekleri için de geçerliydi. Kendisi, o devirde
Arabistan’da Araplar arasında genellikle pişirilen ve yenen yemekleri yemeğe
mecburdu. İçme konusunda da şahsî zevkinin önemi yoktu. Yani bu konularda seçme
hakkı hemen hemen yoktu. Şimdi bu kıyafet veya yemeklerin özü veya mahiyeti ne
olursa olsun, önemli olan Hazreti Peygamber (a.s.)’in bunlarla ilgili getirdiği
bazı görgü, ahlâk, medeniyet, temizlik ve sağlık kurallardır. Yani bu kıyafet ve
yiyecekler, içecekler konusunda sözleri ve hareketleriyle belirlediği “Şeriat
usulleri ve İslâmî âdâb”dır. Kısaca yukarıda zikrettiğimiz husus, Hazreti
Peygam­ber (a.s.)’in insanlık hali ve şahsiyetiyle ilgili olup, ikinci husus da
O’nun peygamberlik sıfatlarıyla bağlantılıdır. Başka bir deyimle, Allah
tarafın­dan insanlara anlatmakla görevlendirildiği Şeriat’ın kapsamına,
insanların bazı özel faaliyetleri, örneğin, kıyafetler ile elbiselerin deseni ve
modası ve yemek pişirme şekilleri vs. girmez. Fakat şeriatın ilgilendiği şeyler
el­biseler ile yemeklerin dış görünüşü ve niteliği değildir. Şeriat, giyim,
ku­şam, yemek, içmek konusunda caiz, caiz olmayan, helâl ve haram gibi çe­şitli
sınırlar koymuş, genel hükümler meydana getirmiştir. Yani, Şeriat’ın ahlâk ve
kültür ile ilgili getirdiği genel kuralların içinde yapılan her şey caizdir.

Hz. Muhammed (a.s.)’in insanlık ve peygamberlik halleri
arasındaki farkı ister kendisinin herhangi bir açıklamasından, ister koyduğu
Şeriat kurallarından öğrenelim, her iki durumda da bilgi kaynağımız Hz.
Mu­hammed (a.s.)’in kendisidir. Yani, Hazreti Peygamber (a.s.) efendimizin
herhangi bir insanî durumunu da tesbit etmemiz için O’nun peygamber­lik haline
müracaat etmek zorundayız. Biz doğrudan doğruya Hz. Mu­hammed (a.s.)’in insanlık
hüviyetiyle ilgilenemiyoruz, işte, “Hz. Mu­hammed’in sünnetinin fonksiyonları”
başlıklı ikinci yazımda bu noktayı vurgulamaya çalıştım ve bu konuda sünneti
inkâr edenleri uyarmak is­tedim. Ehl-i Kur’ân veya sünnetin münkeri olarak
bilinen bu grubun en büyük hatası, Abdullah oğlu Muhammed (a.s.)’in peygamberlik
ve in­sanlık hali arasındaki farkı bizzat kendilerinin belirlemeye çalışmasıdır.
Halbuki daha evvel işaret ettiğimiz gibi bu öyle kolay bir iş değildir ve biz
buna muktedir değiliz. Ama bu gruptakiler kendilerine göre, Hz. Mu­hammed
(a.s.)’in insanî ve şahsi olduğunu söyledikleri söz ve davranış­larından
kendilerini azad etmişlerdir. Yani, Hz. Muhammed (a.s.)’in söz­de insani ve
şahsi hareketlerine itaat etmiyorlar. Oysa, Hz. Peygamber (a.s.)’in insanlık ve
peygamberlik halleri arasındaki gerçek ayırım Allah ve Rasûlü tarafından
yapılmıştır. Bu ayırımın yapılmasının amacı da bi­zim herhangi bir inanç
yanılgısına kapılıp, Abdullah oğlu Muhammed (a.s.)’i bir tanrı haline
getirmemizi önlemektir. Yani Allah’a itaat etme­ye çağıran Peygamber’i, “Allah”
sanmamızı engellemektir. Fakat, bu ayı­rım nazarî ve teorik yapılmıştır.
Pratikte ise, Hz. Muhammed (a.s.) her za­man ümmeti için bir peygamberdir.
Ümmeti, Abdullah oğlu Muhammed (a.s.) hakkında fikir hürriyetine sahip oluyor
veya serbest davranabiliyorsa, bunu yine Rasûlullah (a.s.)’a borçludur. Bu
hürriyet ve bağımsızlığı kullanmak konusunda gereken bilgi ve eğitimi sağlayan
da, Rasûlullah (a.s.)’dır.

İşte bu açıklamalarımdan sonra zannederim, yukarıda bahsedilen
izah tarzım okuyucular tarafından daha iyi anlaşılacaktır.

6.5. PEYGAMBERLİK MAKAMI VE KUR’AN’IN
HÜKÜMLERİ

6.5.1.
Peygamber’in Dört Çalışma Alanı

Kur’ân-ı Kerim’de Hazreti Muhammed (a.s.)’in peygamberlik mevkii
ve dört çalışma sahası hakkında şu kayıtlara rastlıyoruz:

“Bizim, Beyti sevap kazanılacak yer ve emniyet mahalli
eylediğimizi yâd et; İbrahim’in makamını namazgah yapınız. İbrahim ve İsmail’e
Beyt’imi, tavaf edenler, itikâf eyleyenler ve namaz kılanlar için temizle­yin
diye emrettik… Ya Rabbi, onlara kendilerinden bir peygamber gönder ki, onlara
ayetlerini okusun, kitabı ve hikmeti öğretsin, onları günahlar­dan temizlesin”.
(Bakara; 125,129)

“Aranızdan size bir Peygamber gönderdik ki; ayetlerini okuyan,
onları kötülüklerden ve küfürden temizleyen ve onlara kitap ve hikmeti öğ­reten
bir peygamber göndermekle Allah mü’minlere büyük lütuf ve ke­remde bulunmuştur”.
(Al-i İmran; 164)

“İçlerinde, kendilerinden onlara Allah’ın ayetlerini okuyan,
onları kötülüklerden ve küfürden temizleyen ve onlara kitap ve hikmeti öğreten
bir peygamber göndermekle Allah mü’minlere büyük lûtuf ve keremde bu­lunmuştur”.
(Al-i İmran; 164)

“Ümmetler içinde, onlara kendilerinden ayetlerini okuyan, onları
te­mizleyen, onlara kitabı, hikmeti öğreten bir peygamberi gönderen O’dur”
(Cuma; 2)

Yukarıdaki ayetlerde Hz. Peygamber (a.s.)’e Kur’ân’ın
ayetlerinin yanı sıra üç şeyin daha verilerek dünyaya gönderildiği defalarca
tekrarlan­mıştır. Demek ilk iş olarak kendisine Kur’ân-ı Kerim’in ayetleri
verilmiş­tir. İkinci iş olarak, insanlara Kitab’ı öğretmesi islenmiştir.
Peygamberlik sahasına giren üçüncü görev de Kitabullah’ın amaç ve ruhuna uygun
ola­rak peygamberin insanlara, “hikmet”i öğretmesidir. Peygamberlik maka­mının
dördüncü işi de insanları hem kişi, hem toplum açısından tezkiye etmek, yani
nefislerini temizlemektir. Bu noktayı açacak olursak, bir pey­gamberin görevleri
arasında, bireyler ile toplumun her türlü eksiklik, ayıp ve kötülüklerini
giderip ıslah etmek ve iyi bir ortamda gelişmelerini sağla­mak yer almaktadır.

Burada önemle durulması gereken husus Kitab ve “hikmet”in
öğretil­mesidir. Yani Kur’ân-ı Kerim ile “hikmet”in öğretilmesi, ilâhi ayetlerin
in­sanlara yalın bir biçimde iletilmesinden mutlaka başka bir şeydir ki,
bun­lardan ayrı ayrı bahsedilmiştir. Aynı şekilde, Hazreti Peygamber’in fertler
ile cemiyetin ıslahı ve terbiyesi için aldığı tedbirler ve harcadığı çabaların
da ayrı bir önemi olsa gerek. Şimdi bana söyler misiniz, Kur’ân-ı Kerim’i
insanlara iletmenin yanı sıra, Hz. Muhammed (a.s.)’in haiz olduğu öğret­men ve
velî makamlarına kendisi mi gidip oturmuş, yoksa Cenab-ı Allah mı O’na bu mevki
ve şerefi vermiştir. Kur’ân-ı Kerim’e inanan ve müslü­man olduğunu söyleyen bir
kimse, Hz. Peygamber (a.s.)’in öğretmen (ho­ca) ve veli sıfatlarının
peygamberliğinin birer parçası olmadığını iddia edebilir mi? bu husustaki
çalışma ve faaliyetlerinin, peygamberliği ile il­gili olmayıp, sadece özel
hayatıyla ilgili olduğu söylenebilir mi? Eğer söylenemezse ve Hz. Peygamber’den
Kur’ân’ın sözlerini insanlara iletme­nin dışında bir takım hizmet ve vazifeler
islenmiş ve Kitabullah ile hikmet hakkında insanları bilinçlendirmesi, eğitmesi
beklenmişse ve Hz. Muham­med (a.s.)’de bunları aynen yapmışsa, akıl, mantık ve
dinî geleneğimize aykırı düşen bir şey var mı? Böyle bir durumda, Hz.
Peygamber’in bu çok yönlü çalışmalarını inkâr edenler bizzat O’nun
peygamberliğini inkâr et­mezler mi?

6.5.2. Kur’ân’ın Açıklayıcısı Olarak Peygamber (a.s.)

Nahl sûresinde Cenab-ı Allah şöyle buyurmuştur:

“Sana da (habibim) insanlara kendileri için indirilen her şeyi
açıkla­yasın diye Zikr’i (Kur’ân’ı) indirdik” (Nahl; 44)

Gördüğünüz gibi, Hazreti Peygamber (a.s.)’e yüklenen görevlerden
biri, Kur’an’da yer alan ilâhi emir ve hikmetli sözleri kendisine tabi olan­lara
tefsir ve izah etmekti. Herkes biliyor ki, bir yazı veya kitabın açıklan­ması ve
yorumlanması, o yazı veya kitabın sadece okunması veya duyurulmasıyla mümkün
değildir. Bir yazıda kullanılan dil, kelime, deyim ve üslûp ile işlenen konu ve
olayları açıklamak için epeyce çaba göstermek gerekir. Değişik değişik ifadeler
kullanmak, çeşit çeşit örnekler vermek gerekir. Yazı veya kitapta teorik ve
pratik konular geçer. Teorik konulan açıklamak için öğretmenin bazen pratik
örnekler vermesi gerekir ve bu­nun tatbikatını da yapar. Şimdi yukarıdaki ayeti
gördükten sonra, Hz. Mu­hammed (a.s.)’in, Kur’ân-ı Kerim’in açıklayıcısı,
öğreticisi olmadığını söyleyebilir miyiz? Eğer söyleyemezsek, Hz. Peygamber
(a.s.)’in açıklayıcı, öğretici ve eğitici kimliğini Allah’tan başka kimsenin
tayin etmediğini de kabul etmeliyiz. Zâten Cenab-ı Allah da onu ifade
etmektedir. Yani, Hz. Peygamber (a.s.) söz ve hareketleriyle Kur’ân-ı Kerim’i
müslümanlara açıklamakla görevlendirilmiştir. Böyle bir durumda, Kur’ân’ın bir
açıkla­yıcısı olarak Hz. Muhammed (a.s.)’in kimliği, peygamberlik makamından
ayrı düşünülebilir mi? Akıllı bir insan, O’nun sadece Kur’ân-ı Kerim’i alıp
getirdiğini kabul ve hem nazarî hem tatbikî olarak onu müslümanlara açıkladığını
reddedebilir mi?

Yukarıdaki ayet, Allah’ın “zikrinin bir insan tarafından
iletilmesine karşı çıkan ve peygamberliği inkâr edenleri nasıl susturucu
mahiyette ise, Peygamber (a.s.)’in açıklamasını ve yorumunu kabul etmeyerek
sadece Allah’ın kelamını kabul etmek isteyenleri de cevapsız bırakacak
nitelikte­dir. Onlar ise Peygamber (a.s.)’in sadece “zikr”i getirdiğine,
açıklamasını ve yorumunu yapmadığına inansınlar; ister sadece “Zikr”i kabul edip
Pey­gamber (a.s.)’in açıklamasını reddetsinler; islerse de kendileri için sadece
“zikr”in kâfi olduğuna ve açıklamaya gerek olmadığına, hatta güvenilecek durumda
olmadığına inansınlar; bu dört tür inancın hepsi de Kur’ân-ı Ke­rim ile çatışır
durumdadır ve kendileri mutlak bir yanlış içindedirler.

Yukarıda bahsettiğimiz ilk inancın anlamı şudur: Hz. Peygamber
(a.s.) dünyaya gönderilme amacını kendisi ortadan kaldırmıştır. Çünkü, bir an
için Peygamber (a.s.)’in sadece “zikr”i getirdiğini, açıklamasını yo­rumunu
yapmadığını farz etsek, O’nun dünyaya gelişi ve peygamberlik gö­revini
üstlenmesinin hiçbir anlamı kalmaz. Eğer böyle bir şey olsaydı, Allahu Teâlâ “zikr”ini
ya melekler vasıtasıyla ya da doğrudan kullarına gön­derirdi, Peygamber (a.s.)’i
göndermeye ihtiyaç duymazdı.

Yukarıda bahsettiğimiz dördüncü inanç da aynı şekilde tehlikeli
ve zararlıdır. Böyle bir şeye inananlar aslında, hem Kur’ân-ı Kerim hem ha­dis-i
şeriflere güvensizliklerini belirtirler ve her ikisini reddetmiş olurlar. Bu
tehlikeli düşünce yeni vahiy ve yeni peygamberler için de kapıyı ara­lamış olur.
Yukarıdaki ayetle gördüğünüz gibi, bizzat Allahu Teâlâ, Kur’ân-ı Kerim’in
indiriliş amacının, ancak Peygamber (a.s.)’in izahatı ve telakkileriyle
tamamlanabileceğini belirtmiştir. Ayrıca, peygamberin dün­yaya indiriliş
sebebinin de “zikr” veya “Allah’ın kelâmı”nı açıklaması ol­duğunu vurgulamıştır.
Şimdi eğer “Hadis”i inkâr edenlerin, artık dünyada peygamberin açıklamasına ve
yorumuna gerek kalmadığı yolundaki tezini bir an için doğru sayarsak, o zaman şu
iki ihtimali kabul etmek zorunda­yız.

Birincisi, Hazreti Muhammed (a.s.) kendi hayatının örnek
alınması hüviyetini kaybetmiştir. O’nun sözleri ve hareketleri artık bizim için
“gü­zel birer numune” değildir. Hz. Muhammed (a.s.)’in durumu bizim için Hz. Hûd,
Salih ve Şuayb (a.s.)’dan pek farklı değildir. Yani nasıl ki onla­rın
peygamberliklerini kabul ediyor, onlara iman ediyorsak, ama hayatla­rının
herhangi bir numunesi bulunmadığı için onları örnek atamıyorsak, Hz. Muhammed
(a.s.)’in hayatını da takip edemiyoruz. Böyle bir inanç, yeni bir peygamberliğin
ihtiyacını kendiliğinden gündeme getiriyor. Ma­dem ki Hz. Muhammed (a.s.) dahil,
eski peygamberlerin sünneti tatbik edilmeyecek, o zaman yeni bazı meseleler için
yeni birtakım vahiylere ve peygamberlere ihtiyaç duyulacaktır. Böyle bir durumda
ancak akılsız bir kişi peygamberliğin hitamında ısrar edebilecektir.

İkincisi, Kur’ân-ı Kerim, kendisini getiren peygamberin
açıklaması ve tatbikatıyla anlatılmadıkça, bizzat kendi ifadeleriyle anlaşılma
ihtimali za­yıf olduğu için, Kur’ân-ı Kerim’i tanıyan ve buna iman edenler her
ne ka­dar bunun kulların hidâyeti için yeterli olduğunu iddia ederlerse
etsinler, onların iddiaları geçerli sayılmayacaktır. Böyle bir durumda yeni bir
ilâhi kitabın ihtiyacı kendiliğinden ortaya çıkmış oluyor. Aslında, Hadis’i
inkâr edenler Kur’an-ı Kerim’i de inkâr etmiş ve dinin temeline dinamit koymuş
oluyorlar.

6.5.3. Dinî Lider
ve Taklide Lâyık Örnek Olarak Peygamber (a.s.)

Al-i İmran sûresinde Cenab-ı Allah şöyle buyurmuştur:

“De ki, ‘Eğer Allah’ı seviyorsanız bana uyunuz ki, Allah da sizi
sev­sin…

De ki, ‘Allah’a ve Rasûl’e itaat ediniz. Eğer yüz çevirirseniz,
kâfir olursunuz”. (Ayet; 31-32)

Ahzâb sûresinde de şöyle buyurmuştur:

“Sizin için Allah’ın Rasûlünde güzel bir örnek vardır. Bu
haslet, Al­lah’ın rızasını ve ahiret sevabını ümid edip Allah’ı zikredenlere
mahsus­tur”. (Ayet; 21)

Bu her iki ayette Allahu Teâlâ, Peygamber (a.s.)’in kesin önder
oldu­ğunu ve kendisine itaatin şart olduğunu söylüyor. Allah (c.c.)’a göre Hz.Peygamber
(a.s.)’in hayatı müslümanlar için “güzel bir örnek”tir. Cenab-ı Allah,
kullarının ancak böyle davranmaları halinde kendisine herhangi bir ümit
bağlayabileceklerini, kendilerini sevdirebileceklerini belirtiyor. Al­lah ayrıca
diyor ki, “sevgimi kazanmak istiyorsanız Benim sevgili Resûlüme tam olarak itaat
etmelisiniz. Ondan yüz çevirirseniz, Ben’den de yüz çevirmiş olacaksınız ve
bunun sonu küfre kadar varır”. Şimdi bir kimse iddia edebilir mi ki, Hz.
Muhammed (a.s.), dinî liderliğe kendisi gelip oturmuştur? Yoksa müslümanlar mı
O’nu bu mevkiye getirmiştir? Hazreti Peygamber (a.s.)’e bu mevki ve şeref Cenab-ı
Hak tarafından ve­rilmemiş midir? Eğer Kur’ân-ı Kerim’in bu açık ifadelerini
kabul ediyor­sak, o zaman Hz. Peygamber (a.s.)’in, dinî liderliğe ve taklit
edilecek mevkiye bizzat Allah tarafından getirildiğine inanmalıyız. Eğer bu da
doğruysa, o zaman Hz. Peygamber (a.s.)’in söz ve hareketlerini numune olarak
kabul etmemize mani olan nedir? Bu ayetlerden, sadece Kur’ân-ı Kerim’in örnek
alınmasının kastedildiği öne sürülürse buna ancak gülebi­liriz. Çünkü gerçekten
böyle bir şey olsaydı, o zaman söz konusu ayetler­de “Fet’tebi’ûnî” kelimesi
yerine “Fet’tebi-ul-Kur’ân” kelimesi kullanılma­lıydı. Sonra, Hazreti
Muhammed’in hayalında “güzel bir örnek vardır” de­yimi de kullanılmamalıydı.

6.5.4. Kanunların
Uygulayıcısı Olarak Peygamber (a.s.)

Cenab-ı Allah, A’raf sûresinde Hazreti Peygamber’den bahsederken
şöyle buyurmuştur:

“O peygamber, onlara iyiliği emreder, kötülükten nehyeder.
Tertemiz ve iyi olan şeyleri helâl, kötü ve zararlı şeyleri haram eder. Onların
sırt­larındaki ağır yükü kaldırır. Onların zincirlerini kırar”. (Ayet; 157)

Yukarıdaki ayette Cenab-ı Allah’ın, Hz. Muhammed (a.s.)’e
kanunla­rı hazırlama ve uygulama yetkisi verdiği açıkça ifade edilmiştir. Demek
ki, kanunun hazırlayıcısı ve uygulayıcısı sadece Allah değildir. Allah’ın
emrettiği, yasakladığı, helâl ettiği, haram ettiği, doğru ilân ettiği ve yan­lış
olarak belirlediği konuların dışında Hz. Peygamber (a.s.)’in helâl ve haram
ettiği şeyler de aynı önemi taşımaktadır. Hz. Peygamber (a.s.) Al­lah’tan aldığı
yetki ile bazı şeylerin gerekli bazı şeylerin gereksiz oldu­ğunu belirtmiş, bu
hususta çeşitli kaide ve kurallar meydana getirmiş­tir. Bunlar, Allah’ın
kanunları ve şeriatının birer parçasıdır. Aynı konuya Haşr sûresinde aynı
açıklıkla temas edilmiştir.

“Peygamber’in size verdiğini alın. Sizi, kendisinden nehyettiği
şeyden de sakının. Allah’tan korkun. Çünkü Allah’ın azabı çok şiddetlidir”
(Ayet; 7)

Burada hiç kimse sadece ve sadece Kur’ân-ı Kerim’den
bahsedildiğini iddia edemez. Yukarıdaki her iki ayette Hz. Peygamber (a.s.)’in
bir takım kanunları çıkarma ve uygulama yetkisine sahip olduğu açıkça
anlatılmıştır Bunları te’vile imkân yoktur. Çünkü böyle bir şey te’vil değil
tahrif olur. Burada, Cenab-ı Allah kanunları çıkarma ve uygulama yetkisi ile
emir ve nehy konusunda selâhiyetin Hz. Peygamber (a.s.)’e mi, yoksa Kur’ân-ı
Kerim’e mi verildiğini söylemektedir? Birisi çıkıp da burada Allah’ın
yan­lışlıkla (hâşâ) Kur’ân-ı Kerim yerine Peygamber (a.s.)’in adını
kullandığı­nı söyleyebilir mi?

6.5.5. Bir Hakim
Olarak Peygamber (a.s.)

Kur’ân-ı Kerim’de bir yerde değil, birçok yerde, Cenab-ı Allah,
Haz­reti Muhammed (a.s.)’ı kadı, hakem ve hâkim olarak tâyin ettiğini ifade
buyurmuştur:

“Allah’ın sana gösterdiği gibi insanlar arasında hükmetmen için
sa­na hak olarak Kitab’ı indirdik. Hainler için müdafaacı olma”. (Nisa; 105)

“Ve de ki, ‘Den Allah’ın indirdiği her kitaba inandım. Aranızda
adalet etmekle emrolundum….”. (Şura; 15)

“Aralarında hükmetmesi için Allah ve Rasûlüne davet
olundukların­da mü’minler, ‘işittik ve itaat ettik’ derler”. (Nur; 51)

“Allah’ın indirdiğine ve Rasûlüne gelin denilirse, münafıkların
sen­den şiddetle yüz çevirdiklerini görürsün”. (Nisa; 61)

“Aralarında cereyan eden olaylarda seni hakem yapıp sonra da
ver­diğin karardan yürekleri bir sıkıntı duymadan teslim olmadıkça onlar, Rabbin
hakkı için iman etmiş olamazlar”. (Nisa; 65)

Peygamber (a.s.)’in hayatı müslümanlar için “güzel bir
örnek”tir. Cenab-ı Allah, kullarının ancak böyle davranmaları halinde kendisine
herhangi bir ümit bağlayabileceklerini, kendilerini sevdirebileceklerini
belirliyor. Al­lah ayrıca diyor ki, “sevgimi kazanmak isliyorsanız Benim sevgili
Resûlüme tam olarak itaat etmelisiniz. Ondan yüz çevirirseniz, Ben’den de yüz
çevirmiş olacaksınız ve bunun sonu küfre kadar varır”. Şimdi bir kimse iddia
edebilir mi ki, Hz. Muhammed (a.s.), dinî liderliğe kendisi gelip oturmuştur?
Yoksa müslümanlar mı O’nu bu mevkiye getirmiştir? Hazreti Peygamber (a.s.)’e bu
mevki ve şeref Cenab-ı Hak tarafından ve­rilmemiş midir? Eğer Kur’ân-ı Kerim’in
bu açık ifadelerini kabul ediyor­sak, o zaman Hz. Peygamber (a.s.)’in, dinî
liderliğe ve taklit edilecek mevkiye bizzat Allah tarafından getirildiğine
inanmalıyız. Eğer bu da doğruysa, o zaman Hz. Peygamber (a.s.)’in söz ve
hareketlerini numune olarak kabul etmemize mani olan nedir? Bu ayetlerden,
sadece Kur’ân-ı Kerim’in örnek alınmasının kastedildiği öne sürülürse buna ancak
gülebi­liriz. Çünkü gerçekten böyle bir şey olsaydı, o zaman söz konusu
ayetler­de “Fet’tebi’ûnî” kelimesi yerine “Fet’tebi-ul-Kur’ân” kelimesi
kullanılma­lıydı. Sonra, Hazreti Muhammed’in hayalında “güzel bir örnek vardır”
de­yimi de kullanılmamalıydı.

6.5.4. Kanunların
Uygulayıcısı Olarak Peygamber (a.s.)

Cenab-ı Allah, A’raf sûresinde Hazreti Peygamber’den bahsederken
şöyle buyurmuştur:

“O peygamber, onlara iyiliği emreder, kötülükten nehyeder.
Tertemiz ve iyi olan şeyleri helâl, kötü ve zararlı şeyleri haram eder. Onların
sırt­larındaki ağır yükü kaldırır. Onların zincirlerini kırar”. (Ayet; 157)

Yukarıdaki ayette Cenab-ı Allah’ın, Hz. Muhammed (a.s.)’e
kanunla­rı hazırlama ve uygulama yetkisi verdiği açıkça ifade edilmiştir. Demek
ki, kanunun hazırlayıcısı ve uygulayıcısı sadece Allah değildir. Allah’ın
emrettiği, yasakladığı, helâl ettiği, haram ettiği, doğru ilân elliği ve yan­lış
olarak belirlediği konuların dışında Hz. Peygamber (a.s.)’in helâl ve haram
ettiği şeyler de aynı önemi taşımakladır. Hz. Peygamber (a.s.) Al­lah’tan aldığı
yetki ile bazı şeylerin gerekli bazı şeylerin gereksiz oldu­ğunu belirtmiş, bu
hususta çeşitli kaide ve kurallar meydana getirmiş­tir. Bunlar, Allah’ın
kanunları ve şeriatının birer parçasıdır. Aynı konuya Haşr sûresinde aynı
açıklıkla temas edilmiştir.

“Peygamber’in size verdiğini alın. Sizi, kendisinden nehyettiği
şeyden de sakının. Allah’tan korkun. Çünkü Allah’ın azabı çok şiddetlidir”
(Ayet; 7)

Burada hiç kimse sadece ve sadece Kur’ân-ı Kerim’den
bahsedildiğini iddia edemez. Yukarıdaki her iki ayette Hz. Peygamber (a.s.)’in
bir takım kanunları çıkarma ve uygulama yetkisine sahip olduğu açıkça
anlatılmıştır Bunları te’vile imkân yoktur. Çünkü böyle bir şey te’vil değil
tahrif olur. Burada, Cenab-ı Allah kanunları çıkarma ve uygulama yetkisi ile
emir ve nehy konusunda selâhiyetin Hz. Peygamber (a.s.)’e mi, yoksa Kur’ân-ı
Kerim’e mi verildiğini söylemektedir? Birisi çıkıp da burada Allah’ın
yan­lışlıkla (hâşâ) Kur’ân-ı Kerim yerine Peygamber (a.s.)’in adını
kullandığı­nı söyleyebilir mi?

6.5.5. Bir Hakim
Olarak Peygamber (a.s.)

Kur’ân-ı Kerim’de bir yerde değil, birçok yerde, Cenab-ı Allah,
Haz­reti Muhammed (a.s.)’ı kadı, hakem ve hâkim olarak tâyin ettiğini ifade
buyurmuştur:

“Allah’ın sana gösterdiği gibi İnsanlar arasında hükmetmen için
sa­na hak olarak Kitab’ı indirdik. Hainler için müdafaacı olma”. (Nisa; 105)

“Ve de ki, ‘Ben Allah’ın indirdiği her kitaba inandım. Aranızda
adalet etmekle emrolundum….”. (Şura; 15)

“Aralarında hükmetmesi için Allah ve Rasûlüne davet
olundukların­da mü’minler, ‘işittik ve itaat ettik’ derler”. (Nur; 51)

“Allah’ın indirdiğine ve Rasûl’üne gelin denilirse, münafıkların
sen­den şiddetle yüz çevirdiklerini görürsün”. (Nisa; 61)

“Aralarında cereyan eden olaylarda seni hakem yapıp sonra da
ver­diğin karardan yürekleri bir sıkıntı duymadan testim olmadıkça onlar, Rabbin
hakkı için iman etmiş olamazlar”. (Nisa; 65)

Bütün bu ayetler, Hazreti Peygamber (a.s.)’in kendi kendine ya
da müslümanlar tarafından seçilen değil, bizzat Allah tarafından tâyin edilen
bir kadı, yargıç ve hakem olduğunu belirtiyorlar. Üçüncü ayete dikkat
et­tiğinizde göreceksiniz ki, Hz. Muhammed (a.s.)’in hâkimlik veya kadılık
sıfatı O’nun peygamberlik sıfatından ayrı değildi. Bu ayette, Hz. Muham­med
(a.s.)’in hakemlik ve yargıçlığına iman edilmediğinde, peygamberli­ğine
inanmanın mümkün olmayacağı belirtilmiştir. Yani mü’minlerin, Hz. Muhammed
(a.s.)’in hâkimliğini sadece sözleriyle değil, hareketleriyle de kabul etmeleri
zorunlu kılınmıştır. Dördüncü ayette “indirilen” (kitap) ve “peygamber”den ayrı
ayrı söz edilmiştir. Bu demek oluyor ki, herhangi bir dini ve içtimai konuda
Allah’ın kesin hükmünü öğrenmenin iki kaynağı vardır. Birincisi, Allah’ın kanunu
olarak Kur’ân-ı Kerim ve ikincisi, bu ka­nuna göre kararını veren hâkim ve
yargıç Hz. Peygamber (a.s.). Bu her iki kaynaktan yüz çevirmek münafıklıktır.
Son ayette daha ileri gidilerek Hz. Peygamber’in kararını beğenmeyen veya O’nun
hakemliğini kabul etme­yenin, mü’min bile olamayacağı ifade edilmiştir. Hz.
Peygamber’in kara­rından canları sıkılanlar, imanlarını da kaybederler. Kur’ân-ı
Kerim’in bu açık ifadelerinden sonra da, Hz. Muhammed (a.s.)’in kadılık,
hâkimlik ve yargıçlığının özel önem taşımayıp kendisinin alelâde bir hâkim veya
yar­gıç olduğunu ileri sürenler olabilir mi? Dünyada herhangi bir hâkime böyle
bir yetki tanınmış mıdır veya tanınabilir mi? Yani, dünyada bir yar­gıcın
kararını kabul etmeyen, eleştiren ve reddeden bir kişi imanını kay­bedebilir mi?

6.5.6. Bir
Hükümdar Olarak Hz. Peygamber (a.s.)

Kur’ân-ı Kerim’de birçok yerde Hz. Muhammed (a.s.)’in, Allah
tara­fından hükümdar ve rehber yapıldığı ve kendisine bu makamın da pey­gamber
olması sebebiyle verildiği ifade edilmiştir.

“Biz, gönderdiğimiz peygamberi, Allah’ın izniyle itaat olunsun
diye gönderdik”. (Nisa; 64)

“Kim rasûle itaat ederse muhakkak Allah’a itaat etmiştir”.
(Nisa; 80)

“Gerçekten sana biat edenler, Allah’a biat etmiş olurlar”.
(Fetih; 10)

“Ey mü’minler, Allah ve Rasûlüne itaat edin. isyan ile
amellerinizi boşa çıkarmayın”. (Muhammed; 33)

“Allah ve Resulü bir işe hüküm verdiği zaman, mü’min bir erkekle
mü’min bir kadın için, kendi işlerinde muhayyerlik haklan yoktur, Allah ve
Rasûlüne âsi olan muhakkak açık bir sapıklık etmiştir”. (Ahzab; 36)

“Ey mü’minler, Allah ve Peygambere ve sizden olan emir
sahiplerine itaat edin. Eğer bir şey hakkında çekişirseniz onu Allah’a ve
Peygamber’e döndürün. Eğer Allah ve ahiret gününe iman ediyorsanız bu, sizin
için hayırlıdır”. (Nisa; 59)

Bu ayetler açıkça gösteriyor ki, Hz. Muhammed (a.s.) kendi
başına buyruk olmamıştır veya kendi kendine hâkim olmamıştır. Hz. Peygamber
(a.s.) gücüne veya kılıcına dayanarak iktidar koltuğuna oturmamıştır. Onu bu
mevkiye getirenler müslümanlar da değildir. O, Allah tarafından ikti­dara
getirilen bir hükümdar ve rehberdir. O’nun hükümdarlığı veya reh­berliği
peygamberlik sıfatından ayrı değildir. Aksine, hükümdar olması peygamberliğinden
ileri geliyor. O’na itaat etmek, O’nun iktidarını tanı­mak, O’nun çıkardığı
kanunlara uymak, bizzat Allah’a ve onun emirlerine uymaktır. O’na biat
ediyorsak, Allah’a biat ediyoruz. O’na baş kaldırmak, Allah’a baş kaldırmak
demektir. Peygamber (a.s.)’in hâkimiyetine karşı çıkmak O’na isyan etmek, bütün
iyi işler ve amellerden vazgeçmek demektir. Bu bakımdan Allah ve Rasûlü hangi
konularda görüşlerini beyan etmiş emirlerini açıkça vermişlerse, aralarında
hükümdar, lider ve diğer yönetici kadro da olmak üzere, bütün müslümanlar,
bunlara aynen uymak zorundadırlar. Bu hususlar son ayette daha açık bir şekilde
dile getirilmiş­tir. Bu ayette itaatin üç derecesinden bahsedilmiştir:

1-İlk önce Allah’a itaat,

2-Daha sonra Peygamber (a.s.)’e itaat,

3-Bundan sonra da “emir sahipleri” yani hükümdar, idareci ve
devlet erbabına itaat.

Bu derecelendirme gösteriyor ki Peygamber (a.s.), “emir
sahipleri” veya devlet yöneticileri arasında yer almıyor. O’nun yeri ve mevkii
alelâ­de lider veya yöneticilerden ayrı ve yüksektir. Peygamber (a.s.),
Allah’tan sonra ikinci sırada yer almaktadır. Burada dikkat edilmesi gereken
ikinci nokta Allah ve Peygamber (a.s.)’e kayıtsız, şartsız itaattir. Bazı
konularda devlet yöneticileriyle ihtilaf olabilir, ama Allah ile Rasûlü için bu
imkân­sızdır. Burada dikkat edilmesi gereken bir başka husus da bu gibi ihtilaf
ve anlaşmazlık hallerinde karar mercii Allah ve Peygamberidir. Gayet ta­bii ki,
karar mercii sadece Allah olsaydı. Peygamber (a.s.)’in adı ve sanı burada bu
kadar açık bir şekilde geçmezdi. Bu durumda Allah’a müracaa­tın Kur’ân-ı Kerim’e
müracaat anlamında olduğunu kabul edersek, Pey­gamber (a.s.)’e müracaatın da
O’nun yaşadığı devirde bizzat kendisine, ama vefâtından sonra geride bıraktığı
sünnetine başvurma mânâsında ol­duğunu kabul etmeliyiz.

Aslında, meselenin derinliğine inecek olursak, Asr-ı Saadet’te,
yani Hz. Muhammed (a.s.) sağ iken bile herhangi bir konuda başvurulan ikinci
kaynağın, Rasûlullah (a.s.)’in sünneti olduğunu görürüz. Bu noktayı şöyle izah
etmek mümkündür. Hz. Muhammed (a.s.)’in mübarek ömrünün son­larına doğru
İslâmiyet Arabistan’ın dışına kadar yayılmış ve İslâm Devle­ti’nin sınırları
bütün Arap Yarımadasını içine almıştı. 110-120 bin mil ka­re gibi geniş bir
memlekette her şeyin bizzat Hz. Muhammed (a.s.) tara­fından şahsen izah edilmesi
ve gösterilmesi mümkün değildi. İster iste­mez, o devirde de İslâm Devleti’nin
vâli, kadı, kaymakam ve diğer mahal­li idarecileri çeşitli konularda karar
verirken önce Kur’an’a, sonra da ka­nunların ikinci kaynağı olan Rasûlullah’ın
sünnetine müracaat ederlerdi.

6.5.7. Asr-ı
Saadet’te Adlî Sistem

Hz. Muhammed (a.s.) hayatta iken kendisine intikâl eden idarî ve
adlî konularda bizzat kendisi karar verirdi. Fakat, daha önce görüldüğü gibi,
koskoca Arap Yarımadasında çeşitli bölgelerde çıkan bir ihtilaf veya her­hangi
bir medenî sulh ve ceza davası Hz. Peygamber (a.s.)’e intikal etmez­di. O
sıralarda, memleketin her tarafında Hz. Peygamber (a.s.)’in tâyin et­tiği
“muallim”ler vardı. Bu muallim veya öğretmenler halka din bilgisi ve­rirler,
ayrıca günlük meseleler ile, ailevi ve içtimaî davalarda Allah’ın em­ri ve
Rasûlullah (a.s.)’ın sünnetine göre karar verirlerdi. Bunun dışında, her bölgede
Emir (vali), âmir (yüksek dereceli devlet idarecisi) ve kadılar da vardı ki,
kendi alanlarını ilgilendiren meselelerde Allah ve Peygamber (a.s.)’in emir ve
talimatına göre hareket eder, yetkilerini kullanırlardı. Bazen da, başka türlü
mümkün olmadığı için, içtihad ederlerdi. Yani kendi sağduyularını kullanarak
karar verirlerdi. Bu hususta getirilen kurallar ve kullanılan ölçüler, Hz. Muaz
bin Cebel (r.a.)’in rivâyet ettiği ünlü hadisin­de yer almaktadır:

“Rasûlullah (a.s.), Muaz bin Cebel’i Yemen’e kadı olarak
gönderirken kendisine şu soruyu sordu: ‘Kararını nasıl vereceksin?’ Muaz cevap
verdi: ‘Allah’ın kitabında yer almış olan hidayete göre’. Dediler ki, ‘eğer
Kitabullah’ta bir şey bulamazsan?’ Dedi ki: ‘O zaman Rasûlullah’ın sünnetine
gö­re’. Buyurdular ki: ‘eğer bu şey Sünnet’te de yoksa?’ Arz etti; ‘kendi reyime
göre (doğru ve hak olanı bulmaya) elimden gelen gayreti göstereceğim’. O zaman
Rasûlullah buyurdular. ‘Allah’a şükürler olsun ki, Rasûlullah’ın gönderdiği bir
şahsa, Rasûlullah’ın benimsediği bir yol izleme fırsatı ve imkânı verdi.” (Tirmizî,
Ebvâb-ü Ahkâm, Sünen-i Ebû Davûd; Kitab’ul Aziye).

6.5.8. İslâm
Düzeninin Anayasal Temelleri ve Bunda Peygamber (a.s.)’in Yeri

“Ey mü’minler, Allah’a ve Peygamber’e ve sizden olan emir
sahiple­rine itaat edin. Eğer bir şey hakkında çekişirseniz onu Allah’a ve
Pey­gamber’e döndürün. Eğer Allah’a ve âhiret gününe inan ediyorsanız bu, sizin
için hayırlıdır. Ve netice itibarıyla daha güzeldir” (Nisa; 59)

Yukarıdaki ayet, İslâm medeniyeti, dinî ve siyasî düzeninin
temeli ve İslâm devletinin Anayasasının ilk maddesidir. Bu ayette şu başlıca
kural­lar kesin olarak ve vazgeçilmez şekilde benimsenmiştir:

1- İslâm düzeninde itaat edilmeye lâyık olan ilk varlık
Allah’tır. Bir müslüman her şeyden önce Allah’ın kuludur. Her şey bundan
sonradır. Müslümanların bireysel ve toplumsal düzenlerinin temeli Tek Allah’a
sadakat ve itaat üzerinde kurulmuştur. Diğer itaat ve sadakalar, ancak Al­lah’a
olan itaat ve sadakate ters düşmekle değil, tâbi olmakla geçerli olabi­lir. Bu
asıl ve temel itaat ve sadakate rakip olabilecek ya da karşı durabi­lecek her
türlü bağımlılık zinciri koparılıp atılacaktır. Bu hususu Hz. Mu­hammed (a.s.)
şu kelimelerle ifade etmiştir: “Bir yaratık, Yaradan’ına ita­atsizlik pahasına
başkalarına itaat edemez.”

2- İslâmî nizamın ikinci esası Rasûlullah (a.s.)’a itaat ve
bağlılıktır. Aslında, bu kendi başına bir itaat değildir. Aksine, Allah’a
itaatin tatbiki ve pratik şeklidir. Hz. Peygamber (a.s.) bizim için itaat
edilmeye lâyık bir şahsiyettir; çünkü bize Allah’ın emir ve talimatını getiren
ve onları tatbik ederek gösteren tek merci odur. Allah’a itaat ve bağlılık, Hz.
Peygamber(a.s.)’in onayı olmadan beş para etmez ve Peygamber(a.s.)’e itaatsizlik
etmek resmen Allah’a isyan etmektir. Nitekim, şu hadisle aynı konuya te­mas
edilmiştir: “Bana itaat eden, Allah’a itaat etmiştir ve bana itaatsizlik eden,
Allah’a itaatsizlik etmiştir”. Kur’ân-ı Kerim’in emri de hemen hemen aynıdır ki,
bundan ilerde daha etraflıca bahsedeceğiz.

3- İslâm düzeninde, yukarıdaki iki itaate bağlı olarak,
müslümanlar için vacip olan üçüncü itaat vardır ki buna müslüman olan “emir
sahiple­ri” ya da devlet yöneticilerine itaat denilmiştir. Aslında “emir
sahipleri” geniş anlamlı bir deyimdir ve bütün hâkim ve liderleri kapsamaktadır.
Ör­neğin, müslümanların din, devlet ve toplum işleriyle uğraşan kişiler, dev­let
büyükleri, siyasî ve ideolojik alandaki liderler, ulema, aydın, siyasetçi
düşünür, bürokrat, yüksek rütbeli yetkililer, yargıç, hukukçu, kabile reisi,
belediye başkanları ve mahalle muhtarları vs., kısacası, müslümanlara âmir
durumda olan herkes bunun içine girmektedir ve müslümanların ita­atine lâyıktır.
Bu hâkim yönetici ve âmirlere karşı çıkmak ve kavga çıkar­mak suretiyle Allah’ın
kullarını zahmete sokmak ve toplum hayatını altüst etmek doğru değildir. Fakat,
İslâm’da devlet büyüklerine ve yöneticilere itaat ve bağlılığın önemli bazı
şartları vardır. Bir kere, yöneticinin kendi­sinin müslüman olması şarttır.
İkincisi, o yönetici Allah ve Rasûlüne tâbi ve itaatkâr olmalıdır. Yöneticilere
bağlılığın bu şartları sadece bahsettiği­miz ayette değil, Hazreti Peygamber
(a.s.)’in muhtelif hadislerinde de ga­yet açık bir şekilde sıralanmıştır. Meselâ
şu hadislere bakınız:

“Bir müslümanın kendi âmirlerine (yöneticilerine) -ister onların
söz­lerini beğensin, ister beğenmesin- uyması lâzımdır; ta ki, ona günah işle­me
emri verilmesin. Günah işleme emri verildiği takdirde, o ne bir şey dinlemeli,
ne de kabul etmelidir.” (Sahih-i Buhari ve Müslim).

“Allah ve Rasûl’üne isyan edilecek bir şekilde itaat
edilmemelidir, ita­at varsa “marûf’ da vardır” (Sahih-i Buhari ve Müslim).

“Rasûlullah buyurdular ki, size hükümet edecek olanların bazı
şeyle­rini ‘maruf’ bazılarını ‘münker’ bulacaksınız. Bunların ‘münker’lerinden
hoşnut olmadığını açıklayanlar kendilerini kurtulmuş olarak sayabilirler.
Bunları beğenmeyen de paçasını kurtarmıştır. Fakat bunlara rıza gösteren ve
itaat etmeye başlayan kişi zan altında kalacaktır. Sahabe sordu, ‘bu gibi
yöneticilerin devri gelince biz onlarla savaşacak mıyız?’ Hz. Peygamber cevap
verdi: ‘Hayır, onlar namaz kıldıkları sürece değil”.

Demek ki, yöneticilerin namaz kılıp kılmamaları, Allah ve
Rasûlü’nün emirlerinden çıkmalarının son belirtisi sayılacaktır. Yani namazı
terk eden yöneticilere karşı mücadele, doğru bir harekettir.

“Rasûlullah (a.s.) buyurdular, en kötü reisleriniz
(yöneticileriniz) sizin için kötü düşünen ve sizin de onlar için kötü
düşündüğünüz, sizi lânetleyen ve sizin de onları lanetlediğiniz yöneticilerdir.
Sahabe sordu:

‘Ya Rasûlullah, bu durum böyleyken biz onlara karşı ayaklanamaz
mıyız?’ Buyurdular, ‘aralarınızda namazı sürdürdükleri müddetçe değil”
(Müs­lim).

Bu hadis’te daha önce bahsettiğimiz şart, biraz daha açık
şekilde orta­ya konmuştur. Yukarıdaki hadisten, kötü yöneticilerin kendi kişisel
hayat­larında namaz kılmaya devam ettikleri sürece kendilerine baş
kaldırılma­ması gerektiği intibaı alınıyordu. Fakat bu son hadisi ele
aldığımızda bir yöneticinin şahsen namaz kılıp kılmaması değil, cemiyette ve
bütün müs­lümanlar arasında namaz nizamını kurup kurmamasının önemli olduğunu
görüyoruz. Yani yöneticilerin namaz kılmaları yeterli değildir. Onların kurduğu
düzende namazın nasıl bir yer tuttuğu önemlidir. Eğer bir müslü­man devlette,
müslüman tebaanın namaz kılmaları mecburiyse ve bu hu­susta gereken bütün
tedbirler alınmışsa, o devletin her kademesindeki yö­neticileri usulen
müslümandırlar. Bu da bir İslâm devletinin, “İslâmlık” hüviyetini koruyup
koruyamamasının en son ölçüsüdür. Bu alâmet ve işa­ret de yoksa demek ki söz
konusu devlet ve hükümet İslâm’dan ayrılmış­tır. Ve bunu ortadan kaldırıp yerine
tam manasıyla bir İslâm yönetimi kur­mak için müslümanların mücadele etmeleri
haklı sayılacaktır. Bu husus bir başka hadiste şöyle anlatılmıştır: “Nebi-yi
Kerim (as.) bizden diğer konuların yanı sıra şu konuda da söz aldı: ‘İşlerinde
bariz bir küfre şahit olmadığımız müddetçe reislerimiz ve yöneticilerimizle
kavga etmeyece­ğiz. Kavga ettiğimiz takdirde de Allah’ın huzurunda onlara karşı
göstere­bileceğimiz bir delil olmalıdır” (Sahih-i Buhâri ve Müslim).

4- Söz konusu ayette kat’î ve kesin kural olarak belirlenen bir
başka husus da, İslâm düzeninde, Allah’ın emri ve Peygamber’in sünnetinin
kanun-u esasî ve başvurulacak son merci oluşudur. Müslümanların arasında ya da
hükümet ile vatandaşlar arasında çıkan bir anlaşmazlığın giderilme­si için elde
olan usullere göre herhangi bir neticeye varılmazsa, kesin ka­rar için Kur’ân-ı
Kerim ve Sünnet’e müracaat edilmelidir. Allah ve Rasûl (a.s.)’un mahkemesinden
çıkacak her karar hem hükümet hem diğer müs­lümanlar için bağlayıcı olacaktır.
Zâten tüm dini ve dünyevî konularda Kitabullah ile Rasûl (a.s.)’un Sünnetine en
büyük ve en son merci olarak başvurulmasından dolayıdır ki, İslâm düzeni, dinsiz
ve Allahsız bir dü­zenden ayırt edilebilmektedir. Bu temel felsefe ve
kurallardan yoksun olan bir düzen elbette ki İslâmî özellikler taşımamaktadır.

Bu noktada, bazı, kimseler itiraz edebilirler. “Canım böyle bir
şey olur mu? Hele modern çağda böyle bir şeye imkân var mıdır? Bugünkü günlük
hayatta her ufak tefek meselede Allah ve Rasûlüne müracaat edilebilir mi?
Belediye, posta, telefon, telgraf ve buna benzer pek çok şeylerin yönetmeliği,
kaide ve kuralları Kur’an-ı Kerim ve hadislerde bulunabilir mi?” Aslında, bu tür
basit sorular ve gülünç itirazlar, dinin kurallarını bil­memekten ileri geliyor.
Bir müslüman ile bir kafiri birbirinden ayıran ne­dir? Aralarındaki iman. Ama bu
iman nasıldır? Bir kâfir yüzde yüz özgür ve bağımsız olduğunu iddia ettiği için
kâfirdir. Ama bir müslümanın öz­gürlüğü ve bağımsızlığının bir sınırı vardır. O
Allah’ın kulu olmak sıfatıy­la, Rabbi’nin çizdiği sınırların içinde özgür ve
bağımsızdır. Kâfir bütün iş­lerini kendi çıkardığı ve geliştirdiği kaide ve
kanun1ann içinde yapmakta­dır ve insanüstü bir varlığa inanmamaktadır. Bunun
aksine, bir müslüman her konuda ilk önce Allah ve Peygamberine müracaat etmekte,
onlardan hidayetini almaktadır. Bu iki merciden herhangi bir şey bulamadığı
zaman âmir ve hâkimlerine müracaat etmektedir. İslâm fıkhının belirlediği emir
ve itaat zincirinin en sonunda kendi düşüncesine ve görüşüne göre hareket
etmektedir. Bir müslüman, ancak şeriatın açıklayıcısı ve öğreticisi Hz. Muhammed
(a.s.)’in herhangi bir hükmü ve işareti bulunmadığı takdirde hareket
serbestisine sahiptir.

6.6. HZ. PEYGAMBER’E KUR’AN’IN
DIŞINDA İNEN VAHİYLER

“Onu acele (kavrayıp ezber) etmen için dilini onunla tahrik etme
(depreştirme). Onun toplanması ve onu okutması bize aittir. Sana vahiy ile
kıraat eylediğimizde sen de oku. Sonra onun beyan ve izahı da bize aittir”
(Kıyamet; 16-19)

Bu önemli bir ayettir. Bu ayette öyle bazı usûl ve prensipler
anlatıl­mıştır ki, bunları iyice kavrayan bir kişi başkalarının yaydıkları yalan
yan­lış şeylere inanmaktan kurtulur.

Birincisi, Hazreti Muhammed (a.s.)’e, Kur’ân-ı Kerim’de yer alan
Al­lah’ın kelâmının dışında da vahiylerin geldiği bu ayetle sabittir. Kur’ân-ı
Kerim’de yer almayan bazı emir ve bilgiler de Allah tarafından Hz. Pey­gamber
(a.s.)’e aktarıldı. Kur’ân’da yer alan emir, talimat, işaret, kelimeler ve özel
deyimler ile ilgili açıklamalar da Allah’ın kitabında yer almış ol­saydı, o
zaman “onun beyanı ve izahı da bize aittir” demenin hiçbir an­lamı kalmazdı.
Zâten Kur’ân’da olan bir şeyin izahına ihtiyaç yoktur. O halde teslim etmeliyiz
ki, Kur’ân-ı Kerim’in anlatımı, açıklaması ve yorumlanmasıyla ilgili Allah
tarafından Hazreti Peygamber’e gelen ilham ve vahiyler Kur’ân-ı Kerim’de yer
almamıştır. Kur’ân-ı Kerim’in dışında yapı­lan bu açıklamalar, Hz. Muhammed
(a.s.)’e “hafî” (gizli) vahyin gelişinin bir delilidir.

İkincisi, Allah tarafından Hazreti Peygamber (a.s.)’e iletilen
ve ulaştı­rılan Kur’ân-Kerim’in mefhumu, hikmetleri ve açıklamalarının maksadı,
Rasûlullah (a.s.)’ın insanlara Kur’ân-ı Kerim’i söz ve fiilleriyle daha açık bir
şekilde anlatmasını kolaylaştırmaktı. Maksat bu olmasaydı, Kur’ân-ı Kerim’in
mefhum ve açıklamalarının sadece Peygamber (a.s.)’in istifadesi için
gönderilmesi anlamsız olurdu. Bu açıklama ve bilgiler yalnızca Hz. Peygamber
(a.s.)’in şahsiyetine ait olsaydı. Allah’ın bu gayreti hâşâ beyhude olurdu.
Çünkü bunlar Hz. Muhammed (a.s.)’in kendi peygamber­lik vazifesini yerine
getirmesinde hiç de yardımcı olamazdı. Onun için, sadece akılsız ve düşüncesiz
bir insan Allah’ın ek açıklayıcı bilgilerinin hiçbir amacı ve pratik önemi
olmadığını ileri sürebilir. Nitekim, Allahu Teâlâ Nahl suresinin 44. ayetinde
şöyle buyurmuştur: “Onları Mu’cize ve kitaplarla gönderdik. Sana da (habibim)
insanlara kendileri için indirilen her şeyi açıklayasın diye Kur’ân’ı indirdik”.
Ayrıca, Cenab-ı Allah, Kur’ân-ı Kerim’de “dört ayrı yerde, Rasûlullah (a.s.)’ın
işinin insanlara, sa­dece Kur’ân-ı Kerim’in ayetlerini duyurmak değil, bunun
talim ve terbiye­sini vermek olduğunu belirtmiştir. (Bakara; 29 ve 151. ayetler,
Al-i İm­ran; 164. ayet ve Cum’a; 2. ayet). Bundan sonra aklı başında olan bir
kişi, Kur’ân-ı Kerim’in en güvenilir ve doğru açıklamasının Hz. Muhammed
(a.s.)’in söz ve fiilleriyle yapıldığına inanmaktan kaçınabilir mi? Bu doğ­ru,
güvenilir ve resmi açıklama ile yorumu bir yana bırakıp, kendi keyfine göre
Kur’ân-ı Kerim’i tefsir etmeye çalışan bir kişi büyük bir günah işle­miş olur.

Üçüncüsü, Kur’ân-ı Kerim’i şöyle gözden geçirmiş olan bir kişi
bile, bu ilâhi kitapta geçen pek çok söz ve deyimi sadece Arapçayı bilen bir
ki­şinin tam anlamıyla anlayamayacağının derhal farkına varabilir. Örneğin, “salât”
kelimesini ele alalım. Kur’ân-ı Kerim’de imandan sonra üzerinde en çok durulan
bir şey varsa o da “salât”tır. Fakat sadece Arapçaya vakıf olan, ya da Arapçanın
sözlüğüne bakarak bu kelimenin anlamını çıkarma­ya çalışan bir kişi gerçek
anlamını aslâ bulamayacaktır. Kur’ân-ı Kerim’de bu kelimenin sık sık
kullanıldığını görünce diyecektir ki, Arapça’nın bu kelimesi muhakkak bir terim
veya ıstılah olarak kullanılmıştır. “Salât’ın gerçek mefhumuna vakıf olmayan bu
şahıs en nihayet diyecektir ki, bun­dan iman sahiplerinin mutlaka yapmaları
gereken bir fiil kastedilmiştir. Ama o fiilin gerçek anlam ve mahiyetini
bilemeyecektir. “Salât”tan ne kasdedildiğini, sadece Arapça bilen bir kişinin
anlaması mümkün değildir. Şimdi sorarım size, Cenab-ı Allah, Kur’ân-ı Kerim’de
kullanılan bu ve bu­na benzer pek çok söz ve deyimleri açıklamak ve fiilen
göstermek üzere kullarına bir peygamber göndermeseydi, dünyada Kur’ân-ı Kerim’i
oku­yanlardan iki kişi bile “salat”ın, namaz manasına geldiği ve bunun belli bir
ibadet şekli olduğu üzerinde anlaşabilirler miydi? Halbuki, yaklaşık 1400 yıldan
beri müslümanlar nesilden nesile aynı şekilde namazı eda ede-geliyorlar ve
yanlış şeyin yakıştırılmaması için azami gayret sarf ediyorlar. Yanlış şeylerin
Hazreti Peygamber (a.s.)’e yakıştırılma ihtimalleri gittikçe artınca da ümmetin
iyiliğini düşünen bir takım fedakâr ve cefakâr fertler, ak ile karayı, doğru ile
yanlışı birbirinden ayırmak için görülmemiş çaba harcadılar. Aslında hadislerin
hazırlanması konusunda müslüman âlim ve fakihlerin gösterdiği olağanüstü
titizlik ve meydana getirdikleri muazzam ilmin bir başka örneğini görmek mümkün
değildir ve müslümanlar bu­nunla ne kadar iftihar etseler azdır. Bu ilmi
bilmeyip batılı oryantalistler tarafından aldatılmaları yüzünden hadis ve
sünnet’i güvenilir saymayan bu zavallı İnsanlar aslında çok talihsizdirler.
Maalesef, kendi cehaletleri se­bebiyle İslâmiyet’e ne büyük zarar verdiklerinin
farkında bile değillerdir.

6.6.1. Kıble’nin
Tayini

Kur’ân-ı Kerim’in dışında, Hz. Peygamber’e başka vahiyler ve
başka ilâhî emirlerin geldiğini bizzat Kur’ân-ı Kerim açıklamıştır. Hz.
Peygam­ber (a.s.) hem Kur’ân-ı Kerim’e hem diğer vahiylerde yer alan emirlere
uymaya mecburdu:

“Senin üzerinde bulunduğun Kıbleyi, Peygamber’e tabi olan ile,
ar­kasını döneni bilelim diye yaptık” (Bakara; 143)

Yukarıdaki ayet, her çeşit te’vile son veren ve Hz. Peygamber
(a.s.)’e Kur’ân’dan başka vahiylerin gelmediği düşüncesini tamamıyla silen
apa­çık bir ayettir. Mescid-i Harâm (Kâbe) “kıble” ilân edilmeden önce,
müs­lümanların kıblesi olan yerin (Mescid-i Aksa) kıble ilân edilmesine dair
herhangi bir emir Kur’ân-ı Kerim’de yer almıyor. Ama ilk kıblenin Hz. Muhammed
(a.s.) tarafından belirlendiğini ve müslümanların yaklaşık 14 yıl buna dönerek
namaz kıldıklarını kimse inkâr edemez. 14 yıl sonra ise, Cenab-ı Allah, Bakara
sûresinin yukarıdaki ayetiyle Hz. Muhammed (a.s.)’in bu kıble seçimini onayladı
ve bu kıbleyi kendisinin seçtiğini ilân etti. Nitekim, Cenab-ı Hak ayette diyor
ki, “bu kıbleyi, Hz. Peygamber va­sıtasıyla ben seçtim. Bununla gayem,
Peygamber’e kimin itaat ettiğini, ki­min etmediğini görmekti”. Bu ayet bir
yandan, Hz. Peygamber Efendimiz (a.s.)’e Kur’ân-ı Kerim’in dışında başka
vahiylerin geldiğini, bir yandan da müslümanların, Kur’ân-ı Kerim’de yer almayan
bazı konularda Hz. Pey­gamber (a.s.)’e itaat etmeye mecbur olduklarını beyan
ediyor. Hatta Allah katında Rasûlullah (a.s.)’a imanın, onun vasıtasıyla gelen
emir ve talimata uyulma derecesine göre değerlendirildiği de bir gerçektir.

Şimdi bizim sormak istediğimiz soru şudur: Madem ki Hz.
Peygamber (a.s.)’e Kur’ân-ı Kerim’in dışında herhangi bir vahiy gelmiyor, o
zaman “kıble” ile ilgili ilâhi emir kendisine nasıl geldi? Bu, Hazreti Peygamber
(a.s.)’e, Kur’ân-ı Kerim’de yer almayan bazı emirlerin de geldiğinin açık bir
delili değil midir?

6.6.2. Mekke’nin
Fethiyle İlgili Müjde

Hz. Peygamber (a.s.) Medine’de rüyada, Mekke’ye girdiğini ve
Bey­tullah (Kâbe)’ı tavaf ettiğini görür. Hz. Peygamber (a.s.) bu rüyasını
saha­beye açıklar ve 1400 kişiyle umre yapmak üzere yola koyulur. Mekke
kâ­firleri, Hz. Peygamber ile beraberindekileri Hudeybiye adlı yerde
durdu­rurlar. Nihayet Hudeybiye Anlaşması imzalanır. Bundan bazı sahabe hayli
rahatsız olurlar. Aralarında bu durumdan yakınanlar da vardır. Bunların
temsilciliğini Hz. Ömer (r.a.) üstlenir ve Hz. Peygamber (a.s.)’e sorar: “Ya
Rasûlallah, siz bize dememiş miydiniz, biz Mekke’ye gireceğiz ve tavaf edeceğiz?
Rasûlullah buyurdular: “Ben bu yolculuk sırasında mı bunun böyle olacağını
söylemiştim?” Daha sonra Kur’ân-ı Kerim’de Cenab-ı Al­lah şunları söyler:

“Andolsun ki Allah, Peygamberine hak olarak gösterdiği rü’yayı
tas­dik etti. İnşallah (hepiniz) emin ve korkusuz başınızı tıraş etmiş,
kısalt­mış olarak Mescid-i Haram’a gireceksiniz. Fakat Allah, sizin
bilemediği­niz şeyleri bildi de, Mekke fethinden önce size yakın bir fethi
mukadder kıldı.” (Fetih; 27)

Yukarıdaki ayetten anlaşılıyor ki, rüya yoluyla Hazreti
Peygamber (a.s.)’e Mekke’ye giriş şekli, arkadaşlarıyla birlikte oraya gidişi
kâfirlerin onlara mani olacağı, sonra anlaşma yapılacağı, bundan sonra iki sene
müddetle müslümanlara umre yapmak imkânı sağlanacağı ve nihayet Mekke fethinin
yolunun açılacağı tek tek anlatılmıştı. Bu da, Kur’ân-ı Kerim’in dışında başka
vahiy ve ilhamların Hz. Peygamber’e gelmelerinin bir delili değil midir?

6.6.3. Gizli Bir
Şey

Hazreti Muhammed (a.s.), zevcelerinden birine gizli bir şey
anlatır. Ama bu zevcesi bu gizli şeyi başkalarına anlatır. Hz. Peygamber (a.s.)
bu­nun üzerine kendisine serzenişte bulunur ve gizli bir şeyi niçin başkaları­na
anlattığını sorar. Zevcesi de hayret içinde kendisine sorar, “Ya Rasûlallah
benim bu hareketimi nereden öğrendiniz?” Hz. Peygamber (a.s.) de der ki, “Bu
bilgiyi bana her şeyi bilen ve her şeyden haberdâr olan Allah vermiştir”:

“Peygamber zevcelerinden birine bir sözü sır olarak söylediğinde
o zevce de diğerine bunu haber verdi. Ve Allah da bunu Peygamber’e bil­dirdi.
Peygamber onun bir kısmını bildirmeyip bir kısmını haber verdi­ğinde zevcesi,
‘Bunu sana kim haber verdi’ dedi. Peygamber de: Her şeyi bilen ve her şeyden
haberdâr olan (Allah) bana bildirdi’ dedi” (Tahrim; 3)

Kur’ân-ı Kerim’de yukarıdaki ayetin dışında, Hz. Peygamber
(a.s.)’in zevcesinin, sır olarak söylenen sözü başkasına aktardığına dair Cenab-ı
Allah’ın kendisine verdiği bilgiyi ihtiva eden bir başka ayet var mıdır? Eğer
yoksa, Cenab-ı Allah (c.c.)’ın, Hz. Peygamber (a.s.)’e Kur’ân’ın dı­şında da
bazı mesaj ve haberler yolladığı doğru değil midir?

6.6.4. Hz.
Zeyneb’i Nikahlaması

Hazreti Peygamber (a.s.)’in evlâtlığı, Zeyd bin Harise (r.a.),
karısını boşar, daha sonra Hazreti Peygamber bu kadın (Hz. Zeyneb) ile evlenir.
Bunun üzerine münâfıklar ve muhalifler, Hz. Muhammed (a.s.)’e karşı bü­yük bir
iftira kampanyasını başlatırlar. Hz. Peygamber (a.s.)’i soru ve iti­razlara
boğarlar. Cenab-ı Allah bu soruların cevabını Ahzâb sûresinin bü­tün bir
rükûsunda vermiştir. Bu ayetlerde, Allahu Teâlâ, Hz. Muhammed (a.s.)’in, Hz.
Zeyneb (r.a.) ile kendi keyfine göre değil, ilâhi emir üzerine nikâh yaptığını
açıklar:

“Zeyd o kadından alâkasını kesince biz onu sana zevce yaptık ki,
mü’minlere evlâtlıklarının kendilerinden alakalarını kestikleri (boşadık­ları)
zevcelerini almakta bir müşkülat olmasın”.(Ahzâb; 37)

Bu ayet geçmişte meydana gelen bir vak’ayı anlatıyor. Peki, bu
vak’adan önceki Allah’ın emri, yani Hz. Muhammed (a.s.)’in, Zeyd’in bo­şadığı
karısıyla evlenme hükmü Kur’ân-ı Kerim’de herhangi bir yerde ge­çiyor mu?

6.6.5. Ağacı
Kesme İzni

Rasûlullah (a.s.), Beni Nadir’in sık sık anlaşmaları bozma
alışkanlı­ğından bıkıp onların Medine yakınlarında bulunan mahallelerine karşı
as­keri bir harekâta girişir. Kuşatma devam ederken müslüman askerler çev­redeki
bazı bahçelerde bulunan ağaçları keserler. Amaç, hücumu kolay­laştırmaktır. Ama
bu hareket bozguncuların hoşuna gitmez ve hemen yay­garayı basarlar, yok dikili
ağaçları kesmek günahtır, yok meyveli ağaçları talan etmekle müslümanlar
yeryüzünde fesad ve huzursuzluğa yol açmış­lardır vs. gibi itirazlarda
bulunurlar. Buna cevap olarak Allah (cc.) der ki:

“Kestiğiniz her hurma ağacı veyahut kökleri üstünde dikili
bıraktığı­nız her ağaç Allah’ın izni iledir”. (Haşr; 5)

6.6.6 Bedir
Savaşından Önceki Bir Vaad

Bedir savaşının sona ermesiyle ganimet mallarının dağıtım
meselesi ortaya çıkınca Enfâl suresi iner ve bu sûrede Bedir savaşının tümü
Allah tarafından değerlendirilir. Cenabı Allah, değerlendirmesine, Hz. Muham­med
(a.s.)’in savaşmak üzere Medine’nin dışına çıktığı ânı hatırlatarak başlar ve
müslümanlara şöyle hitap eder:

“Allah iki taifeden birinin sizin olacağını va’d eylediği vakit
siz, kuv­vetsiz ve silahsız olan taifenin sizin olmasını arzu ediyordunuz.
Halbuki, Allah, emirleri ile hakkın açığa çıkmasını ve kâfirlerin köklerini
kesmeyi murad eder”. (Enfal; 7)

Bu sûrenin dışında, Kuran-ı Kerim’de herhangi bir yerde, Cenabı
Al­lah’ın yukarıdaki vaadine rastlayabiliyor musunuz? Yani, Allah’ın Hz.
Peygamber (a.s.)’e ya da müslümanlara hitaben, “bakın biz sizi iki taife
(ticaret kafilesi ile Kureyş Ordusu)’den birine galip getireceğiz” dediğini 
belirten başka ayet var mıdır?

6.6.7.
Müslümanların Yalvarışına Cevap

Aynı Bedir savaşıyla ilgili Allah’ın değerlendirmesi devam
ediyor ve ilerde bir yerde şöyle deniyor:

“Hani, siz Rabbinizden imdat istediğinizde, ‘size peyderpey bir
me­lekle yardım edeceğim’ diye icabet buyurdu” (Enfâl; 9)

Müslümanların feryadına Allah tarafından verilen cevabın, Kur’ân-ı
Kerim’in herhangi bir yerinde bulunduğunu söyleyebilen çıkar mı?

Bu tarz kuşkusu olanlara, ben bir değil, iki değil tam 7 ayrı
misal ver­dim. Kur’ân-ı Kerim’e istinaden verdiğimiz bu misaller, Hazreti
Peygam­ber (a.s.)’e Kur’ân-ı Kerim’den başka da vahiylerin geldiğini
ispatlamakta­dır. Konumuzu daha ileriye götürmeden önce Hakka boyun eğmeye hazır
olup olmadığınızı bilmek isterim.

6.6.8. Ezan ve
Cuma Namazı

“Ey mü’minler, Cuma günü namaza çağırıldığınız zaman hemen
Al­lah’ın zikrine gidin. Alış verişi terk edin”(Cum’a; 9)

Yukarıdaki ayette üç nokta dikkate değerdir: 1) Namaz için genel
bir duyuru ve çağrı yapılması. 2) Bu çağrının cuma günü kılman namaz ile il­gili
olması. 3) Bu iki şey için, “önce namaz için çağrı yapın ve cuma günü özel bir
namaz edâ edin” gibi bir ifadenin kullanılması. Burada kullanılan ifade
gösteriyor ki, İnsanlar namaz kılmakta, özellikle cuma namazına git­mekte
tembellik yaparlardı, oyalanırlardı ve alış verişlerine devam eder­lerdi. Bu
sebeple, Cenab-ı Allah bu ayeti indirmeyi uygun gördü. Allah bu ayetle,
insanların namaz çağrısını dinlemelerini, bu özel namazın önemini ve farz
olduğunu bilerek camilere koşmalarını istemiştir. Bu üç noktaya dikkat
ettiğimizde de Allah’ın Hz. Peygamber (a.s.)’e Kurân’dan başka da emirler
verdiği ve bu emirlerin Kur’ân-ı Kerim’de yer alan emir ve talimat kadar itaate
lâyık olduğu ortaya çıkar.

Yukarıda namaz için çağrı olarak tanımlanan şey “ezân”dan başka
bir şey değildir. Ezan bugün bütün dünyada ve hususiyetle, müslüman ülke­lerde
müminleri beş vakit namaza çağırmak için müezzinlerin minarelerden okudukları
Allah’ın kelâmıdır. Fakat çok gariptir ki, Kur’ân-ı Ke­rim’de hiçbir yerde ne
ezân’ın sözleri yer almıştır ne de mü’minlerin bu şe­kilde namaza çağrılması
gerektiği belirtilmiştir. Bu geleneği bize Hazreti Muhammed (a.s.) aktarmıştır.
Kur’ân-ı Kerim’de bu gelenek iki yerde tas­vip edilmiştir. Biri yukarıdaki
ayette, biri de Maide suresinin 58. ayetinde.

Aynı şekilde, bugün bütün dünyada müslümanların çok iyi bildiği
cu­ma namazının ne edâsı ne zamanı ne de mahiyeti hakkında Kur’ân-ı Ke­rim’de
hiçbir yerde bilgi verilmemiştir. Bu (cuma namazı) Hazreti Pey­gamber (a.s.)’in
öğrettiği bir şeydir. Yukarıdaki ayet de yalnızca bu nama­zın farz olmasını
belirtmek üzere indirilmiştir.

Bu kesin delilden sonra eğer bir kişi yine de şer’i emir ve
kanunların yegâne kaynağının Kur’ân-ı Kerim olduğunu söyler ve hadis ile
sünnet’in nazar-ı itibara alınmaması gerektiğini ileri sürerse, ben onun Kur’ân-ı
Ke­rim’in de inkarcısı olduğunu söylerim.

6.6.9. Namaz Edâ
Etmenin Yolu

“Gördün mü şu kimseyi ki menetti. Namaz kıldığı zaman bir kulu”
(Alak; 9-10)

Yukarıdaki
ayetle bahsedilen “kul”, Hazreti Muhammed (a.s.)’den başka kimse değildir.
Kur’ân-ı Kerim’de Hz. Muhammed (a.s.)’den, bu şe­kilde çeşitli yerlerde
bahsedilmiştir. Meselâ (İsra) sûresinde 1. ayette şöy­le denmiştir: “Kulunu bir
gece Mescid-i Haram’dan Mescid-i Aksa’ya gö­türen (Allah) münezzehtir”. Kehf
sûresinin birinci ayetinde şöyle buyurul­muştur: “Hamd o Allah’a mahsustur ki,
kuluna Kitab’ı (Kur’ân) indirdi”. Cin sûresinin 19. ayeti de şöyledir: “Allah’ın
kulu, O’na ibadet için kalktı­ğı zaman nerdeyse cinler etrafında üst üste
yığılıyorlardı.” Bunlardan an­laşılacağı gibi bu, Allah’ın sevgili peygamberine
mahsus bir hitabet şekli­dir ve kendine sevgisini belirten bir konuşma tarzıdır.
Yukarıdaki ayetten, Allah’ın Hz. Peygamber (a.s.)’i, peygamberliğe getirdikten
sonra namaz kılmasını da öğrettiği anlaşılıyor. Ancak namazın nasıl kılınması
gerekti­ğine dair Kur’ân-ı Kerim’de herhangi bir kayıt yoktur. Bu da Hz.
Pey­gamber (a.s.)’e Kur’ân-ı Kerim’in dışında da başka emir ve talimatın
veril­diğinin başka bir delilidir.

Beşinci Bölüm: PEYGAMBERLİĞİN SON BULMASI

5.1. PEYGAMBERLİĞİN SON BULMASININ GERÇEK ANLAMI VE BUNUNLA İLGİLİ DELİLLER

5.1.1. Peygamberliğin Sona Ermesi İle İlgili Açıklamalar

5.1.2. Hz. Peygamber (a.s.)’den Önceki Çağlarda Durum

5.1.3. Din’in Tamamlanması ve Peygamberliğin Son Bulması

5.1.4. Peygamberliğin Son Bulmasıyla İlgili Deliller

5.1.5. Bütün İnsanlığın Hidayet Yolu

5.1.6. Bütün İnsanlık İçin Müjdeleyici ve Uyarıcı

5.1.7. Hz. Muhammed, İnsanlık İçin Bir Rahmettir

5.1.8. Hz. Muhammed (a.s.) Allah’ın Son Peygamberidir

5.1.9. Nübüvvetin Hz. Muhammed (a.s.)’le Sona Erdiğine Dair Başka Bir İşaret

5.1.10. Peygamberliğin Sona Erdiğini Kabul Etmeyenler İçin Ayetlerden Belgeler

5.1.11. Son Peygamber’den Sonra Nübüvvet İddiası

5.1.12. Peygamberliğin Sona Ermesi Aleyhinde Kadıyanî’lerin İleri Sürdüğü Bir
Başka İddia

5.1.13. Nübüvvet’in Sona Ermesiyle İlgili Ayette Varolan Üç Delil

5.2. PEYGAMBERLİĞİN SON BULMASI ÜZERİNE BİR DEĞERLENDİRME

5.2.1. “Hâtem-en Nebiyyin” (Peygamberlerin Sonuncusu)’in Sözlük Anlamı

5.2.2. Hz. Peygamber’in Buyrukları

5.2.3. Sahabelerin Ortak Görüşü

5.2.4. Alimlerin Ortak Görüşü

5.2.5. Önemli Bir Soru

5.2.6. Yeni Bir Peygambere Gerek Var mıdır?

5.3. VADEDİLEN MESİH HAKKINDAKİ HADİSLER

5.3.1. Meryem Oğlu Hz.Îsa (a.s.)’nın Dünyaya Tekrar Gelmesine Dair Hadisler

5.3.2. Bu Hadisler Neyi İspatlıyor?

5.4. AHMEDÎ VEYA KADIYANÎLERİN BATIL FİKİRLERİNİN REDDİ

5.4.1. Nass’lardan Kaçış

5.4.2. Zoraki Deliller

5.4.3. A’râf Sûresinin 35. Ayetinin Gerçek Anlamı

5.4.4. Mü’minûn Sûresinin 51. Ayetinin Anlamı

5.4.5. Kadıyanî’lerin, Hadislerden Çıkardıkları Yanlış Deliller

5.4.6. Son Söz

 

Beşinci Bölüm: PEYGAMBERLİĞİN SON
BULMASI

5.1. PEYGAMBERLİĞİN SON BULMASININ
GERÇEK ANLAMI VE BUNUNLA İLGİLİ DELİLLER

5.1.1.
Peygamberliğin Sona Ermesi İle İlgili Açıklamalar

İnsan kültür ve medeniyeti, herhangi bir nebinin öğreti ve
mesajı ge­niş bir toprak parçasına ve büyük kitlelere yayılabilecek ve herhangi
bir cemiyet veya millet bir nebinin talimatını, fiilen yarattığı eserleri
koruya­rak bütün dünyaya ulaştırabilecek duruma gelinceye kadar Nübüvvet
zin­ciri devam etti ve çeşitli milletler ile ülkelere nebiler gönderildi. Ancak
bir yandan bir nebinin mesajının uluslararası ve hata evrensel boyutlara
varmasına imkânlar sağlayan medeni ve kültürel gelişmeler ve diğer yan­dan ilâhî
kitap ve kitabı getirenin siretini ve talimatını olduğu gibi muha­faza edip
dünyaya yayabilecek bir ümmetin doğması üzerine dünyaya ye­ni bir peygamberin
gönderilmesine hâcet görülmedi. Ve bu şekilde pey­gamberlik zinciri bu noktada
son bulmuş oldu.

5.1.2. Hz.
Peygamber (a.s.)’den Önceki Çağlarda Durum

Eskiden her cemiyete, her millete ve her memlekete peygamberler
ge­lirdi. Hatta bir millete bazen birkaç peygamberin geldiği olurdu. Bu
Pey­gamberlerin vaaz, telkin ve talimatı nispeten küçük bir bölgeye yerleşmiş
küçük grup ve cemiyetlere kadar sınırlı olurdu. Bir peygamberin mesajı­nın başka
cemiyet ve milletlere ulaşması hemen hemen imkânsızdı. Zira, o devirlerde
muhtelif yerleşim merkezleri ve insan grupları arasında her­hangi bir bağlantı
yoklu. Ulaşım zorlukları nedeniyle birbiriyle temas et­meleri, kaynaşmaları
mümkün değildi. Her millet adeta kendi memleket hudutları içinde mahsur
durumdaydı. Böyle bir durumda cihanşümul ve geniş kapsamlı bir dini felsefe ve
mesajın çeşitli milletlere yapılması söz konusu değildi. Çeşitli toplumların
durumu değişik olduğu için düşünce ve inançları da değişikti. Her tarafta yaygın
olan cehalet, iman ve ahlâkı temellerinden sarsmıştı. Bu sebeple, Allah’ın
peygamberlerinin her toplu­ma ve her ulusa ayrı ayrı şekilde ve metotlarla doğru
yolu göstermeleri gerekti. Görevleri, sapık düşünce ve inançlara yavaş yavaş son
verip yer­lerine doğru inancı tesis etmekti. Amaçları, cahili düşünce, örf ve
âdetleri ortadan kaldırıp en büyük yaratıcı olan Allah’a ve O’nun kanunlarına
say­gılı olmalarını öğretmekti. Nebi veya Rasûller, cahil ve yollarından sapmış
olan toplumları tıpkı birer çocuk gibi yetiştirmeli, onlara edeb ve terbiye
öğretmeliydiler. Bu gibi ilâhî talim ve terbiye için binlerce sene sarf edildi.
Nihayet, insanoğlu talim ve terbiyenin çocukluk devresini geçirip gençlik çağına
girdi. Bilim, teknik, sanat, ticaret ve kültürün gelişmesiyle millet­ler
arasındaki ilişkiler de arttı. Çeşitli uluslar ve toplumlar birbirini tanıdı,
onlarla çeşitli alanlarda temaslar kurdu. Çin ve Japonya’dan Avrupa ve
Afrika’nın uzak köşelerine kadar kara ve deniz yolları açıldı. Bazı kavim­ler
yazıyı icat etti ve başkalarına yaymaya çalıştılar. Okuma, yazma im­kânlarının
artmasıyla ilmi ve kültürel değişim için zemin hazırlandı. Bir­kaç büyük
hükümdar ve fatih ortaya çıktı ve birkaç millet ile ülkenin bir tek siyasi
nizamın altına girmelerine sebep olan fütuhata giriştiler ve mu­azzam
imparatorluklar kurdular. Böylece çok eski çağlarda insan grupları arasında
görülen irtibatsızlık ve kopukluk ortadan kalktı. Artık tek İslâm dini, tek
ilâhî felsefe ve şeriatın bütün dünyaya yayılması için şartlar oluş­muştu.
Aslında, bundan 2.500 yıl önce insan uygarlığı o dereceye gelmişti ki insanoğlu
kendiliğinden evrensel ve ortak bir din aramaya başlamıştı. Nitekim, tam bir din
sayılmayan ve sadece birkaç ahlâkî ve sosyal kural­dan ibaret olan Budizm,
Hindistan sınırlarını aşıp bir taraftan Japonya ve Moğolistan’a kadar ve diğer
taraftan Afganistan ve Buhara’ya kadar yayıl­mıştı. Budist misyonerler dinlerini
daha da uzak noktalara kadar ulaştır­maya çabalıyorlardı. Gerçi Hz. Îsa (a.s.)’nın,
beraberinde getirdiği din İslamiyet’ti, ancak taraftarları bunun özünü
değiştirip buna Hıristiyanlık adını takıverdiler. Hıristiyanlar bu tahrif
edilmiş dini İran’dan Afrika’ya ve Av­rupa’nın en ücra köşelerine kadar
yaydılar. İşte bu hakikatler gösteriyor ki, medeniyet ve kültürün gelişmesiyle
İnsanlar büyük, geniş ve kapsamlı bir dini kendiliğinden arar olmuşlar ve bu
arzu ve ihtiyaçları öylesine artmıştı ki, tam ve mükemmel bir din olmadığı halde
eksik ve tahrif edilmiş dinle­ri kabul etmeye başlamışlardı.

5.1.3. Din’in
Tamamlanması ve Peygamberliğin Son Bulması

İşte tam bu sırada bütün dünyaya ve tüm insan ırkına hidayet
yolu gösterecek bir peygamber, Arap topraklarında zuhur etti. Peygamberlerin bu
en büyüğü ve en sonuncusuna, bütün dünyaya duyurmak ve yaymak amacıyla dinlerin
en mükemmeli bütün kaide ve kanunlarıyla birlikte ve­rildi.

Şimdi şu noktayı gözünüzden uzak tutmayınız. Çağımızda İslâm’ı
bil­me ve benimsemenin gerçek ve doğru yolu, Hz. Muhammed Mustafa (a.s.)’nın
talimatı ve Kur’an-ı Kerim’den ibarettir. Hz. Muhammed (a.s.) bü­tün İnsanlar
için Allah’ın Resûlüdür. Peygamberlik silsilesi onunla son bulmuştur. Allahu
Teâlâ, insanlara vermek istediği kadar hidayetin hepsi­ni son peygamberiyle
vermiştir. Şimdi Hakk’a talip olan ve Allah’ın hakiki kulu olmak isteyen herkes
Allah’ın son peygamberine iman etmeli, onun peygamberliğine “âmenna” demelidir.
Allah’ın doğru yolunu takip etmek isteyenler için Hz. Muhammed (a.s.)’in
talimatı ve bıraktığı eserleri kabul etmek ve onlara göre hareket etmekten başka
çare yoktur.

5.1.4.
Peygamberliğin Son Bulmasıyla İlgili Deliller

Peygamberliğin hakikati ve hikmetini bilen bir kişi için
peygamberle­rin her gün doğmadığını anlamak zor değildir. Ayrıca, her zaman ve
her devirde, her milletin bir peygamberinin olması şart değildir. Bir peygam­ber
getirdiği talimatı ve mesajında yaşar. Talimat ve mesajı yaşadıkça o da yaşar.
Eski çağların peygamberlerinin aramızda yaşadıkları söylene­mez. Zira, onların
getirdikleri talimat ya tahrif edildi ya da rafa kaldırıldı. Onların
getirdikleri ilâhî kitaplardan hiçbiri bugün asıl şekilleriyle bulun­muyor. Adı
geçen peygamberlerin taraftarları bile bugün kalkıp ilâhî ki­taplarda herhangi
bir değişiklik yapılmadığını iddia edemezler. Kitaplar bir yana, onlar
peygamberlerinin siretlerini de unuttular. Önceki peygam­berlerin sözleri ve
davranışlarıyla hayatları hakkında bugün hiç bir mute­ber kitap veya eser
bulunmuyor. Hatta, hayat hikâyeleri şöyle dursun, ke­sinlikle hangi devirde,
hangi yerde, hangi millet arasında doğdukları, nasıl yaşadıkları, hangi vaaz ve
telkinlerde bulundukları, hangi şeyleri yasakla­dıkları bilinmiyor. Fakat buna
karşılık, Hz. Muhammed (a.s.)’in hayatı ve bıraktığı eserlerine bakın. O’nun
peygamberliği hâlâ geçerlidir, çünkü O’nun getirdiği talimat ve mesaj
yaşamakladır. Getirdiği ilâhî kitap “Kur’an-ı Kerim” hâlâ eski şekliyle
karşımızda duruyor. Bir tek harfi, bir tek noktası ve bir tek hareke ve işareti
değişmemiştir. Hazreti Peygamber (a.s.)’in mübarek hayatının her dönemi,
sözleri, fiilleri hepsi aynen muha­faza edilmiştir. Bugün 1300 yıl geçmiş
olmasına rağmen bu kayıt ve yazı­ların aynasında Hz. Peygamber’i kendi gözümüzle
görmüş gibi oluyoruz. Gerçek odur ki, dünyada hiçbir tarihi şahsiyetin tercüme-i
hâl’i ve sireti böylesine itina ve ihtimamla korunmamıştır. Hayatımızın hemen
hemen her dönemecinde Hz. Peygamber (a.s.)’in mübarek hayatından ders
alabi­liriz. İşte bu gerçek, Muhammed (a.s.)’den sonra başka.bir peygambere
ih­tiyaç olmadığının en büyük delilidir.

Bir peygamberden sonra başka bir peygamberin gelmesi için sadece
üç sebep olabilir:

1. İlk peygamberin talimat ve mesajı kaybolup gitmiş ise, yeni
bir ta­limat ve mesaja ihtiyaç duyulur.

2. Önceki peygamberin talimatı ve mesajı mükemmel değilse onda
bazı değişiklik ve ilâveler yapmak gerekir.

3. Önce gelen peygamberin talimatı sadece belli bir millet veya
üm­mete mahsus ise başka milletlere yeni peygamber gönderilir


[1].

Bu üç sebepten hiçbiri halen ortada yoktur. Şöyle ki:

1-Hz. Muhammed (a.s.)’in talimatı hâlâ olduğu gibi duruyor.

Hz. Peygamber’in hangi dini tebliğ ettiği, ne gibi bir hidayet
getirdiği, ne gibi bir hayat tarzı tavsiye ve tasvip ettiği ve ne çeşit adet ve
ananelerin yasaklanmasını emrettiğini öğrenmemiz için bütün kaynaklar asıl
şekilleri ile duruyor. Kısacası, Hz. Peygamber (a.s.)’in getirdiği din ve gerçek
tali­matı herhangi bir değişikliğe uğramamış ve ortadan kalkmamışsa bunları
yeniden anlatmak için yeni bir peygamberin gelmesine ne ihtiyaç olabilir ki?

2- Hz. Peygamber (a.s.) vasıtasıyla dünyaya İslâmiyet mükemmel
şekliyle öğretilmiştir. Bu mükemmel din ve hayat nizamına herhangi bir şey
ekleyecek veya fazlalığı azaltacak bir nebiye ihtiyaç duyulmadığı için başka bir
nebi de gönderilmeyecektir.

3- Hz. Peygamber efendimiz (a.s.) şu ya da bu millet için değil
bütün dünyaya nebi olarak gönderilmiştir. Getirdiği talimat ve mesaj bütün
in­sanlığa yetecekti. Dolayısıyla başka herhangi bir millete bir nebinin
gön­derilmesine gerek yoktur.

İşte bu sebeplerden dolayıdır ki Hazreti Peygamber’e “Hâtim’ün
Ne­biyyin” (Nebilerin Sonuncu, Peygamberliğe Son Veren) denilmiştir. Yani, Hz.
Muhammed (a.s.), peygamberlik silsilesini sona erdirmiştir. Dünyanın artık başka
bir nebiye ihtiyacı yoktur. Sadece Rasulü Ekrem’in yolunu ta­kip eden ve bu yola
başkalarını davet edenlere ihtiyaç vardır. Bu İnsanlar Hz. Muhammed (a.s.)’in
talimatını anlayıp tatbik edebileler ve böylece Rasûlullah’ın getirdiği
kanunlara dayalı bir yapıya işlerlik kazandırabilir­ler.

5.1.5. Bütün
İnsanlığın Hidayet Yolu

“(Ey Nebi), Biz seni bütün insanlara müjdeleyici ve uyana olarak
gönderdik, ama insanların çoğunluğu bunu bilmez.” (Sebe; 28)

Bu ayette, Hz. Peygamber (a.s.)’in sadece bir şehir, ülke veya
belli bir zaman için değil, bütün İnsanlar ve her zaman için nebi olarak
gönderildi­ği, ancak, yaşadığı çağın insanları ve vatandaşlarının onun değerini
bile­medikleri belirtiliyor. Hz. Peygamber’in sadece kendi memleketi veya
za­manı için değil, kıyamete kadar bütün insanlığa peygamber olarak
gönde­rildiği Kur’an-ı Azimüşşan’da muhtelif yerlerde ve vesilelerle
anlatılmış­tır. Meselâ:

“…Ve bu Kur’an bana vahiy edilmiştir ki bunun vasıtasıyla sizi
ve bu­nun ulaşabileceği herkesi uyarayım”. (En’am; 19)

“De ki, ey İnsanlar ben göklerin ve yerlerin sahibi Allah’ın
elçisiyim”. (A’râf; 158)

“Ve ey Nebi, Biz seni ancak dünyalara rahmet olarak gönderdik”.
(Enbiya; 10)

“Alemlere uyancı ve korkutucu olsun diye Furkan’ı indiren
(Allah) ne yücedir”. (Furkan; 1)

Benzeri açıklamalar, Hz. Muhammed’in çeşitli hadis-i
şeriflerinde de yapılmıştır. Meselâ:

“Beyaz olsun, siyah olsun, herkese gönderildim”. (Müsned-i Ahmed:
Ebu Musa Eş’ari’den rivayet).

“Ben genel olarak bütün insanlara gönderildim. Halbuki, benden
önce­ki bütün nebiler sadece kendi milletlerine gönderilirdi”. (Müsned-i Ahmed:
Abdullah bin Amr’dan rivayet).

“Eskiden her nebi bilhassa kendi ümmetine gönderilirdi. Ben ise
bü­tün insanlara gönderildim”. (Sahih-i Buhâri, Müslim, Câbir bin Abdullah’tan
rivayet).

“Bi’setim (peygamberliğim) ve kıyamet böyledir diye buyuran Hz.
Muhammed (a.s.) bunu açıklamak için iki parmağını kaldırıp bize göster­di.”
(Sahih-i Buhâri ve Müslim).

Demek ki, Hazreti Peygamber konuyu açıklamak için iki parmağın
arasında başka bir parmak bulunmadığını belirtti. Yani, kendisi ve kıya­met
arasında başka bir nübüvvet olmayacaktır. Kendisinden sonra ancak kıyamet var ve
dolayısıyla kendisi kıyamete kadar nebi sayılacaktır.

5.1.6. Bütün
İnsanlık İçin Müjdeleyici ve Uyarıcı

“Sen ancak bir uyarıcısın, şüphesiz ki biz seni Hak ile müjdeci
ve uyarıcı olarak gönderdik. Hiçbir ümmet yoktur ki, ona bir uyarıcı gelmiş
olmasın.”(Fatır; 23, 24)

İlk âyette şöyle denilmek isteniyor: Ey Nebi, senin işin
insanlara ha­ber vermek, onları uyarmaktan başka bir şey değildir. Bundan sonra
eğer kimse akıllanmıyor, kötülüklerinden vazgeçmiyorsa, bunun sorumluluğu sana
ait değildir. Gözü kör ve kulağı sağır olanlara bir şey yapamazsınız.

İkinci âyette anlatılmak istenen husus Kur’ân-ı Kerim’in diğer
birçok yerinde de anlatılmıştır. Şöyle ki, dünyada şimdiye kadar doğmuş olan
bütün milletlerin birer peygamberi olmuştur. Ra’d sûresinde de aynı du­rum
belirtilmiştir (âyet; 7). Benzeri buyruklar Nahl sûresi (âyet; 36) ve Şûra
sûresi (âyet; 208)nde de yer alıyor. Fakat bu hususta herhangi bir yanlış
anlamaya yer vermemek için iki noktaya dikkat etmeliyiz. Birinci­si, bir nebinin
vaazı, tebliği ve talimatı ulaşabildiği yerlere kadar yeterli­dir. Yani ayrı
ayrı yerlere illa birer nebi veya peygamberler gönderilmez. Her yerleşim
merkezine ve her millete ayrı ayrı peygamberin gelmesi şart değildir. İkincisi,
bir nebinin talimatı ve bıraktığı eserleri dünyada korun­duğu sürece başka bir
nebiye gerek yoktur. Her nesil ve her kuşak için ayrı bir nebinin gelmesi
gerekli değildir.

5.1.7. Hz.
Muhammed, İnsanlık İçin Bir Rahmettir

“Ey Muhammed, de ki: ‘Ben hepiniz için (gönderilmiş), yer ve
gökle­rin sahibi ve maliki olan Allah’ın peygamberiyim”. (A’raf; 158)

“Her ümmetin bir rasûlü vardır”.(Yunus; 47)

Dikkat ederseniz, burada ümmet kelimesi tek bir ümmet veya
millet için kullanılmamıştır. Buradaki anlamına göre, bir peygamberin talimatı
hangi kavimlere ve milletlere ulaşmışsa, onların tümü bir ümmeti teşkil ediyor.
Ayrıca, bir rasûlün bir ümmet içinde her zaman yaşaması gerek­miyor. Önemli olan
o rasûlün talimatıdır. Eğer talimatı ve bıraktığı eserler yaşıyorsa ve herkesin
ondan istifade etmesi mümkünse, o rasûl yaşıyor demektir. Eğer bir peygamberin
talimatı ve mesajı dünyanın bütün insanlarına ulaşabiliyorsa, bütün İnsanlar bir
ümmet sayılır. Bundan dolayıdır ki, Hazreti Muhammed (a.s.)’in dünyaya gelişi ve
talimatının bütün insan­lara ulaşmasından sonra, bütün İnsanlar onun ümmeti
haline geliyor. Bu vaziyet, Kur’ân-ı Kerim ve Hz. Peygamber (a.s.)’in hadisleri
asıl şekille­riyle varolduğu sürece devam edecektir. İşte bu sebeple, yukarıdaki
âyet­te, “her milletin bir rasûlü” yerine “her ümmetin bir rasûlü vardır”
buyu­rulmuştur.

Allahu Teâlâ, her bölgeye ve ülkeye birer nebi göndermek yerine
bü­tün dünyaya bir nebi göndermeyi tercih etmiştir ve bunun için Hz. Pey­gamber
(a.s.)’i seçmiştir:

“Eğer isteseydim, her yerleşim merkezine birer uyancı
gönderirdim”. (Furkan; 51)

Burada denilmek isteniyor ki, böyle bir şeyi yapmak Allah (cc.)
için hiç de zor bir şey değildir. Ancak böyle yapmadı ve bütün dünyaya tek bir
peygamber gönderdi. Nasıl ki bir güneş bütün dünyayı aydınlatıyor, bu tek
hidâyet güneşi de bütün insanların doğru yol bulmalarına yetecektir.

Kur’ân-ı Kerim’de Hz. Peygamber efendimize “haberci”, “tenbih
eden”, “uyarıcı” ve “gaflet ile delâlet’in kötü sonuçları hakkında insanları
ikaz eden” gibi lakaplar verilmiştir. Ayrıca kendisine “bütün insanlık için
uyarıcı” da denilmiştir. Demek ki, Kur’ân-ı Kerim’in daveti ve Hz. Pey­gamber’in
nübüvveti tek bir ülke için değil bütün dünya için ve belli bir zaman için
değil, her zaman için geçerli ve yararlıdır. Bu mevzu, Kur’ân-ı Kerim’de
muhtelif vesilelerle muhtelif şekillerde anlatılmıştır. Meselâ:

“Ey İnsanlar, hepiniz için (gönderilmiş) Allah’ın resûlüyüm”. (A’raf;
158)

“Tarafıma bu Kur’an gönderilmiştir ki, bunun vasıtasıyla sizi ve
bu­nun ulaşabileceği herkesi uyarabileyim”. (En’am; 19)

“Ben seni bütün insanlara müjdeleyici ve uyarıcı olarak
gönderdim”. (Sebe; 28)

Aynı konu Hz. Peygamber’in hadis-i şeriflerinde de açık seçik
bir şe­kilde anlatılmıştır. Örneğin, “ister siyah, ister beyaz olsun, ben
herkese gönderildim”,

“Eskiden bir nebi özel olarak kendi milletine gönderilirdi. Ben
ise ge­nel olarak bütün insanlara peygamber olarak gönderildim ve benim geli­şim
üzerine peygamberlerin gelişi sona erdi.”

5.1.8. Hz.
Muhammed (a.s.) Allah’ın Son Peygamberidir

“Hesap vakti gelmiştir, ama onlar hâlâ gaflet içinde
bulunuyorlar” (Enbiya; 1)

Yani, kıyamet yaklaşmıştır, insanların yaptıklarının hesabını
vermek üzere Allah’ın huzuruna çıkmaları bir ân meselesidir. Hz. Muhammed
(a.s.)’in peygamberlik payesine yükseltilmesinden sonra, insanlık tarihinin son
safhasına girdiği belli olmuştur. İnsanoğlu artık başlangıcından çok sonucuna
doğru yol almaktadır. Doğuş ve gelişme aşamaları geride kal­mış ve şimdi son
aşamaya gelinmiştir. Aynı konuya, bir hadis-i şerifte de temas edilmiştir.
Hazreti Peygamber bir defasında bir elinin iki parmağını kaldırarak demiştir ki:
“Ben, öyle bir zamanda peygamberliğe getirildim ki, ben ve kıyamet bu iki parmak
gibidirler”. Yani, kendisi ile kıyamet arasında başka herhangi bir peygamber
dünyaya gelmeyecektir. Kendisinden sonra ancak kıyamet gelecektir. Başka
herhangi bir nebi, müjdeleyici ve tenbih edici gelmeyecektir. Onun için, gaflet
uykusundan uyanmak is­teyenler uyansınlar!

5.1.9. Nübüvvetin
Hz. Muhammed (a.s.)’le Sona Erdiğine Dair Başka Bir İşaret

“Hani Allah peygamberlerden ‘kesin bir söz (misak)’ almıştı: “Andol­sun
size Kitap ve hikmet verip sonra size beraberinizdekini doğrulayan bir peygamber
geldiğinde, ona kesin olarak iman edecek ve ona yardım­da bulunacaksınız.”
Demişti ki “Bunu ikrar ettiniz ve bu ağır yükümü al­dınız mı?” Onlar: “İkrar
ettik” demişlerdi ve “Öyleyse şahid olun, ben de sizinle birlikte şahid
olanlardanım” demişti”. (Al-i İmran; 81)

Demek, dünyaya gelen bütün peygamberler bu tür yeminde
bulun­muşlardır. Şimdi bir peygamberin yaptığı yemin onun ümmetinin bütün
fertleri tarafından da yapılmış sayılır. Bu yemin nedir, ne anlam taşımak­tadır?
Bütün peygamber ve ümmetlerin içtiği and ve verdiği söz şudur: Allah tarafından,
onun dininin tebliği ve tesisi için gönderilecek bir nebi­ye hiç itiraz etmeden
itaat edeceğiz. Onu kıskanmayacağız, ona kızmaya­cağız. Allah’ın dini
tekelimizde değildir. Hakk’a karşı çıkmayacağız. Ak­sine, nerede ve ne zaman
olursa olsun, Hak bayrağını taşıyanın etrafında kenetleneceğiz, onu tam olarak
destekleyeceğiz, onu seveceğiz, sayacağız.

Hz. Muhammed Mustafa (a.s.)’dan önce bütün peygamberler ve
dola­yısıyla, ümmetlerinden alınan sözler bunlardı. Nitekim, her nebi,
kendi­sinden sonra gelecek nebinin talimatına uyulması ve onun peygamber ola­rak
tanınması konusunda kendi ümmetinden söz aldı. Fakat aynı sözün Hz. Peygamber
(a.s.)’den alındığına dair herhangi bir kayıt Kur’an-ı Kerim ve­ya hadislerde
bulunmuyor. Aynı şekilde, Hz. Peygamber kendi ümmetin­den gelecekte herhangi bir
nebiye iman etmelerini de istememiştir. Kur’ân-ı Kerim’de Hz. Peygamber
(a.s.)’den sonra Allah’ın bir elçisinin geleceğine dair herhangi bir kehânet
veya işaret olmadığı gibi, bunun tam aksine kendisine Hâtim’ün Nebiyyin
denilmiştir. Ayrıca hadislerde Hz. Muhammed (a.s.)’den sonra herhangi bir
peygamberin gelmeyeceği açık­ça ifade edilmiştir.

“Ey Adem oğulları, size kendi içinizden elçiler gelip size
âyetlerimi anlattıkları zaman (günahlardan) korunup (kendisini) düzeltenlere
korku yoktur ve onlar üzülmeyeceklerdir” (A’raf; 35)

 Hz. Adem ile Havva (a.s.)’ın Cennet’ten indirildikleri
konusunda Kur’an-ı Kerim’de yer alan her kıssada buna benzer ifadeler
kullanılmıştır. (Bk. Bakara suresi, âyet; 38-39 ve Tâhâ, âyet; 123-124). Burada
belirtildi­ği gibi, peygamberlerin söz ve fiillerine uyulması için emir, ta
insanların yaratıldığı sırada Allah tarafından kullarına verilmişti. Fakat bu
tür emir ve tenbihe Hz. Peygamber (a.s.) ve ümmeti ile ilgili kayıtlarda
rastlanmıyor. Demek bu emir ve uyarılar Hz. Muhammed (a.s.)’den önceki
pey­gamber ve ümmetlerine mahsustu ve Rasûlullah’tan sonra başka herhangi bir
peygamberin gelmeyeceği hesabıyla bu tür emir ve uyarıya ihtiyaç du­yulmadı.

5.1.10.
Peygamberliğin Sona Erdiğini Kabul Etmeyenler İçin Ayetlerden Belgeler

“Ve (Ey Nebi), Hatırla bütün peygamberlerden aldığım sözü.
Senden, Nuh’tan, İbrahim, Musa ve Îsa’dan ve hepsinden kesin söz aldım”. (Ahzâb;
7)

Yukarıdaki âyette Allahu Teâlâ’nın, Hz. Peygamber’e, hem
kendisin­den hem bütün peygamberlerden aldığı bir sözü hatırlattığını görüyoruz.
‘ Bu söz nedir? Bundan hangi yemin kastediliyor? Kur’an-ı Ke­rim’deki ilgili
surenin daha önceki âyetlerinde bahsedilen konulara dikkat edildiğinde, bu söz
ve yeminin; peygamberlerin, Allah’ın bütün emirlerine itaat etmek ve başkalarını
da buna ikna etmeye çalışmalarına dair verdik­leri söz olduğu anlaşılıyor.
Kur’an-ı Kerim’de bu söz ve yemin çeşitli yer­lerde kaydedilmiştir:

“O: ‘Dini dosdoğru ayakta tutun ve onda ayrılığa düşmeyin’ diye
din­den Nuh’a vasiyet ettiğini ve sana vahyettiğimiz, İbrahim’e, Musa’ya ve
Îsa’ya da vasiyet ettiğimizi sizin için de teşri’ elli (bir şeriat kıldı)”.
(Şura; 13)

“Hani kendilerine kitap verilenlerden; ‘Onu mutlaka insanlara
açık­layacaksınız ve onu gizleyemeyeceksiniz, diye kesin söz almıştı. Fakat
on­lar, bunu arkalarına atlılar ve ona kargılık az bir değeri satın aldılar. 0
aldıkları şey ne kötüdür.” (Al-i İmran; 187)

“Ve hatırlayın, İsrail Oğullarından, Allah’tan başka kimseye
kulluk etmeyeceklerine dair söz almıştık”. (Bakara; 83)

“Onlardan Allah’a karşı hakktan başkasını söylemeyeceklerine
dair, o kitabın (hükmü veçhile) söz alınmamış mıydı. Sımsıkı tutunuz, size
verdi­ğim şeyi ve hatırlayın bunda olan telkini. Umulur ki korkup sakınırsınız”.
(Araf; 169-171)

“Allah’ın üzerinizdeki nimetini ve: ‘işittik ve itaat ettik’
dediğinizde si­zi, kendisiyle bağımlı kıldığı sözünü(zü) anın. Allah’tan korkup
sakının. Şüphesiz Allah, sitelerin özünde olanı bilendir”. (Maide; 7)

Yukarıdaki söz ve akitler, Hz. Muhammed (a.s.)’in din yolunda
özel hayatıyla ilgili önemli bir adım atmak üzere olduğu sırada hatırlatılmıştı.
Hz. Peygamber, İslâm düşmanlarının şerrinden endişelendiği için evlilikle ilgili
cahiliyyenin bir geleneğini bozmaktan çekiniyordu. Bir hatunla evle­neceği söz
konusuyken, niyeti her ne kadar iyi ve amacı her ne kadar ce­miyetin ıslâhı
idiyse de, muhalif ve bozguncuların bu işi nefsi için yaptığı­nı ve bunun için
toplum reformcusu kılığına bürünmeye çalıştığını öne sü­rebileceklerini
düşünerek devamlı endişeleniyordu. Bunun üzerine Allahu Teâlâ kitabında diyor
ki: “Sen, Benim tayin ettiğim peygambersin, diğer peygamberler gibi sen de
Benimle bir anlaşma yapmıştın. Bu anlaşmaya göre, emirlerime harfiyyen uyacağını
ve başkalarının da uymalarını sağla­maya çalışacağını taahhüt etmiştin. Bunun
için, başkalarının kötü niyetli ve kasıtlı sözlerine aldırış etme, hiç korkma,
utanma ve kendinden bekle­nen vazifeyi yerine getir.”

Bütün mesele bundan ibaret iken, bir grup insan var ki, buna
bambaş­ka bir anlam vermeye çalışıyor. Bu grup, bu söz ve yeminden, Hz.
Mu­hammed (a.s.)’den önceki peygamberler ve ümmetlerden alınan söz ve ye­minin
kastedildiğini iddia ediyor. Yani diğer peygamberler gibi Hz. Mu­hammed
(a.s.)’den de hâşâ kendisinden sonra gelecek bir peygamberi tanı­ması ve teyid
etmesi istendiğini öne sürüyor. Bu tevile dayanarak bir grup, Hazreti
Peygamber’den sonra da Peygamberlik kapısının açık olduğunu id­dia
edebilmektedir. Fakat yukarıdaki ayetlerin geçtiği metin bir bütün ola­rak ele
alındığında bu tevilin yanlış olduğu ortaya çıkar. Zira ayetlerde bahsedilen
mevzu, Hz. Muhammed (a.s.)’den başka peygamberlere iman etmeleri gerektiği
yönünde değildir. Ayrıca, ayetlerde zikredilen anlaşma veya yeminin ne olduğu
kesin ifadelerle belirtilmemiştir. Dolayısıyla an­laşmanın asıl mahiyetini
anlamak için, Kur’an-ı Kerim’in diğer yerlerinde­ki peygamberler ile varılan
anlaşmalar hakkındaki kayıtları incelemeliyiz. Eğer Kur’an-ı Kerim’in tümünde
sadece bir çeşit taahhüt ve yeminden bahsedilmişse ve bu taahhüt de sonra
gelecek peygamberlere iman etmekle il­giliyse yukarıdaki grubun mantığına
diyeceğimiz yoktur. Ama Kur’an-ı Kerim’i dikkatle ve itina ile okumuş olan bir
kişi biliyor ki bu mukaddes kitapta bir değil birçok anlaşma ve sözleşmeden söz
edilmiş olup bunların niteliği ve şekli başka başkadır. Hatta peygamberler ile
ümmetlerinin yap­tıkları anlaşmaların da birden fazla çeşidi vardır. O halde bu
çeşitli anlaş­malardan burada metne en uygun olan anlaşmayı mı ele almalıyız
yoksa metne uygun olmayanı mı? Bu düpedüz yanlış ve yanıltıcı tevil gösteriyor
ki, bazı İnsanlar Kur’an-ı Kerim’den hidayet almak yerine bunu menfur ve menhus
gayeleri için kullanmaya çalışıyorlar. Kur’an-ı Kerim’de şöyle de­niliyor:

“Allah’a karsı yalan uyduran ve ayetlerini yalanlayandan daha
zalim kim olabilir? Elbette suçlular hiçbir zaman iflâh olmaz.”(Yunus; 17)

Bazı akılsız kişiler yukarıdaki âyette geçen “felâh” kelimesini
“uzun ömür”, “dünyevi refah” ve “manevî huzur” olarak tercüme ederler. Bun­dan
ötürü, peygamberliğini ilân etmiş bir kişinin, her ne kadar yalancı bir
peygamber olsa da, iyi ve rahat bir hayat sürmesi, dünyada maddi refaha
kavuşması, başlattığı fitnenin büyük bir kitle tarafından kabul edilmesi, şan ve
şöhretinin artması halinde, kendisine ve peygamberliğine inanması gerektiği gibi
çürük bir delille ortaya çıkarlar. Bu kişilere göre, doğru ve hakiki bir
peygamberin ölçüsü dünyevi ve uhrevi “felah”ıdır. Onlara göre, sahte ve yalancı
bir peygamber, maddi ve manevî huzur ve refaha kavuş-muşsa hakiki bir
peygamberdir. Yine aynı kişilere göre “iflah olmayan bir kişi” sahte ve yalancı
peygamberdir. Bu ahmakça delil; ancak Kur’an-ı Kerim’de kullanılan “felah”
terimini bilmeyen, Allah’ın suçlular için uy­gun gördüğü imhâl (mühlet verme)
kanununa vakıf olmayan ve hangi siyak ve sibakla bu kelimenin kullanıldığını
idrak edemeyen biri tarafın­dan ileri sürülebilir.

Öncelikle şunu bilmekte yarar vardır ki, “suçlular hiçbir zaman
iflah olamaz” ibaresi bir peygamberlik ölçüsü olarak kullanılmamıştır. Onun
için, bir kişi refah içinde yaşamış ya da yaşamamış, bu onun peygamberli­ği için
ölçek olamaz. Burada anlatılmak istenen husus, suçluların iflah olup olmamasıdır
ve kullanılan ifade şudur: “Mücrim veya suçluların hiç­bir zaman iflah
olamayacağını çok iyi biliyorum. Onun için böyle bir suç işlemek ve yalan yanlış
yerde peygamberlik payesine yükseldiğimi ilân etmek istemiyorum. Fakat sizin
hakiki bir nebiye yalancı damgası vurduğunuzdan eminim. Bu yaptığınız suçtur ve
bu suçla bir zaman iflah ola­mazsınız.”

Ayrıca, Kur’an-ı Kerim’de “felah” kelimesi sadece “dünyevi huzur
ve refah” gibi mahdud bir manada kullanılmamıştır. Aksine, “felah” dünyevi
hayatın ilk safhalarında başarı ihtimalleri çok az görülmesine rağmen, so­nu
hiçbir zaman hüsran olmayan, daimi bir muvaffakiyet ve saadet de­mektir. Sahte
bir peygamberin dünyada rahat ve bolluk içinde, para-pul ve şan-şöhret sahibi
olması pekâlâ mümkündür. Ne var ki Kur’an-ı Kerim açısından bu bir “felah”
değil, “hüsran” ve başarısızlığın ta kendisidir. Bu­nun tam aksine, Hakk’a davet
eden hakiki bir peygamber dünyada her tür­lü baskı ve zulme uğrayarak, bin bir
eziyet çekerek, hiçbir taraftar topla­madan bu fani dünyadan göç edebilir. Ama
görünüşteki bu başarısızlık Kur’an-ı Kerime göre “felah” ve “saadetin ta
kendisidir.

Buna ilâveten, Kur’an-ı Kerim’de yer yer Allahu Teâlâ’nın
suçluları yakalamakta acele etmediği sarahatle beyan edilmiştir. Allah (c.c.)
günah­kâr ve suçlu insanların kendilerine çekidüzen vermeleri için geniş
imkân­lar tanır. Verdiği mühlet bazen yanlış yorumlanır ve kötüye kullanılır.
Günahkârlar daha çok günah işler, balağa iyice batarlar. Allah böylelerine daha
büyük fırsatlar verir, hatta onlardan pek çok nimetlerini esirgemez. Nimetlerin
bolluğunu gören şirretli kişiler nefislerinin bütün çirkinlikleri­ni ortaya
dökerler, ta ki kedilerine uygun görülen ağır cezalan tamamıyla hak etsinler. O
halde sahte ve yalancı bir peygamberin ipi uzatılıyor ve kendisi dünyevi
zenginlik ve nimetler içinde yüzüyorsa, uydurduğu yalan­ları doğru olarak kabul
etmek büyük bir yanlıştır. Allah’ın uyguladığı suç ve ceza kanunları herkes için
eşittir ve bunlar sahte nebiler için de aynen uygulanmalıdır. Hepimiz biliyoruz
ki, Şeytan’a kıyamete kadar mühlet ve­rilmiştir. Fakat bu mühlete bağlı olarak,
her türlü oyun ve şirretliğine izin verileceği, ancak sahte bir nebiyi ortaya
çıkarınca buna müsaade edilme­yeceği veya sahte peygamberliğin hiçbir zaman
yaşamayacağı gibi her­hangi bir şart ileri sürülmemiştir.

Belki de, yukarıda bahsettiğimiz ayet-i kerimeye cevap olarak
bazı kimseler Hâkka suresinin 44-47 âyetlerini karşımıza çıkarabilirler: “Eğer
Muhammed adımıza düzmece bir şey söyleseydi, Biz onun elini tutar, onun kalp
damarını keserdik”. Fakat burada belirtilmek istenen şey, ger­çekten Allah’ın
Rasûlü olan bir kişinin, kendi tarafından bir yalan uydurup bunu başkalarına
Allah’ın vahyi imiş gibi sunmaya çalışması halinde der­hal yakalanacağıdır. Bu
ayete bakarak, nübüvvet iddiasında bulunan biri­nin yakalanmayışının onun hakiki
bir peygamber oluşunun delili olduğunu söylemek mantıkî bir hatadır. Burada
Allah’ın suç ve ceza kanununun istisnasız uygulanmasına dair kayıt sadece doğru
ve hakiki peygamber ile ilgilidir. Sahte bir peygamber için kanunların aynen
uygulanması şart de­ğildir. Bu noktayı şu misal ile açıklamaya çalışalım: Bir
hükümet, devlet personeli için bir kanun çıkarıyorsa bu kanun belli ki sadece
devletin hiz­metinde olan memur ve işçileri kapsayacaktır. Şimdi bir dolandırıcı
baş­kalarına kendini devlet görevlisi olarak tanıtır ve bu yolla bir takım
men­faatler sağlamaya çalışır ve yakalanırsa, buna devlet personel kanununa göre
mi muamele edilecek, yoksa hakkında ceza kanununun ilgili madde­leri uyarınca mı
dava açılacaktır. Kendisi devlet memuru ve işçisi olmadı­ğı için gayet tabii ki
devlet personel kanunu kendisini bağlamaz ve netice­de kendisi memlekette
yürürlükte olan diğer kanunlara göre yargılanıp ce­zalandırılacaktır. Ayrıca,
Hakka sûresinde, bir kişinin kalp damarının ke­silmesi, peygamberlik kıstası
olarak beyan edilmemiştir. Yani gaipten uzanan bir el, peygamberlik iddiasında
bulunan birini boğazlamasa kendi­si hakiki peygamberdir diye bir kural yoktur.
Aynı şekilde aksini iddia et­mek de yanlıştır. Bir nebi veya peygamberin doğru
olup olmadığı sireti, vaazı, telkini, talimatı ve bıraktığı eserlerle ölçülüdür,
bu tür saçma sapan tevil ve kelime oyunuyla değil.

5.1.11. Son
Peygamber’den Sonra Nübüvvet İddiası

Hazreti Peygamber (a.s.)’in son peygamber oluşuna en çok
itirazlar Ahmediler[2]
tarafından yapılır. Bu konuda Ahmediler ve yandaşları tara­fından sık sık
mektuplar alırız. Bazı diğer Müslümanlar da ortalık bulandırıldığı için
tereddüde düşerek bize bazı sorular yöneltirler. Bu sorular ve bunlara
verdiğimiz cevaplar konuyla yakından ilgili olduğu için buraya aktarıyoruz.

Soru: “Tercüman-ul Kur’an” dergisinin ocak-şubat sayısında (s.
236) diyorsunuz ki, “tecrübem şahittir, Allahu Teâlâ hiçbir zaman yalanın dal
budak salmasına izin vermez. Her zaman, doğruluk ve dürüstlükten nasi­bini
alamayan ve Allah’tan korkmayanlara cevap vermemeyi adet edinmişimdir…
Onlardan ben değil, Cenab-ı Hak intikam alacaktır ve yalanları inşallah bu
dünyada ortaya çıkacaktır.” Burada hemen şunu belirteyim ki, ben Ahmedî’lerin
hemen hemen bütün kitaplarını okumuşumdur ve çalışma­larını da yakından
izlemişimdir. Benim bu hususta bazı sorularım olacaktır: Birincisi, bu sadece
tecrübeniz meselesi değildir. Kur’an-ı Kerim’de de Allah Teâlâ buyurmuştur ki:

“Eğer Muhammed adımıza düzmece bir şey söyleseydi, Biz O’nun
eli­ni tutar. O’nun kalp damarını keserdik”. (Hakka; 44,45,46)

Şimdi eğer Mirza Bey yalancıysa, neden Allah (cc.) hâlâ onu
yakala­mamıştır. Aksine, Müslümanlar için zararlı olduğu söylenen hareketi
gide­rek kuvvet kazanıyor ve hatta dış ülkelerde de çeşitli taraftarları ortaya
çı­kıyor. Mirza Bey’in getirdiği mesaj 65 yılını doldurdu. Biz ne zamana ka­dar
ilâhî kararı bekleyeceğiz? Halen kendisi refah ve saadet içindedir. Bu yeni
harekete muhalif olanlar niçin meseleyi Allah’ın takdirine bırakmı­yorlar? Son
kararı Allah (cc.) versin. İkincisi, s. 242’de partinizin Alman asıllı bir
mensubu Berlin’de Ahmediye Cemaatiyle işbirliği sorununu orta­ya atmıştır. Eğer
Ahmedîlerin İslâm’ı yayma konusundaki gayret ve başa­rılarını takdir ediyorsanız
onlarla Pakistan’da niçin işbirliği yapmıyorsu­nuz?

Cevap: Hayret doğrusu, siz peygamberlik iddiasında bulunan bir
kişi­nin meselesini bu kadar hafife alıyorsunuz. Temas ettiğiniz sözlerim
ale­lâde bir durumla ilgiliydi ve bunları sadece yalan bir iftirayı bertaraf
et­mek maksadıyla söylemiştim, iftira da bana atılmıştı. Şimdi siz
kalkıyor­sunuz bu sözlerimi hakikaten peygamberlik gibi yalan bir iddiada
bulunan bir kişi için söylenmiş olduğunu ima etmek istiyorsunuz. Ya da en
azın­dan, bu birbirinden tamamıyla ayrı iki olay arasında bir benzerlik bulma­ya
çalışıyorsunuz. Biliyorsunuz ki nübüvvet iddiasında bulunan bir kişiyle ilgili
yalnızca iki ihtimal vardır. Eğer o gerçekten bir peygamber ise onu tanımayan
kâfirdir ve durum tam tersi ise onu tanıyan kâfirdir. Bu büyük meseleyi siz
basit bir kararla halletmeye çalışıyorsunuz ve diyorsunuz ki, Allah onun
hakkında gazaba gelmemiş ve onu yakalamamışsa onun pey­gamberliğini kabul
edelim. Söz konusu kişinin başlattığı fitnenin büyüyüp geliştiğini ve ilâhî
karar için fazla beklemenin anlamsız olduğunu ileri sü­rüyorsunuz. Sizce, her
kim peygamberliğini iddia eder, etrafında bir sürü adam toplar ve sizin
belirlediğiniz müddet içinde ilâhî adaletin pençesin­den kurtulabilirse, onu
peygamber olarak tanımamız mı gerekir? Sizce bir kişinin peygamberlik iddiasının
doğru olup olamadığının araştırılması için yalnızca bu yöntem yeterli midir?

“Ve lev tekavvele aleyna ba’de’l-ekâvil” ayetinden çıkardığınız
mana yanlıştır. Bu âyette anlatılmak istenen şey şudur: Hazreti Muhammed (a.s.)
-ki gerçekten Allah’ın peygamberidir- Allah’ın vahiy olmaksızın kendi uydurduğu
bir şeyi Allah’ın adıyla başkalarına sunmaya çalışırsa, onun boynunun damarı
kesilecektir, Bu demek değildir ki gerçekten Al­lah’ın peygamberi olmayan bir
kişi, yalan yanlış iddialarda bulunur ve kendisinin Allah’ın rasulü ve elçisi
olduğunu ileri sürerse onun boğazı da derhal kesilecektir. Ayrıca, yukarıdaki
ayette, boğazın Allah tarafından kesilmesi peygamberliğin bir ölçüsü olarak
tanımlanmamıştır. Yani boğa­zı kesilen sahte, boğazı kesilmeyen de doğru
peygamber olarak tarif edile­mez. Kur’an-ı Kerim’in âyetlerini bu şekilde tevil
ve tahrif etme hünerini her halde, siz de Mirza Bey ve O’nun cemaatinden
öğrenmişsinizdir. Sa­dece bu husus, Ahmedîlerin Allah’tan hangi ölçüde
korktuklarını göster­meye yeter sanırız.

Doğrusu, Hazreti Peygamber Efendimiz’den sonra peygamberlik
iddi­asında bulunmaya cesaret edeni süzgeçten geçirirken kimse herhalde sizin
beyan ettiğiniz usûl ve ölçüleri kullanmayacaktır. Bu tür iddialar evvelâ,
Kur’ân ve hadis’in açık seçik buyrukları ışığında reddedilecektir. Zira
hep­sinde, Hz. Peygamber (a.s.)’den sonra herhangi bir nebinin gelmeyeceği kesin
bir ifade ile anlatılmıştır. Mirza Bey ve taraftarlarının, peygamberlik
kapısının açık olduğuna dair ileri sürdükleri delilleri çok iyi bilirim. Fakat
size hemen şunu söyleyeyim ki, onlardan ancak okuması yazması olma­yan saf
Müslümanlar etkilenebilirler. Okumuş veya bilinçli kişiler ise bu delillere
sadece gülerler.

“Tercüman’ul-Kur’an”da Almanya’dan bir okur mektubu
yayınlanmışsa, bu mektupta yer alan her şey ile mutabık olduğumuz anlamına
gelmez. Bu mektubu yayınlamamızın amacı, yurdumuzdaki Müslümanları,
Al­manya’daki İslâm dinini kabul etmiş kardeşlerimize yardım etmeye teşvik
etmekti. İslâm camiasına yeni yeni giren kişiler İslâm dünyasında ne gibi
fitneler doğmakta olduğunu nereden bilebilirler? Bu saf ve samimi kişiler
aslında İslâm denen her şeye sarsabilir, susuzluklarını her kuyudan aldık­ları
suyla giderebilirler. Onlara İslâm’ı doğru şekliyle tanıtan kitap ve bro­şür
vermek bizim görevimizdir. Yoksa onların kötü ve yanlış yola sapma­ları işten
bile değildir.

Soru: Cevabınızı aldım, maalesef tatmin olmadım. Ben sizin,
“Allah Teâlâ bizzat, her yalancıyı cezalandıracaktır” yolunda söylediğiniz
sözle­rin ışığında size sormuştum ki, bütün Müslümanlar tarafından yalancı
ad­dedilen Mirza Gulam Ahmed Kadıyani’yi Allah neden yakalamıyor ve neden bu
kadar uzun müddet Müslümanların doğru yoldan sapmalarına mü­saade ediyor? Ben,
Mirza Bey’in kaleme aldığı 25 kitabı eleştirisel açıdan incelemiş bulunuyorum.
Ayrıca bu kitapların reddi hakkında diğer Müslüman ulemanın kaleme aldığı
eserleri de okumuş bulunuyorum. Fakat iti­raf edeyim ki, bu mevzuda sizin
herhangi bir kitabınıza rastlamadım. Şim­diye kadar Mirza Gulam Ahmed aleyhinde
yazılan kitaplara gelince, bun­ların çoğu sathi olup bunlarda Mirza Bey’in
söyledikleri ve yazdıkları çar­pıtılmaya çalışılmıştır. Hakikatte, bu konuya
temas eden âlimlerin çoğu konuya vakıf değildir, bilgileri de kıttır. Mirza
Bey’in eserlerinden anladı­ğım kadarıyla, kendisi, Hz. Peygamber’in büyük bir
aşığıdır ve ona büyük bir saygısı vardır. İşte bu temele dayanarak Mirza Bey’in
davasına yaklaş­tım ve uzun süreli inceleme ve araştırmalardan sonra şu
sonuçlara vardım: 1) Mirza Gulam Ahmed’in iddiaları, Kur’an-ı Kerim veya hadis-i
şeriflere aykırı değildir. 2) Mirza Gulam Ahmed’in peygamberliği, Hz.
Muham­med’in şan ve şerifini azaltmaya yönelik değildir. Aslında, Mirza Bey,
bü­tün feyzini Hz. Peygamber (a.s.)’den aldığını her zaman dile getirmeye
ça­lışmıştır. Nitekim, bir şiirinde şöyle der:

İn çeşme-yi revân çün be-halk-i Hudâ dehem

Yek katre-yi zi-bahr-i kemal-i Muhammed est.

(Allah’ın kullarına verdiğim bu akan çeşme,

Muhammed (a.s.)’in meziyet denizinin sadece bir damlasıdır)

Şimdi siz bana Mirza Bey’in iddialarını tekrar incelememi
tavsiye edi­yorsunuz. Siz Mirza Bey’in davasının aleyhinde Kur’ân-ı Kerim’den
tek bir örnek gösterebilir misiniz?

Cevap: Doğrusunu söylemek gerekirse, siz tatmin olmak
isteseydiniz pekâlâ tatmin olabilirdiniz. Dikkatinizi tekrar “Tercüman’ul Kur’an
“da yazdıklarıma çekmek isliyorum. Benim orada yazdıklarım bana asılsız
if­tirada bulunanlarla ilgiliydi. Ben orada Allah’ın takdirine inandığımı ve
kendilerini mutlaka cezalandıracağını tahmin ettiğimi belirtmiştim. Ne var ki,
siz bu sözlerimi bir nübüvvet iddiasına uydurmak isliyorsunuz. Pey­gamberlik
iddiasının doğru olup olmamasının tek ölçüsünün de, iddia eden kişinin Allah
tarafından cezalandırılması olduğunu kabul ediyorsu­nuz. Siz gerçekten böyle
saçma sapan bir şeye inanıyor musunuz? Sizce, dünyamızda cezalandırılan yalancı
ve sahte cezalandırılmayan doğru ve gerçek bir nebi midir?

Mirza Gulam Ahmed’in peygamberlik iddiasında bulunduğundan bu
yana 60 yıl geçtiği ve peygamberliğinin doğru olup olmamasını ölçmek için daha
fazla beklemeye gerek olmadığı gibi gâyet mantıksız bir soruyu da tekrar gündeme
getiriyorsunuz. Şimdi siz kendiniz söyleyin sahte bir peygambere ne ceza
verilmelidir? Sizce, gaipten bir el çıkıp yalancı pey­gamberin boynunun damarını
mı kesmelidir? Size arz edeyim ki, bu ceza sahte peygamberlerden Müseyleme’ye de
verilmemişti. Halbuki, bu adam, bizzat Hz. Peygamber (a.s.) zamanında
peygamberliğe talip olmuştu. Bu­na karşılık, Allah’ın gerçek peygamberleri
olmalarına rağmen, Kur’ân-ı Kerim’de belirtildiği gibi, ümmetleri tarafından
katledilen peygamberler için ne diyeceksiniz? Sizin mantığınıza bakılırsa bunlar
sahte peygamber­lerdi. Kur’ân-ı Kerim’de şu âyetlerini herhalde görmüşsünüzdür.

“Size benden evvel apaçık delillerle ve söylediğiniz şeyle
peygamber­ler geldi. Eğer sözünüzde doğru idiyseniz onları niçin öldürdünüz
(Al-i İmran; 183) ve “Ahitlerini bozmaları ile, Allah’ın âyetlerini inkârları
ile, haksız yere peygamberleri öldürmeleri ile, ‘kalplerimiz kapalıdır’
demele­ri, ile azaba müstahak oldular”. (Nisa; 155)

Bu âyetlerin ışığında düşünce tarzınızda değişiklik
yapmalısınız. Pey­gamberlik iddiası bu gibi hafif ve basit ölçülerle ölçülmez.
Asıl yapılması gereken şey, peygamberlik iddiasında bulunan kişinin ve
sözlerinin Allah’ın kelâmı ışığında incelenmesidir. O kişinin bütün geçmişi ve
karakteri araştırılmalıdır. Eğer bu ölçüler o kişinin peygamberliğine gölge
düşürü-yorsa demek ki kendisi de, davası da yalandır.

Yukarıda bahsettiğim üç ölçüden son ikisi, zâten ilk ölçüye
uymayan bir peygamberlik iddiasını geçersi/, kılar ve bu ölçülerin bahis mevzuu
edilmesine bile gerek duyulmaz. Zaten Kur’ân-ı Kerim ve sahih hadisler­den, Hz.
Muhammed (a.s.)’den sonra hiçbir peygamberin gelmeyeceği sa­bit olduktan sonra,
nübüvvet iddiasında bulunanın ne gibi bir dava ile or­taya çıktığı ve kendisinin
ne gibi bir insan olduğuna bakmaya bile herhan­gi bir ihtiyaç yoktur. Kaldı ki,
Mirza Gulam Ahmed peygamberlik payesi açısından kanaatimce hiçbir önem taşımıyor
ve faraza, peygamberlik ka­pısı açık olsaydı bile akl-ı selime sahip olan bir
kişi onun peygamber ola­bileceğini düşünemezdi. Fakat Kur’ân ile hadis’in açık
hükümleri ortada dururken bu tür münakaşaya girmeyi gereksiz buluyorum ve
dolayısıyla, Allah ve Resûlü’ne saygısızlık yapıldığı kanaatindeyim.

Kur’ân-ı Kerîm ile hadis-i şeriflerde peygamberlik kapısının
kapan­masıyla ilgili delillere gelince bunu biraz ilerde ayrıntılı bir şekilde
ele alacağım. Ayrıca, Ahzab suresiyle ilgili hazırladığım tefsirde bu konuyu
tafsilatlı bir şekilde anlatmış bulunuyorum.

5.1.12.
Peygamberliğin Sona Ermesi Aleyhinde Kadıyanî’lerin İleri Sürdüğü Bir Başka
İddia

Soru: Tefhim’ul Kur’an adlı eserinizde s. 268’de Âl-i İmran
sûresinin “ve ehaz Allahu misaka n’nebiyyin…” ayetini açıklarken şöyle
diyorsunuz: “Burada şu hususu bilmekte fayda vardır ki, Hz. Muhammed (a.s.)’den
önceki her peygamberden bu söz alınırdı ve buna dayanarak her peygam­ber kendi
ümmetine müstakbel nebi hakkında bilgi verir ve ona itaat et­mesini islerdi. Ama
ne Kur’ân-ı Kerîm’de ne hadis’te Hazreti Peygamber (a.s.)’den benzeri bir söz
alındığına dair bir kayıt bulunmuyor. Buna ilâveten, Hz. Muhammed (a.s.)’in
kendi ümmetine gelecek bir peygamber hakkında bilgi verdiğine veya ümmetinin ona
itaat etmesini istediğine dair de herhangi bir kayda rastlanmıyor.” Bu ibareyi
okuduktan sonra söyle­diklerinizin doğru olduğunu düşündüm. Fakat Ahzab
suresinde bir anlaş­ma ve sözden bahsedilmekledir. Şöyle ki, “ve iz ehazna
minennebiyyine misâkahüm ve minke ve min-Nûhin…” Burada “minke” kelimesiyle
Haz­reti Peygamber’e hitap edildiği kesindir. Ve burada Al-i İmran suresinde
bahsedilen söz ve taahhütten söz edilmiştir. Bu itibarla, gerek Al-i İmran
gerekse Ahzab surelerinde söz veya taahhüt kelimesinin kullanıldığını
görmekteyiz. Bu söz ve vaad tıpkı diğer peygamberlerden alınan söz ve vaad
gibidir. Yani aynı sözün Hz. Peygamber (a.s.)’dan da alındığını söy­lememiz daha
doğru olacaktır. Bu sual aslında Ahmedîlerin bir kitabını okuduktan sonra aklıma
gelmiştir.

Cevap: “Ve iz ehazna min en-nebiyyine misâkahüm ve minke ve min
Nûhin…” âyetinden Ahmediler samimiyetle yukarıda belirtilen şekilde an­lam
çıkarmaya çalışıyorlarsa gerçeklen saf ve hiçbir şeyden haberleri ol­madıklarını
söyleyebilirim. Fakat bu sakat fikri bile bile ve Müslümanları kasten kötü yola
sevk etmek maksadıyla ileri sürüyorlarsa, karanlık emellerinin bir delilidir. Bu
adamlar bir yandan Al-i İmran suresinin “ve iz ehazallahü misâkan-nebiyyin…”
ayetini alıyorlar ki, bu ayette peygam­berler ile ümmetleri arasında müstakbel
peygamber için geçen konuşma ve ahitten bahsediliyor ve diğer yandan yukarıda
zikredilen Ahzab suresi­nin ayetini ele alıyorlar ki, bundan başka
peygamberlerin yanı sıra Hz. Peygamber (a.s.)’dan da bir sözün alınmasından söz
ediliyor. Sonra, ikisini birleştirip kendileri tarafından üçüncü bir anlam
çıkarmaya çalışıyor­lar. Yani, Hz. Muhammed Mustafa (a.s.)’dan da gelecek bir
peygamber ile ilgili söz alındığını ve bu peygamberi teyit etmesi istendiğini
iddia ediyor­lar. Oysa, müstakbel nebi hakkında söz ve taahhütten bahsedilen
ayette, Allahu Teâlâ, aynı sözü Hz. Muhammed (a.s.)’dan da aldığını söylemiyor.
Diğer taraftan, Hz. Muhammed (a.s.)’dan da bir söz alındığı bildirilen ayette,
bu sözün gelecekteki bir peygamberle ilgili olup olmadığı anlaşıl­mıyor. Şimdi
aklımıza gelen sual şudur: Bu iki ayrı metin ve konudan, Kur’ân-ı Kerim’de hiç
kaydı bulunmayan bir üçüncü konu ve anlam hangi mantığa ve esasa dayanılarak
çıkarılmıştır. Olsa olsa bunun için üç daya­nak olabilirdi. Şöyle ki, bu âyetin
indirilmesinden sonra, Hz. Peygamber (a.s.) bütün sahabeyi kirâm’ı toplayarak
diyecekti ki: “Ey iman sahipleri, Allahu Teâlâ benden sonra bir peygamber daha
gönderecektir ve bu pey­gamberi teyit etmem ve desteklemem için Allah benden söz
almıştır. Böy­le bir peygambere iman etmem gerekliği için siz de benim ümmetim
ola­rak ona itaat edecek, onun emrine tabi olacaksınız.” Fakat hadis-i
şerifle­rin tümüne baktığımızda böyle bir açıklamaya hiç rastlamıyoruz. Aksine
pek çok hadisler vardır ki, Hz. Muhammed (a.s.)’in peygamberlik silsilesi­ni
noktaladığı ve kendisinden sonra hiçbir peygamberin gelmeyeceğini açıkça
belirtmektedir. Şimdi, Hz. Muhammed (a.s.)’dan bu kadar önemli bir söz
alındığına ve kendisinin bunu bu şekilde unuttuğuna ve hatta üm­metinin gelecek
bir peygambere iman etmesini engelleyecek bir takım sözler söylediğine
inanabilir misiniz? Bu hususta ikinci dayanak veya de­lil, Kur’ân-ı Kerim’de
peygamberler ve ümmetlerinden sadece tek tip sö­zün alınması olabilirdi. Yani
alınan söz sırf gelecek nebilere iman edilme­si ile ilgili olacaktı ve başka bir
şey ile ilgili olmayacaktı. Böyle bir du­rumda belki de Ahzab suresinde de aynı
sözden bahsedildiği iddia edilebi­lirdi. Ama ne var ki, bu delil de geçerli
değildir.Zira Kur’an-ı Kerim’de sa­dece bir değil birçok anlaşma ve sözden
bahsedilmiştir. Meselâ, Bakara Suresi’nin 10. rükûsunda İsrail Oğullarından
Allah’a itaat ana-babalarına iyi muamele ve aralarında kavga ve çatışmalardan
kaçınmaları konusun­da söz alınmıştır. Al-i İmran suresi, rüku: 19’da bütün ehli
kitaptan, kendi­lerine indirilen kitabın talimatını saklamayıp başkalarına
yaymaları hak­kında söz alındığı beyan edilmiştir. A’raf sûresi, 21. rükûda
İsrail Oğulla­rının, Allah adına hak’tan başka söz etmemeleri, Allah’ın verdiği
kitaba sarılmaları ve talimatına uymalarını taahhüt ettiklerinden
bahsedilmiştir. Maide sûresi, rükû: l’dc Hz. Muhammed (a.s.)’in taraftarlarına,
Allah’a verdikleri söz hatırlatılmıştır. Bu söz de şu idi: “Siz Allah’ı dinleme
ve ona itaat etme taahhüdünde bulunmuştunuz.” Şimdi soru şudur: Eğer Ahzâb
suresinde geçen söz ve anlaşma kelimesine herhangi bir açıklık ge­tirilmemişse,
bu açıklık niçin sadece tek tip bir söz veya anlaşma ile geti­rilmeye
çalışılıyor? Madem ki bu cümle veya âyette bir boşluk vardır, bu boşluk neden
illâ Âl-i İmran sûresinin 9. rükûsuyla doldurulmaya çalışılıyor? Neden başka söz
ve anlaşmalar değil de illâ bu sözden bahsediliyor? Neden? Şimdi biri kalkıp da
bana dese ki, böyle yapmanın sebebi, her iki yerde nebilerden ahit ve söz
alınmasıdır, o zaman ben derim ki, ümmet­lerden alınan diğer söz ve taahhütler
kendilerinden doğrudan alınmamıştır ve bu iş daima peygamberler vasıtasıyla
yapılmıştır, Her peygamberden alınan sözün de genellikle Kitabullah’a iyice
sarılmaları ve talimatına uymalarıyla ilgili olduğu apaçık ortadadır. Bir üçüncü
delil de Ahzab suresinin metninin gelecek bir peygamber ile ilgili olması
olabilirdi. Yani sûrede üzerinde durulan ana konu, gelecek bir peygambere iman
etmek ve itaat etmek olabilirdi. Ne var ki durum burada tamamıyla değişiktir.
Hatta tam tersine sûrenin metni başka konularla ilgilidir. Ahzab sûresi şu
sözler­le başlıyor:

“Ey Peygamber, Allah’tan kork. Kâfir ve münafıklara itaat etme.
Mu­hakkak ki, Allah Alim’dir. Hakim’dir. Rabbinden sana vahyolunana uy. Muhakkak
ki Allah, yaptıklarınızdan haberdardır”. (Ahzab; 1,2)

Daha sonra verilen emir, Cahiliyyenin bir simgesi olarak
evlâtlık ko­nusunda süregelen bütün batıl itikat ve evhamlardan arınmaları ile
ilgili­dir. Sonra, kan bağlarının dışında en büyük ve saygı duyulan bağın,
pey­gamber ile mü’minler arasındaki ilişki olduğu vurgulanıyor. Bu öyle bir
bağdır ki bunun yüzünden peygamberlerin karıları, onlara anneleri gibi haramdır.
Allah’ın kitabı açısından bu bağın dışında bütün diğer ilişkiler medeni sayılır
ve özellikle verasetle ilgili konularda saygıya değer adde­dilirler. Bu emir ve
hükümlerin verilmesinden sonra, Allah Teâlâ, Hz. Peygamber (a.s.)’e diğer bütün
peygamberlerden aldığı vaad ve taahhüdü hatırlatıyor. Aynı taahhüdün kendisinden
de alındığını belirtiyor (!) Şimdi sağduyulu bir kişi, bu metinden, gelecek bir
nebiye itaat edilmeleri gerek­tiği anlamını çıkarabilir mi? Bu metinden ne
münasebetle, gelecekte baş­ka bir nebiye iman edilmesi ahkâmı çıkarılıyor? Bu
hususla en makul yol geçmişte ve diğer âyetler ile sûrelerde belirtilen söz ve
taahhüde bakmak­tır. Ve bu vaad ve taahhüd gayet tabii ki, bütün peygamberler
gibi Hz. Muhammed (a.s.)’den de, Kitabullah’a sarılması, taraftarlarının
Allah’ın emir ve buyruklarına uymaları ve bu talimatı başkalarına yaymaları
hak­kındadır. Nitekim, bundan sonra görüyoruz ki, Allah, Hz. Muhammed (a.s.)’e
evlâtlığı Hz. Zeyd bin Harise’nin boşadığı karısıyla evlenip cahi­liyyenin batıl
inançlarına son vermesini emrediyor. Çünkü eski inançlara göre evlâtlıklar, öz
evlât sayılırdı. Hz. Peygamber’in bu husustaki girişimi kâfir ve münafıkların
hücumuna uğramasına sebep oldu. Bu tenkit ve hü­cumları Allah Teâlâ şu deliller
ile şiddetle reddetti:

1)  Bir kere, Muhammed (a.s.) hiçbir erkeğin babası değildir, bu
se­beple, onun boşadığı karısının kendisine haram olması diye bir kural yok­tur.

2)  İkincisi, adı geçen kadının Hz. Peygamber için helâl
olmasına rağ­men kendisiyle evlenmemesi gerektiği görüşü de pek geçerli
değildir; çünkü, kendisi Allah’ın Rasûlü olduğu için, Allah’ın ortadan kaldırmak
is­tediği batıl itikat ve ananeleri öncelikle O kaldırmalıdır.

3)  Bunu yapması, sadece Allah’ın Rasûlü olmak itibariyle değil
aynı zamanda peygamberlerin sonuncusu olması bakımından gerekiyordu.
Cahiliyyenin yanlış inanç ve geleneklerine kendisi son vermezse, kendisin­den
sonra herhangi bir nebi gelmeyeceği için kimsenin gücü buna yetme­yecekti.

Şimdi elimizde bulunan bu metni daha evvelki metinlerle
birleştirerek okumaya ve incelemeye çalıştığımızda, Hz. Peygamber (a.s.)’den
sonra gelecek herhangi bir peygambere iman etmesi konusunda kendisinden ve
ümmetinden herhangi bir söz ve taahhüt alınmadığını anlamış olacağız. Buradaki
metin ve işlenen konu gösteriyor ki kendisinden ve ümmetinden belki de her
konuda söz alınmış olabilir, ama gelecek bir peygambere bağlılık konusunda asla!

Şimdi dikkat edeceğiniz gibi, Ahmediler veya Kadıyanî’lerin
ileri sür­dükleri Kur’an’ın tefsiri için ancak üç şey dayanak olabilirdi, ama bu
daya­naklar yoktur. Halta yukarıda belirtilen dayanak veya deliller Ahmedîlerin
iddialarını reddeder mahiyettedir. Bu sebeple, onlarda dördüncü bir delilin olup
olmadığını öğrenmelisiniz. Eğer yoksa, ki muhakkak yok­tur, o zaman teslim
etmelisiniz ki, âyetlerden çıkardıkları anlam ya ceha­lete dayanıyor ya
dalâlete. Onlar Allah’tan korkmadan kullarını doğru yol­dan saptırmaya
çalışıyorlar. Mirza Gulam Ahmed gerçekten “peygamber” ise, “sahabeleri” ve yakın
arkadaşlarının dönemi henüz geçmemiştir ve kendisi de sağdır. Fakat görüyoruz
ki, Kitabullah’tan yanlış anlamlar çıka­rılmaya çalışılıyor ve bizzat kentli
“ümmeti” arasında Kur’ân-ı Kerim’in âyetleri çelişkili biçimde yorumlanıyor ve
açıklanıyor ve ne kendisinden ne de “ümmetin”den tek bir ses çıkmıyor. Bu nasıl
bir peygamber ve bu nasıl bir “ümmet”tir?

5.1.13.
Nübüvvet’in Sona Ermesiyle İlgili Ayette Varolan Üç Delil

“Muhammed, adamlarınızdan hiçbirinin babası değildir. Fakat O,
Allah’ın Rasûlü ve peygamberlerin sonuncusudur. Allah her şeyi bilen­dir.”(Ahzab;
40)

Dilerseniz Ahzab sûresinin yukarıdaki ayetinde peygamberliğin
sona ermesi ile ilgili yer alan kaydın perde arkasını görelim. Bilindiği üzere,
Arabistan’da evlâtlık, öz evlât olarak kabul edilirdi. Bir evlâtlık tıpkı öz bir
evlât gibi mirastan payını alırdı ve babalığından doğan çocuklar ve karısıyla öz
evlâtları gibi ilgi ve saygı görürdü. İşte Allah (cc.) bu eski geleneği bozmak
istiyordu ve aynı sûrenin 4-5. âyetlerinde birinin evlât edinmesinin onun öz
evlât gibi muamele görmesini gerektirmediğini göstermek istiyordu. Ne var ki
yıllar ve hatta yüzyılların verdiği alışkan­lık ve geleneğin bozulması öyle
kolay değildi. Bunun için, bu geleneğin ortadan kaldırılması için pratik bir
örneğe gerek vardı. Hikmet-i ilâhiye bakın ki; tam o sıralarda, Hz. Muhammed
(a.s.)’in evlatlığı olan Hz. Zeyd bin Harise (r.a.) nikâhlı zevcesi olan Hz.
Zeynep (r.a.)’i boşayıverdi. Rasûl-ü Ekrem, cahiliyye devrinden Araplar arasında
süregelen bir gele­neği bozma fırsatını bulduğunu düşündü ve bu amaçla
evlâtlığının boşa­dığı karısıyla resmen izdivaca girmenin tek çare olduğu
kanısına vardı. Fakat Hazreti Peygamber aynı zamanda bu adımı altıktan sonra
kopara­cağı fırtınayı da sezebiliyordu. Batıl inanç ve geleneklerine son derece
bağlı olan Medine’nin münafıkları ile Mekke kâfirleri ve çevredeki Yahudilerin
buna ne gibi sert bir tepki göstereceklerini, hem kendisini hem İslâm’ı
kötülemek için ne gibi çirkin yollara başvurabileceklerini çok iyi biliyordu.
Bundan dolayı da, bu hususla adım atmaktan çekiniyor­du. Nihayet, Allah
kendisine emir verdi ve Hz. Zeynep ile evlenmesini istedi. Tahmin edildiği gibi,
itiraz, itham ve iftiraların fırtınası koptu ve hatta bazı Müslümanlar da
tereddüt ve şüpheye düştüler, işte bu fırtına­nın dindirilmesi için Ahzab
sûresinin beşinci rüküşünün 37-40, ayetleri indi.

Bu âyetlerde Cenab-ı Hak diyor ki, Hz. Muhammed (a.s.)’in Hz.
Zey­neb ile nikâhı kendi emri ile olmuştur ve bunun gayesi de ilerde mü’minleri
kendi evlâtlıklarının dul ve boşanmış karılarıyla evlenmelerine her­hangi bir
engel kalmamasıdır. Allah bu meseleyi, bir peygamberin, Al­lah’ın emrini yerine
getirmekte tereddüt etmemesi gerektiği hükmüyle bi­tiriyor ve sonunda şöyle
diyor: “Muhammed, adamlarınızdan hiçbirinin babası değildir. Fakat, o Allah’ın
Rasûlü ve peygamberlerin sonuncusu­dur”.

Allah Teâlâ, meseleyi bu şekilde kesip bitirmek suretiyle Hz.
Mu­hammed (a.s.)’e dil uzatanlara üç delille cevap vermiştir. Bu delilleri şöyle
sıralayabiliriz:

Kâfir ve münafıkların en büyük itirazı, Hz. Peygamber (a.s.)’in
kendi geliniyle evlenmiş olduğu yolundaydı. Halbuki Hz. Peygamber’in getirdi­ği
şeriatta öz oğlunun nikâhlı karısı, babası için haramdır. Fakat Hz. Zeyd’in
eşinin durumu başka idi. Zira, kendisi Hz. Peygamber’in öz oğlu olmayıp
evlâtlığıydı; dolayısıyla, onun boşadığı eşi de gelini değildi. Bu­nun için,
yukarıdaki ayette “Muhammed, adamlarınızdan hiçbirinin babası değildir” dendi.
Yani, Hz. Peygamber’in, nikâhına aldığı boşanmış kadı­nın eski kocası öz oğlu
olmadığı için onun eşiyle nikâh haram değildi.

Söz konusu evliliğe yapılan ikinci itiraz şu merkezdeydi:
Diyelim ki, evlâtlık, Hz. Peygamber’in öz oğlu değildi, ama onun boşadığı eşiyle
Hz. Peygamber’in evlenmesi şart değildi. Buna cevap olarak dendi ki, “Fakat o,
Allah’ın Rasûlüdür”. Yani bir peygamber olarak cehalet ve kötü gele­nek yüzünden
helâl olan bir şeyin haram olması etrafında dönen her türlü oyunlara son vermek
onun vazifesidir. Yani o kendi davranış ve hareket­leri ile kötü gelenekleri,
herhangi bir şüphe ve itiraza mahal vermeyecek şekilde bozmalıdır.

Yukarıdaki ayette, nikâhın gerekli olması lehinde üçüncü delil
olarak Hz. Peygamber’in sadece Rasûl değil aynı zamanda nebilerin sonuncusu
olduğu da gösterilmiştir. Nitekim, ayetle kendisinin “Hâtim’ûn-Nebiyyin” yani
“peygamberlerin sonuncusu” olduğu söylenmiştir. Demek kendisin­den sonra başka
herhangi bir nebi veya peygamber dünyaya gelmeyeceği için medenî kanunlarda
yahut toplumda görülen bir aksaklığı kimse gide­remeyecektir. Her türlü ıslah ve
düzeltmeyi kendisi yapmalıdır; yoksa iş işten geçecektir.

Ayetin sonunda da, “Allah, her şeyi bilendir” denilmiştir. Yani,
cahiliyyenden gelen bir kötü inanç ve geleneğin ortadan kaldırılması için Hz.
Muhammed’in ne yapması gerektiği ve ne yaptığını en iyi bilen Allah’tır. Allah
Peygamber (a.s.)’in hareketinin hikmetini pekalâ biliyordu. O, Hz. Muhammed
(a.s.)’den sonra herhangi bir peygamberin gelmeyeceğini de çok iyi biliyordu.
Dolayısıyla önemli bir işi Hz. Peygamber vasıtasıyla yaptırmıştır. Çünkü, bu işi
onunla yaptırmazsa, ondan sonra gelen herhan­gi bir peygamber ve yol gösterici
yoktur. Kötü bir inanç ve geleneğe son verilmediği takdirde büyük bir ihtimalle
bu illet ilerde Müslümanların arasında yaygınlaşmış olabilecektir. Daha sonraki
din adamları, veli ve ısla­hatçı kimselerin sözleri de pek etkili olamaz; zira
onlar için canlı bir ör­nek yoktur, işte bütün bu düşüncelerle Allah Teâlâ, Hz.
Peygamber (a.s.)’in Hz. Zeyneb (r.a.) ile resmen evlenmesini mümkün kılmıştır.
Bu meyanda, sözü edilen ayetlerde peygamberliğin Hz. Muhammed ile sona erdiği ve
kendisinden sonra herhangi bir peygamberin gelmeyeceği açık bir ifade ile
anlatılmıştır.

5.2. PEYGAMBERLİĞİN SON BULMASI
ÜZERİNE BİR DEĞERLENDİRME

Çağımızda peygamberlik fitnesini yaratan sapık bir grup ve insan
top­luluğu, “Mâ kâne Muhammedün ebâ ehadin min ricâliküm ve lâkin rasûlallahi ve
hâtem-en Nebiyyin” ayetinde geçen “Hâtem-en Nebiyyin” kelimesini kendi kötü
emellerine alet etmeye çalışıyor ve bunun manası­nın, “Peygamberlerin mührü”
olduğunu iddia ediyor. Bu sapıklar, bu keli­menin açıklamasını da şöyle
yapıyorlar: Hz. Peygamber’den sonra gelecek peygamberler, onun (Hz. Muhammed)
mührü veya damgasıyla peygam­berlik payesine yükselecekler. Başka bir deyimle,
Hz. Peygamber (a.s.)’in mührünü taşımayan biri peygamber olamayacaktır.

Ne var ki, bu ayetin metninde kullanılan ifade ve işlenen konu
yukarı­daki açıklama ve tevil ile bağdaşmamaktadır. Söz konusu kelime iddia
edilen anlamda okunduğunda bütün ayet ve bahsedilen konu havada kal­mış oluyor.
Böyle bir anlam ve açıklama, ayetin ruhuna aykırıdır ve anla­mını büsbütün
ortadan kaldırmaya yöneliktir. Şimdi, Hz. Peygamber’in Hz. Zeyneb ile evliliğine
muhaliflerin itirazı ve yarattıkları şüphe ve te­reddüde cevap verilirken birden
bire “Muhammed, peygamberlerin müh­rüdür” demenin ne anlamı vardır? Burada,
peygamberin bir mühür oldu­ğunu ve gelecek bir peygamberin onun mührünü taşıması
gerekliğini söy­lemenin ne manası vardır?

Aynı grup bir başka tevil ile de ortaya çıkıyor ve diyor ki: “Hâtem-en
Nebiyyin” deyimi bir başka anlamda da kullanılabilir. Bu gruba göre, “Hâtem-en
Nebiyyin” deyiminin manası, “Efdâl-en Nebiyyin”dir. Yani peygamberliğin fazileti
ve kemâli Hz. Muhammed (a.s.) ile sona ermiş ol­masına rağmen peygamberlik
kapısı açıktır. Fakat demin izah etmeye ça­lıştığımız gibi, bu deyimin anlamını
bu şekilde kabul etmek de imkânsız­dır. Çünkü aynı şekilde bu mananın da ayetin
metniyle herhangi bir ilgisi bulunmuyor, halta tam ters düşüyor. Kâfir ve
münafıklar diyebilirlerdi ki, Hz. Muhammed (a.s.)’den sonra her ne kadar küçük
seviyeli ve az kabili­yetli de olsa, peygamberler geleceğine göre, eski
geleneğin illâ Hz. Mu­hammed (a.s.) tarafından bozulmasına gerek yoktur. Aynı
şekilde yukarı­daki durumda da diyebilirlerdi ki, Hz. Muhammed (a.s.)’den sonra
onun mührüyle gelecek peygamberlerin silsilesi kesilmeyeceği için onlar da bu
geleneği pekalâ ortadan kaldırabilirler.

5.2.1. “Hâtem-en
Nebiyyin” (Peygamberlerin Sonuncusu)’in Sözlük Anlamı

Söz konusu âyette anlatılan konu ve bizzat ayetin metni, “Hâtem-en
Nebiyyin” deyiminin ancak “peygamberlerin sonuncusu” veya “peygam­berlik
zincirine son veren” anlamına gelebileceğini göstermektedir. Fakat sadece metin
değil, bu kelimelerin sözlük anlamı da aynıdır. Arap sözlü­ğüne göre, “Hatm”
kelimesi “damga vurmak”, “mühürlemek”, “kapat­mak”, “sona erdirmek” ve “bir işi
bitirip rahatlamak” gibi anlamlar taşı­maktadır. Burada birkaç örnek verelim:

1. “Hatem-el amele”, işi bitirip boş kalmak demektir.

2. “Hatem-el inde”, tencereyi kapatmak demektir. Yani, tencere
öyle­sine kapatılmış ve mühürlenmiş ki içine ne bir şey girebilir ne de içinden
dışarıya çıkabilir.

3. “Hatem el-kitâbe”, mektubu kapatıp, muhafazası için
mühürlemek anlamına gelir.

4. “Hateme alel-kalbi”, kalbin mühürlenmesi demektir. Yani kalbe
öylesine damga vuruluyor ki, ne bir şey anlayabilir ne de içine yerleşmiş bir
fikir kolay kolay atılabiliyor.

5.”Hatem-u kulli meşrûin”, bir içkiyi içtikten sonra alınan tad
de­mektir.

6. “Hatimet-ü kulli şey’in âkıbeh ve âhirah”, her şeyin bittiği,
akıbet ve ahiret demektir.

7. “Hateme ş-Şeyy’a belağa âhıra”, bir şeyi bitirmek, onun
sonuna varmak demektir. Aynı anlamda “Hatem-i Kur’ân” denilir ve surelerin son
âyetleri “havalım” olarak bilinir.

8. “Hâtem-ul Kavmi âhiruhüm”, kavmin hâlimi demek kabilenin son
ferdi demektir (Bk. Lisan ul Arab, Kamus veAkrab-ul Mevarid)[3]
.

İşte bütün bu açıklamaların ışığında dil bilimciler ile Kur’ân-ı
Ke­rim’in müfessirleri, “Hatem-en Nebiyyin” ifadesini oybirliğiyle
“peygam­berlerin sonuncusu” olarak tercüme etmişlerdir. Arapça sözlüğü ve
de­yimlerine göre “hatim”, seri halinde basılarak mektupların yollandığı pos­ta
damgası değildir. Aksine, zarfın kapanması, içine herhangi bir şey so­kulmaması,
içinde de herhangi bir evrak veya madde alınmaması için ya­pıştırılan mühürlü
mumdur.

5.2.2. Hz.
Peygamber’in Buyrukları

“Hatem-en Nebiyyin” deyiminin, hem Kur’ân-ı Kerim’in çeşitli
metin­lerinde bahsedilen konular açısından, hem sözlük ve hem de gramer
ku­rallarına göre ne anlama geldiğini yukarıda gördük. Şimdi, bu deyimin Hz.
Peygamber (a.s.)’in birçok hadislerinde de aynı anlamda kullanıldığını
göreceğiz. Biz burada sadece birkaç örnekle yetineceğiz:

1.”Hz. Peygamber (a.s.) buyurdular: İsrail Oğullarının
önderliğini peygamberler yaparlardı. Bir peygamber ölünce yerine başkası
geçerdi. Ama benden sonra herhangi bir nebi (peygamber) gelmeyecektir. Benden
sonra ancak halifeler gelecektir. (Sahih-i Buhari, Kitab-ul Menâkıb, Bö­lüm:
Beni İsrail).

2. Hz. Peygamber (a.s.) buyurdular: Benim ve benden önceki
pey­gamberlerin durumunu size bir misal ile anlatayım: Mesela; bir kişi çok
güzel ve muhteşem bir bina yaptırdı, ancak bir köşede bir tuğlanın yerini boş
bıraktı, İnsanlar bu binanın etrafında dönüyor ve güzelliğine hayran
kalıyorlardı. Ancak boş yere işaret ederek, buraya tuğla neden konmadı diye
hayretlerini belirtiyorlardı, öyleyse, o tuğla benim ve ben peygam­berlerin
sonuncusuyum. (Yani, benim gelişimden sonra peygamberlik bi­nası tamamlanmıştır
ve bu binada eksik veya doldurulacak herhangi bir yer kalmamıştır). (Sahih-i
Buhari, Kitab-ul Menâkıb, Bölüm: Hâtem-en Nebiyyin).

Aynı konu, hemen hemen aynı ifadelerle “Sahih-i Müslim, “Kitab-ul
Fezâil, Bölüm: Hatem-en Nebiyyin”de dört hadis-i şerifte anlatılmıştır, son
hadis’te şu ilâve kelimeler de kullanılmıştır: “O halde ben geldim ve
peygamberlerin silsilesine son verdim”.

Aynı hadis, aynı kelimelerle, “Tirmizî, Kitab-ul Menâkıb, Bölüm:
Fezâil-ün Nebi, Kitab-ul Adâb ve Bâbül Emsal”de yer almıştır. “Sünen-i Ebu Davud”
ve “Tayâlisi” de bu hadis Câbir bin Abdullah (r.a.) tarafından rivayet
edilmiştir. Son kelimeleri de bunlardır: Benim sayemde peygam­berlerin silsilesi
sona erdi”.

“Sünen-i Ahmed”de az bir kelime farkıyla aynı hadisler, Hz. Übey
bin Ka’ab, Hz. Ebu Said Hudrî ve Hz. Ebû Hureyre (r.a.) tarafından
nakle­dilmiştir.

3. “Hz. Peygamber (a.s.) buyurdular: Ben altı yönden diğer bütün
peygamberlerden üstünüm: 1) Bana, az ve öz şey söyleme kabiliyeti veril­miştir.
2) Bana debdebe ile zafer verilmiştir. 3) Benim için ganimet eşya­ları helâl
edilmiştir. 4) Benim için yeryüzü mescide çevrilmiş ve temizlik kaynağı
yapılmıştır. 5) Ben bütün dünya için peygamber olarak gönderil­dim. 6)
Peygamberlerin zinciri benimle son bulmuştur”. (Müslim, Tirmizî, İbn Mâce).

4. “Hz. Nebiyi Kerim (a.s.) buyurdular: Resûl’lük ve Nebi’lik
silsilesi bitmiştir. Benden sonra ne bir rasûl ne bir nebi gelecektir”. (Tirmizî,
Kitâb’ür-Rüya, Bölüm: Zehab-ün Nübüvvet, Müsned-i Ahmed, Rivayet eden: Hz. Enes
bin Malik).

5. “Nebî (a.s.) buyurdular: Ben Muhammed’im, ben Ahmed’im, ben
Mâhi’yim, çünkü ben küfrü mahvedeceğim. Ben Haşir’im, çünkü benden sonra
İnsanlar mahşerde toplanacaklardır. (Yani benden sonra ancak kıya­met
gelecektir). Ve ben Akıb’ım. Akıb da kendisinden sonra herhangi bir peygamber
gelmeyene denir”. (Sahih-i Buhari ve Müslim, Kitab’ul Fezâil, Bölüm:
Peygamber’in isimleri, Tirmizî, Kitab’ul Adab, Bölüm: Peygam­berin isimleri,
Muvatta, Kitab’ul Esma’ün Nebi, el-Müstedrek lil Hâkim, Kitab’ul Tarih, Bölüm:
Peygamber’in isimleri).

6. “Rasûlullah (a.s.) buyurdular: Allah’ın gönderdiği her
peygamber kendi ümmetini, Deccâl’ın doğması konusunda korkutmuştur (amma
onla­rın zamanında Deccâl gelmemiştir). Şimdi ben son peygamberim ve siz de son
ümmetsiniz. Onun için, ister islemez o aranızdan çıkacaktır”. (İbn Mâce,
Kitab’ul Fiten, Bölüm: Deccâl).

7. “Abdullah bin Cübeyr diyor ki, ben Abdullah bin Amr bin
As’tan duydum, bir gün Rasûlullah (a.s.) evinden çıkıp bize geldi. Öyle ki,
sanki bize veda edecek. Rasûlullah bize üç defa seslendi, “Ben ümmi
peygam­berim” ve sonra dedi ki: “Benden sonra başka herhangi bir peygamber
gelmeyecektir”. (Müsned-i Ahmed, rivayet eden, Abdullah bin Amr bin As).

8. “Hz. Peygamber (a.s.) buyurdular: Benden sonra herhangi bir
pey­gamberlik yoktur. Benden sonra sadece yol gösteren şeyler olacaktır.
Soruldu, yol gösteren şeyler nelerdir? Rasûlullah cevap verdi: İyi bir rüya veya
salih bir rüya”. (Yani bundan böyle vahiy gelmeyecektir. Eğer biri Allah
Telâ’dan işaret alacaksa sadece doğru rüyalarla alacaktır). (Müsned-i Ahmed,
rivayet eden: Ebu’t-Tufeyl, Nesâi, Ebu Davud).

9. “Hz. Peygamber buyurdular: Benden sonra eğer peygamberlik
silsi­lesi devam etseydi, Ömer bin el-Hattab peygamber olacaktı”. (Tirmizî,
Kitab’ul-Menâkıb).

10. Rasûlullah (a.s.) Hz. Ali’ye dedi ki: “Benle sen Hz. Musa ve
Hz. Harun gibiyiz. Fakat benden sonra herhangi bir nebi gelmeyecektir”.
(Sa­hih-i Buhari, Müslim, Kitab’ul Fezâil-i Sahabe).

Yukarıdaki hadis-i şerif, Sahih-i Buhari ile Müslim’de Tebûk
savaşı­nın anlatıldığı bölümde de geçmektedir. Müsned-i Ahmed’de de aynı ko­nuda
iki hadis Sa’d bin Ebi Vakkas tarafından rivayet edilmiştir. Bunlar­dan birinin
son cümlesi şöyledir: “Fakat benden sonra herhangi bir nübüv­vet yoktur”. Ebû
Davud, Tayâlisi, İmam Ahmed ve Muhammed bin İshak bu konuda ayrıntılı bilgi
vermişlerdir. Bunlardan anlaşılıyor ki, Tebûk gazvesine giderken Hz. Peygamber
(a.s.) Hz. Ali’yi arkasında, Medine’yi savunmakla görevlendirmeye karar
vermişti. Fakat münafıklar bu karara itiraz etmeye ve türlü şeyler söylemeye
başlamışlardı. Bunun üzerine Hz. Ali Rasûlullah (a.s.)’a giderek kuşkularını
şöyle dile getirdi: “Ya Rasûlullah, siz beni kadınlar ile çocuklar arasına mı
bırakıyorsunuz?” Hz. Pey­gamber de kendisini teselli ederek şöyle buyurdular:
“Senin benimle mü­nasebetin tıpkı Hz. Harun’un Hz. Musa ile olan ilişkisi
gibidir”. Yani, na­sıl ki Hz. Musa, Tûr dağına giderken Hz. Harun’u İsrail
Oğullarını koru­makla vazifelendirmişse, Hz. Muhammed (a.s.) de Hz. Ali
(r.a.)’ye Medi­ne’yi savunma vazifesi vermişti. Fakat bu açıklamadan sonra Hz.
Peygam­ber, Hz. Ali’yi Hz. Harun’a benzetmesinin bir fitneye yol açabileceğini
dü­şünmüş olacak ki, sözlerine hemen ekleyiverdi: “Benden sonra başka bir
peygamber olmayacaktır”.

11.”Sevban tarafından rivayet ediliyor ki, Rasûlullah (a.s.)
şöyle bu­yurdular: …Benim ümmetimden 30 yalancı doğacaktır. Bunlardan her biri
peygamberlik iddiasında bulunacaktır. Halbuki ben peygamberlerin so­nuncusuyum,
benden sonra herhangi bir peygamber yoktur”. (Sünen-i Ebû Davud, Kitab’ul Fiten).

Aynı konuda bir başka hadis, Ebû Davud’un “Kitab-ul Melâhim”inde,
Hz. Ebû Hureyre tarafından rivayet edilmiştir. Tirmizî’de de Hz. Seyban (r.a.)
ile Hz. Ebu Hureyre (r.a.)’nin aynı rivayetleri nakledilmiştir. Bunlar­dan
ikincisinin sözleri şöyledir: “Ta ki, 30’a yakın yalancı, sahtekâr ortaya
çıkacak ve bunlardan her biri kendisinin Allah’ın peygamberi olduğunu iddia
edecektir”.

12.”Hz. Peygamber buyurdular: Sizden önce dünyada varolan İsrail
Oğullarından bazılarıyla, peygamber olmamalarına rağmen, konuşulurdu (Allah
konuşurdu). Benim ümmetimden böyle birisi olsa Hz. Ömer olacaktır”. (Sahih-i
Buhari, Kitab’ul Menâkıb).

“Sahih-i Müslim’de aynı mevzuda yer alan hadis-i şerifle, “yü-kellemûn”
yerine “muhaddesûn” kelimesi kullanılmıştır. Fakat ikisinin an­lamı hemen hemen
aynıdır. Yani, Allah ile kelâm etme (konuşma) şerefi­ne nail olan veya
kendisiyle gaip perdesinden konuşulan kişi veya kişiler. Bu hadisten anlaşılıyor
ki, eğer peygamberlik payesine yükselmeden Al­lah ile konuşma şerefine nail
olabilecek kimse olsaydı o da Hz. Ömer olurdu.

13.”Rasûlullah (a.s.) buyurdular: Benden sonra herhangi bir
peygam­ber yoktur ve benim ümmetimden sonra herhangi bir ümmet yoktur” (Beyhakî,
Kitab-ur Ru’yâ, Taberânî).

14.Rasûlullah buyurdular: Ben son peygamberim ve benim camim (Mescid-i
Nebevi) son cami’dir[4].
(Müslim, Kitab’ul Hac, Bölüm: Mekke ve Medine’deki Camilerde Namaz Kılmanın
Faziletleri).

Bu hadisleri birçok sahabe rivayet etmişlerdir. Birçok muhaddis
(ha­dis toplayanlar) da bunları sağlam ve güvenilir kaynaklara dayanarak
eserlerinde toplamışlardır. Bunları incelediğimizde, Hazreti Peygamber efendimiz
(a.s.)’in çeşitli zamanlarda, çeşitli vesilelerle ve değişik ifade­lerle
kendisinden sonra herhangi bir peygamberin gelmeyeceğini, kendi­siyle birlikte
peygamberlik silsilesinin sona erdiğini ve kendisinden sonra peygamberlik
iddiasında bulunacakların Deccâl ve yalancı olacaklarını açıkladığına tanık
oluruz. Kur’ân-ı Kerim’de geçen “Hatem-en Nebiyyin” kelimesinin bundan daha
güzel izahı ne olabilir ki? Rasûl-ü Ekrem (a.s.)’in mübarek sözleri zaten birer
senet ve vesika gibidir. Üstelik, kendi­si Kur’ân-ı Kerim’i daha iyi anladığını,
daha iyi tefsir edebileceğini iddia edebilir mi? Şayet biri böyle bir
küstahlıkla bulunursa, onun sözlerine zerre kadar önem verilebilir mi? Tabii ki
hayır.

5.2.3.
Sahabelerin Ortak Görüşü

Kur’ân-ı Kerim ve Sünnet’ten sonra üçüncü derecede önemli
kaynak, sahabeyi kirâm’ın icmaı’dır. Tarih şahittir ki, Hazreti Peygamber
(a.s.)’in vefâtından hemen sonra, gerek peygamberlik iddiasında bulunanlar,
ge­rekse bu sahte peygamberlere iman edenlere karşı bütün sahabeler ortak bir
cephe aldılar.

Bu hususta, özellikle Müseyleme-i Kezzâbın durumu dikkate
değer­dir. Bu şahıs, Hz. Peygamber (a.s.)’in peygamberliğini inkâr etmiyordu.

Aksine, peygamberlikte Hz. Muhammed (a.s.) ile ortak olduğunu
ileri sü­rüyordu. Müseyleme, Hz. Muhammed (a.s.)’in ebediyete intikalinden kısa
bir süre önce kendisine gönderdiği mektupta şöyle diyordu: “Allah’ın Rasûlü
Müseyleme’den Allah’ın Rasûlü Muhammed’e selâmlar, peygam­berlik işinde sizinle
ortak olduğumu bilmelisiniz.” (Taberî, cilt: II, s. 399, Mısır baskısı).

Buna ilaveten tarihçi Taberi’nin anlattıklarına göre,
müseyleme’nin ta­raftarları ezan okurken, “Eşhedü enne Muhammed’er-Rasûlullah”
sözleri­ni de kullanırlardı. Ne var ki, Hz. Muhammed Mustafa (a.s.)’nın
peygam­berliğini açıkça kabul eden bu kişi sahabeler tarafından kâfir ilan
edildi ve ümmetten ihraç edildi. Hatla bununla yetinilmedi, kendisiyle savaşıldı
ve çarpışmalarda yenilerek başı uçuruldu. Tarih ayrıca şahittir ki, Beni
Hani­fe, bir yanılgı sonucu Müseyleme’ye samimiyet ve iyi niyetle iman etmiş­ti.
Aslında Beni Hanife, Müseyleme’nin Hz. Muhammed (a.s.) tarafından peygamberliğe
ortak edildiği halasına kapılmıştı. Ayrıca, medine’de Kur’ân-ı Kerim’i öğrenerek
gelmiş olan bir kişi Beni Hanife’ye Kur’an âyetlerini, güya Müseyleme’ye indiği
şekilde okumuştu (İbn Kesir, el-Bidâye ven-Nihaye, c. V, s. 51). Fakat buna
rağmen sahabeler, Beni Hani­fe’yi Müslüman olarak kabul etmediler ve onların
üzerine ordularıyla yü­rüdüler.

Burada, Beni Hanife’ye veya Müseyleme’ye karşı sahabelerin
dinsiz­lik değil, isyan yüzünden savaş açtıkları da iddia edilemez. Çünkü, İslâm
yasalarına göre, âsi Müslümanlar ile savaşıldığı takdirde, esirlerine köle
muamelesi yapılamaz. Hana, Müslümanlar bir yana, âsi zımmiler (Müslüman
olmayanlar) da esir alındıktan sonra köle yapılamaz. Fakat Müseyle­me ile
taraftarlarına hücum edildiği zaman, Hz. Ebu Bekir, esir kadın ve çocukların
dahi köle yapılabileceğini ilân etti ve gerçekten Müseyleme’nin mağlubiyetinden
sonra Müslümanların ellerine düşen esirler köle yapıldı­lar. Nitekim, bir köle
kadın, cariye olarak Hz. Ali’nin payına düştü ve bu cariyeden İslam tarihinin
ünlü şahsiyeti, Muhammed bin Hanefiye[5]
doğmuş oldu (el-Bidâye ven-Nihaye, c.Vl, s. 316, 325). Bundan anlaşıla­cağı
gibi, sahabeler Müseyleme ve taraftarlarıyla isyan değil, irtidad veya dinsizlik
sebebiyle savaşmışlardı. Müseyleme ve taraftarları, Hz. Peygam­ber (a.s.)’den
sonra peygamberlik iddiasında bulunmak ve bir fitne yarat­mak suçundan lâyık
oldukları eczaya çarptırılmışlardı. Bu gelişmeler Hz. Muhammed (a.s.)’in
ebediyete intikalinden hemen sonra meydana gelmiş­ti. Bu hareketin lideri Hz.
Ebu Bekr’di ve sahabelerin tümü kendisiyle ittifak etmişlerdi. Sahabelerin ortak
görüşü ve hareketinin bundan daha iyi bir misali olabilir mi? Müseyleme’nin
dışında o devrede peygamberlik id­diasında bulunan herkese karşı aynı şiddet ve
kararlılıkla hareket edildi ve İslâm alemi emekleme devresinde karşı karşıya
bulunduğu büyük bir fela­ketten Hz. Ebu Bekr’in basireti ve sahabelerin
kararlılığıyla yüz akıyla kurtulmuş oldu.

5.2.4. Alimlerin
Ortak Görüşü

Dinî konularda, sahabenin ortak görüş ve hareketinden sonra
dördün­cü derecede mühim olan husus, ümmetin ileri gelenleri ve âlimler ile
fa­kihlerinin ortak görüşüdür. Bu açıdan bakıldığında, İslâmiyet’in doğduğu ilk
Hicri senesinden başlayarak günümüze kadar her devirde ve İslâm dünyasının her
köşesinde, her ülkenin ulema ve fukahasının Hz. Muham­med (a.s.)’den sonra
herhangi bir peygamberin gelmeyeceği hakkında itti­fak ettiklerini görürüz. Aynı
alim ve fakihler, Hz. Muhammed (a.s.)’den sonra peygamberlik iddiasında
bulunanlar ile bunlara iman edenlerin kâfir ilân edilmesi ve Müslümanlıktan
çıkarılması konusunda birleşmişlerdir. Burada birkaç örnek verelim:

1.İmam Ebû Hanife (80 H. – 150 H.) döneminde bir kişi
peygamber­lik iddiasında bulunup, “bana, peygamberliğimin alâmetlerini gösterme
izni veriniz” dedi. Bunun üzerine İmam-ı Azam dedi ki: “Bu şahıs ve bun­dan
alâmet talebeden şahıs da kâfir olacaklardır. Zira Hz. Muhammed, kendisinden
sonra herhangi bir peygamber olmayacağını açıkça belirtmiş­tir” “Menakıb-ı
Ümam’ul Azam Ebû Hanife, İbn Ahmed el-Mekkî, c. I, s. 161, Haydarabat baskısı,
1321).

2.Allâme İbn Cerir Taberî (224 H. – 310 H.) meşhur Tefsir-i
Kur’an’ın da “Ve lâkin rasûlullah-i ve hâtem-en Nebiyyin” ayetini açıklar­ken
şöyle der: “Hz. Peygamber (a.s) peygamberlik geleneğine son vermiş­tir,
peygamberliği mühürlemiştir. Bu kapı artık kıyamete kadar açılmaya­caktır”
(Tefsir-i İbn Cerir, c. 22, s. 12).

3. İmam Tahavi, (239 H. – 321 H.) “Akide-i Selefiyye” adlı
eserinde, salih selefler, özellikle İmam Ebu Hanife, İmam Ebu Yusuf ve İmam
Mu­hammed’in akide ve inançlarını belirtirken, peygamberlik hakkındaki
inançlarını şöyle anlatıyor: “Onlara göre, Hz. Muhammed (a.s.) Allah’ın güzide
kulu, seçkin peygamberi ve en beğendiği resulüdür. Peygamberle­rin sonuncusu,
ermiş insanların imamı, peygamberlerin reisi, Alemlerin Rabbi’nin sevgilisidir.
Ve kendisinden sonra peygamberlik ile ilgili her türlü iddia sapıklık ve nefse
hizmettir” (Şerhut Tahâviyye, Dar’ul Ma’ârif, Mısır baskısı, s. 15,87, 96, 97,
100 ve 102).

4. Allâme İbn Hazm Endülüsi (384 H – 456 H.) şöyle diyor:
“Doğru­su, vahiy silsilesi, Hz. Muhammed (a.s.)’den sonra kesilmiştir. Bunun
deli­li de şudur; vahiy peygambersiz olmaz. Ve Allahu Teâlâ açıkça
buyur­muşlardır: Muhammed, adamlarınızdan hiçbirinin babası değildir. Fakat o,
Allah’ın Rasûlü ve peygamberlerinin sonuncusudur” (el-Hullâ, c. I, s. 26).

5. İmam Gazali, (450 H. – 505 H.)’nin bir deyimini burada uzun
uzun naklediyoruz; zira peygamberliğin sona ermediğini iddia edenler bu sözle­ri
çarpıtmaya çalışıyorlar: “Eğer bu kapı (yani, icmayı hüccet veya delil olarak
kabul etmeme kapısı) açık bırakılırsa çok kötü ve vahim sonuçlara varmak
mümkündür. Meselâ, biri Peygamber Efendimiz (a.s.)’den sonra başka bir
peygamberin dünyaya gelme ihtimali var dese, onu yalanlamak­ta gecikmenin yanlış
olduğunu anlatmak isteyen birini ister istemez icma’ya (ulemanın ortak görüşüne)
başvurması gerekecektir. Çünkü akıl, onun gerekçesizliği konusunda karar
veremez. Nakle gelince, böyle bir inanca sahip olan biri, “benden sonra herhangi
bir peygamber yoktur” ve “ben peygamberlerin sonuncusuyum” gibi ibareleri tevil
ve tahrif etmek­ten âciz olmayacaktır. O pekâlâ diyebilir ki: “Hatem-en
Nebiyyin” tabiri, sadece üstün kabiliyetli ve meziyetli peygamberlerin silsilesi
tamamlan­mıştır, manasındadır. Ve eğer Nebiyyin kelimesinin umumi olduğu
söyle­nirse, böyle biri için bunu hususî yapmak hiç de zor değildir. “Ben’den
sonra nebi yoktur” deyimine gelince denilebilir ki burada rasûl kelimesi
kullanılmamıştır. Yani kendisine göre nebi ile rasûl arasında fark vardır ve
nebi, resûlden üstündür. Velhâsıl, bu hususla pek çok boş lâflar söylenebi­lir.
Ve bizce, kelime oyunu öyle zor bir iş değildir. Hatta zahiri şeylerin
benzetilmesi konusunda her türlü imkân ve ihtimal göze alınmalıdır. Bu gibi
tevil ve tahriflerde bulunanın, “nassları inkâr ettiğini de söyleyeme­yiz. Fakat
yine de bu çeşit iddialarda bulunana söyleyecek bir çift sözü­müz vardır:
Ümmetimiz istisnasız ve ittifakla gerek “benden sonra nebi yoktur” deyiminden
gerekse Hz. Peygamber’in söz ve hareketlerinden, Hz. Muhammed’den sonra herhangi
bir peygamberin gelmeyeceğini anlamış­tır. Ayrıca, ümmetimiz, bu mevzuda hiçbir
tevil ve açıklamaya gerek ol­madığı kanısına da varmıştır. Böyle bir durumda, bu
kelime ve deyimleri başka başka anlamlara çekmek isteyen biri elbette icmaya
ters düşmekte­dir” (İktisad fil-İtikâd, Mısır baskısı, s. 114).

6. Muhy-üs Sünne Beğavi (510 H.’de ölmüştür), “Me’âlim’üt
Tenzil” adlı eserinde şöyle demektedir: “Allah, Hz. Muhammed (a.s.) vasıtasıyla

peygamberliğe son verdi. Bu sebeple, kendisi peygamberliği sona
erdiren­dir… İbn Abbas diyor ki, Allah Teâlâ bu ayette kararını vermiştir,
yani Hz. Muhammed Mustafa (a.s.)’den sonra başka bir peygamber olmayacaktır”
(Cilt: 111, s. 158).

7. Allâme Zemahşerî (467 H. – 538 H.) “Tefsir-i Keşşafla diyor
ki, “siz diyeceksiniz ki, Hz. Îsa (a.s.) son peygamber nasıl olabilir? Ben
de­rim ki, Hz. Muhammed, kendisinden sonra herhangi bir peygamber olma­yacağı
açısından son peygamberdir. Hz. Îsa ise Hz. Muhammed’den önce peygamberlik
rütbesinde bulunuyordu ve dünyanın sonuna doğru tekrar dünyaya geldiği zaman
Muhammed (a.s.)’in şeriatına bağlı olacak ve onun gösterdiği kıbleye doğru namaz
kılacaktır. Yani Hz. Muhammed’in üm­metinin bir ferdi olarak tekrar dünyaya
gelecektir” (Cilt: II, s. 215).

8.Kâdı İyâz (vefatı: 544 H.) şöyle diyor: “Kendisini peygamber
ilân eden, peygamberliğin herkes tarafından elde edilebileceğine inanan, dü­rüst
karakter ve temiz bir kalple peygamberlik payesine yükselebileceğini düşünen
filozof ve sofular ve aynı şekilde, kendisinin resmen peygamber olduğunu
söylemeyen, ancak kendisine vahiy geldiğini iddia eden herkes kâfirdir ve
Hazreti Peygamber (a.s.)’i tekzip etmiştir. Zira, Hz. Peygamber kendisinin
peygamberlerin sonuncusu olduğunu ilân etmiştir. Kendisin­den sonra herhangi bir
peygamberin gelmeyeceğini açıklamıştır. Hz. Mu­hammed (a.s.) ayrıca,
peygamberliği sona erdiğine ve bütün insanlara peygamber olarak gönderildiğine
dair Allah’tan haber getirmiştir. Bütün ümmet de açıklamanın zahiri anlamında
birleşmiş, bu hususta hiçbir tevil ve gizli anlam çıkarmaya imkân olmadığına
kanaat getirmiştir. Bu sebep­le, gerek icma gerekse nakil açısından bu tür
grupların kâfir olduğu mey­dandadır” (Şifa, cilt: II, s. 270-271).

9. Allâme Şehristâni (vefatı: 548 H.) Meşhur eseri, “Kitab’ul
Milel ven-Nihal” de diyor ki: “Ve böylece, Hz. Muhammed Mustafa (a.s.)’dan sonra
(Hz. Îsa’nın dışında) herhangi bir peygamberin geleceğini iddia ede­nin kâfir
olması konusunda iki kişi arasında bile bir görüş ayrılığı yoktur” (Cilt: III,
s. 249).

10. İmam Râzi (543 – 606 H.), Tefsir-i Kebir’de “Hâlem-en
Nebiyyin” âyetini açıklarken şöyle diyor: Buradaki metinde “ve Hatem en
Nebiyyin” sözcüğünün kullanılmasının manası şöyle açıklanabilir. Bir
peygamber­den sonra başka bir peygamberin gelme ihtimali varsa, şeriatle ilgili
bazı konular eksik ve noksan bırakılabilir. Bu suretle, daha sonra gelen
pey­gamber önceki peygamberin eksikliklerini giderebilir. Fakat kendisinden
sonra herhangi bir peygamberin gelmeyeceğini pekiyi bilen bir peygamber
tabiatıyla ümmetine ziyâdesiyle şefkat ve ilgi gösterir ve onun hidaye­ti için
elinden geleni yapar. Çünkü böyle bir peygamber, kendisinden son­ra, evlâdına
bakacak herhangi bir veli ve koruyucunun bulunmadığını id­rak eden bir baba
gibidir.” (Cilt: VI, s. 581).

11. Allâme Beydâvi, (vefatı: 685 H.), “Envâr’ut Tenzîl” isimli
tefsi­rinde şunları yazmıştır: “Hz. Peygamber (a.s.) peygamberlerin
sonuncusu­dur. Kendisi, peygamberlik zincirini tamamlamıştır. Kendisi
peygamber­lerin silsilesini bir mühür gibi kapatmıştır. Hz. Îsa (a.s.)’nın Hz.
Muham­med (a.s.)’den sonra gelmesiyle, peygamberliğin sona ermişliği
zedelen­mez. Çünkü Hz. Îsa dünyaya tekrar geldiğinde Hz. Muhammed (a.s.)’in
dininde olacaktır” (Cilt: IV, s. 164).

12. Allâme Hâfızüddin En-Nesefî (vefatı: 710 H.) “Derârik’ün
Tenzil” adlı eserinde diyor ki: “Ve Hz. Peygamber (a.s.) Hatem’en
Nebiyyin’dir… Yani, peygamberlerin sonuncusu. Kendisinden sonra başka kimse
nebi olamayacaktır. Hz. Îsa’ya gelince, kendisi Hz. Muhammed (a.s.)’den önce
peygamberlik payesine yükselenlerdendir. Ve dünyaya tekrar geldiği za­man, Hz.
Muhammed (a.s.)’in şeriatına tabi olacaktır. Öyle ki, Hz. Mu­hammed (a.s)’in
ümmetinin bir ferdi gibi olacaktır” (s. 471).

13. Allâme Alâuddin Bağdâdî (vefalı: 275 H.), “Hazin” isimli
tefsirin­de şöyle diyor: “Yani Allahu Teâlâ peygamberliğe Hz. Muhammed (a.s.)
ile birlikte son vermiştir. Hz. Muhammed (a.s.)’den sonra ne peygamberlik vardır
ne de peygamberliğinde herhangi bir ortak. Ve Allah, Hz. Muham­med (a.s.)’den
sonra herhangi bir nebi veya peygamberin gelmeyeceğini pekâla bilmektedir” (s.
71-72).

14. Allâme İbn Kesir (vefatı: 774 H.) hayli meşhur olan,
Kur’ân-ı Ke­rim’in tefsirinde şöyle diyor: “Onun için, bu âyet, Rasûl-i Ekrem
(a.s.)’den sonra herhangi bir nebinin gelmeyeceği konusunda açık nasstır. Ve Hz.
Muhammed (a.s.)’den sonra herhangi bir nebi yoksa, üstün dereceli bir rasûl da
olmayacaktır. Zira, resûllük hususi ve nübüvvet umumi bir mev­kidir. Her resûl
nebidir, ama her nebi rasûl değildir. Hz. Peygamber (a.s.)’den sonra bu mevki ve
makam üzerinde hak iddia eden herkes ne ka­dar hokkabazlık ve sihirbazlık
yaparsa yapsın» yalancı, sahtekâr, deccal, sapık ve başkalarını doğru yoldan
saptırandır. Aynı durum, kıyamete ka­dar peygamberlik iddiasında bulunan herkes
için geçerlidir” (Cilt: III, s. 493-494).

15. Allâme Celaluddin Suyûtî (vefatı: 911 H.), “Tefsir-i
Celâleyn”de şöyle diyor: “Allah, Hz. Muhammed (a.s.)’dan sonra herhangi bir
peygam­berin gelmeyeceğini biliyor. Hz. Îsa ise dünyaya tekrar geldiğinde, Hz.

Muhammed (a.s.)’in şeriatına bağlı olacaktır” (s. 768).

16. Allâme İbn-i Necim (vefatı: 970 H.) fıkıh usulleriyle ilgili
tanın­mış eseri, “el-Eşbâh ven-Nezâir”in siyer bölümü, Riddeh faslında şöyle
diyor: “Hazreti Muhammed (a.s.)’i son peygamber olarak kabul etmeyen kişi
Müslüman değildir. Zira, bu husus, bilinmesi ve kabul edilmesi gere­ken dinî
vecibelerden biridir” (s. 179).

17. Molla Aliyy’ul Kâri (vefatı: 1016 H.) “Şerh-i Fıkh-ı
Ekber”de şun­ları yazıyor: “İcmaya göre, Peygamber Efendimiz (a.s.)’den sonra
bir veya birden fazla kişinin peygamberlik iddiasında bulunmaları küfürdür” (s.
202).

18. Şeyh İsmail Hakkı (vefatı: 1137 H.), “Tefsir-i Ruh’ul Beyân”
da nübüvvetin sona ermesiyle ilgili âyeti şöyle tefsir ediyor: “Asım, “hatim”
kelimesinin “t” harfini zeber işaretiyle yazmıştır. Buna göre “Hatem”, mü­hür
basmakla kullanılan âlet anlamına gelmektedir. Aynı şekilde, damga­lamak veya
basmak için kullanılan alete “tabiî” denilir. Demek isteniyor ki, Hz. Muhammed
(a.s.) peygamberlerin sonuncusuydu. Yani kendisi peygamberlerin silsilesini
mühürlemiştir, sona erdirmiştir. Farsça’da buna “peygamberlerin mührü”
denilebilir, yani Hz. Muhammed (a.s.) vasıtasıy­la peygamberliğin kapısı
mühürlenmiştir ve bundan sonra peygamberler gelmeyecektir. Bazı kâriler
“hatim”in “t” harfini kesra veya zir ile oku­muşlardır. Yani Hz. Muhammed
(a.s.), mühürleyen ve damgalayandı. Farsça’da buna, “peygamberlerin mühürdarı”
denilebilir. Böylece, bu keli­me de “son veren” veya “sona erdiren”
anlamındadır… Bundan sonra, Hz. Muhammed (a.s.)’in ümmetinin büyükleri ve
uleması ancak velâyet alabi­lirler, çünkü peygamberliğin mirası, Hz. Muhammed
(a.s.)’in son peygam­ber oluşu nedeniyle, ortadan kalkmıştır. Hz. Îsa (a.s.)’nın
ise tekrar dünya­ya gelmesi, Hz. Muhammed (a.s.)’in “Hatem-en Nebiyyin” sıfatına
gölge düşürmez, çünkü bu kelimelerin anlamı, Hz. Muhammed (a.s.)’den sonra
herhangi bir nebi veya peygamberin gelmemesidir. Halbuki, Hz. Îsa zâten daha
önce peygamberlik sıfatını kazanmıştı. Ayrıca, dünyaya yeniden ge­lince Şeriat-ı
Muhammedi’ye tabi olacaktır. Hz. Muhammed (a.s.)’in kıb­lesine doğru namaz
kılacaktır ve ümmetinin bir ferdi gibi olacaktır. Ona ne vahiy gelecektir, ne de
kendisi yeni emir ve telkinlerde bulunacaktır. Aksine, Hazreti Peygamber
(a.s.)’in halifesi olacaktır… Ve ehli sünnet, Hz. Muhammed (a.s.)’den sonra
herhangi bir peygamberin gelmeyeceği üzerine ittifak etmiştir, çünkü Allah,
kendisinin rasûl ve peygamberlerin sonuncusu olduğunu açıkça ifade buyurmuştur.
Hazreti Muhammed (a.s.)’de “benden sonra bir nebi yoktur” demiştir. Şimdi bundan
sonra biri kalkıp, Hz. Resul-ü Ekrem (a.s.)’den sonra da peygamberlerin
gelebileceğini söylerse, kâfirdir. Zira o nassı inkâr etmiştir. Aynı şekilde, bu
hususta kuşkusunu belirten kişi de kâfirdir, çünkü böyle bir durumda hak ile
batıl bir araya getirilmeye çalışılıyor. Hz. Muhammed (a.s.)’dan sonra
kendisi­nin peygamber olduğunu iddia eden şahsın iddiası da batıl ve asılsız,
bir iddiadır” (c. 22, s. 188).

19. On ikinci Hicri yüzyılında Timur oğulları hükümdarlarından,
Evrengzib Alemgir’in emriyle, Hindistan’ın ileri gelen bütün alim ve fakihle­ri
tarafından hazırlanan dev eser, “Fetava-ı Alemgirî’de bu hususta şöyle
deniliyor: “Hz. Muhammed (a.s.)’in Allah’ın son peygamberi olduğunu kabul
etmeyen biri müslüman değildir. Ve eğer biri “ben Allah’ın resûlüyüm” veya
“Allah’ın peygamberiyim” dese, tekfir edilmelidir. (Yani kâfir olduğuna dair
fetva verilmelidir) (Cilt: II, s. 263).

20. Allâme Şevkânî (vefalı: 1255 H.), “Tefsir-i Fethu’l-Kadir”
isimli eserinde diyor ki: “Cumhur, Hatim kelimesinin “t”sini zirle, Asım da
zeberle okumuştur. İlk okunuşun anlamı, ‘Hz. Muhammed (a.s.), peygam­berlerin
silsilesine son verdi’dir, yani Hz. Muhammed (a.s.) en son gelen peygamberdir.
İkinci okunuşun anlamı, ‘Hz. Muhammed (a.s.), peygam­berlerin mührü’dür. Yani,
Hz. Muhammed bir mühür gibi peygamberlerin silsilesini mühürlemiştir. (Cilt: IV,
s. 275).

21. Allâme Alûsî (vefatı: 120 H.), “Tefsir’i Ruh’ul Meânî”de
şöyle di­yor: “Nebi kelimesi, rasûl kelimesine oranla daha yaygındır. O halde,
Rasûlullah (a.s.)’ın ‘Hatem-en Nebiyyin’ olması bakımından ‘Hatem el-Mürselin’
yani rasullerin sonuncusu alması da lazım geliyor. Hz. Muhammed (a.s.)’in nebi
veya rasûllerin sonuncusu olması, kendisinden sonra ister cinler ister
insanlardan olsun, hiçbirinin nebilik, resûllük veya peygam­berlik sıfatına
sahip olamayacağı demektir” (Cilt: 22, s. 32). “Rasûlullah’tan sonra vahiy veya
peygamberlik iddiasında bulunan herkes kâfir ol­maya mahkumdur. Bu hususla
Müslümanlar arasında hiçbir ihtilaf yoktur” (Cilt: 22, s. 38).
“Rasûlullah’ın,peygamberlerin sonuncusu olması hususu, Kur’ân-ı Kerim’de önemle
ve açık seçik şekilde belirtilmiştir. Sünnet’e gö­re de bu nokta açıkça
yorumlanmıştır. Ümmet kendi ortak görüşünü ve tavrını bariz bir şekilde ortaya
koymuştur. Sonuç olarak, bu genel inanç ve kurala ters düşen biri kâfir ilân
edilecektir” (Cilt: 22, s. 39).

Hindistan’dan Fas’a, Endülüs’ten Türkiye’ye ve Yemen’e kadar her
müslüman ülkenin belli başlı bütün ulema, fukaha, muhaddis ve müfessir­leri
Rasûl-ü Ekrem’in son peygamber oluşunu sözbirliği etmişçesine kabul etmiş,
böylesine kuvvetle desteklemişlerdir. Gördüğünüz gibi, biz bu bü­yük âlim, fakih
ve müfessirlerin görüşlerini naklederken doğum ve ölüm yıllarını da vermeyi
ihmal etmedik. Bu suretle, bir bakışla, İslam’ın doğu­şundan, yani Hicret’in ilk
asrından başlayarak Hicrî on üçüncü yüzyıla ka­dar her devrin âlimlerinin ne
düşündüklerini, ne söylediklerini görebilirsi­niz. Biz burada, Hicrî on dördüncü
yüzyılın büyük âlimlerinin görüşlerine de yer verebilirdik, ama bunu özellikle
yapmadık. Çünkü, bu âlimlerin tefsirine karşı çıkan biri, kendilerinin kasıtlı
olarak böyle söylediklerini iddia edebilir. Hz. Peygamber’in son peygamber
oluşuna karşı olanlar bu tür tefsir ve açıklamalarda kasıt arayabilirler ve
diyebilirler ki, bu alimler sadece Mirza Gulam Ahmed ve taraftarlarına kin
besledikleri için “Ha-tem-en Nebiyyin” deyimine bambaşka bir yorum
getirmişlerdir. Onun için, burada sözleri nakledilenlerin, çağımızın alim ve
fakihleri olmaması­na özen gösterdik. Yukarıdaki sözler ve alınlılar gösteriyor
ki, bütün İs­lâm dünyası ve İslâm ümmeti Hicri ilk yüzyıldan günümüze kadar,
“Ha-tem-en Nebiyyin” deyimini, “peygamberlerin sonuncusu olarak kabul et­miştir.
Hz. Muhammed (a.s.)’den sonra peygamberlik kapısının her zaman için kapandığı
fikri, bütün Müslümanların müşterek akidesi olmuştur ve bu konuda aralarında
herhangi bir anlaşmazlık olmamıştır. Müslümanlar ayrıca, Hz. Muhammed (a.s.)’den
sonra kendisini nebi veya rasûl ilân eden ve ona inanan herkesin İslâm dininden
çıktığı konusunda da görüş birliğine varmışlardır.

“Hâtem-en Nebiyyin” deyiminin, sözlük ve dil kurallarına,
Kur’ân-ı Kerim’in siyak ve sibak’ına, Hz. Muhammed (a.s.)’in hadis ve
açıklamala­rına, sahabeyi kiramın icmaına ve ilk çağdan günümüze kadar bütün
Müslümanların ortak görüşüne göre belli olan anlam ve kavramına ters düşen bir
anlamı kabul etmemek, bir sahtekâr için peygamberlik kapısını açma­mak işi artık
akıl ve mantık sahibi Müslümanlara düşüyor. Şimdi, pey­gamberlik kapısının
açılabileceğini söylemekle yetinmeyip bu kapıdan içeriye giren ve peygamberlik
tahtına oturanın, hatta kendisine iman eden­lerin müslüman olduğunu söyleyebilir
misiniz?

5.2.5. Önemli Bir
Soru

Her şeyden önce, peygamberliğin çok önemli ve nazik bir mesele
ol­duğu bilinmelidir. Kur’ân-ı Kerim açısından, peygamberliğe iman,
İslâmi­yet’in temel inançlarından biridir. Peygamberlikle ilgili inanç bir
kişiyi müslüman veya kâfir yapabilir. Bir peygambere inanmayan kişi kâfirdir.
Bunun tam tersine, aslında nebi olmayan birine nebi diye sarılan da kâfirdir. Bu
kadar nazik bir mesele hakkında Allahu Teâlâ’nın hâşâ düşüncesizce davrandığını
söylemek abestir. Eğer gerçeklen Hazreti Peygamber Efendimiz (a.s.)’den sonra
bir peygamber dünyaya gelecek olsaydı, Allah (cc.) bu mevzuyu açıkça Kur’ân-ı
Kerim’de belirtirdi. Yalnız bu değil, Hz. Muhammed (a.s.) vasıtasıyla bunu
açıkça ilân ettirirdi. Hz. Muham­med (a.s.) da kendisinden sonra peygamberlerin
gelebileceğini belirtip ümmetinden bunlara itaat etmelerine dair söz almadan bu
dünyayı terk et­mezdi. Allah ve Hz. Peygamber’in, din ve imanımıza karşı hâşâ
düşman­lıkları mı vardı ki; Hz. Peygamber’den sonra peygamberlik kapısı açık
olacak, nebiler gelecek ve Müslümanların imanları buna bağlı olacaktı da bizleri
hiç uyarmadılar ve böylesine önemli konudan bizleri haberdar et­mediler? Fakat
bunun tam aksine, Allah ve O’nun Rasûlü (a.s.) 13 yüzyıl bütün Müslümanların
inandığı ve kabul ettiği gibi, Hz. Muhammed (a.s.)’den sonra herhangi bir
nebinin gelmeyeceğini açıkça belirttiler.

Şimdi farz edelim ki, peygamberlik kapısı gerçekten açıktır ve
bir peygamber de dünyaya gelmiş olabilir veya ilerde gelecektir. Böyle bir şey
olsa dahi -ki yoktur- söz konusu peygamberi reddetmekte haklı olaca­ğız. Tek
korkumuz, Allah’ın bizi sorguya çekmesi olacaktır. Ama mahşer­de hesap vermemiz
istendiğinde kendimizi savunmak için bütün belgele­rimizi ortaya koyacağız. Bu
belgelerden, yeni bir peygamberi inkâr etmemizin sebebinin Allah’ın Kitabı ile
Peygamber (a.s.)’in sünneti olduğu kendiliğinden sabit olacaktır. Bu vesika ve
delilleri gördükten sonra, Al­lah bizi, bir peygambere itaat etmediğimizden
dolayı cezalandıracak diye bir korkumuz yoktur. Fakat, peygamberlik kapısı
gerçekten kapalıysa, herhangi bir peygamber gelmeyecekse ve buna rağmen bir
müslüman, peygamberliğini ilân eden birine inanıyorsa, bu küfrünün cezasından
kur­tulmak için Allah’ın mahkemesine ne gibi vesika ve deliller sunabileceği­ni
kara kara düşünmelidir. Daha doğrusu, Allah’ın mahkemesine çıkma­dan önce kendi
savunması için kullanacağı malzemeyi bizim sunduğumuz malzeme ile
karşılaştırmalı ve akıllı bir insanın böyle bir malzemeye da­yanarak küfür
tehlikesini göze almasının uygun olup olmadığına karar vermelidir.

5.2.6. Yeni Bir
Peygambere Gerek Var mıdır?

Dikkat edilmesi gereken ikinci nokta, peygamberliğin, ibadet ve
amel-i salih ile elde edilebilecek bir sıfat ve makam olmayışıdır. Ayrıca,
hizme­te karşı verilen bir ödül de değildir. Aksine, peygamberlik, Allah’ın
gerek­li gördüğü şart ve zamanlarda bir kişiye verdiği paye ve vazifedir. Yani
şartlar gerektiriyorsa bir nebi veya peygamber gönderilir, gerektirmiyorsa
gönderilmez. Peygamberler sudan sebeplerle dünyaya gönderilmezler.

Kur’ân-ı Kerim’e baktığımızda, peygamberlerin ancak dört değişik
durumda dünyaya gönderildiğine tanık oluyoruz.

Birincisi: Daha ünce kendilerine herhangi bir peygamberin
gelmediği, ancak başka milletlere gelen peygamberin mesajının kendilerine
ulaştırıl­ması gereken milletlere yeni peygamber gönderilir.

İkincisi: Geçmişte gelen bir peygamberin talimatı unutulmuş,
tahrif edilmiş ya da onun gösterdiği yolun takip edilmesi mümkün olmuyor ise,
yeni bir peygamber gelir.

Üçüncüsü: Geçmişteki peygamberlerin vaaz, telkin ve talimatı
eksik kaldığı, ümmetleri yeteri kadar hidayet bulamadığı takdirde din’.n
tamam­lanması için yeni peygamberler gönderilir.

Dördüncüsü: Bir peygambere yardımcı olmak üzere başka bir
pey­gamber gönderilir.

Yukarıdaki durumları tek tek gözünüzden geçiriniz. Göreceksiniz
Hazreti Muhammed (a.s.)’den sonra başka bir peygamberin dünyaya gel­mesi için
herhangi bir ihtiyaç kalmamıştır.

Bizzat Kur’ân-ı Kerim’de buyurulduğu gibi, Rasûl-ü Ekrem (a.s.)
bü­tün dünyanın hidayeti için dünyaya gönderilmiştir. Dünya tarihini
incelediğimizde, Hz. Muhammed (a.s.)’in doğuşundan bu yana mesajının bütün
insanlara ulaşabilmesi için şartların her devirde müsait olduğunu görürüz. Bu
durumda, ayrı ayrı milletlere, ayrı ayrı zamanlarda peygamberlerin
gönderilmesine ne gerek vardır?

Hem Kur’an-ı Kerim, hem hadis ve siretin tamamı Hz. Peygamber
(a.s.)’in getirdiği talimatın olduğu gibi muhafaza edildiğini göstermeye yeter.
Kur’an-ı Kerim’in tek bir kelimesi, tek bir harfi değiştirilmemiştir. Ve bu
ilâhî kitap kıyamete kadar böyle kalacaktır. Hazreti Peygamber (a.s.)’in söz ve
hareketleri en küçük ayrıntılarına kadar hadislerde ve diğer eserlerde
korunmuştur. Bunları gördükçe ve okudukça, Peygamber Efen­dimiz (a.s.)’i sanki
gözümüzle görmüş oluruz. O halde, yeni bir peygam­berin gelmesi için gerekli
olan ikinci şart da ortada yoktur.

Kur’ân-ı Kerim’de, Hz. Muhammed (a.s.) vasıtasıyla İslâm dininin
ta­mamlandığı ve mükemmelleştiği beyan edilmiştir. Öyleyse, dinin tamam­lanması
için de herhangi bir peygambere ihtiyaç yoktur.

Gelelim dördüncü duruma. Zaten Hz. Muhammed (a.s.)’in yardımcı
bir peygambere ihtiyacı olsaydı, kendisine o zaman gönderilirdi. O’na yar­dımcı
bir peygamber gönderilmediği için dördüncü sebep de kendiliğin­den ortadan
kalkmış oluyor.

 Şimdi bizim işimiz bir peygamberin bulun dünyaya gönderilmesi
için beşinci bir sebebin olup olmadığını araştırmaktır. Eğer biri diyorsa ki
müslüman ümmet yozlaşmıştır ve ıslahı için de bir peygambere ihtiyaç vardır; o
zaman ben derim ki; sadece bir milletin ıslahı için peygamberle­rin gönderildiği
vaki olmamıştır. Tarihin hiçbir döneminde sırf bir millet ıslah olsun diye bir
peygamber gönderilmemiştir. Peygamber, Allah’ın belli bir vazifesini yapmak
üzere dünyaya gönderilir. Peygambere vahiy­ler gelir ve bu vahiylerle, Allah
tarafından yeni bir mesaj gelir ya da, geç­mişteki dinde herhangi bir noksanlık
varsa o noksanlık giderilir. Kur’ân-ı Kerim ve Sünnet-i Rasûlullah (a.s.)’ın
aynen muhafaza edilmesinden ve din-i İslâm’ın mükemmelleşmesinden sonra herhangi
bir vahye gerek kal­mamıştır. Bu durumda, sadece ümmetin ıslahı için
peygamberlerin dünya­ya gönderilmesine ne gerek vardır? Bu işi din adamları,
âlimler ve ıslahat­çılar pekâlâ yapabilirler.

Dikkat edilmesi gereken üçüncü husus, bir peygamberin gelmesiyle
bir ümmette küfür ile iman arasında amansız bir mücadelenin başlamış ol­masıdır.
Peygamberi tanıyan ve O’na iman edenler bir grup oluştururken, O’nun aleyhinde
olanlar bir başka cephe meydana getirirler. Bu cepheleş­me ve kutuplaşma öyle
hafife alınacak cinsten olmayacaktır. Zira kendi fi­kir ve inançlarında ısrar
edenler birbirini ortadan kaldırmak amacıyla kı­yasıya mücadeleye
girişeceklerdir. Ayrıca bu iki grubun hayat çizgisi ve yasaları da birbirinden
farklı olacaktır. Bir yandan bir grup iman ettiği peygamberin getirdiği vahiy,
talimat ve sünnetten ilham alırken, öbür yandan diğer grup bütün bu talimat ve
kanun kaynaklarına karşı olacaktır. Netice itibarıyla, bu iki grubun tek bir
millet veya ümmet olarak yaşaması hayal olacaktır.

Bu gerçekleri göz önünde bulunduran bir kişi, peygamberliğin
sona ermesinin, İslâm ümmeti için büyük bir nimet ve rahmet olduğunu derhal fark
edecektir. Bu hikmetli ve faydalı ilke ve kavram sayesinde Müslümanların
uluslararası ve kalıcı bir topluluk haline gelmeleri temin edil­miştir. Bu fikir
ve inanç, aralarında derin ve kapanmayacak yaraların açıl­masını önlemiştir. Bu
sebeple, Hz. Muhammed (a.s.)’i peygamber ve yol gösterici olarak kabul eden,
O’nun getirdiği Kur’ân-ı Kerim ve Sünnet’ten başka hidayet yollarını aramayan
herkes evrensel bir kardeşliğin bireyidir. Şayet peygamberliğin kapısı açılmış
olsaydı, böyle bir kardeşlik ve eşitli­ği tasavvur etmek bile mümkün
olmayacaktı, çünkü her peygamberin ge­lişiyle ümmetin birliği ve beraberliği
paramparça olacaktı.

5.3. VADEDİLEN MESİH HAKKINDAKİ
HADİSLER

Hz. Muhammed (a.s.)’den sonra peygamberlik iddiasında bulunanlar
ve bu sahte peygamberlerin taraftarları, saf ve masum Müslümanları kan­dırmak
için hadis-i şeriflerde “Vaadedilen Mesih’den bahsedildiğini, Me­sih’in bir
peygamber olduğunu ve kendisinin dünyaya gelmesiyle peygam­berlik müessesesine
herhangi bir zarar gelmeyeceği gibi, başka peygam­berlerin de dünyaya gelmesinin
gayet tabii bir hadise olduğunu iddia eder­ler.

Bu kişi ve çevreler ayrıca, “Mesih-i Mevûd” (Vaadedilen
Mesih)’dan Meryem oğlu Hz. Îsa (a.s.)’nın kastedilmediğini de öne sürerler.
Onlara göre, Mesih çoktan ölmüştür ve hadislerde müjdelenen Mesih aslında
“Mesil-i Mesih” yani Hz. Îsa’ya benzeyen bir Mesih’tir. Onlara göre bu sözde
“Mesih” filanca şahıs olup zâten dünyayı kendi varlığıyla “şereflen­dirmiştir”
(!) ve kendisine iman etmek, peygamberliğin son bulması fikri­ne aykırı bir
davranış değildir.

Bu yalan perdesini aralamak için biz konuyla ilgili bütün
muteber ha­disleri aşağıda belirtmeyi uygun bulduk. Bu hadisleri okuyan herkes,
Haz­reti Peygamber Efendimiz (a.s.)’in nübüvvetin sonuçlanması konusunda ne
dediğini ve kötü niyetli insanların bunlardan ne anlamlar çıkarmaya
ça­lıştıklarını kolayca anlayabilecektir[6].

5.3.1. Meryem
Oğlu Hz.Îsa (a.s.)’nın Dünyaya Tekrar Gelmesine Dair Hadisler

1. Hz. Ebû Hüreyre rivayet ediyor: Rasûlullah bir defasında
buyurdu­lar: “Elinde canım olan Zât’a yemin ederim, Meryem oğlu mutlaka adil bir
hükümdar olarak size gelecektir. O zaman o haç’ı kıracak ve domuzu öl­dürecektir[7].
Savaşa son verecektir” (Başka bir rivayette harp yerine cizye kelimesi
kullanılmıştır, yani cizyeyi kaldıracaktır[8].
Ve mallar öylesi­ne bollaşacak ki, bunları kabul eden bulunmayacaktır. Ve öyle
bir duruma gelinecek ki, insanların Allah’a bir secde etmeleri, kendilerine her
şeyi unutturacaktır). (Sahih-i Buhari, Kitab-ü Ehâdis-il Enbiya, bölüm: Îsa İbn
Meryem’in inişi; Müslim, Hz. Îsa’nın dünyaya gelişiyle ilgili bölüm; Tirmizî,
Fiten bölümü, Hz. Îsa’nın gelişiyle ilgili kısım; Müsned-i Ahmed, ri­vayet eden:
Ebu Hureyre).

2. Ebû Hureyre’nin bir başka rivâyeti şöyledir: “Îsa İbn-i
Meryem dünyaya gelmedikçe kıyamet olmayacaktır”. Bu cümleden sonra yukarı­daki
hadis geçiyor. (Sahih-i Buhari; Kitab’ul Mezâlim, Kesr’us Salib bölü­mü, İbn
Mâce, Kitab’ul Fiten, Deccâl fitnesi bölümü).

3. Hz. Ebû Hureyre rivayet ediyor ki, Hz. Muhammed (a.s.) şöyle
bu­yurdular: “Aranıza Meryem oğlu (Îsa) gelince siz nasıl olacaksınız? Ve
imamlarınız o zaman sizlerden olacaktır”^[9].
(Sahih-i Buhari, Kitap: Pey­gamberlerin hadisleri, Îsa’nın inişi bölüm; Müslim).

4. Hz. Ebû Hureyre’nin rivâyetine göre, Rasûlullah (a.s.) bir
defasında şöyle buyurdular: “Îsa İbn-i Meryem dünyaya gelecek, domuzu öldürecek,
haçı yok edecektir. Ve O’nun için namazlar toplanacak ve O, o kadar mal ve mülk
dağıtacak ki, onları alacak kimse ortaya çıkmayacaktır. Ve O ha­racı durduracak
ve Ruha^[10]
mevkiinde konaklayıp hac ve umre edâ ede­cektir, ya da ikisini birleştirecektir”^[11]
Rivayet edenin bu hususta biraz şüphesi vardır. (Müsned-i Ahmed, Ebu Hureyre’nin
rivayetleri, Müslim, Kitab’ul Hac ve Kur’ân ile ilgili bölüm).

5. Hz. Ebû Hureyre rivayet ediyor: (Deccâl’ın ortaya çıkışından
bah­settikten sonra Rasûlullah buyurdular): “Müslümanlar onunla (Deccâl)
sa­vaşmaya hazırlanırken, saflar düzenlerken ve namaz için tekbir getirirken,
Meryem oğlu Îsa dünyaya gelecektir. Ve namazda kendilerine imamet edecektir. Ve
Allah’ın düşmanı, (Deccâl) O’nu görür görmez, tuzun suda eridiği gibi
eriyecektir. Eğer Îsa (a.s.) Onu kendi haline bıraksa, eriyip gi­decektir. Ama,
Allah onu Hz. Îsa’ya öldürtecektir ve Îsa onun kanma buladığı mızrağını
Müslümanlara gösterecektir. (Mişkat, Kitab’ul Fiten, Bö­lüm: el-Melâhim,
Müslim’e atfen).

6. Hz. Ebu Hüreyre, rivayet ediyor, Rasûlullah şöyle buyurdular:
“Ben’imle O’nun (Hz. Îsa) arasında herhangi bir nebi yoktur. Ve kendisi dünyaya
gelecektir. Öyleyse, O’nu gördüğünüz zaman tanıyacaksınız. O orta boylu, pembe
tenli, sarı renkli elbise giymiş olacaktır. Başındaki saç­lar sanki onlardan su
damlayacakmışçasına ıslak gibi olacaktır, halbuki onlar ıslak değildirler.
İslâmiyet için başkalarıyla savaşacak, haçı parçala­yacak, domuzu öldürecek ve
cizyeyi ortadan kaldıracaktır. Ve Allah . O’nun zamanında, İslâmiyet’ten başka
bütün din ve mezhepleri ortadan kaldıracaktır. Ve O Mesih, Deccâl’i
öldürecektir. Dünyada 40 yıl kalacak ve sonra vefat edecektir ve Müslümanlar
O’nun cenaze namazını kılacak­lardır. (Ebu Davud, Kitab’ul Melâhim, Deccâl’in
çıkışıyla ilgili bölüm, Müsned-i Ahmed, rivayet eden: Ebu Hureyre).

7.  Hz. Câbir bin Abdullah diyor ki, ben Rasûlullah (a.s .)’tan
duydum ki: “… Meryem oğlu Îsa dünyaya gelecektir. Müslümanların imamı O’na
diyecektir ki, buyurun namazı siz kıldırın, fakat O cevap verecek, hayır siz
birbirinizin imamısınız. Hz. Îsa, bunları, Allah’ın bu ümmete verdiği şan-ü
şerefi bilerek söyleyecektir” (Müslim Meryem oğlu Îsa’nın inişiyle ilgili bölüm,
Müsned-i Ahmed, Câbir bin Abdullah’ın rivayetleri).

 8. Câbir bin Abdullah (İbn-i Sayyâd olayıyla ilgili olarak)
rivayet edi­yor ki, Ömer bin Hattab bir defasında dedi ki, Ya Rasûlullah, bana
izin verin, ben onun kafasını uçurayım. Bunun üzerine Rasûlullah (a.s.)
buyur­dular, “eğer bu şahıs, (Deccal) bahsettiğimiz insansa, onu siz değil Îsa
İbn-i Meryem öldürecektir. Ve eğer bu o şahıs değilse, o zaman siz taah­hütlü
kişilerden (zımmiler) birini öldürme hakkına sahip değilsiniz” (Mişkat, Bâb’ul
Fiten, İbn-i Sayyâd hikâyesi, Şerh-i Es-Sünne-i Beğavi’ye atfen).

9. Câbir bin Abdullah rivayet ediyor ki, Hz. Rasûl-i Ekrem
(a.s.) dedi ki, (Deccâl’in hikâyesini anlatırken) “O zaman Meryem oğlu Îsa
birden bi­re Müslümanlar arasına çıkacaktır. Sonra namaza kalkılacak ve O’na
deni­lecek ki, Ey Ruhullah, ileriye hareket ediniz’. Fakat O diyecek ki, ‘hayır
sizin imamınız önümüze gelsin ve namaz kıldırsın…’ Sabah namazını kıl­dıktan
sonra Müslümanlar Deccâl ile savaşmaya çıkacaklardır. Buyurdular ki, o kezzab
(Deccâl) Hz. Îsa’yı görünce tuzun suda eridiği gibi eriyecek­tir. Daha sonra
(Îsa) onun yanına yaklaşacak ve onu öldürecektir. Ve öyle bir vaziyet meydana
gelecektir ki, ağaçlar ve taşlar sesleneceklerdir. ‘Ey Ruhullah, bu Yahudi
arkamıza saklanmıştır’. Deccâl’in taraftarlarından hiçbiri sağ kalmayacaktır.
Hz. Îsa bunlardan hepsini kılıçtan geçirecektir”. (Müsned-i Ahmed, Cabir bin
Abdullah’ın rivayetleriyle ilgili bölüm).

 10. Hz. Nevvâs bin Sem’an Kılabi (Deccâl’in hikâyesini
anlatırken) şöyle der: Bu arada, Deccâl bunları yaparken, Allah, Meryem oğlu
Îsa’yı gönderecektir ve O Suriye’nin doğu kesiminde, beyaz minarenin yanında,
sarı renkli iki elbise giymiş vaziyette iki meleğin kanatları üzerinde dün­yaya
inecektir. O başını aşağıya eğdiği zaman sanki saçlarından su akı­yor gibi
olacaktır. Başını kaldırdığı zaman da inci gibi damlalar düşecek­tir. Nefesinin
havası ulaştığı ve gözlerinin gördüğü yere kadar bütün kâfirler ölecektir. Daha
sonra Meryem oğlu, Deccâl’in peşine düşecek ve Lod^[12] 
kapısında ona yetişip onu kat edecektir”. (Sahih-i Müslim, Deccâl ile ilgili
bölüm; Ebû Davûd, Kitab’ul Melâhim, Deccâl’ın çıkışı bölümü; Tirmizî, Fiten
bölümleri, Deccâl kısmı; İbn Mâce, Kitab’ul Fiten, Deccal bölümü).

11. Abdullah bin Amr bin As diyor ki, Rasûlullah (a.s.) şöyle
buyur­dular: “Deccâl, ümmetimden çıkacaktır ve 40 (gün mü, ay mı, yıl mı)^[13]
dünyada kalacaktır. Daha sonra Allah, Meryem oğlunu gönderecektir. O’nun yüz
hatları, Urve bin Mes’ud (bir sahabe) gibi olacaktır. Deccâl’i ta­kip edecek ve
öldürecektir. Duha sonra yedi yıl İnsanlar öylesine birbirine kaynaşmış olarak
yaşayacak ki, iki kişi arasında bile herhangi bir fikir ayrılığı olmayacaktır”
(Sahih-i Müslim, Deccâl ile ilgili bölüm).

12. Huzeyfe bin Esid el-Gifârî diyor ki, bir defasında
Rasûlullah (a.s.), toplandığımız yere geldiler. Biz o sırada aramızda
konuşuyorduk. Hz. Peygamber bizim ne konuştuğumuzu sordular. Dedik ki,
kıyametten bahsediyorduk. Buyurdular ki, “kıyamet, 10 tane işaret olmadan
gelmeye­cektir. Sonra bu 10 işareti şöyle sıraladılar: 1) Duman, 2) Deccâl, 3)
Dâbbet’ul Arz^[14],
4) Güneşin batıdan doğması, 5) Meryem oğlu Îsa’nın inişi, 6) Ye’cuc ve Me’cuc,
7) Üç büyük toprak kayması, biri Doğu’da 8) Diğeri Batı’da 9) Bir üçüncüsü de
Arap yarımadasında ve 10) Sonuncusu Yemen’de çıkacak ve insanları soluk soluğa
mahşere götürecek büyük yangın. (Sahih-i Müslim; Kitab-ul Fiten ve Eşrât-üs
Saat. Davûd; Kitab-ul Melâhim, Emârât-üs Saat bölümü).

13. Hz. Peygamber (a.s.)’in serbest bıraktığı (azat ettiği)
kölesi, Sevbân’ın rivâyetine göre, Hz. Muhammed (a.s.) buyurdular ki, “Onları
Allah cehennem ateşinden korumuştur. Birincisi, Hindistan’a yürümüş olan ordu,
ikincisi, Meryem oğlu Îsa’nın yanında olacak ordu.” (Nesâi, Kitab’ul- Cihâd,
Müsned-i Ahmed, Sevbân’ın rivayetleri).

14. Mucemmi’ bin Câriyet-i Ensari diyor ki, ben Hazreti
Peygamber Efendimiz (a.s.)’den duydum, Meryem oğlu (Îsa) Deccâl’i Lod kapısında
öldürecektir. (Müsned-i Ahmed, Tirmizî, Fiten ile ilgili bölümler).

15.  Ebû Umâme Bahili (uzun bir hadiste) Deccâl’den bahsederken
rivâyet ediyor ki: “Müslümanların imamı sabah⁷ namazını kılmak üzere
tam ileriye çıktığı anda, Meryem oğlu Îsa onlara gelecektir. İmam geriye dönecek
ve Îsa’nın ileriye gitmesini (imamlık yapmasını) isteyecektir. Fa­kat Hz. Îsa
onun omuzlarına elini koyup, hayır namazı siz kıldırın, zira bu cemaat sizin
için namaza kalkmıştır’ diyecektir. Dolayısıyla, aynı İmam namaz kıldıracaktır.
Selâm verildikten sonra, Îsa (a.s.) diyecektir ki, kapı­yı açınız. Kapı
açılacaktır. Orada Deccâl, 70 bin silahlı Yahudiyle karşıla­rına çıkacaktır.
Fakat Deccâl, Hz. Îsa’ya bakar bakmaz tuzun suda eridiği gibi eriyecektir ve
oradan kaçacaktır. Îsa ona diyecektir ki, Ben’de öyle bir darbe vardır ki sen
hiç kurtulamazsın. Sonra onu Lod’un doğu kapısın­da yakalayacak ve Allah
Yahudileri yenilgiye uğratacaktır… Ve yeryüzü Müslümanlarla tıpkı su dolu kap
gibi dolacaktır. Bütün dünyanın kelimesi (kelime-i şahadet) aynı olacaktır ve
Allah’tan başkasına ibadet edilmeye­cektir” (İbn Mâce, Kitab’ul Fiten, Deccâl
fitnesi bölümü).

16. Osman bin Ebu’l-As diyor ki, ben Rasûlullah (a.s.)’dan
duydum, “Meryem oğlu Îsa sabah namazı sırasında dünyaya inecektir.
Müslüman­ların lideri O’na diyecektir ki, “Ey Ruhullah, namazı siz kıldırın”. O
cevap verecektir, ‘bu ümmetin insanları birbirinin reisidir’. Bunun üzerine
Müslümanların lideri ileriye çıkıp namaz kıldıracaktır. Namazı kıldıktan sonra,
Îsa muharebe etmek üzere Deccâla yürüyecektir. Deccâl kendisini görün­ce tunç
gibi eriyecektir. Îsa (a.s.) kendi silahıyla Deccâl’i öldürecek ve onun
taraftarları hezimete uğrayacak kaçacaklar fakat hiçbir yerde sığmak
bulamayacaklardır. Hatta ağaçlar sesleneceklerdir: “Ey mü’min, bu kâfir
buradadır” (Müsned-i Ahmed, Taberânî, Hâkim).

17. Semura bin Cündüb (uzun bir hadiste) Rasûlullah (a.s.)’ın
şöyle dediğini rivayet eder: “Sonra sabah vakti, Müslümanlara Meryem oğlu Îsa
gelecektir ve Allah, Deccâl ile ordusunu hezimete uğratacaktır. Ta ki du­varlar
ve ağaç kökleri haykıracaklardır, ‘Ey mü’min, bu kâfir arkamıza saklanmıştır.
Gel ve onu öldür’ (Müsned-i Ahmed, Hâkim).

18. Umran bin Husayn tarafından rivayet ediliyor ki, Rasûlullah
(a.s.) şöyle buyurmuşlardır: “Ümmetimden bir grup her zaman Hak’tan yana olup
muhaliflere galip gelecektir. Nihayet, Allah Teâlâ (cc.) kararını ve­recek ve
Meryem oğlu, Îsa (a.s.) dünyaya gelecektir” (Müsned-i Ahmed).

19. Hazreti Ayşe (r.a.) Deccâl ile ilgili şu rivayette
bulunuyor: “Sonra, Îsa aleyhisselam inecektir ve Deccâl’ı öldürecektir. Bundan
sonra, Îsa (a.s.) 40 yıl dünyada adil İmam ve adaletli hâkim olarak kalacaktır”
(Müsned-i Ahmed).

20. Rasûlullah (a.s.)’ın azâd ettiği kölesi, Süfyene (Deccâl
olayıyla il­gili olarak) rivâyet ediyor ki, “daha sonra Îsa (a.s.) inecektir ve
Allah Te­âlâ, Deccâl’ı Afik[15]
tepesi yakınlarında öldürecektir” (Müsned-i Ahmed).

21. Hz. Huzeyfe bin Yemân (Deccâl’den bahsederken) diyor ki,
“son­ra Müslümanlar namaza kalkınca gözlerinin önüne Meryem oğlu Îsa gele­cektir
ve O Müslümanlara namaz kıldıracaktır. Selâm verildikten sonra, oradakilere
diyecek ki, benimle bu Allah’ın düşmanı arasından çekilin…. ve Allah,
Deccâl’in taraftarlarına Müslümanları musallat edecektir. Ve Müslümanlar onları
iyice dövecek ve hırpalayacaklardır. ta ki, ağaç ve kayalar haykıracaklar, ‘Ey
Abdullah, ey Abdurrahman, ey müslüman, bak iş­te bir Yahudi, vur ona’. Böylece
Allah onları mahvedecektir ve müslüman­lar galip gelip, haç’ı parçalayacak,
domuzu öldürecek ve cizye’yi durdura­caklardır.” (Müstedrek-i Hâkim, Sahih-i
Müslim’de de bu hadis özelle an­latılmıştır. Hâfız İbn Hacer ise “Fethul Bâri”de
cilt 6, s. 450’de bu hadisin doğru olduğunu beyan etmiştir).

Yukarıdaki 21 hadis, 14 sahabe tarafından doğru ve güvenilir
kaynak­lara dayanılarak en geçerli ve en güvenilir Hadis kitaplarında
kaydedil­miştir. Gerçi bunların dışında da pek çok hadislerde Hz. Îsa (a.s.) ve
Deccâl’den bahsedilmiştir. Fakat konuyu dağıtmamak ve gereksizce uzat­mamak için
yalnız bu hadisleri nakletmeyi uygun bulduk.

5.3.2. Bu
Hadisler Neyi İspatlıyor?

Bu hadisleri okuyan herkes herhangi bir “Vaadedilen Mesih”,
“Mesil-i Mesih” (Mesih Benzeri) veya “Bürûz-u Mesih’den ne açıkça, ne ima
yo­luyla bahsedilmediğini görmüş olacaktır. Ayrıca, bu hadisler, çağımızda bir
kişinin bir kadının batınından ve bir erkeğin sperminden doğup, “Hz. Seyyidina
Muhammed Mustafa (a.s.)’nın geleceğini haber verdiği Mesih benim” diyerek ortaya
atılmasına da imkân bırakmamışlardır. Bu hadisler, açık sözler ve bariz
ifadelerle, bundan 2.000 yıl önce babasız, Meryem’in batınından doğan Îsa
(a.s.)’ın tekrar dünyaya geleceğini belirtmektedirler. Burada, Hz. Îsa’nın ölüp
ölmediğine dair tartışmaya girmek yersizdir. Çünkü eğer kendisi ölmüş olsa dahi
Allahu Teâlâ onu tekrar hayata getir­meye kadirdir[16].
Allah’ın kudreti için, kullarından birini binlerce yıl kâinatın herhangi bir
köşesinde yaşatıp istediği zaman dünyaya getirmesi hiç de zor değildir. Her ne
olursa olsun, hadisi tanıyan ve kabul eden biri için, dünyaya tekrar gelecek
şahsın Meryem oğlu Îsa olduğunu kabul et­mekten başka bir çare yoktur. Ve eğer
biri hadisleri kabul etmiyorsa, bir şahsın gelmesini de beklememelidir. Bir
yandan hadislerden, gelecek biri hakkındaki kayıtlar ve bölümler alınırken diğer
yandan, gelecek kişinin Meryem oğlu Îsa değil, Mesil-i Mesih yani Îsa’nın
benzeri olacağını ileri sürmek düpedüz pişkinlik ve hatta küstahlıktır.

Söz konusu hadislerde dikkate değer ikinci husus, Hz. Îsa’nın
dünya­ya tekrar gelişinde peygamberlik sıfatını taşımayacağıdır. Hz. Îsa
(a.s.)’ya ne vahiy gelecek, ne de kendisi Allah’tan herhangi bir mesaj ve
talimat getirecektir. Ne Hz. Muhammed (a.s.)’in şeriatına herhangi bir ilâve
yapa­cak, ne de İslâm dinini yeniden canlandıracak veya güçlendirecektir. Ne
insanlardan kendisine iman etmelerini isteyecek, ne taraftarlarından müte­şekkil
bir ümmet meydana getirecektir[17].
Hz. Îsa sadece önemli bir görev için dünyaya tekrar gönderilecek ve bu görev de
Deccal fitnesini ortadan kaldırmak olacaktır. Ve geldiği zaman şartlar ve ortam
öyle olacaktır ki, Müslümanlardan hiç biri O’nun Meryem oğlu Îsa olduğundan
şüphe etme­yecektir. Kendisi Hz. Muhammed (a.s.)’in önceden verdiği haberlere
uy­gun olarak dünyaya gelip müslüman topluluğuna katılacaktır. O zaman
Müslümanların lideri ve imamı kim ise, onun arkasında namazını eda ede­cektir ve
o imamın üstünlüğünü kabul etmiş olacaktır[18].
Böylece eskisi gibi peygamberlik sıfatıyla Müslümanlara imamlık etmesi söz
konusu ola­maz. Bilindiği üzere bir cemaatte peygamber yoksa, imamlığı cemaatten
bir kişi yapabilir. Fakat peygamber ortada varken imamlığı da liderliği de o
yapar. Bir bakıma, Hz. Îsa gelip Müslümanların cemaatine alelade bir ferd gibi
iştirak etmekle, kendisinin peygamber olmadığını açıkça itiraf edecektir. Bu
itibarla, O’nun gelişiyle peygamberlik mührünün kırılacağı da söylenemez.

Burada herhangi bir benzetme olmaksızın şunu söyleyebiliriz ki,
Haz­reti Îsa (a.s.)’nın dünyaya gelişi, işbaşında bulunan bir devlet başkanı
dö­neminde eski bir devlet başkanının ziyareti gibi olacaktır. Bu eski devlet
başkanı, işbaşındaki devlet başkanının emrinde önemli bir vazife veya hizmet
yapmış olacaktır. Sokaktaki adam bile, bir memlekette bir cum­hurbaşkanı görevi
başında iken, eski bir cumhurbaşkanının gelişiyle Anayasa’nın rafa
kaldırılamayacağını pekala bilmektedir. Fakat, Anayasa veya Kanun-u Esasi’ye
zarar ancak iki şekilde gelebilir: Birincisi, eski devlet başkanının gelip
tekrar iktidar kolluğuna oturmaya çalışması halinde. İkincisi, insanların eski
devlet başkanının geçmişteki hukuki durumunu inkâr etmeleri halinde. Zira böyle
bir durumda eski cumhurbaşkanının ge­rek anayasal ve hukuki statüsü, gerekse
geçmişteki bütün icraatı tek ka­lemde silinmiş olacaktır. Bu iki durum ortaya
çıkmadıkça herhangi bir anayasal sorun doğmaz. Ayrıca eski cumhurbaşkanının
anayasal durumu da zedelenmez. Bunun dışında, Hz. Îsa dünyaya ilk defa değil
ikinci defa geleceği için nübüvvetin İlhamıyla ilgili gelenek ve kural da
bozulmaz. Fakat kendisi gelip peygamberlik vazifesini tekrar üstlenir,
peygamberlik­le ilgili icapları yerine getirmeye başlar ya da herhangi bir kimse
O’nun geçmişteki peygamberliğini de inkâr ederse Allah’ın koyduğu peygamber­lik
yasasında bir değişiklik olduğu söylenebilir. Fakat, hadisler bu her iki
ihtimali de ortadan kaldırmıştır. Bu hadisler bir yandan, Hazreti Peygam­ber
(a.s.)’den sonra peygamberlik silsilesinin tamamlandığını vurgularken, bir
yandan da Meryem oğlu Îsa (a.s.)’nın tekrar dünyaya geleceğini açıkça ifade
ediyorlar. Bunlar, Hz. Îsa’nın ikinci gelişinin, bir peygamber olarak
olmayacağını da açıkça belirliyorlar. Aynı şekilde, Hz. Îsa’nın gelişiyle
müslümanlar arasında küfür-iman çatışmasının baş gösterme ihtimali de yoktur.
Geçmişteki peygamberlik mertebesini inkâr eden herkes eskiden olduğu gibi kâfir
sayılacaktır. Hazreti Muhammed Mustafa (a.s.) Hz. Îsa’nın peygamberliğini
tanımış ve kabul etmişti ve ümmeti de bunu ima­nının bir parçası olarak
benimsemişti. Aynı durum, Hz. Îsa’nın tekrar dün­yaya geldiği sırada da
olacaktır. Müslümanlar yeni bir peygamberliğe değil, eski mevkii ve payesine
iman edeceklerdir. Aynı durum bugün de müslümanlar için geçerlidir. Dolayısıyla,
bu husus ne bugün nübüvvetin hitamına aykırıdır ne de gelecekte olacaktır.

En son olarak bu hadislerden çıkan bir gerçek de şudur: Hz. Îsa
(a.s.)’nın ortadan kaldırmak üzere dünyaya geleceği büyük fitne yani Deccâl,
Yahudiler arasından doğacaktır. Bu Deccâl kendisine “Mesih” de­dirtecektir.
Doğrusu, Yahudilerin tarihi ve dini inançlarına vakıf olmayan biri bu meseleyi
iyi kavrayamaz. Oysa tarihi okumuş olanlar bilirler ki, Hazreti Süleyman
(a.s.)’ın vefatından sonra İsrail oğulları çöküş dönemine girip, kudret ve
iktidarlarını kaybetmeye başladılar. Nihayet, güçsüz kala­rak Babil ve Asur
İmparatorluğunun en aşağı ve horlanan tabakası haline geldiler. Bu sıralarda
İsrail oğullarının peygamberleri Allah’tan yeni bir “Mesih’in geleceği ve
kendilerini yaşadıkları rezil hayattan kurtaracağı konusunda müjdeler vermeye
başladılar. Bu kehanetler yüzünden Yahudiler kudretli bir hükümdar olan ve
savaşarak memleketleri fetheden Me­sih’i beklemeye koyuldular. Yahudiler bu
hükümdarın kendilerini çeşitli ülkelerden toplayarak Filistin’de birleştirip
büyük bir imparatorluk kura­cağını umut ediyorlardı. Fakat, bu beklentiler
sürerken, umutlarının aksi­ne Hz. Îsa’nın, Allah tarafından Mesih, sade bir
vatandaş ve ordusuz ola­rak dünyaya gönderileceği bildirilince, Yahudiler bir
hayli öfkelendiler. Yahudiler önce Îsa’nın Mesih’liğini tanımamakta direttiler,
sonra O’nu öl­dürmeye yemin eltiler. İşte bundan sonra da dünyanın bütün
Yahudileri hâlâ “Vaadedilen Mesih”i bekliyor ve bu hususta tatlı rüyalar görmeye
de­vam ediyorlar. Yahudilerin literatürü bu Vaadedilen Mesih’in hikayeleriyle
doludur. Talmud ve Rabbi’lerin Edebiyatında bu konuda çizilen renkli tablolar
her Yahudinin gönlünde yaşamaktadır. Yüzyıllardan beri Yahudiler Mesih’in büyük
bir siyasi ve askeri deha olacağına, Nil nehrinden Fırat nehrine kadar uzanan
bütün toprakları zaptedip muazzam bir devlet kura­cağına ve dünyanın her
köşesinden Yahudi milletini toplayarak buraya yerleştireceğine inana
gelmişlerdi.

Şimdi, bir kişi, Ortadoğu’daki son gelişmeleri Hazreti
Peygamber’in haberleri ışığında inceleyecek olursa, Hz. Peygamber (a.s.)’in
hadislerinde bahsedilen ve haber verilen “Vaad edilmiş Mesih”in dünyaya gelmesi
için sahnenin çoktan hazır duruma geldiğini görecektir. Bilindiği gibi, Filistin
topraklarının büyük bir kısmından müslümanlar kovulmuş ve bir kukla İsrail
Devleti kurulmuştur. Bu İsrail ülkesine dünyanın dört bir yanından, özellikle
Amerika’dan, İngiltere’den ve Fransa’dan Yahudiler akın akın gelmektedir.
Amerika ve Batılı ülkeler bu ülkeyi askeri bakımdan son derece güçlendirip,
Ortadoğu’nun barut fıçısı haline getirmişlerdir. Yahudi sermayesi bu Yahudi
devlete su gibi akıyor, Yahudi bilim adamları, iktisat­çı ve teknik uzmanları,
bu devleti, bölgenin en gelişmiş, en müreffeh dev­leti haline getirmek için
uğraş veriyorlar. Bu devletin liderleri de, “vaadedilmiş toprakların tümünü ele
geçirmek ve etrafa yayılmak konusundaki kötü emellerini gizlemeye hiç lüzum
görmemişlerdir. Hayallerinde yaşat­tıkları “Büyük İsrail Devleti’ni kurma ve
geliştirme amacından hiç caymamışlardır ve hatta bunun için düzmece haritalar da
hazırlamışlardır. Bu haritalarda Suriye, Lübnan ve Ürdün’ün bütünü, Irak’ın
büyük bir kısmı, Türkiye’nin İskenderun ve Hatay, Mısır’dan Sina yarımadası ve
Suudi Arabistan’dan aralarında Medine-i Münevvere’nin de bulunduğu yukarı Hicâz
ve Necd bölgelerini İsrail toprakları içinde göstermektedirler. Bu­günkü
uluslararası gelişmelere de bakılırsa, İsrailliler önümüzde patlak verebilecek
büyük bir çarpışma ya da Dünya savaşı sırasında göz koyduk­ları toprakları yeni
kurdukları devletlerine kalmaya ve ilhak etmeye çalı­şacaklardır. Herhalde, tam
bu sırada büyük Deccâl, kendisinin “Vaadedi­len Mesih” olduğunu iddia ederek
ortaya atılacaktır. Bu Deccâl’in ortaya çıkması haberini Hz. Peygamber bize
açıkça vermiş, ayrıca o sıralarda Müslümanların büyük zorluk çekeceğini
bildirmiştir. Hazreti Peygamber (a.s.) bu sebeple, hem kendisinin hem ümmetinin
Mesih-i Deccâl’den kur­tulması için Allah’a yalvarmıştır.

İşte bu Mesih-i Deccâl’e karşı koymak üzere Allahu Teâlâ
herhangi bir Mesih Benzeri (Mesil-i Mesih)ni değil, Yahudilerin 2.000 yıl önce
Al­lah’ın peygamberi olarak kabul etmedikleri ve fikirlerince çarmıha
gerdik­leri gerçek Mesih (a.s.)’i dünyaya gönderecektir. Bu gerçek Mesih (a.s.)
Hindistan’da, Afrika’da veya Amerika’da değil, Şam’da dünyaya inecektir. Zira,
savaş için cephe buralarda açılacaktır. Haritaya baktığınızda, Şam’ın İsrail
sınırından ancak 50-60 mil uzaklıkta bulunduğunu göreceksiniz. Daha önce
naklettiğimiz hadislerde gördüğünüz gibi Deccal 70 bin asker ile Suriye’ye girip
Şam kapılarına dayanacaktır. Tam bu nazik anda Şam’ın doğu kesiminde beyaz bir
minarenin yanında Meryem oğlu Îsa sa­bah vakti ortaya çıkacak, Müslümanlarla
beraber namaz kılacak ve Müslümanlarla birlikte Deccâla yürüyecektir. Muharebede
yenilgiye uğrayacak olan Deccâl, Afik tepesine (Bk. Hadis: 21) çekilecek, daha
sonra İsrail’e kaçacaktır. Hz. Îsa (a.s.) onu takip edecek ve bugün Lod
Havaalanının bu­lunduğu mevkide hayatına son verecektir (Bk. hadisler: 10, 14,
15). Bun­dan sonra Yahudiler teker teker kılıçtan geçirilip dünyadan tamamıyla
te­mizleneceklerdir (Bk. Hadisler: 9, 15, ve 217.) Bununla beraber, Hz.Îsa’nın
gerçek ilân etmesiyle, Hıristiyanlıkta yeryüzünden kalkmış olacak­tır. (Bk.
Hadisler: 1, 2, 4, 6). Nihayet bütün milletler ortadan kalkıp tek bir İslâm
ümmeti haline gelecektir (Bk. hadis: 6, 15).

İşte bu gerçekler, hadisi şeriflerden açıkça ortaya çıkıyor.
Bundan sonra, memleketimizde “Vaadedilen Mesih” adıyla oynanan oyunun ne maksat
ve hedefler taşıdığını pekiyi anlayabiliriz. Akl-ı selim sahibi her müslümanın,
artık bunun tehlikeli bir oyun ve hile olduğunu anlamasında herhangi bir şüphe
kalmamıştır.

Bu hile ve tertibin en gülünç yanı, yukarıdaki kehânetlerin
kendisine ait olduğunu iddia eden zâtın, kendisini Meryem oğlu Îsa alarak
gösterme sevdasında hata üstüne hata işlemiş olmasıdır. Bakın, bu hususta ne
gibi te’villerde bulunuluyor.

“O (yani Allahu Teâlâ), ‘Berâhin-i Ahmediye’ (Mirza Gulam
Ah­med’in yazdığı Urduca kitabın adi)nin üçüncü bölümünde, adımı ‘Mer­yem’
koydu. Sonra Berahin-i Ahmediye’de belirtildiği gibi, iki sene ‘Meryem’lik
sıfatıyla yetiştirildim… Daha sonra, Meryem gibi, Îsa’nın ruhu ba­na duhul
etti ve sembolik olarak hamile kaldım… Sonra, aradan birkaç ay geçti, ki bu
süre 10 aydan fazla değildi. Berahin-i Ahmediye’nin dördüncü bölümünde yer alan
ilhamlar yoluyla ben Meryem’den Îsa’ya dönüştürül­düm. Netice itibarıyla, ben
Meryem oğlu Îsa’yım (Nuh’un gemisi kısmı, s. 78, 89).”

Dikkat buyurursanız bu zât önce kendisinin Meryem olduğunu
söylü­yor, sonra hamile kalıyor ve kendi kamından yine kendisi Meryem oğlu Îsa
olarak dünyaya geliyor! Doğmasına doğmuş ama daha sonra bir pü­rüzle
karşılaşmış. Çünkü hadis kitaplarında Meryem oğlu Îsa’nın Şam’da ortaya çıkacağı
belirtilmiştir. Bilindiği gibi, Şam binlerce yıldan beri Suri­ye’nin önemli
kentlerinden biri ve başkentidir. Bu zât, bu zorluğu şöyle halletmeye
çalışmıştır:

“Burada Şam kelimesi üzerinde de biraz durmak isliyorum. Bunun
açıklamasını Allahu Teâlâ bana yapmıştır. Şam’dan bildiğimiz Şam kaste­dilmiyor,
aksine Şam’dan, Yezid ve onun gibi düşünce ve karakterlere sa­hip olan kişilerin
bulunduğu yer kastediliyor… Kadiyan (Mirza Gulam Ahmed’in doğup büyüdüğü ve
peygamberliğini ilan ettiği, Pakistan’ın Pencap Eyaletinde bulunan küçük kasaba)
kasabasının etrafında Yezid’in düşüncesi ve huyunda olan pek çok kişi var ve bu
açıdan Şam’a benzemek­tedir”. (Evhâm’ın Def i “İzâle’yi Evham” s. 63-73).

Bundan sonra da yine bir zorluk vardı. Hadislere göre, Meryem
oğlu beyaz bir minarenin yanında ortaya çıkacaktı. Bizim “Mesih” bununda bir
çaresini düşündü ve gelip bu minareyi kendisi yaptırdı. Saf ve sade müslümanlar
için, adı geçen minarenin hadislere göre daha önceden bu­lunması gerekirken
“Vaadedilen Mesih’in bunu sonradan istediği yerde yaptırdığını düşünme ve
anlamalarının mümkün olmadığı hesaplanmış ol­sa gerek.

Son bir pürüz daha vardı ve bu kolay bir mesele değildi.
Hadislere göre, Meryem oğlu Îsa, Deccâl’i Lod kapısında öldürecekti. Bu zor
mese­lenin üstesinden gelinmek için türlü çeşit te’vil ve hilelere başvuruldu.
Bazen, Lod’un, Kudüs’ün köylerinden biri olduğu teslim edildi (Evhâm’in Defi,
İzâle-yi Evham, Lahor baskısı, s. 220). Bazen, Lod kelimesinin as­lında yersiz
kavga çıkaran kişiler için kullanıldığı ileri sürüldü. Yani bu zât’a göre,
Deccâl’in yersiz ve sebepsiz çıkardığı kavga ve olaylar son haddini bulunca, bu
kavga ve tartışmalara son verilecektir. (Evhamın Defi, s. 730). Fakat bunlar da
tatmin edici bulunmayınca, Lod’tan, Ludhiyana (Hindistan’ın Pencap Eyaletinde
bulunan bir kent) şehri kastedildiği, bu şehrin kapısında Deccâl’in
öldürülmesinden de bütün muhalefet ve karşı koymalarına rağmen, Mirza Gulam
Ahmed’in eline ilk önce bu kent­te biat edilmesi kastedildiği iddia edildi
(el-hud’a, s. 91).

Bu te’vil ve sudan gerekçeleri gören herkes, Mirza Gulam
Ahmed’in peygamber ve “Vaadedilen Mesih” olarak ortaya çıkışının düpedüz bir
ya­lan ve sahte bir kişiliğe bürünme olayından başka bir şey olmadığını he­men
anlayacaktır.

5.4. AHMEDÎ VEYA KADIYANÎLERİN BATIL
FİKİRLERİNİN REDDİ

5.4.1.
Nass’lardan Kaçış

Bir mesele, Allah (cc.) ve O’nun Rasûlü (a.s.) tarafından açık
seçik nass’lar ile halledilmişse, bu sahih nassları bir yana bırakıp, aslında
ko­nuyla doğrudan ilişkisi olmayan başka âyet ve hadislerden gelişigüzel
an­lamlar çıkarmak hakikaten büyük bir günah ve dalalet olup, açıkça Allah’a ve
Peygamber (a.s.)’e isyan etmektir. Cenab-ı Allah ve Rasûlullah (a.s.)’ın emir ve
talimatına alenen karşı gelip başka bir yol tutmak şirktir. Ama bundan daha
korkunç olanı, Allah ve Resûlü’nün emir ve talimatına tam aykırı hareket
etmesine rağmen bu davranışı yine Allah ve Rasûlü’nün söz ve buyruklarına başka
başka anlamlar vermek suretiyle haklı çıkarmaya çalışmaktır.

Bu gibi iş yapanların içtenlikle Allah ve Rasûlü’nü tanıdıkları
şüpheli­dir. Efendimiz, Muhammed Mustafa (a.s.)’nın son peygamber olup olma­ması
sorunu, ya da kendisinden sonra herhangi bir peygamberin gelip gel­memesi
meselesi hakkında karar vermek maksadıyla (Nisa; 49) ve (A’raf; 35) sûrelerine
baş vurmamız ancak bazı belli nasslarda Allah Ve Rasûlü’nün kesin açıklamalarda
bulunmadıkları durumda gerekebilirdi. Fakat, daha önce gördüğümüz gibi, Kur’ân-ı
Kerim’in “Hatem-en Nebiy­yin” ayetinde ve Hz. Peygamber’in sayısız hadislerinde
bu hususta sarih ve kesin açıklamalar yapılmışken sadece yukarıdaki ayetlere
müracaat et­mek ve bunlardan sarih nassları tam tersine mana çıkarmak en azından
Allah’tan korkmayan ve öldükten sonra O’nun huzuruna çıkmayacağına inanmış olan,
doğru yoldan sapmış bir kişinin tavrı ve hareketi olabilir. Bu meseleyi şöyle
bir misalle açıklamak mümkündür. Diyelim ki, Pakis­tan Ceza Kanunlarının belli
bir maddesine göre belli bir fiil kesin suç sa­yılmıştır. Ancak bir kişi
kalkıyor ve bu maddeyi yok sayarak diğer ceza ve medeni kanunlarda, bir tek
cümle, bent ve hatta bir tek kelimeyi, bu fii­lin suç olmadığını göstermek için
araştırmaya koyuluyor. Böyle tuhaf ve saçma bir davranış, dünyanın hiçbir adlî
ve idarî mercileri tarafından dik­kate değer sayılmazken Yüce Allah’ın
mahkemesinde geçerli kabul edile­bilir mi?

5.4.2. Zoraki
Deliller

Ayrıca, Ahmedî veya Kadiyani’lerin bin bir kuyudan su getirip
tahrif ve te’vile çalıştıkları âyet ve hadisleri okuyan bir kişi, bunların
aklının nerede olduğuna hayret ediyor ve zorla çıkarmak isledikleri anlamlardan
ta­mamıyla farklı anlamlar görünce şaşıp kalıyor. Bu beylerin boy hedefi, daha
doğrusu deneme tahtası yaptıkları ayetlere isterseniz göz. atalım:

Kur’ân-ı Kerim’in Nisa Suresi’nin 49 ncü âyeti şöyledir: “Kendi
nefis­lerini temize çıkaranları görmez misin? Öyle değil, Allah dilediğini
temi­ze çıkarır. Onlara hurma çekirdeğinin ince ipliği kadar bile zulüm
yapıl­maz.” Burada anlatılmak istenen nokta, Allah ve Peygamberi’ne itaat
edenlerin yerinin sıddîk, salih ve şehitlerle beraber olmasıdır. Bundan, Al­lah
ve Resûlü’ne itaat edenlerin, ya peygamber ya sıddîk, salih veya şehit­ler
olabileceği nereden çıkarılıyor? Sonra, Hadid Süresinin 19. âyetine ba­kın:
“Allah’a ve peygamberlerine iman edenler, Rabbları katında çok sa­dık olanlarla,
şehitler gibidirler.” Bundan anlaşılacağı gibi, iman ve itaatin meyvesi, Allah
katında sâdık ve şehitlerin mertebesine yükselmektir. Pey­gamberlere gelince,
onları görmek, onlara refakat etmek en büyük şereftir. Bir hayır iş ve sevaplı
fiilin meyvesi nebi veya peygamber olmak değildir. Zâten yukarıdaki âyetlerde de
Allah’a ve Resûlü’ne itaat etmekle bir kişi­nin peygamber olabileceği hiçbir
şekilde ifade edilmemiştir. A’raf Sûresinin 35. ayetinde söylenen, “Ey Adem
oğulları, size içinizden ayetlerimi anlatan peygamber geldiğinde, ittika edip,
ıslah-ı hal edenlere korku yoktur” sözleri ise aslında aynı sure’nin 11.
âyetinden 36. âyetine kadar devam eden konu ile ilgilidir. Bu ayetler bir arada
incelendiğinde Allahu Teâlâ’nın, kullarıyla söz konusu konuşmasının dünyanın,
göklerin ve hatta bütün kâinatın yaratıldığı sırada geçtiği anlaşılacaktır.
Şimdi bir yandan, insanların henüz yaratıldığı ve peygamberlerin çeşitli
devirlerde dünyaya gönderileceği gerçeğini, bir yandan da bu ayetteki sözleri
gözü­nüzün önünde bulundurun. Acaba bu durumda, bu ayette Hz. Peygamber
(a.s.)’den sonra ortaya çıkacak peygambere itaat edilmesi gerektiği emri­nin
bulunduğunu söyleyebilir misiniz? Bu ayetin yakından ilgili olduğu bir hadise
varsa o da, Hz. Adem ve zevcesinin Cennet’ten çıkarılıp yeryü­züne gönderilmesi
ve insanların O’na ve O’ndan sonraki peygamberlere itaat etmeleridir.

5.4.3. A’râf
Sûresinin 35. Ayetinin Gerçek Anlamı

Ahmedî veya Kadiyanîlerin yaptıklarının tersine A’raf suresinin
35. âyetini siyâk-u sibak ile incelediğimizde, Allahu Teâlâ’nın burada
gerçek­ten ne dediğini daha iyi anlayabiliriz. Aslında, 35. âyette geçen sözler,
A’raf sûresinin 2. rükû’sundan 4. rükûsuna kadar devam eden konunun bir
parçasıdır. İkinci rükü’da Hz. Adem ile Havva’nın hikâyesi anlatılmış, da­ha
sonra üçüncü ve dördüncü rükü’da kıssadan hisse çıkarılmıştır. Bu çer­çeve
içinde 35. âyeti okursak, “ey Adem oğulları” diye başlayan sözlerin, dünya ve
kâinatın yaratıldığı /-.amana ait olduğunu anlarız. Bu sözlerin, Kur’ân-ı
Kerim’in Hz. Peygamber’e indirildiği zamanla hiç ilgisi yoktur. Başka bir
deyimle, kâinat yaratılırken, Yüce Allah, insanları, kurtuluşları­nın
peygamberlerinin getirecekleri emir ve talimata uymalarında olduğu­nu tenbih
etmiştir.

Otuz beşinci âyette yer alan ifade ve benzerleri, Kur’ân-ı
Kerim’de üç ayrı yerde ve üçü de Adem ile Havva olayı ile ilgili olarak
geçmiştir. Bi­rinci ayet, Bakara sûresinde(38.) ikinci ayet, A’raf sûresinde
(35.) ve üçüncü âyet, Tâhâ sûresinde (123.)dir. Bu üç âyetin muhtevası ve
şartları ile ortamı da hemen hemen aynıdır. Kur’ân-ı Kerim’in belli başlı bütün
müfessirleri, diğer âyetler gibi A’raf sûresinin 35. âyetinin de Hz. Adem ve
Havva ile ilgili olduğu konusunda birleşiyorlar. Nitekim, Allâme İbn Cerir,
kendi tefsirinde, Hz. Ebu Seyyâr-üs Sülemî’nin şu sözlerine yer ver­mektedir:
“Allah Teâlâ, burada Hz. Adem ile ümmetine aynı anda hitap etmiştir”. İmam Râzi
de Kur’an-ı Kerim’in tefsirinde şöyle demektedir: “Burada, Allah’ın, Hz.
Muhammed (a.s.)’e hitap ettiği düşünülürse, o za­man bütün ümmetlere kendi
sünnetini bildirdiği anlaşılacaktır. Zira, Hz. Peygamber, âlemlerin rahmeti ve
peygamberlerin sonuncusudur.” Allâme, Alûsi, “Tefsir-i Ruh-ul Me’ânî”sinde
şunları söylemekledir: “Burada, ‘Adem oğulları’ deyimini, sadece Hz. Rasûl-ü
Ekrem (a.s.)’in ümmeti ola­rak kabul etmek, zahiri mana ve mantığa aykırıdır.
Çünkü, burada tek peygamber değil, ‘peygamberlere mahsus ‘rasûl’ kelimesi
kullanılmıştır.” Allâme Alûsî’nin tefsirine göre, burada Allah’ın sadece Hz.
Muhammed (a.s.)’in ümmetiyle konuştuğu farz edilirse, o zaman, “sizlere
peygamberler gelecek” deyimi kullanılmamalıydı, çünkü müslüman ümmetine tek bir
Rasûl (a.s.)’dan başka bir rasûlün gelmesi söz konusu değildir.

5.4.4. Mü’minûn
Sûresinin 51. Ayetinin Anlamı

Mü’minûn sûresinin 51. âyetini de siyak-u sibak’tan ayırmazsak,
Ahmedî veya Kadiyanî’lerin çıkardığı anlam çıkmaz. Bu âyette anlatılan konu
ikinci rükû’dan başlıyor ve aynı şekilde devam ediyor. Arada geçen âyetlerde Hz.
Nuh’tan başlayarak, Meryem oğlu Îsa’ya kadar çeşitli çağ­larda peygamberler ile
ümmetlerinin durumundan bahsedilmiştir. Bu âyetlerde her yerde ve her devirde
peygamberlerin tek bir vaaz ve tek bir telkinde bulundukları, hepsinin takip
ettikleri yolun aynı olduğu ve hepsi­ne Allah’ın rahmet feyzinin yağdığı dile
getirilmiştir. Bu âyetlerde, pey­gamberler ve onlara itaat edenlerin durumuna da
değinilmiştir. Bu açıkla­manın ışığında söz konusu ayette ne denildiğine
bakalım. Ayet şöyledir: “Ey peygamberler, temiz ve helal şeylerden yeyin. Güzel
amel işleyin. Ben sizin yaptıklarınızı bilirim.” Burada, Ahmedîlerin dediği
gibi, “Ey peygamberler, ki siz, Muhammed (a.s.)’den sonra geleceksiniz, temiz ve
helâl şeylerden yiyin” denmiyor. Demek istenen şey apaçık ortadadır. Ya­ni
Allahu Teâlâ, Hz. Nuh (a.s.)’dan Hz. Muhammed (a.s.)’e kadar dünyaya gelen bütün
peygamberlerden helâl rızık yemesini ve iyi amel yapmasını
istemiştir.                                               
                                                                                                                                                                                                                     

Müfessirler, bu âyette de, Hazreti Muhammed (a.s.)’den sonra
pey­gamberlik kapısını açacak şekilde herhangi bir anlam çıkarmamışlardır. Bu
konuda tereddüdü olanlar çeşitli tefsir kitaplarının ilgili bölümlerini
okuyabilirler.

5.4.5.
Kadıyanî’lerin, Hadislerden Çıkardıkları Yanlış Deliller

“Eğer Muhammed (a.s.)’in oğlu İbrahim yaşamış olsaydı, peygamber
olurdu” yolundaki hadisi Kadiyanîler kendi davaları lehinde kullanıyorlar. Ama
bu delil de diğer asılsız iddiaları gibi, yanlış ve geçersizdir.
Geçer­sizliğinin nedenlerini de şöylece sıralayabiliriz.

Birincisi, bu hadisin rivâyeti zayıftır ve kaynağı da sağlam
değildir. Bu nedenle, muhaddisler bunun sağlam ve güvenilir bir hadis olmadığına
işaret etmişlerdir.

İkincisi, Nevevî ve İbn-i Abdulberr gibi tanınmış muhaddisler bu
ha­disin hiç güvenilir olmadığına kanaat getirmişlerdir. İmam Nevevî, “Teh­zib
ul-Esmâ’ ve’l Lügât” adlı kitabında şöyle demiştir:

“Daha sonradan gelenlerin, İbrahim’in hayatta olması halinde
pey­gamber olacağı yolunda ettikleri rivayet, batıldır. Bu, gaip ile ilgili
mese­leler hakkında gereksiz ahkâm kesmeye kalkışmak ve hiç düşünmeden büyük
lâflar söylemekten başka bir şey değildir.” Allame İbn-i Abdulberr ise
“Temhîd”de şöyle yazmaktadır:

“Bunun ne gibi bir rivâyet olduğunu anlamam zordur. Hz. Nuh’un
(a.s.) evlâdının peygamber olmadığına şahidiz. Halbuki, peygamberin evlâdının da
peygamber olduğu gibi geçerli bir kural olsaydı, o zaman bu­gün herkes nebi ve
peygamber olacaktı, zira biz bugün hepimiz Hz. Nuh’un evlatları sayılırız.”

Üçüncüsü, çeşitli hadis kitaplarında, bu rivâyetin, Hz.
Peygamber’e değil, sahabelere ait olduğu belirtiliyor. Muhaddisler aynı zamanda
açık­lamalarda bulunup, Hz. Muhammed (a.s.)’den sonra herhangi bir peygam­berin
doğacağı söz konusu olmadığı için, Cenab-ı Allah’ın İbrahim’i yanı­na
çağırdığına işaret etmişlerdir. Meselâ, Sahih-i Buhârî’de yer alan şu ha­dise
bakın:

“İsmail bin Ebi Halid diyor ki, ben Abdullah bin Ebû Evfâ’ya
sordum, ‘siz Rasûlullah (a.s .)’ın oğlu İbrahim’i gördünüz mü?’ Dedi ki, ‘o
bebek­ken vefat etti’, eğer Allahu Teâlâ, Hz. Muhammed (a.s.)’den sonra bir
pey­gamber göndereceğine karar vermiş olsaydı, o zaman oğlu yaşamış ola­caktı.
Ama, Hz. Peygamber (a.s.)’den sonra başka bir peygamber yoktur”. (Buhari,
Kitab’ul Edep, Peygamberlerin İsmi Bölümü).

Buna benzer bir hadis, Hazreti Enes (r.a.) tarafından rivâyet
edilmiş­tir. İlgili sözler şunlardır:

“Eğer o (İbrahim) yaşasaydı, nebi olacaktı, ama yaşayamadı.
Çünkü Nebiniz (Hz. Peygamber) son Peygamber’dir” (Tefsir-i Ruh ul Me’ânî, cilt:
22, s. 3).

Dördüncüsü, sahabeler, muhaddisler ve diğer ulema bu konuda
gere­ken açıklamaları yapmamış olsalardı dahi, bu hadisin sağlam ve güvenilir
olmadığı yine de ortaya çıkacaktı. Çünkü, Hadis ilminin başlıca kuralla­rından
biri de, tek bir rivâyetin genelde hadislerin muhtevası ve ruhuna aykırı olması
halinde, bu hadisin veya rivâyetin dikkate alınmaması yö­nündedir. Şimdi,
peygamberlik kapısının Hz. Muhammed (a.s.)’den sonra tamamıyla kapandığı yolunda
sayısız muteber hadis dururken böylesine zayıf bir rivâyete itibar edilebilir
mi?

5.4.6. Son Söz

Gerek Kur’ân-ı Kerîm, gerekse hadis-i şeriflere göre
peygamberliğe iman, dinin esaslarından biridir. Böylesine önemli bir konuda
Cenab-ı Hak ve Rasûlullah’ın, insanları karanlıkta bırakmaları düşünülemez. Bu
sebeple, peygamberliğin hitamı meselesine tam bir açıklık ve kesinlik
ge­tirilmiştir. Zâten Hazreti Muhammed (a.s.)’den evvel hiçbir zaman,
pey­gamberlik silsilesinin tamamlandığı, bundan böyle herhangi bir peygam­berin
gelmeyeceği belirtilmemişti. Çünkü, peygamberlik kapısı açıktı ve peygamberlerin
gelişi durmamıştı. Bu itibarla, bir kimsenin peygamberlik silsilesi bitmiştir
diye söylemesi söz konusu bile değildi. Bunun aksine, peygamberler kendilerinden
sonra gelecek peygamberler hakkında bir ta­kım kehânet ve işaretlerde
bulunurlardı ve kendi ümmetlerinden onlara itaat etmelerini isterlerdi. Fakat bu
âdet ve anane Hazreti Peygamber efen­dimiz (a.s.)’in dünyaya gelmesinden sonra
ortadan kakmış oldu. Bu nok­tayı hem Kur’ân-ı Kerim, hem de hadisler ehemmiyetle
ortaya koydular. Hem Allah, hem de O’nun sevgili Rasûlü daha sonra herhangi bir
pey­gamberin gelmeyeceğini önemle belirttiler.

Ahmedî veya Kadiyanîler “Hâlim’ün Nebiyyin” veya “Hatem
en-Nebiyyin” deyimini canlarının istediği gibi kullanmalarım ve bundan
kendi­lerine göre bir takım anlamlar çıkarmaya çalışmalarına rağmen hiç
olmaz­sa, bu deyimin bir anlamının da “peygamberlerin sonuncusu” demek oldu­ğunu
her halde kabul ediyorlardır. Ayrıca, milyonlarca müslümanın, İslâm dininin
doğuşundan bu yana bu kelimelerden aynı mânâyı çıkardıkla­rının da herhalde
farkındadırlar. O halde, Yüce Allah ile sevgili Peygam­beri’nin, muazzam
müslüman camiasında, ancak devede kulak misali olan Ahmedî veya Kadiyanîlerin
anlayabileceği şekilde muğlak ve anlamsız bir deyim kullanabilecekleri
düşünülebilir mi, Allah korusun doğruyu, bir elin beş parmağı kadar olan sadece
bu İnsanlar mı biliyorlar? Buna karşı­lık, Yüce Allah, Hz. Rasûl sahabeler,
yüzlerce ve binlerce ulema, muhaddis, müfessir, fakih ve diğer milyonlarca
mü’min 14 asırdan beri bu deyi­mi yanlış mı kullanıp anlaya gelmişlerdir?

Onun için, bu hususta kim ne derse desin, ne kadar sempatik
yüzle ve ifade ile gelirse gelsin, ne kadar tatlı dil kullanırsa kullansın ne
kadar çok başarılı işler yaparsa yapsın, onun peygamberlik iddialarını hiç
düşünme­den elimizin tersiyle bir yana atacağız. Çünkü yeni bir peygamberin
gel­meyeceğinden eminiz. Hz. Muhammed (a.s.)’den sonra peygamberliğe son
verilmiş ve peygamberlerin gelişi durmuştur. Peygamberlik iddiasın­da bulunan
herkesi şiddetle tekzip edeceğiz, lanetleyeceğiz. Bunu yapma­mız küfür bile
sayılsa hiç çekinmeyeceğiz, hiç yılmayacağız. Çünkü biz bu hususta kendimizin
doğru yolda olduğundan tamamıyla eminiz ve biz kıyamette Yüce Allah’ın huzuruna
çıktığımızda kendimizi Kur’ân-ı Ke­rim’in açık ifadeleri ile Hz. Peygamber’in
mübarek hadisleriyle savunaca­ğız!

Üçüncü Bölüm: HZ. MUHAMMED (A.S)’İN PEYGAMBERLİĞİNİN ZARURETİ VE BUNUNLA İLGİLİ
DELİLLER

3.1. GEÇMİŞTEKİ PEYGAMBERLERDEN SONRA HZ. MUHAMMED (A.S.)’E PEYGAMBERLİK
VERİLMESİNİN SEBEPLERİ

3.1.1. Araplar Öteden Beri Bir Peygambere İhtiyaç Duyuyorlardı

3.1.2. “Açık Bir Delil”in Gereği

3.1.3. Hz. Muhammed (a.s.)’in Arabistan’da Doğmasının Hikmeti

3.2. HZ. MUHAMMED (A.S.)’İN PEYGAMBERLİĞİNİ AKIL PLÂNINDA TARTIŞMAK

3.2.1. Bin Dört Yüz Yıl Önceki Dünya

3.2.2. Arabistan’da Durum

3.2.3. Kişiliği ve Karakteri

3.2.4. Zihnî ve Ruhi Dünyasında Değişiklik

3.2.5. Kurtuluş Çağrısı

3.2.6. Halkın Tepkisi

3.2.7. Baskı ve Zulme Karşı Direniş

3.2.8. Tutum ve Davranışındaki İkinci Büyük Değişiklik

3.2.9. Güzel Ahlâk

3.2.10. Yeni Bir Çağ Açan

3.2.11. Çok Yönlü Şahsiyet

3.2.12. Çevresini Aşan Bir Şahsiyet

3.2.13. Tarihi Oluşturan Şahsiyet

3.3. HZ. MUHAMMED’İN PEYGAMBERLİĞİ LEHİNDE KUR’AN’IN İLERİ SÜRDÜĞÜ DELİLLER

3.3.1. Ümmiliğin Nübüvvet İle İlgisi

3.3.2. Nübüvvet’ten Önceki Yaşantısı da Bir Delildir

3.3.3. Kur’ân-ı Kerim Mu’cizevî Bir Kelâm ve Peygamberliğin Delilidir

3.4. HZ. PEYGAMBER’İN DOĞUŞUYLA İLGİLİ TEVRAT VE İNCİL’İN NAKLETTİĞİ HABERLER

3.4.1. Hz. Îsa’nın Meşhur Bir Sözü

3.4.2. Tevrat’ın Nakilleri

3.4.3. İncil’de Hz. Muhammed’in Peygamberliğine İlişkin Haberler

3.4.3.1 “Muhammed” ile “Ahmed”

3.4.3.2. Hz. Mesih, Hz. İlyas ve “O Nebi”

3.4.3.3. Yuhanna İncil’inde Geçen İbareler

3.4.3.4. Yukarıda Geçen İbarelerin Anlamı

3.4.3.5. Dünyanın Lideri Olacak

3.4.3.6. “Munhamanna”

3.4.3.7. Necaşi’nin Şehadeti

3.4.3.8. Barnabas İncili

3.4.3.9. Barnabas İncili Hakkında Bazı Temel Bilgiler

3.4.3.10. Hıristiyanlar Neden Barnabas İncili’ne Karşı Çıkıyor?

3.4.3.11. Barnabas İncili’nde Yer Alan Açık işaret ve Haberler

3.4.4. Üç Şüphe’nin Giderilmesi

 

Üçüncü Bölüm: HZ. MUHAMMED (A.S)’İN
PEYGAMBERLİĞİNİN ZARURETİ VE BUNUNLA İLGİLİ DELİLLER

3.1. GEÇMİŞTEKİ PEYGAMBERLERDEN SONRA
HZ. MUHAMMED (A.S.)’E PEYGAMBERLİK VERİLMESİNİN SEBEPLERİ

“Ve gerçek şudur ki, geçmiştekilerden sonra Kitabın vârisi
olanlar ıstıraplı bir şüphe içinde bulunuyorlar” (Şûra; 15)

Her peygamber ve onu takip eden diğer peygamberlerin devri
geçtik­ten sonra, Kitabullah son nesillere gelinceye kadar bir hayli tahrife
uğra­mış ve bu nedenle İnsanlar, kitaba inanmakta tereddüt etmişlerdi. Allah’ın
kitapları hakkında insanların bu tutumu şöyle açıklanabilir. Tevrât ile İn­cil
eski hüviyetlerini tamamıyla kaybetmişlerdi. Bu kitapların ne muhteva ne de
dilleri korunabilmişti. Allah’ın kelâmı, tefsir, te’vil, tarihi ve semavi
rivayetler, efsaneler ve din adamlarının farklı yorumlarıyla tanınmaz hale
gelmişti. Tercümeleri o kadar kabul gördü ve yayıldı ki asılları ortadan
kayboldu. Bu kitaplarla ilgili tarihi vesika ve deliller de ya iyice muhafaza
edilmedi ya da kasten ortadan kaldırıldı. Sonuçta, ellerdeki nüshaların Hazreti
Musa veya Hazreti Îsa’nın Allah’ın kelâmı olarak insanlara takdim ettikleri
nüshaların aynısı olup olmadığını tesbit etmek de zorlaştı. Bunun yanı sıra,
azizler, rahipler, din ve bilim adamları bu kitaplarla ilgili olarak din,
ilâhiyat, felsefe, hukuk, fizik, psikoloji ve sosyal bilimleri ilgilendiren
öylesine karmaşık tartışmalar açtı ve ideoloji ile doktrinler ortaya attılar ki,
İnsanlar için doğru yolu bulmak büsbütün güçleşti. Allah’ın kitabı asıl şekli ve
güvenilir haliyle ortada bulunmadığı için insanların, Hak ile Batıl’ı ayırt
edecek bir belge veya kaynağa başvurmaları tamamıyla imkan­sızlaştı.

Arabistan’a Hak dininin ışıkları ilk defa, tarihten önce yaşamış
olan Hz. Hûd (a.s.) ve Hz. Salih (a.s.) sayesinde girmişti. Daha sonra Hz.İbrahim
(a.s.) ve Hz. İsmail (a.s.)in devri başladı. Bu iki peygamber, Hz. Mu­hammed
(a.s.)’den yaklaşık 2500 yıl önce yaşamışlardı. Hz. Muhammed (a.s.)dan önce
Hicaz topraklarına gönderilen en son peygamber ise Hz. Şuayb (a.s.) idi.

3.1.1. Araplar
Öteden Beri Bir Peygambere İhtiyaç Duyuyorlardı

“Bunlar yemin ederek diyorlardı ki, kendilerine bir uyarıcı,
korkutu­cu gelirse, dünyanın her milletinden daha dindar ve dürüst
olacaklardır.” (Fâtır; 42)

Arabistan halkı ve özellikle Kureyşliler, Hz. Peygamber’in
nübüvve­tinden önce Yahudiler ile Hıristiyanların bozuk ahlâkını görerek işte
böyle yakınıyorlardı. Aynı konuya En’âm suresinde de değinilmiştir:

“Bu kitabın gelmesinden sonra artık siz diyemezsiniz ki, bu
kitap biz­den önceki iki topluluğa verilmişti ve bizim onların ne okuduğundan
ha­berimiz yoktu. Artık siz diyemezsiniz ki, Kitap bize nâzil olsaydı, biz
on­lardan daha dindar ve yüksek ahlâklı olacaktık.” (En’âm; 156-157)

Saffât sûresinde de aynı konuya şöyle değinilmektedir.

“Bunlar daha önce diyorlardı ki, keşke bizde geçmiş kavimlerin
zikri (kitabı) olsaydı biz Allah’ın güzide kulları olacaktık.” (Sâffât; 167-169)

3.1.2. “Açık Bir
Delil”in Gereği

“Ehli kitap ve müşriklerden kâfir olanlar, kendilerine Allah’tan
açık bir delil, (yani) kutsal kitapları okuyan bir peygamber gelmedikçe kendi
(küfürlerinden) vazgeçmeyeceklerdi”. (Beyyine; 1-2)

Demek oluyor ki, kâfirlerin küfürlerini terk etmelerinin tek
çaresi, bir peygamberin kesin delillerle gelip, neyin doğru neyin yanlış
olduğunu açıkça kendilerine anlatmasıydı. Bu demek değil ki, bu parlak ve açık
delillerin gelmesiyle kâfirlerin hepsi bir anda küfrü terk edeceklerdi. Bu
ko­nuyu şöyle izah etmek lâzımdır: Açık bir delilin yokluğunda müşrik ve
kâfirlerin acıklı durumlarından kurtulmaları büsbütün imkânsızdı. Fakat delilin
gelmesiyle onlardan bazısı için kurtuluş yolu açılmış olacaktı. Kü­fürlerinden
vazgeçmeyen ve hatalarında ısrar edenlerin sorumluluğu ise kendilerine ait
olacaktı. Hiç olmazsa, bundan böyle Allah’ın kendilerine hidayet yolu
göstermediğini öne süremezlerdi. Kur’an-ı Kerim’de bu hu­sus muhtelif
vesilelerle muhtelif şekillerde dile getirilmiştir. Meselâ, Nahl sûresinde,
“doğru yolu gösterme sorumluluğu Allah’a aittir” denilmiştir. (Ayet; 9). Leyl
sûresinde şöyle buyurulmuştur: “Yol göstermekten Ben sorumluyum” (âyet; 12).
Nisâ sûresinde şu satırlara rastlanır: “(Ey nebi), Nuh ve daha sonraki
peygamberler gibi senin tarafına vahiy gönderdik. Bu peygamberler müjde vermek
ve haber vermekle mükellef kılınmışlar­dı. Böylece bu peygamberlerin gelişinden
sonra insanların Allah’a şikayet edebilecekleri herhangi bir sebep kalmasın”
(âyet; 165). Şu âyetlere de dikkat edelim:

“Ey Ehli Kitab, Benim Peygamber’im, Resul’lerin silsilesi uzun
müd­det durduktan sonra, size hakikati izah etmek için gelmiş bulunuyor. Bun­dan
böyle, bize müjde ve haber veren herhangi biri gelmediğini iddia edemezsiniz.
Onun için bakın, size müjde ve haber veren gelmiştir”. (Maide; 19)

“Önceleri kitapla şereflendirilmiş olanlar arasında uyuşmazlık
ol­madı, ama daha sonra onlara (doğru yolun) açıklaması geldi”. (Beyyine; 4)

Demek, bundan evvel Ehl-i Kitab’ın doğru yoldan saparak çeşitli
grup ve topluluklara ayrılmalarının sebebi, Allah’ın kendilerine açık bir delil
ve işaret göndermemesi veya doğru yolu göstermemesi değildi. Bu­nun aksine,
kitap sahipleri Allahu Teâlâ’dan doğru bilgi ve hidayetin gel­mesinden sonra
kötü yola saptılar. Bu itibarla, sapıklıklarının sorumluluğu tamamıyla
kendilerine aitti. Aynı şekilde bunların kutsal kitapları tahrif edildiği için
gerçek değer ve anlamlarını yitirmiş, yol gösterici özellikle­rinden yoksun
kalmışlardı. Bunun üzerine, Cenab-ı Hak kendi Peygam­ber’ini açık ve parlak bir
delil olarak onlara gönderdi ve bu Peygamber’in vazifeleri arasında semavi
kitapları düzeltmek, asıl şekillerine sokmak da vardı. Böylece Allah’ın hücceti,
yani son delili de verilmiş oldu. Kur’an-ı Kerim’de bu husus Bakara; 213-253,
Al-i İmran; 19, Maide; 44, Yunus; 93, Şura; 13-15, Casiye; 16-18 sûrelerinde
etraflıca ele alınmıştır.

Peygamberlerin bir millete gönderilmesinin maksadı ve gayesi,
bir resûl veya peygamber olmaksızın, doğru yolu bulmalarına hiçbir imkân
olmadığı için, onların doğru yolu bulmalarına yardımcı olmaktır. Bir
pey­gamberin varlığı onun nübüvvetinin bir delilidir. Peygamber’in başlıca
va­zifesi, geçmişteki kutsal kitapların akıbetine uğramamış ve yanlış itikat ve
ananelerin ilâve edilmesi ile değerini kaybetmemiş olan Allah’ın doğru ve gerçek
kitabını ümmetine iletmektir.

3.1.3. Hz.
Muhammed (a.s.)’in Arabistan’da Doğmasının Hikmeti

Dünya coğrafyasını alın, gözden geçirin. Kuş bakışı bir gözlem
bile, bütün dünyada peygamberlik için Arabistan’dan daha uygun bir yer olma­dığı
ve olamayacağının anlaşılması için yeterlidir. Arabistan, Asya ile Af­rika’nın
tam ortasında olup Avrupa’ya da çok yakındır. Özellikle, orta çağ­larda
Avrupa’nın pek çok uygar uluslarının genellikle Avrupa’nın güne­yinde
yaşadıkları göz önünde bulundurulursa, Arabistan’ın stratejik önemi
kendiliğinden ortaya çıkar. Güney Avrupa’nın Arabistan’a uzaklığı Hindistan’ınki
kadardı.

O çağın tarihini okuyun. Göreceksiniz ki peygamberlik için Arap
milletinden daha uygun bir millet yoktu. O zamana kadar pek çok mil­let şan ve
şöhret kazanmış, sonra muhtelif zaaflara kapılarak tarih sahne­sinden
silinmişlerdi. Arap milleti ise genç ve dinç olup, benliğini henüz kazanmamıştı.
Medeniyet ve kültür diğer kavimleri yozlaştırmış, henüz uygarlığın meyvesini
tadamadığı için, rahata ve lükse alışamamış, dolayı­sıyla, uygarlığın
zararlarından da etkilenmemişti. Altıncı yüzyılın Arap’la­rı medeniyetin zararlı
tesirlerinden uzak kalmış, pek çok meziyetlere sa­hiptiler. Onlar cesurdu,
yiğitti, mertti, cömertti, doğru sözlüydü ve vaatle­rini yerine getirirlerdi.
Düşünceye saygılı, hür ve hürriyet sever, namuslu ve haysiyetli insanlardı..
Namusları için canlarım feda etmekten çekin­miyor, sade ve basit hayat sürüyor
ve her türlü lüksten kaçınıyorlardı. Şüphesiz onların bazı kötü tarafları da
vardı. Çünkü yaklaşık olarak 2500 seneden beri onlara herhangi bir peygamber
gelmemişti. Durumlarını düzeltecek onlara iyi ahlâk ve medeniyetin kurallarını
öğretecek bir lider de yoktu. Asırlardan beri çölde yaşadıkları için çeşitli
batıl inanç ve hura­feleri kabul etmişlerdi. Cehalete öylesine saplanmışlardı ki
onları adam etmek kolay değildi. Fakat yine de asıl cevherleri yok olmamıştı.
Fevkalâde kuvvetli ve kabiliyetli bir lider ve büyük bir dahi onlardaki bu
cevheri bulup, pekâla emsalsiz bir millete dönüştürebilirdi. Böyle üs­tün
yetenekli bir önderin öğretisiyle, çöldeki bu bedeviler dünyaya mey­dan
okuyabilecek ve büyük bir ideal uğruna dünyayı hakimiyetleri altına alabilecek
güçteydiler. Gerçekten, cihan Peygamberi’nin (a.s.) talimatının her tarafa
yayılması için işte böyle genç ve dinamik bir millete ihtiyaç vardı.

Sonra Arapçaya bakın. Bu dili öğrenir, dilin edebi hazinesini
bilirse­niz, ilâhi emir ve buyrukların en ince noktalarına kadar ulvi bir ifade
ile anlatılması ve insanların kalbinde heyecan ve dehşet yaratılması için
bun­dan daha uygun bir lisan olmayacağına kani olursunuz. Arapça ile çok de­rin
ve bilimsel konular, birkaç kelime ve cümleyle ifade edilebilir. Sonra, bu
cümlelerde öyle büyük hitabet ve tesir gücü var ki, bunlar dinleyicinin yüreğine
adeta bir ok gibi işler. Bazen ifadeler öylesine tatlı ve yumuşak olur ki,
cazibesine kapılmanız işten bile değildir. Bazen Arapçayı duyunca bir musiki
dinlediğinizi hissedersiniz. Doğrusu, Kur’an-ı Kerim gibi yüce bir kitap için
böyle bir dile ihtiyaç vardı.

İşte bu sebeplerden dolayıdır ki Allahu Teâlâ, iki cihan
Peygambe­ri’nin biseti için Arabistan’ı seçti.

Bir millet asırlarca cehalet, dalâlet, geri kalmışlık ve
ahlâksızlığın ba­tağında kıvranıyor. Birden bire Allah’ın rahmetiyle o millete
bir lider ve önder doğuyor ve hemşehrilerini doğru yola çağırıyor. Bu lider,
yanında getirdiği Allah’ın kitabıyla milletini gaflet uykusundan uyandırıp
cehalet, batıl inanç ve evhamı bırakıp Allah’ın yolunu takip etmeleri için ikna
et­meye çalışıyor.

Ama bu milletin akılsız ve ahmak insanlarıyla çıkarları
tehlikeye gi­ren kabile reisleri bu yeni lidere şiddetle karşı çıkıyor ve
kendisini başarı­sız kılmak için ellerinden geleni yapıyorlar. Yıllar geçtikçe
bu kötü niyetli insanların kin, nefret ve düşmanlığı had safhaya ulaşıyor ve en
nihayet ye­ni lideri öldürmeye karar veriyorlar.

Tam bu sırada, Allahu Teâlâ bu bedbin ve kinci insanları sert
bir şe­kilde ikaz ediyor ve diyor ki: “Sakın, budalalığınızla bir şeyin
halledilece­ğini sanmayın. Sanmayın ki sırf bu yüzden sizi yola getirmekten
vazgeçe­ceğim. Yüzyıllardan beri içinde bulunduğunuz bataklıktan sizi
kurtarma­yacağım hissine kapılmayın. Rahmetimin gereğinin bu olduğunu mu
sanı­yorsunuz? Hiç düşündünüz mü, Allah’ın rahmetine sırt çevirip batıl
inançlarda ısrar etmeniz sizi nereye götürecek? Sizi ne gibi bir akibet
bek­liyor, hiç düşünmeye çalıştınız mı?”

 3.2. HZ. MUHAMMED (A.S.)’İN
PEYGAMBERLİĞİNİ AKIL PLÂNINDA TARTIŞMAK

3.2.1. Bin Dört
Yüz Yıl Önceki Dünya

Bir an için gözlerinizi kapayın ve 1400 yıl önce dünyanın
durumunu gözünüzün önüne getirmeye çalışın. Bu nasıl bir dünya idi?

İnsanlar arasındaki haberleşme ve ulaşım araçları yok denecek
kadar azdı. Milletler ve ülkeler arasındaki ilişkiler son derece yetersizdi.
İnsanların bilgisi ne kadar sınırlıydı!.. Düşünceleri çok eksikti! Tersine batıl
inançları ve evhamı o kadar çoktu! Cehalet ve bilgisizliğin karanlığı, ilim ve
faziletin aydınlığını alabildiğince zayıflatmıştı! Dünyâda ne telgraf vardı, ne
telefon. Ne radyo vardı, ne tren veya uçak. Ne matbaa vardı, ne yayınevleri. Ne
çok okul vardı, ne de üniversite. Ne gazete ve dergiler çı­kardı ne de kitaplar
yayınlanırdı. O çağın bir âlimi ve düşünürünün bilgisi ve bilgi kaynakları
bugünkü yazar ve bilim adamından çok daha sınırlıy­dı. O devirde yüksek tabakaya
ait bir soylunun hayat seviyesi bugünkü bir işçiden daha düşüktü. O devrin en
aydın kişisinin görüşleri bugünkü belki de en kültürsüz insanın görüşlerinden
daha eksikti. Bugün herkesin bildiği şeyler geçmişte yıllarca süren, araştırma
ve incelemenin sonunda öğreni­lebilirdi. Bugün küçük bir çocuğun kısa sürede
edindiği bilgiler, o devir­lerde yüzlerce kilometrelik yolculuk ve bazen ömür
boyu süren inceleme­lerin sonunda zorlukla elde edilebilirdi. Bugün evham ve
hurâfe olarak bi­linenler, o çağda birer “gerçek”ti. Bugün medeniyetten uzak ve
vahşi ola­rak adlandırdığımız pek çok hareket, eskiden yaşantının birer
parçasıydı­lar. Bugün vicdanımızın nefretle karşıladığı bazı ahlâki saplantı ve
adet­ler, o devirde en ufak bir tiksinti uyandırmazdı. İnsanın düşünceleri o
ka­dar alçalmıştı ki, olağanüstü, Mu’cizevi, garip, örf ve adetlere aykırı ve
şa­şırtıcı olmayan bir şeyin varlığı veya büyüklüğüne inanmazdı.

3.2.2.
Arabistan’da Durum

Bu karanlık çağda, dünyanın bir köşesinde karanlık biraz daha
faz­laydı. O çağın medeniyet seviyesine göre Arabistan en alt sırada yer
alı­yordu. Çevresindeki ülkelerde meselâ, İran, Bizans imparatorluğu ve
Mı­sır’da bilim, teknoloji, uygarlık ve kültür hiç olmazsa belli bir düzeyde
idi. Ancak büyük sahra ve çöller yüzünden Arabistan bu medeni ülkelerden hayli
kopuktu. Arap tacirleri develeriyle aylarca yolculuk ederek bu ülke­lere gidip
mal satar veya oralardan mal satın alırdı. Bu ticaret kafileleri­nin tek amacı
alış-veriş olduğu için, Arap tüccarları ülkelerine dönünce ilim ve kültür
türünden çok az şeyi yanlarında getirirlerdi. Arabis­tan’da ne bir okul vardı ne
de kütüphane, İnsanlar ne okuma yazma ile il­gileniyorlar ve ne de başkalarından
bir şey öğrenmeye gayret ediyorlardı. Bütün ülkede okuma yazma bilenlerin sayısı
parmakla sayılacak kadar az­dı. Bu okumuş kişiler de öylesine âlim ve bilgin
sayılmazdı. O devrin ilim ve kültüründen hemen hemen yoksundular. Şüphesiz,
güçlü bir dile sahip­tiler. Bu dilde her türlü derin konular ifade edilebilirdi.
Araplar edebiyat ve özellikle şiire de çok meraklıydılar. Ne var ki bize gelen
edebiyat ör­neklerinden haklarında, sağlıklı bir karar vermemize imkân yoktu.
Zira, ilk bakışta zevklerinin pek iyi olmadığı, ilgilerinin de sınırlı olduğunu
se­zebiliriz. Bu edebiyat örnekleri, medeniyet ve kültürlerinin çok düşük
se­viyede olduğunu, düşünce ve hayal güçlerinin pek yüksek olmadığını örf ve
adetlerinin ne kadar ilkel olduğunu, ahlâk kurallarının ne kadar bozul­duğunu,
kısacası, ne kadar cehalet içinde olduklarını açıkça ortaya koyu­yor.

Arabistan’da bir hükümet düzeni, hatta bir siyaset düzeni yoktu.
Dev­let kavramı da kabile gelenekleri arasında kaybolup gitmişti. Her kabile
özerkti. Bütün ülkede bir anayasa ve belli başlı kanunlar bulunmadığı için bir
hukuk devleti tasavvuru hemen hemen hiç yoklu. Her yerde orman ka­nunu
uygulanıyordu demek daha doğru olur. Yasa ve kurallar, güçlü olan­dan ve kaba
kuvvetten yanaydılar, kim daha güçlüyse başkasının hakları­na tecavüz eder, mal
ve mülküne konardı. Bir Arap bedevisi için kabile­sinden olmayan bir kişiyi
öldürmekten ve malını gasbetmekten daha do­ğal bir şey yoklu.

Ahlâk ve kültür ile ilgili düşünce ve kavramları garip ve son
derece ilkeldi. Temiz ile pis, helâl ile haram, câiz ile câiz olmayan arasındaki
far­kı hiç bilmezlerdi. Pislik içinde yaşarlardı. Hareketleri vahşiydi. Zina,
ku­mar, içki, soygun, cinayet ve kan dökmek Arapların günlük yaşantısının
ayrılmaz parçaları haline gelmişti. Çıplaklık ayıp değildi. Ulu orta çıplak
dolaşma bir adetti. Kadınları bile çıplak vaziyetle Kâ’be’yi tavaf ederlerdi.
Kızlarını, başkalarına vermemek gibi cahilane bir düşünce ile, doğar doğ­maz
canlı canlı gömerlerdi. Araplarda, babalarının ölümünden sonra üvey anneleriyle
evlenmek de bir gelenek idi. Yemek yemek, konuşmak ve gi­yinmek konusunda da en
basil kurallara riayet etmezlerdi.

Dinî inançlarına gelince, Araplar’ın durumu, o çağın diğer
milletleri­nin içinde bulunduğu cehalet ve dalaletin derin karanlığından pek
farklı değildi. Putperestlik, ruhlara tapma ve yıldızlara tapma, kısacası,
Allah’a inanmanın dışında ne kadar çok inanç ve ibadet aklınıza gelebilirse
hepsi o çağın insanlarında vardı. Eski çağ peygamberlerinin öğretileri hakkında
doğru dürüst hiçbir bilgileri yoktu. Araplar yalnız Hz. İbrahim (a.s.) ile Hz.
İsmail (a.s.)ın ataları olduğunu bilirlerdi. Fakat bu baba-oğul
peygam­berlerinin dininin en olduğunu ve kime ibadet ettiklerini bilmezlerdi. Ad
ve Semud’un öyküleri de yaygındı. Fakat bunlarla ilgili olarak Arap
tarih­çilerin kaleme aldıkları hikâyelerde Hz. Salih (a.s.) ve Hz. Hûd (a.s.)un
ta­limatına hiç rastlayamazsınız. Araplar, Yahudi ve Hıristiyan vatandaşları
vasıtasıyla Beni İsrail Peygamber’lerinin hikâyelerini de az çok öğrenmiş­lerdi.
Ama bu bilgiler fevkalâde yüzeyseldi. Bunların ne olduğunu öğren­mek isteyenler
müslüman müfessirlerin İsrail Oğullarının rivayetleri hak­kında anlattıklarına
göz atabilirler. Bu kayıtlardan, Arap’ların İsrail Oğul­larının Peygamberleri
hakkında ne kadar sınırlı ve yanlış bilgilere sahip oldukları açıkça
anlaşılıyor.

İşte böyle bir devirde ve böyle bir memlekette bir insan
doğuyor. He­nüz küçükken annesi, babası ve dedesi vefat ediyorlar. Şartların bu
kadar ağır ve imkânların bu kadar sınırlı olduğu bir dönemde bir Arap çocuğu,
hakkı olduğu aile himayesinden de mahrum kalıyor. Biraz büyüyünce be­devi
çocuklarla çobanlığa başlıyor. Gençliğinde ticaretle meşgul oluyor. Yukarıda
özelliklerini sıraladığımız bir ortamda yetişiyor. Herhangi bir âlim veya vâizin
yanında da görülmüyor. Zâten o devrin Arabistan’ında âlim kabilinden kimse
yoklu. Evet, birkaç defa Arabistan’ın dışına çıkma fırsatını buluyor ama
yolculuğu sadece Şam’a kadar uzanıyordu. Bu yol­culuk da o dönemde Arap
tacirlerinin yaptığı ticari seyahatlerden farklı değildir. Şimdi bir an için
Resul-ü Ekrem’in bu ticari yolculuklar sırasında bir iki kez bilgi ve kültür
kaynaklarından yararlandığını farzetsek bile, bu şekilde bölük pörçük elde
edilen bilgi ve gözlemin gayet yüzeysel ve sı­nırlı olduğunu söyleyebiliriz. Bu
tür parça parça ve acil durumlarda elde edilen bilgiyle kimsenin kişiliği
değişemez. Bu noksan bilgilerin, bir kişi­yi çevresinden koparacak ve hatta
kendisini bambaşka bir insan yapacak çapta olduğunu söylemek abestir. Okuması
yazması olmayan bir bedeviyi, sadece bir ülke değil, bütün dünyanın ve bir çağın
değil, bütün çağların li­deri ve önderi yapacak bilgilerin bu tür ayak üstü
sohbetlerle elde edilece­ğini sanmak gerçekten saflıktır. Kendisinin
yabancılardan” bir ölçüde bilgi alış-verişinde bulunduğunu kabul etsek bile, bu
bilgi ile kimsenin o çağda bilemediği herhangi bir emsalini göremediği ve halta
hiçbir yerde bulun­mayan din, ahlâk, medeniyet ve kültürün en alâsını sunacak ve
şahsen temsil edecek ve yaşayacak hale gelmesine inanmak zordur.

3.2.3. Kişiliği
ve Karakteri

Sadece Arabistan’ın değil, bütün dünyanın o zamanki halini bir
defa daha gözünüzün önüne getirin ve bunun karşısında şu hususlara dikkat edin.
Söz konusu kişinin hangi şartlar altında doğduğuna, ailesinin nasıl olduğuna,
çocukluğunun nasıl bir çevrede geçtiğine, gençliğinde ne yaptı­ğına ve kimlerle
haşir neşir olduğuna. Daha ilk bakışta kendisinin bam­başka bir insan olduğuna
kanaat getirirsiniz. Ondan daha yüksek ahlâklısı ve temiz karakterlisi yoktur.
Hiçbir zaman yalan söylemez. Doğru sözlü­lüğüne bütün millet şahittir. En ezeli
düşmanı bile falanca yerde veya za­manda, yalan söylediğini iddia edemez.
Kimseye kötü sözler söylemez. Kimse O’nun şu veya bu vesile ile küfür
söylediğini veya müstehcen şey­ler konuştuğunu ileri süremez. Her türlü insanla,
her konuda görüşür ama kimse ile ağız kavgası yaptığı, sert konuştuğu
söylenemez. Dili sert değil, yumuşak ve tatlıdır. Öylesine tatlı dillidir ki
O’nunla konuşan ve sohbet eden kişi olgunluğuna hayran kalır. Kimseye kötü
muamele yapmaz, kim­senin hakkını çiğnemez. Yıllarca ticaretle meşgul olmasına
rağmen bir de­fasında bile birinin parasını yediği veya para yüzünden kavga
çıkardığı vaki olmamıştır. Beraber çalıştığı herkes dürüstlüğüne inanmıştır.
Öylesi­ne doğru sözlü ve ilişkileri dürüst olan bir insandır ki, herkes O’na
“emin” lakabını takmıştır. Dürüstlüğüne o kadar inanılıyor ve güveniliyor ki
düş­manları bile para ve kıymetli eşyalarını O’na emanet ediyorlar. Her tarafta
hayasızlık ve çıplaklık almış yürürken, kendisi çocukluğundan beri her zaman
uygun kıyafette bulunmuş, hayalı davranmıştır. Ahlâksızlık yanın­dan bile
geçmemiştir. İçkiye dokunmaz, kumar oynamaz, görgüsüz ve kültürsüz İnsanlar
arasında temizlik ve erdemliliğin timsâlidir. Laubalilik­ten nefret eder.
Temizlik ve taharet hayranıdır. Yumuşak kalbli ve merha­metlidir, herkesin
derdini paylaşır. Başkaları için acı ve eziyet çeker. Çev­resi, vahşilerle
doluyken kendisi şiddet ve kan dökülmesinden nefret eder. Aşiretler arasındaki
kavgalardan uzak durur, şahsi ve ailevi çatışmalara katılmaz, hatta bunları
tasvip de etmez. Herkes putlara taparken, O akıl ve mantıkla hareket eder. O’na
göre, gökler ile yeryüzü arasında tapılacak hiçbir şey yoktur. Hiçbir yaratığın
önünde eğilmez. Putlara kurban verme­yi veya putlara adanan hediye ve
yiyecekleri kabul etmez. Gönlü her türlü şirke ve mahluklara tapılmasına razı
olmaz. Kısacası, bu insan alacakaran­lıkta etrafını aydınlatan bir kandil ve âdi
taşlar arasında göz kamaştırıcı bir elmas gibidir.

3.2.4. Zihnî ve
Ruhi Dünyasında Değişiklik

Yaklaşık kırk yıl böylesine temiz ve dürüst bir hayat süren bu
insanın ömründe büyük bir değişiklik ve devrim meydana gelir. Çevresindeki
ka­ranlıktan canı sıkılır. Çevresindeki cehalet, ahlâksızlık, kötülük,
düzensiz­lik, şirk ve putperestlik denizinden bir anda kurtulmak ister. Bu çevre
ve ortam, O’nun tabiatına hiç uymaz. Nitekim bu pislik dolu dünyasından
bunalarak sessiz ve sakin yerlere gider, dağlar ve tepelerde huzur ve sükûnu
aramaya çalışır. Bu hareketini sık sık tekrarlar. Günlerce dağlarda ve
ma­ğaralarda hakikati arar. Oruç tutarak zihnini ve kalbini temizlemeye
çalı­şır. Düşünür, taşınır ve murakabe yapar. Çevresindeki karanlığı yırtacak,
ortadan kaldıracak bir ışık arar durur. Eline öylesine sihirli bir imkân
ge­çirmek ister ki, bununla doğru yoldan sapmış olan dünyayı kökünden yı­kıp
yeni bir dünya oluşturabilsin.

3.2.5. Kurtuluş
Çağrısı

Birden bire kişiliğinde ve durumunda muazzam bir değişiklik
meyda­na gelir. Birden bire kalbi kendisinden olmayan bir ışıkla dolar. Birden
bi­re kendisinde daha önce olmayan bir güç hisseder. Mağaranın yalnızlığın­dan
çıkıp, şehre iner. Ve insanlara taptıkları putların gerçek olmadığını, hiçbir
anlam taşımadıklarını dolayısıyla onları bırakmaları gerektiğini söyler. Hiçbir
insan, ağaç, ruh, yıldız, ay ve gezegenin tapılmaya lâyık ol­madığını belirtir.
Bunlara itaat ve ibadet etmenin gereksiz ve anlamsız ol­duğunu söylemeye
çalışır. Der ki, bu dünya, ay, yıldız, güneş, gök ve kâinat Allah tarafından
yaratılmıştır. Sizi yaratan da öldüren de Allah’tır. Sadece O’na kul olun, O’na
itaat edin, O’nun önünde eğilin. Yaptığınız hırsızlık, soygun, yağma, katliam,
zulüm, fuhuş ve diğer hayasızlıklar gü­nahtır. Bunlardan sakının, Allah
bunlardan hoşlanmaz. Doğru söz söyle­yin, doğru hareket edin. Herkese adaletli
davranın. Kimsenin canına kıy­mayın, kimsenin malına göz dikmeyin. Hakkınız ne
ise alın, hakkı olana hakkını verin. Hepiniz insansınız ve bütün İnsanlar
eşittir. Kimse rezil ve alçak olarak doğmamıştır. Aynı şekilde kimse şeref ve
haysiyet madalya­sıyla dünyaya gelmemiştir. Büyüklük ve üstünlük ırk ve soydan
değil, Al­lah’a yakın olmak ve dürüst olmaktan gelir. Allah’tan korkan, ahlâkı
temiz olan üstün insandır. Gerisi boştur, öldükten sonra hepiniz dirilecek ve
Al­lah’ın huzuruna çıkacaksınız. Herkes kendi söz ve hareketlerinin
muhase­besini yapacak, Allah’a hesap verecektir. Her şeyi bilen ve gören Allah,
yaptıklarınızın muhakemesini görüp son kararını verecektir. O’ndan hiçbir şey
saklayamazsınız. Bütün hayatınız açık bir kitap gibi Allah’ın önünde duracaktır
ve O, bu kitaba göre hakkınızda hükmünü verecektir.) O Adil-i Mutlak’ın nezdinde
kimse kimsenin avukatlığını yapamayacak, kimse kimseyi kurtaramayacaktır.
Allah’ın katında ne rüşvet geçerlidir, ne de şan ve şöhret.Orada ne ırk
sorulacak ne aile şeceresi. Tek değer ölçüsü iman ve iyi amel olacaktır, iman ve
amel sermayesi bol olan doğruca cennete gidecek, bundan yoksun olan ise cehennem
ateşinde yanacaktır.

İşte O büyük insan, mağaradan çıkıp böyle bir kurtuluş
çağrısında bulundu, bu şekilde halkına seslendi.

3.2.6. Halkın
Tepkisi

Cahil halk sert bir tepki gösterir ve O’na birden bire düşman
kesilir. Ona küfür eder, taş atar. Bir gün değil, iki gün değil, birkaç ay
değil, tam on üç yıl kendisine zulüm eder, eziyet çektirir. Nihayet evinden,
ocağından koparıp sürgüne gönderir. Bununla da yetinmez, sığındığı yerde
kendisini ve taraftarlarım rahat ettirmez. Bütün Arabistan’ı O’na ve bir avuç
taraftar­larına karşı ayaklandırır ve tam sekiz yıl kendileri için suikast
hazırlar, kendilerine karşı üst üste seferler düzenleyip, saldırıya geçerler.
Fakat bü­tün bu güçlük ve engellere rağmen o büyük insanın azmi kırılmaz.

Bu halk, bu millet neden kendisine düşman kesilmiştir? Bu bir
para ve arazi kavgası mıydı? Bir kan davası mıydı? Yoksa O onlardan bir mal mı
talep ediyordu? Hayır, hiçbir şey! Bütün düşmanlık kin ve nefret sırf Allah’a
çağırdığı içindi. Onlar hayret ediyorlardı; bu adam bizi neden tek Allah’a
inanmaya, itaat etmeye davet ediyor? Bizi neden putperestlik, şirk ve fuhuştan
alıkoymak istiyor? Kâhin, keşiş ve rahiplerin ekmeğine niçin mani oluyor? Kabile
reislerinin sultasını neden kırmak istiyor? İnsanlar arasındaki farkı neden
kaldırmak istiyor? Aşiret kavgaları ve ırkçı taas­supların niçin cehalet
olduğunu söylüyor? Eski çağlardan beri süregelen toplum düzenini neden bozmak
istiyor? Halk demek isliyordu ki: “Senin talimatın aile ve toplum düzenimize
ters geliyor, milli geleneklerimize uy­muyor. Sen bu işten vazgeç, yoksa seni
yaşatmayız.”

3.2.7. Baskı ve
Zulme Karşı Direniş

Peki, bu insan neden bunca baskıya uğradı, neden bu kadar eziyet
çekti? Milleti O’na hükümdarlık vermeye hazırdı ve talimatından vazge­çerse,
O’nu servete boğmaya hazırdı. Ancak O her şeyi reddetti ve tebliği­ni, vaazını
vermekten vazgeçmedi. Hem de her türlü zorluk ve zulme katlanarak. Bu niçin
böyle idi? İnsanlar Allah’a inanıp, dürüst olsalardı, O herhangi bir şahsi
menfaat mi elde edecekti? O’nu yolundan caydırmayan iktidar, servet ve
başkalarına hükmetmekten daha cazip ve faydalı bir şey mi vardı? Ne gibi bir
menfaat O’nu tam yirmi bir yıl her türlü bedeni ve ru­hi eziyet ve işkenceye
katlanmaya itti? Düşünün; fedakârlık, iyi niyet ve yardımlaşmanın bundan daha
büyük ve yüce bir örneği var mıdır? Kişi kendi nefsi için değil, başkalarının
maddi ve manevî faydası için bunca zahmete ve külfete katlanabilir mi? Hem de
iyi olmalarını, doğru yolu bulmalarını istediği millet O’nu taşlarken, evinden
barkından koparırken ve sürgünde de peşini bırakmazken!

Bir yalancı, bir sahtekâr, aslı astarı olmayan bir şey için
bunca güçlük ve engellerle boğuşabilir mi? Macera peşinde olan bir şahıs sadece
tahmin ve kıyasına dayanarak davasını böyle savunabilir mi? Bunca yalan, iftira
ve ithamların yanı sıra fiili müdahaleye ve tecavüze karşı dayanabilir mi? Bir
hokkabaz veya bir soytarı ortaya attığı bir oyun için, büsbütün ayağa kalkan bir
millet ve memlekete karşı son ana kadar mücadele edebilir mi? Bir hilekâr ve bir
şakacı sadece keyfi için büyük ordulara karşı koyabilir mi? Bu azim, bu
kararlılık, bu sebat kendisinin ne kadar haklı olduğunu, davasının ne kadar
sağlam olduğunu zaten gözümüzün önüne sermiyor mi? Davasının noksan veya zayıf
olduğunu bilen bir kişi tam yirmi bir yıl her türlü muhalefete nasıl karşı
koyabilirdi?

Söz konusu insanın durumunda göze çarpan bu değişikliğin yanında
bir değişiklik daha vardı ki, bu daha da şaşırtıcıydı.

3.2.8. Tutum ve
Davranışındaki İkinci Büyük Değişiklik

Kırk yaşına kadar o bir Arap’tı, diğer Araplar gibi. Bu süre
içinde kimse bu tüccarın büyüleyici hitabetine tanık olmamıştı. Kimse O’nun
ilâhiyat, ahlâk, felsefe, siyaset, hukuk, iktisat ve biyoloji’nin en derin
ku­ral ve tezlerinden bahsettiğini duymamıştı. Kimse, Tanrı, melekler, sema­vi
kitaplar, geçmiş peygamberler, eski ümmetler, kıyamet, ölümden son­raki hayat,
cennet ve cehennem hakkında tek bir söz söylediğini işitme­mişti. Şüphesiz,
temiz bir karakteri, efendi bir kişiliği vardı, ama kırk ya­şına kadar hayatında
olağanüstü herhangi bir değişikliğe rastlanmamıştı. Dolayısıyla O’nun ilerde
büyük bir insan olacağını kimse sezememişti. Yakın çevresindekiler sessiz,
sakin, barış sever ve dürüst bir kişi olduğu­nu biliyordu. Ancak kırk yaşından
sonra mağaradan çıkınca sanki dünya­lar değişmişti.

Artık O, yepyeni sözler söylüyordu. Konuşmasında öyle bir
çekicilik, söylediklerinde bir cazibe vardı ki kendisini duyanlar büyülenmiş
gibi oluyorlardı. Kelâmı öylesine etkileyici idi ki ezeli düşmanları bile,
etki­lenmemek için O’nu dinlemekten kaçıyorlardı. Fesahat ve belağati öylesi­ne
kuvvetliydi ki, aralarında büyük şair, hatip ve konuşmacının bulundu­ğu bütün
Arap milletine açıkça meydan okuyor ve diyordu ki: “Okudu­ğum sûre ve ayetlere
benzer bir tek sûre ve ayet getirin, köleniz olayım.” Ama kimse buna cesaret
edemedi. Zira Arapların kulağı böylesine zarif, böylesine hitabet dolu bir
konuşmaya alışmamıştı.

Bu şahıs şimdi bir anda emsalsiz bir hekim, eşine rastlanmayan
bir ıs­lahatçı, yeni bir medeniyetin kurucusu, usta bir siyasetçi, üstün
kabiliyetli bir hukukçu, yüksek seviyeli bir hâkim ve tecrübeli bir komutan
hüviyetleriyle karşınıza çıkıyor. Bu şahıs Arabistan çöllerinin cahil
bedevilerine akıl, mantık ve hikmetin öylesine derin ve çekici meselelerini
anlatıyor ki bunun eşine ne geçmişte rastlanmış, ne de gelecekte benzeri
bulunacaktır. Bu ümmî, artık ilâhiyat üzerine konferans verebiliyor, milletlerin
tarihi ve iniş çıkış sebepleri konusunda konuşmalar yapabiliyor, felsefenin
karma­şık kurallarından bahsedebiliyor, geçmişteki ıslahatçıların günah ve
se­vaplarını bir kitap gibi okuyabiliyor, dünyanın çeşitli din ve mezheplerini
eleştirebiliyor, milletler arasındaki davalarda ve kavgalarda karar
verebili­yor, ahlâk, medeniyet ve kültürün en güzel derslerini verebiliyordu.

Bu insan bununla da yetinmiyor, toplum, ekonomi, sosyal
problemler ve uluslararası ilişkilerle ilgili kanun ve beyannameler
çıkarabiliyordu. Bu hususta öyle kanunlar hazırlıyor ve hukuk nizamı meydana
getiriyordu ki, büyük hukukçu ve âlimler, bütün ömürlerini bile harcadıktan
sonra bu gi­bi eserler ortaya çıkaramazlardı. Hatla zaman ilerledikçe ve
insanoğlu ge­lişme kaydettikçe bu kanun ve kuralların hikmetini daha iyi
anlayabil­mektedir.

O, sessiz, mütevazı ve alçak gönüllü tüccar, -ki hayatında
kılıca bile dokunmamış, hiçbir askeri eğitimden geçmemiş hayatında sadece bir
kere bir çarpışmayı uzaktan seyretmişti- birden bire cesur bir asker
oluveriyor­du. Öyle bir asker ki muharebenin en şiddetli anında bile mevziden
kıpır­damıyordu. Öyle büyük kumandan olmuştu ki, dokuz yılda bütün Arabis­tan’ı
fethediyordu. Öylesine müthiş bir askeri liderdi ki, meydana getirdiği ordu,
askeri düzen ve milletine aşıladığı askeri ruh sayesinde, çaresiz ve miskin
Araplar sadece birkaç sene zarfında dünyanın iki muhteşem askeri gücünü alt üst
ediyorlardı.

O sessiz ve kendi halindeki insan, ki kırk yaşma kadar herhangi
bir siyasi konuyla ilgilendiği görülmemişti, bir anda öyle büyük bir devlet
adamı, ıslahatçı ve politikacı oluverdi ki, yirmi üç yılda 1.2 milyon mil
ka­relik Arabistan çölünün dağınık, kavgacı, cahil, dik kafalı, kültürsüz
kabi­lelerini telgraf, telefon, radyo, demiryolları veya karayolları basın ve
ya­yın gibi ulaşım ve haberleşme araçları olmaksızın bir dine, bir medeniye­te,
bir kanuna ve bir hükümete bağlayıverdi. Düşüncelerini değiştirdi, ahlâklarını
düzeltti, kültürsüzlüklerini kültürle ikame etti, vahşiliğini me­deniyete
çevirdi, kötülük ve ahlâksızlıklarını iyilik, takva ve dürüstlüğe dönüştürdü.
Kanunsuzluk ve anarşi hareketlerini gıpta edilecek bir kanuna saygınlık ve
devlete, nizama bağlılığa çevirdi, asırlarca içinden kaliteli ve yetenekli bir
insanın çıkmadığı kısır bir milleti öylesine verimli ve bere­ketli yaptı ki, her
alanda yüzlerce ve halta binlerce uzman, âlim, sanatçı ve ünlü şahsiyetler doğdu
ve dünyaya din, ahlâk, medeniyet ve kültür dersleri vermeye başladılar.

3.2.9. Güzel
Ahlâk

Üstelik, bütün bunları zulüm, cebir, hile ve aldatmaca ile
yapmadı. Aksine bu muazzam değişiklik ve gıpta edilecek devrimi, herkesi kendine
hayran bırakan güzel ahlâkı, kalbleri fetheden efendiliği, kibarlığı ve
zi­hinleri etkileyen vaaz ve telkinleriyle yaptı. Güzel ve üstün ahlâkıyla
düş­manlarını dost yaptı, merhamet ve şefkatle gönüllere taht kurdu, adalet ve
dostlukla hükümet işlerini yürüttü, hakkaniyet ve doğruluktan bir mili­metre
bile ayrılmadı. Savaşla da kaba kuvvete ve vahşete başvurmadı, kimseye hile
yapmadı, sözünden caymadı. Ezeli düşmanlarından bile inti­kam almadı. Kanını
emmek isteyen, O’nu taşlayan, O’nu sürgüne gönde­ren, O’nun aleyhinde bütün
Arabistan’ı ayaklandıran, hatta cinnet getirip amcasının ciğerini çiğneyenleri
bile affetti, şahsi kin veya garaz için kim­seden intikam almadı.

Bütün bunların yanı sıra, tüm ülkenin tek hâkimi olmasına
rağmen, fakir bir hayat sürecek kadar fedakâr bir insandı. Bütün ülkenin
hükümda­rı ve şöhreti ile nüfuzu yurtdışına da taşmış olmasına rağmen sadeliğini
terk etmedi. Her türlü servet ve zenginlikten yararlanma imkânı bulunma­sına
rağmen, yaşantısında bir değişiklik olmadı. Hasır üzerinde yalar, ola­ğan
elbiselerle vücudunu sarar, fakir yemeği yer, bazen günlerce ağzına bir tek
lokma girmezdi. Geceleri kalkıp namaz kılar, dua ederdi. Bazen bütün gece ümmeti
için dua ederdi. Fakir fukaraya yardım eder, bir işçi gibi onların hizmetine
koşardı. Ömrünün sonuna kadar mağrur insanların, despot ve padişahların gurur ve
gösterisine kapılmadı. Alelâde bir insan gibi herkesle görüşür, dertleşirdi.
Ümmet arasına karışıp onlarla öyle mü­tevazi bir şekilde konuşurdu ki, bir
toplantıda milletin önderi, halkın sev­gilisi, ülkenin hükümdarının da bulunduğu
fark edilemezdi. Maddi ve manevî rütbesi bu kadar büyük olan bir kişi sokaktaki
adamıyla aynı seviye­de ve aynı kılıkla buluşur, konuşurdu. Kendisine ait olan
her şeyi ve hakkı olan bütün mirasını ümmetine bıraktı. Öz evlâtlarının hakkını
ümmetinin haklarından üstün kılmadı, kendilerine herhangi bir imtiyaz veya
üstünlük tanınmasına şiddetle karşı çıktı. Öyle ki, çoluk çocuklarını ve diğer
aile üyelerini zekât alma hakkından mahrum bıraktı. Sırf taraflar ve
dindaşla­rının ilerde, çocuklarına ve aile fertlerine zekâtların tümünü vermeye
baş­layabilecekleri korkusuyla!

3.2.10. Yeni Bir
Çağ Açan

Bu büyük ve muhteşem insanın meziyetleri ve faziletleri burada
bit­miyor. Gerçek mevkii ve yerini tesbit etmek için dünya tarihine şöyle bir
göz atmanız gerekiyor. Göreceksiniz ki, bin dört yüz yıl önce dünyaya ge­len
Arabistan çölünün bu ümmi ve sade insanı, aslında eski çağı kapatarak yeni bir
çağ açan Cihan Önderi’dir. O yalnızca kendisini tanıyanların, ken­dine bağlı
olanların değil, kendisini tanımayanların da lideridir. O’na dil uzatmaya
cesaret edenler, düşüncelerine, hayat düzenlerine, kanunlarına ve kısacası modem
çağa O’nun getirdiği ruhun ne kadar nüfuz ettiğini bil­miyorlar.

Dünya insanlarının fikir ve hayallerini vehimler, batıl itikat
ve ruh­banlıktan gerçekçiliğe ve dürüst bir dünyacılığa çeviren insan O’dur.
Mu’cize ve keramet isteyen dünyaya, akıllara durgunluk veren gerçekleri öğ­reten
ve aklî ölçüler kullanmayı telkin eden O’dur. İnsanların, cehalet ve vehameti
terk edip, gözleriyle Allah’ın kudreti ve tabiatın sırlarını görme zevkini
sağlayan O’dur. Hayal âleminde yaşayan, olur olmaz şeyler için tahmin
yürütenleri akıl, mantık, müşahede ve tetkike davet eden ve alıştı­ran O’dur. O,
akıl ile his arasındaki değer ölçüsünü insana öğretti. Madde ile Ruh arasında
bağ kurdu. Din ile ilim ve amel arasında irtibat kurdu. Dinin gücüyle, fen ve
bilime ilgiyi arttırdı, aynı şekilde bilimin dinle ilgi­lenmesini sağladı. Şirk
ile putperestliğin kökünü kazıdı ve ilmin kuvvetiy­le tevhide inancı öylesine
sağlamlaştırdı ki müşrikler ile putperestlerin dinlerinde bile tek tanrıyla
ilgili inancın öğeleri görülmeye başlandı. Ah­lâk ve ruhaniyetin temel
fikirlerini değiştirdi. Eskiden dünyayı terk edip, nefsi öldürmek ahlâk ve
faziletin vazgeçilmez yolu sayılırdı. Ama O onla­ra dünyadaki sorunlarla
ilgilenerek, cemiyet kurallarının dışına çıkılmayarak ve dünya nimetlerinden
tamamıyla yararlanarak ebedi hakikati bulma­nın mümkün olacağını öğretti. Aynı
şekilde dünyevi ve maddi sorunlarla uğraşırken ölçülü davranılması ve ahiret ile
öbür dünyadaki hayatın unu­tulmaması gerektiği fikrini yerleştirdi. Ayrıca,
insanın gerçek değerinin ne olduğunu öğreten de O’dur. Putlar, ilâhlar ve
Allah’ın oğlundan başka kimseyi peygamber, dini lider ve tapılmaya lâyık nesne
veya kişi olarak kabul etmeye yanaşmayanlara, bir insanın evrensel hükümranlığın
temsil­cisi ve alemlerin Rabbi’nin naibi, halifesi olabileceğini vurgulayan
O’dur. İnsanların kuvveti ve kudretine göre yanlarında diz çökenlere, onlara
ta­panlara bunların basit insanlardan farkı olmadığını anlatan da O’dur. Her
güçlü ve iktidarlı insana Tanrı diyerek sarılanlara, insana sadece insan
muamelesi yapılması gerektiğini öğreten O’dur. Hiçbir insanın doğuştan ulviyet,
kutsallık, hükümdarlık ve efendilik sıfatlarını taşımadığını, aynı şekilde
kimsenin alçaklık, mahkûmiyet ve esaret damgası vurularak dün­yaya gelmediğini
söyleyen de O’dur. Dünyada İnsanlar arasındaki birlik, beraberlik, eşitlik,
sevgi, saygı ve özgürlük düşüncelerini yaratan ve güç­lendiren işte bu talimat
ve telkinlerdir.

Hayal âleminden gerçeklere dönün ve bu ümminin liderlik
dehasının pratik sonuçlarına bir göz alın. Bunları devletlerarası ilişkilerde,
devlet hukukunda, belli başlı anlaşma ve sözleşme ile kanun ve kurallarda
rahat­ça görebilirsiniz. Ahlâk, adap, tahâret, kültür ve medeniyetin birçok
usûlü O’ndan alınmıştır. Toplumun pek çok kurallarının kaynağı O’dur.
Ekono­miyle ilgili getirdiği bir dizi teori ve uygulamalar dünyada nice doktrin
ve devrimlerin gerçekleşmesine ve bu sürecin hâlâ devam etmesine yol aç­mıştır.
Devlet ve hükümet ile ilgili ilke ve kuralları dünyada sayısız siyasi
ideolojinin doğması ve rejimlerin kurulmasına sebep olmuştur. Adalet ve hukuka
ait olan düzenlemeleri dünyanın adlî sisteminde ve hukuk edebi­yatında gözle
görülür değişiklikler meydana getirmiştir. Dünyada savaş ve barışın ilk kez
medeni kurallar içinde yapılmasını sağlayan işte bu Arap ümmîsidir. Çünkü daha
önceki çağlarda savaşın da bazı kuralları olabileceğine ve çeşitli milletler
arasındaki anlaşmazlıkların ortak insanlık değerlerine dayanılarak
giderilebileceğine kimse inanmıyordu.

3.2.11. Çok Yönlü
Şahsiyet

İnsanlık tarihinde bu hârika insanın mevkii ve yeri o kadar
üstün ve yüksektir ki, gelmiş geçmiş bütün büyük insan ve kahramanlar O’nun
yanında küçük ve önemsiz kalırlar. Dünyada birçok büyük insan doğmuştur, ama
hiçbirinin meziyetleri bir iki alandaki uğraşı ve başarıdan öteye git­mez. Ya
teorisyendir, pratiği yoktur, ya da pratiği varsa teorisi zayıftır. Kimi siyasi,
kimi askeri dehada rakipsizdir. Birinin gözü sosyal hayatın tek bir cephesine
öylesine dikilmiştir ki, diğer bütün cepheleri gözünden kaçmıştır. Bir başkası
ahlâk ve ruhaniyete o kadar dalmıştır ki, ekonomi ve politikayı bilememiş, hatta
dünyadan elini eteğini çekmiştir. Buna kar­şılık biri ekonomide ve politikada
tek söz sahibi haline gelmiş, ama ahlâk ve faziletten nasibini alamamıştır.
Kısacası, tarihte kime bakarsanız tek cepheli, tek meziyetli kahraman veya
uzmandır. Fakat bir tek şahsiyet vardır ki, bütün meziyetleri kendisinde
toplamıştır. Bu büyük insan hem filozof hem hakimdir, hem de söylediklerini
aynen tatbik etme başarısını göstermiştir. O aynı zamanda büyük bir devlet
adamı, askeri lider, hukuk adamı ve hukukçu, ahlâk hocası, dini ve manevî
önderdir. Bakış açısı bü­tün bir insan hayatını kapsayacak kadar geniş olmasına
rağmen en küçük ayrıntılar bile dikkatinden kaçmaz. Sofrada yemek yemenin adabı
ve vü­cut temizliğinin usullerinden tutun da milletlerarası münasebetlere kadar
her konuda emir ve talimat verir. Kendi getirdiklerine dayanan bir mede­niyet
oluşturur. Ve insan hayatının bütün alan ve yönleri arasında tam denge kurabilen
bir hayat düzeni getirir. Böylesine çok yönlü ve çok yete­nekli başka bir lider
ve kahraman gösterebilir misiniz?

3.2.12. Çevresini
Aşan Bir Şahsiyet

Dünyanın hemen hemen bütün şahsiyetlerinin yetişmelerinde
çevre­lerinin rolü büyük olmuştur. Fakat sözünü ettiğimiz insanın bambaşka bir
özelliği vardır. Bu insanın yetişmesinde çevresinin hiçbir rolü olmadığı
görülür. Arabistan’ın o zamanki durum ve koşullarının böyle bir tarihi
şahsiyetin doğmasına müsait olduğu da söylenemez. Arapların en çok ih­tiyaç
duyduğu belki de aşırı milliyetçi bir liderdi. Böyle bir lider kabileler
arasındaki kavga ve çekişmeye son verip Arapları bir millet haline getire­bilir,
ülke içinde birlik sağlayarak ve çevredeki ülkeleri fethederek güçlü bir Arap
krallığı kurabilir ve nihayet, Arapların siyasi ve iktisadi gelişme­sini mümkün
kılabilirdi. Bu liderde Arapların bütün kötülükleri bulunabi­lir ve baskı,
zulüm, acımasızlık, katliam, hile, desise ve mümkün olan her kötü yola
başvurarak milletinin geleceğini teminat altına almaya çalışabi­lirdi. Arap
toplumunun o günkü yapısı yukarıda özelliklerini saydığımız bir liderin ortaya
çıkmasını gerektiriyordu. Hegel’in tarih felsefesi veya Marks’ın tarihin maddi
yorumu açısından ,böyle bir ortamda çevrede yalnızca bir ulusu birleştirebilecek
ve devlet kurabilecek bir liderden baş­ka birine ihtiyaç olmadığına inanırsınız.
Ama Hegel ile Marks’ın felsefeleriyle aşağıdaki durumun izahı mümkün olabilir
mi?

Bir yandan o zamanki Arabistan ve hatta bütün dünyanın perişan
ha­lini göz önünde bulundurun, diğer yandan güzel ahlâkı öğreten, insanlığı
ıslah eden, nefisleri temizleyen ve cahiliyyenin tüm evham ve hurafelerini yok
eden birini düşünün. Öyle biri ki, bakışları ülkesi, halkı ve ırkının bü­tün
sınırlarını aşıp dünyaya ve bütün insanlara uzanmıştı. O, sırf kendi yandaşları
veya vatandaşları için değil, bütün İnsanlar için cihanşümul bir ahlaki, manevî,
medeni ve siyasi nizamın temellerini attı. O, sosyal ve ekonomik meseleler ile
milletlerin siyaseti ve uluslararası ilişkilerin sağ­lıklı temellere
dayandırılması ve çözümlenmesini hayal aleminde değil, yaşadığımız gerçekler
dünyasında sağladı. O, maddiyat ile maneviyatı öy­lesine dengeli biçimde
birleştirdi ki, herkes O’nun hikmetine ve basiretine hayran kaldı. Şimdi kalkıp
siz bu insanın Arap cahiliyye devri ve ortamı­nın bir ürünü olduğunu
söyleyebilir misiniz?

3.2.13. Tarihi
Oluşturan Şahsiyet

Şurası bir gerçektir ki bu insan, kendi çevresinin ürünü
değildi. Fakat bu noktayı iyice inceleyecek olursak, şahsiyetinin zaman ve mekân
sınır­larını da aştığını göreceğiz. Uzak görüşlülüğü çağın koşullarını bir yana
bırakıp yüzyılları bir anda kapsamıştır. O, bütün insanları zaman tünelin­den
geçirmiş, onları her çağda ve her ortamda tasavvur edebilmiştir. Bu sebepten
dolayıdır ki, İnsanlar için her devirde ve her şart altında geçerli ve
uygulanabilir hayat kurallarını tanzim etmiştir. O, tarihin yıprattığı kişi ve
varlıklardan değildir. O, diğer büyük şahsiyetler gibi sadece kendi çev­resi
veya dönemi için iyi sayılan bir lider değildir. O, herkesten ayrı, her­kesten
seçkin öyle liderdir ki tarihin akışıyla hareket etmiş ve her çağda kendi
çağındaki kadar yeni ve ilerici görülmüştür.

Genelde cömertçe “tarihi oluşturanlar” olarak vasıflandırılan
kişiler aslında “tarihin oluşturduğu” kişilerdir. Gerçekten bütün insanlık
tarihinde “tarihi oluşturan” bir tek kişi varsa, o da işte peygamberdir. Tarihi,
araştırıcı bir zihniyetle ele alacak olursak, bütün ihtilâl, inkılap ve ıslahat
yapan kişi ve liderlerin zamanın şartlarından büyük ölçüde yararlandıklarını
görürüz. Pek çok durumlarda bugün ani ve harikulade olarak
nitelendirebile­ceğimiz devrim ve değişiklikler için şartların hazır olduğunu
anlayabiliriz. Çoğu hallerde devrim için zeminin elverişli olduğuna, hatta
devrimin yönünü tayin edecek şartların bulunduğuna tanık oluruz. Bir devrimcinin
görevi bu şartları fikirden eyleme dönüştürmek olmuştur. Yani başka bir
de­yimle, büyük devrimci ve devlet adamı dediğimiz pek çok lider, genellikle
sahnesi hazır ve rolü belirlenmiş birer oyuncudan farksızdır. Fakat, tari­hi
oluşturan ve gerçek bir devrim yapan bu kişiye bakın ki ihtilâl ve inkılâbın
şartlarını kendisi oluşturmuştur, inkılâb için malzemeyi kendisi ha­zırlamıştır.
İnkılâbın ruhu ve bunu gerçekleştirecek, yaşatacak hiçbir şey ortada yokken,
yeni bir ruh, yeni bir insan türü ortaya koymuştur. Kendi kişiliğini eriterek
binlerce kişinin kalbine girmiş ve onları istediği hale ve kıvama getirmiştir.
Kafa ve kalp birliği ve çelik gibi irade gücüyle devri­min şartlarını kendisi
hazırlamıştır. Bu devrimin şeklini ve yönünü kendi­si tayin etmiştir. Sonra yine
kendi irade gücüyle hadiselerin seyrini değiş­tirmiş ve istediği istikâmete
götürmüştür. Tarihin oluşumunu böylesine etkileyen ve böylesine harikulâde bir
değişimi meydana getiren bir başka, inkılabçı var mıdır?

Şimdi gelin şu soruyu kendi kendimize soralım: Bin dört yüz yıl
önceki karanlık dünyada, Arabistan gibi en karanlık ülkenin bir köşesinde önce
çobanlık, daha sonra ticaretle uğraşan, okuma yazması olmayan bir kişide bu âni
değişiklik, bu muazzam devrim nasıl meydana geldi? Nasıl oldu da bu sade
vatandaş böyle münevver bir kişi oluverdi? Bunca güç, bilgi, ye­tenek ve
terbiyeyi nerden kazandı? Siz derseniz ki bunların hepsini kendi­si bulmuştu,
hayal gücünü kullanmıştı. Ben derim ki eğer bunları kendisi bulmuşsa O’nun
peygamberlik değil, tanrılık iddiasında bulunması gere­kirdi. Şayet o böyle bir
iddiada bulunsaydı, Rama’yı ilâh ilan eden, Krişna’yı mücessem tanrı olarak
kabul eden, Buda’ya tapmaya başlayan, Hz. Îsa’yı kendiliğinden Allah’ın oğlu
mevkiine çıkaran ve hatta ateş ile rüzgar ve suya tapan bu dünyanın insanları,
böylesine dirayetli ve meziyetli bir kişiyi tanrı olarak kabul etmekten
çekinmezlerdi. Fakat bakın O, kabiliye­tini ve fevkalâde kuvvetlerini kendisine
mal etmiyor ve “ben de insanım, tıpkı sizin gibi, hiçbir şey benim değildir.
Bende ne varsa Allah vergisidir. Bütün dünyada eşi bulunmayan bu kelâm, bu
harika sözler benim değil­dir, bu benim kafamın mahsulü değildir. Bu, kelimesi
kelimesine Al­lah’tan gelmiştir ve bunun için bütün hamdler Allah’a olsun.
Başardığım işlerin, çıkardığım kanun1ann, size öğrettiğim usullerin hiçbiri, ama
hiçbi­ri, düzmece değildir. Benim aklım ve gücüm bu büyük işleri başarmaya
yetmez. Adım adım Rabbimi izlerim, her konuda benim yol göstericim O’dur. Her an
O’na muhtacım. Bana O’ndan işaret gelir gelmez ağzımı açar, adımımı atarım”
diyor.

Bakın bu sözler ne kadar harikadır. Ne kadar doğru ve samimidir.
Bir yalancı kendisini haklı çıkartmak ve büyütmek için elinden gelen yalanla­rı
uydurur, yapamadıklarını yaptığını söyler, başkalarının mallarının ken­disine
ait olduğunu iddia eder. Ama Peygamber, kendisinde bulunan me­ziyetlerin, şahsi
meziyet ve kabiliyetler olduğunu iddia etseydi bile başka­ları O’nu
yalanlayamazdı. Zira, bunu tesbit edecek imkânları yoktu. Doğ­ruluk ve
içtenliğin bundan daha büyük kanıtı olabilir mi? Çok gizli yollar­la edindiği
bilgi ve yeteneklerinin kaynağını başkalarına açıklamaktan çe­kinmeyenden daha
doğru ve dürüst biri olabilir mi? Söyleyin bana, neden O’na iman etmeyelim,
neden peygamberliğini teyid etmeyelim?

3.3. HZ. MUHAMMED’İN PEYGAMBERLİĞİ
LEHİNDE KUR’AN’IN İLERİ SÜRDÜĞÜ DELİLLER

Kur’an-ı Kerim’de deniliyor ki:

“Ey Nebi, sen bundan evvel ne bir kitap okuyordun ne elinle
yazıyor­dun. Eğer böyle olsaydı, bâtıl’a tapanlar şüpheye düşebilirlerdi.
Aslında bunlar, ilim sahiplerine parlayan birer işarettirler.” (Ankebût; 48-49)

Bu ayet açıkça Hz. Peygamber’in okuma yazma bilmediğini
vurgulu­yor. Eğer bunun aksi olsaydı bütün ömrünü aralarında geçirdiği
kabilesi­nin ve bulunduğu şehrin insanları bunu bilir ve şahitlik ederlerdi. Ama
on­lar O’nun okuyup yazma bilmediğini biliyorlardı.

3.3.1. Ümmiliğin
Nübüvvet İle İlgisi

Bu noktaya değindikten sonra şunları söyleyebiliriz: Semavi
kitapla­rın talimatı, geçmişteki peygamberlerin durumu, çeşitli çağlarda ortaya
çı­kan din, mezhep ve akidelerin mahiyeti, eski İnsanlar, kavimler ve
mede­niyetlerin tarihî, siyaset, cemiyet ve iktisadın karmaşık meseleleriyle
ilgili olarak bir ümminin dilinden çıkan sözler vahiy’den başka bir şey
değildir. Eğer Hz. Muhammed (a.s.) azıcık okuma yazma bilebilseydi[1]
yakınları ile çevresindekiler O’nun herhangi bir zaman eline bir kitap aldığını,
araştırma yaptığını görmüş olsalardı, kâfir ve batıla inananlar bel­ki de
diyebilirdi ki, yukarıda bahsettiğimiz konular hakkında belirli bazı bilgiler
toplamıştır. Fakat Hz. Muhammed (a.s.)in ümmiliği, bu gibi ihti­malleri
tamamıyla ortadan kaldırmış oldu.

Bir ümmi’nin Kur’an-ı Kerim gibi muhteşem bir kitabı insanlara
sun­ması ve geçmişte kendisinde olmayan harika meziyet ve kabiliyetlere sa­hip
olması, akıl ve mantık sahibi her insan için zaten peygamberliğinin en büyük
delilidir. Dünyada tarihî kişilerden hangisinin durumunu araştıra­cak olursak,
yaşadığı çağ ve çevre ile o zamanki şartların onun yetişme­sinde büyük rol
oynadıklarını görürüz. Fakat Hz. Peygamber (a.s.) kendi çağı veya çevresinin
ürünü değildi. O’nun kişiliğindeki ani ve büyük deği­şiklik ve devrimin, mutlaka
ilâhi bir menbaı ve kaynağı vardı. Bu nedenle, yukarıdaki âyette Hazreti
Muhammed (a.s.)in kişiliği parlayan bir delile benzetilmiştir. O’nun kişiliği
aslında bir değil, bir çok delilin toplamıdır. Cahil biri bu delilleri
göremiyorsa görmesin. Ama ilim, akıl ve mantık sa­hibi kimseler bu delilleri
görür görmez, bunların ancak bir peygamberin şanına lâyık olduğuna can-ü
gönülden inanmışlardır. Şu âyete bakın:

“Bunlar diyor ki, neden bu insana Allah tarafından delil ve
işaretler indirilmedi. De ki: “Delil ve işaretler sadece Allah’ın indindedir.
Dense sadece uyarıcıyım, açık seçik (haber vermek için görevlendirilmişimdir).
Ve bu (delil) bunlara yetmiyor mu? Biz sana kitap gönderdik. Bu (kitap)
kendilerine okunuyor. Aslında, bunda, iman edenler için rahmet ve nasi­hat
vardır.” (Ankebût; 50-51)

Burada demek isteniyor ki, Hz. Peygamber bir ümmî olmasına
rağ­men, kendisine Kur’an-ı Azimüşşan gibi bir kitabın gönderilmesi bir delil
değil midir? Zâten bu kendi başına öyle bir Mu’cizedir ki herkes Hz. Mu­hammed
(a.s.)in peygamberliğine inanabilir. Bundan sonra başka bir Mu’cizeye ne hâcet
vardır? Geçmişte gösterilen Mu’cizeler âni ve geçiciydi. Halbuki bu Mu’cize her
zaman iman sahiplerinin yanında bulunacaktır. Bu kitap her gün ve her zaman
Peygamber tarafından çevresindekilere okunu­yor ve anlatılıyordu.

3.3.2.
Nübüvvet’ten Önceki Yaşantısı da Bir Delildir

“Bir kerre, bütün ömrümü aranızda geçirmişimdir.” (Yunus; 16)

Bu ayette dile getirilen gerçek, Kur’an-ı Kerim’in Hazreti
Peygam­ber’in zihninin bir ürünü olduğu hâşâ Allah’ın kelâmı olmayıp kendisinin
uydurduğu bir kitap olduğu yolunda Kureyş’li müşrik ve kâfirlerin yaptık­ları
iddiaları yalanlayacak niteliktedir. Burada, müşriklerden, diğer delil­leri bir
yana bırakıp bu daha yakın, gözle görülür gerçeğe bakmaları iste­niyor. Hz.
Muhammed (a.s.) ömrünün kırk yılını onlar arasında geçirmiş­ti. Aynı şehirde
doğmuş, gözlerinin önünde büyümüştü. Erginlik, derken orta yaşma kadar onlar
arasında oturmuş, yemiş, içmiş, alış veriş yapmış, evlenmiş, kısaca, her türlü
içtimai faaliyette bulunmuştu. Hayatının hiçbir yanı onlardan saklı değildi.
O’nun şahsiyeti açık bir kitap gibi önlerinde duruyordu. Kişiliği, davranışı ve
tulumu başlı başına birer delildiler. Haz­reti Peygamber’in hayatının şu iki
önemli yanı hemen hemen bütün Mek­ke’liler tarafından biliniyordu.

Nübüvvet’inden önceki kırk senelik süre içinde peygamber
olduğunu söylemeye başladıktan sonra birden bire dilinden dökülmeye başlayan
ilim, irfan ve hikmet dolu sözlerin herhangi bir dünyevi merci ve kaynağı hiçbir
yerde görülmemiş duyulmamıştı. Kimse onun ilmi, siyasi ve içti­mai konularla
ilgilendiğini görmemişti. Bu âni değişikliğin, kişiliğindeki güç ve yetenekten
değil dışardan, olağanüstü ve insanüstü bir kaynaktan meydana geldiği apaçık
ortadaydı. Bundan dolayıdır ki, Kur’an-ı Ke­rim’in, Hz. Muhammed (a.s.)in
hayalinin ürünü olduğu saçmalığına kim­senin inanamayacağını sezen Mekke’nin
kurnaz ve kötü niyetli insanları, bütün bunları başka birinin Hz. Muhammed
(a.s.)’e öğrettiğini söylemeye başladılar. Ne var ki, bu ikinci iddia da
birincisi kadar saçma ve asılsızdı. Zira Mekke şöyle dursun, bütün Arabistan’da
Kur’an-ı Kerim gibi ilâhî bir kitabın yazarı olacak seviyede bir bilgin veya
ilim adamı yoktu. Sonra, bu seviyedeki bir dâhi geçekten varolsaydı, Mekkeliler
ve Arap’lar kendisin­den haberdâr olmayacaklar mıydı?

Hz. Muhammed (a.s.)in, Nübüvvet’inden önceki yaşantısının ikinci
yanı daha da ilginçtir. Kendisiyle yakından, uzaktan ilgilenmiş olan her­kes
temiz karakteri ve efendi kişiliğine hayrandı. Yalancılık, hilekârlık,
dolandırıcılık ve buna benzer illetler O’nun yanından bile geçmemişti. Çevresi
ve ülkesinin hiçbir ferdi bu kötülüklerin hiçbir örneğini O’nda görmemişti.
Onlar, Hz. Peygamber’i son derece namuslu, dürüst, sözüne güvenilir, lekesiz,
doğru ve hemen hemen kusursuz biri olarak bilirlerdi. Hz. Muhammed (a.s.)in
nübüvvetinden beş yıl önce Kâ’be’nin yapımı sı­rasında Hacer-i Esved ile ilgili
meşhur olay meydana gelmişti. Bilindiği gibi, Kâbe’de Hacer-i Esved olarak
bilinen siyah taşın yerleştirilmesi ko­nusunda Kureyş’in muhtelif kabile ve
aileleri arasında anlaşmazlık çık­mıştı. Aileler meseleyi aralarında
halledemeyince şöyle bir karara varmış­lardı. Yarın sabah Harem (Kâ’be)e adım
alacak ilk kişi hakem olacaktır, o ne derse kabul edeceğiz. Ertesi sabah
Kâ’be’ye adım atan ilk kişi Hz. Mu­hammed (a.s.)den başka birisi değildi.
Kendisini görür görmez herkes bir­den haykırıverdi: “İşte emin (emanetçi,
dürüst, güvenilir) burada, bu Mu­hammed’dir, biz bunun hakemliğine razıyız”.
Aynı şekilde, Allahu Teâlâ, Hz. Muhammed(a.s.)’i Nebi yapmadan önce Kureyş
kabilesinin büyük bir toplantısında kendisinin “emin” olduğunu belgeletmişti.
Şimdi, ömründe hiç yalan söylememiş, kimseyi kandırmamış, kimseyi dolandırmamış
olan bir kişinin kalkıp böylesine büyük bir yalan söyleyeceğine böylesine
kor­kunç bir hile yapabileceğine inanabilir misiniz? Böyle bir insanın,
kafa­sında oluşturduğu fikirler ve plânların, Allah’ın sözleri ve emirleri
olduğu­nu söyleyebileceğini kabul edebilir misiniz?

“Ve işte bu şekilde, (Ey Muhammed) Biz kendi emrimizle, bir ruhu
sana vahiy ile gönderdik. Öyle ki, sen Kitabın ve imanın ne olduğunu
bil­miyordun” (Şûra; 52)

Nübüvvet mertebesine yükseltilmeden evvel Peygamber, kendisine
bir kitap geleceğini aklının ucundan bile geçirmemişti. Halta, diyebilir ki,
ilâhi kitaplar ve muhtevaları hakkında da herhangi bir bilgisi yoklu. Aynı
şekilde belki de tek tanrıya inanıyordu, ama bunun yanı sıra melekler,
pey­gamberlik, ilâhi kitaplar, kıyamet, mahşer, âhiret, cennet ve cehennem
hakkında bildiği bir şey yoktu. Bu hususlar Mekke kâfirlerinden saklı de­ğildi.
Mekke’nin hiçbir vatandaşı, Peygamber’lik vazifesini üstlenmeden önce Hz.
Muhammed (a.s.)’in ağzından kutsal kitaplar veya falan filan şeylere inanmak
icap ediyor gibi bir söz dinlememişti. Belli ki, ilerde nebi ve peygamber
olacağını tasarlamış olan bir kişi bu hususta gereken hazır­lıkları yapacaktı.
Fakat bu büyük insana bakın ki, kırk yıl kadar din ve inançlarla ilgili ağzından
bir tek lâf çıkmamış, ama kırkından sonra aynı konularda herkesi şaşkına
çeviren, büyüleyen ve herkesi cezbeden vaaz ve konuşmalar yapmaya başlamıştı.

“Sen, kendine bir kitabın ineceğini hiç beklemiyordun. Bu sadece
Rabbinin lutfuyla (sana inmiştir). Onun için kâfirlerin yardımcısı olma­yın”. (Kasas;
86)

Yukarıdaki âyette görüldüğü gibi, Allah’ın kitabından habersiz
olma­sı, Hz. Muhammed (a.s.)’in peygamberliğine bir delil olarak ortaya
kon­muştur. Bilindiği gibi, Hz. Musa (a.s.) da kendisinin nebi olacağı ve bü­yük
bir vazife alacağından tamamıyla habersizdi. Devrinin en büyük hü­kümdarına
meydan okuyacağı, onu mahvedeceği aklının ucundan bile geçmemişti. Günlerden
birinde, yoldan geçerken aniden Allah’ın huzuru­na çağırılmış bir anda nebilik
görevi kendisine verilmiş geçmişiyle hiç il­gisi olmayan muazzam bir göreve
atanmıştı. Tıpkı bunun gibi, Hz. Mu­hammed (a.s.) da peygamberlik mevkiine
yükseliverdi. Mekke’liler, Hz. Muhammed (a.s.)’in Hira mağarasından peygamberlik
vazifesiyle dışarı çıktığı günden önceki bir gün ne yapmış olduğunu çok iyi
biliyorlardı. Yaşantısının nasıl olduğu, nelerle iştigal ettiği, meraklarının ne
olduğunu çok iyi biliyorlardı. Konuşma konuları, zevkleri, üzüntü ve sevinçleri
ve faaliyetlerini pekâla takip ediyorlardı. Kendisinin doğruluk, dürüstlük,
na­musluluk ve güzel ahlâkın timsali olduğu, munis, mütevazi, kibar, doğru sözlü
ve yardımsever kişiliğe sahip bulunduğuna kâniydiler. Ama Mekke’lilerden hiçbiri
çıkıp diyemezdi ki, bu iyi ve dürüst insan yarın pey­gamberlik iddiasında
bulunacaktır. Hz. Muhammed (a.s.)’a en yakın olan, O’nunla her zaman temasta
olan akraba, yakınları ve arkadaşlarından hiç­biri kendisinin peygamberliğe
soyunmakta olduğunu iddia edemezdi. Hz. Muhammed (a.s.)’in daha önce vaaz
söylediği, bir harekelin başına geçti­ği, bir dava uğruna insanlara çağrıda
bulunduğu vaki olmamıştı. Peygam­berliğe getirilmesinden önce mütevazı bir
hayatı vardı. Ekmeğini kazanı­yor, çoluk çocuklarını geçindirmeye çalışıyordu.
Böyle bir kişinin dünya­yı sarsan evrensel bir mesajla yakınları, vatandaşları,
milleti ve hatla bü­tün dünyanın karşısına çıkması ne ile izah edilebilir? Bu
öyle bir değişik­lik ve devrimdir ki, insan tabiatı ve toplum psikolojisi
açısından buna büyük bir hazırlık ve karakter terbiyesi bile kâfi gelmez. Ama
bir an için böyle bir hazırlığın sayesinde bu kadar büyük işler başarılacağını
varsa­yalım ve bakalım Hz. Peygamber böyle bir çaba ve hazırlık yapmış mıdır?
Bilindiği üzere bu çaptaki bir değişiklik ve devrim için, bir insanın büyük bir
ön hazırlık içinde olması gerekiyor, daha sonra da bin bir kuyudan su getirmesi,
gecelerini gündüzlerine kalarak çalışması gerekiyor. Eğer Hz. Muhammed (a.s.)’in
hayali bu gibi bir hazırlığın tarihi safhalarından geçmiş olsaydı, gece gündüz
aralarında yaşamış olduğu insanlardan gizli kal­mayacaktı. Şayet kendisi belirli
bir plân ve sistem içinde böyle bir çabaya ve hazırlığa girişmiş olsaydı, bugün
bunun binlerce şahidi bulunabilirdi. Çevresindeki İnsanlar diyeceklerdi ki,
“bakın biz demiyor muyduk, bu adamın bütün çaba ve hazırlıkları bir gün kendi
peygamberliğini ilân et­mek içindi?” Fakat tarih şahittir. Mekke’li kâfirler Hz.
Peygamber (a.s.)’e her çeşit itham ve iftiralarda bulundular, ama hiçbiri,
kendisinin nebi veya peygamber olacağını önceden sezdiğini iddia edemedi.

Bunun dışında, Hazreti Muhammed (a.s.) Nübüvvete hevesli ve
istek­li değildi, halta benzeri bir beklenti içinde de değildi. Çünkü
peygamberli­ğe memur edilmesi tamamen bilmediği ve beklenmedik bir olay olarak
karşımıza çıkıyor. Hadislerde Hz. Peygamber’e ilk vahyin geliş keyfiye­ti
etraflıca anlatılmıştır. Cibril (a.s.) ile ilk buluşma ve tanışması ve “Alak”
Sûresinin ilk âyetlerinin inişinden sonra, Hz. Muhammed (a.s.)’in, sarsılmış
halde, titreyerek ve soluk soluğa eve geldiği nakledilmiştir. Ev­dekilere, “beni
örtün, beni örtün” der. Biraz sonra toparlanmış gibi olur ve hayat arkadaşına
başına gelenleri anlatır ve “canımdan korkuyorum” der. Ama zevcesi, “hayır, hiç
korkmayın, sizi Allah hiçbir zaman zor duruma sokmayacaktır. Siz mazlumların
haklarını verir, çaresizlere derman bulur, fakirlerin yardımına koşar,
misafirleri ağırlar ve her hayır işe katılırsı­nız”. Daha sonra kendisini Varaka
bin Nevfel’e götürür. Nevfel, amca oğ­lu olup, okumuş, doğru sözlü bir Ehl-i
Kitaptır. Varaka bin Nevfel bütün olayı öğrendikten sonra hiç duraklamadan,
“sana gelmiş olan varlık, Hz. Musa’ya da gelirdi. O bir melektir. Keşke ben genç
olsaydım ve halkınızın sizi sürgüne göndereceği zamana kadar yaşayabilseydim. ”
Hz. Pey­gamber hayret içinde sorar: “Bu İnsanlar beni buradan çıkarır mı
dersi­niz?” Ve Varaka bin Nevfel cevap verir: “Evet, sizin gibi yanında bir şey
getirmiş olan birine şimdiye kadar düşman olunmadığı vaki olmamış­tır.”

Bütün bu olay, sade ve basit bir insanın birden bire ve
beklenmedik bir şekilde görülmemiş bir tecrübe geçirmesinden sonraki tabii
halini bü­tün çıplaklığıyla ortaya koyuyor. Eğer Hz. Muhammed (a.s.) uzun
zaman­dan beri peygamberliğe hevesli olup bunun için hazırlık yapmış olsaydı ve
peygamberlik görevinin kendisine verilmesi için köşeye çekilip mura­kabelerde
bulunmuş olsaydı, Hira mağarasında meydana gelen olaydan sonra mutluluktan uçar,
derhal dağdan şehre iner, yeni bir inanç ve güven­le ve hatta gururlu bir
şekilde halkının karşısına çıkar ve kendilerine me­sajını sunmaya çalışırdı.
Fakat burada durum bambaşkadır. Gördüklerine inanamamış, sapsarı bir yüzle
titreyerek eve dönmüş, yorgana sarınmıştır. Biraz kendine gelince de mağarada
başına gelenleri karısına anlatmış ve bunun ne olduğunu merak etmiştir. Bu
hadise, O’nu öylesine sarsmıştır ki canının tehlikede olduğunu düşünmeye
başlamıştır. Nübüvvet’i önceden tasarlamış biri bunları yapabilir miydi?

Ayrıca, kocasının durumu, düşünceleri ve yaşantısı hakkında
karısın­dan başka kime güvenebilir? Eğer karısı, kocasının öteden beri
peygam­berliğe heveslendiği ve her an bir meleğin gelmesini beklediğini
bilseydi, O’nun sözleri herhalde Hz. Hatice (r.a.)’ninkinden çok farklı
olacaktı. O diyecek ki, “kocacığım, niye korkuyorsun? Beklediğin an işte geldi.
İste­diğin peygamberliğe kavuştun, sakin ol ve çık milletin karşısına ve de ki
arlık bana itaat etmelisiniz, ben yeni bir mezhep, yeni bir tarikat kuruyo­rum,
bütün hediye ve adaklarınızı bana getirin. Artık işimiz yolundadır.” Sonra
adaklar toplamaya ve maddi menfaat sağlamaya hazırlanacaktı. Fa­kat on beş
yıllık müşterek hayalı O’na göstermişti ki kocası dürüst ve fedakâr bir insan
olup hep başkalarının iyiliğini düşünmüştür. Onun için O’na ne şeytan çarpmış,
ne de Allah O’nu cezalandırmış veya güç durum­da bırakmıştır. Gördüklerinin
gerçek olduğuna o an inanmıştır.

Aynı durum Varaka bin Nevfel için de geçerlidir. Varaka yabancı
biri değildir. Hz. Peygamber’in akrabalarından biri olup Kureyş kabilesinin
ileri gelenlerindendir. Ayrıca, okumuş bir Hıristiyan olarak Peygamberlik,
Kitabullah ve vahiy konusunda hakiki ve gayri hakiki olanlar arasında ayı­rım
yapacak şuura sahiptir. Yaşlı olduğu için, Hz. Muhammed (a.s.)’in bü­tün hayatı
O’nun gözlerinin önünde geçmiştir. Hira mağarasında geçen olayı duyar duymaz
kendisine gelenin bir melek olduğuna inanmıştır. O’na göre Hz. Muhammed (a.s.)’a
gelen melek, daha önce Hz. Musa’ya gelen meleğin vasfına sahip olup kendisine
aynı şekilde vahiy getirmiş­tir. Varaka bin Nevfel, Hz. Musa’nın Allah’tan gelen
mesajı, habersiz ve aniden aldığını hatırlayarak, kesin olarak o da, Hz.
Muhammed (a.s.) ola­yında herhangi bir yalan, hile ve şeytanî oyun olmadığı
sonucuna varmış­tır.

Hz. Muhammed (a.s.)’in peygamberliği lehindeki bu deliller
sağdu­yulu ve gerçekçi bir insanın gözünden kaçmaz. Bu sebeplen dolayıdır ki,
Kur’an-ı Kerim’de bu hususlar birkaç defa Hz. Muhammed (a.s.)’in Nübüvvet’inin
lehinde delil olarak kullanılmıştır. Meselâ, Yunus sûresinde şöyle buyurulmuştur:

“Ey Nebi, onlara de ki, Allah bunu istememiş olsaydı, ben bu
Kur’an’ı size duyurmazdım. Hatla, O bununla ilgili hiçbir haber size
vermeyecekti. Bir kerre, bundan önce ömrümü aranızda geçirmişimdir. Siz bu basit
noktayı da anlamaz mısınız?” (Ayet; 16)

Şûra sûresinde şöyle buyurulmuştur:

“Ey nebi, sen bilemezdin, kitap nedir ve iman nedir? Ama Biz bu
vah­yi nur yaptık ve bununla kullarımızdan hangisine istersek yol gösteririz.”
(Ayet; 52)


[2]

Hz. Peygamber’in temiz hayatı, sahabelerin yaşantısındaki büyük
de­ğişikliğe O’nun vaaz ve telkinlerinin büyük etkisi ve Kur’an-ı Kerim’in
di­li, üslûbu ve içinde bahsedilen önemli meseleler, Allah’ın birer parlak
işa­reti ve sağlam birer delilidir. Bu sebeple, geçmişteki peygamberlerin
du­rumu ve kutsal kitaplara vakıf olan birinin Hz. Muhammed (a.s.)’in
pey­gamberliğinden şüphe etmemesi gerekirdi.

“Allah tarafından bir resul temiz kitapları okuyup anlatır. Bu
kitap­larda doğru ve gerçek şeyler yazılıdır.” (Beyyine; 2-3)

Burada, Hazreti Peygamber’in kendisi aydınlatıcı bir delil
olarak ad­dedilmiştir. Zira, Nübüvvet’ten önceki ve sonraki hayatı, kendisinin
ümmi olmasına rağmen, Kur’an-ı Kerim gibi Mu’cizevi bir kitap sunması, talima­tı
ve telkinleri sayesinde binlerce ve yüz binlerce insanın hayatında müthiş bir
değişiklik olması ve temiz bir hayal sürmek, tek Allah’a inanmak, gü­zel ahlâka
sahip olmak, söz ve fiildeki birlik ve dengeyi kurmak konusun­da gösterdiği azim
ve kararlılığı, bütün bunlar kendisinin Allah’ın Rasûlü olduğunun inkâr edilmez
delilleriydi.

3.3.3. Kur’ân-ı
Kerim Mu’cizevî Bir Kelâm ve Peygamberliğin Delilidir

“Bu kitabın inişi şüphesiz Alemlerin Rabbi tarafından (mümkün)
ol­muştur. Bu İnsanlar diyor ki bu şahıs bunu kendisi uydurmuştur. Halbuki, bu
Hak’tır, Rabbın tarafından”. (Secde; 2-3)

Burada Kitabullah’ın Alemlerin Rabbi tarafından nâzil olduğu
söylen­mekle yetinilmemiş, aynı zamanda, “şüphesiz bu kitap Allah’ındır”
denilmiştir. Yani, bu kitabın Allah tarafından geldiğine hiç şüphe edilmemesi
gerekir, denilmek istenmiştir. Bu uyarıcı ve vurgulayıcı cümleyi, Kur’an-ı
Kerim’in indiği şartlar, ortam ve bizzat Kur’an-ı Kerim’in muhtevası açı­sından
değerlendirecek olursak bunda iddia ile beraber bir delilin de va­rolduğunu
göreceğiz. Bu delil, kendilerine sunulduğu Mekke’lilerden saklı değildi.
Mekke’liler, Hz. Muhammed (a.s.)’in peygamberlikten önceki ve sonraki hayatını
açık bir kitap gibi bilirlerdi. Kur’an-ı Kerim’in dili ve üslûbu, Hz.
Muhammed(a.s.)’in dili ve anlatım tarzından çok farklı ve de­ğişikti. Onlar aynı
kişinin aynı zamanda birbirinden son derece farklı dil ve davranışa sahip
olamayacağını pekalâ biliyorlardı. Aynı zamanda bu kitapta bulunan eşsiz üslubun
da farkındaydılar. Aynı dili konuştukları ve bildikleri halde bütün Arabistan’da
hiçbir edip, yazar ve şairin Kur’ân-ı Kerim’inkine benzer kitap hazırlamak şöyle
dursun, küçük bir bölümünü bile yazamayacaklarını çok iyi biliyorlardı. Bunun
dışında Kur’ân’ın muhtevası da çok değişik ve etkileyiciydi. Mekke’liler, bütün
Arap şair, kâhin, keşiş ve hatiplerinin söz ve eserlerinde bahsedilen konuların
değe­rinin, Kur’ân’ın yanında hiç olduğunu anlıyorlardı. Kur’ân-ı Kerim’deki
mevzuların ehemmiyeti, temizliği ve yüceliğinin hiçbir eşi yoklu. Bu kita­bın
metni de, yalan ve asılsız bir dava peşinde olanların boş iddiaları ve
bencilliğinden uzaktı. Kâfir ve müşrikler, Kur’ân’ın metni veya Hz.
Pey­gamber’in sözlerinden, peygamberlik mevkiine yükseltildiğini açıklamak
suretiyle kendi kişiliği, ailesi, kabilesi ve milletinin maddi menfaati için
çalıştığına dair herhangi bir örnek gösteremezlerdi. Son olarak, Hz. Mu­hammed
(a.s.)’in daveti üzerine Allah’a sarılanların hayatında, düşünce ve fikirlerinde
ne büyük değişiklikler meydana geldiğini görüyorlardı. Bütün bu hususlar
iddianın birer deliliydiler. Bu bakımdan, hem Kur’an-ı Ke­rim’in Alemlerin Rabbi
tarafından dünyaya nazil olduğu, hem bu kitabın, Hz. Muhammed (a.s.)’in
peygamberliğinin açık delili olduğu ortadadır.

3.4. HZ. PEYGAMBER’İN DOĞUŞUYLA
İLGİLİ TEVRAT VE İNCİL’İN NAKLETTİĞİ HABERLER

3.4.1. Hz.
Îsa’nın Meşhur Bir Sözü

“Ve hatırlayın, Meryem oğlu Îsa’nın söylediği bu sözleri:” Ey
beni İsrail, ben tarafınıza gönderilen Rasûlüm ve benden önce geçmiş bulu­nan
Tevrat’ın doğrulayıcısıyım ve benden sonra gelecek, Ahmed adında bir elçiyi
müjdeleyiciyim.” (Saff; 6)

 Bu âyet-i kerime’nin üç mânâsı vardır ve üçü de doğrudur.
Birincisi, Hazreti Îsa demek isliyor ki: “Ben yeni, garip ve ender bulunan bir
din ge­tirmedim. Bu dini daha önce Hz. Musa getirmişti. Ben yalnızca Tevrat’ı
tasdik etmeye geldim, tekzip etmeye değil. Esasen, Allah’ın Rasûlleri öte­den
beri kendilerinden önceki Rasûl’leri teyid ve tasdik etmişlerdir. Onun için,
benim peygamberliğime inanmamanız için herhangi bir sebep yok­tur.” İkincisi, bu
sözler şöyle tefsir edilebilir: “Benden önce Tevrat’la be­nim dünyaya gelmeme
dair verilen müjde işte şimdi gerçekleşiyor. Tevrat’taki kayıtların doğru
olduğunu ispatlamak için Rabbım beni size göndermiştir. Bu sebeple, bana karşı
çıkmayın, aksine geçmişteki pey­gamberlerin müjdelediği Peygamber’in geldiğine
sevinin.” Üçüncüsü, bu âyeti daha sonraki âyet ile birleştirince, şu anlamı
çıkarabiliriz: “Ben, Al­lah’ın Rasûlü, Ahmed (a.s.)’in gelişine dair Tevrat’ın
verdiği müjdeyi tas­dik etmek üzere dünyaya geldim. Ben de onun geleceğini
bildiririm”. Üçüncü tefsir, Hz. Îsa’nın Hz. Muhammed (a.s.)’in doğusuyla, Hz.
Musa (a.s.)’nın kendi ümmetine verdiği müjdeye temas etmesiyle ilgilidir.

3.4.2. Tevrat’ın
Nakilleri

Hz. Musa’nın şöyle dediği nakledilmiştir: “Allahu Teâlâ, senin
Rab­bın, senin için senin kardeşlerin arasından, benim gibi bir nebi peydan
edecektir. Siz onu dinleyin. Bu senin, Rabbına, kendi Rabbına, toplantı günü
Havreb’te yaptığın müracaata uygun olacaktır. Sen o gün Rabbına, kendi Rabbına
demiştin ki, Rabbımın sesini bir daha duymayayım ve bel­ki de benim ölmeme sebep
olacak büyük bir ateşi görmeyeyim. Ve Rab­bım bana dedi ki, onlar ne diyorsa
doğrudur. Ben onlar için kendi kardeş­leri arasından, senin gibi bir nebi
yaratacağını ve kelâmımı onun ağzına koyacağım. Ve Ben ona ne emredersem, onlara
söyleyecektir. Ve onun, benim adımı anarak söyleyeceklerini dinlemeyenlerden
hesap soracağım.” (Tevrât: istisna, Bölüm: 18, âyet; 15-19).

Tevrat’ın bu açık haberi, Hz. Muhammed (a.s.)’den başka kimseye
uy­maz. Bu ibarede Hz. Musa (a.s.) Allah’ın şu müjdesini veriyor: “Senin için,
sizin aranızdan, yani senin kardeşlerinin arasından bir nebi var edeceğim”. Bir
milletin “kardeşleri”nden o milletin bir kabile veya ailesinin kastedilmediği
ortadadır. Bu deyimin, sözü edilen millet ile ırk yönünden yakın ilişkisi
bulunan bir millet için kullanıldığını söylemek daha doğru olur. Şayet gelecek
Nebi’nin Beni İsrail’den doğacağı kastedilmiş olsaydı, o zaman başka ifade ve
sözler kullanılacaktı. O zaman yalnızca, “senin için aranızdan bir nebi
yaratacağım” demek kâfi olurdu. Bu sebeple, Beni İsrail’in kardeşlerinden burada
“Beni İsmail”in kastedildiği akla daha ya­kındır. İsmail oğulları Hazreti
İbrahim (a.s.)’in evlâtları olduğu için, İsrail oğullarının kuzenleri sayılırdı.
Üstelik, Hz. Musa’dan sonra Beni İsrail’de sadece bir tek ve büyük bir nebi
gelseydi bu haber doğru sayılırdı, ancak İncil’de belirtildiği gibi Beni
İsrail’de, Hz. Musa’dan sonra da bir çok nebi doğdu.

Burada verilen müjdede bir noktaya daha dikkat edilmelidir.
Gelecek nebinin tıpkı Hz. Musa (a.s.) gibi olacağı ifade ediliyor. Elbetteki bu
ben­zerlik dış görünüş, yani yüz şekli, kişilik ve kılık kıyafet benzerliği
değil­di. Çünkü dünyada hiçbir insan başka bir insanın tıpatıp aynısı değildir.
Bu benzerlik her iki nebinin peygamberlik payesi ve özelliğiyle ilgili de
sayılmaz. Zira, bu benzerlik, Hz. Musa’nın ardından dünyaya gelen bütün
peygamberlerde bulunuyordu. Bu iki ihtimal ortadan kalktıktan sonra, Hz. Musa
(a.s.) ile Hz. Muhammed (a.s.)’in ortak yanını araştıracak olursak, bunun kalıcı
ve müstakil bir şeriat getirmekten başka bir şey olmadığını görürüz. Bu özellik
ve benzerlik gerçekten Hz. Musa ve Hz. Peygamber arasında vardı. Hz. Musa’yı
müteakip Beni İsrail’de doğan peygamberler, hep Musevi şeriatın
savunucusuydular. Değişik ve müstakil bir şeriat geti­ren sadece Hz. Muhammed
(a.s.) idi.

Bu açıklama ve yorum, Tevrat’taki şu ifadelerle daha da
kuvvetleni­yor: “Rabbına toplantı günü Havreb’te yaptığın müracaata uygun olarak
size bir nebi gönderilecektir. Sen o gün demiştin ki Rabbımın sesini bir daha
duymayayım ve belki de benim ölmeme sebep olabilecek büyük bir ateşi görmeyeyim.
Ben senin gibi bir nebi yaratacağım ve kelâmımı O’nun ağzına koyacağım”. Burada,
bahsedilen Havreb, Hazreti Musa (a.s.)’ın ilk kez şeriat hükümlerini aldığı
dağdır. Hz. Musa’nın Allah’ın nuruyla ilk kez karşılaşması ve O’nun sesini
duyması kendisini müthiş sarsmıştı ve bir an öleceğinden korkmuştu. Burada
bahsedilen Beni İsrail’in müracaatı ve yalvarışı da, şeriatın Havreb dağında
olduğu gibi, çok korkunç şartlar altında verilmemesiyle ilgilidir. Bu vak’a
Kur’an-ı Kerim’de de geçmiştir. Ayrıca İncil’de de benzeri kayıtlar vardır[3].
Buna cevap olarak Hz. Mu­sa, İsrail Oğullarına, Allahu Teâlâ’nın onların
isteklerini kabul ettiğini bil­diriyor. Allah diyor ki onlar için göndereceğim
peygamberin ağzına kendi kelâmımı vereceğim. Demek ki, bundan böyle şeriat
verilirken Havreb dağında meydana gelen korkunç olay tekrarlanmayacak. Yani
bundan sonra gönderilecek peygamber, yanında Allah’ın kitabıyla gelecek ve onu
insanlara anlatacaktır. Bu açıklamadan sonra, Tervât’taki haberin Hz. Mu­hammed
(a.s.)’den başkasına ait olduğu söylenebilir mi? Hz. Musa (a.s.)’dan sonra
dünyaya kalıcı bir şeriat, yani din ve ahlâk nizamı getiren Hz. Muhammed Mustafa
(a.s.)’dır. Bu şeriatın verilmesi sırasında Havreb dağında İsrail Oğullarının
toplandığı sırada meydana gelen korkunç olaya benzer bir olay olmadı.

3.4.3. İncil’de
Hz. Muhammed’in Peygamberliğine İlişkin Haberler

Hazreti Îsa (a.s.)’nın Hz. Muhammed (a.s.)’in peygamberliği
hakkında verdiği müjde, Kur’ân-ı Kerim’de şöyle dile getirilmiştir:

“Ve hatırlayın, Meryem oğlu Îsa’nın söylediği bu sözlerini ‘Ey
Beni İsrail ben tarafınıza gönderilen Rasûlüm ve benden önce gelmiş bulunan
Tevrat’ın tasdik edicisiyim. Ve benden sonra, adı Ahmed olacak bir Rasûlun
geleceğini müjdeliyorum”. (Sâf; 6)

Bu, Kur’ân-ı Kerim’in en önemli âyetlerindendir. İslam
düşmanları bunun üzerinde bir hayli durmuş, bunu alabildiğine eleştirmeye
çalışmış ve bu hususta küstahlıkların en kötüsünü yapmışlardır. Çünkü bu ayette
Rasûlullah’ın, ismi açıkça verilmek sureliyle ve Hz. Îsa’nın ağzıyla dünya­ya
geleceğine dair müjde verilmiştir. Bu sebeple, bu mevzuun etraflıca ele alınması
gerekiyor.

3.4.3.1 “Muhammed”
ile “Ahmed”

Görüldüğü gibi, söz konusu âyette Nebi-yi Ekrem (a.s.)’ın adı “Ah­med”
olarak belirtilmiştir.Ahmed’in iki anlamı vardır. Birincisi, Allah’ın en çok
medhini yapan kişi, ikincisi, en çok medhedilen kişi veya kullar arasında en çok
övülen kişi. Sahih hadislerden, Hz. Peygamber’in çeşitli isimlerinden birinin “Ahmed”
olduğu anlaşılıyor. Sahih-i Müslim ile Ebu Davud’da, Ebu Musa Eş’ari (r.a.)’in
bir rivâyeti şöyle nakledilmiştir: “Ben Muhammed’im ben Ahmed’im ve ben
Haşir’im…” Benzeri rivayetler Cü­beyir bin Mut’im (r.a.) tarafından İmam
Mâlik, Buhârî, Müslim, Dârimi, Tirmizî ve Neseî’de de nakledilmiştir. Hz.
Peygamber’in bu mübarek ismi sahabeler arasında iyi biliniyordu. Nitekim, Hassan
bin Sabit (r.a.)’ın bir şiiri şöyledir:

“Allah ve Arş’ın etrafında toplanan melekler,

Ve bütün temiz varlıklar, Bereketli Ahmed’i methettiler.”

Tarih kitaplarından da Hz. Peygamber’in isminin hem Muhammed,
hem Ahmed olduğu sabittir. Burada dikkate değer nokta, Peygamber efendimizden
önceki bütün Arap edebiyatında “Ahmed” isminin hiç kul­lanılmayışıdır. Hz.
Peygamber’den sonra da Ahmed ve “Gulam Ahmed” (Ahmed’in uşağı) isimleri öylesine
yaygınlaşmıştır ki, bunun haddi hesabı yoktur. Zaten, bu ismin doğru ve gerçek
oluşunun en büyük delili, pey­gamberimizin devrinden başlayarak günümüze kadar
ümmetimizde bunun kadar yaygın, tutulmuş, beğenilmiş ismin az oluşudur.
Peygamberimizin mübarek ismi Ahmed olmasaydı, müslümanların büyük bir çoğunluğu,
çocuklarının ismini ne diye Gulam Ahmed koyacaklardı? Ahmed olma­dan, Gulam
Ahmed olmak mümkün müydü?

3.4.3.2. Hz. Mesih,
Hz. İlyas ve “O Nebi”

Yuhanna İncil’inde, Hz. Mesih’in gelişi sırasında Beni İsrail’in
üç şah­siyeti bekledikleri ifade edilmiştir. Bunlar sırasıyla Mesih, İliyah (Hz.
İl­yas’ın ikinci gelişi) ve “O Nebi” idiler. İncil’in âyetleri şöyledir:

“Ve Yuhanna, (St. John, Johannes, Hz. Yahya) tanıktı ki,
Yahudiler Kudüs’ten kendisine, ‘sen kimsin?’ diye sormak üzere keşiş ve rahipler
gönderince o ne müsbet cevap verdi, ne menfi. Aksine kendisinin Mesih olmadığını
söyledi. Onlar sordu; öyleyse sen kimsin? Sen İliyah mısın? O dedi ki, ‘ben
değilim’. (Sonra dediler ki) ‘sen o nebi misin?’ O dedi ki ha­yır. Dunun üzerine
onlar onun kim olduğunu sordular. O dedi ki, ‘Den sahrada çağıran birinin
sesiyim, ki siz Tanrı’nın yolunu düzeltebilin.’ On­lar ona sordular, ‘Madem ki
sen ne Mesih, ne İliyah ve ne de o peygam­bersin, o zaman sen ne diye insanları
takdis edersin?’ ” (Bölüm I, âyet; 19-25)

Buradaki sözler gösteriyor ki, İsrail Oğulları Hz. Mesih ile Hz.
İl­yas’ın dışında başka bir peygamberi de bekliyorlardı ve bu peygamber Hz.
Yahya (a.s.) değildi. Bu üçüncü Nebi veya Resul’ün geleceğine öylesine muhakkak
gözüyle bakılıyordu ki, İsrail Oğulları arasında sadece “O Ne­bi” kelimelerini
söylemek kendisine yapılan bir işaret sayılıyordu. Yani, “hakkında Tevrat’ta
müjde verilen Nebi” olarak tarif etmeye de gerek yok­tu. Ayrıca, sözü edilen
peygamberin dünyaya geleceğine herkes inanmış gibiydi. Çünkü bu nebinin gelişi
hakkındaki inanç yanlış olsaydı, Hz. Yahya’ya yukarıdaki sorular sorulurken
kendisi pekalâ diyebilirdi ki, “Ey İsrail Oğulları, siz hangi peygamberden
bahsediyorsunuz? Öyle bir pey­gamber gelmeyecektir.”

3.4.3.3. Yuhanna
İncil’inde Geçen İbareler

Şimdi gelin, Yuhanna İncil’inde (St. John İncili) bölüm on
dörtten on altıya dek sürekli olarak yer alan gelecek peygamber hakkında müjde
ve haberlere bir göz atalım:

“Ve ben Babam’a yalvarırsam O size ikinci yardımcıyı
gönderecektir. Bu yardımcı ebediyen sizlerle kalacaktır. Yani, dünyanın elde
edemeyece­ği Hak Ruhu. Bunu dünya ne görür, ne bilir (ama siz onu bilirsiniz,
çün­kü o sizlerle yaşar, sizin içinizde bulunur”. (Bölüm 14; 16-17)

“Ben bu sözleri sizlerle beraberken size söyledim. Ama, pederim,
Ruh-ul Kuds’ün adıma site göndereceği Yardımcı size her şeyi öğretecek ve size
bütün söylediklerimi hatırlatacaktır” (14: 25-26).

“Bundan sonra ben sizinle pek konuşmayacağım, Zira, dünyanın
ön­deri geliyor ve bende onun hiçbir şeyi yoktur” (14; 30)

“Ama, Pederim tarafından size göndereceğim Yardımcı yani
“Hakikat’in Ruhu” size gelince benim için şahitlik yapacaktır” (15; 26)

“Ama ben size doğruyu söylüyorum, benim gitmem sizin için
faydalı­dır. Zira ben gitmesem o yardımcı size gelemeyecek. Ama gidersem onu
size göndereceğim” (16; 7)

“Ben size bazı diğer şeyler de söylemek isliyorum, ama siz
bunlara tahammül edemezsiniz. Ama o, yani, Hakikat’in Ruhu size gelince, size
doğru yolu gösterecektir. Zira o kendi tarafından hiçbir şey söyleyemeye­cektir,
aksine duyduklarını anlatacaktır ve size geleceğin haberini vere­cektir. O size
Celâlimi (öfkemi) gösterecektir. Çünkü o size benden aldığı haberleri
verecektir. Peder’in olduğu her şey benimdir. Onun için dedim ki, benden alacak
ve verecektir”. (16; 12-15)

3.4.3.4. Yukarıda
Geçen İbarelerin Anlamı

Yukarıda geçen ibarelerin anlamını tayin etmeden önce şunu
bilmek­te fayda vardır ki, Hz. Îsa ve o dönemin Filistinlilerinin konuştuğu halk
dili, “Arami” dilinin bir lehçesi olan Süryanice idi. Hz. Îsa’nın doğuşundan iki
yüz, iki yüz elli sene evvel, Seluk (Seleucide) döneminde bu bölgede
İbranice’nin kullanılmasına son verilmişti ve yerini Süryanice almıştı. Gerçi
Seluki ve daha sonra Roma İmparatorluğu’nun etkisiyle bölgeye Elence de
girmişti. Fakat bu dil alanı, hükümetin gözüne girmek ve yüksek mevkile­re
yükselmek isteyen ve Yunan etkisi allında kalan İnsanlar arasında varo­lan
sınırlı bir alandı. Filistin halkı genellikle Süryanicenin değişik bir
leh­çesini kullanırdı. Bu lehçe, Şam’da konuşulan Süryaniceden farklıydı.
Fi­listin halkı Elenceye o kadar yabancıydı ki, miladi yetmiş’te de Romalı
general Titus Kudüs’lülere hitap etmek isterken konuşmasını Süryaniceye tercüme
ettirme mecburiyetini hissetmişti. Bu sebeple, Hz. Îsa’nın arkadaş ve
öğrencilerine söylediklerinin mutlaka Süryanice olduğu gerçeği ortaya çıkıyor.

Burada şu noktaya da dikkat edilmelidir ki, İncil’in dört cildi
de, Hz. Îsa’dan sonra Hıristiyanlığı kabul etmiş olan Elence konuşanlar
tarafından kaleme alınmıştı. Bu yazar ve kâtiplere Hz. Îsa’nın söz ve
hareketleriyle ilgili ifadeler, herhangi bir yazılı metinden değil Süryanice
konuşan kişile­rin şifahî rivâyetleri şeklinde geçmişti. Bu ifade ve rivâyetler
daha sonra Süryaniceden Elenceye çevrilmişti. İncil’lerin hiçbiri miladî
yetmişten ön­ce kaleme alınmamıştı. Yuhanna İncili ise Hz. Îsa’nın ölümünden
yaklaşık yüz yıl sonra muhtemelen Türkiye’nin Ege bölgesinin Ephesus (Efes)
ken­tinde bitirilmişti. Buna ilâveten, bu İncillerin hiçbir Elence nüshası
muha­faza edilememiştir. Halbuki, İncillerin ilki Elence yazılmıştı. Matbaanın
bulunuşundan önce kaleme alman ve şuradan buradan müsveddeler halinde toplanan
Elence İncillerin ilk nüshaları dördüncü asırdan öteye gitmiyor. Bu bakımdan, Hz.
Îsa’dan sonra aradan geçen üç yüz senede bu kitaplarda ne gibi değişiklikler
yapıldığını lam kestirmek hemen hemen imkânsızdır, İncil’de değişiklikler
yapılmasına ilişkin şüphemizi kuvvetlendiren unsur, Hıristiyanların Mukaddes
Kitapla her türlü tahrifi caiz saymalarıdır. “Encyclopadea of Britanica”nın
Bible (İncil) maddesinde şu satırlara rastlanı­yor:

“İncillerde bu tür belirgin değişiklikler kasten yapılmıştır.
Meselâ, bazen bütün bir ibare başka kitap ve kaynaklardan İncillere eklenmiştir.
Bu tür tahrifât, İncil’in metnine, uygun gören yazarların, buldukları, her
yerden topladıkları yazı ve iktibaslardan ileri geliyor. Bu yazar ve
derle­meciler İncili daha derli toplu ve faydalı yapmak maksadıyla
kendilerin­den de bazı malzeme eklemek konusunda kendilerini yetkili
sayıyorlardı… Birçok ilâve ve çıkarmalar ta ikinci asırda yapılmıştı ve
bunların kayna­ğı bilinmiyordu…”

Böyle bir durumdu, İncil’de geçen Hz. Îsa’nın sözlerinin aynen
nakledildiğini ve bunlarda bir değişiklik yapılmadığını söylemek gerçeklen çok
zordur.

Üçüncü ve en önemli husus da, Filistin’in müslümanlar tarafından
fethedilmesinden sonra yaklaşık üç yüz yıl kadar Hıristiyan tebaanın dilinin
Süryanice olmasıdır. Tarihi kayıtlara göre Filistinli Hıristiyanlar, ancak
do­kuzuncu yüzyılda Süryanice yerine Arapça konuşmaya başladılar. Bu Süryanice
konuşan Hıristiyanlardan ilk üç yüzyılda müslüman âlimlere geçen Hıristiyan
rivâyetlerinin, daha sağlam ve geçerli olduğu söylenebilir. Zira, diğer
Hıristiyan kavim ve âlimlere, Hıristiyanlığın temel inanç, felsefe ve
gelenekleri Süryaniceden Elenceye daha sonra da Latinceye tercüme edil­mek
suretiyle ulaşmıştı. Halbuki, Hz. Îsa’nın ağzından çıkan sözler Filis­tin’de
uzun süre konuşulan Süryanice olduğu için bunların ilk etapta iyi korunduğu daha
yakın bir ihtimaldir.

3.4.3.5. Dünyanın
Lideri Olacak

Bu inkâr edilmez tarihi hakikatlerin ışığında Yuhanna İncili’nin
yuka­rıda geçen ibaresini değerlendirecek olursak, Hz. Îsa’nın kendisinden
son­ra gelecek bir peygamber hakkında milletine bir müjde vermekte olduğu­na
tanık oluruz. Îsa, (a.s.) bu şahsiyeti “dünyanın lideri”, “ebediyen yaşa­yacak”,
“doğruluğun bütün yollarını gösterecek” ve bizzat kendisini (Hz. Îsa’yı) “teyid
edecek” bir kişi olarak tarif etmektedir. Dikkat edeceğiniz gibi, asıl ibarelere
Ruh’ül-Kuds’an (Kutsal Ruh) ve “Hakikat’ın Ruhu” gibi kelimeler ilâve edilmek
suretiyle ifade muğlak ve hatta anlamsız kılınmak istenmiştir. Buna rağmen,
bütün ibareleri dikkatle tahlil ettiğimizde müj­delenen şahsiyetin bir ruh
değil, bir insan ve belirli bir kişi olduğunu anla­rız. Bu öyle bir kişidir ki
öğretileri cihanşümûl olup herkesi kapsayacak ve kıyamete kadar yaşayacak
nitelikte olacaktır. Bu özel şahsın bir husu­siyeti de “yardımcılık”tır.
Tercümede biz “yardımcı” kelimesini kullandık. Hıristiyanlar Yuhanna İncili’nin
Elence asıl nüshasında geçen kelimenin “‘paracletus” olduğunda ısrar
etmektedirler. Ama bunun manasını tesbit ederken kendileri de ihtilâfa
düşmüşlerdir. Bu kelimenin kökü olan Yunanca “paraclete”nin anlamı şunlardır:
Bir yere çağırmak, yardıma çağır­mak, ikaz ve tenbih, teşvik etmek, yalvarmak,
dua etmek vs. Elencede bu kelimenin karşılığı şunlardır: Teselli etmek, teskin
etmek ve cesaret ver­mek, İncil’de hangi yerlerde bu sözcük kullanılmışsa orada
buna yukarıda­ki anlamlardan hiçbiri uygun düşmez. Origen, bu kelimeyi bazı
yerde “teskin eden” ve bazı yerde “takbih eden” olarak tercüme etmiştir. Ama
diğer yorumcular bu tercümeleri reddetmişlerdir. Çünkü bunlar ilkin, Yunanca
grameri bakımından doğru anlamlar değildir. İkincisi, söz konusu kelimenin
geçtiği ibarelerden hiçbirinde bu anlamlar uygun düşmüyor. Bazı diğer
mütercimler bunu “öğretmen” ve “hoca” olarak çevirmişlerdir. Ama Yunancanın
genel kural ve kaideleri bu anlamın çıkarılmasına da müsait değildir. Turtulian
ve Augustein ise “avukat” ve “vekil” kelimesini tercih etmişlerdir. Başkaları
“yardımcı”, “teskin eden ve teselli eden” söz­cüklerini kullanmışlardır[4].
İşin ilginç yanı, Yunancada sözünü ettiğimiz kelimeye benzer başka bir kelime, “Periclytos”un
bulunmasıdır. Bu keli­menin manası, “medh edilmiştir. Görüldüğü gibi, bu kelime,
Arapça Mu­hammed’in hemen hemen aynısıdır. Hem telaffuz bakımından da ikisi
ara­sında epeyce benzerlik vardır. Şimdi ister misiniz, kendi kutsal
kitapların­da keyiflerine göre değişiklik yapmayı meslek ve âdet edinmiş olan
Hıristiyan din adamları, Yuhanna’nın naklettiği haberde yer alan bu kelimeyi
akide ve inançlarına ters düştüğünü görünce bunu az bir değişiklikle “pa­racletus”
yapmış olsunlar! Bu değişikliğin gerçekten yapılıp yapılmadığı, Yuhanna
İncili’nin asıl Yunanca nüshasının bulunmasıyla mümkün olabi­lirdi. Maalesef, bu
nüsha bulunmadığı için eski ve yeni metinde kullanılan kelimenin ne olduğunu
tesbit etmek imkânsız kılınmıştır.

3.4.3.6. “Munhamanna”

Ancak vereceğimiz karar sadece bu hususa bağlı değildir ve çok
şü­kür ki değildir. Zira, Yuhanna’nın Yunanca İncil’inde müstakbel peygam­ber
için hangi kelimenin kullanılmış olması meseleyi tamamıyla halletmi­yor. Bir
kerre, bu İncil de Süryaniceden Yunancaya çevrilmişti. Demek oluyor ki bu
hususta asıl önemli olan, Hz. Îsa’nın kullandığı Süryanice ke­limedir. Çok
şükür, bu kelime, İbn Hişam’ın Siyer-i Nebevi’sinde vardır. Siret-i İbn Hişam’da
sadece aradığımız kelime bulunmakla kalmıyor, ayrı­ca bundan asıl Yunanca
kelimenin ne olduğu da açıkça anlaşılıyor. İbn Hi­şam, Muhammed bin İshak’a
atfen Yuhannes (Yuhanna) İncili’nin 15. Bölümü -âyet 23 ilâ 27 ve Bölüm-16 âyet;
1 ‘in tümünü tercüme etmiştir. Adı geçen tercümede Yunanca “paracletus” kelimesi
yerine Süryanice “Munha­manna” kelimesi kullanılmıştır. Daha sonra, İbn İshak ya
da İbn Hişâm bu kelimeyi şöyle tarif etmiştir: “Munhamanna” kelimesi Süryanicede
Mu­hammed (methedilmiş) ve Yunancada “pericletus” anlamına gelmektedir” (İbn
Hişam, cilt I, s. 248).

Olaya tarih açısından bakacak olursak, Filistin’li
Hıristiyanların ana di­linin dokuzuncu asra kadar Süryanice olduğunu görürüz. Bu
bölge, yedin­ci yüzyılın ilk yarısında müslüman topraklarına katılmıştı. İbn
İshak 768’de ve İbn Hişam 828 yılında vefat etmişti. Demek ki, her iki yazar ve
âlimin zamanında Filistin’li Hıristiyanlar Süryanice konuşuyor ve yazıyor­lardı.
Her ikisi için kendi memleketlerinin Hıristiyan tebaasıyla temas kur­maları hiç
de zor değildi. Ayrıca, o devirde Yunanca konuşan yüz binlerce Hıristiyan,
müslüman topraklarında yaşıyorlardı. Bu nedenle, kendileri, Süryanice’nin hangi
sözcüğünün Yunancanın hangi sözcüğüne eş anlamda olduğunu gayet iyi
bilebiliyorlardı. Şimdi İbn İshak’ın naklettiği tercüme­de Süryanice kelime, “Munhamanna”
geçmişse ve İbn İshak veya İbn Hi­şam bunun Arapça “Muhammed” kelimesi ya da
Yunanca “Pericletus” söz­cüğüne eş anlamda kullanıldığını açıklamışsa, Hz.
Îsa’nın Hz. Peygamber (a.s.)’in mübarek ismini vererek kendisinden sonra dünyaya
geleceğini müjdelemiş olmasında hiçbir şüphe kalmıyor. Bu açıklama ile birlikte,
Yuhanna İncili’nde geçen kelimenin aslında “periclytos” olduğu, ancak Hıristiyan
din adamları tarafından sonradan “paracletus” olarak değiştirildi­ği de hiçbir
şüpheye yer vermeyecek şekilde anlaşılıyor.

3.4.3.7. Necaşi’nin
Şehadeti

Bundan daha eski tarihi delil, Habeşistan Kralı Necaşi’ye bir
avuç müslümanın gidip kendisine İslâmiyet hakkında bilgi vermeleriyle
ilgili­dir. Hz. Abdullah bin Mesud (r.a.)’un rivâyetine göre, Habeşistan’a
hicret etmiş olan müslümanlar, Kral Necaşi’nin huzuruna çağrılınca, heyet
baş­kanı Hz. Ca’fer bin Ebû Talip (r.a.) İslâm peygamberi ve getirdiği din
hakkında bir konuşma yaptı. Bu konuşmayı duyan Necaşi dedi ki: “Mer­haba size ve
tarafından geldiğiniz şahsiyete. Ben O’nun Allah’ın Rasûlü olduğuna şehâdet
ediyorum. İncil’de zikri geçen elbette O’dur ve geleceği­ne dair müjdeyi Meryem
oğlu Îsa bize vermişti.” (Müsned-i Ahmed). Bu kıssa, hadislerde bizzat Hz.
Ca’fer ile Ümmü Seleme (r.a.) tarafından da nakledilmiştir. Bu demek oluyor ki,
yedinci yüzyılda Habeşistan Kralı Necaşi, Hz. Îsa’nın bir Nebi’nin geleceğini
müjdelediğini biliyordu. Bu kıssa ile ayrıca, İncil’de, Hz. Muhammed Mustafa
(a.s.)nın gelişine dair bazı açık işaretler bulunduğu ve bu işaretlere dayanarak
Necaşi’nin, gelen peygamberin Hz. Muhammed (a.s.) olduğu neticesine varmakla hiç
gecik­mediği de anlaşılıyor. Fakat, burada geçen rivayet ve hikâyeden, Hz.
Îsa’nın müjdesiyle ilgili Kral Necaşi’nin bilgi kaynağının Yuhanna İncili mi
yoksa başka İncil ve kitaplar mı olduğu anlaşılmıyor.

3.4.3.8. Barnabas
İncili

Gerçek şudur ki, sadece Hz. Muhammed (a.s.) ile ilgili Hz.
Îsa’nın müjdeleri ve haberleri değil, aynı zamanda bizzat Hz. Îsa’nın hayatı ve
eserleri hakkında da bilgi edinmenin muteber ve güvenilir kaynakları, Ka­tolik
Kilisesinin meşru ve geçerli saydığı sadece dört İncil değildir. Bu hususta
belki de nispeten daha muteber kaynak, kilisenin “muhtevası şüp­heli” olduğu
gerekçesiyle nazarı dikkate almadığı Barnabas İncili’dir. Çok ilginçtir,
Hıristiyanlar bu kutsal kitabı saklamaya azami gayret göstermiş­lerdir. Bu kitap
asırlarca herkesin gözünden uzak kaldı. On altıncı asırda Latince tercümesinin
nadir bir nüshası Papa Sixtus’un kütüphanesinde bu­lunuyordu ve kimsenin buna el
sürmesine izin verilmiyordu. Ancak on se­kizinci yüzyılın başında bu nüsha John
Toland adında bir kişinin eline geçti. Bundan sonra çeşitli ellerden geçerek
1738 yılında Viyana İmpara­torluk Kütüphanesine ulaştı. 1907’de bu İncil’in
İngilizce çevirisi Oxford-Clarenden Matbaası tarafından neşredildi. Ne var ki,
bu eser piyasaya çı­kar çıkmaz, Hıristiyan dünyasında bir telaş başladı ve pek
çok din adamıyla kilise çevreleri, bu kitabın fazla yayılmasının, Hıristiyan
dininin yok olma­sına neden olabileceği kuşkusuna kapıldılar. Neticede, basılan
nüsha esra­rengiz, ama plânlı bir şekilde ortadan kaldırıldı. Bir daha da
İngilizce ter­cümesinin yayınlanması mümkün olmadı. Aynı şekilde Latince
tercüme­sinden İspanyolcaya çevrilen nüshanın on sekizinci yüzyılda piyasada ve
kütüphanelerde bulunduğu belirtiliyor. Bu bilgiyi George Sell, Kur’an-ı Kerim’in
İngilizce meâlinde bize nakletmiştir. Ama İspanyolca çevirisinin de ortadan
kaldırıldığı görülmüştür. Bugün maalesef bunun hiçbir nüshası hiçbir yerde
bulunmuyor. Ben, Oxford’da yayınlanan İngilizce tercümesi­nin fotokopisini okuma
fırsatını buldum. Barnabas İncili’nin tümünü dik­katle okudum. Bence, bu İncil
Hıristiyanlar için büyük bir nimettir ve sade­ce taassup ve inatçılıkları
yüzünden böyle kıymetli bir eserden mahrum kalmışlardır.

Hıristiyan literatüründe Barnabas İncili’nin adı nerede
geçmişse, oraya bir muhalefet şerhi konmuş, bunun sahte ve uydurma bir İncil
olduğu, dolayısıyla reddedilmesi gerektiği ileri sürülmüştür. Gözü dönmüş, ilim
ve irfandan nasip alamamış bazı Hıristiyan din adamları bunun bir müslüma­nın
hayal gücünün eseri olduğunu iddia edecek kadar ileri gitmişlerdir. Bu, aslında
büyük bir yalandır ve bunun sebebi sırf İncil’in metninde pek çok yerlerde Hz.
Peygamber (a.s.)’in dünyaya geleceği konusu da açık se­çik kayıtların
bulunmasıdır. Bir defa, bu İncil’i okuyan herkes, bunun bir müslüman tarafından
kaleme alınmadığına katiyetle inanmış olur. İkinci­si, böyle bir kitap bir
müslüman tarafından yazılmış olsaydı bu, müslü­manlar tarafından iyice tanınır
ve müslüman ilim adamlarının eserlerinde bundan sık sık ve geniş şekilde
bahsedilirdi. Fakat, George Sell’in Kur’an-ı Kerim’in İngilizce mealinden önce
müslümanlar Barnabas İncili’nin adı­nı bile duymamışlardı. Taberi, Yakûbi,
Mes’udi, Birûnî, İbn Hazm, İbn Teymiye vs. gibi Hıristiyan kaynaklarına iyice
vakıf olan fakih, yazar ve tarihçiler Hıristiyanlık ve Hıristiyanlığın kutsal
kitaplarından bahsederken Barnabas İncili’ne en ufak bir işarette bile
bulunmamışlardır. İslâm dünya­sında sayısız kütüphanelerde bulunan kitapların en
geniş ve güvenilir bib­liyografyaları İbn Nedim ile Hacı Halife (Bk. “El
Fihrist” ve “Keş-üz Zünûn”) tarafından hazırlanmıştır. Ama bunlarda da Barnabas
İncili’ne rastlamak mümkün değildir. Hıristiyanların ileri sürdüğü iddianın
asılsız, oluşunun üçüncü ve en büyük delili, Hz. Muhammed Mustafa (a.s.)’nın
dünyaya gelişinden 75 yıl önce bile, Papa Gelasius I döneminde “yanlış ve dini
düşüncelere aykırı kitaplar” adı allında hazırlanan listede Barnabas İncili (Evangelium
Barnabe)nin adının geçmiş olmasıdır. Söyler misiniz, o çağda bu sözde sahte
İncili yazacak bir müslüman var mıydı?

3.4.3.9. Barnabas
İncili Hakkında Bazı Temel Bilgiler

Barnabas İncili’nde Resul-ü Ekrem (a.s.)’in dünyaya peygamber
olarak gelmesine dair haber ve müjdelerden söz açmadan isterseniz önce
Hıristi­yanlarca meçhul kamış, müslümanlar tarafından da hiç bilinmeyen bu
ki­tabı size tanıtalım. Böylece bunun mahiyeti, muhtevası ve dolayısıyla
ehemmiyetini anlamış olacağız. Ayrıca, Hıristiyanların bundan neden bu­cak bucak
kaçtıklarını kavramış olacağız.

Kitab-ı Mukaddes’te meşru ve muteber olarak yer alan dört
İncil’den hiçbirinin Hz. Îsa’nın sahabeleri veya havarileri tarafından kaleme
alınma­dığını bilmekte fayda vardır. Sonra, bu İncil’leri yazanlardan hiçbiri,
yaz­dıklarının Hz. Îsa’nın havarilerine dayandığını veya onlar tarafından
nak­ledildiğini iddia etmemiştir. Böyle atıflar şöyle dursun, yazılanların
hiçbir kaynağı gösterilmemiştir. Bu itibarla, rivayet edenin, sözleri kendisinin
mi duyduğu, veya olayları kendisinin mi gördüğü, yoksa bunları bir veya birden
fazla aracıdan mı işittiği bilinmiyor. Buna karşılık, Barnabas’ın ya­zarı diyor
ki: “Ben Hz. Mesih’in ilk 12 havarisinden biriyim. Baştan sona kadar Mesih ile
beraberdim ve gözlerimle gördüğüm olaylar ve kulakla­rımla duyduğum sözleri bu
kitapta yazıyorum.” Sadece bu değil, Barnabas şunları da yazıyor: “Hz. Mesih bu
dünyadan ebediyete intikal ederken kendi hakkında çıkan yalan yanlış
dedikodulara son vererek dünyaya ger­çekleri açıkça ortaya koymamı emretmişti.”

Barnabas kimdi? Kitab-ı Mukaddes’in “Ameller Bölümünde” bu
şah­sın ismine sık sık rastlanıyor. Buna göre, Barnabas, Kıbrıslı bir Yahudi
ai­lesine mensuptu. Hıristiyanlığın yayılması ve Hz. Îsa’nın taraftarlarına
ya­pılan yardımlar konusunda Barnabas’ın büyük hizmetler verdiği
kaydedil­miştir. Fakat, kendisinin ne zaman Hıristiyanlığı kabul ettiği
belirtilmemiş­tir. Ayrıca, üç İncil’de geçen ilk 12 havarinin isimleri arasında
Barnabas ismine rastlanmıyor. Bu bakımdan, bahsettiğimiz İncil’in yazarının bu
Barnabas mı yoksa başka bir Barnabas mı olduğu kesinlik kazanmıyor. Matta ile
Markos’un verdiği havariler listesini, Barnabas’ın listesiyle kar­şılaştıracak
olursak, ikisi arasında sadece iki ismin değişik olduğuna şahit oluruz. Bir
Torna (Thomas) ki bunun yerine Barnabas kendi ismini veri­yor ve diğeri Şemun
Kenanî, ki bunun yerine Yakup oğlu Yahudah (Juda)nın adını yazıyor. Lucas’ın
İncil’inde bu ikinci isim de vardır. Bu ba­kımdan, sonradan Hıristiyan din
adamları ve ileri gelenlerinin, Barna­bas’dan ve onun İncil’inden yakalarını
kurtarmak için ismini silip yerine Thomas’ın adını yazdıkları akıl ve mantığa
daha uygundur. Zira, çıkarları uğruna bu tür tahrifler yapmak Hıristiyan aziz ve
din adamları için olağan bir şeydi.

Tarafsız ve sağduyulu bir kişi Barnabas İncil’ini okuduktan
sonra bu­nu Ahd-i Cedid’in dört İncil’iyle karşılaştıracak olursa, bunun diğer
dört İncil’den kat kat daha iyi olduğu sonucuna varacaktır. Bu İncil’de Hz.
Îsa’nın hayatı ve başından geçenler daha teferruatlı şekilde anlatılmıştır.
Tıpkı bir kişinin gördükleri ve yaşadığı olaylar gibi. Dört İncil’de kopuk ve
birbirine bağlı olmayan hadise ve hikâyelerin anlatımı Barnabas İn­cil’inde daha
düzgün ve anlamlı hale getirilmiştir, özellikle tarihi olaylar biraz daha
dikkatli bir sıra ile kaydedilmiştir. Bunun yanı sıra, Hz. Îsa’nın dini
telkinleri burada dört İncil’e oranla daha ayrıntılı, açık ve etkin biçim­de
kaydedilmiştir. Tevhid ile ilgili nasihatler, şirkin reddi, Allahu Teâlâ’nın
sıfatları, ibadetin ruhu ve güzel ahlâk gibi mevzular gayet ayrıntılı, mantıklı
ve kuvvetli şekilde anlatılmıştır. Bu kitapta Hz. Îsa’nın kullandığı dil ve
konunun iyi anlaşılması için verdiği pratik misallerin en küçük ör­neğini bile,
dört İncil’de bulmak mümkün değildir. Bundan, Hz. Îsa (a.s.)’nın kendi
taraftarları ve havarilerine nasıl nasihat ve telkinde bulundu­ğu ve bu hususta
ne kadar akıllıca yöntemler kullandığı da anlaşılıyor. Hz. Îsa’nın dili, üslûbu,
tabiatı ve huyuna azıcık vakıf olan biri bile, bu İncil’i okuduktan sonra bunun
sahte veya düzmece bir kitap olmadığına kanaat getirecektir. Gerçeği söylemek
gerekirse, Hz. Îsa’nın kişiliği ve öğretileri diğer dört İncil’e nisbetle
Barnabas İncili’nde, daha net, daha açık bir şe­kilde karşımıza çıkıyor. Ayrıca
bu İncil’de diğer İncil’lerin belirgin bir ek­sikliği olan çeşitli söz ve
fiillerdeki tezat da yoktur.

Barnabas İncili’nde yer alan Hazreti Îsa’nın hayatı ve talimatı
bir nebi­nin hayatı ve talimatına tıpa tip uyuyor. Kendisi bir nebi olarak
karşımıza çıkıyor, bütün peygamberleri ve kitaplarını tasdik ediyor.
Peygamberler olmaksızın Hakk’ı tanımanın bir yolu olmadığını belirliyor ve
peygamber­lere boş verenin aslında Allah’a boş verdiğini anlatıyor. Tevhid,
Peygam­berlik ve âhiret hakkında diğer bütün peygamberlerin talimatına uygun
sözler söylüyor. Namaz, oruç ve zekât için gereken telkinde bulunuyor. Barnabas
İncil’inde sık sık bahsedilen namazların aslında müslümanların bildiği sabah,
öğle, ikindi, akşam, yatsı ve teheccüd namazları olduğu an­laşılıyor. Ayrıca,
her namazdan önce abdest alındığı da belli oluyor. Hz. Îsa, peygamberlerin
listesine Hz. Davud ile Hz. Süleyman (a.s.)’ı da dahil ediyor. Halbuki hem
Yahudiler hem Hıristiyanlar bu iki peygamberi, pey­gamberler listesinden
çıkarmışlardır. Hz.İsmail (a.s.)in “zebih” (Allah’a adanmış kurban) olduğunu
kabul ediyor ve bu hususta bir Yahudi âlimi de, bu gerçeği kabul etmeye
zorluyor. Aynı âlim, İsrail Oğullarının kendi menfaatleri için Hz. İshak (a.s.)’ın
zebih veya kurban olduğunu herkese inandırmaya çalıştıklarını belirtiyor.
Kısacası, Barnabas’taki kayıtlara göre Hz. Îsa (a.s.)’nın ahiret, kıyamet,
cennet ve cehennem ile ilgili vaaz ve tel­kinleri Kur’an-ı Kerim’de
anlatılanların hemen hemen aynısıdırlar.

3.4.3.10.
Hıristiyanlar Neden Barnabas İncili’ne Karşı Çıkıyor?

Hıristiyanların Barnabas İncili’ne neden bu kadar şiddetle
muhalefet ettiklerini araştıracak olursak, bunun sebebinin sadece Hz. Muhammed
(a.s.)’in gelişine dair açık seçik işaretleri ihtiva etmesinin olmadığını
görü­rüz. Zira, Hıristiyanlar bu İncil’i zaten Hz. Muhammed (a.s.)’in doğuşundan
önce reddetmişlerdi. Aşağıdaki satırlarda Hıristiyanların şiddetli öfke ve
muhalefetinin gerçek nedenlerini ayrıntılı bir şekilde anlatmaya çalışacağız.

Bilindiği üzere, Hazreti Îsa’nın ilk taraftarları kendisini
sadece bir Peygamber olarak tanırlardı, O’nun bütün talimatlarına harfiyyen
uymaz­lardı. Bu ilk yandaşları Musevi şeriatına bağlı olup akide, ilâhî emir ve
ibadetler bakımından kendilerini Beni İsrail’den ayrı saymazlardı. İlk
Hıristiyanlar ile Beni İsrail arasındaki tek fark, birincilerin Hz. Îsa’yı Mesih
olarak tanımaları ve O’na iman etmeleriydi. Oysa, Beni İsrail Hz. Îsa’yı
peygamber olarak tanımıyordu. Daha sonra, Aziz Paul Hıristiyan cemaati­ne
girince Romalı, Yunan ve İsrailli veya Yahudi olmayan diğer ulusları da
Hıristiyanlığın çatısı altında toplamaya çalıştı. Bu sebeple, yeni bir mez­hep
ve hatta dinin temelini attı. Bu yeni din akide, inanç ve kurallar açı­sından Hz.
Îsa’nın yaymaya çalıştığı dinden çok farklıydı. Aslında bu aziz, hiçbir zaman Hz.
Îsa’yı görmemiş, ondan telkin almamıştı. Hatta Hz. Îsa sağ iken kendisinin en
büyük muhaliflerinden biriydi ve Îsa peygamber öldükten sonra birkaç yıl bu
tavrına devam etti. Daha sonra Hıristiyan ola­rak yeni bir dini oluştururken de
kendi yaptığı tasarruflara delil olarak Hz. Îsa’nın hiçbir söz veya fiilini
halka göstermedi, aksine bunların kaynağı­nın şahsi ilham olduğunu ileri sürdü.
Yeni dini ortaya koyarken başlıca amacı, bu dinin Yahudi olmayan bütün kavim ve
milletlerin tereddütsüz kabul edebileceği mahiyette olmasaydı. Nitekim, bir
Hıristiyanın Yahudili­ğin bütün şeriatından bağımsız olduğunu ilân etti.
Yiyecek, içecek konu­sunda her türlü helâl ve haram farkını ortadan kaldırdı.
Yahudi olmayan­ların zoruna giden sünnet ananesine de son verdi. Sadece bunlar
değil, Hz. Îsa’nın ulviyeti, Allah’ın oğlu olduğu ve çarmıha gerilerek Adem
oğulları­nın günahını üstüne aldığı ve böylece bedellerini ödediği gibi çeşitli
saç­ma sapan tezleri de ortaya atıverdi. Fakat bu tür fikir ve tavırlar müşrik
ve kâfirlere çok cazip geliyordu ve Aziz Paul bu gibi uydurmalarla
hissiyat­larını okşamaya ve yeni dine teşvik etmeye çalıştı. Hz. Îsa’nın ilk
yandaş­ları bu tür bidat ve batıl itikatlara karşı çıktılar. Ama ne çare ki,
Aziz Paul’un şeytanca bir düşünce ile Hıristiyanlığa açtığı bu kapıdan Yahudi
olma­yan Hıristiyanlar büyük bir sel halinde girdi ve bu baskın karşısında çok
az sayıdaki özüne bağlı dindar kişiler dayanamadılar. Yine de M.S. üçüncü
yüzyılın sonuna kadar, Hz. Îsa’nın ulûhiyetini reddeden çok kişi vardı. Ne var
ki, MS. dördüncü gün başında Nicaea’da toplanan Paralık Konseyi (325), Aziz
Paul’ün düşünce ve görüşlerini Hıristiyanlığın esasları olarak kabul et­ti. Daha
sonra, Roma İmparatorluğu da Hıristiyanlığı resmi din olarak be­nimsedi. Bu
olay, İmparator Theodoseus zamanında çıkarılan bir kanunla perçinleşti. Bundan
sonra, Aziz Paul’ün akide ve inançlarına karşı olan bütün kitap ve belgeler
gayet doğal olarak gayri meşrû ve gayr-i kabili rücû ilân edildiler. M.S. 367’de
ilk defa, Athanasius’un bir mektubuna uy­gun olarak muteber, meşrû kitap ve
vesikaların listesi hazırlandı. Bu liste­yi 382’de Papa Damasius başkanlığında
toplanan konsey onayladı. Beşin­ci yüzyılın sonunda ise, Papa Gelasius bu
listeyi tasdik etmesinin yanı sıra muteber ve meşrû olmayan kitap ve vesikaların
listesini de hazırlattı. İşin ilginç tarafı, adı geçen kitapların meşru,
güvenilir veya güvenilmez olarak tasnif edilmesi için kabul edilen ölçü sadece
Aziz Paul’ün uydurduğu inanç ve kurallardı ve hiçbir Hıristiyan âlim veya kilise
adamının çıkıp bunların Hz. Îsa’nın talimatına uyduğunu iddia etmeye cesaret
edemeyişiy­di. Hatta, muteber ve meşrû kitaplar mecmuasına dahil edilen
İncil’lerde de Hz. Îsa’nın kendi söz ve hareketlerine dair herhangi bir kayıt
bulunmu­yor.

Gayet tabii ki, Barnabas İncili, itibar edilmeyen ve meşrû
olmayan ki­tapların listesinin başına geçirilmişti. Bunun başlıca sebebi,
muhtevasının o zaman revaçta olan resmi dinin inanç ve kurallarına tamamıyla zıt
ol­masıydı. Kitabın yazarı, başta kitabı kaleme alışının sebebini anlatıyor:
.”Bu kitabın gayesi, Şeytan’ın hilelerine uyarak Hz. Îsa’yı Allah’ın oğlu ilân
edenleri ıslah etmektir. Bu İnsanlar (Şeytan’a uyanlar) erkeklerin sün­net
edilmesini gereksiz buluyor, haram yiyecekleri helâl kılıyorlar. Bu tür hataya
düşenler arasında (Aziz) Paul de vardır.” Barnabas’ın beyan ettiği gibi, Hz. Îsa
sağ iken, Mu’cizelerini gören müşrik Romalı askerler O’nun Allah’ın oğlu ve
hatta Allah olduğunu söylemeye başladılar ve bu yanlış inanca daha sonra İsrail
Oğulları da bulaştılar.

Barnabas bundan sonraki gelişmeleri şöyle nakleder: “Hz. Îsa bu
gidi­şata çok üzülmüştü. Defalarca, O’nun etrafını saranları uyardı ve yanlış
inançlarını şiddetle yerdi. Öğrencilerini çeşitli bölgelere gönderdi. Bu
öğ­renciler, Hz. Îsa’nın duaları sayesinde tıpkı kendisi gibi halka bazı
Mu’cizeler gösterdiler. Bu gösterinin maksadı kendisinden Mu’cizeler sadır olan
bir kişinin Tanrı veya Tanrı’nın oğlu olması gerekmediğini açıkça ortaya
koymaktı”. Barnabas bundan sonra Hz. Îsa’nın bu konuda yaptığı çeşitli
konuşmalarını nakleder. Bu konuşmalardan, Hz. Îsa’nın halk arasında yaygınlaşan
batıl itikatlara ne kadar karşı olduğu anlaşılıyor. Barnabas Hz. Îsa’nın
ümmetinin doğru yoldan sapmasından son derece endişeli ol­duğunu ifade ediyor.
Ayrıca, Aziz Paul’ün, Hz. Îsa’nın çarmıhta can verdi­ği yolundaki gerici
akidesini şiddetle yalanlıyor ve kendi gözleriyle gör­düğü olayı şöyle
anlatıyor: “Şakirt Yahuda (Judah, Judas) Yahudilerin Baş Hahamlarından rüşvet
alarak Hz. Îsa’yı yakalamak üzere askerlerle gelin­ce, Allah’ın emriyle, dört
melek, Hz. Îsa’yı semaya kaldırdılar ve Şakirt Yahuda’nın yüzü ve sesi tamamıyla
Hz. Îsa’nınki gibi yapıldı. Böylece, çarmıha Hz. Îsa değil Yahuda gerildi”.
Barnabas İncili’ndeki bu ifade, gö­rüldüğü gibi, Paul’ün kurduğu Hıristiyanlığın
kökünü kazıdığı gibi, Kur’an-ı Kerim’in ifadesini de tamamıyla doğrular
niteliktedir. Hiç şaşılmamalıdır ki, Kur’an-ı Kerim’in inişinden tam 115 sene
evvel Barnabas İncili’ndeki bu ifadeler, kitabın Hıristiyan kilise adamları
tarafından aforoz edilmesine sebep oldu.

3.4.3.11. Barnabas
İncili’nde Yer Alan Açık işaret ve Haberler

Yukarıda kısaca değinmeye çalıştığımız hususlar, Barnabas
İncili’nin diğer dört İncil’den çok daha güvenilir olduğunu göstermeye yeter
sanırız. Bu İncilde Hz. Mesih (a.s.)’in söz, fiil ve sireti gerçeğe uygun
şekilde an­latılmıştır. Maalesef, Hıristiyanlar, kendi akide, inanç kuralları
ile Hz. Îsa’nın talimatını bu İncil ile bilme ve düzeltme fırsatını kaçırdılar.

Bu açıklamalardan sonra, zannediyoruz, Barnabas İncili’nde,
Peygam­ber Efendimiz (a.s.)’in gelişine dair Hz. Îsa’nın ağzıyla dile getirilen
işaret ve haberleri buraya aktarabiliriz. Söz konusu haberlerde Hz. Îsa, Hz.
Mu­hammed (a.s.) için bazen “Rasûlullah” bazen da “Mesih” kelimesini
kul­lanmıştır. Bazen “Takdir Edilmeye Lâyık” ibaresini kullanmış, bazen da öyle
sözcükler kullanmış ki, bunlar “Lailâhe illallah Muhammed-ur Rasûlullah”
anlamına gelmektedir. Hz. Îsa’nın, Hz. Peygamber hakkında verdiği işaretler o
kadar çoktur ki, bunların hepsini anlatmak için ayrı bir kitapçığa ihtiyaç
duyulacaktır. Bunların hepsini iktibas etmemiz imkânsızdır. Biz burada sadece
belli başlı haberleri naklediyoruz:

“Allah’ın dünyaya gönderdiği peygamberler, ki sayıları 144
bindi, muğlak şekilde konuştular. Ama benden sonra, bütün peygamberler ile
mukaddes varlıkların nuru gelecektir ki, peygamberlerin söylediklerini
açıklayacak, sizi aydınlatacaktır. Çünkü o Allah’ın Rasûlüdür”. (Bölüm; 17)

 “Ferisiler ile Lâviler, dedi ki, madem ki sen ne Mesih, ne
İlyas, ne de başka bir Nebisin, o zaman sen neden yeni bir vaaz ve telkinde
bulunu­yorsun ve kendini Mesih’den de daha büyük olarak gösteriyorsun. Îsa
Me­sih dedi ki, Tanrı’nın benim vasıtamla gösterdiği Mu’cizelerin maksadı,
be­nim yaptıklarımın hepsinin Tanrı’nın isteğine bağlı olduğunu size
göster­mektir. Yoksa, ben kendimi, sizin bahsettiğiniz (Mesih)ten büyük
saymı­yorum. Ben, sizin Mesih dediğinizin çorabının boncuğunu veya ayakkabı
bağlarını açacak seviyede bile değilim. O Mesih benden önce yaratılmıştı ve
benden sonra gelecektir. O dinin hiç son bulmaması için hakikatleri ya­nında
getirecektir.” (Bölüm; 42)

 “Size yemin ederek söylüyorum, gelen her nebi sadece bir millet
için Allah’ın rahmetinin işareti olarak gelmiştir. Bu sebeple, bu
peygamberle­rin talimatı, gönderildikleri ümmet ve ulusların dışına çıkmadı. Ama
Al­lah’ın Rasulü gelince, Allah O’na adeta elindeki mührünü verecektir. Taa ki,
O’nun talimatını almış olan dünyanın bütün ulusları selâmete ve rah­mete
kavuşacaklardır. O inkârcılara hâkim olacak ve putperestliği öylesi­ne
yeryüzünden silecektir ki Şeytan kaçacak delik arayacaktır”. (Bu satır­lardan
sonra, Hz. Îsa’nın şakirtleriyle uzun bir konuşması yer alıyor. Bu konuşmada Îsa
Mesih (a.s.) müstakbel peygamberin Beni İsmail’den ola­cağını izah ediyor).
(Bölüm; 43)

“Bu sebeple size diyorum ki, Rasûlullah, Allah’ın yarattığı
hemen he­men bütün mahlûk ve eşyaları memnun edecek bir saadettir. Zira O,
anla­yış, nasihat, hikmet, kuvvet, şefkat ve sevgi gibi güzel duygularla
dolu­dur. O, cömertlik, rahmet, adâlet, takva, dürüstlük, efendilik ve sabrın
ru­huyla donatılmıştır. Kendisine bu faziletlerin üç misli verilmiştir. Yani
Allah’ın yarattığı diğer mahlûklara nisbetle O’nun dünyaya gelişi ne mü­barek
bir an olacaktır. İnanın, ben O’nu görmüş ve ona saygılarımı sun­muşumdur. Tıpkı
diğer bütün peygamberlerin O’nu gördüğü ve O’na say­gılarını sundukları gibi.
Allah O’nun ruhunu görerek O’na Nübüvvet bah­şetti. Ve ben O’nu görünce
heyecandan ruhum titredi ve dedim ki: “Ey Muhammed (methedilmiş kişi, zât) Allah
senin yardımcın olsun ve Allah beni senin pabuçlarının bağlarını bağlamaya lâyık
yapsın. Zira ben bu mevkiye yükselirsem, kendimi büyük bir peygamber ve Allah’ın
mukad­des varlığı sayacağım”. (Bölüm; 44)

“(Buradan gideceğim için) yüreğiniz sızlamasın ve siz korkmayın.
Çünkü sizi yaratan ben değilim. Sizi yaratan, Yaratıcımız, Allah’tır ve O sizi
koruyacaktır. Bana gelince, şu anda dünyada, dünyaya selâmet ve kurtuluş
getirecek olan Allah’ın Rasûlü için zemin hazırlamaktayım… Andreas dedi ki:
‘Ey Üstâd, O’nun bazı belirgin özelliklerini bize bildir ki O’nu. tanıyalım!.’
Îsa Mesih (a.s.) cevap verdi: ‘O sizin zamanınızda gel­meyecek, aksine birkaç
zaman sonra gelecek. O zamana kadar benim İncil’im öylesine tahrif edilmiş
olacak ki, dünyada en fazla 30 mü’min bulu­nacaktır. O zaman Allah dünyaya
acıyacak ve Rasûlünü gönderecektir. O Rasûlün başında beyaz bulutun gölgesi
olacaktır. Bu gölge sayesinde Al­lah’ın sevgilisi ve yakını olduğu belli
olacaktır ve O’nun aracılığıyla dün­ya Allah’ın mağfiretine kavuşacaktır. O,
inkârcı insanlara karşı büyük bir güçle gelecek ve yeryüzünden putperestliği
silecektir. Ve ben bundan son derece memnunum, zirâ O’nun sâyesinde Tanrı’mız
tanınacak, takdis edilecek ve hakikati dünyaya anlatacaktır. O ayrıca beni
İnsanlar ötesinde bir şey zannedenlerden intikam alacaktır… O öyle bir
hakikatle gelecektir ki, bu hakikat bütün peygamberlerin getirdiklerinden daha
açık seçik olacak­tır!” (Bölüm; 72)

“Allah için and Kudüs’te mi yoksa Süleyman tapmağında mı
içilmiş­ti? Fakat sözlerime inanın, bir gün gelecek, Allah rahmetini başka bir
şeh­re nâzil edecektir. Ondan sonra her yerde O’nun için doğru biçimde ibâdet
yapılacaktır ve Allah kendi rahmetiyle her yerde hakiki namazı kabul
ede­cektir… Ben aslında, İsrail Kavmi için kurtarıcı nebi olarak gönderildim.
Fakat benden sonra Mesih gelecek, Allah’ın bütün dünya için gönderdiği. Öyle bir
nebi ki, Allah bütün dünyayı O’nun için yaratmıştır. O zaman bü­tün dünyada
Allah’a ibâdet edilecek ve her tarafa rahmeti nâzil olacaktır” (Bölüm; 83)

“(Mesih, Başrahibe söyledi:) Yaşayan Allah ve elinde canım olan
Ya­radan’a yemin ederim, bütün dünyanın milletlerinin beklediği o Mesih ben
değilim. Allah bu nebî ile ilgili vaadini atamız Hz. İbrahim’e (a.s.) şöyle
diyerek vermişti: “Senin neslinin vasıtasıyla, yeryüzünün bütün milletleri
berekete kavuşacaktır”. (Doğum: 22; 18). Ancak Allah beni bu dünyadan
kaldırınca, Şeytan yine isyân çıkaracaktır ve mü’min olmayanlar benim Tanrı ve
Tanrı’nın oğlu olduğumu iddia edeceklerdir. Bu nedenle, sözle­rim ve talimatım
tahrif edilecektir. Ta ki belki de en çok 30 iman sahibi geriye kalacaktır. O
zaman Allah dünyaya acıyacak ve rasûlünü gönderecektir. O Rasûl ki, O’nun için
dünyanın her şeyi yaratılmıştır. O Rasûl bü­tün gücüyle güneyden gelecek ve
putları putperestler ile beraber mahve­decektir. Şeytandan iktidarını alacaktır.
Ve Allah’ın rahmetini, kendine iman edecek olanların kurtuluşu için yanında
getirecektir. Ne mutlu, O’nun sözlerini dinleyene.” (Bölüm; 96)

“Baş Rahip sordu: ‘Allah’ın bu Rasülünden sonra başka nebi’ler
de ge­lecek mi?’ Mesih cevap verdi. ‘Bundan böyle, Allah’ın gönderdiği hakiki
nebiler gelmeyecekler, ama pek çok sahte nebiler geleceklerdir. Ben bu­nun için
üzgünüm. Çünkü Şeytan, Allah’ın adaletli kararı yüzünden bunla­rı sahneye
koymaya çalışacaktır. Ve onlar benim İncil’imin perdesinin ar­kasında
saklanacaklardır” (Bölüm; 97)

“Kâhinlerin başı sordu, ‘Bu Mesih hangi isimle çağrılacaktır? Ve
onun gelişinin işaretleri ne olacaktır? Îsa Mesih dedi ki, ‘Bu Mesih’in adı
“Takdir Edilmeye Lâyık”tır. Zira, Allah O’nun ruhunu yarattığı zaman O’na bu
ismi kendisi vermişti. Ve orada O’na seçkin bir muamele yapıl­mıştı. Allah dedi
ki: “Ey Muhammed, bekle, çünkü senin için cenneti. dünyayı ve birçok mahlûku
yaratacağım ve bunları sana hediye olarak ve­receğim. Ta ki, seni tebrik edecek
olanlara bereket verilecek ve seni lanetleyecek olanlar lanetlenecekler. Ben
seni dünyaya göndereceğim za­man, kurtuluş habercisi olarak göndereceğim. Senin
sözlerin doğru ola­caktır, öyle ki, yeryüzü ve gökler kaybolup gidecekler ama
senin dinin ayakta duracaktır. Öyleyse, O’nun mübarek ismi Muhammed’dir”
(Bölüm;97)

Barnabas diyor ki, bir defasında Hz. Îsa şakirtlerine hitaben
yaptığı konuşmada “şakirtlerimden biri (ki sonradan Yahuda, Judah, Judas olduğu
ortaya çıktı) beni 30 sikkeye karşılık düşmanlara satacaktı” dedi ve şunları
ekledi:

“Bundan sonra beni salacak olanın benim adımla öldürüleceğinden
eminim. Zira Allahu Teâlâ beni yerden semaya kaldırtacak ve o hâinin yüzünü
öylesine değiştirmiş olacak ki, herkes onu ben sanacak. Ne var ki kötü şekildeki
ölümü bir müddet benim karalanmama yol açacaktır. Fa­kat, Muhammed, yani
Allah’ın mukaddes Rasûl’ü gelince bana sürülen le­ke temizlenmiş olacaktır. Ve
Allah bunu, benim o Mesih’e sadakatimi bil­dirdiğim için yapacaktır. O bana
mükafatımı verecektir. Bu şekilde, her­kes benim yaşamakta olduğumu ve bu rezil
ölümle hiç ilişkim olmadığını anlamış olacaktır” (Bölüm; 113)

“(Hz. Îsa şakirtlerine dedi ki) Elbette ben size diyorum ki,
eğer Musa (a.s.)’nın kitabından gerçekler çıkarılmamış olsaydı, Allah atamız
Davud (a.s.)’a başka bir kitap vermeyecekti. Ve eğer Davud’un kitabında
değişik­likler yapılmamış oldaydı. Allah bana İncil’i vermezdi. Zira, Allah,
yani Rabbimiz, tahrif eden veya değiştiren değildir. Ve herkese aynı mesajı
vermiştir. O, Rasûlullah geldiği zaman, inkârcı insanların benim Kitabıma
bulaştırdıkları bütün (uydurma) şeyleri temizleyecektir.” (Bölüm; 124)

3.4.4. Üç
Şüphe’nin Giderilmesi

Bu açık ve kesin işaret ve haberlerde sadece üç şey ilk bakışta
şüpheli erde ve Barnabas İncili’nin başka bölümlerinde Hz. Îsa’nın, kendisinin
Mesih olmadığını ısrarla belirtmesidir. İkincisi, sadece yukarıdaki alıntı­larda
değil, İncil’in diğer birçok yerlerinde de Rasûlullah (a.s.)’ın asıl Arapça ismi
olan “Muhammed” açıkça zikredilmiştir. Peygamberlerin ge­lecekten haber verirken
kesin ifadelerden kaçındıkları, özellikle şahıs isimlerini vermedikleri müşahede
edilmiştir. Üçüncü nokta yukarıdaki ibarelerde Hz. Muhammed Mustafa (a.s.)’dan
“Mesih” olarak bahsedilme­sidir.

Birinci şüphe için şunu söyleyebiliriz ki, sadece Barnabas
İncili’nde değil, Lucas (Luka) İncili’nde de Hz. Îsa (a.s.)’nın kendi havari ve
şakirtleri­ne kendisine “Mesih” dememelerini emrettiğine dair kayıtlar vardır.
Lucas İncili’nin sözleri şunlardır: “O onlara sordu, siz bana ne diye hitap
edersi­niz? Peter cevap verdi: ‘Allah’ın Mesihi’. Bunun üzerine onları tenbih
etli, ‘bunu kimseye söylemeyin’ (Bölüm: 9; 20-21). Bu yasaklamanın sebebi, öyle
sanıyoruz ki, Hz. Îsa’nın kendi isminin beklenen Mesih ile karıştırıl­masını
istememesiydi. Bilindiği gibi, İsrail Oğulları öteden beri Mesih’in gelmesini
bekliyorlardı. Onlara göre Mesih kılıcıyla bütün Hak düşmanla­rını mağlup
edecekti. İşte bunun üzerine Hz. Îsa (a.s.) bekledikleri Me­sih’in kendisi
olmadığını ve O’nun kendisinden sonra geleceğini açıkla­mak zorunda kaldı.

İkinci şüpheye gelince, halen dünyada varolan Barnabas
İncil’inin Latince tercümesinde Resûl-i Ekrem’in adı gerçekten “Muhammed” olarak
geçmektedir. Fakat kimse bu kitabın hangi dillerden tercüme üstüne tercü­me
edilerek Latinceye kadar geldiğini bilmiyor. Barnabas İncil’inin aslının
Süryanice olması kuvvetle muhtemeldir. Zira, daha evvel de işaret ettiği­miz
gibi, Hz. Îsa ile havarilerinin dili buydu. Kitabın aslı bulunsaydı, on­da Hz.
Muhammed (a.s.)’in adının nasıl yazıldığını görmemiz mümkün olacaktı. Kanımıza
göre, daha önce İbn İshak’ın Yuhanna İncil’inin tercü­mesinden bahsederken
belirttiğimiz gibi, Hz. Îsa aslında muhtemelen “Munhamanna ” sözcüğünü
kullanmıştır. Daha sonra bu sözcük muhtelif tercümelerde muhtelif şekilde ifade
edilmiş olabilir. Daha sonra, müjdele­nen peygamberin isminin hemen hemen
“Muhammed” manasına geldiğini gören bir mütercim bu ismi yazmış olabilir. Bu
sebeple, sadece “Muham­med” isminin açık seçik şekilde yazıldığını görerek,
bütün Barnabas İnci­li’nin bir müslüman tarafından kaleme alındığını iddia etmek
yanlış olur.

Üçüncü noktaya gelince, “Mesih” aslında bir İsrail terimidir. Bu
te­rim, Kur’an-ı Kerim’de, Hz. Îsa (a.s.)’nın Mesih olduğunu inkâr eden
Yahudileri ikna etmek üzere kullanılmıştır. Yoksa, bu ne Kur’an-ı Kerim’in
te­rimidir ne de bu terim Kur’an’da İsrail Oğullarının kastettiği anlamda
kul­lanılmıştır. Bu bakımdan, Rasûl-ü Ekrem (a.s.) hakkında, Hz. Mesih (a.s.)
“Mesih” kelimesini kullanmış ve Kur’ân-ı Kerim’de bu kelime kullanılma­mışsa,
bundan Barnabas İncili’nde, Kur’ân’da olmayan bir şeyin Hz. Pey­gamber’e
atfedildiği anlamı çıkmaz. Aslında Beni İsrail’de şöyle bir gele­nek vardı. Bir
şahıs veya eşya kutsal bir amaç için tahsis edildiği zaman o eşya üstüne ya da
şahsın başına mukaddes yağ sürülerek takdis edilmiş olurdu. İbranice’de yağ
sürme hareketine “mesh” ve başına yağ sürülene de “mesih” denilirdi. Tapınak ve
ibadet yerlerinde bulunan çanak çömlek, tabak, bardak ve sürahiler aynı şekilde
“mesh” edilerek ibadete tahsis edi­lirdi. Kâhin ve rahipler de rahiplik mevkiine
getirildiği zaman “mesh” (takdis) edilirlerdi. Aynı şekilde hükümdar ve
peygamberler de taç giyer­ken veya peygamberlik mevkiine yükselirken takdis
edilirlerdi. Yani İncil açısından, İsrail oğullarının tarihinde sayısız “mesh”
olayı ve “Mesih” vu­ku bulmuştur. Nitekim, Hz. Harun (a.s.) bir haberci olarak
bir “Meshti. Aynı şekilde, Hz. Musa haberci ve nebi olarak, Talût padişah
olarak, Hz. Davud padişah ve peygamber olarak, Sadak, hükümdar ve kâhin olarak
ve Hz. Elyesa bir nebi olarak birer mesih idiler. Daha sonra takdis etmek için
illâ yağ sürme ananesi de kaldırıldı. Aksine, birinin sadece Allah tarafın­dan
bir mevkiye veya göreve tayin edilmesi, “mesih” veya takdis edilme anlamına eşit
hale geldi. Meselâ, I- Hükümdarlar, Bölüm: 19’da Allah’ın, Hz. İlyas (İlliyah)’a,
Haz’ayil’i mesh edip Arâm (Şam) hükümdarı, Nem­si’nin oğlunu meshedip İsrail
hükümdarı ve Elyesa’yı meshedip kendisinin yerine nebi yapma emri verildiği
kaydedilmiştir. Bunlardan hiçbirinin bar sına yağ sürülmedi. Yalnızca, Allah
tarafından bir vazifeye getirildiklerini ilân etmek, onları mesh (takdis) etmek
anlamına gelirdi. Demek oluyor ki, İsrail oğullarının anlayış ve geleneklerine
göre, “mesih” kelimesi sadece “Allah tarafından görevlendirilmiş” anlamına
gelirdi. Ve Hz. Îsa (a.s.) da Hz. Muhammed (a.s.) için “Mesih” kelimesini bu
anlamda kullanmıştı[5].

Dördüncü Bölüm: CİHAN ÖNDERİ

4.1. HZ. PEYGAMBER BÜTÜN DÜNYANIN ORTAK MİRASIDIR

4.2. CİHAN ÖNDERİNİN EN BÜYÜK BAŞARISI

4.2.1. Peygamber Efendimiz’in Güzel Ahlâka Dair Sözleri

 

Dördüncü Bölüm: CİHAN ÖNDERİ

4.1. HZ. PEYGAMBER BÜTÜN DÜNYANIN
ORTAK MİRASIDIR

Biz müslümanlar, Hz. Muhammed Mustafa (a.s.)’ya “Server-i Alem”
(Cihan Önderi, Dünya Lideri) deriz. Bunun sade ve basit anlamı, “Dünya­nın
Lideri” (Serdar-ı Alem)dir. Hintçe’de bu deyim için “Jagal Guru” ve İngilizce’de
“Leader of the World” ifadesi kullanılabilir. Görünürde bu bü­yük bir lâkabtır.
Fakat, bu lâkabın verildiği şahsiyetin bıraktığı eserler o kadar büyüktür ki,
kendisine “Server-i Alem” demek bir mübalağa değil, tamamıyla hakikattir.

Bir kere, bir kişiye “Cihan Önderi” lâkabını vermenin birinci
şartı, onun belli bir millet veya ırk ya da sınıf için değil, tüm dünya
insanlarının refahı ve mutluluğu için çalışmış, bazı olumlu sonuçlar almış
olmasıdır. Bir vatanperver ve milliyetçi lideri yürekten takdir etmiş, onun için
medhiyeler düzmüş olabilirsiniz. Onun kendi halkı ve milleti için yaptıklarım
övmüş olabilirsiniz. Fakat onunla aynı vatan veya aynı millete bağlı
değil­seniz, o sizin lideriniz olamaz. Bir kişinin sevgisi, iyiliği ve
başarıları sa­dece meselâ, Çin’e veya İspanya’ya aitse, bir Hintli’nin onu lider
olarak ta­nıması için ortada ne sebep olabilir ki? Aksine, eğer o kişi kendi
milletini başkalarından üstün görüyor, başka toplumları alt edip kendi toplumunu
yüceltmek istiyorsa bütün milletler ona muhalefet eder, ona nefretle ba­karlar.
Bütün milletlerin insanlarının, bir kişiyi kendi liderleri olarak tanı­maları, o
kişinin ancak bütün milletlere aynı gözle bakması, bütün insan­lara eşit muamele
yapması, hepsinin mutluluğu ve refahı için çalışması ve bir milleti başka bir
millete tercih etmemesiyle mümkündür.

Dünyanın liderliği ve önderliğini kazanmanın başka bir şartı,
bütün insanlara doğru yolu gösteren kaide ve kurallar getirmektir. Bu kaide ve
kurallar, bütün dünyada insanların belli başlı meselelerine birer çözüm
ge­tirmelidir. Zaten liderin anlamı başkalarına önderlik etmektir. Ve lidere
ancak kurtuluş, refah ve saadet için ihtiyaç duyulur. Demek ki dünyanın
li­derliği, ancak bütün insanlara refah ve saadet yolunu gösterene verilebilir.

Dünya liderliğinin üçüncü önemli şartı, liderliğin belli bir
zaman için olmamasıdır. Aksine, talimatı ve mesajı her zaman ve mekâna uygun,
her şarta müsait, her ortam ve her çağ için aynı öneme sahip ve her zaman için
geçerli olmalıdır. Bir liderin talimatı bazı zamanlar için geçerli ve uy­gun,
bazı zamanlar için geçersiz ve faydasız olursa, o gerçek bir lider de­ğildir ve
ona “Cihan Önderi” lâkabı verilemez.

Dördüncü şart, bir liderin sadece usûl ve talimat getirmesi
yetmez. O bu usûllere ve kaidelere kendisi uymalı ve talimatının tatbik edilir
olduğu­nu kendi hareket ve fiilleriyle ispatlamalıdır. Böyle bir lider,
getirdiği tali­mata dayalı bir cemaat veya cemiyetin kurulup rahat
yaşayabileceğini göstermelidir. Sadece fikir, usûl ve kaideler ortaya koyan bir
kişi ancak düşünür veya filozof sayılabilir, lider değil. Lider olabilmek için
bir kişi­nin talimatını düşünceden eylem haline dönüştürebilmesi gerekir.

Şimdi geliniz, bu dört şartın, “Server-i Alem” dediğimiz mübarek
Zat’la bulunup bulunmadığını görelim:

İlk şartı ele alalım. Hz. Muhammed Mustafa (a.s.)’nın hayatına
bir göz atacak olursanız, daha ilk bakışta kendisinin bir yurtsever veya
milliyetçi olmadığını, bütün insanlığın sevgisini taşıdığını ve evrensel bir
düşünce ve inanca sahip olduğunu anlarsınız. O’nun gözünde bütün İnsanlar aynı
ve eşittir. Şu veya bu aile, sınıf, cemiyet, millet, ırk veya ülkeye özel bir
ilgi veya bağı yoktur. Zengin, fakir, küçük sınıf, büyük sınıf, siyah, beyaz,
Arap, Arap olmayan, Doğulu, Batılı, Sümer veya Aryalar diye fark gözet­mez, zira
O bütün insanların tek bir soy ve kaynaktan geldiğine inanır. Hayatının hiçbir
döneminde, belli bir insan sınıfını tercih ettiği veya on­lardan yana olduğunu
gösteren tek bir söz söylememiş, tek bir harekette bulunmamıştır. Bu sebepten
dolayıdır ki, kendisi sağ iken bile, yakın çev­resinde Arapların yanı sıra,
Habeşli, İranlı, Mısırlı, İsrailli ve Bizanslıların da çok sayıda bulunduğunu
görürüz. Kendisinden sonra ise dünyanın her bölgesinin insanları tıpkı kendi
milleti gibi O’nu lider olarak tanımışlardır. Bu cihanşümul insan kardeşliği
felsefesine bakınız ki, bugün benim gibi Pakistanlı bir Müslüman asırlarca evvel
Arabistan’da doğan bir peygam­berden takdir ve övgüyle bahsediyor.

Şimdi ikinci ve üçüncü şartlan birlikte ele alalım. Hz. Muhammed
(a.s.) zamanını, belirli veya birkaç millet ve memleketin geçici ve mahalli
meseleleriyle uğraşmakla geçirmemiştir. Tersine, bütün enerjisi ve gücü,
dünyanın tüm diğer ufak tefek sorunlarının kendiliğinden çözümlenebile­ceği
büyük bir soruna el atmıştır. Bu büyük sorun nedir? Bu büyük sorun şudur:

“Kâinat düzeni neye bağlıysa, insanın hayat nizamı da o usûle
bağlı­dır. Zira, insan bu kainat’ın parçasıdır ve parça (cüz)nın bütün (kül)e
aykı­rı davranması zaten düzensizlik ve kötülüğün başlıca sebebidir.”

Siz eğer bu sözleri anlamak istiyorsanız, o zaman bir an için
gözleri­nizi zaman ve mekân sınırlarından öteye çevirmelisiniz. Şimdi yeryüzüne
öyle bir şekilde göz atınız ki; dünyanın varoluşundan bugüne dek ve bun­dan
sonraki sınırsız zaman sürecinde yaşamış ve yaşayacak olan bütün, ama bütün
İnsanlar gözünüzün önünde olsunlar. Sonra, insanın hayatında şimdiye kadar
meydana gelmiş olan ve bundan sonra meydana gelebile­cek bütün dengesizlik,
düzensizlik ve bozukluğun allında ne bulunduğunu araştırmalısınız. Bu nokta
üzerinde durdukça ve konuyu derinliğine ince­ledikçe şu sonuca varırsınız.
“Bütün kötülük ve düzensizliğin alımda insa­nın Allah’a başkaldırması
yatmaktadır.”

Çünkü, Allah’a başkaldırmış olan bir kişi mutlaka şu iki
hareketten bi­rini yapmaktadır. Ya kendini bağımsız, muhtar ve sorumsuz sanarak
key­fine göre hareket eder, ki bu onu zâlim, serkeş ve gaddar yapar. Ya da,
Allah’ın dışında başka ilâh ve putlara tapmaya başlar. Bu cehâlet ve
bilgi­sizlik ise dünyada kötülüğün birçok şekilde ortaya çıkmasına sebep olur.
Her iki durumda da sonuç vahim olur. Bu da, tabiata karşı gelmek ve tabii . olan
her şeyi altüst etmekten ileri geliyor. Gözümüzün gördüğü kâinat as­lında
Allah’ın saltanatıdır. Yer, gök, ay, rüzgâr, su, ışık hepsi Allah’ın
ta­sarrufundadır. İnsan bu saltanatla doğuştan tebaa durumundadır. Şimdi bu
saltanatın belli bazı kaide ve kuralları vardır. Bunun bir parçası olan insan
kalkıp bu kaide ve kuralları bozmaya, keyfine göre hareket etmeye başlar­sa,
sonuç iyi olmaz. İnsanın, kendisi üzerinde bir hâkimin bulunmadığını zannetmesi,
O büyük varlığa her hareketinin hesabını vermekle mükellef olmadığını sanması,
gerçeklere ters düşmekten ibarettir. Böylece kendi başına buyruk kesilip
sağa-sola saldırıp, hayat kanunlarını bozmaya çalış­ması, vahim sonuçlar
doğurur. Aynı şekilde, insanın Allah’tan başka bir insan, hükümdar, lider veya
kuvvet ve iktidar sahibi birine tapması, ona sevgi veya korkuyla aşırı derecede
bağlı olması da yaratılış kanunlarına zıt bir harekettir. Zira, Allah’tan başka
herhangi bir kuvvet ve varlık tapılacak meziyetlere sahip değildir. Dolayısıyla,
bunun sonucu da felâkettir. Tabiat kanunu ve nizamına uymak, iyi ve müsbet
neticeler almanın tek yoludur. Yani, insan olumlu ve yararlı sonuçlar almak
istiyorsa, başını yerde ve gökte tek hâkim olan Allah’a eğmelidir. Benliğini ve
isyankârlı­ğını O’na teslim etmelidir. İtaat ve teslimiyetini O’na
bildirmelidir. Kısa­cası, hayatının kaide ve kanunlarını başkalarından değil
yalnızca O’ndan almalıdır.

Hazreti Muhammed Mustafa (a.s.)’nın insan hayatının temelden
ıslahı için sunduğu geçerli reçete işte budur. Bu öyle hayati bir reçetedir ki,
do­ğu ile batı gibi kavramlardan uzaktır. Yeryüzünde insanların yaşamakta
oldukları her yörede ve her iklimde düzensizlik, kötülük ve her türlü has­talığı
giderecek ilaç işte budur. Bu inanç ve iman zaman kavramının dı­şında, hal ve
mazi hudutlarının ötesindedir. Bu formül yaklaşık 1400 yıl önce nasıl yeni ve
geçerliydi ise bugün de aynıdır ve 10 bin yıl sonra da aynı kalacaktır.

Son bir şart daha kalıyor. Bunun izahı da şöyledir: Rasûl-ü
Ekrem (a.s.)’nın sadece kaide ve kanunlar getirmekle yetinmeyip bu kaide ve
ka­nunlara dayalı dinamik, güçlü, kalıcı bir toplum da oluşturduğuna tarih
şa­hittir. Hz. Muhammed (a.s.) 23 yıl gibi kısa bir süre içinde, yüz binlerce
insanı İslâmiyet’in çatısı altında toplayarak Allah’a teslim olmalarını
sağ­ladı. Onlar sadece kendilerini beğenmişlikten kurtarmadı, aynı zamanda sahte
tanrılar ve başka insanlara tapmalarına da son verdi. Sonra hepsini Allah adına
birleştirerek yeni bir ahlâk nizamı, yeni bir uygarlık düzeni, yeni bir ekonomik
sistem, yeni bir devlet nizamı kurdu ve getirdiği usûl ve talimatına dayalı adil
ve mesut bir hayat nizamının nasıl tesis edilebile­ceğini dünyaya fiilen
göstermiş oldu.

İşte bu büyük başarıdan dolayıdır ki, biz Hz. Muhammed (a.s.)’a
Server-i Alem (Cihan Önderi) demeye mecburuz. O’nun liderliği, önderliği ve
meydana getirdiği eserler tek bir millet değil, bütün insanlık içindi. İşte
bütün insanlığın müşterek mirası budur. Bu ortak mirasda kimse kimse­den daha
fazla hak iddia edemez. Herkes bu mirastan istifade edebilir.

4.2. CİHAN ÖNDERİNİN EN BÜYÜK
BAŞARISI

Hz. Muhammed (a.s.)’in, ta eski çağlardan beri insanlığı Allah’a
tap­maya ve güzel ahlâk edinmeye davet eden insanların seçkin camiasından
geldiğini bütün dünya bilmektedir. Tek Allah’a itaat etmek, temiz bir hayat
sürmek ve âhirete hazırlık yapmak konusunda dünyanın kuruluşundan beri insanları
teşvik ve ikna etmeye çalışan peygamber, veli ve ermiş kişi­ler arasında Hz.
Muhammed (a.s.) de yer alıyordu, hatta en yüksek mevki­de o bulunuyordu. Hz.
Peygamber yeni bir Allah kavramını geliştirmedi, yeni ve ender bir ahlâk düzeni
de getirmedi. Bu husustaki talimatı geçmiş­teki peygamber, evliya ve
ıslahatçılardan değişik değildi. Şimdi siz bana soracaksınız, o halde O’nun,
insan tarihinin en büyük insanı olduğunu ne­den ilân ediyoruz? Bu sorunun cevabı
şudur: Şüphesiz İnsanlar, Hz. Pey­gamber (a.s.)’in dünyaya gelişinden önce de
Allah’ın varolduğu ve tek ol­duğunu biliyorlardı. Fakat İnsanlar, “tevhid”i,
yani Allah’ın tek oluşunun insan ahlâkıyla olan sıkı bağını gerektiği gibi
bilmiyorlardı. Şüphesiz, İnsanlar ahlâk ve faziletin faydalı kurallarını
biliyorlardı, ama bu kuralların insan hayatının çeşitli cephe ve yanlarını nasıl
etkilediklerini bilmiyorlar­dı. Allah’a veya tek Tanrı’ya inanç, güzel ahlâk
kuralları ve pratik hayat, kendileri açısından üç ayrı konu ve alandı ve
aralarında herhangi bir mantıkî bağ, derin ilişki ve belli bir irtibat olduğunu
sanmıyorlardı. Ama Hz. Muhammed (a.s.) bu üç mevzuyu birleştirip geniş bir hayat
düzenine dönüştürdü. Sonra, bunlar arasında belli bir denge kurarak sadece hayal
aleminde değil yaşadığımız dünyada yeşeren, büyüyen ve gelişen medeni­yet ve
kültürün temelini attı.

Peygamber efendimiz (a.s.) Allah’a iman etmenin yalnızca felsefî
bir hakikati kabul etmek anlamına gelmediğini belirtti. Peygamberimiz, ma­hiyeti
itibariyle imanın belli bir ahlâk gerektirdiğini, bu ahlâkın görüntü­sünün
insanın pratik yaşantısında görülmesinin gerekli olduğunu bildirdi. Kendisine
göre iman bir tohumdur. Bu tohum, insan nefsinde kök salıp yeşerince kendi
tabiatına göre pratik hayatta tam bir ağaç oluverir. Bu ağacın gövdesinden
dalları ve her bir yaprağına kadar, devamlı hareket halinde olan hayat suyu ve
damarlarında dolaşmakta olan kan, tohum de­diğimiz ahlâktan geliyor. Nasıl ki
şeftali çekirdeğinden limon ağacı çık­mazsa, aynı şekilde kalbe ekilen tevhid
çekirdeğinden de, damarlarında ahlâksızlığın ruhu bulunan maddeci bir vücudun
doğacağı düşünülemez. Tek Allah’a inanma ve ibadet etme felsefesinden doğan
ahlâk, gayet tabii ki şirk, dinsizlik ve ruhbanlıktan kaynaklanan ahlâktan çok
farklı olacak­tır. İnsan hayatıyla ilgili çeşitli felsefe ve ideolojilerin
kendilerine mahsus tabiat ve huylan vardır. Her tabiat ve huy kendine özgü ahlâk
kaide ve ka­nunların kabulünü gerektirir.

Allah’ın tek oluşuna inanmak ve O’na tapınmaktan doğan ahlâkın
kaide ve kuralları, sadece belli bir dini grupla veya din adamlarıyla ya da
onların bulunduğu mâbed ve tekkeyle sınırlayanlayız. Bu ahlâk kuralları aslında,
insan hayatının her yönü ve yanını ihtiva etmelidir. Bir tüccar ve-ya esnaf
Allah’ı tanıyor ve O’ndan korkuyorsa, O’nun ticari faaliyetlerinde dürüst ahlâk
kurallarının görülmemesi için herhangi bir sebep yoktur. Al­lah’tan korkan bir
hâkimin adalet kürsüsünde ve bir polis memurunun gö­revli olduğu yerde “ilahî
ahlâk”ın örneklerini vermesi gayet doğaldır. Aynı şekilde, bütün bir millet
Allah’a tapıyor, O’ndan korkuyorsa, bütün va­tandaşlık vazifelerinde, devlet
işlerinde, ülke yönetiminde, iç ve dış politi­kasında, barışta ve savaşta her
zaman ve her yerde Allah’ın hoşuna gidebi­lecek ve O’nun gazabını
gerektirmeyecek ahlâk örneklerini vermesi gere­kir. Aksi takdirde bu milletin
Allah’a inanışı ve bağlılığı sadece lâfta kalır.

4.2.1. Peygamber
Efendimiz’in Güzel Ahlâka Dair Sözleri

Allah’ın tek oluşunun ve O’na itaat etmenin ne gibi bir ahlâk
düzeni oluşturduğunu ve bu ahlâk düzeninin insanın pratik yaşantısında ve
özel­likle kişisel ve toplumsal hayatta ne şekilde tezahür ettiğini uzunca
anlat­mamız mümkün değildir. Bunun için ayrı bir kitaba ihtiyaç vardır. Ama,
burada size Peygamber efendimizin bazı mübarek sözlerini sunmaya çalı­şacağım.
Bunlardan, Rasûl-i Ekrem’in vücuda getirdiği hayat nizamında iman, ahlâk ve amel
arasında ne güzel bir denge kurulduğunu anlamanız, sanırım kolay olacaktır.

“İman’ın birçok sahaları vardır.İmanın aslı, sizin Allah’tan
başka kimseyi ma’bud olarak tanımamanızdır. Bunun son dalı, yolda Allah
kul­larına zarar veya eziyet verebilecek bir şeyi gördükten sonra onu ortadan
kaldırmaktır. Ve hayâ da imanın bir parçasıdır.”

“Vücut ve elbisenin temiz olması, imanın yarısıdır.”

“Mü’min, insanların can ve malları için tehlikeli olmayana
denilir.”

“Emin olmayan iman sahibi değildir ve vaadleri yerine getirmeyen
dinsizdir.”                                                                                                                                                                                                                         
                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                             

“Bir hayır iş yapınca memnun oluyor ve kötülük yaptıktan sonra
piş­man oluyorsan sen mü’minsin.”

“İman, tahammül ve geniş kalbliliğin adıdır.”

“Dostluğun ve düşmanlığın Allah için ise, dilinde Allah’ın adı
geçi­yorsa, kendin için beğendiklerini başkalarına beğeniyor ve kendin için
beğenmediklerini onlara da beğenmiyorsan, bu, iman ve inancın en güze­lidir.”

“İmân sahipleri arasında en mükemmel olanı, ahlâkı herkesten iyi
olan ve aile fertlerine muamele konusunda en iyi olandır.”

“Allah’a ve ahirete iman eden şahsın kendi misafirine hürmet
etmesi, komşusunu rahatsız etmemesi, dili açılınca iyi şeyler söylemesi ya da
su­sup durması gerekir.”

“Mü’min hiçbir zaman kimseye hakaret etmez, kimse ile alay
etmez, kimseyi lanetlemez, küfür etmez ve başkalarına dil uzatmaz.”

 “Mü’min her şey olabilir, ama yalancı ve hain olmaz.”

“Kötülüklerden komşusunun huzuru kaçan elbette bir mü’min
değil­dir, vallahi mü’min değildir, billahi mü’min değildir.”

“Kendi tıka basa doyan, ama yanındaki komşusu aç kalan iman
sahi­bi değildir.”

“Kendi öfkesini dışa vurmaya gücü olan, fakat yine de kendini
zaptedenin kalbini Allah iman ve huzurla doldurur.”

“Başkalarına gösteriş olsun diye namaz kılan, şirk içindedir,
başka­larına gösteriş olsun diye oruç tutan şirk içindedir, başkalarına gösteriş
olsun diye sadaka veren şirk içindedir.”

“Şu dört özellik (kötülük) birinde bulunursa o şahıs münafıktır.
Ema­nete hıyânet eder, konuşurken yalan söyler, verdiği sözü tutmaz ve kavga
ederken nezâket sınırlarını geçer.”

“Yalan şahitlik, şirke kadar giden büyük bir günâhtır.”

“Gerçek mücahit, Allah’a itaat ederken kendi nefsiyle savaşandır
ve gerçek muhacir (hicret eden), Allah’ın yasakladıklarını terk edendir.”

“Biliyor musunuz, kıyâmet günü Allah’ın gölgesinde ilk önce yer
ala­cak olanlar kimler olacak? Kendilerine hakk bildirildiği zaman bunu ka­bul
etmiş olanlar ve kendilerinden istendiği zaman hakkı açık kalblilikle vermiş
olanlar ve de kendileri için istedikleri kararı başkaları için de
ve­rebilenler.”

“Siz bana altı şey için teminat verirseniz, ben de size cennetin
garan­tisini veririm, konuşurken doğruyu söyleyin, verdiğiniz sözü tutun,
ema­netlerinizi yerine gelirin, kötülüklerden sakının, kötü bakışlardan kaçının
ve zulüm etmeyin.”

“Hilekâr, kendini beğenmiş ve başkalarına yaptığı iyilikleri her
za­man yüzlerine vuran biri cennete girmeyecektir.”

“Cennet’e haram lokmalardan oluşan et giremeyecektir. Haram
yiye­rek şişen vücut için (cehennem) ateş(i) daha iyidir.”

“Bozuk ve çürük malı satan ve müşteriye kötü tarafını
söylemeyenin üzerine Allah’ın öfkesi giderek artar ve melekler onu lanetler”.

“Bir şahıs istediği kadar yeni hayata kavuşsun ve Allah’ın
yolunda cihad etmeye devam elsin, borcu varsa ve ödenme misse, cennete
gide­mez”.

“İster erkek olsun, ister kadın, ömürlerinin 60 yılını bile
Allah’a itaat ederek geçirmiş olsalar dahi, öldükleri vakit vasiyetlerinde hakkı
olanın hakkını vermemişlerse, ikisi de cehenneme lâyık olacaklardır”.

“Emrinde olanlara sert davranan âmir cennete giremeyecektir.”

“Ben size, oruç, sadaka ve namazı yok eden bir şey söyleyeyim
mi? Bu, anlaşmayı bozmak ve huzur varken kavga çıkarmaktır. İnsanlar ara­sındaki
ilişkileri bozmak, bir insanın bütün iyiliklerini yokeden bir fiil­dir.”

“Asıl fakir olan, kıyamet günü Allah’ın huzuruna, yanında namaz,
oruç ve zekât gibi bütün servetiyle çıkmasına rağmen kimine küfür etmiş, kimine
iftira atmış, kiminin malını yemiş, kiminin kanını akıtmış ve kimini dövmüş
olarak gelendir. Allah böyle birinin bütün iyiliklerini o mazlum­lara dağıtır.
Hesap yine denk gelmezse mazlumların günahları kendisine yüklenir ve kendisi
Cehenneme aldır”.

“İnsanlar, kendi kötülüklerini te’vile ve nefislerini kötülükler
yüzün­den teskin etmeye çalışmazlarsa kurtuluşlarından umutsuz olmazlar”.

“Malları, fiyatları yükselsin diye stok eden esnaf ve tüccar
melun­dur”.

“Fiyatları artsın diye hububatı 40 gün stok edenin Allah ile
hiçbir ilişkisi olamaz”.

“Eğer bir tüccar tahılını, 40 gün stok ellikten sonra sadaka
olarak fa­kir fukaraya dağıtsa bile affedilemez”.

Rasûl-ü Ekrem
(a.s.)’in bazı mübarek sözlerini yukarıda örnek olarak sizlere sundum. Bu
hadis-i şerifler, Hazreti Peygamber (a.s.)’in iman ile ahlâk ve ahlâk ile
hayatın bütün bölümleri arasında nasıl bir bağlantı kur­duğunu açıkça ortaya
koymaktadır,. Tarihi okumuş olanlar bilirler ki, Hz. Muhammed (a.s.) bu vaaz ve
telkinlerini sadece kâğıt üzerinde bırakmadı, aksine bu söz ve kuralların ne
kadar pratik olduğunu, bir memlekette bü­tün bir siyaset ve medeniyet nizamını
kurup işler hale getirmekle kanıtla­dı. İşte bu büyük başarıdan dolayıdır ki biz
Hz. Peygamber’e Server-i Alem veya Cihan önderi lakabını vermeyi uygun gördük.