Hz. Peygamber bana dedi ki: “-Elbette ben, sen benden hoşnut musun ya da kızgın mısın biliyorum!”
Ben kendisine: “-Bunu nereden biliyorsun?” diye sordum.
O bana cevap olarak şöyle dedi: “-Hoşnut olduğunu biliyorum çünkü o takdirde sen ‘Ve Rabbi Muhammed!’ =Muhammed’in Rabbine yeminle hayır!’ şeklinde konuşmaktasın. Kızgın olduğunu da biliyorum çünkü o takdirde de sen ‘Ve Rabbi İbrahim!’ =İbrahim’in Rabbine yeminle hayır!’ demektesin.”
Ben: “-Evet! Dediğin gibi. Ama yeminle söylüyorum bil ki Ya Rasûlallah! Ben senin sadece ismine küsmüş oluyorum!” dedim. (Buharî)
Hz. Âişe, sevgili peygamberimizin kıymetli eşi. Pek çok meziyeti var. Ve tabii Hz. Ebu Bekir’in kızı. Hz. Peygamberin kendisini çok sevdiğini ve değer verdiğini biliyor. Sadece Hz. Hatice’yi kıskanıyor.
Aradaki ilişki insanî düzeyde aynı zamanda eş ilişkisi olunca tabii zaman zaman birbirlerine takılmaları, aralarında kırgınlıkları olabiliyor. İşte öyle bir zamanda bunu Hz. Âişe’nin nasıl ihsas ettiğine dair bir örnek oluyor bu hadisle anlatılan.
Ama hissiyatını ifadede adı yerine atasını anmak yetiyordu onun ince zekası için. Belli ki sözün muhatabı da fetanetiyle ondan zaten ilerideydi.
Eşler olarak bizim bu örneklikten alacağımız ibretler olmalı.
İnsan olmamız hasebiyle kırılmalar, gücenmeler elbette olacaktır. Bundan kaçış ve kurtuluş yoktur. Ama bu gücenikliği oldukça zarif bir biçimde ifade etmenin de zekice yolları olmalı; kırmadan, dökmeden, aşağılamadan, hakarete varan tavırlar olmadan duygularımızı iletebilmenin imkanları bulunmalı.
Hz. Peygamber Âişe’yi neden bu kadar çok seviyordu.
İşte bu zeka ile de biraz da olsa ilgisi olmalı.
Salat ü selam olsun sevgili peygamberimize,
Rahmet olsun sevgili eşi annemize!
صحيح البخاري ـ حسب ترقيم فتح الباري – (7 / 47)5228-عَنْ عَائِشَةَ ، رَضِيَ اللَّهُ عَنْهَا ، قَالَتْ قَالَ لِي رَسُولُ اللهِ صلى الله عليه وسلم إِنِّي لأَعْلَمُ إِذَا كُنْتِ عَنِّي رَاضِيَةً ، وَإِذَا كُنْتِ عَلَيَّ غَضْبَى قَالَتْ فَقُلْتُ مِنْ أَيْنَ تَعْرِفُ ذَلِكَ فَقَالَ أَمَّا إِذَا كُنْتِ عَنِّي رَاضِيَةً فَإِنَّكِ تَقُولِينَ لاَ وَرَبِّ مُحَمَّدٍ ، وَإِذَا كُنْتِ غَضْبَى قُلْتِ لاَ وَرَبِّ إِبْرَاهِيمَ قَالَتْ قُلْتُ أَجَلْ وَاللَّهِ يَا رَسُولَ اللهِ مَا أَهْجُرُ إِلاَّ اسْمَك.
Garibce
