KURAN-I KERÎM VE HZ. PEYGAMBER (A.S.) HAKKINDA ORYANTALİSTLERİN KÜSTAHLIKLARI

Warning: Undefined array key "host" in /home/fasiharapca.com/public_html/wp-content/plugins/jannah-optimization/inc/lazyload.php on line 150

On İkinci Bölüm: KURAN-I KERÎM VE HZ. PEYGAMBER (A.S.) HAKKINDA ORYANTALİSTLERİN
KÜSTAHLIKLARI

12.1. ORYANTALİSTLERİN YANLIŞ TUTUMU

12.2. BAHÎRA ADLI RAHİP İLE İLGİLİ UYDURMALAR

12.2.1. Mekke’lilerin İtirazları Ne İdi

12.2.1.1. Birinci Eleştiri

12.2.1.2. İkinci Eleştiri

12.2.1.3.  Üçüncü Eleştiri

12.2.1.4. Dördüncü Eleştiri

12.3. KUR’ÂN’DA GEÇEN ÜÇ KISSA

12.3.1. Hz. Musa (a.s.)’ın Denize Doğru Yolculuğu

12.3.2. Talmud’un İfadesi

12.3.3. Şarkiyatçılara Dört Soru

12.3.4. Firavun’un Hz. Musa’yı Öldürme Kararı

12.3.5. Hakk’a Davet Açısından Bu Kıssa’nın Ehemmiyeti

12.3.6. Eshâb-ı Kehf Kıssası

12.3.7. Gibbon’un Küstahlığı

12.3.8. İlk Hıristiyan Eserlerinden Örnekler

12.3.9. İki Rivâyet Arasındaki Benzerlik

 

On İkinci Bölüm: KURAN-I KERÎM VE HZ.
PEYGAMBER (A.S.) HAKKINDA ORYANTALİSTLERİN KÜSTAHLIKLARI[1]

12.1. ORYANTALİSTLERİN YANLIŞ TUTUMU

Bu art niyetli ve kasıtlı davranan kişiler, ilim adına
yaptıkları çalışma­lardan önce, Kur’ân-ı Kerîm’in Allah’ın kitabı olmadığını
ispatlamak için adetâ and içiyorlar. Amaçlan, bunun Hz. Muhammed (a.s.)’in
hayalinin bir ürünü olduğunu ispatlamak oluyor. Bunun için, Hz. Muhammed
(a.s.)’in bu kitapta falanca yerden çaldığı şu sözleri ve falanca kişiden
duyduğu şu hikâyeleri naklettiğini iddia ederler. Bu tür peşin şartlı ve ön
yargılı “bilimsel çalışmalarını haklı çıkarmak için öyle iğrenç ve alçakça
yollara başvuruyor ve saçma sapan itiraz ve iddialarda bulunuyorlar ki, insan
ister istemez, bilimsel araştırma ve inceleme bu ise böyle bir kilime de, böyle
bir araştırmaya da lânet olsun diyor.

12.2. BAHÎRA ADLI RAHİP İLE İLGİLİ
UYDURMALAR

“O kâfirler. ‘Bu Kur’an, Muhammed’in uydurduğu bir yalandan
baş­ka bir şey değildir. Bu hususta O’na diğer bir kavim yardım etmiştir.’
de­diler. Muhakkak bir zulüm ve yalan getirdiler. Yine, ‘Kur’an, Muham­med’in
yazdırdığı ve ezberlemek için sabah akşam başkalarına okuttuğu, geçmiş kavimlere
ait efsanelerdir.’ dediler. De ki O’nu göklerde ve yerde bütün esrara vakıf olan
Allah indirdi. Muhakkak O, Gafûr, Rahîm’dir.” (Furkan; 4-6)

Hz. Muhammed Mustafa (a.s.)’nın yaşadığı devirde düşmanlarından
hiçbirinin, kendisinin Bahira denilen Hıristiyan rahip ile görüştüğüne en ufak
bir itirazda bulunmadığı bir gerçek. Ancak bugün birçok oryantalis­tin bu olayı
dillerine pelesenk etmeleri aklınıza bazı sorular getirmiyor mu? Mekke’li müşrik
ve kâfirler bu tür bir itirazda bulunamazlardı, zira onlar işin aslını
biliyorlardı. Rahip Bahira’nın kim olduğunu, Hz. Muham­med (a.s.)’in O’nunla
görüşüp görüşmediğini, bu rahibin dışında başka kimlerle görüştüğünü pekalâ
biliyorlardı. Bu görüşmelerin mahiyetini de iyi biliyorlardı. Onun için bu
görüşmeler hakkında sonradan uydurulan masallar onların akıllarına bile
gelemezdi. Onlar, Hz. Peygamber (a.s.)’in rahip Bahira ile ancak küçük yaşta
görüştüğü için, din ve dünya ile ilgili her şeyi ondan öğrendiğini iddia
edemezlerdi. Aynı şekilde Hz. Muham­med (a.s.)’in, gençliğinde ticari
yolculukları sırasında diğer bazı Hıristiyan din adamları ve Yahudi rahiplerden
de pek bir şey öğrenmediğini biliyor­lardı. Bu ticari yolculuklar tek başına
yapılmamıştı. Bu yolculuklar kafile şeklinde yapılırdı ve yolculuk sırasında
olmayan bir şeyi olmuş gibi gös­termek isteyenin nasıl tekzip edileceği ve alaya
alınacağını Mekke’li kâ­firler bile iyi anlıyorlardı. Hz. Peygamber (a.s.)’in
rahip Bahira ile buluş­tuğuna dair rivâyetlerden, kendisinin o zaman ancak 12-13
yaşlarında ola­bileceği tahmin edilmektedir. Bu küçük yaşta Hz. Peygamber
(a.s.)’in söz konusu din adamından bir şey öğrendiğini farz etsek bile, bunun 40
yaşma kadar unutulmayacağı iddia edilebilir mi? Eğer Hz. Peygamber (a.s.)
ger­çekten Bahira’dan bilgi hazinesini almışsa, bu hazineyi 40 yaşma kadar niçin
gizli tuttu? Bütün bu müddet içinde neden öğrendiği ilmin en ufak örneğini bile
vermedi? Doğrusu şu ki, Mekkeli kâfir ve müşrikler bile böylesine hayasızca bir
iddiada bulunmaktan çekindiler ve bu yüz kızartı­cı ve saçma sapan şeyleri
çağımızın tutarsız “bilim adamları “na bıraktılar.

12.2.1.
Mekke’lilerin İtirazları Ne İdi

Mekke’li kâfir ve müşriklerin itirazı genellikle Hz. Muhammed
(a.s.)’in peygamberlik payesine yükselmesinden önceki devre ile değil, sonraki
devre ile ilgiliydi. Onlara göre, Hz. Muhammed (a.s.) ümmî, yani okuması yazması
olmayan bir kişi idi, kendisi kitaplar okuyarak bir şey öğrenemezdi, 40 yaşma
kadar olağanüstü bilgilere sahip olduğuna dair herhangi bir işaret bile
vermemişti, ama birdenbire her konuda uzman gibi konuşmaya başlamıştı. Bu olsa
başkalarının yardımıyla olabilirdi. Kendi­lerine göre, eski çağlara ait kitaplar
kendisine gizlice ulaştırılıyor ve O, gece vakti bunları başkalarına tercüme
ettirerek okutuyor, öğreniyor ve sabah kalkıp kendilerine bunlardan ezberlediği
pasajları anlatıyordu. Rivâyetlere bakılırsa, Mekkeli müşrikler bu hususta
okuması, yazması olan, bilgili, kültürlü, Mekke’de oturan bazı ehl-i kitabın
adını da veriyor ve bu zâtların Hz. Muhammed (a.s.)’a bilgi verdiklerini
sanıyorlardı. Bun­ların adlan şöyle sıralanabilir: Addas (Huveytib bin Abd-ul
Uzzâ’nın ser­best bıraktığı uşağı), Yesâr (Alâ’ bin el-Hadramî’nin serbest
bıraktığı uşa­ğı) ve Cebr (Âmir bin Rebia’nın azâd ettiği uşağı).

Yüzeysel bir bakışla bu itiraz çok sağlam ve yerinde gibi
görünüyor. Bir peygamberin vahiy ile ilgili iddiasını reddetmek için, onun bilgi
kaynağını belirlemekten daha büyük bir itiraz ne olabilir ki? Fakat bu bölü­mün
başında naklettiğimiz Kur’ân-ı Kerim ayetine bakılırsa Mekkelilerin bu itirazına
hemen hemen hiçbir cevap verilmediği anlaşılır. Burada Mek­kelilerin Kur’ân-ı
Kerîm’e yönelik itirazı sadece bir cümle ile kesip atıl­mıştır: “Muhakkak bir
zulüm ve yalan getirdiler.” Yani, Kur’an’ın uydur­ma olduğunu söyleyenler
doğruluğa ve gerçeğe bir bakıma “zulm” diyor­lar. Bu, açık bir adaletsizlik ve
insafsızlıktır. Büyük bir yalandır. Bu yüce kitap hakkında koparılan
fırtınaların aslı astarı yoktur. Çünkü bu kitabı, sevgili peygamberine gönderen
Allah göklerde ve yerdeki bütün sırları bilmektedir. Böylesine ağır itirazlara
böyle bir cevap vermek size şaşırtıcı gelmiyor mu? Aslında Kur’ân-ı Kerîm burada
kâfirlerin itirazını hakaretle reddetmiştir. Yani, onların İlahi Kitap hakkında
söyledikleri yalan ve iftiralar cevap verilmeye lâyık bile değildir. Fakat
Kur’ân-ı Kerim’in, kâfirle­rin bu tür sözlerine tenezzül etmemesi ne kendileri
tarafından fazla yadır­gandı, ne de yeni yeni müslüman olanları huzursuz etti.
Bu mesele, sanırız o zamanki şartlar içinde incelendiğinde kendiliğinden
açıklığa kavuşacak­tır.

12.2.1.1. Birinci
Eleştiri

İslâmiyet’i kabul eden herkesi tehdit eden, rahatsız eden,
korkutan, sö­ven, döven ve işkenceye tabi tutan Kureyş’li zâlim kabile reisleri
için, eski dinî ve tarihi kitapları tercüme ederek Hz. Muhammed (a.s.)’e
ezberlettik­lerini iddia ettikleri kişilerin evlerine ve bizzat Hz. Peygamber
(a.s.)’in evine gidip, zorla bütün kitap, defter, kalem ve diğer malzemeleri
çıkar­maları hiç de zor bir şey değildi. Onlar, pekalâ bu “bilgi kaynaklarını
toplayarak milletin gözünün önüne çıkarabilirlerdi. Hatta, casuslar tutup, Hz.
Muhammed (a.s.)’in çalıştığı yer ve zamanı tesbit edip, O’nu “suçüs­tü”
yakalayabilmek için tam zamanında baskın düzenleyebilirlerdi. O za­man bütün
Mekke ahâlisini de toplayarak yanlarına getirir ve herkese gös­terebilir ve
diyebilirlerdi ki, “bakın işte, peygamberlik bilgilerini nereden alıyor, vahiy
dediği kelâmı hangi Allah’tan topluyor”. Müslümanlara ve bizzat Hz. Muhammed
(a.s.)’e baskı ve işkence uygulamak konusunda hiçbir sınır tanımayan, Peygamber
(a.s.)’in fedailerini (örneğin Hz. Bilâl-i Habeşi (r.a.)’yi) sıcak kum üzerinde
sürükleyen ve hatta Hz. Peygamber (a.s.)’i öldürmeyi plânlayan Mekkeli nüfuzlu
reisler için bu işleri yapmak o kadar zor değildi. Fakat iddialarının asılsız ve
yalan olduğunu çok iyi bildikleri için bu hususta pratik herhangi bir iş
yapmadılar.

12.2.1.2. İkinci
Eleştiri

Kâfir ve müşriklerin, Hz. Muhammed (a.s.)’e bilgi veren kişiler
ara­sında saydıkları isimler yabancı değildi. Bu kişilerin bilgi ve yetenekleri
kimsenin meçhulü de değildi. Akıl ve mantıktan az da olsa nasibini almış olan
herkes, Hz. Muhammed (a.s.)’in insanlara sunduğu İlâhî Kelâm’ın ne kadar yüce ve
değerli olduğunu, ne kadar ilmî ve edebî üslûp taşıdığını, dili ve anlatımının
ne kadar temiz ve tesirli olduğunu, işlenen konuların ne kadar büyük bilgi,
araştırma ve çalışma gerektirdiğini anlayabilirdi. Hz. Peygamber (a.s.)’e bilgi
verdikleri sanılan kişilerin ise okuma, yazma ve bilgi seviyesi herkes
tarafından biliniyordu. Bu adamların -hepsi bir araya gelseler bile Kur’ân-ı
Kerim’de yer alan muhtelif mevzuları kapsa­yan bilgiyi Hz. Muhammed (a.s.)’e
vermelerinin mümkün olmadığını bilen ve anlayanlar vardı. Madem ki bu adamlar
öylesine bilgin ve ilim ve irfan sahibiydiler, o zaman neden bunları kendi
faydaları için değil de, Hz. Muhammed (a.s.)’in menfaati için kullandılar? Hem
de bu bilgileri Hz. Muhammed (a.s.)’e gizlice vermeye neden ihtiyaç duydular.
Onları korkutan ve tehdit eden biri mi vardı? Onlar, Hz. Muhammed (a.s.)’in
şan-ü şöhretinden pay almak istemiyorlar mıydı? Niçin onlardan biri çıkıp bu
sırrı millete açıklamadı?

12.2.1.3.  Üçüncü
Eleştiri

Bu hususta adları geçen kişiler yabancı uyruklu olup, kendi
efendileri tarafından serbest bırakılan eski uşak ve kölelerdi. O zamanki Arap
aşiret hayatı hakkında malumat sahibi olanlar bilirler ki, hiçbir kimse şu veya
bu kabilenin desteği ve himayesi olmaksızın yaşayamazdı. Serbest bırakılan
uşaklar da ancak eski efendilerinin himayesinde toplumdaki yaşantılarını
sürdürebiliyorlardı. Bu himaye kalktığı an, hayadan çekilmez olurdu. Belli ki bu
şartlar altında eğer Hz. Muhammed (a.s.) hâşâ yalan bir pey­gamberliği
tezgâhlamışsa, bu serbest bırakılan köleler kendisine gönüllü olarak ve
sevinerek yardım edemezlerdi. Bu komploda Hz. Muhammed (a.s.) ile ortak olanlar,
kendisine zerre kadar saygılı olabilirler miydi? Kendilerinden gece vakti
gizlice öğrendiği şeyleri gündüz herkese “bakın, Allah’ın kelâmı budur, ben
Allah’ın Rasûlüyüm” diyen bir kişinin sadık ve vefakâr dostu olabilirler miydi?
Bu gibi adamlar ancak bir menfaat ve hırs yüzünden Hz. Muhammed (a.s.)’in hâşâ,
suç ortağı olabilirlerdi. Fakat bu adamların, çok nüfuzlu ve zâlim olan
efendilerini bırakıp, yetim, fakir ve hak sözleri söylediği için herkesin
hışmını kazanmış olan Hz. Muhammed (a.s.)’in safına katılmaları düşünülebilir
mi? Onların, bütün herkesin nefret ve düşmanlığını kazanmalarını ve hatta
hayatları pahasına Hz. Muham­med (a.s.)’den yana çıkmalarını mümkün kılan bir
cazibe, bir maddi men­faat var mıydı? Ayrıca, eski efendileri ve diğer Mekke’li
kâfir ve müşrik­ler onları yakalayıp her şeye itiraz etmelerini
sağlayabilirlerdi. Kâfirler neden bu yola başvurmadılar, niçin sabık uşak ve
kelelerinden her şeyi öğrenmediler? Demek ki öğrenilecek bir şey yoktu.

12.2.1.4. Dördüncü
Eleştiri

Meselenin en dikkat çekici yanı, Hazreti Peygamber (a.s.)’e
peygam­berlik bilgisi veren kişilerin hepsinin kendisine iman etmeleridir.
Yapma­cık, yalan ve uydurma bir peygamberliğin yaratılmasında önemli bir rol
oynayan kimselerin, Hz. Muhammed (a.s.)’e iman etmeleri, hem de örnek bir
şekilde bağlı olmaları mümkün olabilir mi? Diyelim ki, Hz. Muham­med (a.s.)’in
peygamberliğindeki büyük pay ve katkılarına rağmen İslâm camiasına girdiler.
Peki, Hz. Muhammed (a.s.) sözü edilen katkı ve yar­dımlarından dolayı
kendilerine müslümanlar ve sahabeler arasında önemli bir yer vermeli değil
miydi? Kendilerini ödüllendirmeleri gerekmezciydi? Bu nasıl bir işti ki,
peygamberlik işi Addas, Yesâr ve Cebr’in yardı­mıyla yürüyordu da Rasûlullah
(a.s.)’ın sağ kollan neden Hz. Ebû Bekir, Hz. Ömer ve Hz. Ebû Ubeyde (r.a.)
oldular?

Aynı derecede şaşırtıcı bir konu da, Hz. Peygamber (a.s.)’in
“gizli bil­gi alışverişinin yapılmasından yakın çevresindeki şahsiyetlerin,
meselâ Zeyd bin Haris, Ali bin Ebû Tâlip, Ebû Bekir Sıddîk ve diğer bazı
kimse­lerin haberdar olmamasıdır. Gece gündüz her zaman Hz. Peygamber (a.s,)’in
yanında bulunan bu şahsiyetler, bu gibi düzenbazlıktan haberdar olamazlar mıydı?

Kâfir ve müşriklerin bu husustaki iddialarında zerre kadar
gerçek payı olsaydı, yakın çevresindeki sahabeler, Hz. Muhammed (a.s.)’e canla
başla bağlı olabilirler miydi?

İşte bu sebeplerden dolayıdır ki, kâfir ve müşriklerin iddia ve
itirazla­rı dikkate değer görülmedi. Kur’ân-ı Kerîm’in bu itirazları böylesine
hafife alması ve reddetmesinin sebepleri bunlardı. Bunun için, iddia ve
itirazla­rından yukarıda ayetlerde bahsedilmişse, bu sadece kâfirlerin, yalan ve
if­tiralarını ileri sürerken ne kadar körü körüne davrandıkları ve nasıl adâlet
ve insaf kurallarını çiğnediklerini göstermek için yapılmıştır.

12.3. KUR’ÂN’DA GEÇEN ÜÇ KISSA

Oryantalistler, Kur’ân-ı Kerîm’in şu üç kıssasını da deneme
tahtası yapmışlar ve sözde ilim süzgecinden geçirmişlerdir. Onların iddialarına
göre, Hz. Peygamber (a.s.) bu kıssaları başka ilâhî kitap ve kaynaklardan
aktarmıştır. Oryantalist veya Şarkiyatçıların bu husustaki itiraz ve
suçla­malarına cevap vermeden önce sanırız bizzat bu kıssaların ne olduğunu
anlatmamız dâha doğru olacaktır:

12.3.1. Hz. Musa
(a.s.)’ın Denize Doğru Yolculuğu

“Bir vakit Mûsa, hizmetinde bulunan genç arkadaşına ‘iki denizin
bir­leştiği yere ulaşıncaya kadar, asırlar geçse bile durmayacağım.’ dedi.” (Kehf;
60)

 

Hz. Musa (a.s.)’nın Göç Yolları

Cenab-ı Allah’ın bu kıssayı Mekke’li kâfirler ile müzminlere
anlatma­sının gayesi şudur. Dünyada insanın dıştan gördüğü şeyler hakkında bazen
çok yanlış sonuçlar çıkardığı bir gerçektir. Çünkü, İnsanlar bir şeyi görürken
onda Allah’ın saklı olan hikmetini göremezler. Zâlimlerin, maz­lumları ezmeleri,
buna rağmen bolluk ve refah içinde yaşamaları, masum insanların eziyet
çekmeleri, Allah’a itaat etmeyenlerin mutlu yaşamaları, Allah’a itaat edenlerin
ise sıkıntıda olmaları, günahkârların zengin olmala­rı, Allah’tan korkanların
ise fakir olmaları, her gün gördüğümüz olaylar­dır. Bunlar hakkında İnsanlar
umumiyetle yanlış intibaa kapılırlar. Kâfir ve zalim İnsanlar, dünyanın bir
çiftlik olduğunu, bir kaide ve kanunu bu­lunmadığını, bunun sahibi ve yöneticisi
olmadığını, gücüne güvenen herke­sin istediğini yapabileceğini, hiçbir sorgu,
sual ve muhasebenin olmayaca­ğını düşünürler. Mü’minler ise bu gibi
manzaralardan cesaretlerini kaybe­der, ümitsizliğe kapılır ve bazen bu çetin
sınavdan geçerken imanları bile zedelenir. İşte bu şartlar altında Cenab-ı
Allah, Hz. Musa’yı yanına çağıra­rak kendisine tecellisini gösterdi ve aynı
zamanda, normal gözlerin gördü­ğü şeylerin aslında çok farklı olabileceği
konusunda kendisine bir fikir vermiş oldu.

Hz. Mûsâ’nın yolculuğu ve bununla ilgili hadiseler nerede ve ne
za­man vuku buldu? Kur’ân-ı Kerîm’de bu hususta herhangi bir aydınlatıcı bilgi
yoktur. Ancak hadislerden birinde Avfi’nin rivâyetine rastlıyoruz. Avfi, Hz. İbn
Abbas’a dayanarak söz konusu olayın, Firavun’nun ölümün­den sonra, Hz. Musa
(a.s.)’nın, Mısır’a kendi ümmetini yerleştirdiği zaman meydana geldiğini beyan
etmiştir. Ne var ki, İbn Abbas’a atfen Buhari ve diğer hadis kitaplarında geçen
daha kuvvetli rivâyetler bu açıklamayı doğ­rulamıyorlar. Diğer başka
kaynaklardan da, Firavun’un helâkinden sonra Hz. Musa’nın ümmetiyle birlikte
Mısır’da kaldığı sabit değildir. Aksine Kur’ân-ı Kerîm’in ifadelerine bakılırsa,
Mısır’dan çıktıktan.sonra Hz. Mu­sa ve ümmetinin yolculuğunun önemli bir
bölümünün Sina yarımadasında ve Tayya’da geçtiği anlaşılır. O bakımdan, Avfi’nin
rivâyeti kabul edile­cek nitelikte değildir. Fakat biz bu kıssayı ayrıntılı
olarak inceleyecek olursak burada iki noktayı açıkça görebiliriz. Birincisi, Hz.
Musa’ya gös­terilen çeşitli ilâhî işaretler, peygamberliğin ilk günlerine
rastlamış olabi­lir. Çünkü, peygamberlerin talim ve terbiyesi ancak
peygamberliğin ilk devresinde yapılır. İkincisi, Hz. Musa’nın da Mekke’de
müslümanların karşılaştığı şartlar gibi, Mısır’da aynı şartlarla karşılaşmış
olması ihtimâli vardır. Bu iki sebepten dolayı, söz konusu olayın, İsrail
oğullarına Fir’avun’un mezâliminin devam ettiği ve Kureyş’li reisler gibi
Fir’avun’un sarayındakilerin de, Allah’ın azabının gelmesindeki gecikme yüzünden
Allah diye bir varlığın olmadığı inancına kapıldıkları ve Mekke’li mazlum
müslümanların sabırsızlandığı gibi, Mısır’daki İsrail oğullarının da “ya Rab, bu
zalimlere ne zamana kadar mükafat yağdıracaksın ve bizi ne za­mana kadar bu
acıklı halde bırakacaksın?” diye hayıflandıkları sırada, hat­ta Hz. Musa’nın
bile, “ya Rab, Sen Fir’avun ile Divan’dakilerine dünyevi yaşantılarında büyük
şan ve şevkat, mal ve mülk ihsan etmişsin. Yâ Rabb, bunlar dünyayı senin
yolundan ayırmaları için midir?” diye sorduğu za­mana rastladığını
söyleyebiliriz.

Tahminimiz doğruysa, Hz. Musa o sırada muhtemelen Sudan’a doğru
yolculuk etmişti. İki denizin birleştiği yer olarak da Hartum şehri
gösteri­lebilir. Bilindiği gibi, Hartum yakınlarında Nil nehrinin iki kolu, Bahr-ul
Ebyad ile Bahr-ul Ezrak burada birleşiyorlar. Bunlar deniz gibi ırmak
ayaklarıdır.

12.3.2. Talmud’un
İfadesi

İncil bu yolculuk ve bununla ilgili diğer olaylar hakkında
kayıtsız kal­mıştır. Fakat Talmud’da bununla ilgili bir kayıt vardır. Ne var ki,
burada bu olayın, Hz. Musa’nın değil, Rabbî Yehu Hanân bin Lâvi’nin başından
geçtiği belirtilmiştir. Talmud’un ifadesine göre adı geçen Rabbî bu yolcu­luğa,
Hz. İlyas (a.s.) ile birlikle çıkmıştı. Talmud’un kayıtlarına göre, Hz. İlyas
(a.s.) ebediyete intikal ettikten sonra meleklere katılmış, ve halen dünyanın
yönetimiyle görevlidir. (Bk: The Talmud, Selections, by H. Po­lano, s. 316).

Pek mümkündür ki, Hz. Musa ile İsrail oğullarının Mısır’dan
çıkmala­rından önceki çeşitli olaylar gibi, bu olay da iyice muhafaza edilmemiş
ve asırlar sonra birbirine karışmış ve değişmiştir. Nitekim, Talmud’un bu
ri­vâyetini bilen bazı müslümanlar, Kur’ân-ı Kerim’de ismi geçen Musa’nın, Musa
peygamber değil başka bir Musa olabileceği görüşünü ileri sürmüş­lerdir. Fakat
ne Talmud’da geçen her vakıa ve hikâye doğru birer tarihi olaydır, ne de
Kur’ân-ı Kerim’de başka bir Musa’dan bahsedildiğine inan­mamız için herhangi bir
neden vardır. Sadece bu değil, bu hususta Hz. Ubeyy bin Ka’b’ın rivâyet ettiği
bir hadis de vardır. Bu hadiste, Hz. Pey­gamber (a.s.)’den bahsettiği
açıklanmıştır. Hadis’te böyle bir kayıt bulun­duktan sonra, müslümanların
Talmud’un bir rivâyetini dikkate değer saya­caklarını sanmıyorum.

12.3.3.
Şarkiyatçılara Dört Soru            

Bir din ve tarih talebesi, bu oryantalist ve şarkiyatçılara şu
dört soru­yu sorduğu zaman, eminiz, tarafgirlik, yalancılık ve
düzenbazlıklarının maskesinin düştüğünü görecektir:

1- Kur’ân-ı Kerîm’de zikrolunan kıssa ve diğer sözlerin kaydolan
olayların benzerini görür görmez, bunların mutlaka bu kitaplardan alındı­ğı
kanısına varmanız için hangi sebep ve deliller vardır?

2- Kur’ân-ı Kerim’de zikrolunan kıssa ve diğer sözlerin kaynağı
ola­rak gösterdiğiniz çeşitli dillerdeki eserler bir arada toplanırsa muazzam
bir kütüphane olur. Böyle bir kütüphane o zamanki geri kalmış ve ilim ve
irfandan nasibini almamış Arabistan’da ve Mekke’de bulunuyor muydu? Bunların işi
gücü, bu eski metinleri çözerek Hz. Muhammed (a.s.)’e sun­mak mıydı? Eğer bu
böyle değilse, bütün iddialarımız, Hazreti Peygamber (a.s.)’in, peygamberlik
payesine yükselmeden çok önce iki-üç defa Mek­ke’nin dışına yaptığı ticari
seyahatler sırasında bu bilgileri topladığına mı dayanıyor? Bu seyahatler
sırasında Hz. Peygamber (a.s.)’in kaç kitap ve kaç kütüphanesi yuttuğunu iddia
ediyorsunuz? Peki, Hz. Muhammed (a.s.) bütün bu bilgileri iş ve ticaret
seyahatleri sırasında toplamışsa, ne­den peygamberlik payesine yükseldiği güne
kadar saklamayı uygun gör­müştür? Neden bunun en ufak işaretlerini bu süre
içinde vermemiştir?

3- Mekke’li kâfirler, Yahudi ve Hıristiyanlar tıpkı sizin gibi
Hz. Mu­hammed (a.s.)’in bilgileri nerden topladığını merak ederlerdi. Hz.
Pey­gamber (a.s.) bilinen insani ve maddi bir kaynaktan bu bilgileri toplamış
olsaydı, O’nun çevresindekiler ve her zaman O’nunla haşir neşir olan bu kişiler
bu gerçeği bilmezler miydi? Gerek Mekke’li müşriklere gerekse Yahudi ve
Hıristiyanlara açıkça meydan okunuyordu. Kendilerinden Kur’ân-ı Kerim’e benzer
tek bir şey çıkarmaları isteniyordu. Kur’ân-ı Kerîm’in Allah’ın kelâmı olduğu ve
vahiyden başka bir kaynağı olmadığı, üzerine basa basa kendilerine
anlatılıyordu. Fakat onlar neden susup dur­dular? Neden Kur’ân-ı Kerim’de yer
alan, söz ve ayetlere benzer tek bir örnek getirmediler. Neden, bu ilâhî kitabın
bilinen bir kaynağını göster­mediler? Hz. Muhammed (a.s.)’in devrinde yaşamış
olan kâfir ve müşrik­ler bunu beceremediyse, aradan bin, bin iki yüz sene
geçtiktensonra siz mi becereceksiniz?

4- Sonuncu ve en önemli soru şudur: Her ne olursa olsun,
Kur’ân-ı Kerim’in Allah tarafından indirilme imkânı var mıdır? Kur’ân-ı Kerim,
di­ğer insanlara ve toplumlara yüzyıllar sonra tahrif edilmiş olarak ve efsâne
şeklinde ulaşmış olan geçmiş tarihin olayları hakkında bize doğru haber vermiyor
mu? Bu hususlar imkân dahilinde ise, niçin makul ve inandırıcı sebepler
gösterilmeden tek kalemde reddedilmiştir? Niçin Kur’ân-ı Ke­rim’in eski tarihi
olaylara dayanılarak yazıldığı gibi tek ihtimal dikkate de­ğer sayılmış ve
üzerinde bu kadar durulmuştur? Bu garip tercihin dinî ta­assup, tarafgirlik,
fanatizm ve din düşmanlığından başka bir kaynağı ola­bilir mi?

Bu sorular üzerinde ciddi olarak duran bir kişi,
oryantalistlerin, “ilim” ve “araştırma” adı altında bize sundukları
saçmalıkların ciddiye alınama­yacağı kanısına varır.

12.3.4.
Firavun’un Hz. Musa’yı Öldürme Kararı

“Firavun: ‘Bırakın da Musa’yı öldüreyim. O da Rabbine yalvarsın.
Çünkü ben, O’nun sizin dininizi değiştireceğinden veyahut yeryüzünde fe­sad
çıkaracağından korkuyorum’ dedi.” (Mü’min; 26)

Bu ayetten başlayarak 45. ayete kadar anlatılan hadise, İsrail
oğulları tarihinin en önemli olaylarından biridir. Fakat bu olayı şimdi İsrail
oğulla­rı da unutmuş gözüküyorlar. Ne İncil’de ne de Talmud’da bu olaya yer
ve­rilmiştir. Yahudilerin diğer kitaplarında da buna benzer herhangi bir vak’aya
rastlanmıyor. Hz. Musa (a.s.) ile Firavun arasındaki amansız mü­cadele sırasında
böyle bir safhaya gelindiği sadece Kur’ân-ı Kerim’den öğ­renilmiştir.

12.3.5. Hakk’a
Davet Açısından Bu Kıssa’nın Ehemmiyeti

İslam’a ve Kur’ân-ı Kerim’e karşı düşmanlıktan gözü kör olmamış
bir kişi bu kıssayı okuduğu zaman, bunun Hakk’a davet açısından büyük bir
ehemmiyet arz ettiğini derhal anlayacaktır. Hz.Musa (a.s.)’nın şahsiyeti, vaaz
ve telkinleri ve gerçekleştirdiği Mu’cizelerden pek çok kişinin etkile­diği bir
gerçektir.Pek mümkündür ki, Firavun’un yakın çevresindeki adam­larından biri de
bunlara katılmıştı ve Firavun’un Hz.Musa’yı öldürtmeyi plânladığım duyar duymaz
buna şiddetle karşı çıkmıştı. Ne var ki, batılı oryantalistler, İslâmiyet’e ve
Kur’ân-ı Kerîm’in gerçeklerine çamur atmaya kalkışmışlardır. Nitekim
“Encylopaedia of İslâm” (İslâm Ansiklopedi­si’nin “Musa” maddesinin yazarı bakın
ne cesaretle şunları yazmıştır:

“Firavun’un sarayında, mü’min olan birinin Hz.Musa’yı kurtarmaya
çalıştığı yolunda Kur’ân-ı Kerim’de yer alan hikâye pek aydınlatıcı değildir
(40. sûre: 28; ayet). Acaba bu hikâye, ‘Yethro’nun Firavun’a merhamet
öğütlediği’ne dair Hagga’da yer alan öykü ile karşılaştırılabilir mi?”

Yani bu Şarkiyatçıların işi gücü, Kur’ân-ı Kerim’in her satır ve
cümle­sinde kendilerine göre bir yanlışlık, eksiklik ve daha doğrusu, diğer eski
kitapların benzerlerini bulmaktır. Kur’ân-ı Kerim’in bazı kıssa ve hadisle­rine
herhangi bir itiraz edilecek şey bulunmadığı zaman da bu kıssa ve ha­dislerin
pek aydınlatıcı veya açık olmadığını ileri sürmektedirler. Son ola­rak ta,
okuyucuların kafalarında bir takım şüphe ve soru işaretleri yarat­mak için
benzeri bir hikâyenin Hagga’da da anlatılmış olduğunu belirt­mektedirler. Yani,
amaç okuyuculara, Hz. Muhammed (a.s.)’in, Hz. Mu­sa’nın öldürülmesiyle ilgili
olarak bir konuşmayı dinleyip başka bir şekilde anlattığına inandırmaktır.
Halbuki, Hagga’da da Yethro ile ilgili hikâye, Hz. Musa’nın doğumundan önceki
bir olay olarak anlatılmıştır, işte oryan­talistlerin, Kur’ân-ı Kerim ve İslâm
hakkındaki “bilimsel” tutumu budur.

12.3.6. Eshâb-ı
Kehf Kıssası

Bazı şarkiyatçılar, Kur’an-ı Kerim’de Eshâb-ı Kehf olarak geçen
kıs­sanın asıl Eshâb-ı Kehf hikâyesiyle ilgisi olmadığını öne sürmüşlerdir.
Onlara göre, Kehf suresinde bu zâtların mağarada kalış süresi 309 yıl ola­rak
geçmiştir ki, yanlıştır. Ama biz “Tefhîm-ul Kur’ân” adlı eserimizde işin aslını
anlatmaya çalışmışızdır. Kehf sûresinin 25. ayetinde şöyle de­nilmiştir: “Onlar
mağaralarında üç yüz sene yattılar. Ve buna dokuz sene daha kattılar.” Biz bu
ayetin tefsirinde, Kehf sakinlerinin mağarada kalış süresinin 300 ve 309 yıl
olduğuna dair halk arasında yaygın olan bir inan­ca Kur’ân-ı Kerim’de yer
verildiğini ve bu sürenin Allah tarafından belir­lenen bir süre olarak kabul
edilmemesi gerektiğini belirtmişizdir. Nitekim, bunun hemen ardındaki 26. ayette
Cenab-ı Hak şöyle buyurmuştur: “De ki: ‘Onların ne kadar yattıklarını Allah daha
iyi bilir'”. Demek ki, 309 yıl­lık rakamı Cenab-ı Allah demiş olsaydı,
yukarıdaki cümleyi söylemesinin hiçbir anlamı olmayacaktı. Bu sebepten dolayıdır
ki, Hz. Abdullah bin Abbas, Kehf sahiplerinin mağarada kalış süresiyle ilgili
verilen 309 raka­mının Cenab-ı Allah’a değil, o devrin insanlarına ait olduğu
kanısına var­mıştır.

12.3.7. Gibbon’un
Küstahlığı

Bu kıssa ile ilgili olarak Süryani rivâyetler ile Kur’ân-ı
Kerim’in ifa­delerinde bazı ufak tefek farklılıklar vardır. Bu farklılıklara
parmak basmakta “usta” olan İngiliz tarihçisi Gibbon, bunları Hz. Peygamber
(a.s.)’in hâşâ cehaletinin birer örneği olduğunu iddia etmiştir. Böyle bir
cesaret ve küstahlık için temel olarak kabul ettiği Süryani rivâyetlerin, Kehf
sahiple­ri vak’asının meydana gelmesinden 30-40 yıl sonra Suriye’de bir yazar
ta­rafından kaleme alındığını Gibbon da iyi bilmektedir. Bu kadar müddet içinde
bir memleketten başka bir memlekete kulaktan kulağa geçen bu tür rivâyet ve
hikâyede bazı değişikliklerin meydana gelmesi pek muhtemel­dir. Bu durumda böyle
bir rivâyetin harfiyen doğru olduğunu kabul ede­rek, aynı rivayet az bir farkla
Kur’ân-ı Kerim’de geçtiği için, Kur’ân-ı Ke­rim’de yer alan kıssanın tamamıyla
uydurma ve kulaktan duyma olduğunu iddia etmek taassup ve fanatizmin en kötü bir
örneği olsa gerek. Akıl ve mantık sahibi bir insan, bir yazarın kaleme aldığı
rivayet ile Kur’ân-ı Ke­rim’de Allah’ın anlattığı bir kıssa arasında tercih
yapacak olursa sanırım, herhalde, ikincisini seçecektir.

12.3.8. İlk
Hıristiyan Eserlerinden Örnekler

Kehf sahiplerinin hikâyesi hakkında Kur’ân-ı Kerim’in
ifadelerini doğrulayan kanıtları eski Hıristiyan eserlerinde bulmak mümkündür.
Bu­nun en eski örneklerinden biri, Suriyeli bir Hıristiyan din adamı olan James
Saroji’nin Süryanice yazdığı vaaz kitabıdır. Bu zât, Kehf sahiplerinin
vefâtından birkaç sene sonra, yani 452’de doğmuş, vaazlarını M.S. 474
dolaylarında bir kitapta toplamıştı. James Saroji, Eshâb-ı Kehf hikâyesini
etraflıca anlatmıştır. Süryanice rivâyetleri arasında önemli bir yer tutan vaaz
kitabı, ilk çağ müslüman müfessirlerine ulaşmış ve İbni Cerir Taberî, bu
kitaptan sık sık pasajlar aktarmıştır. Bu kitap Batılı ülkelere de ulaştıktan
sonra Yunancaya ve latinceye çevrilmiştir. Gibbon, “Decline and Fall of te Roman
Empire” adlı eserinin 33. Bölümünde “Seven Sleepers” (Yedi uyuyanlar) başlığı
altında Yunanca ve lâtince tercümelerinden söz konusu kıssanın özetini vermiştir
ki, bunlar müslüman müfessirlerin rivayetlerine tıpatıp benzemektedir. O kadar
ki bunların ikisinin de aynı kaynaktan alındığı zannedilebilir. Örneğin, Kehf
sahiblerinin, zulmünden ve baskısından korkarak kaçtıkları ve mağaraya
saklandıkları kralın adı, müslüman kaynaklarında Dekyanûs, Demyûs veya Dekyânûs
olarak geçer­ken Gibbon’un kitabında “decius” olarak geçmektedir.M.S. 249dan 251
yılına kadar Roma İmparatoru olan bu hükümdarın zamanında Hıristiyan­lara zulüm
ve baskı son haddini bulmuştu.Olayın geçtiği şehir, müslüman kaynaklarda “Efsus”
yahut “Afsos” Gibbon’un eserinde Ephesus olarak belirtilen eski çağlarda Eğe
kıyılarının en büyük liman kenti olan ve bugün İzmir kentine yaklaşık 100 km.
uzaklıkta bulunan Selçuk kasabasının yanında bulunan Efes harabeleridir. Kehf
sahiplerinin derin uykudan uyandıkları zaman Roma İmparatorluk tahtında bulunan
hükümdarın adı müslüman tarihçilerce “Tenzosis” olarak kaydedilmiştir. Gibbon
ise, Kehf sahiplerinin, Roma İmparatorluğunun Hıristiyanlığı kabul etmesinden
son­ra M.S. 408 ilâ 450 yıllan arasında hüküm süren III. Theodosius zamanın­da
uyandıklarını belirtmiştir. İki rivâyet arasındaki benzerlik o kadar bü­yüktür
ki, ikinci derecede önemli olan kişilerin isimleri hemen hemen aynı şekilde
kaydedilmiştir. Örneğin, Kehf sahiplerinin uyandıktan sonra er­zak ve diğer
malzemeler almak üzere şehre gönderdikleri arkadaşlarının adı müslüman
tarihçilerce “Yemlikha” ve Gibbon tarafından “jamblichus” olarak yazılmıştır.

12.3.9. İki
Rivâyet Arasındaki Benzerlik

Eshâb-ı Kehf
kıssasının ayrıntıları her iki kaynakta aynıdır. Bunu özetleyecek olursak şu
verilerle karşılaşırız. İmparator Decius zamanında Hz. Îsa’nın taraftarlarına ve
diğer Hıristiyanlara büyük zulüm ve işkence uygulanırken 7 Hıristiyan fedai bir
mağaraya gidip saklandılar. Uzun bir süre uykuda kaldıktan sonra, bu gençler
Roma’da İmparator Theodosius tahtta bulunurken (M.S. 445 veya 446’de), yani
saltanatının 38. yılında, mağarada uyandılar. O zamana kadar bütün Roma
İmparatorluğunun res­mi dini Hıristiyanlık olmuştu. Böylece, Kehf sahipleri
mağarada tam 196 yıl uyuya kaldılar denebilir.