SEYYİDÜ’L-İSTİĞFAR DUASI
Şeddâd İbn Evs (r.a.)’den rivayet edildiğine göre
Resûlullah (s.a.s.), Seyyidü’l-istiğfarın; “duaların efendisi,
istiğfârın en üstünü” olduğunu; bu itibarla, her kim bu duayı,
sevabına ve faziletine bütün kalbiyle inanarak gündüz
okur da o gün akşam olmadan ölürse cennetlik olacağını,
yine her kim, sevabına ve faziletine gönülden inanarak gece
okur da sabah olmadan ölürse yine cennetlik olacağını ifade
buyurmuşlardır.
Şüphesiz bu duayı okumaktan maksat, kulun Rabbine
olan bağlılığını, sadâkatini göstermesi, Yüce Allah’ın verdiği
maddî ve manevî nimetlerin şükrünü edâ etmesi, her
türlü günah ve kötülüklerden kendisini uzaklaştırmasıdır.
Kul bu duayı sabah-akşam her okudukça kendi kendini
sorgulayacak, bir daha işlememek üzere günahlarından
tevbe edecek, ihmal ettiği görev ve sorumluluklarını yeri
ne getirebilmek için gayret gösterecektir. İşte sabah-akşam
‘Seyyidü’l-istiğfar’ı okuyanların cennete gideceklerinin
müjdelenmesinin hikmeti de budur. Peygamber Efendimizin,
(gereğini yerine getirerek) okuyanları cennetle müjdeledikleri
seyyidü’l-istiğfar duası şudur:
اَللّٰهُمَّ أَنْتَ رَبّٖى لَا إِلٰهَ إِلاَّ أَنْتَ خَلَقْتَنٖى وَأَنَا عَبْدُكَ وَأَنَا عَلٰى
عَهْدِكَ وَوَعْدِكَ مَا اسْتَطَعْتُ أَعُوذُ بِكَ مِنْ شَرِّ مَا صَنَعْتُ أَبُوءُ لَكَ
بِنِعْمَتِكَ عَلَيَّ وَأَبُوءُ لَكَ بِذَنْبٖى فَاغْفِرْ لٖى فَإِنَّهُ لَا يَغْفِرُ الذُّنُوبَ
إِلَّا أَنْتَ
Okunuşu: “Allâhümme ente Rabbî, lâ ilâhe illâ ente
halaktenî ve ene ‘abdüke ve ene alâ ahdike ve va‘dike
m’esteta’tü.
Eûzü bike min şerri mâ sana‘tü, ebûü leke bi-ni‘metike
‘aleyye ve ebûü leke bi-zenbî, fağfir lî fe-innehû lâ yağfirü’zzünûbe
illâ ente.”
Anlamı: “Allah’ım! Sen benim Rabbimsin! Beni sen yarattın.
Ben senin kulunum; gücüm yettiğince ezelde sana verdiğim
sözümde ve vaadimde durmaktayım.
Yaptığım kötülüklerin ve işlediğim kusurların şerrinden
sana sığınırım. Bana lütfettiğin, üzerimdeki nimetlerini yüce
huzurunda minnetle anıp, itiraf ederim. Aynı şekilde günahımı
da itiraf ederim. Beni bağışla; çünkü senden başka hiçbir
kimse günahları affedip bağışlayamaz.” (Buhârî, De’avât, 2, 15; Ebû
Davud, Edep, 101; Tirmizî, De’avât, 15; Nesâî, İstiâze, 57; İbn Mâce, Dua,14 )