Hadis Rivayeti ve Sahabiler:
Tebliğ görevi ve fazileti yanında “bile bile
Rasulullah’a yalan isnad etmenin cehennemdeki yerine hazırlanmak” anlamına
geldiği gerçeği ashab-ı kiram’da “ihtiyatlı davranıp kesin kanaat edinmedikçe
hadis rivayet etmemeyi (tesebbüt)” prensip haline getirmiştir. Buna halifelerin
meseleyi takibi, sahabilerin birbirlerini kontrolleri, şüphelendikleri konularda
onu en iyi bilene götürmeyi alışkanlık haline getirmiş olmalarını da ilave etmek
gerekmektedir. Ashab-ı kiram’da Hz. Peygamber’in hadislerini bellemek ve yaşamak
için ne derece ciddi ve samimi bir istek varsa, O’ndan bir bilgi nakletmekte de
o derece bir titizlik görülmektedir. Bu titizliktir ki, onlardan kimilerini bir
aylık yolu teperek bildikleri hadisleri tekid etmeye veya bilmediklerini
öğrenmeye sevketmiş, “rihle” denen ilim yolculuklarını, ilk kaynağından ilim
alma usulünü başlatmalarına vesile teşkil etmiştir. Bütün bu gayretlerin
temelinde yatan dini hamiyeti, dine hizmet ve sağlam bilgi edinme niyet ve
disiplinini görmekteyiz.
[1]