Aşere-i Mübeşşere:
Hayatta iken Hz. Peygamber (s.a.s.)
tarafından Cennet’le müjdelenen ashabın ileri gelenlerinden on kişi için
kullanılan bir tabir.
Kur’an-ı Kerîm’de bu hususta
herhangi bir delil mevcut olmamakla birlikte, Rasulullah’ın sahîh hadisleriyle
sabit olan bu ashabın Cennetlik oluşları, İslâm’ın genel prensipleri dahilinde
gayet tabi bir olaydır. Aşere-i Mübeşşere tabirinin yanısıra “el-mubeşşirun
bi’l-Cenneh” tabiri de bu sahabeler hakkında kullanılmıştır. Bu meşhur on sahabi
şunlardır: Hz. Ebû Bekr (ö. 634), Hz. Ömer (ö. 643), Hz. Osman (ö. 655). Hz. Ali
(ö. 660), Hz. Abdurrahman b. Avf (ö. 652), Hz. Ebû Ubeyde b. el-Cerrâh (ö. 639),
Hz. Talha b. Ubeydullah (ö. 656), Hz. Zubeyr b. Avvam (ö. 656), Hz. Sa’d b. Ebi
Vakkâs (ö. 674), Hz. Said b. Zeyd (ö. 671).
Bu büyük sahabilerin kendilerine
has özellikleri vardır. Meselâ: Mekke’de ilk müslüman olan bu şahsiyetler Hz.
Peygamber’e ve İslâm davasına büyük katkıları olan kişilerdir. Bu büyük
sahabilerin hepsi İslâm devletinin müşriklere karşı giriştiği ilk büyük cihat
hareketi olan Bedir gazvesinde bulundukları gibi, Hz. Peygamber’e, O’nu ve
İslâm’ı sonuna kadar koruyacaklarına dair Hudeybiye gününde ağaç altında Bey’at
etmişlerdir. İslâm akidesi için Allah yolunda en yakın akrabalarına karşı
çarpışmaktan geri durmamışlardır. Hadis âlimlerinden bazıları eserlerine bu on
sahabinin rivayet ettikleri hadîslerle başlamışlardır. Ayrıca sırf Aşere-i
Mübeşşere’nin hayatlarını konu alan müstakil eserler kaleme alınmıştır. Bunların
faziletleri ve Rasulullah tarafından Cennet’le müjdelendikleri sahih hadis
kaynak ve mecmualarında sabittir.[1]