Bir Kaybın Tekrar Bulunuşu Hz. Muhammedin Hayatı

 

4. BİR KAYBIN TEKRAR BULUNUŞU

 

Kabe’nin kuzey-baü
yönüne bitişik, alçak, yarı daire­sel bir duvarla çevrilmiş bir bölüm vardır. Duvarın
iki ucu Ka’be’nin kuzey ve batı köşelerine birleşemeyecek ka­dar kısadır ve bu
da hacılara geçiş sağlar. Fakat hacıların çoğu tavaflarını bu noktada geniş
alırlar ve duvarın dı­şından tavaf ederler. Bu duvarın bulunduğu yer Hicr-i İs­mail
adını alır, çünkü İsmail ve Hacer’in mezarları onu kaplayan kayaların
altındadır.

Abdul-Muttalib,
Ka’be’ye yakın olmayı o denli se­viyordu ki bazen Hicr*e bir şilte serilmesini
emrediyordu. Bir gece orada uyurken bir gölge geldi, ona: «Tatlı ber­raklığı
kazıp çıkar» dedi. -Tatlı berraklık nedir?» diye sor­du, fakat o sırada gölge
kayboldu. Buna rağmen uyandı­ğında ruhunda bir hafiflik ve mutluluk duydu, bu
neden­le ertesi geceyi de orada geçirmeye karar verdi. Ziyaretçi tekrar geldi
ve: «Hayrı kaz» dedi. Fakat Abdu’l-Muttalib yine sorusuna cevap alamadı. Üçüncü
gece ona şöyle söy­lendi: «Saklanmış hazineleri kaz». Abdu’l-Muttalib’in onla­rın
ne olduğunu sorması üzerine yine konuşan yok oldu. Fakat dördüncü gece emir;
«Zemzemi kaz» idi; ve bu kez «Zemzem nedir?» sorusuna konuşan şu cevâbı verdi:

«Onu kaz, pişman
olmayacaksın,Çünkü o mirastır Senin büyük atalarından O hiçbir zaman kurumaz. Ve
tüm Hacıları sulamana yeter.»

Daha sonra konuşan ona
kan, gübre, karınca yuvası ve gagalı kuzgûnî kuşların bulunduğu bir yer aramasını
söyledi. Ona «Allah’ın hacılarını tüm hac boyunca su­layacak temiz akan su
için- dua etmesi söylendi.1

Güneş doğarken,
Abdu’l-Muttalib kalktı ve Irakî köşe adı verilen Kâ’be’nin kuzey köşesinden
Hicri terketti. Ku-zey-batı duvarı boyunca diğer köşedeki Kâ’be’nin kapısı­na
doğru yürüdü; bir kaç adım gittikten sonra durdu, do­ğu köşesindeki
Hacerü’l-Esved*i (Kara Taş) öptü. Oradan tavafa başladı, tekrar Iraki Köşe’den
Hicr’e, oradan batı köşesine -Suriye Köşesi- oradan da güneydeki Yemen kö­şesine
gitti. İbrahim’in soyundan gelenler, tshakoğuilari olsun, îsmailoğuliarı olsun
mabedi güneşin tersi yönünde tavaf ederler. Yemen köşesinden Hacerü’l-Esved’e
doğru yürüdüğünde, Ebu Kubays tepesini ve sarı ışıkta kesin çiz­gileriyle belli
olan diğer tepeleri görebiliyordu. Mabed’in etrafında yedi kez döndü. Her
dönüşünde ışık daha par-laklaşıyordu, çünkü Arabi? -an’da alacakaranlık ile
şafağın arası çok kısadır. Tavafı tamamladıktan sonra Hacerü’1-Es-ved’den
Kâ’be’nin kapısına gitti, kilide asılı olan metal hal­kayı tutarak, kendisine
öğretilen duayı okudu.

Yakınında, kumun
üstünde kanat ve kuş sesleri duy­du. Bir başka kuş daha göründü.
Abdu’l-Muttalib ibade­tini bitirip, kuşların kapının karşısında yaklaşık
yüzyıldan beri duran kayalara doğru ilerleyişlerini seyretti. Bu ‘ka­yalar put
olarak kabul edilmişti ve Kureyşliler kurbanla­rını bu iki kaya arasında
kesiyorlardı. Kuşlar gibi Abdu’l-Muttalib de kayaların arasında kan olduğunu
biliyordu. Gübre de vardı. Oraya yaklaştığında bir karınca yuvasının da
varolduğunu gördü.

Eve gitti ve biri oğhı
Haşim, biri de kendisi için iki kazma aldj. Kazma sesleri ve garib görüntü
-çünkü bura­sı her taraftan rahatlıkla görülebilirdi- kalabalığı onların yanına
çekti; Abdu’l-Muttalib’e duyulan büyük saygıya rağmen, kurbanların kesildiği bu
putların dibini kazmanın

(D I.I., 93.

hürmetsizlik olduğunu
ve Abdu’l-MuttaÜb’in kazmayı bı­rakmasını söyleyenler çıktı. O durmayacağını,
Haris’e ar­kasında bekleyip kimsenin müdahale etmesine izin verme­mesini
söyledi.

Bu heyecanlı ve
sihirli bir andı. Sonuç güzel çıkmaya­bilirdi. Fakat iki Haşimî kararlı ve
birlik içindeydiler, sey­redenler ise şaşkınlık içindeydi, isaf ve Naile
adındaki bu iki put Mekke putları arasında yüksek bir yere sahip de­ğildi,
hatta onların Kâ’be’yi pislettikleri için taşa çevril­miş Cürhümi bir kadınla
bir erkek olduğu bile söyleni­yordu. Bu nedenle Abdul-Muttalib’i durdurmak için
hiç bir aktif hareket meydana gelmedi; o kuyuyu kaplayan kayayla karşılaşıp,
Tann’ya şükrettiği sırada, kalabalığın bir kısmı oradan ayrılmak üzereydi.
Kalabalık tekrar top­landı ve çoğaldı; o, Cürhümilerin gömdüğü hazineleri çı­karırken
herkes bunlar üzerinde kendine bir pay çıkarma­ya çalışıyordu. Abdu’l-Muttalib,
bu hazinelerin kendisine mi, topluluğa mı, yoksa Kâ’be’ye mi kalacağı konusunda
kur’a çekilmesine karar verdi. Bu şüpheli bir şeye karaı vermekte kullanılan
usul, kabul edilmiş bir gelenekti. Bu gelenek Kâ’be’de Moabi putu Hut al Önünde
ok çekerek uy­gulanıyordu. Bu çekilişte hazinenin bir kısmı Kâ’be’ye, bir kısmı
da Abdul-Muttalib’e çıkb ve Kureyş’e hiçbir çey çık­madı. Aynı zamanda Zemzem
Üzerindeki kontrolün Haşi-milerde obuasına karar verildi, çünkü hacılara su
sağla­mak onların göreviydi