صحيح البخاري ـ حسب ترقيم فتح الباري – (3 / 259) عَنْ أَبِي هُرَيْرَةَ ، رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ ، أَنَّ رَسُولَ اللهِ صلى الله عليه وسلم قَالَ : إِنَّ لِلَّهِ تِسْعَةً وَتِسْعِينَ اسْمَا مِئَةً إِلاَّ وَاحِدًا مَنْ أَحْصَاهَا دَخَلَ الْجَنَّةَ.
Ebu Hureyre’den: Rasulullah (sav) şöyle buyurdu: “Allah’ın doksan dokuz -yüzden bir eksik- ismi vardır. Kim bunları sayarsa cennete girer” Buharî.
Bu saymayı nasıl anladık. Ezberleyip dilde saymak sandık. Hâlâ pek çoklarımız bunu ezber edip saymaya çalışıyor ve cenneti umuyor. Ama ne özünde ne sözünde bir kemal eseri gözükmüyor. Özdeki meknuz cevherler erdeme dönüşmüyor.
Oysa bu sayım halife olarak insanın Allah’ın esmasına tecelligâh olması demekti. Yani bu isimleri kendi özünde gerçekleştirdiğinde ancak cennete girersin şeklinde anlaşılmalıydı. Rahman ismi sende tecelli eder bütün insanları eş bilip kucaklarsan, Rahîm ismi sende tecelli eder ve ayrıca inananları kardeş bilip bağrına basarsan, Rezzâk ismi ile senden gayrıların rızıklarının kendilerine ulaşmasına çabalarsan, vedûd isminin mazharı olarak seversen, settâr ismi ile örtücü olursan, tevvâb gereği özür dileyenin özrünü kabul edersen, azîz, celîl.. isminin gereği izzetli, celâletli ve yerinde celâdetli olursan… işte o zaman sen cennete gidersin. O halinle sen zaten cehenneme sığmazsın, seni ancak cennet edebilir istîâb.
Garibce
